คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : คาบเรียนที่ 7 :: Vague
7
“แหม อาจารย์มารินทร์วันนี้ดูอารมณ์ดีนะคะ”
อาจารย์สาวผู้สอนวิชาภาษาไทยพูดจาหยอกล้อกับผมเมื่อเดินเข้ามาถึงห้องพักครู ผมวางกระเป๋าใส่เอกสารลง ส่งยิ้มตอบให้กับเธอ “ก็ปกตินี่ครับ”
“ไม่ล่ะ เมื่อวานอาจารย์หน้ายังกับกินยานอนหลับไปทั้งแผงแน่ะ ดิฉันเลยไม่กล้าชวนคุย โอ๊ะ หรือว่า...อาจารย์มีแฟนยังคะ?”
“ถ้าเป็นปัจจุบันก็โสดครับ” (ก็ไม่อยากเท่าไหร่อ่านะ)
“อือหือ ดิฉันก็นึกว่าอาจารย์ทะเลาะกับแฟนแล้วคืนดีกันเสียอีก สรุปคือไม่ใช่สินะ อืม...เอาไว้วันหลังเราค่อยมาคุยกันต่อนะคะ พอดีดิฉันมีสอนคาบแรก” อาจารย์โค้งศีรษะให้ผมเชิงบอกลา เดินถือกระเป๋าหลุยส์กรุ๊งกริ๊งของเธอจากไป
วันนี้ผมดูอารมณ์ดีเป็นพิเศษเหรอ...
‘หายไวๆ นะ... เด็กดื้อ :P’
อารมณ์เสียกว่าเดิมสิไม่ว่า!!
ฮึ่ย พอคิดถึงโน้ตที่แปะไว้กับนกกระดาษแล้วก็อดหงุดหงิดไม่ได้ ต้องเป็นพวกเขาแน่ๆ เลยที่ทำเพราะมีเพียงพวกเขาที่อยู่กับผมเมื่อคืน กล้าดียังไงมาว่าฉันเป็นเด็กดื้อฮะ พวกนายต่างหากล่ะ เชอะ! เจ้าเด็กไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม (ปากจัดนะเนี่ยเรา)
แต่พอคิดถึงทีไร ทำไมถึงหุบยิ้มไม่ลงล่ะ
บ้าๆๆ ผมนี่ชักจะเพี้ยนไปกันใหญ่
ผมสางผมสีน้ำตาลของตัวเอง พลางลุกขึ้นไปสอนหนังสือเรียนด้วยความปั่นป่วนในใจ
ในที่สุดก็ถึงเวลาพักเที่ยงแล้วครับ
ผมเก็บข้าวของอุปกรณ์เครื่องเขียนของตัวเองใส่โต๊ะเพื่อเตรียมรอรับจานข้าวที่มาเสิร์ฟถึงที่ (สิทธิพิเศษของอาจารย์ครับ ไม่ต้องไปยืนต่อแถวให้เมื่อย) วันนี้รู้สึกในครัวจะทำเย็นตาโฟต้มยำ! โอ้เย~ คิดถึงรสชาติของน้ำซุปเข้มข้นแล้วยิ่งหิวจริงๆ
“ข้าวมาแล้วค่ะอาจารย์” เสียงแม่บ้านประจำห้องพักครูดังลอดประตูกระจกเข้ามาพร้อมกับถาดอาหารขนาดใหญ่ เหล่าแม่บ้านทยอยนำชามเย็นตาโฟจัดแจงวางให้อาจารย์ที่นั่งรออยู่เรื่อยๆ จนกระทั่งถึงคิวของผม ทว่ากลับมีชามข้าวต้มหน้าตาจืดชืดวางอยู่แทน เอ๊ะ! ไม่จริงน่า...
