คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : คาบเรียนที่ 6 :: Naughty boy
6
“ใครจะช่วยอธิบายได้บ้างว่ามันเกิดอะไรขึ้น?”
เสียงนิ่งๆ ขอผู้อำนวยการดังแว่วผ่านโสตประสาท กลับมาอีกแล้วห้องอันเย็นยะเยือกแห่งนี้ อืมมม มาคราวหน้าพกเสื้อโค้ดมาด้วยดีกว่า บรรยากาศเคร่งขรึมแผ่ปกคลุมไปทั่วโต๊ะประชุมที่ตอนนี้เปลี่ยนเป็นโต๊ะสอบสวนชั่วคราว ทางขวามือของผมก็มีเจ้าเด็กพวกนั้นนั่งทำท่าเจี๋ยมเจี้ยมอยู่ (ไม่ค่อยจะแอ๊บเลยพวกนาย)
“เมื่อวานมีคนแจ้งว่าเห็นนักเรียนโรงเรียนของเราไปมีเรื่องชกต่อยกับโรงเรียนอื่น หืม? อาจารย์มารินทร์ ไหนคุณลองบอกผมมาซิ”
ซวยแล้วตู ทำไมจู่ๆ ก็วกกลับมาที่ผมล่ะ
ผมยกมือซ้ายขึ้นหมายจะเกาหัวแต่ยกไม่ได้เพราะมีเฝือกอ่อนตรึงอยู่ หลังจากโดนฟาดแขนจนชอกช้ำผมก็โดนหิ้วไปโรงพยาบาลทันที โชคดีที่เป็นโรงพยาบาลที่คุณพ่อของลันประจำการอยู่ครับ ผมเลยได้ลัดคิวพิเศษ (แอบเลวเล็กน้อย) ที่ขนาดคบเจ้าเด็กพวกนี้เพียงวันเดียวก็สร้างบาดแผลให้ผมตั้งหลายอย่าง ไม่อยากจะนึกเล้ยว่าพรุ่งนี้จะเป็นยังไงต่อ
“เอ่อ...คือ...วันนั้นพอดีผมไปเจอกับพวกเขา (ชี้ไปที่เอ็ม ลัน เมอร์แกน) โดยบังเอิญน่ะครับ เลยไปกินข้าวด้วยกัน แล้ว...แล้วเสร็จปุ๊บตอนขากลับผมไปเดินชนนักเลงกลุ่มใหญ่ ก็เลยถูกฟาดแขนมา พวกเขาเลยเข้ามาช่วยผมครับ”
ขะ..ขอรางวัลตุ๊กตาทองคำด่วน!
ผู้อำนวยการมองผมอย่างชั่งใจ “เป็นความจริงเหรออาจารย์?”
“จริงครับ” ผมพยักหน้าหงึกหงัก
“นี่ถือว่าเป็นลูกศิษย์ที่พี่ชายฉันภาคภูมิใจนะ ฉันจะยอมเชื่อก็ได้” นัยน์ตาเรียวมองมาที่ผมผ่านกรอบแว่น “แต่ อย่าให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้นอีกเด็ดขาด”
ฮึก! “ครับ”
“เอาล่ะ พวกเธอไปเรียนกันต่อเถอะ” ผู้อำนวยการเดินเก้าอี้ส่งเสียงครืดพร้อมกับเดินออกจากห้องไป
ณ ห้องเรียน (หรือห้องเกรียนกันแน่)
“เพนตะเป็นอะไรน่ะ”
“โห ใส่เฝือกซะด้วย”
“แขนใหญ่ขึ้นนะ!”
