คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : *Season 1*Episode 16:Akiko Fujiwara
“คิดว่าเป็นทางนี้แหล่ะ”เสียงกระซิบและคุยกันเบาๆมีดังเป็นระยะ ทางพวกเร็นจิที่ค่อยๆเดินลัดเลียบไปตามทางหลีกเลี่ยงที่ๆมีแรงดันวิญญาณสูงๆ หน่วย6และหน่วย11มองซ้ายมองขวาอย่างแวดระวัง โดยมียูมิจิกะเป็นคนระวังหลังให้ ส่วนเซนนะนำหน้า เพราะเธอเองก็ต้องระวังไม่ให้ถูกจับได้เช่นกัน คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อตระหนักถึงบางอย่างได้
ที่ผ่านมาเห็นแต่พวกหน่วยองครักษ์ที่ดูแลฝั่งเซย์เรย์เทย์และคนในหน่วยแต่ละคนมาปะทะด้วย ที่น่าแปลกคืออีกหน่วยนั้นไม่มีความเคลื่อนไหวเลยแม้แต่น้อย
พวกฝั่งมิติวังราชันย์
ใช่ ฝั่งนี้อันตราย ฝีมือนั้นยังไม่เคยมีใครเห็น จึงไม่รู้ว่าระดับขนาดไหน การจัดระบบของหน่วยนี้ก็แทบไม่มีข้อมูล ตอนนี้ชื่อก็รู้มาบ้าง เหล่าหัวหน้าของหน่วย ส่วนลูกน้องก็ยังไม่ค่อยรู้แน่ชัด แต่ที่แน่ๆคือเป็นราชวงศ์ทั้งหมดเสียด้วย รวมถึงพวกตระกูลผู้ดูแลราชวงศ์อีก
เซนริ มาซาฮิโระ อากิโกะ เลนยะ คิเอ็นจิ ซานาดะ และ ยูโตะ
ล้วนเป็นคนที่ควรระวังทั้งสิ้น ต่อให้ไม่มียูกิอยู่ แต่ถึงยังไงมันก็อันตรายอยู่ดี
ถึงจะไม่มีเจ้าหญิงโทโอยะที่เป็นพวกอัจฉริยะด้านวางแผน แต่ถึงยังไง โซเคนโย เลนยะก็ยังอยู่ เด็กสาว ซึ่งเป็นฝาแฝดของยูกิ 2ใน3อัจฉริยะแห่งราชวงศ์ แค่คิด ก็กลุ้ม
ผู้นำ2คน ว่าที่ผู้นำอีก3 เสนาธิการอีก2
ไอตำแหน่งที่บอกมาแต่ละคนก็สุดจะบรรยาย คนนึงเจ้าปีศาจ อีกคนก็ผู้นำแห่งองเมียวจิ
แล้วนี่จะไปรอดไหม!
ฝีมือไม่รู้เลยซักนิด!
แถมเท่าที่ได้ยินมาก็เก่งกว่าฝั่งเซย์เรย์เทย์หลายเท่า!
แค่ฝั่งเซย์เรย์เทย์ก็แทบปางตาย!
อย่าคิดว่าจะช่วยได้เลย!
เอาตัวเองให้รอดก็แทบแย่แล้ว!
ไหนจะเป็นพวกตระกูลขุนนางที่ต้องมาซวยบรมอีก!
“หน้านิ่วคิ้วขมวดเป็นยายแก่อยู่นั่นแหล่ะ”เสียงน่ากวนบาทาถามขึ้นมาจากอิกคาคุ เด็กสาวถึงกับคิ้วกระตุก ยายแก่ ยายแก่งั้นหรอ หนอย ฉันพึ่งอายุ16นะยะ!
“แกดิ หน้ากวนอยู่ได้ เจ้าโล้น”
ละ โล้นหรอ... อิกคาคุเริ่มคิ้วกระตุกขึ้นมาบ้างอีกคน เล่นเอาทั้งเร็นจิและยูมิจิกะห้ามอะไรไม่ถูก
“ข้าแค่กำลังคิดอยู่ ทำไมพวกมิติวังราชันย์ไม่มีความเคลื่อนไหว แทนที่จะเอาสมองเจ้ามาหาเรื่องข้า สู้หาวิธีคิดไปสู้กับพวกนั้นดีกว่า เพราะพวกนั้นมันยมทูตทั้งแท่งซะที่ไหน พวกราชวงศ์หมดแหล่ะ เจ้าโล้นเซ่อ!”
