ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PuZzLE : The SeCoND PiECe
"คราวหลังอย่างทำอะไรแบบนี้อีก จำไว้!!!!!"
ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่ชี้หน้ามาที่ผม ไม่ใช่สิ คงชี้ใส่ไอ้เจ้าของร่างที่มากระแทกจนผมล้มมากกว่า ถึงแม้ว่า
ชายร่างใหญ่ตรงหน้าจะทำสีหน้าโกรธอยู่ก็ตาม มันก็ไม่ได้บั่นทอนความหล่อของเขาได้เลย จมูกโด่งเป็นสัน ปากได้รูป ดวงตาคมเข้ม เสียงก็ทุ้มกำลังดี เพอร์เฟ็คขนาดนี้ นี่มันเทพบุตรชัดๆ
ก่อนที่ร่างใหญ่จะเดินออกไปจากเหตุการณ์ตรงหน้า ผมเห็นเต็มสองตาว่าเขามองมาที่ตนเอง นั่นมันคือ
การแสยะยิ้มใช่ไหม? เขาหัวเราะผมเหรอ? ทำไมล่ะ? !?!?!?
"จงแด?"
"จงแดเห้ย จงแด เป็นไงวะ อ้าปากค้างตั้งนานแล้ว" แบคฮยอนวิ่งหน้าตาตื่นเข้ามาประคองตัวผมไว้
"เจอแล้ว..."
"เห้ย เจออะไรวะ?" ไอ้ตัวเล็กแหว
"กรูเจอแล้ว"
"อ้าวไอ้นี่ กรูงงใหญ่แล้วนะ" ไอ้หยอยสมทบ
"กรูเจอตัวทำเรตติ้งให้รายการของเราแล้วเว้ย!"
----------ย้อนกลับไปเมื่อเช้า----------
ถึงแม้ว่าจะยังไม่ใช่วันเปิดภาคเรียน แต่ทั่วทั้งมหาลัยกลับคราคร่ำไปด้วยฝูงชน ทั้งเหล่านักศึกษารุ่นพี่ ที่ต่าง
ทยอยกันกลับเข้าหอพัก เหล่านักศึกษาใหม่ที่พากันทำหน้าตาตื่นกับสิ่งที่ตัวเองจะต้องทำเป็นอย่างแรก ไหนจะผู้ปกครองของบางคนที่ยังคงตามประคบประหงมลูกรัก ไม่ต่างกับตอนที่ลูกเข้าเรียนอนุบาลก็ไม่ปาน
ท่ามกลางกลุ่มนักศึกษาใหม่ที่มายืนรอรายงานตัวและลงทะเบียนนักศึกษา เจ้าของเรือนร่างสูงใหญ่แต่กลับ
สมส่วนอย่างน่าเหลือเชื่อ ผมสีบลอนด์สะท้อนแดดยามเช้าเป็นประกาย เรียกความสนใจให้เหล่านักศึกษาทั้งเก่าและใหม่มองตามการเคลื่อนไหวทุกย่างก้าวของชายหนุ่มโดยไม่กระพริบตา ใบหน้าได้รูป แม้จะดูเฉยชา แต่กลับสร้างแรงดึงดูดได้อย่างน่าฉงน ชายหนุ่มเดินแหวกฝูงชนเข้ามายังสถานที่รายงานตัวของนักศึกษาใหม่ สร้างความสงสัยให้กับผู้คนโดยรอบ เพราะจากบุคลิกลักษณะแล้ว อู๋ อี้ฟาน ก็ไม่น่าจะใช่เด็กหนุ่มเพิ่งผ่านพ้นวัยมัธยมเป็นแน่แท้
'เสร็จจากตรงนี้ จุดต่อไป.... ศูนย์อำนวยการหอพักนักศึกษาสินะ' อี้ฟานเดินแหวกฝูงชนโดยไม่แม้แต่จะ
สนใจสายตามากมายที่รายรอบเขาอยู่
จุดหมายที่สองก็ยังคราคร่ำไปด้วยกลุ่มนักศึกษาไม่ต่างจากจุดเดิมที่อี้ฟานเพิ่งผ่านมา กลับจะยิ่งพลุกพล่าน