“คนป่วยก็ต้องทานอาหารเบาๆ ค่ะ” ป้านิด (หัวหน้าแม่บ้าน) เธอส่งยิ้มให้ผม ป้า! ทำร้ายจิตใจมากอ่ะ มันเห็นจะเกี่ยวกับกระดูกหักตรงไหนเลยนี่นา เชอะๆ แต่ผมก็ทำได้เพียงส่งยิ้มเจื่อนๆ ตอบรับและก้มหน้าก้มตาโซ้ยข้าวต้มกุ้งแต่โดยดี
เสียงตีกลองกระหึ่มดังแว่วมาจากสนามข้างล่าง (ห้องพักครูอยู่ชั้น 2 ครับ) ช่วงเวลาที่ผมย้ายมาสอนเป็นเปิดเทอม 2 ซึ่งกำลังมีงานกีฬาสีพอดิบพอดี จึงไม่แปลกที่จะมีเสียงกลอง ได้ยินแล้วก็คิดถึงสมัยผมเป็นนักเรียนกางเกงขาสั้น โหย ไม่อยากจะคุยว่าตอนนั้นผมเป็นนักกีฬาด้วยนะครับ! หึๆๆ แถมชนะไอ้เฟมด้วย รู้จักกับมันตอนกีฬาสีเนี่ยแหละ
ดูเหมือนสัปดาห์สองสัปดาห์นี้จะเป็นช่วงคัดตัวนักกีฬา สแตนท์เชียร์ หลีดเดอร์ บลาๆๆ ทำให้บรรยากาศคึกคักเป็นพิเศษ พวกนายระวังเสียงแหบก่อนวันแข่งนะเอ้อ อีกตั้งเดือนกว่าๆ แน่ะ
สาม...สี่! หนึ่งลูก สองลูก สามลูกก็ยังไม่พอ...
ผมลอบอมยิ้มที่มุมปาก เด็กหนอเด็ก ร่าเริงกันจริงจริ๊ง
พึ่บ! จู่ๆ ก็มีวัตถุบางอย่างหล่นลงตรงหน้าผม
นี่มัน มะม่วงดอง...
พอเงยหน้าขึ้นก็ปะทะกับหน้าของเด็กหนุ่มสีหน้าเรียบเฉยเข้า
“อยากกินรึเปล่า” เขาถามนิ่งๆ
...ความคิดแรกที่แวบเข้ามาคือ นายคิดว่าฉันแพ้ท้องเรอะ?
“อะไรของนาย เอาไปไกลๆ โต๊ะฉันหน่อยเดี๋ยวเลอะเอกสารหมด” ผมชักสีหน้าหงุดหงิดพลางกวาดถุงมะม่วงดองไปให้พ้นทาง เด็กหนุ่มสีหน้าเปลี่ยนเล็กน้อย “แล้วนี่เข้ามาโดยไม่ได้รับอนุญาตได้ยังไงฮะ”
“ป้านิดฝากมาให้ เห็นบอกว่าอาจารย์อยากกินอะไรเปรี้ยวๆ...”
อ้อ อย่างนี้นี่เอง
เห็นเขาทำท่าจะเก็บถุงมะม่วงดองกลับคืน ผมก็รีบฉวยข้อมือเขาไว้พร้อมกับดึงถุงมะม่วงดองกลับมาอย่างรวดเร็ว “ขะ..ขอบใจนะ”
ลันไม่ตอบอะไรผม เอาแต่จ้องหน้าด้วยแววตาที่ไม่ค่อยจะพึงประสงค์เท่าไหร่ ผมจึงหาเรื่องคุยกับเขาแก้เก้อ “แล้วนายไม่ไปทำอะไรเกี่ยวกับกีฬาสีเหรอ”
“ไม่”
“...” แบบนี้ก็เงิบสิครับ ไปต่อไม่ถูกเลย
ทันใดนั้นผมก็เห็นหัวยุ่งๆ ของเมอร์แกนวนเวียนอยู่ข้างหน้าห้องพักครู เขาเปิดประตูตรงเข้ามาทางโต๊ะของผม คล้องคอลันอย่างสนิทสนมพลางยิ้มร่า “แหม~ คุณอดีตประธานสีทำไมมานั่งจีบอาจารย์ที่ปรึกษาล่ะคร้าบ ทุกคนรอคุณมึงอยู่น้า”
ลันเหลือบตามอง “รอทำไม”
“เอ้า! ก็มึงเป็นอดีตประธานสีนะ เค้าก็ต้องรอฟังความเห็นจากมึงอยู่ดิ รีบไปเลยหรือจะให้ถีบส่ง” เมอร์แกนเริ่มหลุดคำหยาบออกมา ผมเอานิ้วชี้แตะริมฝีปากปราม ที่นี่ห้องพักครูนะครับ จะพูดอะไรขอให้คิดถึงคะแนนความประพฤติด้วย (ฮา)