อิกคาคุยังไม่ทันจะพูดอะไรต่อ เร็นจิก็ถามขึ้นมาก่อนฃ
“หมายความว่าไง ไม่ใช่ยมทูตทั้งแท่ง”
เซนนะสูดลมหายใจลึกๆอย่างควบคุมสติ
“ก็หมายความว่า คนนึงเป็นเจ้าปีศาจ คนนึงเป็นผู้นำขององเมียวจิ แถมมีพลังยมทูตไม่แพ้ใคร ที่เหลือก็ราชวงศ์ คนนึงเป็นเทพนักรบครึ่งยมทูต อีกคนครึ่งปีศาจครึ่งยมทูต อีกคนครึ่งอมนุษย์ครึ่งยมทูต ส่วนอีกสองคนคือคนของโซเคนโย เทพผสมกับอสูร กึ่งยมทูต สายเลือดบริสุทธิ์ด้วย คิดสภาพซะ 1ในนั้นเป็นฝาแฝดของยูกิด้วย 1ใน3อัจฉริยะแห่งราชวงศ์และโซลโซไซตี้ แล้วมันจะรอดมั้ย”
เงียบ และเงียบ
พระเจ้า
ไม่ใช่ยมทูตพันธุ์แท้ แต่สายเลือดเผ่าพันธุ์ที่สูงกว่านั้นยังมีอยู่กับตัว โดยเฉพาะโซเคนโย ทำให้นึกสงสัยว่ามันยังไงกัน พวกนี้
“ยิ่งคิดก็ปวดหัว โดยเฉพาะเลนยะ เรื่องสมองของเธอกับยูกิจัดว่าเท่ากันเป๊ะ น่ากลัวเหมือนกันเป๊ะ แล้วฝีมือเซนริก็เป็นที่1อีก แค่คิดก็กลุ้มแฮะ”เด็กสาวเดินคอตก ไม่เคยคิดว่าจะต้องมาประมือกับพวกฝั่งมิติวังราชันย์ ความสยดสยองแม้แต่หัวหน้าใหญ่หรือไอเซ็นยังไม่อยากเฉียดเข้าใกล้
“ไม่ต้องกลุ้มอะไรแล้วค่ะ ในเมื่อก็ต้องเจอกัน อาคาเนะ เซนนะ”น้ำเสียงเรียบเฉยถูกทักมาเล่นเอาแต่ละคนรู้สึกเสียวและเกร็งไปทั้งตัว ร่างกายเหมือนขยับไม่ได้ น้ำเสียงอ่อนหวานนุ่มนวลแต่กลับดูทรงอำนาจแม้ไม่เท่ายูกิก็ตาม เด็กสาววัยแรกรุ่นร่างบางระหง ผมยาวสลวยจรดพื้นมัดรวบที่กลางหลัง ดวงตาหวานและใบหน้าที่จัดว่างดงามทีเดียว ดวงตาแฝงแววอ่อนโยนแต่ทว่ากลับดูแน่วแน่ ในชุดกิโมโนหรูหรา
“เจ้าหญิงฟุจิวาระ อากิโกะ!”เซนนะกระซิบเสียงสั่น เล่นเอาอีกสามคนตื่นตะลึง เป็นครั้งแรกที่เห็นราชวงศ์อีกคน อากิโกะหรี่ตาลงพลางแย้มยิ้มบางๆ
“วาจาศักดิ์สิทธิ์แต่ภูตา จงกางเขตแดนกักกัน”น้ำเสียงหวานนุ่มนวลเอ่ยขึ้นทำให้เกิดกรงขังเป็นตัวโน้ตดนตรีสากล และบันไดเส้นเสียงกักกันแต่ละคนเอาไว้และตรึงไม่ให้ไปไหน
“เอาล่ะ ใครจะปะทะกับข้าดี”
“หืม ส่งอากิโกะไป”เด็กหนุ่มคนหนึ่งเงยหน้าขึ้น ในห้องโถงกว้างใหญ่และหรูหรายิ่งกว่าพระราชวังใดๆ มีกลุ่มคนกลุ่มหนึ่งจำนวนไม่มาก แต่งกายด้วยชุดคล้ายคลึงกับยมทูต แต่บางคนก็แต่งตัวแบบสากลนิยม หน้าต่างโปร่งบานใหญ่ยักษ์ ถูกแกะสลักลายมังกรงดงาม รวมถึงมีวิหคเพลิงอยู่ เซย์ริว สุซากุ และสัตว์อีกสองตัวที่สลักอีกบานประตูอีกข้าง เบียกโกะและเกมบุ
“จะสกัดกั้นพื้นที่รึไง ไอขี้แง”เด็กสาวรุ่นวัยประมาณ16-17ปีเงยหน้าขึ้น เธอมีผมสีน้ำตาลอ่อนนิดๆ และดวงตาสีไพลิน กับดวงหน้าคมเล็กน้อย ไฟจากแสงอาทิตย์ที่อบอุ่นนั้นสาดส่องให้เห็นทุกคนในห้อง เด็กสาวคนนี้ เหมือนกับคนที่จะถูกประหารเหลือเกิน เหมือนราวกับเป็นคนๆเดียวกัน เพราะรัศมีที่แผ่ออกจากร่างนั้น บ่งบอก ไม่ใช่เพราะหน้าตาอะไรมาก ทางนี้ออกทางแนวทรงอำนาจ และอีกทางจะไปทางงดงามและสง่างาม
“เธอคิดจะหาเรื่องรึไง เลนยะ ฉันชักรู้สึกคิดผิดที่ไม่แหกกฎการประหารนะ เพราะดูท่าทางนอกจากท่านคิเอ็นจิ เจ้าปีศาจ และโยชิฮาระ จะมีแต่โทโอยะคุมเธอได้”
คนที่ถูกเรียกว่าไอขี้แง หรือโอกุเระ ยูโตะ ผู้นำคนปัจจุบันของเหล่าองเมียวจิ เล่นเอาเด็กสาวที่ชื่อเลนยะส่งเสียงเฮอะในลำคอ ขณะที่คนที่ถามเรื่องส่งคนไป หรือโซเคนโย ซานาดะนั้น ได้แต่นิ่งเงียบ ห้องๆนี้เหมือนกับสว่างได้เองทำให้เห็นแต่ละคนได้ชัด พวกหัวหน้าองครักษ์ฝั่งเซย์เรย์เทย์อยู่กันครบ และทุกคน มีหน้าตาอายุไม่เกิน18ปี ดูเผินๆก็มองชัดๆว่าเป็นม.ปลายกันหมด อาจจะยกเว้นมาซาฮิโระที่อายุประมาณ14-15ปีเท่านั้น
ถ้าจะให้เปรียบเทียบระหว่างมิติวังราชันย์กับเซย์เรย์เทย์ ก็คงเป็นเค้าไอ ที่คนพวกนี้จะรุนแรงกว่า และรัศมีแห่งอำนาจจะเห็นได้ชัดมาก รวมถึงพลังวิญญาณ และหน้าตาอีกด้วย
“เรื่องวังกลางน่ะ คิดว่าพวกเราน่าจะทำกันเองมากกว่า ส่วนเด็กพวกนั้น ถ้าจะให้มาอีก ก็คงจะไม่ไหว เลยส่งอากิโกะไป ส่วนทางตระกูลขุนนางอย่างลูเคีย คาโฮโกะ และเซนนะจะไม่มีปัญหา เพราะจะเข้าใจเรื่องนี้ดี เลยไม่ต้องห่วงอะไรมาก แต่ที่เป็นปัญหาคือการทดสอบขององครักษ์ ต่อไปไม่รู้ใครจะสู้กับคาอิน เซ็ทสึ แต่ก็คงจะไม่เดี้ยงก่อนจะเข้ามาสู้กับนาย”ยูโตะที่อธิบายจบหันมาทางเด็กหนุ่มร่างสูง ที่ยืนกอดอกพิงประตูโปร่ง ดวงตาสีฟ้าเทอควอยซ์หันมามองเล็กน้อยด้วยสายตาเย็นยะเยือก
