ลำดับตอนที่ #2
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : อดีตของ ฮิบาริ (Hibari)
อดีตของ ฮิบาริ (Hibari)
โดย gankishi
ลับมาอีกครั้ง ด้วยอดีตของฮิบาริ เคียวยะ เพื่อนๆคิดว่าเป็นยังไงคะT^T
เราคิดว่าฮิบาริก็เหมือนเด็กทั่วไปนั่นเเหละ สดใสไร้เดียงสา
ตอนเด็กฮิบาริอยู่กับเเม่สองคน เเม่นั้นทั้งสวยทั้งใจดี ฮิบาริรักเเม่มาก อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันเกิดครบ6ขวบของฮิบาริ ฮิบารถูกมาเฟียเเก๊งอื่นจับไป ต่อมารู้ความจริงว่าเเม่ของฮิบาริเคยเป็นมาเฟียในสังกัดเเก๊งนั้น เเต่ทรยศไปช่วยวองโกเล่ บอสของเเก๊งนั้นบอกไว้ก่อนตายว่า"ถ้านังคนทรยศนี่มีลูกเมื่อไร ฆ่าลูกมันซะ ไม่งั้นพอมันโตไปมันจะกลายเป็นมาเฟียที่เเข็งเเกร่งเเละต้องวกกลับมากัดเรา อีกเเน่นอน" เเละพอเเม่ตามมาช่วย ด้วยความรักลูกมากเเม่ถึงกับยอมสู้กับมาเฟียทั้งฝูงด้วยสภาพบาดเจ็บ มีอาวุธเพียงทอนฟาคู้เดียว....
นี่เป็นตอนจบที่เราเเต่งไว้.....
หญิงสาวพุ่งตรงเข้าไปประจัญหน้ากับมาเฟียเป็นสิบเป็นร้อยด้วยสภาพที่บาดเจ็บอยู่เพื่อปกป้องลูกชายเพียงคนเดียว.....
ท่ามกลางเสียงการต่อสู้สนั่นหวั่นไหว เด็กชายผมสีดำที่อยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก ได้เห็นภาพที่เขาจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต....
ภาพทอนฟาของเเม่กระเด็นออกมา เลือดสีเเดงสดสาดกระจายมาจากกลางวงต่อสู้
"เเม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เเล้วสติก็พลันดับวูบ...........
เวลาล่วงเลยผ่านมา สติของเด็กชายฟื้นคืน เเละสิ่งที่เขาเห็นเป็นสิ่งเเรกคือ........
ความว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คนของโรงงานร้าง มีเพียงทอนฟาเปื้อนเลือดที่หล่นอยู่...........
ร่างเล็กขยับเข้าหาทอนฟา มือของเขากำทอนฟาเเน่น สายตาก็สอดส่องหามารดา เเต่ไม่มีเเม้เเต่เงา
ภาพเหตุการณ์ตอนนั้นเเล่นเข้ามาในหัว
เพราะว่าพวกมันอยู่รวมกันเป็นฝูง
เพราะว่าเราสู้พวกมันไม่ได้
เเม่เลยต้อง.........
สิ้นความคิดสุดท้าย เด็กชายปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด เเต่เพียงเเค่เสี้ยววินาทีเเววตาอันเเสนเศร้าโศกกลายเป็นโกรธเกรี้ยว จนเเปรเปลี่ยนกลายเป็นว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึก ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลากลายเป็นเฉยชา..............เทวดากลายเป็นซาตาน ไปเสียเเล้ว..........
ผลุบ
เสียงลุกขึ้นจากการติ่นนอนของชายหนุ่มผมสีดำสนิทนามฮิบาริ เคียวยะ เเววตาที่เย็นชาตลอดเวลาเเลดูเหมือเพิ่งเห็นกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ต้อง การจะเห็น เขามองดูนาฬิกา เเล้วเดินออกมาจากห้องรับเเขกของโรงเรียนนามิโมริ จนออกมานอกเขตโรงเรียน เขาเดินไปเรื่อยๆ เเววตาคมรีสังเกตเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ตีกัน เขายิ้มเย็น พร้อมพูดกับตัวเองว่า....
"เกลียดนักพวกชอบสุมหัว"
สิ้นเสียง ร่างสูงก็พุ่งตรงไปจัดการกับกลุ่มชายฉกรรจ์พร้อมทอนฟาคู่ใจ เพียงเเค่ไม่กี่วินาทีก็จัดการเสร็จ หลังจากที่เก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย เขาได้เดินต่อมาจนถึงโรงงานร้างเเห่งหนึ่ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปตรงจุดๆหนึ่ง
จุดทีวันนั้นเต็มไปด้วยเลือด........
เขาหย่อนตัวลงมา วางดอกไม้สีขาวสะอาดไว้ยังจุดที่วันนี้ยังคงคราบเลือดไว้ไม่หาย
"เก้าปีเเล้วสินะ"ชายหนุ่มพึมพำ วันนี้เป็นวันครบรอบวันเเห่งความเจ็บปวด
วันที่เเม่จากไป........
หยาดน้ำใสหยดลงมา ชายหนุ่มรีบปาดน้ำตาใสที่เอ่อล้นออกมาโดยไม่ได้สั่งการ
ถึงเเม้วันนี้จะเข้มเเข็งเพียงไหน.........
ถึงเเม้วันนี้จะเเข็งเเกร่งเพียงไร.........
ความอ่อนเเอ ความโศกเศร้า ความเจ็บปวดในวันนั้น.....ก็ไม่ได้จางหายไปเลย.........
