[EXO] - REVenge PuZzLE - [KRISCHEN]

ลำดับตอนที่ #1 : PuZzLE : The FiRsT PiECe

"ผมจะตามหามันให้พบ....
 

ให้มันได้รับผลกรรมอย่างสาสมกับสิ่งที่มันทำกับนูน่า....
 

ต่อให้ต้องพลิกแผ่นดินหา ไม่ว่าจะต้องแลกกับอะไรก็ตาม....
 

ผมสัญญา............."

 

 

ชายหนุ่มร่างสูงวางกรอบรูปที่มีภาพหญิงสาวเปื้อนยิ้มลงที่เดิม ก่อนจะเดินออกไปทางประตูบานใหญ่

 

                                                                                                                                                

 

                                                                                                                     

 

                                                                                         




 

"ไงวะ ปิดเทอมเมิงหายหัวไปไหนมาวะสาด" เสียงทุ้มต่ำโหวกเหวก

 

"ใช่ พวกกูติดต่อเมิงก็ไม่ได้ เห็นพวกกูเป็นอะไร เพื่อนกันป่าวว๊า" เสียงเล็กกว่าสอดแทรกสนับสนุนเจ้าของ

เสียงทุ้ม

 

"อ้าวเชี่ยละ กรูก็เห็นพวกเมิงทักกรูแบบนี้ทุกปี ยังไม่ชินกันอีกเรอะ?" ผมเบ้ปากตอบไอ้เพื่อนสนิทสองตัว

ที่อยู่ๆก็พรวดพราดเข้ามาในห้องชมรมทำเอาเอาตกใจจนเกือบทำเลนส์กล้องราคาแพงของมหาลัยตกพื้นซะแล้ว

 

"พวกกรูก็ล้อเล่นเมิงเหมือนเดิมแหล่ะ แค่นี้ทำหน้ามุ่ย ไอ้แบค เอามาเลย 10,000 วอน"

 

"เออ รู้แล้วน่า ไอ้หยอย แค่นี้ทำเป็นทวง เมิงก็เหมือนกันจงแด เปิดเทอมทั้งทีแทนที่จะไปเปิดหูเปิดตา เมิง

ดันพุ่งตรงมาห้องชมรมซะงั้น ไฟเมิงจะแรงไปถึงไหนวะ ทำกรูเสียพนันตั้งแต่ต้นเทอมเลยเนี่ย" ชายร่างเล็กควักเงินในกระเป๋าส่งให้ไอ้ตัวใหญ่ที่กระดิกมือหยอยๆ รอรางวัลของตนเอง

 

"แต๊งกิ้วจ๊ะไอ้หมา จงแด เมิงตรงมานี่ แสดงว่ามีสกู๊ปเด็ดๆเหรอวะ?" ไอ้ตัวใหญ่เดินตรงมายืนข้างโต๊ะที่ผม

กำลังนั่งเลือกรูปภาพที่เพิ่งถ่ายโอนมาจากกล้องตัวเก่ง

 

"เปล่า ยังไม่ได้เด็ดมาทำสกู๊ปเลย กรูแค่มาเตรียมรูปเอาไว้ใช้เฉยๆ น้องใหม่ปีนี้ยังไม่เจอเด็ดๆเลย"

 

ใช่ครับ สกู๊ป ได้ยินไม่ผิด ทำไงได้ล่ะ ก็พวกผมอยู่ชมรมวารสารของมหาลัยครับ ผม คิม จงแด อยู่ปีสอง

เอกขับร้องเหมือนกันกับไอ้ตัวเล็กข้างๆ ผม พยอน แบคฮยอน ส่วนไอ้ตัวใหญ่เสียงควายที่ทำหน้าเอ๋ออยู่ข้างๆ นายปาร์ค ชานยอลครับ เจ้านี่มันอยู่เอกประพันธ์ครับ


 

 

แล้วก็ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมชื่อเอกของพวกผมถึงฟังดูแปลกๆ ที่มันฟังดูแปลก เพราะว่ามหาลัยของพวกผม

เป็นมหาลัยที่เน้นผลิตบุคลากรเพื่ออุตสาหกรรมด้านบันเทิงโดยเฉพาะครับ ทั้งเบื้องหน้าเบื้องหลัง วงการเพลง ละคร แฟชั่น ฯลฯ มหาลัยเราครอบคลุมทั้งหมด ใครเข้าที่นี่ได้ แทบจะเรียกได้ว่าเตรียมเดบิวต์เข้าวงการได้เลย

 

ถึงแม้ว่าจะใช้ชื่อชมรมวารสาร แต่พวกผมก็ไม่ได้ทำแค่สื่อสิ่งพิมพ์นะครับ ยิ่งอายุของชมรมมากเท่าไหร่