“...” ลันมองผมแวบหนึ่งก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทำไมผมรู้สึกผิดแปลกๆ นะ ช่างเถอะ
คล้อยหลังเด็กหนุ่มไปสักพักแล้ว ผมก็เอ่ยถามเมอร์แกน
“ลันเคยเป็นประธานสีเหรอ?” คนพูดน้อยอย่างเขาเนี่ยนะ
“อืม ประธานสีจะเป็นได้เฉพาะตอนม.5 ปีที่แล้วมันเป็นคนคิด theme ของสี , ควบคุมการทำ cut out , ดูแลนักกีฬาและสแตนท์เชียร์ คือแม่งทำทุกอย่างอ่ะ... เอ่อ ขอโทษครับ เอาเป็นว่ามันทุ่มเทให้กับงานนี้จริงๆ เลยได้รับการกล่าวขานกันทั่วไปว่าเป็น ‘ประธานสีดีเด่น’ ฮ่าๆๆ คิดถึงตอนนั้นแล้วขำว่ะ”
ผมยิ้มตามคำเล่าของเมอร์แกน ท่าจะสนิทกันมานาน
“ปีนี้พวกรุ่นน้องก็เลยแย่งกันดึงตัว ‘ประธานสีดีเด่น’ คนนี้มาเป็นที่ปรึกษาให้ได้ โคตรเนื้อหอมอ่ะ ผมแทบจะไปเป็นผู้จัดการส่วนตัวให้มันอยู่แล้วเนี่ย” เมอร์แกนหัวเราะในลำคอ
“ดีแล้วล่ะที่พวกนายรักกัน”
“เอ่อ...แม้จะฟังดูแปร่งๆ แต่ก็ขอบคุณนะครับ” เมอร์แกนยกมือไหว้ลวกๆ “เดี๋ยวคืนนี้พวกผมขอไปนอนค้างที่ห้องอาจารย์อีกนะ”
“ฮะ จะมาอีกแล้วเรอะ”
“ก็อาจารย์แขนยังไม่หายดีนี่ครับ เดี๋ยวพวกผมอยู่เป็นเพื่อนให้เอง” พูดจบก็ฉีกยิ้มจนตาหยี
พ่อแม่ของนายไม่ว่ากันรึไง...เฮ้อ
“ว่าแต่นาย ทำอะไรในกีฬาสีล่ะ คงไม่นอนกินบ้านกินเมืองใช่ไหม” ผมแอบแขวะเมอร์แกนเล็กน้อย
“โธ่อาจารย์ พูดกับผมอย่างนี้ทุกที ระดับผมนี่! ก็เป็นนักกีฬาสิครับ เฮ้ย! พูดถึงเกือบลืมเลย มีนัดซ้อมบาสนี่หว่า งั้นผมไปก่อนนะครับ”
“อื้มๆ” ผมโบกมือ
“ดีนะที่ครั้งนี้เผลอตัว ไม่ได้...เผลอใจ ฮิ้ววว บ๊ายบาย” เมอร์แกนรีบเดินออกไปก่อนที่ผมจะคว้าก้อนยางลบหมายจะปาใส่หัวหมอนี่ ไอ้เด็กบ้า! ไอ้เด็กเสี่ยว! ไอ้เด็กดื้อ! ฮะ เด็กดื้อ... (เพิ่งนึกออก) บ้าๆๆ ขอให้นายท้องเสียก่อนแข่ง เพี้ยงง
วันเวลาก็ผ่านไปเร็วเหมือนกันนะครับ เผลอแป๊บเดียวผมก็อยู่ที่โรงเรียนนี้ครบ 1 อาทิตย์แล้ว... โรงเรียนมัธยมชายล้วนที่ไม่ว่าจะหันไปไหนก็มีแต่ผู้ชาย ผู้ชายและผู้ชาย แต่ก็ยังดีที่พอมีอาจารย์ผู้หญิงให้เชยชมบ้าง เอ่อ...อย่าเพิ่งมองผมในแง่ร้ายสิครับ แค่อาหารตาเท่านั้นแหละ จริงๆ นะ!
ในระยะเวลาที่ผ่านมา ผมทำหน้าที่ ‘อาจารย์’ สอนหนังสือเจ้าพวกลิงทโมนทั้งหลายไปด้วยความราบรื่น ปกติ แม้จะมีบางกรณี ยกตัวอย่างเช่น...
