คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : Special ตามใจคนแต่ง
Special summer หน้าร้อนนี้หัวใจให้เธอ
“ร้อนนนนนนนนนนน”
เสียงโอดครวญของไอ้ฝรั่งขี้นกที่นอนแผ่หลาอยู่กลางสนามที่แดดส่อง(สมควรร้อน)
“แล้วคริสโตเฟอะ(คริสโตเฟอร์เฟ้ย:คริสโตเฟอร์)จะไปนอนกลางแดดให้ร้อนทำหอยแมลงภู่อะไรล่ะ”
เด็กสาวผมสีทองเอ่ยก่อนจะหยิบเอาหูฟังมาเปิดเพลงให้ดังพอดีจะกลบเสียงบ่นของไอ้ฝรั่งหัวแดงที่นอนอยู่
“โถ ชาซังก็ คริสคุงคงไม่ชินกับหน้าร้อนของไทยน่ะค่ะ”ยูริเดินมาแก้ต่างให้แฟนตัวเองที่ยังไม่เลิกบ่น
โป้กกกก
ท่าไม้ตายของยูริ ด้ามมีดสลาตัน ไม้ด้ามมีดที่ยูริพยายามใช้ตัดนิ้วไถ่โทษลอยไปกระแทกกับหัวของคริสดังสนันตามด้วยเสียงโหยหวนสุดแสนไพเราะเสนาะหูของไอ้หมอนั้น
“โอ้ยยยยยยยยยยยยยย”
ลูกมะกรุดอับเบ้อเร้อบนหัวของคริสโตเฟอร์เรียกเสียงหัวเราะจากทุกคนได้อย่างดี
“ไอละเครียดนี้ยูเป็นพี่ไอจริงหรือเปล่าเนี้ย”คาร่าเอ่ยอย่างเพลียๆโดยมียุลเป็นฉากหลัง ไอ้ตัวที่ขำก้ากอยู่ข้างหลังัวเราะอย่างเดียวจนแฟนหมั่นไส้”นาย..จะ...หัวเราะอะไรนักหนาฮะะะะะะะะะ”
เพิ่มมะกรูดบนหัวของยุลไป1ลูก
“ไปน้ำตกกันนนนนนนนน”เสียงอันเหมือนนางฟ้าประธานของทิวาทำให้ไอ้คนที่โอดครวญว่าร้อนยิ้มออก
“ที่ไหน”ทานาชายังคงนิ่งเฉยมือก็ยังเล่นเฟสและอ่านนิยายเรื่อยเปื่อยกับโน้ตบุ๊คส่วนตัว
“วังทองงงงงงงงง จังหวัดพิดโลก”นาวีตะโกน
“น้ำตกอะไร”ทานาชาตอบอย่างไร้อารมณ์ทุกคนแทบจะตะโกนถามว่า จะอะไรหนักหนา
“น้ำตกอะไรก็ช่างมันแต่เจ๊ไปปะ”ถามตรงประเด็นโดนใจมากเลยน้อหย่งฟู
“ไปสิ ก็ต้องไปตามพวกเธออยู่แล้วนิ” เครื่องหมายคำถามอันใหญ่ๆแปะเข้าที่กลางหน้าทุกคน”ก็เพราะตามไปแต่งฟิคจากเหตุการณ์จริงไง”
รอยยิ้มหื่นจัดผุดขึ้นเลยเอาพวกเหล่าพระนางแถมด้วยพระรองนางรองของเราขนลุกขนพ่องอย่างพร้อมเพรียง
การเดินทางไวเท่าหายใจเพราะโกหก(?) ทั้งหมดมาสิงสถิตกันที่น้ำตกอะไรไม่รู้(ไรต์เองยังจำชื่อไม่ได้เลย)ที่หลายคนเรียกว่า ธารวังทอง(ไหนบอกจำไม่ได้)
“กรรม”เด็กสาวที่ยัดหูฟังใส่หูสถบ
“ไรเจ๊”ยุลที่แบกเสื่อเอ่ยถาม
