ลำดับตอนที่ #34
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #34 : Chapter : Half - Blood
เกิดอะไรขึ้น?..." ผมสะดุ้งตื่นขึ้นด้วยความงัวเงีย รอนเค้ากำลังเก็บกระเป๋าอย่างเร่งรีบ
"พ่อฉันได้รับบาดเจ็บนะ...ตอนนี้อยู่ที่โรงพยาบาลเซนต์มังโก" รอนมีสีหน้าที่ตึงเครียด
"แล้วมันเรื่องอะไรกัน?" ผมยังพูดด้วยความงัวเงีย พรางหาวเป็นระลอก
"เอาไว้...ให้เฮอร์ไมโอนี่เล่าให้นายฟังแล้วกัน" รอนยกกระเป๋าของเค้าแล้วเดินออกไป ผมจึงลุกออกจากเตียง แล้วเดินตามลงไปเช่นกัน
พอผมเดินลงมาถึงห้องนั่งเล่น ผมก็เห็นเฮอร์ไมโอนี่นั่งอยู่ที่โซฟา สีหน้าของเธอไม่สู้ดีนัก
"เฮอร์ไมโอนี่ฉันไปก่อนนะ..." รอนกล่าวลาเฮอร์ไมโอนี่
"อื้อ...แล้วเจอกันวันคริสมาตส์นะ" เฮอร์ไมโอนี่พูดด้วยน้ำเสียงสั่นคลอ รอนคลี่ยิ้มออกมา ก่อนที่เค้าจะเดินผ่านประตูออกไป
"เกิดอะไรขึ้นกับคุณวีสลีย์?" ผมทำหน้าขมวดคิ้วด้วยความสงสัย
"เค้าถูกงูกัดน่ะ..."
"งู?" ผมยิ่งงงเข้าไปกันใหญ่
"ใช่...แฮรี่บอกแบบนั้น...แล้วมันก็เป็นเรื่องจริงด้วย" เธอเอามือกุมหน้าตัวเองไว้ แล้วร้องไห้ออกมา ผมไม่ค่อยเข้าใจสถานการณ์เท่าไหร่
"คุณวีสลีย์ต้องปลอดภัย...ฉันเชื่อแบบนั้น" ผมนั่งลงข้างๆเฮอร์ไมโอนี่ พรางเอามือตบไหล่เธอเบาๆเป็นการปลอบใจ ก่อนที่เธอจะโผลเข้ามากอดผม..ผมทำได้แค่ปล่อยให้เธอร้องไห้ออกมา
"เฮอร์ไมโอนี่...แล้วแฮรี่ละ?" ผมแปลกใจที่ไม่เห็นแฮรี่เลยถามขึ้น
"ศาสตราจารย์สเนปพาเค้าไปที่ห้องปรุงยาน่ะ"
เธอพูดด้วยน้ำเสียงสะอื้น ผมแค่พยักหน้า
เราสองคนนั่งกันอยู่เงียบๆในห้องนั่งเล่น และผมคิดว่ามันเป็นบรรยากาศที่น่าอึดอัดสำหรับผมมาก เฮอร์ไมโอนี่เธอก็ได้แต่นั่งร้องไห้ไม่ยอมพูดจาอะไรกับผมเลยสักนิด
"หยุดร้องได้แล้ว...เดี๋ยวตาเธอก็บวมเป่งออกมาเป็นลูกมะนาวหรอก" ผมเลยพูดเล่นขำๆออกมา แต่เธอก็ยังคงนั่งเงียบ...ผมหมดปัญญา ก็เลยปล่อยให้เธอร้องไห้ต่อไป จนถึงเช้า...
