Tales of Yuyan ตำนานเรื่องเล่าแห่งยูยาน

ลำดับตอนที่ #193 : ความหมายของสายตาข้าเจ้าเข้าใจหรือไม่?

"เกิดเรื่องราวใดขึ้นถึงได้มีเสียงเป่าหลอดวุ่นวายรบกวนเวลาพักผ่อนของข้า" คาโก้ที่สีหน้าบิดเบี้ยวบูดบึ้งเอ่ยออกมาอย่างไม่สบอารมณ์ขณะที่หยิบชุดคลุมมาสวมใส่และก้าวลงมาจากตั่งเตียง

"เรียนฝ่าพระบาท ม .. มีผู้บุกรุกเข้ามาก่อความวุ่นวายภายในเมืองสตาริ่งขอรับ" ทหารผู้นำความเข้ามาแจ้งรายงานแก่คาโก้เอ่ยรายงานบอกกล่าวขึ้น

"เป็นผู้ใดที่รู้สึกรำคาญชีวิตถึงเพียงนั้นถึงได้กล้ามาก่อความวุ่นวายเช่นนี้" คาโก้ที่สวมใส่ชุดคลุมเรียบร้อยแล้วเดินเข้ามาถึงที่เบื้องหน้าของทหารซึ่งทำหน้าที่รายงานเรื่องราวแก่มัน

"ร..เรื่องนี้ข้าน้อยเองก็ไม่อาจทราบได้ขอรับ"

คาโก้ที่ได้รับฟังเช่นนั้นก็หันขวับกลับไปที่ทหารซึ่งไม่สามารถเอ่ยตอบคำถามเพื่อให้ความกระจ่างแก่ตนเองได้ คาโก้ยกเท้าข้างหนึ่งขึ้นยันใส่ไปยังทหารที่คุกเค่าอยู่ด้านข้างทันที "เลี้ยงเสียข้าวสุก" กล่าวจบมันก็เปิดปากกู่ร้องตระโกนเรียกหาขุนพลขู่ใจของมัน "อากอน อากอน อยู่หรือไม่อากอน"

"ฝ่าพระบาทขอรับ ท่านแม่ทัพอากอนนำผู้คนออกไปจัดการกับผู้บุกรุกได้สักพักแล้วขอรับ" ทหารซึ่งถูกยันเข้าใส่เมื่อครู่เมื่อยันกายลุกขึ้นได้มันก็รีบคลืบคลานเข้ามาเอ่ยแจ้งบอกแก่คาโก้

"ดีนับว่าไม่เสียแรงที่ข้าสนับสนุนมัน ในเมื่ออากอนออกไปจัดการแล้วไฉนยังไม่ทราบว่าเป็นผู้ใดที่ก่อเรื่องก่อราวขึ้น" คาโก้เอ่ย

"ท่านแม่ทัพอาก้อนออกไปได้หลายชั่วโมงแล้วขอรับแต่ยังไม่ได้ส่งข่าวกลับมา" ทหารเอ่ยรายงาน

"อืม เสียงอึกทึกเมื่อไม่นานมานี้มิใช่หยุดลงแล้วหรอกหรือ ย่อมหมายความว่าอากอนปราพิชิตผู้ก่อความวุ่นวายเรียบร้อยแล้ว ไป เร่งรีบไปสอบถามมันว่าเป็นผู้ใดกันที่กล้าก่อเหตุวุ่นวายทำให้ข้าขุ่นข้องรำคาญใจ แจ้งต่ออากอนว่าอย่าปล่อยให้หนูสกปรกพวกนั้นหลุดรอดหนีไปได้แม้สักตัวเดียว..." คาโก้เอ่ยกล่าวยังไม่ทันจบประโยคก็เกิดเสียงดังโครมคามเกิดขึ้นภายในห้อง

"หืมไฉนจึงได้มีเตียงนอนได้" เสียงเอ่ยอย่างสงสัยใจเสียงหนึ่งดังขึ้น

"อาร์มันโด้ ดีอ้อน พวกเจ้ามิใช่บอกกล่าวว่าเส้นทางลับนี้เชื่อมต่ออยู่กับห้องทำงานของเจ้าชายซาก้าหรอกหรือ?" เสียงของเจฟเอ่ยถามขึ้น