“(ป๊อก/ชอล์คตกใส่หัว) ตื่นได้แล้ว! นี่หลับในห้องเรียนงั้นเหรอ”
“ฮะ ยังไม่ได้ทำการบ้าน!? แล้วฉันจะไปเอาคะแนนจากที่ไหนมาใส่ให้นาย”
“เก็บการ์ตูนไปเดี๋ยวนี้นะ! มือถือนั่นด้วย”
“เอ่อ...นายช่วยไปเขียนมาใหม่ได้ไหม ฉันนั่งแกะลายมือนายทั้งคืนก็ยังอ่านไม่ออก”
“ตั้งใจเรียนหน่อยสิ!”
ก็เป็นประการฉะนี้แล...
ทำให้ผมรู้สึกเลยว่าการเป็นครูน่ะ มันไม่ง่ายเลย คิดถึงอาจารย์สมัยเด็กๆ ที่จริงแล้วผมก็ไม่ค่อยเป็นเด็กในกฎระเบียบเท่าไหร่หรอก... พอได้มาสัมผัสกับตัวเองมันก็นะ อา รู้สึกผิดกับอาจารย์จังเลยครับ
เด็กก็คือเด็ก ไม่มีใครสามารถทำตัวอยู่ในกรอบได้ตลอดเวลาหรอก
โป๊ก!
อย่างเช่นตอนนี้ไง... ผมคลำหลังหัวของตัวเองป้อยๆ ด้วยความเจ็บระบม ไม่น่ามานั่งอยู่ใกล้ๆ สนามบาสเลย ใครขว้างเนี่ย! อย่าคิดว่าจะลอยนวลไปได้นะ
“อาจารย์ ผมขอโทษครับ”
เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้นพร้อมกับการปรากฏตัวของเด็กหนุ่มในเสื้อแขนกุดเล่นบาส คิ้วเรียวของเขาอ่อนลงอย่างรู้สึกผิด ครามนั่นเอง! ผมมองหน้าเขาพร้อมกับส่ายหน้าเร็วๆ “ไม่เป็นไรๆ นายเล่นต่อเถอะ”
“...แน่นะครับ”
“อื้อ” จริงๆ ก็เจ็บอยู่อ่านะ เดี๋ยวแวะไปห้องพยาบาลดีกว่า
เมื่อเห็นผมบอกไม่เป็นไร ครามจึงยกมือไหว้ขอโทษอีกครั้งแล้วผละออกไป ผมเหม่อมองกลุ่มเด็กนักเรียนกำลังซ้อมกีฬากัน แต่ละคนเหงื่องี้ออกท่วมตัว ครามก็เป็นหนึ่งในนั้นเช่นกัน...ชนิดที่ว่าเอาถังไปรองได้เป็นลิตรๆ (เว่อร์) พลันสายตาก็ไปสะดุดกับกองผ้าแห้งสีขาวที่วางอยู่ข้างสนาม คงเอาไว้เช็ดหน้าสินะ ไหนๆ ผมก็ค่อนข้างว่างอยู่งั้นเอามาซับน้ำให้แล้วกัน
ใช้เวลาสักพักกองผ้าแห้งก็เปลี่ยนเป็นผ้าเย็นชุ่มฉ่ำ ผมวางมันไว้ที่เดิมโดยไม่บอกให้เด็กๆ รู้ เดินออกจากบริเวณนั้นมาเรื่อยเปื่อยแถวสนามเทนนิส ก็วันนี้โรงเรียนให้ปล่อยฟรีครึ่งบ่ายเพื่อซ้อมกีฬานี่ครับ ทางผมเลยว่างไปด้วย
จะว่าไปโรงเรียนนี้ก็กว้างเหมือนกันนะ กว่าจะเดินจากอีกฝั่งหนึ่งมาอีกฝั่งก็ใช้เวลาตั้งหลายนาที สมกับเป็นโรงเรียนที่มีคนอยากเข้ามากที่สุดเป็นอันดับต้นๆ ผมหยิบมือถือของตัวเองขึ้นมากดเล่นอะไรเพลินๆ ทันใดนั้นก็ชนกับเด็กนักเรียนที่วิ่งสวนทางมาเข้า
อมยิ้มของเขาตกกระจาย โชคดีที่ยังไม่ได้แกะ ผมใช้มือรวบรวมมันหยิบคืนให้เด็กชายที่น่าจะอยู่ประมาณม.1-ม.2 พร้อมกับส่งยิ้มบางๆ ให้ “ขอโทษนะหนู”
นัยน์ตาสีดำกลมแวววาบจ้องมาที่ผมอย่างพิจารณา “พี่เป็นใครเหรอฮะ”
“เป็นอาจารย์ชั่วคราวของโรงเรียนนี้ครับ แล้วนี่วิ่งมาคนเดียวเหรอ ถ้ากำลังถือของอยู่ทีหลังต้องค่อยๆ เดินนะ”
“อ้อ”
“...” เด็กชายทำหน้าเหมือนมีอะไรจะพูดแต่ไม่กล้า
“มีอะไรรึเปล่า?”