---ห้องโถงใหญ่---
บรรยากาศในตอนเช้าที่ห้องโถงยังครึกครื้นเหมือนเดิม มีเพียงพวกเราสามคนเท่านั้นที่นั่งเหี่ยวเฉาใกล้ตายอยู่ที่โต๊ะ มันจะมืดมนอะไรเช่นนี้ ผมนั่งมองเพื่อนทั้งสอง สลับกันไปมา พร้อมถอนหายใจ
"วันนี้ฉันขอบายวิชาพยากรณ์นะ" ผมพูดขึ้นทำลายความอึมครึมของเพื่อนทั้งคู่
"แล้วนายจะไปไหน?" แฮรี่ทำหน้าแบบงงๆ แล้วถามขึ้น
"ไม่รู้ดิ!" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"ถ้าอาจารย์ถามละว่านายหายไหน เราจะบอกเธอยังไง" แฮรี่เลิกคิ้วขึ้นบ้าง ส่วนเฮอร์ไมโอนี่หรี่ตามองผมอย่างจับผิด
"ก็บอกเธอไปว่าฉันไม่สบาย...เคลียแล้วนะ" พอผมพูดจบก็เดินออกไป
"อะไรของเค้า...คิดจะไม่เข้าเรียนก็ไม่เข้าซะดื้อๆ" เฮอร์ไมโอนี่บ่นขึ้นมาทันที แฮรี่แค่ยิ้มแบบเจือนๆ
ผมเดินไปตามทางเดินเรื่อย พูดก็พูดเหอะครับผมไม่มีที่จะไปจริงๆ เลยเดินวนอยู่แถวๆหน้าสนาม เดินวนไปมาเป็นสิบๆรอบ
"ว่างนักรึไงถึงมาเดินวนไปมาอยู่แถวนี้?" เสียงที่ฟังดูคุ้นหูเอ่ยทักขึ้น ผมรีบหันกลับไปมองทันที
"ก็ไม่ได้ว่างหรอก!...แค่ไม่มีอารมณ์ที่จะเรียนเท่านั้นเอง" ผมพูดด้วยน้ำเสียงกวนๆ ก่อนจะคลี่ยิ้มออกมา
"งั้นหรอ...ฉันชักสงสารพ่อนายแล้วสิ ที่มีลูกที่เอาแต่ใจแบบนายเนี่ย" อาเธน่าพูดแขวะผมทันที ผมแค่หัวเราะเบาๆ
"ว่าแต่เธอเหอะ...จะไปไหน?" ผมยิ้มให้กับอาเธน่า
"ในมือมีหนังสือ...กับกระดาษรายงานหนาปึกแบบนี้ นายคิดว่าฉันจะไปเดินเล่นรึไง?" อาเธน่าพูดยอกย้อน
"อ่าหะ!...เป็นคำตอบที่กวนประสาทสิ้นดี" ผมคลี่ยิ้มออกมา
"ฉันไม่คุยกับนายแล้ว...เสียเวลาเปล่าๆ" อาเธน่าเธอรีบเดินผ่านหน้าผมไปทันที ผมอยากจะดึงตัวของเธอมากอดไว้จริงๆ แต่นั่นก็เป็นเพียงแค่ความเพ้อฝันอันน้อยนิดของผม
ในที่สุดผมก็ตัดสินใจได้ว่าจะไปที่ไหนดี....
---ห้องทำงานดัมเบิลดอร์---
ผมหยุดยืน อยู่ที่หน้าประตู นี่ผมต้องบ้าไปแล้วแน่ๆอยู่ดีๆก็อยากจะมาหาดัมเบิลดอร์ มันเหมือนผมกำลังฆ่าตัวเองตายชัดๆ โดดเรียนยังไม่พอ ยังมีหน้ามาหาราสบอสของฮอกวอตส์อีก-[]-
ก๊อก ๆ ๆ~ ~ ประตูห้องเปิดออกโดยอัตโนมัติ
"สวัสดีคุณปฐพี..." ดัมเบิลดอร์กล่าวทักทาย
"สวัสดีครับศาสาตราจารย์" น้ำเสียงสั่นระริก
"ฉันจำได้ว่า...เธอถูกกักบริเวณหลังมื้อค่ำนะคุณปฐพี" ดัมเบิลดอร์มองผมผ่านแว่นตาคู่ใจของเค้า
"ครับ...ผมแค่มีเรื่องอยากถามอาจารย์สักข้อสองข้อน่ะคับ"
"ว่ามาสิ"
"ผมอยากรู้ความเป็นมาของเหล่าทวยเทพ...อาจารย์พอจะเล่าให้ผมฟังได้ไหมครับ?" ผมมีสีหน้าจริงจังขึ้นมาทันที
"ฉันก็ไม่รู้อะไรมากมายเกี่ยวกับเรื่องพวกนี้หรอก...แต่ถ้าเธออยากจะรู้จริงๆ ฉันจะให้เธอยืมหนังสือเล่มนี้" ดัมเบิลดอร์หยิบหนังสือที่วางกองอยู่ข้างโต๊ะทำงานขึ้นมา แล้วยื่นให้กับผม
"เทพแห่งโอลิมปัส" ผมหยิบหนังสือขึ้นมาพรางมองหน้าของดัมเบิลดอร์
