NoHero&LSK : ถ้าเทพอัศวินไปเซ็ตติ้งซัน

ลำดับตอนที่ #27 : บุกศาสนจักร!!! [3]

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

ติ๋ง...ติ๋ง...

“มืดง่า~ น่ากลัวจังลอเรน”ลูฟเกาะแขนเสื้อข้าแน่น ตัวของเขาสั่นระริกจนสังเกตได้ ท่าทางจะกลัวจริงๆนะเนี่ย แปลกจัง เขาเป็นประมุขแห่งความตายมาตั้งหลายพันปีน่าจะชินกับความมืดที่เป็นสัญลักษณ์ของปิศาจได้อยู่แล้วนี่นา

ตอนนี้พวกเรากำลังเดินอยู่ในทางวงกตที่ซ่อนอยู่ในบ้านหลังนี้ มันทั้งมืดทั้งอับชื้นจนข้าเองก็ชักกลัวเหมือนกัน บรรยากาศของมันทำให้ข้าคิดถึงห้องลงฑัณฑ์ของอดีตพระราชา...ที่ที่ข้าตาย...

“...ไม่เป็นไร...”เสียงแผ่วๆของเทพอัศวินเนเฟลดังขึ้นข้างหลังข้า

หากข้าไม่ได้ยินเสียงของเขาข้าคงลืมไปแล้วด้วยซ้ำว่าเขาอยู่ด้วย ข้าอดนับถือการพรางตัวของเขาไม่ได้จริงๆ

“...ไม่มีใครทำอะไรเจ้าได้อีกแล้ว...”มือของเขาเอื้อมมาจับมือของข้า ข้าถึงเพิ่งรู้ตัวว่าข้ากำหมัดแน่นจนเล็บแทบจะจิกเข้าไปในเนื้ออยู่แล้ว

“ลอเรน~ ข้ากลัว~~~”ลูฟยิ่งเบียดตัวเข้ามาอีก ตอนนี้ข้าถึงได้รู้ว่าตัวของเขาสั่นยิ่งกว่าลูกนกเสียอีก เขากำลังต้องการการปกป้อง แล้วข้าจะมัวแต่กลัวอยู่ได้ยังไงกัน

“ไม่เป็นไรนะลูฟ...ความมืดไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้นหรอก”ข้าอุ้มเขาไว้ด้วยมือข้างเดียว ส่วนมืออีกข้างก็ค่อยๆผ่อนแรงลง

“ฮือๆ ข้ากลัวอ่ะลอเรน”ลูฟบินมาซุกอยู่บนหัวของข้า เขามุดๆตัวเข้าไปในผมข้าจนแทบจะจมหายไปได้แล้วกระมัง

“ขอบคุณท่านมาก เทพอัศวินเนเฟล”ข้าหันไปขอบคุณชายอีกคนที่คอยปลอบข้าอีกต่อ

“ไม่เป็นไร”เนเฟลถอนหายใจเล็กน้อย

“พวกเจ้าสองคน จะไปทางไหนต่อดีล่ะ”อยู่ๆเกรเซียสที่เดินนำหน้าพวกเราก็หยุดเดิน ทางตรงหน้าเป็นทางแยกเสียแล้ว

“เรามีเวลาไม่มากนะเนเฟล ถ้าเราต้องติดอยู่ที่นี่จนเช้ามันคงไม่ดี ข้าง่วง!”เกรเซียสบอก

แต่ข้ารู้ดีว่าเขาหมายถึงอะไร มันคงไม่ดีแน่ถ้าข้าต้องออกไปพบกับแดดยามเช้า มันคงทำให้ข้าทรมานและทำอะไรไม่ถนัดแน่ๆ และหากเราติดอยู่ที่นี่จนเที่ยงล่ะก็ ข้าคงได้ไปพบเทพแห่งแสงสว่างตามที่เกรเซียสชอบพูดถึงแน่นอน

“...เลี้ยวซ้าย...”เนเฟลบอกพวกเรา

นี่ก็เป็นอีกเรื่องที่ข้าไม่เข้าใจ เขารู้ได้ยังไงกันว่าทางไหนคือทางที่ถูกต้อง บางครั้งข้าก็รู้สึกเหมือนเขารู้ไปเสียทุกอย่างพอๆกับเทพอัศวินเทมเพสทีเดียว พวกเขาสองคนมีความสามารถอะไรกันนะถึงสามารถหาข่าวสารต่างๆได้รวดเร็วขนาดนี้

“งั้นไปกันเลย”เกรเซียสยิ้ม

“เดี๋ยว!!!”