“เงียบอยู่ได้”เลนยะว่า
“คิดอะไรนักหนา”ซานาดะเอ่ยถาม
คิ้วเรียวที่รับกับใบหน้าหล่อเหลาเหมือนเทพบุตรขมวดมุ่น ก่อนจะชี้ไปที่พลังวิญญาณซึ่งระเบิดต่อสู้กัน แต่ดูท่าทางมันจะเหมือนเล่นสนุกมากกว่า
ทุกคนมองตามทิศทางนั้น ก็ต้องยกมือกุมขมับ กับไอสภาพของคนที่เหลือจากการต่อสู้
ไม่รอดแน่ๆ ไอหนูทั้งหลายเอ๊ย
แค่กๆ
เสียงของเด็กสาววัยสิบปลายๆสำลักฝุ่นที่ฟุ้งกระจายไปทั่ว หลังจากการปรากฏตัวของเจ้าหญิงอากิโกะ เซนนะก็เลือกที่จะประมือกับเธอ แต่มีสัญญาว่าให้ปล่อยพวกเร็นจิไป ซึ่งอากิโกะเองก็ทำตามอย่างไม่ขัดข้องและว่าง่าย ทำเอาพวกเร็นจิ อิกคาคุ และยูมิจิกะถึงกับหายใจทั่วท้องไปชั่วขณะ แต่กลับต้องหยุดคิดเพราะเห็นคนที่ต้องประมือด้วย แม้จะดูใสซื่อไร้เดียงสา แต่กลับหวาดกลัวเวลาอำนาจแสดงออกมาพร้อมกับพลังของคำพูดที่กล่าวมาถูกอิริยาบถ แม้แต่หน่วยสิบเอ็ดที่กล้าแกร่งยังสั่นสะท้าน
"แปลกนะ เธอไม่ทำให้ฉันมีบาดแผลได้เลยแม้แต่น้อย"อากิโกะออกความเห็น ดาบฟันวิญญาณเธอยังไม่ปลดปล่อย แต่ทว่า เซนนะเองจะระวังเต็มที่ ท่านพี่ซากุระเคยสอนไว้ว่า
การปลดปล่อยของพวกหัวหน้าหน่วยนี้ไม่ธรรมดา เเต่เป็นการอัญเชิญพลังที่ตัวเองเก็บไว้อีกครึ่งให้มาอยู่ในรูปแบบของดาบฟันวิญญาณ พลังทั้งหมดจะกระชากวิญญาณที่อ่อนแอได้ ความจริง มันควบคุมได้ แต่ทว่า คนที่บรรลุนิติภาวะจนมีการควบคุมที่สมบูรณ์แล้ว ถึงจะทำได้ ดังนั้น จึงจำเป็นต้องปลดผนึกพลังมหาศาลไว้ โดยเฉพาะพวกที่เป็นตัวเด่นๆ แต่สำหรับท่านโทโอยะเองก็ควรระวังไว้มากที่สุด เซนนะยกมือกุมขมับอย่างเซ็งๆ ก็ใช่อยู่หรอกนะ แต่พอมาเจอของจริงมันรู้สึกเสี่ยงไม่เบา ทำให้อดคิดไม่ได้ว่าชีวิตจะตายมั้ยนะ
แต่ถ้าพูดถึงชีวิต ก็ทำให้จิตใจสับสนได้เหมือนกัน
ชีวิตที่ไม่สนุกสนาน มันจะมีรสชาติอะไร ตายไปน่ะดีเหรอ
เด็กสาววัยใกล้จะเป็นหญิงสาวรุ่นขมวดคิ้วอย่างหงุดหงิด ผมสีที่เหมือนกับเก็บฟากฟ้ายามเที่ยงคืนมาถักเป็นเส้นไหมจนกลายเป็นเส้นผมงดงามยาวสลวยระพื้น คำถามที่เธอจำได้ดีและแม่นยำทีเดียว ต้องตายอยู่ร่อมร่อหัวมันก็พาลคิดมาถึงเรื่องนี้จนได้ ตัดใจไม่ได้เล้ย ดวงตาสีไพลินแต่เป็นสีน้ำเงินที่ดูแข็งกร้าวนั้นมองไปยังการต่อสู้ที่เริ่มต้นอีกครา คำถามนั้นเปิดจุดเริ่มต้นที่ทำให้คืนที่ถูกฆ่า จนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ คำถามที่ยังคงฝังใจในตัวของเธอตลอดมา และเพื่อค้นหาคำตอบนั้น เธอจึงได้ตัดสินใจที่จะเลือกมีชีวิตอยู่ต่อไป เหมือนกับที่อิจิโกะเคยพูดไว้กับลูเคียว่า เธอไม่อยากตายแน่นอน สังเกตุได้จากแววตานั้น
การต่อสู้ของอากิโกะและเซนนะยังคงดำเนินต่อไป อากิโกะสะบัดดาบทีเดียว ด้วยแรงที่น้อยนิดแต่ก็ทำให้อีกฝ่ายหยุดได้นาน อย่างที่แรงของผู้หญิงไม่น่าจะทำได้ถึงขนาดนี้
เด็กสาวอายุน้อยกว่าสะบัดดาบเหมือนการร่ายรำอีกครั้ง กระบวนดาบที่พลิ้วไหว แต่รวดเร็วและแรง เซนนะเคยสัมผัสมาแล้วครั้งหนึ่ง ท่วงทำนองที่ต่างกัน แต่ว่า ในเมื่อเคยปะทะกับยูกิแล้วถ้าจะมาสู้กับอากิโกะก็ไม่น่าจะยากอะไรเพราะคนที่อันตรายที่สุดในหมู่ของสี่ราชวงศ์ คือเจ้าหญิงโทโอยะ เด็กสาวเจ้าของดาบมิโรคุมารุปรายตามองอีกฝ่าย
"พร่ำเรียกเสียงสุริยัน มิโรคุมารุ"เธอพูดจบ พายุพร้อมสายพลังสีทองก็พุ่งลงมาผ่า ตอนนี้พวกเร็นจิคงจะไปไกลแล้ว เพราะในเมื่อการตัดสินใจของศัตรูเสร็จสิ้น ท่านอากิโกะจะปล่อยคนที่ไม่สู้ด้วยไป
อากิโกะสวนดาบเข้ามาอีกครั้ง ดวงตาปราดมองไปทั่วอย่างนึกทางหนีทีไล่ แต่อากิโกะรู้ทัน ร่างเล็กบางจึงใช้วาจาภูตากักกันไว้ทันที ใบหน้างดงามไม่แพ้สตรีใดๆมองมายังเซนนะ รอยยิ้มอ่อนหวานแต่หากนิ่งเฉยปรากฏขึ้น
พลังวิญญาณพุ่งผ่านเข้าใส่จนรู้สึกถึงความหนักหน่วงรอบๆบริเวณนี้ ถ้าเกิดจะรอดมือจากน้ำมือของเจ้าหญิงอากิโกะดูเหมือนว่าเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้จะแทบไม่มีเลย แต่ในอุดมคติของเซนนะ แทบไม่มี ยังไงก็คงจะมี
ร่างบางของเจ้าหญิงถอยออกมา มือตวัดดาบฟันวิญญาณ แล้วชี้มาที่อีกฝ่าย
"เสียงนี้มิใช่เสียงข้า หากเป็นเสียงจากพลังศักดิ์สิทธิ์ของเจ้า เทนโนะสึไค(ทูตสวรรค์)"เธอพูดจบ เซนนะถึงกับชะงัก มาแล้ว การปลดปล่อยดาบฟันวิญญาณ
พลังกดดันหนักหน่วงมากขึ้นกว่าเดิม สายฟ้าฟาดผ่าลงมาก่อนจะ...