"ตามสบาย..." ดัมเบิลดอร์เอ่ยขึ้น ผมเพียงแค่พยักหน้า ก่อนจะนั่งลงที่โซฟา ผมเปิดหนังสืออ่านอย่างตั้งใจ หนังสือเล่มนี้บอกทุกอย่างที่เกี่ยวกับเหล่าทวยเทพ และเทพที่ผมสนใจมากที่สุดก็คือซูส ผมคิดว่าผมเคยเห็นเค้าในความฝันของผม...และสิ่งที่ผมสนใจอีกอย่างคือสัญญาลักษ์รูปสายฟ้า ซึ่งมันตรงกับจี้รูปสายฟ้าของผม ผมแปลกใจเป็นอย่างมาก
"บุตรชาย หรือบุตรสาวที่เกิดจากเทพและมนุษย์นั้นเรียกว่าเด็ก เลือดผสม ซึ่งส่วนมากแล้วเด็กเลือดผสมจะไม่สามารถอยู่ร่วมกับเหล่าทวยเทพได้ จึงถูกทอดทิ้งให้อยู่กับพวกมนุษย์ด้วยกัน แต่พวกเค้าจะมีพลังและความสามรถพิเศษแต่ต่างจากมนุษย์ทั่วไป "
"พวกเทพนี่ไม่ค่อยมีความรับผิดชอบเลยแหะ" ผมพึมพำออกมา
"บุตรที่เกิดจากเหล่าทวยเทพกับมนุษย์นั้นจะมีสัญญาลักษ์ หรือสิ่งของบางอย่างติดตัวมาด้วยซึ่งเป็นเครื่องหมายแทนใจจากเหล่าทวยเทพ ซึ่งสัญญาลักษ์ และสิ่งของเหล่านั้นมักจะแต่งต่างกันออกไป "
"ไหนๆก็ทิ้งขว้างลูกขนาดนี้แล้ว...ยังจะต้องให้ของพักนี้ติดตัวมาด้วยทำไม...ไม่มีประโยชน์เลยสักนิด" ผมยังคนพึมพำกับตัวเอง จนในที่สุดผมก็ปิดหนังสือลง ทำไมผมถึงรู้สึกโกรธพวกเทพมากขนาดนี้นะ...
"ศาสตราจารย์ฮะ!คุณคิดว่าในโลกใบนี้จะมีลูกของเหล่าทวยเทพปะปนอยู่กับพวกมนุษย์จริงๆ หรอครับ?" ดัมเบิลดอร์คลี่ยิ้มออกมา
"ฉันจะบอกให้เธอรู้ไว้อย่างหนึ่งนะ...หนังสือไม่เคยโกหก...มันขึ้นอยู่กับว่าเธอจะเชื่อมาก...หรือน้อยเท่านั้นเอง" ดัมเบิลดอร์คลี่ยิ้มออกมาอีกครั้ง ผมเพียงแค่พยักหน้า
"งั้นผมขอตัวนะครับอาจารย์" ผมเดินออกจากห้องทำงานของดัมเบิลดอร์ด้วยความสงสัย และคำถามอีกนับร้อยคำถามที่ผุดขึ้นมาในหัวของผม
"ถ้าหนังสือไม่เคยโกหก...แล้วไอ้สร้อยคอบ้านี่ทำไมมันถึงได้อยู่กับแม่ละ...แล้วแหวนวงนั้นที่แม่มอบให้กับยัยธีน่าละมันคืออะไร...แม่ กับ พ่อ มีอะไรปิดบังผมกับน้องงั้นหรอ?" ผมเดินเหม่อไปตามทางเดิน
โครม ม ม ม (เดินชนใครบางคนเข้าอย่างจัง)
"โอ๊ย!ตาบอดรึไงฟร๊ะ" ผมสบถออกมา
"นายนั่นแหละ...เดินมาชนคนอื่นเค้าแล้วยังมีหน้ามาว่าคนอื่นอีก" เสียงหญิงสาวพูดด้วยความโมโห ผมรีบลุกขึ้นยืนก่อนจะหันไปมองยัยผู้หญิงปากดีผู้นี้
"นี่...มีน้ำใจหน่อยสิ" หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงประชด
"เธอนี่น่ารำคาญจริงๆเล๊ย..." (น้ำเสียงโครตประชดกว่า)
ผมเลยต้องฝืนใจพยุงร่างของยัยนี่ให้ลุกขึ้น พอหญิงสาวลุกขึ้นยืน เธอก็เตะขาผมให้ล้มลงทันที
"สมน้ำหน้า..แบร่" แล้วยัยนี่ก็วิ่งหนีผมทันที
"เฮ้ย!..." ผมได้แต่นั่งมองสภาพตัวเองที่นั่งกองอยู่กับพื้น พร้อมกับคำสาปแช่งในใจ
"เด็กบ้านกริฟฟินดอร์ ...วันนี้ฉันต้องหาตัวยัยเด็กนี่ให้เจอ" ผมตั้งคำสัตย์สาบานไว้ทันที...
