คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ขี้อ้อน/ประชุม
[แอ๊ด] เสียงเปิดประตูดังขึ้นเรียกให้หญิงสาวในห้องหันมามอง เมื่อรู้แจ้งว่าบุคคลนั้นคือใครจึงรีบกล่าวด้วยน้ำสียงกังวลตามแบบฉบับของเธอ
“ไงคาโล เมื่อยแขนไหม แขนจะหลุดยังเหอะ เดี๋ยวลุงหมอต่อแขนใหม่ให้ไม่ได้นะ" คำถามยาวเหยียดแต่ยังไม่ได้รับคำตอบ เมื่อหันไปอีกทีก็พบคนตรงหน้าเปลือยท่อนบนกำลังพาดเสื้ออยู่ ดวงหน้าหวานขึ้นสีจนร้อน
“เฮ้ย” เสียงชวนแสบแก้วหูดังขึ้นอย่างตกใจ
“นายทำไรน่ะคาโล” พูดไปปิดตาไปการกระทำนั้นเรียกให้เขาอมยิ้ม แต่กระนั้นก็ยังสัมผัสได้ว่าเขาได้เข้ามาอยู่ใกล้ตัวแล้วจากนั้นก็ตามมาด้วยเสียงเหนื่อยๆ
“ปวดแขนทายาให้หน่อย” คำพูดดังกล่าวเรียกเอาคนที่ปิดตาอยู่เปิดตาขึ้นอยากแปลกใจ
“นายไม่ไปร่ายเวทย์รักษา หรือให้ลุงหมอมาดูละ” เสียงระคนแปลกใจถาม
“ทายาให้หน่อยนะ” คนขี้อ้อนเรียกร้อง พร้อมร่ายเวทย์ ปรากฏกระเป๋ายาพระราชาอยู่ในมือ ที่ทำให้หญิงสาวนึกในใจว่า
[มัดมือชกชะมัด] แม้ในใจจะคิดอย่างนั้นแต่มือก็ยังเปิดกระเป๋ายาพร้อมค่อยๆทายานวดลงบนไหล่ มือของเธอค่อยๆ ไล่ไปตามผิวขาวนวลนั้น สักพักเธอก็สัมผัสลมหายใจนั้นได้จากคนตรงหน้า ที่บังเอิญหันมาและบัดนี้อยู่ห่างกันไม่ถึง 1 นิ้ว และเมื่อเธอกำลังจะหลับตาเตรียมรอรับสัมผัสจากคนตรงหน้า
“คาโล เฟริน” เสียงตะโกนดังขึ้นพร้อมบุคคลหนึ่งที่เมื่อเห็นฉากนั้น จึงรีบกล่าวไปอย่างรู้ชะตากรรมว่าถ้าช้ากว่านี้ อาจโดนทั้ง ผ่าปฐพี และ วีสกาย่า
“มิสซิสแรมเซิล เรียกประชุม” พูดจบก็รีบวิ่งจู๊ดหนีไป ทิ้งให้สอนคนเงอะงะ ดวงหน้าของชายหนุ่มที่ปกติขาวอยู่แล้วเริ่มมีสีแดงปรากฏ พร้อมกล่าวว่า
“ไปประชุมกันเถอะ”
ห้องประชุม
“ยินดีต้อนรับกลับ สู่ป้อมอัศวินนะจ๊ะ” เสียงพูดขึ้นมาจากสุภาพสตรีร่างไม่เล็กนักพูดพลางกวาดตาไปทั่วแล้วพูดต่อว่า
“ปีนี้ปี 7 แล้วยังไงก็เป็นตัวอย่างที่ดีหน่อยแล้วกัน วันนี้ครูมีหลายเรื่องจะบอกนะจ๊ะ เริ่มจากเรื่องแรก ปีนี้จะไม่มีหมากกระดานเกียรติยศนะ แต่เราจะมีโหมดสงครามจำลองแทน” สิ้นเสียงพูดนักเรียนทั้งหลายต่างเอาหัวชนกันเพื่อพูดถึงเรื่องเหนือความคาดหมายนี้ และ เสียงก็แทบจะหยุดอีกครั้ง เมื่อเสียง โวยวายของบุคคลเดียวที่กลบเสียงของทุกเสียงให้เงียบ
“ไม่เอาๆ เอาหมากกระดานคืนมา” เสียงงอแงง่องแง่งมาจากหัวขโมย
/โป๊ก/ เสียงกระทบกันของๆแข็งดังขึ้น
