คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : สวีตตียามสาย(ฮอรัสxเหมยฮัว&vเล็กเซ่xโรซารี่) แนะนำไรเตอร์
หวังว่าวันหยุดคงไม่ภารกิจนะ คำอธิษฐานในใจของเหมยฮัว ที่กำลังพาลูกสาวมานั้งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่ในสวนพฤกษาโซนสมุนไพรที่โปรดของเธอ
จิ้บ จิ้บ จิ้บ เสียงนกน้อยที่บินเล่นอยู่รอบตัวของเปาเปา เมื่อยื่นขนมปังไปให้มันก็จิกไม่เหลือสภาพ(นกโหด)
“นกกระจิบสินะขอรับ”เสียงชายหนุ่มแว่นเรือนผมสีเขียวที่ยื่นพิงต้นไม้อยู่เอ่ยขึ้น
“คุณหมอ”รอยยิ้มอ่อนโยนของฮอรัสเป็นสิ่งตอบแทนรอยยิ้มของเด็กร่างเล็ก เหมยฮัวที่นั้งอยู่ที่ม้านั้งห่างจากจุดของสองหนุ่มสาวต่างวัยเล็กน้อย มือเรียวเอื่อมไปยกถ้วยชามาดื่มก่อนจะหันไปสนใจหนังสือตรงหน้าก่อน
“หนังสืออะไรหรือขอรับ”
“0*0”ร่างบางแทบสำลักเมื่ออยู่ๆก็โดนทักเข้าแบบไม่ทันได้ตั้งตัว
“กระผมขอโทษนะขอรับ กระผมไม่ตั้งใจจะทำให้ตกใจนะขอรับ”ฮอรัสรีบขอโทษ เหมยฮัวหยิบผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดรอยชาที่เกือบพุ่งเมื่อกี้ ก่อนจะหันมามองแล้วพยักหน้ารับ
“หนังสือนิยาย ทำไมหรอ”ฮอรัสเลิกคิ้ว คิดไม่ถึงว่าเหมยฮัวจะอ่านนิยายด้วย
“เรื่องอะไรหรือขอรับ เผื่อกระผมอาจจะไปลองอ่าน”
“หือ”เหมยฮัวเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า นายอ่านนิยาย หน้าอย่างนายอ่านนิยาย
“กระผมเคยถูกเฮร่ายัดเยียดให้อ่านนิยายน่ะขอรับ เลยกลายเป็นติดไปลย”
แถ่ไปได้ เปาเปานึกในใจ
เปาเปาเลิกสนใจไอ้ว่าที่คู่รักหวานหยดตรงหน้าแล้วไปสนใจพวกสมุนไพรต่างๆในสวยแทน ฮอรัสเริ่มรุกเหมยฮัวโดยการช่วยดูแลเล็กๆน้อยๆเพื่อไม่ให้เหมยฮัวรำคาญ เหมยฮัวพยายามปรับตัวกับไอ้การมีคนดูแล เธอเองยังสงสัยว่าทำไมไม่เห็นเปาเปามาแสดงตัวกีดกันเลย นึกไปนึกมา
‘เปาเปา อยากให้คุณหม่าม๊า มีคนที่รักคุณหม่าม๊าจริงมาดูแลเท่านั้น’
นี้สินะเหตุผลที่หายต๋อมไปเลยอะ
“เฮ้อ”เหมยฮัวเผลอถอนหายใจออกมาเบาๆ
“เป็นอะไรหรือขอรับ”ร่างสูงเอ่ยถามพลางมองร่างบางที่ละสายตาจากหนังสือในมือแล้ทอดสายตาเหม่อมอง นะ...น่ารักเกินไปแล้ว ฮอรัสก้มหน้าต่ำเพื่อบังหน้าตัวเองที่แดงจัดอยู่
“อาฮอรัส ลื่อหน้าแดงทำไมน่อ”สรรพนามเก่าๆที่คุ้นเคยหวนมาให้ได้ยิน เขาเงยหน้าที่ดูตกใจเล็กน้อย ร่างบางนี้นั้งท้าวคางยิ้มให้เขาอยู่ เขาส่ายหน้าสองสามที่จนรู้สึกมึนหัว
“โอ้ยมึนหัวจัง”
“ก็สมควรแหละส่ายหน้าแรงซะหัวจะหลุด”เบรกแอ้ดดดดดด เสียงเล็กทุ้มๆของหนุ่มน้อยผมสีชมพูพูดขึ้น ไม่ใช่เจ๊เหมยฮัวนะเออ
“แว้กกกกกกก อเล็กนายมาตั้งแต่เมื่อไหร่”ฮอรัสตกใจจนตกเก้าอี้ไป นี้หรือคุณหมอ-_-‘
เหมยฮัวไม่พูดอะไรรีบลุกไปพยุงฮอรัสให้นั้งที่เดิมแล้วช่วยปัดฝุ่นนิดหน่อยแล้วกลับไปอ่านหนังสือต่อ
ฮอรัส ณ ขณะนี้ = ค้าง+อึ้ง+เขิน รวมกัน คือ ฟินผ?)