...มื้อค่ำ...
ผมนั่งจ้องยัยเด็กกะโปโล่นั่นตาไม่กระพริบ
"เฮอร์ไมโอนี่ เธอรู้จักเด็กผู้หญิงที่นั่งข้างลาเวนเดอร์ไหม?"
"อ่อ เซเลน่า น่ะเหรอ?"
"หะ..เซเลน่า?" ผมเลิกคิ้วขึ้น
"ใช่... เซเลน่า ไดอาน่า เวสเปอร์"
"คนบ้าอะไรมันจะชื่อยาวขนาดนั้น" ผมพึมพำเบาๆ
"ทำไมละ...นายสนใจเธองั้นหรอ?" เฮอร์ไมโอนี่ทำหน้าจับผิดผมทันที
"ป่าวหรอก...แค่มีเรื่องต้องสะสางนิดหน่อย" พูดจบผมก็ลุกขึ้นไปหายัยเซเลน่าทันที
"ขอโทดนะราเวนเดอร์...ฉันขอนั่งด้วยคนได้ไหม" ผมยิ้มให้กับราเวนเดอร์
"นั่งสิ!..." ตามมาด้วยเสียงกรี๊ดเบาๆของสาวๆปีสี่
ผมนั่งลงพรางจ้องหน้าเซเลน่าอย่าเอาเรื่อง
"ไง!เซเลน่า เจอกันอีกแล้วนะ?" ผมแสยะยิ้มออกมา
"อื้อ...แล้วไงละ?" น้ำเสียงสั่นระริก
"แล้วไงละ!...เตะขาคนอื่นจนล้ม...แล้วชิ่งหนี ฉันต้องทำยังไงละ?" บรรยากาศบริเวณนั้นเริ่มมาคุขึ้นมาทันที สีหน้าที่จะกินเลือดกินเนื้อนั่นมันอะไรกัน-[]-
"ก็นายโง่ให้ฉันเตะเองนี่น่า" ดูเหมือนเซเลน่าจะไม่สำนึกสักนิด กลับยอกย้อนฟีอัสอย่างเอาเป็นเอาตาย
สงครามการพูดถากถางจึงเริ่มต้นขึ้น ต่างฝ่ายต่างไม่ยอมแพ้ จนในที่สุด...แฮรี่เข้ามาลากตัวผมให้กลับไปนั่งที่เดิม พร้อมกับขอโทษเซเลน่ายกใหญ่
"แฮรี่!นายจะไปขอโทษยัยนั่นทำไม" ผมพูดด้วยความฉุน
"เอาน่าฟีอัส!หัดยอมคนอื่นซะบ้างสิ...เธอคงไม่ได้ตั้งใจ" แฮรี่พูดตัดความรำคาญ
"ไม่ได้ตั้งใจ...ถ้านายเห็นตอนยัยเด็กนั่นเตะขาฉันจนล้มนะ...นายจะไม่พูดแบบนี้เลย" ผมพูดพร้อมกับหันหน้าไปมองเซเลน่าอย่างเอาเรื่อง ยัยนี่กลับแลบลิ้นใส่ผมด้วยความสะใจ
"มันน่าจับมามัดเชือกแล้วโยนลงทะเลสาบจริงๆ" ผมพึมพำออกมา
#ตัวละครอาจมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อยครับ
เซเลน่า ไดอาน่า เวสเปอร์ (Selena Daiana Vesper)
บ้านในฮอกวอตส์ : บ้านกริฟฟินดอร์
สายเลือด: เลือดผสมเทพ ลูกหลานของอาร์เทมิส เทพีแห่งจันทราและการล่าสัตว์