ทันทีที่ผมก้าวเท้าเข้ามาสอนในห้องเรียน มรสุมคำถามต่างๆ ก็ถาโถมเข้าใส่ เอ่อ...ไม่เคยเห็นคนแขนหักเหรอไงครับ แถวหมอยังกำชับให้ผมพยายามไม่ขยับเขยื้อนเสียด้วย เฮ้อ! พูดไปก็รู้สึกเจ็บใจตัวเองนิดๆ ที่ดันเอาแขนซ้ายไปรับ ก็ผมถนัดซ้ายน่ะสิ แล้วจะเขียนกระดานไงวะเนี่ย
“อาจารย์ครับ พวกเราเป็นห่วงอาจารย์ม้ากกมาก ดังนั้นวันนี้ไม่ต้องสอนก็ได้นะ เดี๋ยวพวกผมไปอ่านเองก็ได้” หนึ่งในนักเรียนส่งเสียงขึ้นพร้อมกับกองเชียร์ชายล้วนที่โห่ร้องสนับสนุนอยู่ข้างหลัง รักเรียนกันมากเลยพวกนาย
แต่วันนี้ผมก็ไม่ค่อยไหวเหมือนกัน
“งั้น...ปฎิกิริยาการเกิดแอมโมเนีย มีสมดุล k เท่ากับ 0.003 I2/mol2 ที่ 1000 k คำนวณหาความเข้มข้นของแก๊สไนโตรเจนภายหลังการเติมแก๊สไฮโดรเจน 6.6 และแอมโนเนีย 2.05 มาซิ ทดสอบว่าพวกนายเข้าใจกันจริงๆ ไหม”
...
“4.87!!” เสียงสวรรค์ดังขึ้น ตามมาด้วยเสียงปรบมือเฮทั้งห้อง มันตอบได้ด้วยวุ้ย
“อืม งั้นตามสบาย” พูดด้วยน้ำเสียงเนือยๆ ทรุดตัวลงนั่งเก้าอี้พลางหลับตา
อย่างน้อยๆ พวกเขาคงเอาตัวรอดกันได้ละมั้ง แม้ผมจะแอบเห็นเด็กที่ตะโกนตอบมามือข้างหนึ่งถือคู่มือเฉยแบบฝึกหัดก็เถอะ คิดๆ ไปมันก็แอบน้อยใจไม่ได้ นี่ผมทำอะไรอยู่ การได้ไปทำงานที่ศูนย์วิจัยคือความฝันของผมต่างหาก เฮ้อ...
ว่าแต่ขากลับไม่เห็นเจ้าเด็กพวกนั้น (เอ็ม ลัน เมอร์แกน) เดินตามมาเลย
ไปไหนของเขานะ ครามก็หายไปด้วย
ช่างเถอะ มันไม่ใช่เรื่องของผมนี่นา...
แกร๊ก...
ผมเอื้อมมือข้างขวาไปเปิดประตูห้องพักอาจารย์ด้วยความทุลักทุเล คล้องกระเป๋าแฟ้มงานไว้ที่แขนซ้าย บรรยากาศรอบข้างเงียบสงบเหมือนเมื่อวาน อาจเป็นเพราะเพิ่งเลิกเรียนและแถวนี้มีแต่อาจารย์ก็เป็นได้ ผมค่อยๆ ใช้เท้าเขี่ยบานประตูให้เปิดออกกว้างๆ แล้วแทรกตัวเข้าไป ท่าคงจะตลกน่าดู
เอ๊ะ เดี๋ยว...ได้กลิ่นอะไรหอมๆ
ห้องยังมืดอยู่ มองอะไรไม่ชัดเลย
ฟึ่บ!
“กลับมาแล้วเหรอ!”
ภาพที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าคือ หน้าสุกี้ควันฉุยๆ ที่เต็มไปด้วยเนื้อสดและผักนานาชนิด เด็กหนุ่มในเครื่องแบบโรงเรียนของผมนั่งล้อมเป็นวงสี่เหลี่ยมรอบโต๊ะญี่ปุ่น หนึ่งในนั้นฉีกยิ้มมาให้ผม “อาจารย์ หม้อกำลังเดือดพอดีเลย”
...
นะ..นี่มันอาร๊ายย!?