“ลูฟ!?!”ข้าขมวดคิ้ว ทำไมลูฟถึงห้ามล่ะ

“มีอะไรเจ้าตุ๊กตายัดนุ่น”เกรเซียสถาม

“ข้าไม่ใช่ตุ๊กตายัดนุ่น! บอกกี่ทีแล้วห๊ะ!!!”ลูฟโผล่ออกมาจากบนหัวข้า

“เจ้ามีอะไรหรือ ลูฟ”เนเฟลถาม

“ข้าว่า...เราควรตรงไปจะดีกว่า”ลูฟตอบอย่างลังเล

“ทำไมเจ้าถึงคิดแบบนั้น”แทนที่จะโกรธ เทพอัศวินเนเฟลกลับย้อนถามกลับมา

“ลางสังหรณ์”ลูฟบินลงจากหัวข้า “จริงๆนะลอเรน เชื่อข้า เจ้าเท่านั้นที่ห้ามไปทางซ้ายเด็ดขาด”

“เฉพาะเทพอัศวินฮาเดสเท่านั้น?”เกรเซียสถามลูฟ

“ใช่ เฉพาะลอเรน เท่านั้น!”ลูฟพูดอย่างเด็ดขาด

“ข้าไม่เข้าใจ ลูฟ”ข้าส่ายหัว

“เจ้าเท่านั้นที่ห้ามไปทางซ้าย ห้ามเด็ดขาด”

“ลูฟ แต่ข้าว่าเราควรไปทางซ้ายมากกว่า”เนเฟลถอนหายใจ “ข้าไม่รู้สึกถึงสายลมจากเส้นทางตรงกลางเลย ทางที่จะไปนั้นไม่มีทางออก มันเป็นทางตัน”

“ไม่มีลมไม่ได้หมายความว่าเป็นทางตัน เจ้าอย่าด่วนสรุปไปเจ้าซีด”ลูฟเท้าเอว แต่สภาพของเขาตอนนี้ที่ตัวเล็กๆป้อมๆ หัวโตๆ แขนขากลมดิ๊กเหมือนตุ๊กตายัดนุ่น มันทำให้ดูตลกมากกว่า ถึงข้าจะรู้ว่าตัวจริงของเขาไม่ใช่แบบนี้ก็เถอะ

“...ลูฟ...”ข้าชักหนักใจเสียแล้ว ถ้าลูฟยังคงพูดแบบนี้ต่อไปไม่แน่ว่าเทพอัศวินเนเฟลอาจโกรธจริงๆก็ได้

“เจ้าห้ามไปทางซ้าย เข้าใจมั๊ยลอเรน!”ลูฟตวาดข้า

“...พวกเจ้าไปทางซ้ายเถอะ ครีอุส เนเฟล...”ข้าถอนหายใจ ลองให้ลูฟตวาดข้าแบบนี้แสดงว่าไม่ว่ายังไงข้าก็ไม่มีทางได้ไปทางซ้ายแน่ๆ ไม่เช่นนั้นต่อให้ต้องจับข้าล่ามโซ่ลากไปลูฟก็คงจะทำจริงๆแน่นอน

“แต่...”

“ข้าไม่อาจทำให้การเดินทางล่าช้าได้ครีอุส แต่ข้าก็ไปทางซ้ายไม่ได้เหมือนกัน เพราะฉะนั้นแยกทางกันจะเป็นทางเลือกที่ดีที่สุด”ข้าขัดเกรเซียส

“มันอันตรายเกินไป”เทพอัศวินเนเฟลเอ่ย ข้ารู้สึกว่าเสียงของเขาเริ่มต่ำลงนิดหน่อยแล้ว

“ให้ลอเรนไปทางซ้ายน่ะอันตรายกว่าอีก พวกเจ้าน่ะไปได้ แต่เขาไปไม่ได้ ไม่ว่ายังไงก็ตาม”ลูฟลอยหนีพวกเราเข้าไปที่เส้นทางตรงกลางทันที

“ข้าขอตัว เทพอัศวินครีอุส เทพอัศวินเนเฟล”ข้าต้องรีบตามลูฟไปก่อนที่จะหลงทาง ทั้งๆที่เขาเป็นคนกลัวความมืดมากแท้ๆ แต่ทำไมต้องไปคนเดียวด้วยนะ!!!



