[EXO] Hey! Look at Me , I ain't your Friend [LuMin,BaekDo]

ลำดับตอนที่ #2 : Hey! Look at Me ... Chapter 01

Hey! Look at Me ... Chapter 01





     ปลายเดือนกุมภาพันธ์ที่กำลังจะอุ่นขึ้นเหมือนเป็นการต้อนรับเข้าสู่ฤดูใบไม้ผลิ  หรือเรียกอีกอย่างว่าเป็นช่วงเวลาแห่งการต้อนรับนักศึกษาใหม่ที่กำลังเดินทางมาจากต่างที่ต่างทางเพื่อที่จะมาเรียนมหาลัยตามที่ตัวเองใฝ่ฝันเอาไว้  เหมือนกับเด็กหนุ่มชาวจีนสองคนนี้ที่พึ่งก้าวลงจากแท็กซี่พร้อมกระเป๋าเดินทางใบใหญ่เพื่อที่จะมาเรียนที่ประเทศนี้  เด็กหนุ่มสองคนนี้ คนหนึ่งร่างสูงโปร่งและเมื่อรวมกับสไลต์การแต่งตัวที่หรูหรานั้นราวกับว่าเค้าเป็นนายแบบที่หลุดมาจากนิตยสารเลยทีเดียว  ส่วนอีกคนเป็นหนุ่มน้อยหน้าสวยที่มาพร้อมกับสไตล์การแต่งตัวที่ทะมัดทะแมงทำให้เขาดูเหมือนหนุ่มน้อยแสนซน เพียงแต่เขาทั้งสองไม่ได้พักในหอพักนักศึกษาทั่วไปแต่กลับเป็นคอนโดหรูใจกลางกรุงโซลแทน  ซึ่งการมาเยือนยังคอนโดของเด็กหนุ่มทั้งสองนี้ทำเอาให้ไม่ว่าใครที่พาไปมาเป็นต้องมองเหลียวหลังกันเป็นตาเดียว  ซึ่งดูเหมือนเด็กหนุ่มทั้งสองจะชินกับการโดนจับจ้องจึงไม่มีปฎิกริยาตอบโต้ใดๆ แล้วพอมาถึงห้องของตัวเองทั้งสองก็แยกย้ายกันไปจัดของให้เข้าที่เข้าทาง



"อี้ฟาน...อี้ชิงโทรมานะ" หนุ่มหน้าหวานตะโกนบอกเพื่อนของตนที่จัดของอยู่อีกห้อง  เพียงไม่กี่วินาทีที่สิ้นประโยคนั้นเจ้าของร่างสูง อี้ฟาน ก็มาปรากฏตัวอย่างทันที


"อ่อ ไหนอ่าโทรศัพท์" อี้ฟานที่มาถึงรีบเรียกหาโทรศัพท์เป็นอย่างแรก


"อ่ะ นี่เอาไป" หนุ่มหน้าสาวโยนโทรศัพท์สุดหรูไปให้ร่างสูงที่ยืนทำหน้าตื่นเต้นอยู่หน้าห้องตน


"แต็งกิ้ว" 



     ทันทีที่ร่างสูงได้โทรศัพท์ไปก็เดินออกไปทันที  โดยทิ้งเจ้าของโทรศัพท์ให้นั่งจัดของต่อไป



"อ่าาาา...ดีจังน้า การทีมีคนโทรมาหาเนี่ย" หนุ่มหน้าสวยบ่นงึมงำกับตัวเอง ขณะที่ชะโงกหน้าออกไปดูท่าทีของเพื่อนของตนขณะคุยโทรศัพท์ที่ดูมีความสุขซะเหลือเกิน  


"ของก็จัดได้ตั้งเยอะล่ะ  ออกไปเดินเที่ยวโซลหน่อยละกันแฮะ" พอคิดได้เช่นนั้นเจ้าตัวก็หยิบข้าวของที่จำเป็นไปจนครบก่อนจะเดินออกจากห้องไป ยกเว้นมือถือที่ยังอยู่กับอู๋ฟาน  โดยที่ก่อนไปก็ไม่ลืมที่จะเขียนโน๊ตทิ้งเอาไว้ให้เพื่อน