กว่าเดิมเสียอีก เพราะไม่เพียงแค่เพื่อนนักศึกษาใหม่แล้ว จุดนี้ยังมีพวกรุ่นพี่ที่พากันทยอยกลับเข้าหอพักสำหรับปีการศึกษาใหม่อีกด้วย
การเป็นจุดสนใจในฝูงชนไม่ใช่สิ่งที่อี้ฟานปรารถนาสักเท่าไหร่ แต่เมื่อเทียบกับเหตุผลที่เข้ามาเรียนที่นี่ ความ
รู้สึกไม่ชอบใจที่เป็นอยู่นี้ เขาต้องอดทนกับมันให้ได้
"ประกาศ ประกาศ นักศึกษาใหม่ทุกท่านโปรดทราบ กรุณาเข้าแถวยื่นความจำนงสำหรับการเลือกห้องพัก
ตามเอกของตนด้วยนะครับ"
สิ้นเสียงประกาศ นักศึกษาใหม่ที่กระจัดกระจายอยู่ทั่วบริเวณต่างกรูกันเข้าไปยังเคาท์เตอร์ ภาพตรงหน้าช่างดู
ไม่ต่างจากบรรยากาศของผู้ประสบภัยในฟิลิปปินส์ที่ต่างพาแหวกฝูงชนแย่งสิ่งของบริจาคเพื่อความอยู่รอด
"หยุดก่อนครับ"
เสียงตะโกนทำเอากลุ่มนักศึกษาใหม่หยุดชะงัก ต่างหันรีหันขวางมองหาเจ้าของเสียงกันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะ
เสียงตะโกนทำเอากลุ่มนักศึกษาใหม่หยุดชะงัก ต่างหันรีหันขวางมองหาเจ้าของเสียงกันอยู่พักใหญ่ ก่อนจะ
พบร่างของชายตัวเล็กกระทัดรัด แต่งตัวภูมิฐาน ผิวขาวจัดขนาดที่ว่าแค่โดนแดดอ่อนๆ ก็ทำให้เหมือนว่าชายตรงหน้าเรืองแสงได้ซะแล้ว
คิม จุนมยอน ประธานนักศึกษาคนปัจจุบัน ก้าวเดินอย่างอ่อนน้อมเข้ามายืนอยู่กลางเหล่านักศึกษาใหม่
แย้มยิ้มอย่างอ่อนโยนให้เหล่ารุ่นน้องตรงหน้า ไม่ใช่เรื่องแปลกที่น้องนักศึกษาหญิงจะพากันขวยเขิน อ่อนระทวยไปกับรอยยิ้มละมุนของรุ่นพี่คนนี้ แต่ถ้าสังเกตดีๆ มีนักศึกษาชายไม่น้อยเลยที่สุขภาพดีกระทันหัน เลือดซูบฉีดเต็มที่จนใบหน้าแดงก่ำประดุจซานด้าครอส
"น้องนักศึกษาใหม่ทุกคนครับ ฮยองขอความกรุณา ช่วยให้ความร่วมมือด้วยนะครับ แบ่งเป็นแถวตอนชาย
และหญิง อย่างละประมาณสามแถว น้องนักศึกษาหญิงรบกวนจัดแถวที่ปีกฝั่งซ้ายของอาคาร ส่วนน้องผู้ชายเริ่มจากด้านหลังพี่เลยนะครับ" จุนมยอนแจกแจงวิธีการอย่างคล่องแคล่ว
ฝูงชนแน่นิ่งกับเสียงใสของจุนมยอนอยู่ชั่วครู ก่อนจะตื่นจากภวังค์และเริ่มปฏิบัติตามคำขอของรุ่นพี่อย่าง
ว่าง่าย ไม่นานจำนวนนักศึกษาที่ออกันอยู่ก็ค่อยๆลดลง
"อุ๊บ"
"โอ๊ย"
"เฮ้ย"
เสียงอุทานเป็นระยะดังขึ้นมาจากทางด้านหลังของแถวนักศึกษาชาย พร้อมกับแถวที่ค่อยๆ กระจัดกระจาย
เผยให้เห็นกลุ่มชายกลางคนรูปร่างล่ำสัน 3-4 คน พยายามแหวกฝูงชนตรงหน้าเพื่อเปิดทางให้ชายหนุ่มผิวสีน้ำผึ้งท่าทางเบื่อหน่ายเดินตรงเข้ามา
