คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : Brother love 4 ( ryo )
ตอนที่4
3….2…..1 let’s go
เสียงเพลงได้ถูกเปิดขึ้นมาอีกครั้ง ตอนนี้ผมกับมิกะกำลังเต้นเอาเท้าแตะแป้นตามลูกศรที่ขึ้นมาบนหน้าจอเรื่อยๆ มิกะมันก็เก่งพอตัว แต่แข่งกันมากี่ทีผมก็ชนะอยู่ดีอ่ะ
“พี่เรียวสู้ๆ พี่…อุ๊ป!! มิกะสู้ๆ มิกะสู้ๆ มิกะสู้” เหมือนผมได้ยินน้องมันเรียกชื่อเชียร์ผมเลยแฮะ
เกมจบลงอีกครั้ง “แฮ่กๆ แฮ่กๆ” และก็มีเสียงหอบเหนื่อยอีกครั้งเช่นกัน แต่เป็นของมิกะนะไม่ใช่ของผม ผมออกกำลังกายบ่อย แค่นี้ถือว่าจิ๊ปๆ
“ผ้าเช็ดหน้าค่ะ” ผมเงยหน้ามองคนที่ยื่นผ้ามาให้ผม ภาพตรงหน้าคือเด็กสาวผู้น่ารักที่ยิ้มสดใสมาให้
“ขอบใจนะ” ผมยิ้มตอบน้องมันไป แล้วน้องมันก็หันไปสนใจกับคะแนนต่อ
“ผู้ชนะในรอบคือพี่เรียวอ่ะมิกะ” น้องมันบอกมิกะด้วยน้ำเสียงอ่อนๆ หึหึ เรามันคนละรุ่นกับครับน้อง
“ได้ไงวะฉันเล่นเต็มที่มากเลยนะเว้ย ไหงแพ้เนี่ย พี่เรียวโกงป่ะ” แล้วความผิดก็มาตกที่ผม มาโทษกูได้ไงไอ่น้องเวร
“เราแพ้แล้วอย่าพาลดิ่ แพ้แล้วก็ต้องยอมรับดิ่ มาโทษคนอื่นได้ไง นิสัยไม่ดี” ผมดุมิกะขำๆ
“เอาละๆ ผลก็ออกมาแล้ว ดังนั้นคนที่แพ้ต้องทำตามที่ทีมผู้ชนะต้องการ 1 อย่าง โอเคนะ” คุณพ่อเป็นคนทวนถึงข้อตกลงของพวกเรากันอีกทีครับ มิกะมันทำเสียงฮึดฮัดใหญ่เลย ส่วนน้องโมก็นั่งนิ่งๆรอฟังความต้องการจากทีมพวกผม มันเป็นเพื่อนกันได้ไงวะคนละขั้วกันเลย มิกะออกจะกระโดกกระเดก พูดมาก ขี้บ่น แต่น้องมันนี้แบบนั่งฟังนิ่งๆ วางตัวดีเลยละผมว่า ผมหันไปตกลงกับพ่อว่าใครจะเป็นคนบอกว่าทีมเราต้องการอะไร ผมให้สิทธิ์พ่อผมอยู่แล้วครับ ผมก็แค่ตั้งกฏขึ้นมาเฉยๆไม่ได้ใส่ใจอะไรมากอยู่แล้ว แค่เอาสนุกๆ
“งั้นความต้องการของพ่อคือ เดือนหน้าพอพ่อกับจากดูงานที่ยุโรป เราจะไปพักร้อนกันที่ญี่ปุ่น พอดีคุณยายอยากเจอพวกแกทั้งสองคนดั้งนั้นพวกแกต้องไปห้ามติดงานอะไรเด็ดขาด โมก็ไปด้วยกันนะลูก” ผมพยักหน้าเข้าใจ แค่ไปเยี่ยมญาติที่ญี่ปุ่นซึ้งเป็นบ้านเกิดของตัวเองผมก็ไม่ได้อะไรมากมายหรอกครับ ดีซะอีกได้พักบ้าง อยากไปเที่ยวอยู่พอดีถือว่าไปพักผ่อนก่อนสอบละกัน แต่ที่ผมงงๆคือพ่อผมจะเอาน้องมันไปทำไมวะ?