กิจกรรมต่างๆของชมรมก็ยิ่งหลากหลายมากขึ้น จากที่เมื่อก่อนมีแค่วารสารแจกฟรี ก็เริ่มมีสื่ออื่นๆ เพิ่มเข้ามา ทั้งรายการวิทยุที่กระจายเสียงทั่วมหาลัย บทความในเว็บไซต์ ฯลฯ แต่ไม่ว่าจะมีกิจกรรมเพิ่มขึ้นมาเท่าไหร่ ชื่อชมรมก็ไม่ยักกะเปลี่ยนตาม (เห็นว่าทางมหาลัยอย่างให้คงไว้ตามเจตนารมผู้ก่อตั้ง ที่อย่างเก็บไว้เป็นอนุสรณ์)

 

ชมรมวารสารเลยกลายเป็นชมรมที่นักศึกษาส่วนใหญ่อยากเข้า เพราะสมาชิกชมรมจะได้รับสิทธิหลายอย่าง

ที่นักศึกษาทั่วไปไม่มี เช่น สามารถใช้อุปกรณ์พิเศษต่างๆ ของทางมหาลัย, เข้าถึงฐานข้อมูลบางอย่างของมหาลัย, มีโอกาสได้สัมภาษณ์แบบเอ็กซ์คลูซีฟ แนบชิดกับเหล่าเซเลบ-ไอดอลศิษย์เก่า ฯลฯ และเพราะเหตุผลแบบนี้ การจะเข้าชมรมวารสารจึงไม่ใช่เรื่องง่ายเลย

 

แต่เพราะปีที่แล้ว เพื่อนสองตัวของผม ไอ้หยอยมันชนะโหวตรางวัล Freshman Best Smile ส่วนไอ้แบค

มันก็ดันได้ตำแหน่งรอง Pretty Boy มาอีก ถึงแม้คนชนะจะเป็นเพื่อนร่วมเอกเดียวกันกับผม โด คยองซู หรือดีโอ (แต่พวกผมชอบเรียกมันว่า 'โด้' ครับ ) เจ้านี่แฟนบอยเยอะมากเพราะอยู่เฉยๆมันก็น่ารักแล้ว ตาโต ตัวเล็ก (ขนาดผมยังแอบใจสั่น ฮ่าฮ่า)

 

 

ด้วยนิสัยของดีโอที่เป็นคนนิ่งๆ ชอบอยู่คนเดียว กิจกรรมไม่เอาว่างั้น ทำให้หนึ่งในรางวัลคือสิทธิ์ในการเข้า

ชมรมวารสารตกมาอยู่ที่ไอ้แบคแทน ไอ้เพื่อนสองตัวเลยอ้อนวอนพี่ๆ ลากตัวคนอย่างผมเข้าชมรมมาด้วย มันให้เหตุผลว่าอยากทำอะไรใหม่ๆ ให้ชมรมบ้าง ด้วยการลองทำคลิปรายการสั้นๆ สำหรับอัพขึ้นเว็บเครือข่ายของมหาลัย

 

ไอ้สองตัวเลยอยากได้คนร่วมทีมที่คุ้นเคย กรรมเลยมาลงที่ผมอ่ะดิ เพราะเมื่อก่อนพวกเราสามคนชอบ

อัดคลิปคัฟเวอร์เพลงตั้งแต่สมัยมัธยมแล้วครับ บวกกับนิสัยส่วนตัวของผมที่ค่อนข้างใจอ่อน เห็นใครเดือดร้อนก็ไปช่วยตลอด โดยไม่ดูว่าตัวเองจะเดือนร้อนขนาดไหน ท้ายที่สุดผมเลยต้องมานั่งเตรียมงานอยู่ในห้องชมรมอย่างที่ทุกคนเห็นนี่แหล่ะครับ

 

แล้วไม่รู้ว่าไปทำอีท่าไหนรายการของพวกเราดันฮิตขึ้นมาซะงั้น ไอ้หยอยกับไอ้แบคที่เป็น MC เลยยิ่งป๊อป

ในมหาลัยมากกว่าเดิมอีก (ผมสังเกตว่าเวลาไปไหน ชอบมีสาวๆ ตามมากรี๊ด ชาน-แบค ชาน-แบค บางคนก็ซุบซิบ วาย วาย จิ้น จิ้น อะไรก็ไม่รู้) ส่วนโปรดิวซ์เซอร์ควบตากล้องอย่างผม เอาแค่คนจำหน้าได้ก็ยากแล้วครับ ลูกเมียน้อยจริงจริ๊ง ฮ่า ฮ่า ฮ่า (อ้าวเฮ้ย น้ำตามาจากไหน สงสัยในห้องชมรมจะฝุ่นเยอะ)

 

"เอ๊า พ่อคุณ ถ้างั้นจะมานั่งอยู่นี่ทำไม น่าจะได้เวลาเลือกหอกันแล้ว ออกไปหาอาหารตา สำรวจน้องใหม่

ไซส์ใหญ่ๆ บึ้มๆ กันดีกว่า" ชานยอลกระชากผมขึ้นจากโต๊ะทำงาน แถมไอ้แบคมันก็มาช่วยลากอีกคน ยากที่ร่างบางๆ แบบผมจะขัดขืนได้ ต้องยอมออกไปแต่โดยดี

 

 

                                                                                    

                                                                                                        

 

                                                                                                                                        

 

"อุ ว๊าว ว๊าว ว๊าว......"

