ชีวิตคือชีวิต

กลับมาจากซิดนีย์...ชีวิตก็เปลี่ยน เวลาที่ก้าวผ่านทำให้ทุกอย่างเปลี่ยนแปลงไปหมด ฉันเติบโตไปกับเวลา แต่บางคราใจก็อยากจะหยุดเดิน...

ทำไมฉันต้องเติบโต
ทำไมฉันต้องก้าวต่อไป..

ความจริงมันอาจไม่โหดร้าย
แต่..ฉันกลัวการเปลี่ยนแปลง

ฉันเหลือเวลาอีกเพียงสัปดาห์ ก็ต้องจากสถานที่ฉันสามารถเรียกได้ว่าบ้าน...ที่แห่งนี้อาจไม่ใช่บ้านเกิด แต่ฉันไม่รังเกียจยึดเป็นเรือนนอน

ความเท่าเทียมและความเสมอภาค คือจุดเด่นที่ดึงดูด หากความอิสระและระเบียบคือความน่าหลงใหล...

ดินแดนทางใต้แห่งนี้ไม่ได้น่าเบื่อเหมือนใครหลาย ๆ คนประณาม มันเป็นดินแดนที่ทำให้ฉันเติบโตและเรียนรู้ที่จะก้าวต่อไปอย่างเข้มแข็ง

ฉันเหลียวมองกลับไปยังเส้นทางที่ก้าวผ่านมา ภาพความหลังที่สนุกด้วยรอยยิ้ม และแสนเศร้าด้วยน้ำตา หากขณะนี้เบื้องหน้าคือทางแยกสามแพร่งที่ต้องเลือกเดิน

ฉันมองไปทางซ้าย มันเป็นเส้นทางที่เรียบง่ายและอบอุ่น หากหนทางดูยาวไกลไร้จุดหมาย มันอาจไม่มีจุดสิ้นสุด แล้วฉันจะคว้าดาวได้อย่างไร...

ฉันมองไปทางขวา มันเป็นเส้นทางที่ขรุขระและเหน็บหนาว หากหนทางไม่สั้นไม่ยาว แต่เห็นดาวอยู่ไม่ไกล...

ฉันมองย้อนกลับไป...อะไรคือความใฝ่ฝัน..ชีวิตฉันเป็นของใคร ตัวฉันหรือใครคือคนกำหนด...ฉันมองย้อนความหลัง ฉันทำอะไรมามากมาย ไม่ใช่เพื่อตัวฉัน แต่เพื่อคนรอบข้าง..เพื่อพวกเขา ฉันจึงทำ...

ฉันถามตัวเอง..ฉันต้องการสิ่งใด ฉันสามารถทำอะไรดั่งใจหวัง ชีวิตไม่ได้เรียบหรูเหมือนนิยายที่แต่งไว้..ชีวิตไม่ได้สมสุขเหมือนความฝันที่รอคอย...หากชีวิตคือชีวิต ที่ต้องขึ้นลงตามแรงลม ฉันมองไปบนฟ้ากว้าง...ดาวนับล้านบนฟ้าไกล คงเพียงพอจะแบ่งปัน..แล้วฉันจะเลือกเดินทางใดเพื่อไขว่คว้าดวงดารา...

ชีวิตคือชีวิต ต้องยอมรับและอดทน...ยามเด็กฉันมองเพียงรอบตัว ว่านี่คือ โลกที่ยิ่งใหญ่ ยามเรียนรู้..ฉันมองชีวิตรอบด้านว่าประเทศนี้คือที่สุด ยามเรียนจบต้องก้าวเดิน ฉันจึงรู้ว่า โลก นี้ใหญ่เพียงใด แล้วตัวตนเล็ก ๆ เพียงหนึ่งคนจะทำอะไรได้...ฉันจะทำอะไรได้...

ในยามที่ฉันสับสน ฉันเฝ้าถามตัวเอง หากคำลวงมีมากกว่าคำจริง ฉันไม่อาจตอบตัวเองได้..ฉันเขียนด้วยความหวัง...หวังว่าใครสักคนจะต่อแรงเทียน ชี้แนะหนทางที่ก้าวเดิน...

อีกสัปดาห์หนึ่ง...ฉันต้องกลับไปยังคุกที่กักขัง...จิตวิญญาณแห่งเสรีจะถูกเหนี่ยวรั้งไว้ในตะเกียงแก้ว..รอวันดับริบหรี่และสูญสิ้น แล้วตัวฉันล่ะ..จะเป็นอย่างไร..

29-06-2006
Melbourne Australia


ปล..เจ้าฝนบ้า...ฉันเอาฮีตเตอร์ไปให้ถึงซิดนีย์..ขนไปยังไม่เท่าไหร่ แต่เจ้าตัวดันยังไม่มาถึงชิดนีย์เสียนี่..ฉันกลับมายังเมลเบิร์น อากาศดันดิ่งต่ำกว่าสิบองศา ห้องนอนกลายเป็นตู้แช่แข็ง...ตอนนี้เลยไม่สบาย..หากกลับไปเมืองไทยแล้วยังไม่หาย..เอายามาให้ซะดี ๆ


ปลล..ตอนนี้อารมณ์คนไม่สบายเข้าสิง เลยอ่อนไหวมากไปหน่อย...ทำไมไม่รู้..แต่ฉันอยากร้องไห้จริง ๆ ...ทำไมชีวิตจึงน่าเศร้าอย่างนี้ เพื่อนกินหาง่าย แต่เพื่อนตายหาแทบไม่เจอ...เพื่อนสำหรับฉันคือเพื่อนที่เมืองไทย...แม้จะมีน้อยแต่ฉันก็ภูมิใจว่าอย่างน้อย ๆ ฉันก็เรียกพวกเขาได้เต็มปากเต็มคำว่า "เพื่อน"

ปลลล...ไม่นอนดีกว่า รู้สึกว่าเพ้อมากไปแล้ว..