“มันคงดูไม่ดีหรอกมั้งค่ะ มันเป็นทริปครอบครัว โมเป็นคนนอกมันจะลำบากกันป่าวๆ” น้องมันรีบบอกทันทีครับ ก็จริงอย่างที่น้องมันพูดนะ ถ้าเอาน้องมันไปน้องมันก็รู้จักกับแค่มิกะ คุยได้แค่มิกะน้องมันคงเบื่อแย่
“ไม่ได้ไหนบอกว่าแพ้แล้วต้องทำตามไง เราไม่ใช่คนนอกสักหน่อย พ่อกับแม่รักเราเหมือนคนในครอบครัวนะ แล้วทริปนี้ไม่ต้องห่วงฟรีตลอดทริปจ๊ะ” แม่ผมพูดเสริมขึ้นมาอีก ผมมองหน้าน้องมัน ฟรีตลอดทริปเลยนะเว้ย พ่อแม่ผมไม่เคยทุ่มให้ใครขนาดนี้เลยนะเนี่ย
“ยิ่งฟรีตลอดทริป โมยิ่งลำบากใจเข้าใจใหญ่ ถ้าจะให้โมไปโมออกค่าตั๋วเองนะค่ะ นะค่ะคุณแม่” น้องมันคงเกรงใจพ่อแม่ผมนะครับเลยจะขอออกค่าตั๋วเอง ผมว่าก็แฟร์ดีนะ ดูไม่เอาเปรียบพวกเราดีด้วย
“ก็ได้จ๊ะ แล้วเดี๋ยวแม่จะฝากมิกะไปบอกอีกทีนะว่าวันไหน” น้องมันยิ้มรับกับคำตอบที่ได้ ผมมองรอยยิ้มนั้นอยู่สักพัก ผมชอบรอยยิ้มน้องมันนะ ยิ้มหวานได้ใจสุดๆ แล้วพ่อแม่ผมก็แยกย้ายกันไปห้องของท่าน ดังนั้นในห้องตอนนี้ก็มีแค่ ผม มิกะ แล้วก็น้องมันนี้แหละครับ พวกเราลงความเห็นว่าเดี๋ยวไปดูหนังกันต่อสักเรื่องสองเรื่องแล้วค่อยเข้านอนกัน
“เอาหนังไรดีอ่ะพี่เรียว”
“เอาหนังผีได้ป่ะดึกๆแบบนี้บรรยายกาศได้พอดีเลยวะ” ผมถามน้องผมซึ้งยัยมิกะก็พยักหน้าเห็นด้วย ผมหันไปมองคนข้างๆน้องมันเหมือนจะทวงอะไรสักอย่างแต่ก็ไม่ทันแล้วมิกะมันใส่แผ่นไปแล้ว
“แกดูเรื่องไรอ่ะ” น้องมันถามขึ้นมาครับ มิกะให้น้องมันนั่งตรงกลาง มิกะกระซิบบอกผมว่าน้องมันกลัวผีมากแต่ก็ชอบดูหนังผีมากๆเหมือนกัน มิกะเลยให้น้องมันนั่งกลางจะได้อุ่นใจที่ข้างซ้ายมีผมและข้างขวาก็มีมิกะนั่งควบคู่อยู่
“ผีช่องแอร์วะ แกเคยดูยัง? ฉันดูแล้วแต่ยังดูไม่จบสักทีหลับก่อนอ่ะ พี่เรียวก็ยังไม่ได้ดูเพราะหลับก่อนเหมือนกัน” ครับก็เวลาดูแล้วมันเพลินๆอ่ะ แอร์เย็นๆ เลยหลับซะเลย น้องมันทำหน้าลำบากใจเหมือนจะพูดไรสักอย่างแต่ก็เปลี่ยนเป็นพยักหน้าแทน
“แกๆเอาผ้าห่มไหม เดี๋ยวฉันไปเอามาให้” มิกะเดินไปเอาผ้าห่มมาให้พวกเราคนละผืนห้องดูหนังของพวกผมมีครบครับหมอน ผ้าห่ม ขนม เปรมมมมม
พอหนังเริ่มพวกเราก็ดูกันนิ่ง แต่เหมือนคนข้างๆผมจะไม่นิ่งด้วยเลยนะ น้องมันเอาขาชันเข่าขึ้นมาแล้วเอาผ้าพันๆเหลือไว้แต่ดวงตา เป็นเอามากวะผมว่า
“นี้! ดูอย่างนี้แล้วจะรู้เรื่องหรอ?” ผมอดถามน้องมันไปไม่ได้ น้องมันช้อนสายตาขึ้นมาสบกับผม ซึ้งผมก็เห็นแค่ดวงตาละครับที่เหลือปิดไว้หมด