"เมเนเจอร์ฮยอง ทำไมต้องให้ผมมาทำเรื่องบ้าๆ แบบนี้ด้วยตัวเองด้วย ใช้ให้คนอื่นมาแทนก็ได้นี่"
"ถ้าทำได้ฮยองก็ทำแล้วล่ะ จงอิน่า นี่ยังดีนะ ที่ทางมหาลัยยังให้ออกนอกมหาลัยได้เฉพาะมีงาน แต่ส่วนใหญ่
ไม่ว่าจะซ้อมร้อง ซ้อมเต้น จงอินต้องทำอยู่ในมหาลัยตลอดนะ"
"โห รู้งี้ผมไม่เข้ามหาลัยนี้หรอก เทียบกับตอนเทรนที่บริษัท แม้จะโหลด แต่อย่างน้อยน่าจะอิสระกว่าที่นี่อ่ะ"
"คิม จงอิน! ฮยองเคยบอกแล้วไม่ใช่เหรอไง ว่าไอดอลที่จบจากที่นี่ ภาษีดีกว่าไอดอลทั่วไปนะ คนเกาหลี
ทั่วไปเขายอมรับมากกว่าพวกไอดอลที่ออดิชั่นได้ตามข้ามถนนอีก ดูอย่างรุ่นพี่โบอาสิ"
"ก็นั่นรุ่นพี่โบอานี่" จงอิน
"จากนี้ฮยองดูแลเราไม่ได้แล้วนะ ทำตัวดีๆ ด้วย ถ้ามีอะไรฮยองจะติดต่อไป ฮยองไปก่อนล่ะ" พูดเสร็จเขาก็
"จากนี้ฮยองดูแลเราไม่ได้แล้วนะ ทำตัวดีๆ ด้วย ถ้ามีอะไรฮยองจะติดต่อไป ฮยองไปก่อนล่ะ" พูดเสร็จเขาก็
พยักหน้าเป็นเชิงสั่งกลุ่มชายที่ติดตามมา ให้กลับไปด้วยกัน
"ไปซะที" จงอิน พึมพำก่อนจะเดินฝ่าเพื่อนนักศึกษาตรงไปยังเคาท์เตอร์
"หลีกทางหน่อย เฮ้ย บอกให้หลีกทาง" จงอินใช้มือผลักไสคนที่อยู่ตรงหน้าออกไปให้พ้นทาง
อี้ฟาน ยืนดูเหตุการณ์ตรงหน้าด้วยท่าทางหงุดหงิดพอดู 'เย็นไว้ อู๋อี้ฟาน นายต้องเย็นไว้ อย่าทำเหมือน
เมื่อก่อน นี่ไม่ใช่เรื่องที่ดีกับสิ่งที่นายจะทำที่นี่นะ' เขาหลับตาพร้อมกับกำมือเแน่น ในขณะที่จงอินเดินฝ่าไปถึงเคาท์เตอร์สำหรับลงทะเบียน
"ผมต้องการห้องเดี่ยว!"
"ขอโทษนะครับ ทางหอพักมหาลัยขางเราไม่มีห้องเดี่ยวนะครับ น้องสามารถเลือกแบบห้อง 2 คน 3 คน
หรือ 4 คนนะครับ"
"ผมบอกไปแล้วนะ ว่าต้องการห้องเดี่ยว ไม่ได้ยินหรือไง?"
"มันเป็นนโยบายของทางมหาลัยเรานะครับ ท่านผู้ก่อตั้งต้องการให้นักศึกษามีปฏิสัมพันธ์กับบุคคลอื่นครับ"
"นี่ฮยองไม่รู้เหรอว่าผมมาจากสังกัดอะไร?" จงอินพยายามกระชากเสื้อคนตรงหน้า แต่ก็ต้องหยุดชะงัก เพราะ
รับรู้ถึงแรงกดที่ไหล่ของตัวเองจนต้องเหลี่ยวไปมอง ก่อนจะพบร่างสูงใหญ่ของอี้ฟานกำลังยืนจับไหล่ของเขา
"ปล่อยเดี๋ยวนี้"
"แกเป็นใคร" จงอินตวาดกลับ
"ฉันจะเป็นใครไม่สำคัญ" จงอินปัดมืออี้ฟานออก พร้อมสวนหมัดออกไป อี้ฟานแค่เอียงตัวหลบ ก่อนที่จะ
จับมือคู่กรณีไพล่หลัง จงอินพยายามดิ้นรนเพื่อให้ตัวเองหลุดพ้นจากสถานการชวนอับอายตรงนี้
"นี่แกไม่รู้เหรอฉันเป็นใคร ปล่อยเดี่ยวนี่!"