ครืน...
ราวกับเสียงทุกอย่างจะบีบรัดและโอบล้อม ดาบกลายสภาพเป็นคทาคล้ายของเซนนะ แต่ว่ามีผ้าผูกไว้ ตามคทา หัวคทาเป็นวงแหวนสีทอง สีม่านพลังบางๆอยู่ ดาบนั้นไม่ต่างจากของอีกฝ่ายเสียเท่าไหร่ เพราะสายเลือดเดียวกัน อากิโกะฟาดปลายคทาลง คลื่นเสียงความถี่สูงจำนวนมากรวดเร็วเหมือนทูตวรรค์บรรเลง เด็กสาวดวงตาสีเมเปิ้ลรีบหลบขึ้น มือตวัดมิโรคุมารุลงมา แสงและเสียงเผชิยหน้ากัน จนเซย์เรย์เทย์สั่นสะเทือน...
เจ้าหญิงเปลี่ยนด้านของคทา ที่ตรงปลายกล้ายกับง้าว เธอตวัดชั่วครู่เดียว คมง้าวก็ยืดออกจากคทา ราวกับแส้ไม่ปาน พุ่งหาอีกฝ่ายอย่างไม่ปรานีปราศรัย เซนนะรีบเปลี่ยนด้านมิโรคุมารุให้เป็นด้านแหลมทันที
เคร้ง...
เสียงโลหะปะทะโลหะอย่างหนักหน่วงและรวดเร็วเกิดเสียงที่ทำให้เด็กสาวเจ้าของดาบมิโรคุมารุแทบอุดหูไม่ทันแต่ทว่ามืออีกข้างก็ไม่ปล่อยดาบฟันวิญญาณ คมง้าวงามล๊อคปลายหอกของมิโรคุมาระแล้วพยายามที่จะดึงลงมา
เซนนะกัดฟันกรอด การเสียดสีของโลหะที่พุ่งด้วยความร้อนแรงทำให้เกิดประกายไฟขึ้น เด็กสาวพยายามสลัดมันออก แต่ทำได้ยาก อากิโกะใช้จังหวะนี้ ดึงคมง้าวให้กลับมาสั้น แต่ทว่า คมง้าวที่ควรจะปล่อยคมหอกนั้นกลับดึงคมหอกลงมาด้วย ร่างบางของคนที่ถูกกระชากคมหอกลงมาตามจังหวะแรงโน้มถ่วง ดวงตาสีเมเปิ้ลทอประกายกล้า มือขวาพยายามพลิกด้านให้วงแหวนกลับมาในแนวระนาบ แรงดึงของอีกฝ่ายที่รู้แผนการจึงพยายามยิ่งที่จะล๊อคด้านนั้นเอาไว้
เซนนะเม้มริมฝีปากบางเฉียบแล้วพยายามหาจังหวะอีกครั้ง แล้วเด็กสาวจึงเตะคมง้าวด้วยเท้าขวาอย่างแรง ทำให้การควบคุมมือของอากิโกะถึงกลับเผลอไปชั่วขณะ เซนนะใช้จังหวะนั้นพลิกวิกฤตเป็นโอกาส ด้านวงแหวนชี้มาที่อากิโกะ
สายฟ้าและพายุหมุนพร้อมใบเมเปิ้ลกระแทกเข้าที่ร่างของเจ้าหญิงที่ตั้งรับไม่ทัน คมง้าวคลายจากคมหอกของมิโรคุมารุ แรงระเบิดนั้นกินรัศมีมากทีเดียว เซนนะกระโดดลงมาที่พื้น ขณะสำลักควันแค่กๆ ฝุ่นที่คลุ้งค่อยๆจางหายไป แล้วสิ่งที่ปรากฏ
ในคลองสายตาของเธอก็คือ... เด็กสาวที่โดนแรงระเบิดนั้น สร้างกำแพงวิญญาณกระจกขึ้นมาทันเวลา
"เก่งไม่เบานี่ ทีนี้ตาฉัน"อากิโกะพูดช้าๆ เทนโนะสึไคตรงแหวนสร้างบันไดตัวโน้ตดนตรีสากลออกมา บันใดห้าเส้นแยกกันเป็นเส้นๆก่อนจะเกิดดาบบางเฉียบ ของมีคมที่เกิดจากบันไดเสียงดนตรี!