โดย gankishi
ลับมาอีกครั้ง ด้วยอดีตของฮิบาริ เคียวยะ เพื่อนๆคิดว่าเป็นยังไงคะT^T
เราคิดว่าฮิบาริก็เหมือนเด็กทั่วไปนั่นเเหละ สดใสไร้เดียงสา
ตอนเด็กฮิบาริอยู่กับเเม่สองคน เเม่นั้นทั้งสวยทั้งใจดี ฮิบาริรักเเม่มาก อยู่มาวันหนึ่งเป็นวันเกิดครบ6ขวบของฮิบาริ ฮิบารถูกมาเฟียเเก๊งอื่นจับไป ต่อมารู้ความจริงว่าเเม่ของฮิบาริเคยเป็นมาเฟียในสังกัดเเก๊งนั้น เเต่ทรยศไปช่วยวองโกเล่ บอสของเเก๊งนั้นบอกไว้ก่อนตายว่า"ถ้านังคนทรยศนี่มีลูกเมื่อไร ฆ่าลูกมันซะ ไม่งั้นพอมันโตไปมันจะกลายเป็นมาเฟียที่เเข็งเเกร่งเเละต้องวกกลับมากัดเรา อีกเเน่นอน" เเละพอเเม่ตามมาช่วย ด้วยความรักลูกมากเเม่ถึงกับยอมสู้กับมาเฟียทั้งฝูงด้วยสภาพบาดเจ็บ มีอาวุธเพียงทอนฟาคู้เดียว....
นี่เป็นตอนจบที่เราเเต่งไว้.....
หญิงสาวพุ่งตรงเข้าไปประจัญหน้ากับมาเฟียเป็นสิบเป็นร้อยด้วยสภาพที่บาดเจ็บอยู่เพื่อปกป้องลูกชายเพียงคนเดียว.....
ท่ามกลางเสียงการต่อสู้สนั่นหวั่นไหว เด็กชายผมสีดำที่อยู่ในสภาพไม่สู้ดีนัก ได้เห็นภาพที่เขาจะไม่มีวันลืมไปชั่วชีวิต....
ภาพทอนฟาของเเม่กระเด็นออกมา เลือดสีเเดงสดสาดกระจายมาจากกลางวงต่อสู้
"เเม่!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
เเล้วสติก็พลันดับวูบ...........
เวลาล่วงเลยผ่านมา สติของเด็กชายฟื้นคืน เเละสิ่งที่เขาเห็นเป็นสิ่งเเรกคือ........
ความว่างเปล่าไร้ซึ่งผู้คนของโรงงานร้าง มีเพียงทอนฟาเปื้อนเลือดที่หล่นอยู่...........
ร่างเล็กขยับเข้าหาทอนฟา มือของเขากำทอนฟาเเน่น สายตาก็สอดส่องหามารดา เเต่ไม่มีเเม้เเต่เงา
ภาพเหตุการณ์ตอนนั้นเเล่นเข้ามาในหัว
เพราะว่าพวกมันอยู่รวมกันเป็นฝูง
เพราะว่าเราสู้พวกมันไม่ได้
เเม่เลยต้อง.........
สิ้นความคิดสุดท้าย เด็กชายปล่อยโฮออกมาอย่างสุดจะอดกลั้น น้ำตาไหลลงมาไม่หยุด เเต่เพียงเเค่เสี้ยววินาทีเเววตาอันเเสนเศร้าโศกกลายเป็นโกรธเกรี้ยว จนเเปรเปลี่ยนกลายเป็นว่างเปล่า ไร้ซึ่งความรู้สึก ใบหน้าที่เปื้อนยิ้มตลอดเวลากลายเป็นเฉยชา..............เทวดากลายเป็นซาตาน ไปเสียเเล้ว..........
ผลุบ
เสียงลุกขึ้นจากการติ่นนอนของชายหนุ่มผมสีดำสนิทนามฮิบาริ เคียวยะ เเววตาที่เย็นชาตลอดเวลาเเลดูเหมือเพิ่งเห็นกับบางสิ่งบางอย่างที่ไม่ต้อง การจะเห็น เขามองดูนาฬิกา เเล้วเดินออกมาจากห้องรับเเขกของโรงเรียนนามิโมริ จนออกมานอกเขตโรงเรียน เขาเดินไปเรื่อยๆ เเววตาคมรีสังเกตเห็นกลุ่มชายฉกรรจ์ตีกัน เขายิ้มเย็น พร้อมพูดกับตัวเองว่า....
"เกลียดนักพวกชอบสุมหัว"
สิ้นเสียง ร่างสูงก็พุ่งตรงไปจัดการกับกลุ่มชายฉกรรจ์พร้อมทอนฟาคู่ใจ เพียงเเค่ไม่กี่วินาทีก็จัดการเสร็จ หลังจากที่เก็บกวาดเสร็จเรียบร้อย เขาได้เดินต่อมาจนถึงโรงงานร้างเเห่งหนึ่ง ชายหนุ่มเดินเข้าไปตรงจุดๆหนึ่ง
จุดทีวันนั้นเต็มไปด้วยเลือด........
เขาหย่อนตัวลงมา วางดอกไม้สีขาวสะอาดไว้ยังจุดที่วันนี้ยังคงคราบเลือดไว้ไม่หาย
"เก้าปีเเล้วสินะ"ชายหนุ่มพึมพำ วันนี้เป็นวันครบรอบวันเเห่งความเจ็บปวด
วันที่เเม่จากไป........
หยาดน้ำใสหยดลงมา ชายหนุ่มรีบปาดน้ำตาใสที่เอ่อล้นออกมาโดยไม่ได้สั่งการ
ถึงเเม้วันนี้จะเข้มเเข็งเพียงไหน.........
ถึงเเม้วันนี้จะเเข็งเเกร่งเพียงไร.........
ความอ่อนเเอ ความโศกเศร้า ความเจ็บปวดในวันนั้น.....ก็ไม่ได้จางหายไปเลย.........
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น