นิสัย: เซเลน่า ไดอาน่า เวสเปอร์ เป็นคนตรงๆ จริงจัง ไม่อ้อมค้อม เกลียดคนไม่เอาไหนและไม่เอาอ่าว ขวานผ่าซาก หน้าตาออกจะน่ารักแต่นิสัยคนละขั้วกับหน้าตา เป็นคนใจร้อน ชอบเถียง หัวดีแต่เป็นตัวหักคะแนนของบ้านชัดๆ จนบางครั้งเหล่าพวกภาคีต่างบอกว่านางค่อนข้างเหมือนเจมส์ พอตเตอร์ จนแฮร์รี่น้อยใจ เล่นควิดดิชเก่งกว่ารอนด้วยซ้ำ เผลอๆเก่งกว่าแฮร์รี่สะอีก ไม่ชอบหน้ามัลฟอย ชอบคนตรงๆแบบฟีอัส นางบอกว่า "เฮ้ย! แบบฟีอัสอ่ะโคตรชอบ!! ตรงดี แมนๆ"
รักเพื่อนไม่ยอมให้ใครทำร้ายเพื่อนเด็ดขาด สนิทกับฟีอัสที่สุดแล้วในหมู่เพื่อน จนบางทีอาจโดนแซว แต่นางก็ไม่แคร์สายตาชาวบ้านมักจะหัสเราะและพูดว่า "เฮ้ โทษทีฉันเป็นโชตะค่อน" ให้หลายคนเงิบเป็นแทบๆ
บางครั้งก็เก็บกดถ้าเป็นเรื่องของครอบครัว เป็นคนทะเยอทะยาน มุ่งมั่นเหมือนโวลเดอมอร์
ประวัติ: หลานสาวสายเลือดเทพีอาร์เทมิส(โรมันเรียกไดอานา) ใช้ชีวิตอยู่บนโลกมนุษย์มาตั้งแต่เด็ก เป็นหลานที่อาร์เทมิสไม่รัก ทำให้ร้องไห้บ่อยๆ เพราะนางมันนอกรีตแท้ๆ
นางไม่มีอะไรเหมือนอาร์เทมิสแม้แต่น้อย นางจึงชอบอยู่กับอพอลโล่ผู้มีศักดิ์เป็นพี่ชายฝาแฝดของอาร์เทมิสมากกว่า
เซเลน่าเสียแม่และพ่อไปตั้งแต่เด็กๆ จึงต้องอยู่คนเดียวมาตลอด ในสถานรับเลี้ยงเด็กกำพร้า คนในสถานรับเลี้ยงก็ชอบทำร้ายร่างกายเซเลน่าตลอดเวลา จนเธอทนไม่ไหวใช้เวทย์มนต์ของแม่มด...สังหารไป
เซเลน่าร้องไห้ออกมาเมื่อรู้ตัวอีกที เป็นครั้งแรกที่นางได้พบกับอาร์เทมิสในเวลานั้น...
ชอบ-เกลียดอะไร: ชอบ :: คนแบบฟีอัส , วิชาประวัติศาสตร์เวทย์มนต์, อพอลโล่>< ,โชตะค่อน,วิชาป้องกันตัวจากศาสตร์มืด,การดูแลสัตว์วิเศษ,แปลงร่าง
เกลียด :: มัลฟอย,เสนป(ในตอนแรก),การปรุงยา,พยากรณ์ศาสตร์,อาร์เทมิส*
*อันที่จริงอาร์เทมิสนางไม่ได้เกลียดหรอกแต่ให้เกียรติมากกว่าจนดูห่างเหินจนหลายๆคนบอกว่าเธอเกลียดอาร์เทมิส
ความสามารถพิเศษ: อ่านหนังสือรอบเดียวสามารถจับเนื้อหาได้หมด นับว้ามีความจำดีเยี่ยมกว่าเฮอร์ไมโอนี่ , ยิงธนู
อาชีพในอุดมคติของคุณหลังเรียนจบจากฮอกวอตส์: แพทย์ที่เซนต์มังโก/มือปราบมาร
คุณคิดว่าตัวละครไหนที่คุณอยากเป็นมิตรมากที่สุด: พวกแฮร์รี่กับฟีอัส
อื่น : -มีพี่น้องร่วมสายเลือดชื่อ ซีรีน่า
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น