"พ. พวกเจ้าเป็นผู้ใด" คาโก้ที่อยู่ในอาการแตกตื่นตกใจเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นถึงกลุ่มคนที่บุกรุกพังกำแพงห้องนอนเฉพาะกิจของมันเข้ามาแต่แล้วดวงตาของมันก็เบิกกว้างขึ้นเมื่อมันสังเกตุเห็นรูปร่างใบหน้าที่ตัวมันคุ้นเคยรู้จัก "อาร์มันโด้ ดีอ้อน!" คาโก้ที่ยังไม่เข้าใจสถานการณ์ดีเอ่ยเรียกชื่อออกมา

เนื่องจากเกิดเสียงอึกทึกโวยวายดังก้องขึ้น เหล่าสตรีที่นอนหลับอยู่บนตั่งเตียงจึงได้ตื่นขึ้นและพบเข้ากับกลุ่มของโรสที่ปรากฎตัวขึ้นจากเส้นทางลับ พวกนางจึงส่งเสียงร้องออกมา

"เป็นมัน มันคือคาโก้คนที่พวกเราต้องคร่ากุมไว้" อาร์มันโด้เอ่ยขึ้นทันทีเมื่อสังเกตุเห็นคาโก้ซึ่งยืนจังก้าหันมองมาทางพวกตน

"บัดซบ เจ้าคนทรยศเป็นเจ้านี่เองที่ก่อความวุ่นวายในเมืองของข้า" คาโก้ซึ่งยังไม่รู้ถึงสถานการณ์ของตนเองดีเอ่ยปากขึ้น

ได้ฟังคำเอ่ยบอกของอาร์มันโด้ มาร์ตินและเจฟก็พุ่งทยานเข้าหาคาโก้ทันที ส่วนเรน่าและโรสก็ไม่รอช้าตรงดิ่งไปหยุดการส่งเสียงกรีดร้องของเหล่าสตรีบนตั่งเตียงทันดี

"หาที่ตาย" คาโก้กู่ร้องตะโกนก้องพร้อมทั้งเร่งพลังของตนเองเข้าและปล่อยหมัดที่ดุดันออกไปใส่มาร์ตินที่พุ่งเข้ามาอย่างประมาทเลินเล่อในสายตาของมันทันที จะอย่างไรมันก็เป็นถึงผู้มีพลังระดับที่ 9 เมื่อภัยรามมาถึงตัวมันนั้นย่อมไม่งอมืองอเท้ารอรับการจัดการจากผู้อื่น "หา" คาโก้อุทานร้องเสียงหลงออกมาทันทีเมื่อพบว่าหมัดของมันกลับถูกหยุดยั้งไว้โดยชายฉกรรจ์ร่างยักษ์ที่เบื้องหน้าได้โดยง่าย ยามเมื่อมันตระหนักได้ถึงความสามารถของผู้คนตรงหน้าของมันนี้ก็นับว่าสายเกินแล้ว เพราะบัดนี้ที่ด้านหลังของมันกลับมีเจฟยืนจังก้าขวางเส้นทางการหลบหนีของมันอยู่ คาโก้กลับตกอยู่ในสภาวะจะสู้ต่อก็ใช่เรื่องจะถอยหนีก็ไม่ได้ เหตุการต่อไปจะเกิดสิ่งใดขึ้นไม่ต้องบอกกล่าวออกมาทุกผู้คนล้วนสามารถคาดเดาออก

กลับมาที่เรือเหาะหลวงที่กาเล็ทและครอบครัวโดยสารอยู่ กาเล็ทกำลังเล่นกีต้าร์บรรเลงบทเพลงขับร้องให้แก่คนรักและผู้เป็นมารดาฟัง

โซเฟียและเซลิน่าซึ่งพึ่งจะเคยได้รับฟังบทเพลงที่กาเล็ทนั้นขับร้องออกมาเป็นครั้งแรกถึงกับเคลิบเคลิ้มเมามายไป

"ว่ากันว่าผู้คนสามารถหลอกลวงโป้ปด แต่สิ่งที่ไม่สามารถหลอกลวงตบตาได้นั่นคือแววตา บทเพลงนี้จึงมีชื่อว่าเพียงสบตา เนื้อร้องและท่วงทำนองของเพลงนี้อันที่จริงแล้วเหมาะกับน้ำเสียงของสตรีมากกว่า" กาเล็ทเอ่ยกล่าวอธิบายหลังจากที่บทเพลงซึ่งตนเองขับร้องออกมาจบลง

"แม่ชักเริ่มสงสัยขึ้นมาแล้วว่าลูกของแม่ไปเอาบทเพลงที่ไพเราะพวกนี้มาจากไหนกัน" นีน่าซึ่งกำลังอุ้มมิร่าอยู่เอ่ยออกมาด้วยรอยยิ้ม

