การเดินทางของหัวใจ

ช่วงหลายวันมานี้ ฉันอาจไม่ค่อยได้สัมผัสกับคอมตัวโปรดแสนรักเท่าไรนัก
เรื่องของเรื่อง คงเป็นโรคยอดฮิตที่ทุกคนเจอ น้องน้ำมันมาบุกแล้วจร๊า^^.

น้ำท่วมครั้งนี้ย่อมมีขยะใหม่ขึ้นมาให้เราได้เห็น

แต่..ขยะตัวจริงนั้นไม่ใช่สิ่งสกปรกในน้ำ หากแต่เป็นจิตใจของมนุษย์นี่แหล่ะ

น้ำใจ ไออุ่นแห่งความห่วงใย มันสัมผัสกันได้ด้วยหัวใจ

บนความที่เราคิดเองเออเองว่าโชคไม่ดี อาจมีสิ่งดีๆ เล็กๆ ที่ยิ่งใหญ่โผล่มาจ๊ะเอ๋เรา

เมื่อสองวันที่ผ่านมา ฉันขนย้ายของขึ้นบนบ้านซะปวดเมื่อย แต่สู้ตายค๊า
ไม่มีอะไรจะมันส์หยดเท่าการขนทราย วันนั้นไปขนทราย
เจอคนที่ไม่เคยคุยกันมาก่อน เขาคงเห็นอาการตักทรายฉันตลก
หรือเขาสมเพชกันหว่า 5555++ นั่นล่ะเขาเลยมาช่วยฉัน

เขาไม่หล่อหรอก แก่ด้วย แต่หัวใจหล่อมาก

ก่อนกลับฉันไหว้งามๆ แบบนางสาวไทยแล้วขอบคุณค่ะ

แม้จะเหนื่อย ฉันก็มีความสุข
แต่ก็แอบโมโหน้องน้ำนิ๊ดๆ จะมาเยือนบ้านฉันทำบ้าอะไร ฉันไม่ยินดีต้อนรับเลย แฮ่ๆๆ

  



พอรถฉันกำลังจะเลี้ยวออกเพื่อกลับบ้าน เหลือบตาไปเห็นตรงถังขยะ
มันมีตระกร้าสวยๆ เก่าๆ มีผ้าหุ้มสีสวยแต่มันเปื้อนเศษผง เศษใบไม้เล็กๆ จากน้ำท่วมลอยมาติด

มีคนเอามันมาทิ้งไว้แบบไม่แยแสมัน

เฮ้ยๆๆ ฉันได้ยินมันบอกฉันว่า "พี่รุจๆๆ น้องตระกร้าอยากไปอยู่ด้วย"

5555++ ถ้าฉันคุยกะตระกร้าได้ แสดงว่าพิษน้ำท่วมเล่นเอาสมองฉันเลอะเลือนไปแว้ว อิอิ

วันนั้นฉันก็ไปหยิบมันขึ้นรถ แล้วกลับบ้าน พอถึงบ้านก็นั่งชื่นชมมัน

เพื่อนมันถามฉันว่า "เมิงจะบ้ารึ ไปเก็บมาทำไม เขาทิ้งไว้ที่กองข้างถังขยะ เปลี่ยนอาชีพรึเมิง "

"กรูไม่ได้บ้า กรูเห็นว่ามันยังใช้ประโยชน์ได้ แล้วถ้าอาชีพกรูจริง เมิงจะคบกรูมั้ย"

เฮ้ยฉันตอบมันแรงรึ มันเงียบ เอิ๊กๆๆๆ มันคงรู้สึกนิดๆ ว่า...
ฉันไม่ได้เขินอายแต่เพราะ ฉันไม่ได้ทำผิดอะไรต่างหาก

ฉันนำมันมาขัดสีฉวีวรรณ..เปลี่ยนโฉมจากน้องตระกร้าขี้เหล่เป็นเจ้าหญิงตระกร้าแสนสวย

เจ้าของมาเจอ ฉันไม่คืนจริงๆ นะเออ ก็ทิ้งกว้างกันแล้ว ฉันนี่ลุยกองขยะเอามาเลย ฮาว่ะ

