ผู้ทรยศ หรือ ผู้ที่คิดแตกต่าง

วันนี้ได้พูดคุยกับเพื่อนชาวแทนซาเนีย...ทำให้ต้องกลับมาถามตัวเองว่า คนหนึ่งคนสามารถทำอะไรได้บ้าง...อย่างตัวฉัน สามารถทำอะไรได้บ้าง...เดินไปตามเส้นทางที่ใครลิขิตไว้ หรือฉันจะกำหนดขีดเส้นทางให้ตัวเอง...

กลับเมืองไทยครั้งนี้..สิ่งที่รออยู่คือความไม่แน่นอน คือความสับสน...ฉันเติบโตและเปลี่ยนแปลงไปจากสองปีก่อนที่จากเมืองไทยมา การกลับไปครั้งนี้จึงเป็นการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ เพราะนั่นหมายถึงฉันต้องอยู่อาศัยในเมืองไทยไปอีกนานหลายปี จนกว่าจะกล้าหลุดจากกรอบที่เรียกว่าประเทศไทย...

การอยู่ต่างบ้านต่างเมือง ให้อะไรกับฉันบ้าง...ฉันเคยถามตัวเองหลายครั้งหลายครา...สิ่งที่ฉันเป็น อาจไม่ได้รับการยอมรับในประเทศไทย แล้วทำไมฉันต้องกลับไปยังความอึดอัดนั้น...

เพื่อนชาวแทนซาเนีย เล่าให้ฟังเกี่ยวกับปัญหาและสิ่งที่เขาควรจะทำเมื่อกลับประเทศ เพื่อนชาวบังกลาเทศ เล่าให้ฟังถึงโครงการที่ต้องกลับไปทำให้กับคนของเขา แล้วตัวฉันล่ะ...จะทอดทิ้งบ้านเกิดเพื่อความสุขความสบายใจของตัวเองหรือ...

มันทำให้ฉันรู้สึกละอายใจ เพราะรู้แต่ไม่ทำ มันแย่ยิ่งกว่า พวกที่ไม่รู้จึงไม่ทำ

ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะพัฒนาประเทศให้กลายเป็น ประเทศพัฒนาแล้วได้อย่างไร..ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะทำยังไงให้ประเทศหลุดพ้นจากความยากจน ทั้ง ๆ ที่รู้ว่าจะทำให้ประเทศไทยยืนหยัดในเวทีการเมืองระดับโลกได้อย่างไร...แต่ทำไมฉันจึงไม่อยากจะกลับไปทำ..

ฉันถามตัวเองว่า...ถ้ากลับเมืองไทยไป ฉันจะสามารถทำได้หรือ...บางครั้งการ "รู้" ไม่ได้หมายความว่าจะ "ทำ" ได้ ฉันจะยอมรับโครงสร้างระบบต่าง ๆ ของเมืองไทยได้หรือไม่ ฉันอดกลัวไม่ได้ว่า นานวันเข้า ฉันจะถูกกลืนกลายเป็นส่วนหนึ่งของมัน..ตัวฉันเพียงคนเดียวสามารถทำอะไรได้...ฉันจะทำอะไรได้..

ยิ่งวันเวลาใกล้เข้ามาเรื่อย ๆ ฉันมองปฏิทินที่นับถอยหลังกลับสู่เมืองไทย..ทำไมฉันจึงไม่รู้สึกดีใจ ทำไมฉันจึงอยากยืดเวลาออกไป แม้สักวันหนึ่งก็ยังดี...ฉันเป็นคนที่แย่มากใช่ไหม ที่ไม่อยากกลับเมืองไทย...บางครั้งอดที่จะถามตัวเองไม่ได้ว่า ฉันเป็นคนไทยหรือเปล่า...ฉันคือผู้ทรยศหรือไม่..

การเรียนรู้เป็นสิ่งที่ดี..แต่ถ้ารู้มากเกินไป...ก็ไม่มีความสุข..สงครามเกิดเพราะอะไร..ไม่ใช่เพราะอำนาจ แต่เพราะโครงสร้างที่ขีดแบ่งความแตกต่าง...ถ้าเราไม่มีเชื้อชาติ ไม่มีการแบ่งแยกว่า นี่คือเขา ที่คือเรา...มันก็จะไม่มีการแบ่งฝ่ายแข่งขัน...ทำไมเราจึงไม่เป็นเพียงแค่มนุษย์ เผ่าพันธุ์ที่อาศัยบนโลก ทำไมเราจึงต้องแบ่งว่า นี่คือไทย นี่คือ...

ปัญหาในภาคใต้ ปัญหาการก่อการร้าย...มันแก้ยากนักหรือ...สิ่งที่เกิดขึ้น เป็นเพราะความต่าง ต่างเพราะเรากำหนดว่ามันต่าง ทั้ง ๆ ที่เป็นเผ่าพันธุ์เดียวกัน เป็นสัตว์โลกชนิดหนึ่งเท่านั้นเอง...การยุติความขัดแย้งทำได้ง่าย ๆ เพียงแค่เปลี่ยนระบบความคิด...แต่สิ่งที่ยากคือ จะเปลี่ยนอย่างไร...

การกลับเมืองไทยในครั้งนี้ จึงไม่ใช่เพียงแค่กลับบ้านเกิด แต่เป็นการเริ่มต้นจังหวะชีวิตใหม่..

ทำไมฉันจึงต้องหวาดกลัว บ้านเกิดตัวเอง...ฉันจะสามารถยอมรับมันเป็นเมืองนอนได้หรือไม่..ฉันยังสงสัยยิ่งนัก...