“ก็เดี๋ยวผีมันจะออกมาแล้วไง จะได้ปิดตาทัน” เอิ่มม แล้วจะดูทำไงวะเนี่ย
“อ๊ากกกกกก!!” ผมสะดุ้งกับเสียงคนข้างๆผมครับ น้องมันหลับตาสนิทเลย เมื่อกี้ผีออกมาพอดีน้องมันคงตกใจ ผมกับมิกะหันมามองหน้ากันแล้วก็หัวเราะกันนิดๆ ผมกับน้องไม่กลัวผีอยู่แล้ว แต่ดูเหมือนเพื่อนของน้องผมนี้จะเป็นหนักนะเนี่ย
“เดี๋ยวมิกะไปฉี่ก่อนนะ”
“เฮ้ย ได้ไงอ่ะ แกจะทิ้งฉันได้งายยยยย” น้องมันเริ่มโวยวายครับ คงกลัวมากจริงๆละเนี่ย
“ฉันไปเข้าห้องน้ำแป๊ปเดียวเอง แกก็อยู่กับพี่เรียวไปก่อนละกันนะ ฉี่จะแตกแล้วเนี่ย” แล้วมิกะก็วิ่งออกไปเลย
“อ่าวว เฮ้ยย…” น้องมันช้อนตาขึ้นมามองผมอีกครั้ง ตอนนี้น้องมันไม่ได้เอาผ้าคุมหน้าแล้วครับเอามาห่มตรงไหล่ไว้แทน น้องมันทำสายตาวิงวอนบอกความหมายเป็นนัยๆว่า อย่าทิ้งมันไปอีกคนนะ ผมอมยิ้มนิดๆ ก็น่ารักดี!
“มันไม่มีอะไรหรอกน่า ดูต่อเถอะ” ผมพูดให้กำลังใจน้องมันไป ขยี้หัวเบาๆอีกที ผมได้กลิ่นน้องมันด้วยกลิ่นอ่อนๆเหมือนกลิ่นแป้งเด็กมากกว่าไม่ใช่กลิ่นน้ำหอมหรอกมั้งผมคิดว่านะ ผมก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากหลังคอน้องมันอีกนิด
“อ๊ะ!” โอ้ววว สงสัยผมก้มหน้าลงมากไปหน่อย เป็นจังหวะเดียวที่น้องมันตกใจแล้วหันหน้าหลบมาทางผมพอดี จมูกผมเลยไปโดนแก้มน้องมันเต็มๆ อื้อฮือออ นิ่มมากอ่ะ กำไรล้วนๆ ฮ่าๆ
“เอ่ออ ขอโทษค่ะพอดีผีมันออกมาอ่ะ” น้องมันรีบขอโทษใหญ่เลยละครับ แล้วก็หันหน้าแดงๆไปดูหนังต่อ คงจะเขินหนะ แต่จะขอโทษทำไม ผมเองต่างหากที่ควรจะขอโทษดันก้มหน้าไปดมคอคนอื่นเขา ผมกลับมานั่งตัวตรงๆตามเดิม หันไปมองหน้าคนข้างๆก็ยังเห็นน้องมันหน้าแดงอยู่เลย โฮฮฮ น่ารักมากอ่ะน้อง เราไม่ได้นั่งใกล้กันมากเลยนะครับ แค่ไหล่ชนกันนิดหน่อยเอง ผมอดคิดไม่ได้นะว่าถ้ามันกลัวมากๆทำไมไม่ขยับมาชิดกับผมอีกนิดละ เพราะปกติสาวๆทั้งหลายของผมก็นั่งเบียดซะจนจะมาเกยบนตักผมได้อยู่แล้ว แต่คนข้างๆนี้ซินั่งนิ่งไม่ขยับมาใกล้เลยสักนิด หรือกูตัวเหม็นวะ? บ้าแล้วเพิ่งอาบน้ำมาเองเหอะ
“พี่เรียวว.. เบาแอร์ได้ไหม? มันหนาวอ่ะ” น้องมันนั่งสั่นๆครับ สงสัยป้าแววคงเปิดแอร์แรงไป ผมเลยพยักหน้าแล้วลุกไปปรับแอร์ให้น้องมัน
“ตามมาทำไม” ผมถามคนข้างหลังผมที่เดินตามผมมาตั้งแต่อยู่ที่โซฟาแล้ว
“ก็กลัวนี้ ถ้าผีมันออกมาอีก โมก็ต้องเห็นคนเดียวอ่ะดิ่ ไม่เอาหรอกไม่อยากกลัวคนเดียว” อ่าวว แล้วที่ตามมาเนี่ยเพราะแค่ว่าไม่อยากกลัวคนเดียวใช่ป่ะ? ถ้ากูนั่งดูด้วยกูจะได้กลัวด้วยใช่ป่ะ?
