ลำดับตอนที่ #77
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #77 : Chapter: กลับสู่วังวน (EP2)
"การที่ได้เจอกับคุณหนูอีกครั้งกระผมคิดว่ามันช่างเป็นเรื่องที่น่าบังเอิญอะไรเช่นนี้" ไรเซลแสยะยิ้ม
"อย่าพร่ามมากอยู่เลย" อาเธน่าพูดตัดบททันที พร้อมกับพุ่งเข้าจู่โจมไรเซล ด้วยดาบของเธอ ส่วนคนที่เหลือพยายามหลอกล่อแม่มดมีเดียให้ออกมาจากอุโมงค์
"ลูมอส" แสงไฟจากปลายไม้กายสิทธิ์ค่อยๆสว่างขึ้น
"พวกเราจะต้องวิ่งหนียัยแม่มดนี่ไปถึงไหนกัน?" เซเลน่าตะโกนถามขึ้นมา
"ก็ไกลพอที่จะไม่ทำให้นักเรียนหรืออาจารย์แตกตื่นไงละ" วาลันซ่าตะโกนตอบกลับไป
ส่วนคนที่เหลือก็ใช้คาถาเสกโจมตีแม่มดมีเดียอย่างไม่ยั้งมือ แต่ดูเหมือนคาถาจะไม่สามารถทำอะไรยัยแม่มดป้าผู้นี้ได้เลยสักนิด
"โฮ ๆ ๆ พวกแกนี่ช่างน่าสมเพชเสียนี่กระไร คาถาแค่นี้จะไปมีปัญญาทำอะไรฉันได้!!" แสงสีขาวที่ลอยออกมาจากคฑาของแม่มดมีเดียนั้นเผยให้เห็นร่างอันใหญ่ยักษ์ของพวกมิโนทอร์ ที่กำลังพุ่งทะยานออกมาจากอีกมิติหนึ่ง
"1...2...3..4.5" ฟินิกซ์หันไปมองเบื้องหลัง พรางนับจำนวนพวกมิโนทอร์ที่วิ่งตามพวกเค้ามา
"มันใช่เวลาที่แกจะมานับไอร่ตัวพันธ์นี้ไหมเนี่ย!!"คินน่าสบถออกมา ก่อนจะหยุดวิ่ง เธอหันหลังกลับไปประจันหน้ากับพวกมิโนทอร์ทันที ดวงตาสีแดงจดจ่ออยู่ที่ศัตรูตรงหน้า พร้องกับเหวี่ยงขาอันบึกบึนกระแทกเข้าที่ลำตัวของมิโนทอร์ตัวแรกที่วิ่งเข้าจู่โจมคินน่า พละกำลังมหาสารของคินน่าทำให้มิโนทอร์ตัวนั้นกระเด็นหายเข้าไปในความมืด พร้อมกับเสียงคำรามที่ฟังดูจะเจ็บทรมานอยู่ไม่น้อย
บึ๊ม! ตูม~ เสียงระเบิดดังติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย โดยฝีมือของเซเลน่า เธอเปลี่ยนสร้อยคอของเธอให้กลายเป็นธนู พร้อมกับรัวยิงลูกธนูใส่พวกมิโนทอร์อย่างไม่ยั้งมือ (ประหนึ่งว่ามันเป็นเรื่องที่สนุก-...-) พรางหัวเราะเหมือนคนเสียสติ
"เธอเพี้ยนไปแล้ว"ออโรร่าเอ่ยขึ้น พร้อมกับวิ่งหลบลูกธนูของเซเลน่าไปด้วย
"มันจะฆ่าพวกเดียวกันรึไงฟร๊ะ!!" ฟินิกซ์ถึงกับสบถออกมา พรางลากออโรร่าให้วิ่งไปอีกทาง