     และแล้วการเดินท่องโซลของหนุ่มหน้าสวยชาวจีนคนนี้ก็เริ่มขึ้น  โดยที่มีหนังสือแนะนำสถานที่เป็นไกด์นำทาง จนกระทั่งมาถึงมหาลัยที่พวกเขาจะมาเริ่มเรียนในเทอมนี้  เขาเดินผ่านตึกและสถานที่ต่างๆ ในมหาลัยด้วยใจที่เต้นระรัวด้วยความตื้นเต้น  และแล้วเขาก็เดินมาจนถึงสวนที่ไม่มีในแผนที่ของมหาลัย  สวนนี้เต็มไปด้วยต้นไม้และดอกไม้นานาพันธ์ที่กำลังเริ่มที่จะผลิบาน  แต่แล้วระหว่างที่เขากำลังเดินไปเรือยๆ เขาก็ต้องชะงักฝีเท้าลงเมื่อได้ยินเสียงเปียโนลอยมา ด้วยเมโลดี้ที่อ่อนหวานนั้นเหมือนกับเป็นมนต์สะกดให้เขาต้องเดินตามเสียงนั้นไป จนถึงแหล่งกำเนิดเสียงและสิ่งที่เขาพบก็คือ...


     สิ่งที่เขาพบคือ เด็กหนุ่มคนหนึ่งกำลังเล่นเปียโนตัวใหญ่ที่ตั้งอยู่ในศาลากลางสวนแห่งนี้  ในสายตาของเขาเด็กหนุ่มคนนั้นช่างดูสวยเหลือเกินทุกท่าทางทุกการเคลื่อนไหวราวกับว่าเป็นลายเส้นที่ปลายพู่กันกำลังตวัดวาดลงไปที่ละเส้นๆ แต่แล้วในขณะนั้นเองเสียงเพลงก็หยุดลงและเขารู้สึกเด็กหนุ่มที่เล่นเปียโนคนนั้นกำลังมองมาที่เขา  ต่อมาก็เหลือแค่ความเงียบเท่านั้นเพราะฝ่ายนั้นเองก็ไม่คิดที่จะเอ่ยปากพูดอะไรออกมาเลย  จนเขารู้สีกว่าตัวเองอาจจะมาขัดจังหวะเด็กหนุ่มคนนั้น



"ขอโทษนะ ที่ผมมาขัดจังหวะเธอน่ะ"



     เขาพูดออกไปแล้วแต่เด็กหนุ่มคนนั้นก็ยังคงมองเขาเหมือนเดิมโดยที่ไม่คิดตอบโต้กลับมา  ทำให้เขาเริ่มรู้สึกว่าตัวเองอาจจะพูดผิดหรือออกเสียงไม่ชัดทำให้เด็กหนุ่มคนนั้นไม่เข้าใจที่เขาพูดก็ได้  เขาจึงสูดลมหายใจเข้าเฮือกใหญ่ก่อนที่จะพูดประโยคเดิมออกมาโดยให้แน่ใจว่าเขาพูดถูกและออกเสียงชัด



"ขอ-โทษ-นะ-ที่-ผม-มา-ขัด-จัง-หวะ-เธอ-น่ะ"



     เมื่อเขาพูดจบเขาก็เริมเห็นปฏิกริยาตอบสนองของอีกฝ่ายนิดๆ ก่อนที่อีกฝ่ายจะพูดออกมาว่า



"แค่พูดครั้งแรกก็ได้ยินแล้วเถอะ  ฉันไม่ได้หูหนวกนะ"


"เอ๊ะ!" ประโยคแบบนั้นออกมาจากเด็กหนุ่มที่สวยงามคนนั้นหรอ? หรือเขาฟังผิดรึเปล่านะ?


"ฮืมมม ทำหน้าแบบนี้ไม่ได้ยินรึไง  หรือว่านายเองที่หูหนวกอ่า" เด็กหนุ่มคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจเล็กๆ และนั้นยืนยันได้ว่าเขาไม่ได้ฟังผิดไป


"เปล่าๆ ผมเปล่าหูหนวกนะ ผมได้ยิน"


"แล้วทำหน้าแบบนั้นทำไม"


"ก็เพราะว่า..."