“ขอโทษที่มาโดยไม่บอกกล่าวนะครับ” เอ็มวางตะเกียบลงบนชาม “แต่...ผมเป็นห่วงอาจารย์จริงๆ ก็เลยแอบเข้ามาอาศัยอยู่ในห้องนี้ เผื่อจะได้ช่วยอาจารย์หยิบจับอะไรบ้างก็ยังดี ผม...ผมขอโทษนะครับที่ทำให้อาจารย์ต้องมารับเคราะห์แทน”
เด็กหนุ่มจ้องหน้าผมด้วยแววตาเศร้าๆ มันทำให้ผมฉุกคิดอะไรขึ้นบางอย่าง ผมไม่น่าปล่อยให้ความไร้เหตุผลเข้าครอบงำจิตใจเลย การมาอยู่ที่นี่แม้จะไม่ได้ตั้งใจไว้ตั้งแต่แรก แต่ก็สอนอะไรหลายๆ อย่างให้กับผม สิ่งที่ไม่สามารถรับรู้ได้แค่ภายในห้องเรียน
ตอนนี้กลายเป็นผมเองที่รู้สึกผิด
“ไม่เป็นไรหรอก ฉันเต็มใจ” ผมยิ้มให้เขาจากใจจริง พร้อมกับกวาดสายตาไปรอบๆ “แล้วรปภ. เค้าอนุญาตให้นายเข้ามาเหรอ”
“ไม่อ่ะ ก็แอบเข้ามาดิ” เมอร์แกนยักคิ้วลิ่วตา ทนไม่ไหวแล้วเฟ้ย!
“เห็นหน้านายแล้วมันน่า...”
“น่าร้ากกกอ่ะ” ได้ทีหัวเราะชอบใจใหญ่ เจ้าเด็กกวนโอ๊ยทำแก้มพองๆ ชูสองนิ้วแนบข้างหู ใจเย็นๆ...หม้อสุกี้มันร้อนมากนะ เดี๋ยวจะกลายเป็นข่าวหน้าหนึ่งไป
“อาจารย์ไม่โกรธผมแล้วใช่ไหมครับ” เอ็มพูดพลางยิ้มน้อยๆ
“หะ? โกรธ?? ตอนไหน”
“ก็ตอนเดินกลับห้อง อาจารย์ดูเงียบมาก”
“อ่า...ไม่ใช่หรอก ฉันไม่ได้โกรธพวกนายสักหน่อย เอ้า! ไหนๆ ก็อุตส่าห์แบกหม้อสุกี้กันมาถึงขั้นนี้ ขอกินด้วยคนละกัน” ผมแสร้งทำเป็นยิ้มแย้มเพื่อให้เอ็มสบายใจ นั่งลงข้างๆ เอ็มกับคราม ครามหันมามองๆ ผมเล็กน้อย ส่งยิ้มให้ตามแบบฉบับของเขา
“สวัสดีครับอาจารย์”
“อื้ม”
เท่านี้คนในห้องก็ทักทายผมหมดแล้วยกเว้น...
“ลัน ทำไมมึงเฉยจังเลยวะ ไปแอดมิดชั่นเข้ากรมจ่าเฉยท่าจะรุ่งกว่านะ” เมอร์แกนกระทุ้งข้อศอกใส่คนข้างตัวที่นั่งคีบตะเกียบเคี้ยวหมับๆ และมีเฮดโฟนคล้องอยู่รอบคอ ลันเงยหน้าขึ้นจ้องผม นัยน์ตาเรียวสีดำสนิทของเขาเรียบนิ่ง
“ขอบคุณ...” พูดจบก็ก้มลงหยิบลูกชิ้นเข้าปาก
ครับ เป็นลูกศิษย์ที่รับมือยากจังน้า
“เอ้า ลุยๆๆ วันนี้ไอ้ลันเลี้ยงโว้ยย ต้องกินให้เรียบ!” เมอร์แกนฮัมเพลงไปลวกเนื้อไป ดูอารมณ์ดีตลอดเวลาเลยนะนายคนนี้ แอบหมั่นไส้นิดนึง (ฮา) ผมหยิบตะเกียบด้วยมือข้างขวาอย่างเก้ๆ กังๆ จะให้ใครรู้ไม่ได้ว่าไม่ถนัด เดี๋ยวก็เป็นภาระพวกเขาต้องไปจัดหาช้อนส้อมอีกสิ เอ อันที่จริงในห้องครัวก็มีนี่หว่า ช่างเถอะ ขี้เกียจไปหยิบละ
ครามตักผักกาดทั้งยวงใส่ชามผม กินพื้นที่ไปประมาณครึ่งหนึ่ง “กินนะ จะได้โตเร็วๆ”
ได้ข่าวว่าผมอายุมากกว่าคุณนะครับ...