“โน๊คบุ๊คแบตหมด มือถือแม่อยู่ไหนหว่า”เด็กสาวคุ่ยหาโทรศัพท์มือถือของมารดาตัวเองทั้งที่มันสถิตอยู่......ในกระเป๋ากางเกงเจ๊แกเองแหละ(โชว์ความง้าวของตัวเอง) ตัวเจ๊แกหลังจากวางของเสร็จแล้วก็มานั้งสถิตอยู่ที่โขดหินใกล้ๆที่ปูเสื่อ คนอื่นเขาไปเล่นน้ำเจ๊แกพิมพ์นิยาย(เพื่อรีดเตอร์นะเนี้ย)
ไปดูฉากสวีตเจริญหูเจริญตาของเหล่าตัวละครดีกว่า
ชิ้ง
ยูริค่อยเดินไปในน้ำเริ่มลึกเล็กน้อยจน
“ว้ายยยยย”ร่างบางถลาลื่นเพราะสาหร่าย ไม่สิ เรียกตะไคร่น่าจะเหมาะกว่า ร่างบางหลับตาปี๋เพราะกลัวเจ็บ ความชาที่เกิดจากการล้มจ้ำเบ้าของเธอทำให้น้ำตาไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว
“โอ๋ โอ๋ อย่าร้องสิยูริจังไออยู่นี้แล้ว”ร่างสูงเอือมมือหนาไปจับไหล่ของยูริแล้วพยุงให้ยืนขึ้น
‘หวานชิบห่อง’ไอ้คนที่นั้งเสียบหูฟังมองคู่นี้ด้วยหางตาแล้วจัดลงมาแต่งนิยายจากความจริง
“ดูสิเจ้าค่ะ ยูริเห็นปลาด้วย”คริสก้มมองตามที่ร่างบางบอก
“ไม่เห็นมีเลย”ร่างบางพยายามชี้ให้เห็น”ยะ...ยูริจังนั้นไม่ใช่ปลาแต่นั้นมัน...” ‘นั้นมันอะไรฟะ’หัวเหลืองเงยหน้าละสายตาจากมือถือหันมองคู่รักหวายหยดตรงหน้า
“นั้นมันปลาน้อย”ถุยยยยยยยย ปลาน้อย ไอ้ฝรั่งขี้นกเอ้ย ทานาชาแทบจะแคว้งมือถือใส่หัวอีหัวแดงฟูๆนั้น
“ปลาน้อยจริงๆด้วยเจ้าค่ะ”โถ แม่สาวโลกสวย ยูจังจะรับมุกมันทำหอกอะไรลูกT^T
“หวานนนนนนนนน”แซวคู่รักให้น่าแดงลนลานจนทำอะไรไม่ถูกนี้มันดีจริงๆ
“เอ่อ”ร่างบางอวยม้วนจนทำอะไรไม่ถูกเลยแอบหลังคริสที่ยืนเก็กเท่ให้เจ๊เราโมโหเล่น
โป้กกกกก
“ทาน่าซังโหดร้ายยยยยยย”เสียงโอดครวญของคนที่ลูกหินปาใส่หัวเต็มร้องลั่น
“คิคิคิคิ”เสียงหัวเราะน่ารักของคุณหนูผมทองเรียกรอยยิ้มจากแฟนหนุ่มที่นั้งกุมมือกันได้อย่างดี ใต้ร่มไม้ที่ห่างจากสายตาคนเล็กน้อย แต่ถึงพวกหล่อนไปนั้งสวีตกันตรงนั้นเจ๊แกก็พุ่งไปหาถึงที่(สายตาดีนะเจ้ะ)
“นาซิสซ่าหัวเราะน่ารักมากเลยอะ แฟนใครวะเนี้ย”แฟนหนุ่มเอ่ยก่อนจะขโมยหอมแก้ม สาวร่างบางหันมาเขม่งตาใส่ ปากก็กำลังจะบ่น ”ป้อกกี้” แต่โดนยัดเยียดป้อกกี้มาใส่ปาแทน ร่างบางบ่นงึมงำปากก็ยังคาบป้อกกี้อยู่ไม่ได้กิน ดันเต้ชักเริ่มคึก(จะทำอะไรน่ะ:ไรต์เตอร์)(เจ๊มันคนแต่งไม่ใช่เรอะ:ดันเต้)(เออวะ:ไรเตอร์)