"ช่างมันเถอะ ฉันไม่อยากรู้หรอก" เด็กหนุ่มคนนั้นพูดตัดบทเขาก็ที่เขาจะอธิบาย แถมตอนนี้ก็กำลังเก็บหนังสือโน๊ตและทำท่าทีว่าจะเดินออกไปโดยไม่สนใจเขาแม้แต่น้อย


"เอ่อ คือว่า..."


"อะไร?" เด็กหนุ่มคนนั้นหันขวับมาถามเขาด้วยเสียงห้วนๆ


"เอ่อ คือผมจะบอกว่าเธอเล่นเปียโนได้สุดยอดเลยนะ" 



     ทันทีที่เขาพูดออกไปจนจบ  เด็กหนุ่มคนนั้นก็เปลี่ยนทิศที่จะเดินเป็นเดินมาหาเข้าแทน



"นายฟังเป็นหรอ บอกว่าฉันเล่นสุดยอดน่ะ"


"อะ...เอ่อ แบบว่า..."


"นี่ เลิกอ้ำๆ อึ้งๆ แล้วก็พูดแบบว่าๆ ได้แล้ว เป็นผู้ชายน่ะต้องพูดให้ชัดถ้อยชัดคำสิ" เด็กหนุ่มตรงหน้าที่กำลังตำหนิเขาเรื่องการพูด  น่าแปลกที่เขาไม่รู้สึกเคืองคนตรงหน้านี้เลย  แต่เขากลับรู้สึกว่าท่าทางของคนตรงหน้าช่างน่ารักเหมือนกระต่ายที่กำลังขู่ฟ่อๆ และนั่นก็ทำให้เขาเผลอยิ้มออกมา ซึ่งนั้นก็ทำให้คนตรงหน้าเข้าวีนขึ้นมาในทันใด


"มันน่าขำมากใช่ไหมที่ฉันพูดน่ะ!!"


"อ่ะ เปล่านะ ผมแค่คิดว่าเธอน่ารักดีเท่านั้นเอง"


"น่ารัก! นายคิดยังไงใช้คำว่าน่ารักกับผู้ชายห๊ะ!! หรือว่าคิดจะหาเรื่องฉันรึไง เฮอะ พอเถอะฉันไม่สนนายแล้ว" พอคนตรงหน้าพูดเสร็จก็ทำทีว่าจะเดินกลับทางเก่าไป



     เหมือนกับว่าไม่ว่าเขาพูดอะไรออกไปก็ยิ่งจะทำให้คนตรงหน้าโมโหหนักกว่าเก่า  จนเขาเริ่มสงสัยในภาษาเกาหลีของเขาซะแล้ว  แต่การจะให้คนตรงหน้าเดินจากไปโดยที่เขาไม่ได้อธิบายแบบนั้นเขาเองก็ยอมรับไม่ได้  และสิ่งที่เขาคิดออกคือต้องรั้งเอาไว้  นั่นทำให้เขาเผลอคว้าข้อมือของอีกฝ่ายโดยไม่รู้ตัว



"อะไรของนายน่ะ จะมาจับฉันทำไมมิทราบ" ปฏิกริยาตอบสนองเหมือนเดิมคือการโวยวายอีกครั้ง


"ให้ผมได้อธิบายก่อนเถอะนะครับ"


"จะอธิบายอะไร เรื่องที่นายหาเรื่องฉันในทุกคำที่นายพูดน่ะหรอ"


"ใช่ครับ  ก่อนอื่นผมต้องขอโทษก่อนถ้าผมใช้ภาษาที่ไม่ถูกไม่ควรไปกับเธอ  พอดีผมยังพูดไม่ค่อยคล่องนะครับ"


"เน้ๆ พูดไม่ค่อยคล่อง  นายดูเหมือนน่าจะจบไฮสคูลแล้วนี่น่า แล้วทำไมยังพูดไม่คล่องอีกล่ะ  คิดว่าฉันโง่รึไงกัน??"