“งะ..งั้นคุณครูช่วยผมหน่อยได้ไหมฮะ ผมต้องการไปแผนกมัธยมปลาย พี่ชายของผมให้เอาของไปให้แต่ผมไม่รู้ว่าห้องไหน”
“ได้สิ ว่าแต่พี่ชายของเธออยู่ม.อะไรห้องอะไรล่ะจะได้นำไปถูก”
“ม.5 ห้อง G ฮะ”
“อ้อ น่าจะอยู่ตึก 4 นะ ตรงไปทางนั้น” ผมพูดพร้อมกับชี้นิ้วประกอบ
“ขอบคุณมากๆ นะฮะ! คุณครูใจดีจังเลย” เด็กชายยิ้มกว้าง ผงกหัวสองสามทีก่อนจะเดินตามทางที่ผมบอก บางที...เด็กๆ ที่ห้องของผมก็ควรจะยึดนิสัยว่าสอนสอนง่ายของเด็กคนนี้มาใช้บ้างนะ จะได้น่ารักขึ้น
ครืด... ครืด...
มือถือในกระเป๋ากางเกงสั่นไหวเตือนว่าสายเรียกเข้า ผมหยิบขึ้นมาดู
‘สายเรียกเข้า : เฟม’
อะไรของมันอีกล่ะ นี่ไมใช่เวลาเรียนเหรอ
ปิ๊บ!
“ฮัลโหล”
(ทำไมไม่บอกฉัน) ปลายสายมีน้ำเสียงเรียบๆ
ผมชะงักกับคำถามของเขา “หะ..หา?”
(แขนนาย)
“อ้อ! กะ..ก็มันไม่ถึงขนาดนั้นสักหน่อย นายรู้ได้ไงเนี่ย” ผมงึมงำ
(คำแก้ตัวว่ะ หึ เอาเป็นว่าฉัน - รู้ก็แล้วกัน)
“รู้...รู้อะไร” ผมถามเขาอย่างร้อนตัว
(โชคดีที่ช่วงนี้ฉันติดสอบ อีกสองสามวันจะเข้าไปหา เตรียมตัวเตรียมใจไว้ให้ดี!)
กริ๊ก! ติ๊ด ติ๊ด ติ๊ด...
เฟมวางสายไปเสียดื้อๆ ปล่อยให้ผมอยู่กับความมึนงงคนเดียว ไอ้นี่มันไปรู้มาจากใครวะ ฟังๆ จากน้ำเสียงเขาแล้ว ชักจะมีอะไรไม่ชอบมาพากล...เอ่อ เอาจริงๆ นะครับ ตอนนี้ผมเริ่มคิดว่ากลับห้องไปผมจะโดนดักตีหัวไหมนะ (ฮา)
...
ไอ้เฟม เป็นอะไรของแกวะ
# ไรเตอร์ขอโต้ดดน้า อัพช้ามากๆ TT แต่ไรท์เตอร์จะพยายามต่อไปนะ! ย้าห์
รักคนอ่านทุกๆ คนเลยนะคะ ทั้งที่เม้นท์(และนักอ่านเงา) จะบอกว่าเราดีใจทุกครั้งที่มีคนมาเม้นท์เลยนะ ^^ อิอิ
ตอนที่ 7 จะออกแนวเรื่อยๆ หน่อยอย่าเพิ่งเบื่อกันน้า แล้วเจอกันคาบเรียนต่อไปค่ะ :D ~~~
Theme by; super
cell
ความคิดเห็น