"จะเป็นใครมาจากไหนฉันไม่สน ยังไงทุกคนที่นี่ก็สิทธิในฐานะนักศึกษาใหม่เท่าๆ กัน" เสียงปรบมือชื่นชม
ดังอยู่รอบข้าง ยิ่งทำให้จงอินรู้สึกเสียหน้าเข้าไปใหญ่ เขาใช้แรงทั้งหมดที่มีฉุดต่อต้านการจับกุมของอี้ฟานจนหลุดออกมาได้
"แก!!"
จงอินกำหมัดวิ่งเข้าชาร์จ เป็นอีกครั้งที่อี้ฟานหลบได้ จงอินเสียหลัก เซไปโดนรุ่นพี่คนนึงที่อยู่ใกล้ๆ จนล้มลง
ไปกับพื้นด้วยกันทั้งคู่ อี้ฟานเดินเข้าไปใกล้ ชี้นิ้วไปยังคู่กรณี
"คราวหลังอย่างทำอะไรแบบนี้อีก จำไว้!!!!!"
'ทำแค่นี้คงจำได้แล้วล่ะ' อี้ฟานนึกในใจ เตรียมหันหลังกลับ สายตาก็พลันไปเห็นชายตัวบางที่ล้มลงไป พร้อม
กับจงอิน กำลังอ้าปากค้าง แต่เพราะมุมปากของชายตรงหน้าที่เชิดขึ้น ทำให้อี้ฟานหลุดหัวเราะออกมา 'น่ารัก' อี้ฟานเผลอคิดอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะคิดได้ว่ามันค่อนข้างจะเป็นการกระทำที่หยาบคายกับคนแปลกหน้าจึงรีบหลบหน้าเดินจากไป
ตอนนี้แสงจากดวงอาทิตย์จากหายไปท้องฟ้าเป็นที่เรียบร้อย เหล่านักศึกษาใหม่ต่างก็ได้ห้องพักกันหมดแล้ว
อี้ฟานก็เช่นเดียวกัน เขาเลือกห้องที่อยู่ริมสุดของชั้นเพราะต้องการให้ใครเดินผ่านหน้าห้องเขามากนัก เพราะความสงบเป็นหนึ่งในสิ่งที่เขาต้องการมาก รูมเมทของเขาเป็นหนุ่มน้อยจากจีนแผ่นดินใหญ่ ฮวาง จื่อเทา หนุ่มน้อยหน้าตาดุ แต่กลับมีนิสัยเด็กๆ ผิดกับรูปลักษณ์ภายนอก
"อย่างนี้ผมก็ต้องเรียกว่าเกอเกอหรือฮยองใช่ไหมฮะ?" เทาถามอี้ฟานด้วยท่าทางสงสัย
"ถ้าจะเอาตามอายุ ใช่ นายต้องเรียกแบบนั้น แต่นายจะเรียกแค่ชื่อก็ได้ เพราะเราทั้งคู่ต่างก็เป็นนักศึกษาใหม่
เหมือนกัน ฉันไม่ถือ" อี้ฟานตอบเพื่อนร่วมห้องหลังจากที่พูดคุยแลกเปลี่ยนข้อมูล ทำความรู้จักมาได้สักพัก
"ไม่เอาหรอก ผมเรียกฮยองดีกว่าฮะ นี่ก็ดึกแล้ว ราตรีสวัสดิ์ฮะฮยอง"
"อืม ราตรีสวัสดิ์" อี้ฟานขานตอบ กอดจะหยิบรูปถ่ายของผู้หญิงคนหนึ่งขี้นมาดู อี้ฟานใช้นิ้วเรียวยาวค่อยๆ
ลูบไล้ที่ภาพหญิงสาวใบหน้าเปื้อนยิ้ม ภาพทั้งหมดค่อยๆพล่าเลือนเพราะน้ำตาที่เริ่มเอ่อล้น อี้ฟานใช้มือเช็ดมันออก
อย่างช้าๆ
"นูน่า.... ตอนนี้ผมเข้ามาอยู่ในที่ที่จะตามหาเขาคนนั้นของนูน่าได้แล้วนะครับ"
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น