เซนนะกระโดดขึ้นไปบนหลังคา เมื่อบันไดห้าเส้นเตรียมจู่โจม แต่ทว่าอาวุธร้ายกลับหักงอเลี้ยวมาได้
"คล้ายบันไคของเจ้าเร็นจิมันเลยแฮะ"เธอพึมพำ
"แต่ว่ามันไม่ช้าขนาดนั้น"อากิโกะพูดต่อเสียงนิ่ง เซนนะสะดุ้ง เธอรีบใช้คมหอกตัดบันไดเส้นแรกที่มาถึง มันขาดสะบั้น แต่ทว่ากลับต่อกันใหม่ ดวงตาสีเมเปิ้ลเบิกกว้าง เมื่อบันไดเส้นที่สองเฉือนที่หัวไหล่ เลือดถึงกับไหลซิบๆ
เสียงแหวกอากาสรวดเร็ว เซนนะหันไปทางด้านหลัง บันไดเส้นที่สามพุ่งมาแล้ว ยมทูตสาวกระโดดลงจากบันได บันไดเส้นที่สามปลายนั้นแทงกระแทกเข้าที่หลังคาเต็มๆ
โครม...
ปลายแหลมของบันไดนั้นพุ่งทะลุผ่านผิวกำแพงหนาของเซย์เรย์เทย์ออกมา ซ้ำยังดูดประจุวิญญาณแล้วพุ่งเข้าใส่ เซนนะตวัดพายุหมุนเข้าเพื่อสร้างความไขว้เขว บันไดที่ชะงัก เปิดจังหวะให้คนจู่โจมหาโอกาสอีกครั้ง
"ยังอ่อน"เจ้าหญิงเอ่ย ทำให้สมาธิของเซนนะกลับมาอีกครั้ง เมื่อบันไดเส้นที่หนึ่ง สี่และห้ายังมาอีก พร้อมกับบันไดเส้นที่สามและสองพยายามฝ่าพายุหมุนออกมา เธอหลับดวงตาสีเมเปิ้ลลง พลังแห่งอนาคตทำให้เธออ่านการโจมตีได้ล่วงหน้า บันไดเส้นที่สองฝ่ามาอันแรก ชั่วเสี้ยววินาที บันไดเส้นที่สองก็มาจริงๆ เซนนะใช้มิโรคุมารุปัดมันออกไป แต่เส้นที่เหลือก็ออกมาพร้อมๆกันเธอใช้ก้าวพริบตา ก่อนจะเล็งมาที่บันไดซึ่งพลาดเป้า
"วิถีทำลายที่33 โซกะซุย"สายฟ้าสีขาวระเบิดรัศมีการต่อสู้และพื้นที่ อากิโกะกระโดดขึ้น จังหวะที่ฝุ่นยังคงคลุ้ง ดวงตาหวานก็เห็นแสงสีทองและเงินฝ่าพายุหมุนที่ว่าออกมา ร่างบางหลบ ก่อนที่ร่างของเซนนะจะปรากฏดบที่พลาดเป้าไปปักเข้ากับพื้นหลังคาลึก
แต่ด้วยพลังออราเคิล (ฝันบอกเหตุ)ที่ทำให้เธออ่านเหตุการณ์ล่วงหน้าได้อีกครั้ง เธอรีบดึงดาบออกมาจากหลังคา แล้วรับการโจมตีของอากิโกะ ง้าวและหอกปะทะกัน อากิโกะใช้มือซ้ายบังคับบันไดที่เหลือให้พุ่ง พร้อมกับกดดาบให้หนักยิ่งขึ้น
เซนนะหันมามองเธอระเบิดพายุหมุนออก แต่ทว่าก่อนที่จะทำร่างก็เหมือนชะงักเมื่อได้ยินเสียงบางอย่าง ทำให้พลังพายุต้องหยุดทำงาน บันไดห้าเส้นจู่โจมพร้อมๆกัน บนไหล่ปรากฏบาดแผลฉกรรจ์
ดวงตาสีเมเปิ้ลมองอากิโกะ พังควบคุมความประพฤติสินะ แต่ว่า ถ้าใช้นานๆอาจเป็นผลต่อประจุวิญญาณหรือมีผลต่อยมทูต ดังนั้น การคำนวนการใช้ก็คงจะใช้ได้ไม่มาก
"มาอีกแล้ว"จิตสำนึกร้องเตือน เซนนะหันขวับไป คมง้าวฟันฉับ ได้แค่เฉี่ยวๆเมื่อพลังของเซนนะเริ่มแสดงออกมา แล้วถอย ก่อนที่ประจุวิญญาณจะหมุนวนเข้ามาหาเธอ
พลังของชิเนนจูMemory Rosaryของเซนนะ คือการรวมประจุวิญญาณ เซนนะไม่ได้ทำเพื่อให้อีกฝ่ายตาย แต่เพื่อจะไปสมทบกับพวกคนอื่นๆต่อ อีกอย่างท่านอากิโกะก็ไม่ใช่แบบหน่วยสิบเอ็ด
เซนนะชี้นิ้วก่อนที่พลังเมโมรี่โรซารี่จะรวมประจุวิญญาณเสร็จเกิดลูกระเบิดใหญ่ลงโครม ทำให้โดนทั้งคู่ เซนนะซึ่งโดนพลังตนเองถึงกับบาดเจ็บ แต่ก็กัดฟันใช้ก้าวพริบตาออกไปจากบริเวณนี้ทันที
เมื่อฝุ่นตลบอบอวลจางหายไปด้วยพลังดูดกลืนของอากิโกะ ก็ไม่ปรากฎร่างของคู่ต่อสู้อีกต่อไปแล้ว แต่ทว่าอีกฝ่ายกลับไม่ได้หงุดหงิด เพียงพึมพำเสียงที่ลอยไปตามลม
"ถึงจะหนีจากฉันได้ แต่สังขารมันก็ไม่เที่ยงอยู่ดี เซนนะ"
กลับมาทางด้านเซนนะที่มาถึงหน้าหอสำนึกผิด เด็กสาวหอบ ก่อนจะทรุดลง พลังการใช้นั้นจะดูดเอาแรงไปหมด กว่าจะฟื้นตัวก็คงอีกนาน ไม่ได้ จะหยุดตรงนี้ไม่ได้ ต้องไปต่อ เด็กสาวพูดจบยังไม่ทันจะลุกขึ้น ดวงตาก็เริ่มพร่าเลือน แล้วเธอก็ล้มลงไปทันที ซักพัก เสียงฝีเท้าของคนๆหนึ่งก็เดินเข้ามา คุซาจิชิ ยาจิรุนั่นเอง ดูเหมือนเคมปาจิจะเจอพวกโอริฮิเมะเลยให้มาช่วยดู แต่หมดสติแบบนี้ ทำให้รองหัวหน้าตัวน้อยจัดการแบกแล้วพาเผ่นไปหน่วยสิบเอ็ดทันที
กลับมาทางด้านหอสำนึกผิด
ดวงตาสีไพลินลืมขึ้นเมื่อแรงดันวิญญาณหายไป เด็กสาวหันมาทางหน้าต่างอย่างตื่นตระหนก
เสร็จไปหนึ่ง รายแรก เซนนะ...