“อ่ะ ปรับแอร์แล้ว ไปนั่งดูต่อได้แล้วละ” ผมปรับแอร์ให้ลดลงมาหน่อย พอดีป้าแววไม่ได้เอารีโมทแอร์มาไว้ใกล้ๆผมนะครับ ผมเลยต้องเดินมาหยิบจากข้างผนังห้อง
“ถ้ากลัวขนาดนี้แล้วทำไมไม่บอกให้มิกะเปลี่ยนเรื่องละ” ก็จริงไหมละครับ ถ้าน้องมันบอกมิกะว่าไม่อยากดู มิกะก็ตามใจเพื่อนอยู่แล้วอ่ะ
“ก็พวกพี่อยากดูกันนี้นา โมเป็นคนอาศัยเรื่องมากไม่ได้หรอกค่ะ” น้องมันตอบมาเสียงนิ่งๆครับ สายตาก็ยังจับจ้องไปที่ทีวีจอใหญ่อยู่เช่นเดิม ผมนั่งคิดกับคำพูดน้องมันนิดๆ ก็จริงอ่ะนะถึงน้องมันจะดูสนิทสนมกับคนในบ้านผมแต่ก็ใช่ว่าจะเป็นเจ้าของบ้านที่สามารถสั่งอะไรตามใจตัวเองได้ เฮ้ยย!! เป็นคนดีนะเนี่ย
“หนังจะจบรึยังอ่ะ” มิกะเดินเข้ามาหลังจากเข้าห้องน้ำเสร็จเรียบร้อย
“ใกล้แล้วละมั้ง ดูกันมานานพอควรแล้วหนิ” หนังผีไทยเป็นหนังที่ผมชอบที่สุดนะครับ ผมว่าน่ากลัวที่สุดแล้วที่ผมเคยดูมา ส่วนใหญ่หนังผีญี่ปุ่นก็จะมาชุดขาว หน้าขาวกันซะส่วนใหญ่ ซึ่งผมก็ไม่เข้าใจว่านั้นผีหรือแม่ชีกันแน่
“ไปนอนได้แล้วละพี่ว่า ดึกมากแล้วละ” นี้ก็ดึกพอควรแล้วครับ ผมเลยบอกให้น้องๆไปเข้านอนดีกว่า พรุ่งนี้ค่อยตื่นมาดูต่อก็ได้ ห้องมันก็ไม่ได้หนีไปไหน
“พี่เรียวไปส่งมิกะเข้านอนทีนะ นะ…นะ!! มิกะคิดถึงพี่เรียวอยากให้พี่เรียวไปส่งเข้านอนอ่ะ” น้องผมมันขี้อ้อนอย่างนี้แหละครับ ถึงปากจะร้ายอยู่บ้าง แต่ก็อ้อนชนะผมทุกที ผมพยักหน้าตอบรับน้องไป
แอ๊ดดดดด
“เอ่า!! นอนได้แล้วไอ้ตัวแสบ อ้อนจริงๆเล้ย” ผมนั่งอยู่ที่ขอบเตียงของมิกะ ลูบหัวมันเบาๆ
“แกลุกขึ้นมากินยาก่อนเลย อย่าทำเป็นเนียนนะเว้ย” ผมหันไปมองตามเสียง เห็นน้องมันยื่นเม็ดยาสีสวย 2 เม็ดมาให้มิกะพร้อมน้ำอีก 1แก้ว ผมลืมไปเลยนะเนี่ยว่ามิกะต้องกินยาก่อนนอน มิกะเป็นโรคขาดวิตามินหนะครับ ถ้าขาดมากๆตัวจะซีด เหลืองๆ แล้วก็อาจจะช๊อคได้ มิกะหันมามองหน้าน้องมันยิ้มๆ แล้วก็รับยามากิน คงกลัวเพื่อนบ่นละซิถึงได้รีบกินขนาดนี้หนะ
“ฉันก็กินแล้วไง แกจะทำหน้าดุอีกทำไมวะ” มิกะหันไปคุยกับเพื่อนมันครับ น้องมันทำหน้าดุๆนิดหน่อย เออ! น่ารักดีวุ้ย
“ก็แกชอบลืม ถ้าฉันไม่เอามาให้ก็คงไม่กินอ่ะ ฉันไม่ได้นอนกับแกทุกคืนนะเว้ยถึงจะได้เอายามาให้กินทุกวัน” น้องมันดุมิกะไป 1 ยกครับ มิกะหน้างอนิดๆ ผมมองสองคนนี้นิ่งๆดูเด็กงอนกันสนุกดี