ต่อจากนี้ฉันจะดูแลมันเอง ตระกร้ามันก็มีหัวใจนะจร๊า อิอิ

แต๊น..แตน..แต๊น

แต๊น..แตน..แต๊น

ฉันมีรูปน้องตระกร้ามาอวดโฉมให้ดูกันเล่นๆ นะค๊า แต๊น..แตน..แต๊น

 

 

บางทีนะ ฉันว่า ของที่ไม่มีค่าสำหรับบางคน..
มันอาจเป็นของที่มีค่าและทำให้อีกบางคนยิ้มได้^^

 

จะว่าไปแล้ว ฉันเองบางมุมชอบมองอะไรเพี้ยนๆ ไม่เหมือนคนอื่น

ฉันกลับมองว่า สูทโก้หรูที่ฉันได้สวมใส่มันไม่ได้มีค่าอะไรเลย มันอยู่ที่ใจฉันมากกว่า

ฉันมองว่าอาชีพโก้เก๋ ผู้บริหารระดับแนวหน้า CEO ทั้งหลาย
ฉันว่ามันก็ไม่ได้เก่งมากน้อยไปกว่าคนขายหมูปิ้ง ชัวร์ๆ

งานอะไรไม่สำคัญขอเพียงสุจริตและมีความสุขเท่านั้นฉันก็พอใจ^^
ถ้าเรายังจัดการตัวเองไม่ได้แล้วเราจะทำอะไรได้เล่า
ก่อนที่เราจะทำอาชีพอะไรก็ตาม ขอเพียงจัดการระบบบริหารตัวเองให้ได้ก่อน
ลองเป็น CEO ให้ตัวเองดูสักครั้ง ใครจะมาปลดตำแหน่งเราได้...
นอกจากตัวเราเอง...
แล้วหลังจากนั้นไม่ว่าจะทำงานองค์กรไหน รัฐ เอกชน
หรือแม้ขายหมูปิ้ง เป็นแม่บ้าน เราก็สุขได้......
ฉันมองที่ไออุ่นของผลที่ได้รับมากกว่าผลของตัวเลขบนธนบัตร

นอกจากลูกพี่ลูกน้องฉัน นอกนั้นฉันไม่เคยถามใครสักคนว่าทำงานอะไร ทำที่ไหน 
ฉันเห็นว่าไม่สำคัญ แค่เห็นว่าเขาสบายดี เขาจะทำงานอะไร เป็นอะไร มันก็ตัวของเขา
ฉันรู้ว่าเขาสุขสบายดีเท่านั้นฉันก็พอ ฉันพอเท่านั้น

ใครถามฉัน ถ้าฉันขี้เกียจตอบและแอบหมั่นไส้คนถามนิ๊ดส์ๆๆ

เมิงจะรู้ทำไม กรูไม่ได้ค้ายาก็พอ

และฉันก็ไม่เห็นถึงความจำเป็นต้องคุยโว หรือโม้อะไร
ถ้าฉันอยากโม้ อยากบอกใคร ฉันจะตะโกนดังๆ ให้เขารู้เอง
ถึงฉันจะตำแหน่งอะไร แล้วมันสำคัญตรงไหน
 

เพื่อนฉันเคยโดนถามเช่นนี้ แล้วแค่ประโยคสั้นๆ ว่าทำงานอะไร??
เพื่อนฉันตอบไปว่าไม่ได้ทำ มันถามต่อ ทำไม????

