Harry Potter & Child of the Gods

ลำดับตอนที่ #22 : Chapter : Join the Army

เหลือเวลาเพียงแค่อาทิตย์เดียวเท่านั้นก่อนที่โรงเรียนจะเปิดเทอม เฮอร์ไมโอนี่ส่งจดหมายมาบอกผมว่าพรุ่งนี้แฮรี่จะถูกพิจารณาคดีที่ห้องพิจารณาคดีของกระทรวงเวทมนต์ ด้วยเหตุนี้ผมจึงต้องไปที่กองบัญชาการ

 

"ธีน่าพี่ต้องไปค้างที่บ้านของรอนนะคืนนี้ " ผมเอ่ยขึ้นขณะทานมือเช้าอยู่ 

 

"เรื่องแฮรี่...ใช่ไหมคะพี่" ผมแค่พยักหน้า 

 

"พี่พอจะบอกได้ไหมว่ามันเกิดอะไรขึึ้น?" ธีน่าเลิกคิ้วขึ้น

 

"ดูเหมือนแฮรี่จะถูกพิจารณาคดีนะ " ผมพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูกังวลเล็กน้อย

 

"งั้นพี่ก็รีบไปเหอะ...ฉันอยู่ได้ไม่ต้องห่วง อาเธน่าเธอก็อยู่ด้วย" ธีน่าพูดขึ้น ผมแค่พยักหน้า ก่อนจะหันไปมองที่อาเธน่า ใบหน้าของผมร้อนฉ่าขึ้นมาอีกครั้ง เมื่อเห็นดวงตาสีแดงคู่นั้น มองมายังผม

 

"อาเธน่า...ฉันฝากยัยธีน่าด้วยนะ" ผมพูดแบบอมยิ้มนิดๆ อาเธน่าเธอแค่พยักหน้า ผมไม่เข้าใจเธอจริงๆ ว่าตอนนี้เธอกำลังคิดอะไรอยู่ แววตาที่นิ่งเฉยคู่นั้นมันไม่แสดงอาการอะไรออกมาเลย ผมอยากรู้จักตัวตนของเธอให้มากขึ้นกว่านี้จริงๆ บางทีผมอาจจะเดาออกก็ได้ว่าเธอคิดอะไรอยู่

 

"ให้ตายสิ! มันน่าอึดอัดชะมัดเวลาที่ยัยนี่ทำหน้านิ่งเฉยแบบนี้" ผมบ่นงึมงำ ในขณะที่เคี้ยวขนมปังอยู่

 

"งั้นพี่ขอตัวนะ" ผมไม่ได้รีบ แต่ผมไม่ชอบอาการเมินเฉยของอาเธน่าเลยซักนิด ผมคาบขนมปังชิ้นนั้นออกมาด้วย ก่อนที่จะเดินเข้าไปที่ห้องนั่งเล่น

 

"เดี๋ยวสิฟีอัส!" ผมถึงกับสดุ้ง เมื่อเสียงที่เรียกผมไว้นั้น คืออาเธน่า

 

"ว่าไง?มีอะไรรึป่าว" ผมเลิกคิ้วขึ้น

 

"นายเก็บเครื่องรางนี่ไว้นะ...มันจะช่วยคุ้มครองนายจากอันตรายทุกอย่าง" (น้ำเสียงแบบเย็นชา แต่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง)

 

"เครื่องราง? อื้อขอบใจมากนะ" ผมหยิบเครื่องรางขึ้นมาดู ก่อนจะยิ้มหน้าบาน

 

"นี่อาเธน่า...เธอยิ้มบ้างก็ดีนะ" ผมเอามือหยิกที่แก้มเธอเบาๆ ก่อนจะโดนอาเธน่าปัดมือของผมออก

 

"ไอ้บ้า ทำอะไรเนี่ย ฉันเจ็บนะ" อาเธน่าทำหน้าบูดบึ้งขึ้นมาทันที ผมหัวเราะเบาๆ ก่อนจะหายตัวไป

 

---กองบัญชาการ---

 

 เมื่อผมมาถึงกองบัญชาการ ทุกคนในภาคีมีสีหน้าที่เคร่งเครียดมาก แต่ก็แปลกผมไม่เห็น รอน กับเฮอร์ไมโอนี่เลยแหะ (หรือเค้าแค่ประชุมกันเฉพาะผู้ใหญ่ฟร๊ะ = = ตูมาผิดเวลาจริงๆ) ผมคิดในใจ