“แกอ่ะ! งั้นแกก็มาอยู่บ้านฉันเลยดิ่ นอนกับฉันทุกวันเลยเป็นไง ถ้าแกดูแลฉันดีเดี๋ยวฉันรับแกเป็นพี่สะใภ้เลยอ่ะ” นั่นไงมันอยากจะยกพี่ชายให้ใครก็ยกให้เลยรึไงกันวะ
ป๊าบบบบ!! เสียงตบกระบาลดังขึ้นครับ แต่ไม่ใช่ของผมนะ น้องมันพาดมือลงไปที่หัวมิกะเบาๆ เฮ้ย น้องพี่ฝากอีก 2 ทีเอาแรงๆเลยนะ หมั่นไส้
“พูดมั่วไปเรื่อย พอๆเลิกพูดๆ นอนเลย นอน! หลับตาเลยนะเว้ย” ผมก็ไม่ได้พูดไรออกมาอ่ะนะ เพราะไม่รู้จะพูดอะไรดี ผมไม่เข้าหาคนที่ไม่สนใจผมก่อนอยู่แล้ว
“ขอบคุณมากนะค่ะพี่เรียว มิกะนอนละ ฝันดีนะค่ะ จุ๊ป” มิกะยกตัวขึ้นมาหอมแก้มผมเบาๆ
“ฝันดีไอ้น้องรัก”
“พี่ไปละนะฝากดูมิกะด้วย ฝันดีละเราอ่ะ” ผมหันไปบอกลาน้องมัน
“ฝันดีค่ะพี่เรียว ห่มผ้าด้วยนะค่ะ” น้องมันบอกผมด้วยรอยยิ้มครับ ผมชอบประโยคหลังที่บอกให้ผมห่มผ้าด้วยจัง มันดูอบอุ่นในใจแปลกๆ
“แล้วไม่จุ๊ปพี่เหมือนพี่มิกะทำมั้งหรอ” ฮ่าๆ ขอแกล้งนิดนึงละกัน
“ไม่ละกลัวเผลอทำตามกว่านั้น อุ๊ปปป!!” เอ๊ะ เมื่อกี้น้องมันบอกว่ากลัวเผลอทำมากกว่านั้นรึป่าวครับ ผมมองดวงตาคู่สวยอย่างสงสัย
“คือโมหมายถึงว่า ทำได้สักทีไหนกันละค่ะ พี่กับมิกะเป็นพี่น้องกันมันเป็นเรื่องธรรมดา ถ้าแฟนคลับพี่รู้เข้าโมโดนรุมตายแน่ๆ” น้องมันอธิบายเร็วจนลิ้นแทบจะพันกัน ผมขำนิดๆกับการกลัวแฟนคลับของผม ที่จริงผมก็พอมีแฟนคลับอยู่บ้างละนะ พวกเขาก็ดีครับเอาขนมมาให้กินบ้าง ดูแลอะไรอีกนิดๆหน่อยๆ แต่ก็มีพวกที่ยังคงชอบกลั่นแกล้งคนที่เข้าใกล้ผมอยู่บ้าง เหมือนกับในละครทั่วไปนั้นแหละ
“พี่ไปละ เราก็ห่มผ้าด้วยละ” ผมลูบหัวน้องมันเบาๆก่อนจะเตรียมเดินออกไป
“โม”
“ค่ะ….."
จุ๊ป!!”
“Good night again” หึหึ แล้วผมก็เดินออกมาจากห้องทันทีครับ ปล่อยให้น้องมันยืนประมวลผลอยู่ตรงนั้นแหละ ผมรู้ว่ามิกะยังไม่หลับผมยังเห็นมิกะนอนยิ้มกับบทสนทนาของผมกับน้องมันอยู่เลย แล้วผมก็รู้อีกอย่างหนึ่งครับว่า แก้มน้องมันนิ่มและหอมมาก ผมยังจำหน้าแดงๆได้ดี ผมยิ้มกับตัวเองนิดๆเมื่อคิดว่าคนที่โดนผมหอมแก้มไปเมื่อกี้ยังจะทำหน้าแดงอยู่อีกรึป่าว ผมรู้ว่าผมทำอะไรลงไป ผมก็แค่แกล้งน้องมันเล่น อาจจะถึงเนื้อถึงตัวไปหน่อย แต่ก็แค่หอมแก้มเองอ่ะ น้องมันคงไม่คิดไรมากหรอกมั้ง หอมแก้มราตรีสวัสด์ไง ดูดีจะตาย พวกคุณคิดงั้นป่ะละ? คืนนี้ผมคงฝันดีไม่น้อยเลยละครับ เฮ้ออ พูดแล้วก็นอนดีกว่า ฝันดีครับทุกคน
ความคิดเห็น