“นี่มัน”ลูเคียที่ยืนมองฮานะทาโร่รักษาแผลอยู่ชะงัก หันไปทางต้นกำเนิดวิญญาณ สิ่งที่สัมผัสได้ แรงดันวิญญาณที่ทำให้ขยับขาแทบไม่ออก แต่กลับแฝงแววสนุกสนานร่าเริง เหมือนตกอยู่ในกำมือ แรงดันวิญญาณของเจ้าหญิงฟุจิวาระ อากิโกะ แต่ปกติมันจะสั่นตอนนี้กลับหยุดชะงัก
1ใน4ราชวงศ์มาเอง เด็กสาวเพ่งจิต พลังวิญญาณที่ปะทะมีคนสี่คน แต่ดูเหมือนพลังวิญญาณที่หายไปจะ ของเซนนะสินะ ถ้าอากิโกะมาแสดงว่าหัวหน้าหน่วยองครักษ์ฝั่งมิติวังราชันย์คงจะมาหมด แต่พอนึกถึงพลังที่หายไปยมทูตสาวพยายามอย่างยิ่งยวดที่จะไม่แสดงอาการออกมา เสร็จไปหนึ่งงั้นหรอ แต่ว่าต้องไม่เป็นไรแน่นอน ต้องไม่เป็นไร ยมทูตสาวท่องในใจ
“คุณอิจิโกะอย่าพึ่งขยับตัวสิครับ”เสียงยานๆของฮานะทาโร่เอ่ยขึ้นเรียกดวงตาสีไพลินของลูเคียหันมามองทันที ดวงตาสีน้ำตาลของคนเจ็บหันซ้ายหันขวาแล้วเห็นคนที่ช่วยตัวเองไว้ รวมถึงยมทูตสาวที่ยืนมองด้วยสายตาอันเป็นเอกลักษณ์ของเจ้าตัว
“ไง อิจิโกะ เจ็บหนักเลยนะ”ลูเคียทัก แต่น้ำเสียงกลับดูเหนื่อยๆอย่างน่าประหลาด
“มาอยู่ที่นี่ได้ไง”อิจิโกะยิงคำถามใส่อย่างแปลกใจ เพราะเห็นฮินาโมริพาหนีไปจากสถานการณ์เรียบร้อย
“ฮินาโมริข้าให้ไปดูสถานการณ์ของโซลโซไซตี้แล้ว ตอนนั้นข้ารู้สึกว่าพลังวิญญาณเจ้าลดลงเลยแวะมา”
อิจิโกะพยักหน้าขณะชันตัวขึ้นอีกครั้ง ขณะที่ฮานะทาโร่พยายามห้าม
“ไม่ได้หรอกน่า ยังไงก็ต้องไปลุยต่อ ยังเหลือองครักษ์อีก แถมเจ้าคาอินก็ต้องเจอ แถมยังมีเซนริตบท้าย”
“ถ้าคิดจะออกไปทั้งอย่างงี้อย่านะอิจิโกะ”ลูเคียปรามเสียงเครียด เล่นเอาอีกฝ่ายถึงกับหยุด “เมื่อครู่ พลังวิญญาณเกิดการปะทะกัน พวกหัวหน้าองครักษ์ฝั่งมิติวังราชันย์ก็ปรากฏตัวแล้ว ถ้าออกไปทั้งอย่างงี้ไม่ตายก็ต้องปางตาย เซนนะเองก็แพ้”
“ทำไม”คราวนี้รายการทะเลาะเริ่มต้นแล้ว ลูเคียหรี่ตาลงอย่างหงุดหงิด
“เจ้าคิดหรือว่าจะเอาชนะลูกพี่ลูกน้องและฝาแฝดของยูกิได้ ระดับพวกนั้นไม่ธรรมดาสูงกว่าฝั่งเซย์เรย์เทย์หลายเท่าทุกคนเลย ความเพียบพร้อมนั้นเหนือกว่าที่เจ้าเจอมาจนเห็นได้ชัด ทั้งสมอง ฝีมือ ทุกอย่าง แค่ฝั่งเซย์เรย์เทย์ก็แทบปางตายแล้วจะเอาอะไรไปสู้กับพวกนั้น ขนาดระดับสายเลือดราชวงศ์ยังพ่ายแพ้ นับประสาอะไรกับมนุษย์ธรรมดาที่เป็นตัวแทรยมทูตอย่างเจ้า”เด็กสาวร่ายยาวอย่างหัวเสีย ช่วงนี้มีแต่เรื่องเครียดจนแทบจะเป็นบ้า “ตอนนี้รักษาตัวให้หายแล้วค่อยออกไป”
อิจิโกะหยุดไปทันที ลูเคียถอนหายใจเบาๆ ขณะหันไปทางหอสำนึกผิด พลังวิญญาณที่แม้แต่หินจิตสังหารยังเก็บไม่อยู่ กับข้อความที่คาโฮโกะส่งมา เรื่องเบื้องหลังการประหารครั้งนี้ มีเงื่อนงำ จะเหมือนกรณีของเธอรึเปล่าก็ยังไม่รู้ได้ แต่ว่า ถ้าเป็นจริง เป้าหมายก็คงจะเป็น
ดวงตาสีไพลินหรี่ลงอีกครั้งอย่างเคร่งเครียด
หัวหน้าองครักษ์ทั้ง7คนแน่นอน...
ตอนนี้เธอเคลื่อนไหวอะไรไม่ได้มากเป็นแน่ เพราะต้องหลบ แต่ว่า คนที่จะตรวจสอบได้ ท่านพี่ฮิซานะ...