"เปล่าๆ คือว่าผมไม่ใช่คนเกาหลีน่ะ" ทันทีที่เขาพูดจบคนตรงหน้าสงบลงไปทันที


"ว่าอะไรน่ะ"


"ผมบอกว่าผมไม่ใช่คนเกาหลี"


"อย่ามาอำฉันเลย นายพูดได้ขนาดนี้แล้วบอกว่าไม่ใช่คนเกาหลีนี่อ่ะนะ  แล้วถ้าอย่างนั้นนายมาจากไหนกัน"


"ผมมาจากจีน"


"จีน? ถ้านายมาจากจีนแล้วนายมาที่มหาลัยทำไมกัน  ทำไมไม่ไปเที่ยวสถานที่ท่องเที่ยวแทนล่ะ"


"ครับ ผมมาจากจีนชื่อ ลู่หาน  ผมมาที่นี้เพราะว่าผมเป็นจะเป็นนักศึกษาของที่นี้ในเทอมหน้าครับ" เขารีบอธิบายๆ รัวๆ ก่อนที่คนตรงหน้าจะไม่เปิดโอกาสให้เขาได้อธิบายอีก


"งั้นอธิบายจบแล้วใช่ไหม" 


"ครับ"


"งั้นก็ปล่อยมือฉันสักทีสิ"


"อ่ะ ขอโทษครับ" ทันทีที่รู้ตัวเขาก็รีบปล่อยมือทันที  ส่วนเจ้าของข้อมือตรงหน้าก็เอามือยกขึ้นมาลูบข้อมือตัวเองปอยๆ ก่อนที่จะเงยหน้าขึ้นมามองลู่หานด้วยสายตาที่อ่อนลง  ก่อนจะพูดอะไรบางอย่างออกมา


"งั้นฉันก็ต้องขอโทษนายด้วย ฉันคิดว่าเป็นพวกที่ชอบมาแหย่ฉันน่ะ" 


"มะ...ไม่เป็นไรครับ  แต่เรื่องเปียโนน่ะผมว่าเธอเล่นได้สุดยอดจริงๆ นะ ถึงผมจะเล่นไม่เป็นแต่ผมก็มีเพื่อนเล่นเป็นก็เลยได้ฟังอยู่บ่อยๆ และที่เธอเล่นน่ะมันสุดยอดยิ่งกว่าที่ผมเคยเห็นเพื่อนผมเล่นเลยนะ" 



     จบประโยคที่ลู่หานพูดคนตรงหน้าก็วิ่งกลับไปทางเปียโนก่อนที่จะหันมากลับมาแล้วตะโกนกลับมาว่า...



"ฉัน คิม มินซอก เป็นนักศึกษาของที่นี้ในเทอมที่จะถึงเหมือนกัน ฉันจะจำนายเอาไว้นะลู่หาน แล้วนายก็ต้องจำฉันให้ได้ด้วยล่ะ!! อ่ะ ที่สำคัญเวลาจะชมฉันน่ะ ห้ามชมว่าน่ารักให้ชมว่าเท่ห์ เข้าใจไว้ด้วยล่ะ" เมื่อพูดเสร็จมินซอกก็วิ่งออกไปยังอีกทางหนึ่ง  ทิ้งลู่ห่านที่ใจเต้นแรงเอาไว้แบบนั้น





.........................................................................


จบตอนหนึ่งแล้วค่า ในตอนนี้จะเป็นพาร์ท Hey! Look at Me ซึ่งเป็นพาร์ทของคู่ลู่หมินนั่นเองคะ


ในตอนนี้จะเล่าถึงเรื่องราวความเป็นมาก่อนที่จะเป็นเนื้อเรื่องตอนอินโทรนะคะ


ในตอนต่อไปก็ยังเป็นภาคอดีตอยู่ ยังไงก็ช่วยติดตามกันต่อด้วยนะคะ


ปล. แวะเข้ามาแก้กลับ(อีกรอบ) ชื่อเฮียคริสคะ เริ่มงงกับชื่อเฮีย m( _ _ )m กราบขออภัยแฟนคลับเฮียคริสมา ณ ที่นี้