หลังจากนั้นทั้งเมอร์แกนและเอ็มก็ผลัดกันเอาเนื้อบ้าง ผักบ้าง ลูกชิ้น วุ้นเส้นบ้างใส่ชามของผมทุกๆ 15 วินาที จนตอนนี้มันล้นออกมาประหนึ่งภูเขาไฟประทุเลยครับ อีกนิดเดียวปลายกุ้ยช่ายก็จะแตะกับโต๊ะแล้ว มีบางครั้งที่ลันจะคีบอาหารใส่ให้ผม และทั้งหมดนั้นเป็นลูกชิ้น (นายเป็นเอฟซีลูกชิ้นเรอะ!)
ส่วนไอ้เรื่องที่เข้าห้องมาได้ทั้งๆ ที่ไม่มีกุญแจ สงสัยไปขโมยจากห้องแม่บ้านแหงมๆ
“ว่าแต่ นายเอาพวกเสื้อผ้า แปรงสีฟันมารึเปล่า”
“เอามาครับ” ครามเป็นฝ่ายตอบแทนเพื่อนที่นั่งจุกกันเป็นแถบ หม้อสุกี้เหลือแค่เศษผักไม่ทราบสปีชีส์อยู่เป็นตะกอน ผมเองก็...อิ่มมากก ไม่ได้กินสุกี้กับใครนานละ เพราะถือคติ ‘กินไม่ยุ่ง มุ่งแต่เรียน’ มานาน (รู้สึกสำนวนมันแปลกๆ อ๊ะ ไม่เป็นไรหรอก) หือ? ไอ้เฟมน่ะเหรอ รายนั้นมีเงินพอที่จะไปกินโออิชิบุฟเฟ่ต์ทุกมื้อก็จริง แต่คณะทันตแพทย์น่ะครับ ต้องเข้าใจว่ามันไม่ค่อยมีเวลา ไปเที่ยวกับมันนับครั้งได้อ่ะ (เพราะผมมักจะไปกับกลุ่มเพื่อนอื่นๆ แทน ฮา)
เฮ้ย! ดูเหมือนผมจะลืมเรื่องสำคัญไป
“พวกนายโทรบอกพ่อแม่ยังเนี่ย!!”
“เรียบร้อยครับ” เอ็ม
“โทรแล้วฮัฟ” เมอร์แกน
“ครับ” คราม
“อืม...” ลัน
“โอย ค่อยยังชั่ว พวกนายเป็นเด็กนักเรียนในการดูแลของฉัน ขืนทำอะไรขึ้นมาได้เป็นเรื่องใหญ่แน่” ผมกุมขมับ
“อาจารย์ทำเหมือนพวกผมเป็นเด็กๆ ไปได้ ผมไม่ใช่เด็กแล้วนะ”
“เด็ก” ผมเน้นย้ำคำนี้หนักๆ
“อาจารย์สนใจลองไหมล่ะครับว่าผมเด็กจริงไหม” ครามคลี่ยิ้มบางๆ
“ไอ้...ไอ้ทะลึ่ง”
ลันเดินผ่านผมพร้อมกับก้มลงกระซิบเบาๆ” อาจารย์คิดมากไปเองนะ...”
ไอ้...ไอ้ ไอ้พวกเด็กบ้า! มันรุมผม ช่วยด้วยครับ!