“ทำไมฮาเดสถึงมาไม่ได้ ข้าไม่เข้าใจ”อยู่ๆเนเฟลก็ถามข้า ระหว่างที่พวกเราสองคนกำลังเดินทางต่อมาได้ระยะหนึ่งแล้ว

“ข้าก็ไม่เข้าใจ แต่ถ้าให้พูด ข้าว่าเจ้าตุ๊กตายัดนุ่นนั่นน่าจะมีเหตุผลของมันซึ่งเราไม่รู้”ข้าตอบ

“ลูฟ...เจ้าตุ๊กตายัดนุ่นนั่นเป็นตัวอะไรกันแน่ ครีอุส”เนเฟลถามข้า

“เจ้าอย่าถามข้าเลย ข้าเองยังไม่แน่ใจกับตัวตนของมันเหมือนกัน แต่ข้ารู้แค่ว่าชื่อจริงของมันคือ...ลูซิเฟอร์...ก็เท่านั้นเอง”

“ลูซิเฟอร์!?!”เนเฟลชะงักไปชั่วแวบหนึ่ง ซึ่งมันไม่มีทางรอดพ้นจากพลังจิตสัมผัสของข้าไปได้เด็ดขาด

“เจ้ารู้จักชื่อนี้รึเปล่าเนเฟล”ข้ารีบถาม

“...ชื่อนี้เคยมีบันทึกในหนังสือรวมประวัติปิศาจที่ร้ายกาจที่สุดในประวัติศาสตร์ที่พระสังฆราชทุกรุ่นเป็นผู้รวบรวมเขียนขึ้น...”เนเฟลตอบข้า

“ว่าอะไรนะ”ข้าแทบไม่เชื่อหูตัวเอง เจ้าตุ๊กตายัดนุ่นสติไม่เต็มเต็งตัวนั้นน่ะนะ!?!

“ในนั้นมีข้อมูลของปิศาจที่น่ากลัวที่สุดในประวัติศาสตร์ยุคสมัยต่างๆ แน่นอนว่าประมุขแห่งความตายทุกรุ่น ตั้งแต่รุ่นแรกสุดก็ถูกติดอยู่ในบัญชีดำเล่มนี้แน่นอน ส่วนลูซิเฟอร์...ชื่อนี้ก็ติดเช่นกัน”เนเฟลตอบข้า แต่ท่าทางแม้แต่เขาเองก็ไม่อยากเชื่อเท่าไหร่

“ข้อมูลของลูซิเฟอร์มีน้อยมาก มีบันทึกแค่ว่าเป็นประมุขแห่งความตายรุ่นที่สิบสาม รุ่นที่น่ากลัวที่สุดที่เคยเกือบจะฆ่าประมุขแห่งความตายรุ่นที่สิบเอ็ดและสิบสองเพราะความไม่พอใจส่วนตัว เป็นประมุขแห่งความตายที่อารมณ์รุนแรงที่สุด และเป็นประมุขแห่งความตายคนเดียวที่เป็น...สตรี”

อะไรนะ! ผู้หญิง!!! เจ้าตุ๊กตายัดนุ่นนั่นเนี่ยนะ!?! ดูยังไงมันก็ผู้ชายชัดๆนะเนเฟล!