"หากท่านแม่ชื่นชอบข้าก็ดีใจ" กาเล็ทเอ่ยเลี่ยงที่จะตอบ จะอย่างไรตนเองก็ไม่อยากที่จะโกหกโป้ปดต่อผู้เป็นมารดา

"ท่านป้า เขาจะไปเอามาจากที่ใดได้กันก็ย่อมต้องเป็นเขาคิดแต่งขึ้นเองทั้งสิ้น" เบลล่าที่ด้านข้างเปิดปากเอ่ยขึ้น

กาเล็ทเห็นเช่นนั้นก็หันมองไปที่เบลล่าอย่างลึกซ้ึง จะกล่าวไปแล้วก็มีเพียงแต่นางที่ตนเองบอกกล่าวเรื่องราวอีกชีวิตให้ฟัง การที่นางเอ่ยปากคลายวงล้อมให้แก่ตนเองเช่นนี้ย่อมแสดงว่านางเชื่อเรื่องราวที่ตนเองเอ่ยบอกออกไปแล้ว

สัมผัสได้ถึงสายตาร้อนแรงของกาเล็ทที่จ้องมองมาเบลล่าก็ทำได้แต่เพียงก้มหน้าลงไม่กล้าสบตา ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเหตุใดกันตนเองที่กล้าสู้สายตากับทุกผู้คนกลับกลายเป็นคนขวัญอ่อนขึ้นมาเมื่อต้องเผชิญหน้ากับสายตาคู่นั้นของเขาผู้นี้

"เบลล่าคิดว่าคำร้องท่วงทำนองของบทเพลงเพียงสบตานี้ใช่กล่าวถูกต้องหรือไม่" กาเล็ทเอ่ยถามขึ้น เมื่อเห็นว่าเบลล่านั้นแสดงท่าทีเอียงอายออกมาให้ได้เห็นกาเล็ทก็รู้สึกคันที่หัวใจอยากที่จะหยอยเย้าเจ้าหญิงแห่งโรฮานที่งดงามผู้นี้ขึ้นมา

"ผู้ใดจะทราบได้" เบลล่าที่ก้มหน้าอยู่เอ่ยกล่าว

"อะอึ้ม" เสียงของนีน่ากระแฮ่มขัดจังหว่ะดังขึ้น

ยังไม่ทันที่กาเล็ทจะเอ่ยกล่าวสิ่งใดโรสที่เดินทางกลับมาจากเมืองสตาริ่งก็มาถึง "เรียนนายน้อยเรื่องที่ท่านมอบหมายให้พวกข้าไปจัดการเรียบร้อยแล้วค่ะ" โรสที่คุกเข่าลงเอ่ยรายงานอย่างเป็นทางการเอ่ยขึ้น

"อืมลุกขึ้นเถอะ ประสบปัญหาใดบ้างหรือไม่ขณะที่ดำเนินการ" กาเล็ทเอ่ยถามขึ้น

"ไม่ค่ะนายน้อย แม้ว่าจะเผชิญกับการขัดขืนบ้างแต่พวกข้าก็สามารถจัดการสยบพวกมันและสามารถหว่านล้อมเกลี้ยกล่อมให้เปลี่ยนใจเข้าร่วมได้ไม่ยาก" โรสเอ่ยตอบคำถาม

"แล้วเรื่องที่ข้าขอให้กระทำเป็นพิเศษเล่าเรียบร้อยดีหรือไม่" กาเล็ทเอ่ยขึ้น

"ราบรื่นเรียบร้อยดีค่ะ ตอนที่ข้าจากมาเหล่าขุนนางส่วนใหญ่ของเมืองสตาริ่งล้วนมารวมตัวกันอยู่ที่เขตวังหลวงจนเกือบหมดสิ้นแล้ว" โรสเอ่ย

"อืมเข้าใจแล้ว เจ้าล่วงหน้ากลับไปที่เมืองสตาริ่งก่อนเถอะอีกสักครู่ข้าจะตามไป" กาเล็ทที่ได้รับฟังรายงานจากโรสเอ่ย

"ค่ะนายน้อย" กล่าวจบโรสก็หันไปค้อมตัวในทิศทางที่นีน่าและเทลล่อนั่งอยู่จากนั้นจึงค่อยหันกายทยานออกจากดาดฟ้าเรือเหาะไป