“อะไรเล่ายัยแองจี้ หัวคนนะไม่ใช่หัวหมา” เสียงโอดครวญดังขึ้น
“อ้าวแล้วไม่ใช้เคยเป็นหรอกหรือ” เสียงตอบกลับจากสาวน้อยผมทองนัยน์ตาสีฟ้าน่ารัก แม้ไม่จัดว่าสวยงาม แต่ก็น่ารักน่าชม
“อะแฮ่ม อะแฮ่ม” เสียงไอดังขึ้นอีกครั้งทำให้ยุติสงครามจำลองชั่วคราว
“เอาล่ะจ้ะ เรื่องสุดท้ายแล้วนะ คือเนื่องจาก ว่าครูก็รู้สึกเหนื่อยกับงานมามากแล้วนะจ๊ะครูเลยขอเกษียณตัวเองโดยจะมีครูประจำป้อมอัศวินคนใหม่นะจ๊ะ”
“ใครฮะ” เสียงแทรกถามดังขึ้นจากหนุ่มน้อยผู้สุภาพ ชีบิลเสวน
“เอ้าล่ะ เชิญค่ะ” พูดจบก็ปรากาฏร่างของหญิงสาว ผมสีฟ้ายาวถึงกลางหลังนัยน์ตาสีฟ้าเช่นเดียวกับผมของเธอ เหมือนอยู่ในพวังค์เมื่อทุกคนหยุดนิ่งราวกับต้องมนต์สะกด และถูกปลุกขึ้นอีกครั้ง ด้วยน้ำเสียงหวานของเธอ
“สวัสดีนักเรียนทุกคน ครูชื่อ เอเลน่า ไอดอล เดอะพรีสต์ออฟ สโนวแลนด์”เมื่อพูดจบเธอก็เห็นมือหนึ่งลอยขึ้นกลางอากาศ
“ไงจ๊ะคิลมัส ฟีลมัส มีอะไรสงสัยเกี่ยวกับครูเอเลน่า”เสียงจากมิสซิสแรมเซิลพูดขึ้น
“ครูคือนักบวชจากวิหารน้ำแข็งศักดิ์สิทธ์จากสโนวแลนด์ ใช่ไหมฮะ”
“ใช่จ้ะ” สิ้นเสียงคำตอบความประหลาดใจฉายชัดบนใบหน้าเจ้าชายแห่งคาโนวาลพลางพูดพึมพำ
“ท่านน้า”
“ใช่จ้ะ คาโลโตเป็นหนุ่มเลยนะ หล่อเชียว” เมื่อคำชมหลุดออกมาจากปากเธอคนข้างๆก็หันไปถามผู้ถูกชมว่า
“น้าแกหรอคาโล”
“อือ” คำตอบรับสั้นๆได้ใจความเช่นเคยตามมาด้วยเสียงของครู
“เอาล่ะวันนี้ไม่มีอะไรแล้วล่ะนะ เชิญไปพักผ่อนนะจ๊ะหวังว่าคงมีโอกาสเจอกันอีก อ้อ! มาทิลด้า”เสียงเตือนความจำไผล่หลังไปยังหญิงสาวผมดำ ตาสีเขียวมรกต
“อย่าลืมแจกเอกสารให้เพื่อนล่ะ”
“ค่ะ”
“เอาล่ะ ปิดประชุมนะจ๊ะไว้เจอกัน” ผู้คนค่อยๆทยอยออกจากห้องไป เหลือเพียง คาโล คิล และ เฟริน เมื่อทุกคนออกไปหมด หญิงสาวจึงยิงคำถามทันที
“คาโล เขาคือใคร”
“ท่านน้า เอเลน่า ไอดอลหนึ่งในสาม ผู้วิเศษแห่งสโนวแลนด์คนนี้อายุน้อยที่สุดในบรรดาผู้วิเศษคนแรกท่านป้าก็ แอนเดรีย ไอดอล เดอะ ควีนออฟ สโนวแลนด์ แล้วก็แม่ฉันเป็นคนที่สอง อะโฟรไดน่า วาเนบลี เดอะควีนออฟ คาโนวาล” หลังจากพูดจบเธอก็พยักหน้าหงึกๆเป็นเชิงว่าเข้าใจ
“เฮ้อหิวแล้ว ไปกินข้าวกัน” เสียงเรียกจากคนที่ถูกลืม
“เออๆ ไปกัน”
[หมดไปอีกวัน] เจ้าชายแห่งคาโนวาล แม้ว่าจะรู้ว่าพรุ่งนี้คงไม่สงบสุขง่ายๆเพราะแม่ตัวดีของเขาแน่
o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o----o
ความคิดเห็น