 

"โอว มาย ก็อซซซซซซซซ"
 

อย่าเพิ่งตกใจครับ ไม่ใช่เสียงผมนะ ของไอ้สองตัวที่ลากผมมาด้วยตะหาก พ่อคุณทั้งสองเล่นส่งเสียงดัง

ตั้งแต่ก้าวแรกที่มาถึงศูนย์อำนวยการหอพักนักศึกษา ก็เพราะมหาลัยของเราเป็นมหาลัยแบบปิดครับ นักศึกษาทุกคนต้องเข้ามาอยู่ประจำในหอพักที่ทางมหาลัยจัดเตรียมไว้ให้ เพราะผู้ก่อตั้งให้เหตุผลว่า จะได้มีเวลาในการฝึกซ้อมเพื่อพัฒนาทักษะ พร้อมทั้งอุปกรณ์และบุคลากรของทางมหาลัยก็ถือว่ามีคุณภาพและทันสมัยเป็นอันดับต้นๆของประเทศเลยเชียว

 

พวกผมเลยถือโอกาสมาสำรวจหาเป้าหมายสำหรับช่วงใหม่ในรายการของพวกเรา จะเป็นรายการที่จะพา

ไปทำความรู้จักกับเหล่าเฟรชชี่ที่น่าสนใจ ใครโดดเด่น สวย หล่อ ประทับใจ นั่นแหล่ะ เป้าหมายของเรา

 

"9 นาฬิกา ผ่านไหม?"
 

"ยิ้มแล้วสยอง ไม่ผ่าน ไอ้ผิวแทนๆที่ 6 นาฬิกาล่ะ?"

"ไหน ไหน ออ ผ่าน ผ่าน จงแด เก็บไว้"
 

"เออ มาร์คไว้ละ แล้วน้องผู้หญิงที่ 12 นาฬิกาล่ะ โอไหม?"
 

"ผู้หญิงเอาไว้ก่อน อยากให้รายการมีกระแส เมิงต้องเอาผู้ชายเข้าล่อไว้ก่อนดิวะ"
 

"เฮ้ย นั่นซานดาร่านูน่าของกรู รอด้วยฮ๊าฟนูน่า" ร่างสูงวิ่งฝ่ากลุ่มน้องใหม่หายไป

"อ้าวไอ้หยอย ทิ้งงานเหรอวะ แล้วซานดาร่านูน่าเป็นอาจารย์แล้วนะเว้ย เรียกงี้ได้ไง กลับมาก่อนนนนนน"

ตัวเล็กเจ้าของเสียงก็หายตัวตามเสียงที่ค่อยๆ ไกลออกไปอีกคน

 

เรื่องไอ้ตัวใหญ่ผมไม่ได้ว่าอะไรมันหรอกนะ เพราะรู้ว่ามันแอบปลื้มซานดาร่านูน่ามาตั้งนานแล้ว แต่

ไอ้ตัวเล็กนี่สิ ไม่รู้ว่าที่วิ่งตามไป มันเจตนาดีคิดจะตามเพื่อนมาให้ หรือว่าทำเนียนหนีงานไปด้วยอีกคน

 

ระหว่างมองสำรวจน้องใหม่เพื่อหาผู้เคราะห์ร้าย เฮ้ย ไม่ใช่ละ ต้องเป็นผู้โชคดีสิครับ ผมก็ได้ยินเสียง

เอะอะมาจากด้านข้าง ยังไม่ทันจะหันไปดูว่าต้นเสียงมาจากไหน ก็มีโครงร่างขยับไหวที่ผ่านหางตา

 

ผลั่ก!

 

ผมล้มลงกระแทกกับพื้น เพราะว่ามีร่างของผู้ชายคนนึงโดนผลักมากระแทกเข้าเต็มเปา ระหว่างที่ผม

และชายปริศนาตะเกียกตะกายลุกขึ้น ก็มีชายร่างใหญ่สมส่วนเดินตรงเข้ามายังจุดที่ผมและชายเจ้าของแรงกระแทกล้มอยู่ แม้จะเห็นเป็นแค่โครงร่างสีดำทะมึนเพราะย้อนแสง แต่กลับโดดเด่นเพราะผมสีบลอนด์สะท้อนแสงมาแต่ไกล


 

"คราวหลังอย่างทำอะไรแบบนี้อีก จำไว้!!!!!"



 

TALK talk :
 

ตอนแรกเสร็จแล้วคร้าบบบบบ งงกันล่ะสิ ว่าทำไมดูจะมาดาร์ค แต่ตอนเริ่มไหงมาแนวนี้ซะงั้น ????