ปังๆ
เสียงเคาะประตูห้องคุมขังของหอสำนึกผิด ทำให้ยามเฝ้าหน้าประตูนั้นซึ่งเป็นทหารของหน่วยลับวังราชันย์สองคนต้องหันมามอง
"มีอะไรเหรอขอรับ"
"ข้างนอกเวลานี้เกิดอะไรขึ้นบ้าง"เสียงสูงของเด็กสาวร้องถามจากข้างใน ทำให้ยามสองคนหันมามองหน้ากันอย่างเลิกลั่ก
"ตอนนี้วังกลางถูกปิดตาย ส่วนการปะทะกัน ก็หยุดไปเรียบร้อยแล้วขอรับ ท่านโทโอยะ"
วังกลางถูกปิดตาย คำถามที่ทำให้เจ้าหญิงโทโอยะต้องชะงัก คิ้วเรียวขมวดมุ่น ถูกผิดตายหมายความว่าอย่างไรกัน ดวงหน้าสะสวยที่ไม่เคยมีรอยยิ้มบัดนี้ก็เช่นเดิม ดวงตาสีน้ำเงินคู่สวยมองไปรอบๆหอสำนึกผิด จะว่าไป พลังหินจิตสังหารดูดซับไม่ได้พอเอาซะเลย แต่ว่า ทางที่มันปลดปล่อยไปมากที่สุดนั้น ยูกิเดินไปที่หน้าต่างของหอสำนึกผิดที่ส่องฉายไปที่เนินโซเคียคุและแท่นการประหารที่ได้รับการซ่อมแซมใหม่ให้แข็งแรงกว่าเดิม
พลังวิญญาณของเรา ถูกปล่อยไปที่นั่นมากที่สุด สมองที่ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์หรือไร้พลัง มันยังคงทำงานเช่นเดิม และตอนนี้มันกำลังใช้ความคิดอีกครั้ง
การที่เธออยู่ในนี้มันทำให้รู้ข่าวคราวอะไรดีกว่าเดิม ต้องขอบคุณเซนริมัน... ที่อุตส่าห์มาบอกข่าวคราว และพวกคนอื่นจะห้ามไม่ได้ด้วย เพราะอีกฝ่ายเป็นถึงว่าที่กษัตริย์ ไม่มีใครกล้าขัดคำสั่งเขาอยู่แล้ว แม้แต่ตอนนี้ที่เธอถูกขังที่นี่ ตำแหน่งที่เธอยังคงมีอยู่นั้น ยังคงสั่นคลอนโซลโซไซตี้เสมอ เธอรู้ทุกๆอย่าง แต่ว่าแค่ทำอะไรไม่ได้เท่านั้น ตำแหน่งของเจ้าหญิงผู้ต้องคำสาปอสูร สายเลือดของเทวาและซาตาน รวมถึงยมทูต และเป็นราชวงศ์ที่เก่าแก่และทรงอำนาจที่สุดของโซลโซไซตี้มาตั้งแต่ยุคโบราณ
ถ้าเธอจะถามอะไรและสั่งให้เขาตอบ ก็ไม่ใช่เรื่องยาก เพราะยังไงก็ต้องรู้อยู่ดี
แต่วังกลางถูกปิดตาย การกักขังราชวงศ์ เป้าหมายที่คนอย่างเธอเองก็ดูออกได้อย่างง่ายดาย ก็แค่จะกำจัดพวกเธอทิ้งเท่านั้น ใครๆก็ต้องรู้ว่า ถ้าจะกำจัด ก็กำจัดมันสมองของกลุ่มไปก่อน เพราะมันสมองนั้นต่อให้ไม่มีพลังก็ยังอันตราย
และสิ่งที่เซนริใช้คิโดใส่เธอไว้ นั่นก็ทำให้เธอพยายามตีให้แตก แต่ไม่นานนักเธอก็รู้ได้ ดวงตาพราวระยับแม้จะอ่อนล้าเมื่อรู้ถึงเหตุผลทุกๆอย่าง
ต่อให้ไม่ต้องสวยงดงามไม่ต้องเพอเฟ็ค แค่เอาตัวรอดให้ได้ก็พอ เด็กสาวที่ไม่ถึงกับต้องใจดีและใสซื่อ เพียงแต่เป็นคนใจเย็น และคิดทบทวนอยู่ ไม่ได้เพอเฟ็ค ไม่ได้เรียนเก่ง ไม่จำเป็นต้องมีผลการเรียนดี แค่ประยุกต์เอาเนื้อหาที่เรียนมาใช้ หรือฉลาดและมีไหวพริบด้วย
หรือที่สุนทรภู่เคยบอกไว้แหล่ะ รู้รักษาตัวรอดเป็นยอดดี
ต่อให้ไม่มีอาวุธ แต่จะมีใครบ้างไหมที่ต้านทานเธอคนนี้ได้
“พลังวิญญาณของคุณเซนนะ”แต่ละคนในกลุ่มอิชิดะสะดุ้งวาบขึ้นเมื่อพลังวิญญาณนั้นหายไปเรียบร้อย
“ไม่จริงน่าหรือว่า”คิระขมวดคิ้ว เพราะรู้ว่าเมื่อครู่นี้ คนที่พลังวิญญาณหายไปนั้นสู้กับใคร
“ท่านนักสู้ลำดับที่สี่ ท่านหญิงอาคาเนะ เซนนะถูกส่งไปรักษาตัวเรียบร้อยแล้ว”เสียงหนึ่งบอก ทำให้ทุกคนหันไปมองต้นเสียง เด็กหนุ่มวัยสิบต้นๆผมสีเงินและรูปร่างเล็ก หัวหน้าหน่วยสิบ ฮิตซึกายะ โทชิโร่ ดูท่าทางเขาคงจะเดินมาที่หน่วยสิบเอ็ดซึ่งพวกรันงิคุไปขออยู่ชั่วครูแล้วค่อยเดินทางไปหน่วยสิบเอ็ดเพื่อรักษาให้อิชิดะ
“รักษาตัวหรือโทชิโร่คุง”โอริฮิเมะทวนคำ ดวงตาสีเขียวเข้มของเด็กหนุ่มนั้นหันมามองแล้วร่างเล็กๆก็พยักหน้า