งับ
ป้อกกี้ของนาซิสซ่าถูกกัดไปเหลือครึ่งเดียว ซึ่ง ที่น่าสะพรึงคือ อีกครึ่งมันอยู่ในปากแนซซี่จังของเรา
ให้เวลานาซิสซ่ากระเดือกป้อกกี้แป้บ
1
2
3
“ทำบ้าอะไรของนายเนี้ย”ร่างสูงยิ้มเป็นคำตอบก่อนจะยื่นหน้ามาใกล้แล้วกระซิบที่ข้างใบหู
“ผมชักอยากกินคุณซะแล้วสิ”
บื้ม
เหมือนอะไรระเบิดในใบหน้าของนาซิสซ่าทำให้สีแก้มแดงระเรื่อจนดูออกว่าเจ้าตัวกำลังอาย ใช่ว่าไอ้หัวเหลืองนี้จะหยุด มือหนาประคองใบหน้าเรียวเอาไว้แล้วประกบริมฝีปากจูบลิ้นซุกซนเข้าไปเก็บเกี่ยวรสหวานจากโพร่งปากของร่างบาง
นี้ๆ พวกเอ็งลืมไปหรือเปล่า
ว่า
ว่า
พวกเรามาเล่นน้ำตกนะเฟ้ย ไม่ได้มาเล่นจ้ำจี้ชักกะเดี้ยว
ไอ้หัวเหลืองที่นั้งมองคู่รักดำเนินเกมรักที่ไม่ได้มีอะไรมากกว่านั้น(ที่สาธาระณะยังคงให้เกียรติอยู่)แทบอยากจะของโอเปร่าเพราะรู้สึกด้ว่าเลือดมันเริ่มไหลออกจมูก
กรรม
เลือดกำเดาไหล
“ทิชชูไหม๊เจ๊”ร่างบางรีบยึดกระดาษบางขาวๆเข้าจมูกแล้วหันมามองเป็นเชิง ขอบใจ
“ไปเตือนพี่หล่อนหน่อยซิ ว่าที่นี้ มันที่สาธาระณะไปถ้าที่ฉึกกะแด้วกันที่อื่น”เส้นบางๆขาดผึ่ง ดวงตาสีเขียวมรกตมองด้วยสายตาเย็นชา เลือดยังคงไหลจากโพลงจมูกไม่หยุด ร่างบางที่ถูกสั่งพยักหน้า
“น้ำเย็นจังน่อ”ร่างสูงพยักหน้าก่อนจะมองหน้าคนตัวเล็กกว่าที่จับมือแล้วพยายามไม่ให้ลื่นล้มเหมือนยูริ สองดวงตาสีมรกตจับจ้องที่ปลายเท้า
“น่ารัก”
“หื่อ”คนถูกทักเงยขึ้นประมาณว่า พูดว่าอะไรนะ
“กระผมจะบอกว่า”ร่างบางจ้องเขาด้วยแววตาใสซื่อ “คุณเหมยฮัวน่ะ น่ารักมากๆเลยล่ะ”
“อื่ม 0//////0 ละ...แล้วทำไมไม่รักซะละ”ว้ากกกก อั้วพูดอะไรออกไป เหมยฮัวตะโกนว่าตัวเองในใจ หัวใจเต้นไม่เป็นจังหวะมันเต้นแรงจนจะออกมาเต้นแทงโก้แล้ว
“ตอนนี้ผมก็รักไปจนหมดหัวใจแล้วครับ”
“ไปหวานกันที่อื่นไป๊”สองหนุ่มสาวสะดุ้งพร้อมกัน
มดกัดเฟ้ย สายตาที่จ้องมองหนุ่มสาวมันฟ้อง เด็กสาวที่นั้งคาบเลย์รสดั้งเดิมอยู่ในปากมือซ้ายถือมือถือของพระมารดา มือขวาท้าวค้าง สายตาที่มองโทรศัพท์มือถือเปรยมามองไอ้คู่รักที่หวานจนน้ำผึ้งยังอาย เป็นเชิง เอาลงฟิคนะมุกเนี้ย