“ฉันจะไปอาบน้ำ! อยู่กันอย่างสงบเสงี่ยมล่ะเด็กน้อย” ขอเอาคืนปิดท้ายเหอะ
“หึๆๆๆ”
ผมคว้าชุดนอนและผ้าขนหนูเดินเข้าห้องน้ำไป พลันสายตาก็สังเกตเห็นสิ่งใหม่ที่เพิ่มเข้าตรงอ่างล้างหน้า แปรงสีฟันสีเขียว 4 แท่งเหมือนกันเด๊ะๆ วางเรียงรายอยู่พร้อมกับติดสติ๊กเกอร์ชื่อตัวเองเสร็จสรรพ ทำให้อ่างล้างหน้าของผมดูเล็กลงถนัดตา
ผมจัดการแปรงฟัน ล้างหน้า อาบน้ำอย่างรวดเร็ว (กลัวเจ้าพวกนั้นทำห้องรกครับ) ติดกิ๊ปหน้าม้าเปิดหน้าผาก ปล่อยปรกลงมาทั้งวันก็รู้สึกรำคาญอ่านะ
ทว่าตอนนี้ผมกำลังเจอปัญหาใหญ่นั่นก็คือ...ผมติดกระดุมเสื้อตัวเองไม่ด้ายย
ชะโงกหน้าออกไปนอกประตู บังเอิญเจอลันนั่งจิบกาแฟพอดี (กาแฟตอนสองทุ่ม...) ผมพยายามกวักมือเรียกเขาหย็อยๆ เจ้าตัวเหมือนจะสังเกตได้จึงเดินเข้ามาหาพลางทำหน้างงๆ
“นายช่วย...เอ่อ...ติดกระดุมเสื้อให้ฉันหน่อยได้เปล่า” พูดไปก็อายไป อ๊ากก
ลันพยักหน้าเข้าใจ ฮึก! นายต้องเข้าใจสภาพของฉันตอนนี้สิ มีมือข้างที่ไม่ถนัดอยู่ข้างเดียวจะให้ติดกระดุมได้ยังไงเล่า เด็กหนุ่มก้มหัวลงเล็กน้อยพลางขยับตัวเข้ามาชิด นิ้วมือเรียวบรรจงกลัดกระดุมให้อย่างเบามือ มีบ้างที่มือของเขาสัมผัสโดนหน้าท้องทำให้สะดุ้งเฮือก มันหวิวๆ อ่ะ...
ขนตาที่เรียงเป็นแพของเขาขยับขึ้น นัยน์ตาสีดำสบตาตอบ “เรียบร้อย”
“อะ..อือ ขอบใจนะ” ผมกระแอมเบาๆ ขจัดความเขินอายออกไป “บอกเพื่อนนายด้วยว่ามาอาบน้ำด้วย ฉันไม่ยอมให้นอนทั้งเหม็นๆ แบบนั้นหรอก”
“ครับ”
ทันใดนั้นเมอร์แกนกับเอ็มก็กระโจนออกจากประตูห้องนอนพร้อมๆ กัน ในมือถือหมอนคนละใบ เมอร์แกนใช้หมอนทุบลำตัวเอ็ม ส่วนเอ็มก็ไม่น้อยหน้า ปาหมอนใส่หัวอีกฝ่ายอย่างแม่นยำ ครามวิ่งออกตามมาติดๆ พลางพยายามห้ามปรามเจ้าสองคนนี้ “เล่นบ้าไรกันวะ มึง!! หยุด!!”
“ก็เหี้ยแม่งไม่ยอมให้กูยืมการบ้าน” เมอร์แกนทำปากงอนๆ
“เรื่องสิ กูทำกูก็เหนื่อย อีกอย่าง...ลอกไปมันจะมีประโยชน์ต่อตัวเองหรอก” เอ็มสวนกลับมา
“ไม่ได้ลอก โว้ย! แค่ลืมเอาโจทย์กลับมาเท่านั้นเอง”
“ลอกชัวร์”
“ไม่ได้ลอก”
“ลอก!”
“ไม่ได้ลอก!”
“ลอก!”