 

"โอ้ว!ผมคิดว่าผมเจอสมาชิกอีกคนแล้วละ" นั่นเป็นเสียงของดัมเบิลดอร์ที่เอ่ยขึ้น 

 

"คุณไว้ใจให้เค้าทำงานแบบนี้งั้นรึครับ? อาจารย์ใหญ่" เสียงที่ฟังดูขัดหูนั้นเป็นของใครอื่นไม่ได้นอกจากศาสตราจารย์สเนป

 

"สเนปอยู่ในภาคีด้วยหรือนี่" ผมคิดในใจ

 

"อย่าห่วงไปเลยเซเวอรัส ผมคิดว่าเค้าเหมาะสมที่สุด ที่จะเข้าร่วมภาคีกับเรา" ดัมเบิลดอร์พูดขึ้นก่อนจะ หันมาขยิบตาให้กับผม

 

"นั่งลงสิฟีอัส" คุณลูปินเอ่ยขึ้น ผมมองหน้าทุกคน ก่อนจะนั่งลงที่เก้าอี้

 

"แล้วเพื่อนของผมพวกเค้าหายไปไหนกันหมด?" ผมถามขึ้นด้วยความสงสัย

 

"อยู่บนห้อง...ฉันคิดว่าพวกเค้ายังไม่พร้อมที่จะเข้าร่วมภาคีในตอนนี้" ซีเรียสพูดขึ้น

 

"ผมคิดว่าพวกเค้าเต็มใจเข้าร่วมนะคับ ถ้าพวกคุณเอ่ยปากชวนพวกเค้า" ผมพูดเสนอความเห็นของตัวเอง

 

"เธอไม่มีสิทธิ์ต่อรองใดๆทั้งสิ้น" สเนปพูดขัดคอผมเฉยเลย ผมอยากจะพูดตรอกกลับไป แต่ก็ทำได้เพียง แค่มองหน้าแล้วนั่งเงียบ ถ้าไม่ติดว่าเค้าเป็นอาจารย์ ตูจะตรอกกลับให้หงายเงิบไปเลย-[]- (โมโห)

 

"งั้นผมไม่ขอเข้าร่วม เพราะคนที่พวกคุณกำลังพูดถึงคือมิตรสหายของผม พวกคุณกำลังดูถูกฝีมือของพวกเค้า"เมื่อผมพูดจบ ก็ลุกจากเก้าอี้ทันที

 

"ฉันอยากให้เธอคิด ไตร่ตรองข้อเสนอที่ฉัน เสนอให้เธออีกครั้ง ฟีอัส!" คำพูดของดับเบิ้ลดอทำให้ผมหยุดชะงักความคิดของตัวเองเอาไว้ 

 

" ทำไมคุณถึงอยากให้ผมเข้าร่วมในภาคีล่ะครับ...ผมก็แค่ผู้ชายธรรมดา ไม่ได้วิเศษวิโสไปกว่า เพื่อนของผมเลย"

 

" เพราะฉันเชื่อว่าเธอสามารถดูแลแฮร์รี่ได้ดีกว่าพวกเราไงละ" ดัมเบอร์ดอร์พูดขึ้น 

 

"แฮรี่ดูแลตัวเองได้ เค้าไม่จำเป็นต้องมีคนคอยดูแลหรอกคับศาสตราจารย์" ผมก็ไม่เข้าใจทำไมต้องเป็นผมด้วยที่ต้องเข้าร่วม กับพวกเค้า

 

"ใช่...แฮรี่ไม่ต้องการใครให้มาดูแล ก็จริงอยู่...แต่เธอยังไม่เข้าใจสถานการณ์ในตอนนี้ดี ซึ่งฉันอยากแน่ใจว่า ...เค้าจะปลอดภัยเมื่อมีเธออยู่ด้วย" 

 

" ถ้าคุณคิดแบบนั้น...ผมตกลงที่จะเข้าร่วมกับภาคีครับ"    

อีกด้านหนึ่ง 

 

----คฤหาสน์ปฐพี----

 