“เจ๊ดืมชาไหม๊”
ควับ
สายตาที่บงบอกว่า ไม่เห็นหรอที่วางอยู่นี้อะไร
รอบตัวเจ๊แกมี สมุดเล่มบักเอ้กแถมเป็นสมุดโรงเรียนที่เขียนไว้ว่า นิยายข้าใครแตะแช่งพ่อตาย (อันนี้ไรเตอร์เขียนไว้จริงๆนะ) กับกระเป๋าดินสอที่เรียกได้ว่าทั้งดำและมีรอยเมจิกหลากสีประหนึ่งทุ่งดอกไม้ ถัดมาเป็นขวดโออิชิรสน้ำผึ้งมะนาว อิชิตันรสดั้งเดิม ทีเบรก(เขียนถูกปะเนี้ย)รสริสอโรมา(เขียนถูกไหม๊วะเนี้ย) แล้วก็กล่องเย็นเย็นอีกสี่กล่อง แล้วก็ขนมอีกสารพัด
“โทษทีนะฮะ โรสนี้เหมือนเด็กๆเลยนะ”อเล็กเซ่เอ่ยก่อนจะก้มหน้าไปใกล้โรซารี่ แล้วเลียเศษเค้กที่ข้างแก้มของโรซารี่
“ว้ากกกก เด็กอายุ12นั้งหัวโด่อยู่นี้นะเฮ้ย”มันจะเรทไปแล้วนะ
“โห้เจ๊ อายุมันเป็นแค่ตัวเลข ความหื่นของเจ๊อะพอๆกับเฒ่าหัวงูอายุ70แล้ว”
“ไปตายสะ”
ลูกหินประจำตัวของทานาชาดีดไปปะทะกับหัวของโรบินคุงเรียบร้อย พูดได้เลยว่า
ไปสู่สุขติเถอะนะ
“โรบิน”อลิเซียร้องเสียงหลงรีบวิ่งไปพยุงไอ้ร่างโชกเลือดนั้นแล้วเขย่าไปมา
“โหดร้าย”ร่างบางกับร่างสูงเอ่ยประสานเสียง เด็กสาวหันไปมองด้วยสายตาเยือกเย็นปนโหดร้ายจนไอ้สองคนนั้นกระโดดกอดกันแน่นโดยไม่รู้ตัว
“จะว่าไปทานาชานี้ก็น่ากลัวนะ”ร่างบางมองชายหนุ่มที่อยู่ๆก็เปิดประเด็น
‘ตูได้ยินนะเออ’เด็กสาวมอง
“นี้ นายน่ะรักชั้นไหม๊”เปิดประเด็นใหม่ได้โดนใจมาก ทิวามองกียุล
“ทำไมถึงถามอย่างนี้ล่ะ”มือหนาเอื่อมไปลูบเรือนผมของร่างบางที่กำลังรอคำตอบ”รักที่สุด รักมากกว่าใครในโลกนี้”
“จริงๆนะ”ร่างบางทวนอีกครั้ง ร่างหนาพยักหน้า ก่อนจะมอบรสจูบหวานให้
เอ็งจะหวานไปไหนฟะ คนที่นั้งมองเริ่มจะทนไม่ไหวหันไปทางซ้ายเจอพวกเหล่าพระรองนางรองสวีตตี้กัน หันไปทางขาเหล่พระเอกนางเอกก็แทบจะกินกันอยู่แล้ว
บื้ม
และแล้วเธอก็หมดความอดทน กล้องประจำตัวสีชมพูสดถึงกดชัตเตอร์รัวๆ
“แม่จะเอารูปลงฟิคให้หมดเลยคอยดู”หน้าซีดกันเป็นแถว
จบแต่โดยดี งงไหม๊ ไรเตอร์งงนิยายตัวเองสุดๆอะ เป็นไงบ้าง คอมเม้นก้นด้วย*0* //ทำตาปิ้งๆ
ความคิดเห็น