"เรียบร้อยดีหรือไม่" เทลเล่อที่พอจะทราบเรื่องราวอยู่บ้างเอ่ยถามขึ้น

"เรียบร้อยดีครับทานอาจารย์" กาเล็ทเอ่ยตอบจากนั้นจึงหันไปหานีน่า "ท่านแม่ข้าจะล่วงหน้าไปจัดการธุระที่เมืองสตาริ่งก่อนสักหน่อย ยามเมื่อขบวนเรือเหาะของพวกเราไปถึงจะได้ราบรื่นไร้เรื่องราว" กาเล็ทเอ่ยบอกแก่นีน่า

"ระวังตัวด้วยนะลูก" นีน่าเอ่ย

"กรุ๊ กรู๊" มิร่าที่อยู่ในอ้อมกอดของนีน่าส่งเสียงออกมา

กาเล็ทย่อมเข้าใจความหมายของเสียงร้องนี้ นางย่อมออดอ้อนร้องขอเพื่อที่จะร่วมเดินทางไปกับตนเองด้วย "อยู่กับท่านย่าคอยคุ้มครองดูแลขบวนเรือเหาะของเรา" กาเล็ทเอ่ยจากนั้นก็หันไปหาเทลเล่อ "ท่านอาจารน์ข้าขอฝากดูแลจัดการเรื่องทางนี้ด้วย คิดว่าใช้เวลาไม่นานข้าคงสามารถจัดการเรื่องราวที่เมืองสตาลิ่งแล้วเสร็จ"

เทลเล่อได้ยินเช่นนั้นก็ผงกหัว "ไปเถอะอย่าได้ห่วงกังวล"

เห็นเช่นนั้นทั้งซิลเวีย แชลเทีย เบลล่า โซเฟียและเซลิน่าล้วนต่างใช้สายตาที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความห่วงหาอาทรณ์มองส่งกาเล็ท

"เบลล่า ร่วมเดินทางไปกับข้าด้วยหรือไม่" กาเล็ทกลับหันไปเอ่ยกับเบลล่า

เบลล่าได้ยินเช่นนั้นก็แสดงสีหน้างุนงงออกมา นำตนเองไปด้วยจะมีประโยชน์อันใด? ตนเองนั้นมีแต่จะเป็นภาระให้แก่เขา "ข..ข้าหรือ" เบลล่าเอ่ยถามออกมาเพื่อความแน่ใจ

กาเล็ทก็ผงกหัวให้กับคำถามนี้ของนาง

"ท่านพี่ จะอย่างไรท่านก็เคยพำนักอยู่ที่ไอออนคงมีบางเรื่องที่เขาต้องการให้ท่านช่วยเหลือ" ซิลเวียเอ่ยปากขึ้น

"อ.อืม" ได้ยินผู้เป็นน้องสาวเอ่ยเช่นนี้เบลล่าก็พอจะเข้าใจอะไรขึ้นมาได้

เห็นเช่นนั้นกาเล็ทก็เดินเข้าไปหาเบลล่าซึ่งลุกขึ้นยืนจากนั้นจึงช้อนร่างของนางขึ้นด้วยท่าอุ้มเจ้าหญิง

"ว.ว้าย" เบลล่าส่งเสียงร้องออกมาด้วยความตกใจ จะไม่ให้นางตกใจได้อย่างไร นางกลับถูกบรุษที่น่าชังนี่สร้างความอับอายให้เช่นนี้ต่อหน้าผู้คน การถูกอุ้มนี้มิใช่เรื่องที่น่าอับอายหรือ?

"ทำอะไรน่ะลูกกาเล็ท" นีน่าเอ่ยถามขึ้น

"ท่านแม่ข้าจะนำนางเดินทางไปเมืองสตาลิ่งด้วยจึงจำเป็นต้องทำเช่นนี้เพื่อความปลอบภัยของตัวนาง" การเล็ทเอ่ยกล่าวบอกต่อนีน่า ไม่ทราบว่าความรู้สึกไม่อยากโป้ปดต่อผู้เป็นมารดาของกาเล็ทบัดนี้เตลิดเปิดหนีไปอยู่ที่ใดแล้ว

"อะอึ้มมม" เทลเล่อที่ได้ยินคำเอ่ยกล่าวแก้ตัวของผู้เป็นศิษย์ถึงรีบกระแอ่มไอเสียงดังออกมา

กาเล็ทเห็นเช่นนั้นจึงส่งเสียงบอก "ท่านแม่ ท่านอาจารย์ข้าไปแล้ว" จากนั้นจึงทยานออกจากดาดฟ้าเรือไป