 คืนนี้ช่างเป็นคืนที่ดูเงียบผิดปกติจริงๆ ทุกคืนจะมีเสียงกีต้าร์คลอเบาๆให้ได้ฟัง แต่คืนนี้กลับมีแค่เสียงจิ้งหรีด เท่านั้นที่ร้องประสานเสียงกันอยู่ ฉันไม่คิดเลยว่าถ้าหากผู้ชายคนนี้หายไป จากชีวิตของฉันจริงๆ ฉันจะเป็นยังไง ฉันไม่เคยแน่ใจในความรู้สึกของตัวซักครั้ง ฉันคอยปฏิเสธความรู้สึกของตัวเองมาตลอด จนวันนั้น....วันที่เค้าดึงฉันเข้าไปกอด ฉันถึงได้รู้ว่าที่จริงแล้ว เค้าเป็นผู้ชายที่อ่อนโยน (ถึงแม้จะปากแข็งเป็นบางครั้งก็ตาม ) และเป็นผู้ชายที่รักคนอื่นมากกว่าตัวเองซะอีก เค้าเข้ามาเติมเต็มชีวิตส่วนที่ขาดหาย ชีวิตที่ต้องอยู่ตัวคนเดียวในคฤหาสน์ที่แม้แต่ตัวฉันเองก็ไม่สามรถออกไปได้....

 

 "ทำไมต้องคิดถึงหน้าของหมอนั่นด้วย...ไม่เห็นจะเข้าใจตัวเองเลยซักนิด" อาเธน่าสะบัดหน้าไปมา ก่อนจะเหม่อมองไปยังนอกหน้าต่าง

 

"ตอนนี้นายกำลังทำอะไรอยู่นะ ...ฟีอัส" ฉันเผลอคิดถึงไอร่ผู้ชายบ้าคนนี้อีกแล้ว ให้ตายสิ!ฉันต้องเพี้ยนไปแล้วแน่ๆ อาเธน่าส่ายหน้าไปมาอีกครั้ง 

 

"พอกันที...เลิกคิด เลิกเพ้อฝันได้แล้ว ตื่นสักทียัยอาเธน่า" อาเธน่าเอามือตบหน้าตัวเองเบาก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียง

 

"ทำไมฉันถึงรู้สึกใจคอไม่ดีขึ้นมาแบบนี้นะ...เหมือนจะมีเรื่องร้ายๆเข้ามาในชีวิตของฉันยังไงไม่รู้แหะ = =" (เอ่อ...น้องจ๋าเป็นพี่เจนญาณทิพย์เหรอจ๊น้อง) 

 

"นี่ไรท์คะ...ยังไม่ไปผุดไปเกิดอีกหรอคะเนี่ย" มองแบบสะพรึง

 

"กำลังจะไปพอดีเลยคับ..." วัิ๊ง ~~ (เกือบเอาชีวิตไปเฝ้ายมบาลไหมละตู TT"

 

เรามาดราม่ากันต่อดีกว่าคับ ~~

 

"ช่างเหอะ ...นอนดีกว่าเรา" เมื่ออาเธน่าคิดได้แบบนั้น เธอก็ปิดไฟนอนทันที โดยที่เธอไม่รู้ตัวเลยว่า มีใครบางคนกำลังเฝ้ามองดูเธออยู่....

 

~ราตรีสวัสนะอาเธน่า" ผมแอบปีนหน้าต่างขึ้นมาที่ห้องของอาเธน่า ก่อนที่จะวางกุหลาบสีขาวไว้ที่ข้างเตียงของเธอ แล้วผมก็รีบปีนกลับออกไป โดยมีแฮรี่คอยอยู่ข้างล่าง 

 

"นายนี่แน่มากจริงๆ เลยเพื่อน ปีนขึ้นคฤหาสน์ของตัวเอง"- - แฮรี่แอบหัวเราะก่อนจะเอามือตบไหล่ผมเบาๆ

 

"ไม่ต้องมาพูดประชดเลยแฮรี่" 

 

"นายชอบเธอ...แล้วทำไมนายไม่บอกเธอไปละว่านายรู้สึกยังไงกับเธอ" แฮรี่ถามขึ้น

 

"แฮรี่...มันไม่ง่ายแบบนั้นหรอก ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าอาเธน่าคิดยังไงกับฉัน...ฉันกลัวเธอจะปฏิเสธ..." ผมพูดด้วยน้ำเสียงเศร้าๆ เหมือนคนหมดหวัง

 

"นายอย่าพึ่งคิดมากเลย...นี่มันก็ดึกมากแล้ว ฉันว่าพวกเรากลับกันเหอะ" ผมพยักหน้า ก่อนที่เราจะใช้ไม้กวาดลอยหายไปในความมืด

 

#ไม่ขออะไรมากครับ เม้นให้ผมสักนิด ขอบคุณคับ