“คุณเหมยฮัวเห็นคุณโรซารี่ไหม๊ครับ”เหมยฮัวส่ายหน้าเป็นคำตอบก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วเอ่ยเบาๆ
“โรสอาจจะอยู่ในที่ๆนายคิดไม่ถึงก็ได้ คนอย่างยัยนั้น อยู่เป็นที่ซะที่ไหน”เหมยฮัวกระตุกยิ้ม
“เผากันเลยหรอ”เสียงสาวน้อยที่กำลังห้อยหัวลงจากต้นไม้พูดแล้วทำแก้มป๋อง
“ตกไม่รู้ด้วยนะ”
โครมมมมมม
เตือนไม่ทันขาดคำ โรซารี่ร่วงลงมาจากต้นไม้แต่แทนที่จะหัวทิ่มลงมา นาตกใจที่กลับลงมาได้โดยไม่บาทเจ็บซักนิด
“ว่าแต่อเล็กเซ่จะถามหาตัวฉันทำไมหรอ”นั้นสิ อเล็กเซ่จะตามหาโรสทำไมหวา(เอ็งมันคนแต่งไม่ใช่เรอะ:รีดเตอร์)
“ก็ผม..เอ่อ...ผม”
“คิดถึงคุณโรซารี่สินะ”
ฉ่า
หน้าแดงทั้งชายและหญิง เฮ้ย มหกรรมหน้าแดงแห่งปีเรอะ-*-
“เฮ้ย”โรซารี่เผลออุทานออกมาอเล็กเซ่มองหน้าด้วยสีหน้างงงวยพอๆกับไอ้ตัวประกอบทั้งสองคน(โหดร้าย) สายตาใสสีอินโนเซ้น(เขียนถูกไหม๊อะ)ของอเล็กเซ่ยังไม่เข้าใจเรื่องราว พอหันหลังไปปุ๊บ เขาค้นพบสัจธรรมทันทีเลย
“คุณไลโอเนลไปทำอะไรกับต้นพริกขี้หนูครับ”ภาพตรงหน้าคือไลโอเนลกำลังหน้าแดงแลบลิ้นแล้วมองซ้ายขวาหาอะไรบางอย่าง
“นะ..น้ำไหม๊”เหมยฮัวรีบรินชาจีนให้ เพราะรู้ทันทีว่าอาการอย่างนั้น พึ่งกินพริกขี้หนูเพียวๆมาชัดๆ
“ขะ..ขอบคุณ ซูดดดดด(เสียงซดชา) ขอบคุณครับ”ถ้วยเปล่าไร้ซึ่งหยดน้ำ เฮ้ย เอ็งจะกินเร็วไปแล้ว
“ใครใช้ให้กินพริกขี้หนูสดๆละ”ไลโนเนลชี้ไปที่สองเด็กสาวที่ยืนกอดคอกันแสยะยิ้มน่ารัก โรซารี่ผู้เป็นคนถามหันมองแล้วแผ่รังสีอมหิตขึ้นโดยอัตโนมัต
“เหวอ รังสีอันตราย”เด็กสาวผมสีบานเย็นพูดก่อนจะรีบกุมมือเพื่อนสาวอีกคน
“เปาเปา ฉันว่าเรารีบไปเถอะ”เด็กสาวผมสีเขียวอ่อนเอ่ยก่อนจะกระโดเตรียมสตาร์ด
“แล้วจะอยู่ทำไม หนีสิ”ทั้งสองสาวประสานเสียง
แล้วก็วิ่งลับหายไป เด็กอายุ12 วิ่งเร็วชิบห่อง
“รังสีของเธอยังน่ากลัวไม่เปลี่ยนนะ ชะอุ้ย”ร่างบางสะดุ้ง เมื่อเห็นว่าหนุ่มน้อยหน้าหวานกำลังตัวสั่นริกอยู่ใต้ร่างของโรซารี่ที่ เป็นลมไปเพราะเหตุใดก็ไม่รู้(ซะงั้น)