“ไอ้เหี้ยสองตัวหยุดได้แล้ว!! พวกมึงมาดูแลคนป่วยนะ ไม่ใช่มาทำให้ป่วย” ครามชักสีหน้านิ่งๆ อูย ไม่เคยเห็นพี่แกในโหมดนี้มาก่อนเลยครับ ผมยืนค้างอยู่หน้าห้องน้ำกับลันที่ยกถ้วยกาแฟขึ้นดื่มอีกครั้ง มองเหตุการณ์ตรงหน้าตัวเองราวกับเป็นเรื่องปกติ
เมอร์แกนค่อยๆ ลดหมอนในมือลงพลางหันมามองผม ผิวปากเบาๆ “โอ๊ะ อาจารย์ยังใส่ชุดนอนลายหมีอยู่เหรอครับ...”
ผมก้มลงมองชุดนอนด้วยเองขมวดคิ้ว มันผิดตรงไหน ลายยอดนิยมเชียวนะเฟ้ย! แถมใส่มาตั้งแต่สมัยอายุเลข1นำหน้า และอีกอย่างคือที่นี่ห้องของผม (แน่เหรอ) นายมันไม่เข้าใจจิตวิญญาณของหมีน้อย นายไม่เข้าใจ!
“เอาเป็นว่าพวกนายสงบสติอารมณ์กันนะ ที่นอนก็ไปหยิบฟูกมาปูได้มันอยู่ใต้เตียง ฉันขอตัวไปนอนก่อน วันนี้เหนื่อยจริงๆ” สั่งเสียเสร็จ (?) ผมก็โบกมือราตรีสวัสดิ์ชายสี่บะหมี่เกี๊ยวแล้วเดินดุ่มๆ เข้าห้องนอนไป เตียงผมมันเล็กนี่ครับ จะให้นอนหมดนี่คงไม่ไหว
พอหัวถึงหมอนปุ๊บก็นึกได้ว่าเมอร์แกนกับเอ็มเอาหมอนข้างของผมไปต่อสู้เมื่อกี้นี่หว่า มิน่ามันโล่งๆ แต่ความอ่อนล้ากล่อมให้ผมหลับลงอย่างรวดเร็วโดยไม่คิดถึงเรื่องหมอนอีกเลย...
ฝันดีนะ เจ้าเด็กน้อยทั้งหลาย
นานพอดูที่ชายหนุ่มร่างบางนอนหลับปุ๋ยอยู่บนเตียง เสียงยวบยาบจากการกดผ้าปูที่นอนดังขึ้นพร้อมกับมือเรียวของใครบางคนบรรจงวางนกกระดาษพับไว้ข้างหมอนอย่างแผ่วเบา ไฟในห้องมืดสนิท มีเพียงประตูที่แง้มในแสงเล็ดลอดเข้ามาเล็กน้อย
ร่างหนึ่งไหวตัวในความมืดพลางควักปากกาออกมาเขียนอะไรขยุกขยิกท่าทางรีบร้อน
ทันใดนั้นเอง...
“ไอ้ลัน! เข้าไปลักหลับอาจารย์เหรอวะ” เมอร์แกนแง้มหน้าจากประตู สายตาง่วงเต็มปรี่
เด็กหนุ่มผู้ถูกเรียกชะงักกึก แม้ในความมืดจะทำให้มองไม่ค่อยเห็นหน้าแต่ตอนนี้ แก้มเนียนๆ ของเขากลับขึ้นเลือดฝาดนิดๆ “...เปล่า จะออกไปเดี๋ยวนี้ล่ะ”
เขาผลุบผลันออกจากห้องไป ทิ้งข้อความบางอย่างไว้ให้เจ้าของชุดนอนลายหมีได้อ่านตอนเช้า
.
‘หายไวๆ นะ... เด็กดื้อ :P’
# ขอโทษนะคะที่อัพนิยายไม่ค่อยบ่อย แหะๆ ^^;; (/ฟิ้ว~ หลบการปาของอย่างหวุดหวิด) ฮา
ขอบอกล่วงหน้าเลยแล้วกันว่า...ตอนที่ 7 จะมาหลังสอบนะคะ : )
ช่วงนี้ไรท์เตอร์ก็ใกล้สอบแล้ว ทุกๆ คนก็สู้ๆ น้า !!
Theme by; super
cell
ความคิดเห็น