นางร้ายอย่างฉันก็มีเหตุผลที่จะเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #6 : พูดได้ใช่ไหม ฉันก็พูดแล้วไง

วันพุธที่ 9 กันยายน 254...



วันนี้ฉันตื่นมาเหมือนทุกวัน แต่อาจจะดีใจขึ้นมานิดหน่อยเพราะวันนี้นายชานนท์คงจะไม่มากวนใจฉันอีกแล้วเพราะว่าเหตุการเมื่อวาน



ฉันอาบน้ำลงมาทานข้าว เหมือนกับทุกที นางตองก็ลงมาเหมือนกัน วันนี้มันพูดไม่หยุดเหมือนทุกวัน

แต่ยังไงมันก็พูดอยู่คนเดียวเหมือนเดิม ฉันออกจากบ้านมาขึ้นรถพร้อมๆกับนางตองนั้นแหละ



รถออกจากบ้านเหมือนทุกๆวัน นางตองกับลุงแป้นก็คุยกันเหมือนเดิม



เมื่อรถมาถึงโรงเรียนแล้วนั้น ฉันเดินออกมาจากรถและ เดินขึ้นไปบนห้องเรียนตามปรกติ ฉันเดินขึ้นห้องและมานั่งที่โต๊ะ

.........- เราขอโทษนะ

ฉันหันไม่ไปดู นั้นเป็นเสียงนายชานนท์นั้นเอง ฉันไม่ตอบอะไรไปเหมือนเคย

ชานนท์- เรารู้ว่าเธอได้ยินนะ เรารู้ว่าเธอคงไม่ตอบเหมือนเคย แต่เราก็อยากจะขอโทษ

              เราไม่รู้หรอกนะว่าเธอกับน้องสาวเธอคนนั้นมีความลับอะไรหรือป่าว



นายชานนท์พูดต่อไปและนั่งลงที่โต๊ะของตน นายนั้นยังพูดต่อไปโดยที่รู้ว่าฉันไม่สนใจ



ครู- ออกไปเข้าแถวกันได้แล้ว





ตอนกลางวันฉันนั่งกินข้าวอยู่คนเดียวดีๆ นายนั้นก็มานั่งด้วย

ชานนท์- คงไม่ต้องถามว่านั่งด้วยได้ไหมเพราะยังไงเธอก็ไม่ตอบอยู่ดี

วา~(คิด) รู้แล้วยังจะมานั่งอีก

ชานนท์- อยู่แบบเนี้ยไม่เหงาหรอ ไม่มีเพื่อน ไม่พูด ไม่สนใจใครอ่ะ

วา-.............

ชานนท์-ไม่ตอบเหมือนเคย

               เมื่อไหร่จะยอมคุยกับเราอ่ะ แน่นอนว่าเธอจะไม่ตอบอะไร

วา~ รู้แล้วจะถามทำไม น่ารำคาน รีบกินแล้วไปดีกว่า

ฉันรีบกินให้เร็วขึ้น

ชานนท์-ไม่ต้องรีบก็ได้ ยังไงเราก็จะตามเธอไปตลอดแหละ

              บอกแล้วไงว่าเราจะไม่ยอมแพ้จนกว่าเธอจะพูด

ฉันทนไม่ไหวแล้ว รำคาน

วา- อย่ามายุ่งกับฉันอีก ฉันไม่ชอบ ไปไกลๆ ฉันอยู่ของฉันอย่างนี้ก็มีความสุขอยู่แล้ว ฉันไม่ต้องการเพื่อน หรือใครทั้งนั้น

      อย่ามายุ่ง คนอย่างนายอ่ะ น่ารำคานที่สุดเลย

ฉันพูดกับนายนั้น และเดินออกไปจากโต๊ะ แต่ก็ต้องหยุดเดินเพราะ

ชานนท์-เธอคิดว่าจะอยู่แบบนี้ไปตลอดชีวิตหรอ เธออยู่คนเดียวในโลกนี้ไม่ได้นะเธอต้องรู้จักเข้าสังคม อยู่ร่วมกับคนอื่นบ้าง

             ไม่ใช่หมกตัวอยู่ในโลกของตัวเองแบบนี้

วา- ฉันอยู่ของฉันมาแบบนี้ตั้งแต่เกิดแล้ว จนนายมายุ่งกับชีวิตของฉัน อย่ามายุ่งกับฉันอีก

ชานนท์- บอกแล้วไงว่าเราไม่เลิกหรอก จนกว่าเธอ/

วา- จะพูดได้ใช่ไหมล่ะ ฉันพูดได้แล้วไง นี้ไงฉันพูดแล้วพอใจหรือยัง

ชานนท์- ยัง เราจะทำให้เธอพูดได้ มีเพื่อน เข้าสังคมได้และ เราจะเป็นแฟนเธอให้ได้

ฉันงงมากและเดินออกจากตรงนั้นไปโดยไม่หันหลังกลับไปอีก