“คะ..คุณโรซารี่ครับ”อเล็กเซ่ช่วยพยุ่งโรซารี่ให้นั้งที่เก้าอี้ก่อนจะเอาหัวเธอมาซบไหล่ตัวเอง
“พักผ่อนไม่เพียงพอสินะขอรับ”วิญญาณคุณหมอเข้าสิงฮอรัสกะทันหัน
“อีกแล้ว”นิ้วเรียวเอือมไปหยิบกระปุกใส่เม็ดยาก่อนจะยัดยาแปลกๆเข้าไปฮอรัสตกใจก่อนจะรีบเอ่ยถามแต่ไม่ทันได้พูดอะไร ขวดยาก็ยื่นมาตรงหน้า
‘ยานอนหลับชนิดแรง หลับสามวันไม่ตื่น ยูริรับประกับเจ้าค่ะ’
อะ...เอ๋ ยูริรับประกันไรวะ อธิบายเพื่มเติมความเข้าใจ ยูริเป็นคนคิดค้นยานี้กับเหมยฮัวอย่างลับๆเพื่อพวกบ้างานทั้ง3จะได้นอนหลับสนิทกันซะบ้าง เพราะถ้าเจ๊แกลุยงานเมื่อไหร่ ไม่ได้ตอนจนกลายเป็นแพนด้าอย่างต่ำ7วันละค่ะ จบ
ชอตัดจบอย่างง่ายๆเพราะความขี้เกียจของไรต์นะค่ะ//โดนรุม
ขอบคุณที่ทนอ่านนะค่ะ ช่วงนี้อาจจะงงๆไปบ้างเพราะไรต์แต่งมั่วค่ะ ที่นักเขียนหลายๆคนเรียกอาการนี้ว่า หัวตันนั้นเอง แต่ไรต์จะพยายามค่ะ
ไปจิก ไรต์ได้ที่เฟสนะค่
นี้ค่ะเฟสไรต์ https://www.facebook.com/bell.najaa
ถ้าจะแอดละก็ ไรต์รับทุกคน ว่างๆก็แชททวงนิยายได้นะ
ออ แนะนำตัวเองหน่อยละกัน
ชื่อจริงคือ:ความลับส่วนตัว
ชื่อเล่น:โกลเดนเบลล์(กระดิ่งสีทอง) แต่คนอื่นจะเรียกว่าเบลล์
นามปากกา:Tanacha(เค้ารู้อยู่แล้วยะ)
เป็นคนบ้าๆบอๆ สติไม่สมประกอบ หื่น โรคจิต ติดการ์ตูน ไร้ความรับผิดชอบ รักเพื่อน เฟรสลี่มากๆ แต่ถ้ากับคนที่เกลียดจะกลายเป็นไอ้เงียบโรคจิตชอบแกล้งแบบแรงๆ อยู่ในแก๊งที่รักกันดี ถ้าทักมาแล้วไรต์ไม่ตอบไม่ต้องห่วง เดี่ยวซักพักไรต์จะตอบเอง เพราะเป็นประเภทเปิดเฟสค้างไว้แล้วไม่สนใจอะ
อยู่ม.1 ห้องเกือบบ๊วย(บอกทำไม) ของโรงเรียนสตรีประจำจังหวัดที่ตอนนี้กลายเป็นโรงเรียนสหเรียบร้อย รุ่นพี่รุ่นน้องเพื่อนกันได้
เป็นนักเขียนอยู่(ก่อนที่จะมาลงเว็บจริงๆจังๆ)ประมาณเกือบ2ปี เชี่ยวชาญด้านการแต่งนิยายรักแนวตลกโปกฮาและรักหักมุม ดราม่าเป็นตลกได้ภายให้5บรรทัด
เพื่อนกันได้ไม่กัด แต่อย่ามายุ่งกับเพื่อนไรต์นะ อันนั้นหวงมาก
ความคิดเห็น