“ท่าทางหนังสือนี่จะเริ่มเชื่อถือไม่ได้แล้ว”ข้าถอนหายใจ

“ข้าก็คิดเช่นนั้น”เนเฟลเองก็ถอนหายใจเช่นกัน

ถ้าเจ้าตุ๊กตาบ้านั่นมันมีส่วนคล้ายสตรีแม้สักนิดข้าจะไม่บ่นเลย แต่นี่มันไม่มีส่วนไหนเลยที่คล้ายน่ะสิ! พระสังฆราชรุ่นไหนที่บอกว่ามันน่ากลัวกันเนี่ย ท่าทางจะตาบอดซะล่ะมั๊ง

“แต่ข้ายังสงสัย ทำไมฮาเดสถึงมาทางนี้ไม่...”

แว่บ!!!

“แสงอะไรน่ะ?”เนเฟลถาม

หือ? มีแสงอย่างนั้นหรือ? ข้าไม่ได้รู้สึกถึงมันเลยซักนิดเดียว ดีที่เขาพูดออกมาก่อนนะเนี่ย ไม่อย่างนั้นข้าคงเผลอปล่อยไก่ตัวเบ้อเร่อแน่ๆ

“นี่มัน...”

“ไอพลังแห่งเทพ...พวกเจ้าเรียกกันอย่างนี้สินะ”

ตึก ตึก ตึก

ชายคนหนึ่งเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าพวกเรา

“เจ้าคือ...ตัวบงการเบื้องหลังสินะ”ข้ากัดฟัน

ครั้งนี้ข้าต้องนับถือลางสังหรณ์ของเจ้าลูฟจริงๆ ถ้าลอเรนมาที่นี่เขาคงบาดเจ็บปางตายตั้งแต่เจอแสงสว่างเมื่อครู่แล้ว และแบบนั้นมีหวังยุ่งจริงๆแน่นอน

ดีจริงๆที่ลอเรนไม่ได้มาทางนี้!!!



“ลูฟ เจ้าดูกระวนกระวายใจนะ”ข้าบอกเขา

“ไม่เป็นไรมากหรอกลอเรน แต่ข้า...ไม่รู้สิ...เหมือนถูกใครจับตามองอยู่เลย”ลูฟตอบข้า

“ไม่น่าจะมีใครนี่ ข้าสัมผัสถึงใครไม่ได้เลย”ข้าส่ายหัว

“ไม่ใช่หรอก ข้าว่า...มันไม่ใช่คนแน่ๆ”ลูฟเงยหน้ามองข้างบน ก่อนจะส่งสายฟ้าสีดำไปทำลายแท่งโลหะแปลกๆที่มุมห้อง

“เจ้านี่อีกแล้ว ระหว่างทางที่ผ่านมาข้าเห็นเจ้าตัวแบบนี้เกือบยี่สิบแล้วนะ”ลูฟแบะปากไม่พอใจ

“มันดูเหมือน...เครื่องส่องแสงที่คุณโลชูใช้เลยนะ”

“นั่นเขาเรียกกล้อง แต่เจ้านี่น่ะไม่ใช่หรอกมั๊ง”ลูฟขมวดคิ้ว

“แต่มันมีกระจกแบบเดียวกันแปะที่หน้านี่”ข้าบอก

“ไม่รุ้ล่ะ แต่ข้าไม่ชอบมันเลย”

ตูม!!!

ลูฟระเบิดเจ้าเครื่องมือโลหะนั่นทิ้ง ก่อนจะเรียกให้ข้าเดินต่อ

“ไปกันเถอะลอเรน รีบเดินรีบออกก่อนที่จะเช้า”

ปึง!!!!!

“หวา!”ลูฟกระโดดมาเกาะข้าแน่น

“ตรงข้ามกำแพงนี่...มีเสียงต่อสู้”ข้าขมวดคิ้ว

“ให้ข้าลองไปดูมั๊ย”ลูฟถามข้า

“อย่าดีกว่า มันไม่ปลอดภัย”ข้าบอกลูฟ แต่...

“แต่ว่า...ไอเวทย์นี่น่ะมันคุ้นๆอยู่นะ”ลูฟขมวดคิ้ว

บรึม!!!!!!!!!!!!!!!!!

“โอเคลูฟ ข้าเปลี่ยนใจแล้ว”ข้าถอนหายใจ

ก็ไอ้เสียงระเบิดแบบนี้ข้าน่ะคุ้นเคยที่สุด...มันเป็นเสียงระเบิดของเวทย์ของเกรเซียส!!!!!

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++