"เผลอเป็นไม่ได้ เมื่อยามเสนอให้ตบแต่งแต่แรกกลับอิดออด" เทลเล่อบ่นอุบกับตนเอง

"ท่านผู้พิทักษ์ท่านกล่าวอันใดขออภัยที่นีน่าไม่ทันได้ฟัง" นีน่าเอ่ยขึ้น

เทลเล่อเห็นเช่นนั้นจึงโบกไม้โบกมือปัดป่ายแสดงออกว่าไม่มีสิ่งใดสลักสำคัญ

ทางด้านกาเล็ทซึ่งอุ้มเบลล่าทะยานออกมาจากดาดฟ้าเรือเหาะก็ถูกเบลล่าซึ่งอยู่ในอ้อมอกมองค้อนใส่

"นี่ ทราบหรือไม่ว่าตลอดสองวันที่ผ่านมานี้ข้าอึดอัดแทบตายแล้ว ภายใต้สายตาของท่านแม่กับท่านอาจารย์ช่างหาช่องทางยากนัก ยังมีพวกเจ้าต่างอยู่ตัวติดกันยังกับว่าเป็นฝาแฝดก็ไม่ปาน" กาเล็ทปั้นสีหน้าน่าเวทนาเอ่ยถ้อยคำออกมาจากนั้นจึงเปลี่ยนเรื่องอย่างรวดเร็ว "เบลล่ายังไม่ได้ตอบข้าว่าเห็นด้วยกับบทเพลงซึ่งขับร้องให้ฟังหรือไม่"

"ยังข่มเหงรังแกข้าไม่พออีกหรือ" เบลล่าซึ่งถูกอุ้มอยู่ในอ้อมอกของกาเล็ทเอ่ยถามเสียงแผ่วเบา

"ข่มเหงรังแกด้วยความรักไม่ดีหรือ" กาเล็ทเอ่ยขึ้นพร้อมใช้สายตาจ้องมองเข้าไปในดวงตาสดใสคู่งามของหญิงสาวในอ้อมอก

สัมผัสได้ถึงสายตาร้อนแรงที่แฝงไปด้วยความรักความห่วงใยจากการเล็ทหัวใจของเบลล่าก็เต้นรวดเร็วขึ้นจากนั้นนางจึงหันหน้าเพื่อไปซบกับอกแกร่งของกาเล็ทเพื่อหลบสายตาอีกครั้งหนึ่ง

"สัมผัสได้หรือไม่" กาเล็ทเอ่ยขึ้น

"ส..สัมผัสอันใด" เบลล่าซึ่งซุกหน้าอยู่กับหน้าอกของกาเล็ทเอ่ยอู้อี้ออกมา

"ความรักความห่วงใยของข้าที่มีต่อเจ้า" กาเล็ทเอ่ย

"ท่านผู้นี้ ข้าเคยคิดสงสัยใจว่าเหตุใดน้องหญิงถึงได้ออกตัวปกป้องท่านถึงเพียงนั้นเมื่อครั้งก่อน ยามนี้ทราบแน่กระจ่างแล้ว เฮอะที่แท้ก็เพราะมีลิ้นลมคมคายถึงเพียงนี้" เบลล่ากลับใช้การแสดงออกเช่นนี้กลบเกลื่อนความเอียงอายของตนเองไว้

กาเล็ทซึ่งเห็นถึงท่าทีของเจ้าหญิงที่เคยเย็นชาปานน้ำแข็งเช่นเบลล่าแสดงออกเช่นนี้ก็เผยรอยยิ้มออกมา การเดินทางสู่เมืองสตาริ่งของกาเล็ทและเบลล่ากลับกลายเป็นการเดินทางที่วาบหวามชวนเคลิ้มฝันเช่นนี้ไป

ปล.บุพเพสันนิวาสก็มาขอเอากับเขาด้วยก็แล้วกัน เพลงที่เอ่ยถึงในบทเพลงนี้คือเพลงเพียงสบตา ost.ของละครบุพเพสันนิวาสที่กำลังดังจากนิยายของคุณรอมแพงนะครับ ไม่รู้ว่าเพราะอะไรฟังเพลงนี้แล้วนึกถึงบทหวานๆของกาเล็ทกับเบลล่าขึ้นมาจนอยากจะเขียนออกมาประจวบเหมาะกับเนื้อหามาถึงจุดนี้ที่พอเหมาะพอดีเลยจัดซะหน่อย