ฉันอยากรู้นักว่ามันแปลกตรงไหนฟร้ะ ถามเพื่อนตรูอยู่ได้

นับในใจ 15 นาที เพื่อนฉันมันโทรกริ๊งกร๊างมาร้องไห้กับฉัน

บางครั้งคนเราก็มีเหตุและผลที่ไม่เหมือนกัน

บางครั้งคนเราก็มีทางเลือกไม่มากนัก มันขึ้นอยู่ที่ใจว่าจะรับมันได้เท่าไหน

เพื่อนฉัน ฉันว่า..งานมันตอนนี้คือรักษาใจ อย่างน้อยใจมันก็ใหญ่และกว้างพอสำหรับฉัน

คุณเคยคิดบ้างไหม?? ประโยคธรรมดาที่คุณอยากรู้แล้วสักพักก็อาจลืมคำตอบที่ได้มา
คุณอาจลืมนึกว่า มันอาจไปทำร้ายจิตใจใครโดยไม่รู้ตัว





กลับบางคนฉันก็กวนทีนกลับไปว่า..ฉันเลี้ยงลูกอยู่บ้าน
แล้วรีบเดินจากก่อนมันจะยิงคำถามอยากรู้อยากเห็นต่อ

ทั้งๆๆ ที่ฉันก็ไม่ได้มีลูก ไม่ได้แต่งงาน ตอบแล้วทิ้งเครื่องหมาย ???? ให้มันงงเล่น

5555555555555555+++

เฮ้ยๆๆ สงกะสัย Blog นี้ฉันจะอัดอั้น 5555 คงจะใช่นะ อาจจะบ้านิ๊ดส์ๆ ด้วย
ฉันแค่อยากให้คนอ่านได้เห็นอีกมุมของความคิดเพี้ยนๆ ของฉัน เอิ๊กๆๆ
ถ้าฉันคิดเหมือนใคร-ใคร แล้วจะรู้ได้ยังไงว่าคนไหนเป็นฉัน อิอิ
ที่สำคัญฉันไม่อยากเห็นใครอยู่ในความรู้สึกเดียวกันกับเพื่อนฉัน

ฉันไม่ทำอะไรใครก่อนหรอก แต่หากใครทำอะไรฉันหรือคนที่ฉันรัก
ฉันก็ไม่ยอม เฮ้ย++อย่าเพิ่งกลัวฉัน ฉันออกจะน่ารักและใจดีที่สู้ดดดดด 5555++

มนุษย์เกิดมา เรียนหัวบาน ทำงานหัวฟู และสุดท้ายก็เป้าเดียวกันลาลับจากโลกไป

ชีวิตนี้เรามีเวลากันแค่ไหน..
ไม่ต้องนับให้ชัดๆ ก็พอที่จะรู้
วันเวลาที่เราต่างมีบนโลกนั้น
มันไม่ได้มากมาย....

และวันนี้เราจะเสียไปอีกหนึ่งวัน
จากชีวิตที่แสนสั้นไม่ได้ยืดยาว
ทั้งที่จริงเรามาที่นี่กันแค่เพียงชั่วคราว
อีกไม่นานก็คงต้องลาจากไป..

อยู่ที่เราจะใช้เวลาที่มี อยู่บนโลกนี้กันยังไง
เพื่อให้กับตัวเองคนเดียวทุกวัน
หรือจะแบ่งปันให้คนอื่นบ้างไหม
เพื่อเราจะไม่ต้องมาเสียดาย เวลาที่ต้องจากไป...

♥^^♥♥^^♥♥^^♥♥^^♥♥^^♥♥^^♥♥^^♥♥^^♥

ดูนั่นสิ แหงนดูบนฟ้าไกลนั่นสิ เห็นเหมือนฉันมั้ย....

ฟ้าสีครามเมฆปุยขาวมีสองปุย
สวยทั้งสองปุยอยู่ที่เขาที่เราคุย
ฟ้าที่แสนงามแขวนเมฆขาวเป็นร้อยปุย
ปุยทุกปุย ปุยจะสดสวยเพราะเราดู♥^^♥

 
ฉันขอให้ทุกคนมีความสุขในสิ่งที่รวมกันเป็นตัวคุณนะค๊า♥

แต๊น..แตน..แต๊น