“อาคาเนะ เซนนะ เป็นถึงน้องสาวของผู้สำเร็จราชการชั้นสูงของมิติวังราชันย์ ไม่ว่าจะมีเหตุการณ์อันตรายในโซลโซไซตี้ก็จะปลอดภัยตลอดเพียงแต่ตอนนี้ก็เป็นอีกคนที่เคลื่อนไหวไม่ได้อีกแล้ว ทีนี้ก็เหลือแต่คุจิกิกับฟุยุโซระแหล่ะ”
คุจิกิ ลูเคียกำลังเดินสำรวจไปทั่วบริเวณของท่อระบายน้ำทางเก่า ดูเหมือนอิจิโกะจะอาการดีขึ้นแล้ว และกำลังเตรียมตัวออกไปในไม่ช้า หลังจากรักษาตัวมาได้อาทิตย์นึง อาทิตย์เดียวที่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลยและการรักษาฮานะทาโร่ได้อธิบายว่ามันต้องใช้เวลานานหากเป็นบาดแผลที่เกิดจากดาบฟันวิญญาณของหน่วยองครักษ์ต้องใช้เวลารักษาค่อนข้างนาน ตอนนี้พวกเธอมาอยู่ที่โซลโซไซตี้ได้ถึงสองอาทิตย์แล้ว ทีนี้ อีกสองอาทิตย์จะเปิดเทอม จะว่าไป ถ้าปะทะกับคาอินหรือเซนริ ไม่ก็มาซาฮิโระ คงต้องหยุดเรียนอีกซักกี่อาทิตย์
“ลูเคีย ไปกันได้ยัง”เสียงอิจิโกะตะโกนเรียก ลูเคียพยักหน้านิดๆแล้วหยิบโซเดะโนะชิรายูกิมาคาดที่เอว
ยมทูตทั้งสามเดินออกไปอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็วิ่งไปอย่างรวดเร็ว ระหว่างวิ่งก็เริ่มรู้สึกไม่ดี พลังวิญญาณเริ่มหนักหน่วงขึ้น จนกระทั่งมาถึงทางที่ใกล้หอสำนึกผิดก็รู้สึกถึงพลังวิญญาณ ของยูกิที่แผ่ออกมาจากหอสำนึกผิด แล้วก็อีกคน ยมทูตสาวจำได้ดีเลยทีเดียว พลังวิญญาณแรงดันของมันทำให้ฮานะทาโร่ต้องล้มลงไปทันที
“ฮานะทาโร่”อิจิโกะและลูเคียหันมาพร้อมๆกัน ขณะเดินเข้ามาช่วยพยุง แล้วพยายามไปต่อ แต่ยิ่งเหยียบย่างเข้าไปก็รู้สึกแน่นและสั่นสะท้านมากขึ้น แรงดันวิญญาณที่แรงกว่าฮาริเนะ ยูโนะกิมากมายนัก ดวงตาสีน้ำเงินของลูเคียเบิกกว้างเมื่อรู้สึกคุ้นเคยกับแรงดันวิญญาณนี้ และเดินไปชนกับอิจิโกะที่หยุดชะงัก ทุกคนหันมามองกับคนที่ยืนอยู่ เด็กหนุ่มที่ดูแล้วอายุคงมากกว่าพวกเขาปีสองปี ผมสีทองแซมเงินสว่างและซอยเป็นทรงดูเท่ห์ ดวงตาสีเงินคู่สวยแม้จะไม่ได้คมกริบมาก แต่ก็ดูดี รับกับใบหน้าที่หน้าตาดีจนถึงดีมาก เขาเป็นคนรูปร่างสูงกว่าอายุนัก เสื้อฮากามะและเสื้อคลุมสีขาวแต่หากเป็นแขนสั้นและออกแบบให้อยู่ในช่วงวัยรุ่น และแค่ดวงตาสีเงินของเขา ทุกคนก็จำได้
“นะ นั่น”ฮานะทาโร่พึมพำตะกุกตะกัก อิจิโกะเลื่อนมือไม่กุมซันเงสึแน่นที่บัดนี้เริ่มสั่นระริก แค่แรงดันวิญญาณก็ทำให้ดาบสะท้าน
“ไม่ได้เจอกันตั้งนานนะ”เขาหันมาทัก หลังจากยืนกอดอกพิงกำแพงอยู่นานพอสมควร
เขาคนนั้น จำได้ดี... ดวงตาสีเงินที่เป็นเอกลักษณ์
“คาอิน เซ็ทสึ หัวหน้าหน่วยองครักษ์”ฮานะทาโร่พูดออกมาได้ในที่สุด
แย่เสียแล้ว ดันมาเจอใครไม่เจอ กันมาเจอหัวหน้าองครักษ์
“บัน... ไค”อิจิโกะพูดขึ้นมาก่อน “ลูเคีย พาฮานะทาโร่ไปที่หอสำนึกผิดทั้งสองคนเลย”
“เจ้าบ้า นี่เจ้าเป็นอะไรไป คิดจะทำอะไรกันแน่”คนถูกสั่งตะโกนว่าใส่ทันที
“เร็วเข้า”เมื่อได้ยินเสียงเร่ง ลูเคียจึงจัดการลากฮานะทาโร่ไปที่หอสำนึกผิดโดยเร็ว ส่วนทางด้านศึกล้างตาของพวกผู้ชาย (บ้าศักดิ์ศรี) กำลังจะเริ่มขึ้น อิจิโกะที่มาอยู่ในสภาพบันไค และคาอิน ที่ชักดาบฟันวิญญาณของเขาออกมา
ฮารุวากิ เจ้าชายแห่งฤดูใบไม้ผลิ เคียวสีทองอร่ามทั้งเล่ม และสลักลายไว้อย่างสวยงาม
“เปิดมาก็เริ่มเลยละกัน”คาอินไม่พูดพล่ามทำเพลง พุ่งเข้าใส่ อิจิโกะเองก็ไม่แพ้กันเช่นกัน ต่างฝ่ายลงอาวุธ...
เคร้ง
เปรี้ยง!!!!
To be continue<<<
ความคิดเห็น