กรี๊ด ด ด ด ด ~ เสียงกรีดร้องของเซลเฟียสน่าเล่นเอาคนที่วิ่งตามมาด้วยถึงกับใจหายเป็นระรอก พลังของเซลเฟียสน่านั้นมันไม่สามารถทำอะไรพวกมิโนทอร์ได้เลย เคราะห์กรรมเลยตกอยู่ที่วารันซ่า ที่ต้องคอยปกป้องน้องสาวสายเลือดเดียวกัน กลีบดอกกุหลาบกระจายไปทั่วบริเวณก่อนที่มันจะลอยเข้าหาฝูงมิโนทอร์ ความคมของกลีบกุหลาบ ทำให้พวกมิโนทอร์หยุดการเคลื่อนไหว และร้องคำรามไปทั่วป่าต้องห้าม แผลที่เกิดจากกลีบกุหลาบนั้นทำให้ร่างกายเป็นอัมพาตไปชั่วขณะ แต่การควบคุมของวารันซ่ายังไม่สมบูณร์เท่าไหร่นัก กลีบดอกกุหลาบจึงพลาดไปโดนเซลเฟียสน่าที่วิ่งตามหลังมาด้วย ตุ๊บ~ เซลเฟียสน่าล้มลงทันที เธอพยายามตะโกนเรียกวารันซ่า แต่ปากของเธอกลับไม่สามารถขยับได้ วารันซ่าที่วิ่งหนีพวกมิโนทอร์มาได้สักพัก ก็หยุดวิ่ง พร้อมกับเงี่ยหูฟังเสียงฝีเท้าของเซลเฟียสน่า แต่เค้ากลับไม่ได้ยินเสียงฝีเท้าคู่นั้น จึงเอะใจ
"เซลเฟียสน่าเธออยู่ที่ไหน!" เค้าตะโกนและมองไปรอบๆ ความมืดทำให้เค้าไม่สามารถมองเห็นอะไรได้มากนัก เสียงหัวใจอันเต้นรัวของวารันซ่า กำลังวิตกกังวล เค้าวิ่งไปเรื่อยเปื่อยพรางตะโกนชื่อของเซลเฟียสน่า ถึงเค้าจะทำตัวเย็นชากับน้องสาวสายเลือดเดียวกัน แต่เวลาขับขันแบบนี้วารันซ่าก็คอยเป็นห่วงเซลเฟียสน่าอยู่เสมอ(ถึงแม้จะไม่ค่อยแสดงออกก็เหอะ!!)
"เซลเฟียสน่าเธออยู่ที่ไหน!!" วารันซ่าเริ่มสติแตก เค้าเริ่มทำอะไรไม่ถูก เมื่อไม่ได้ยินเสียงตอบกลับมาของเซลเฟียสน่า เค้าหยุดวิ่งพร้อมกับนั่งลงบนท่อนไม้ที่อยู่ใกล้ๆ ด้วยความหมดหวัง เค้าแหงนมองขึ้นไปบนท้องฟ้า พร้อมกับคำขอร้องที่อยู่ภายในใจ
"ถ้าท่านได้ยินเสียงของผม ได้โปรด!! ช่วยนำทางให้ผมหาตัว...น้องสาวผมให้เจอด้วยเถอะครับ" เหมือนคำขอที่อยู่ภายในใจของวารันซ่าจะส่งไปถึงเทพีอโฟรไดท์ สายลมที่พัดผ่านตัวของวารันซ่าไปนั้น มีเสียงล่องลอยออกมาเหมือนดั่งความฝัน
"เจ้าจงหลับตาลง แล้วเชื่อมใจถึงใจ เจ้าจะได้ยินเสียงเรียกนั้น ข้าเชื่อว่าสายสัมพันธ์ของข้าและพวกเจ้าจะไม่มีวันเสื่อมสลายหายไป ...." คำพูดนั่นค่อยๆหายไปกับสายลม เป็นครั้งแรกที่วารันซ่าได้ยินเสียงและได้สัมผัสความห่วงใยจากผู้ให้กำเนิด
"ผมเชื่อว่าสักวันคงจะได้พบท่าน เทพีอโฟรไดท์"วารันซ่าทำตามที่สายลมนั้นบอก ตึก ๆ ๆ~ เสียงหัวใจของเค้าที่เต้นรัวอยู่ค่อยๆช้าลง เสียงเรียกเล็กๆค่อยๆดังขึ้นมาในห้วงของความคิด เค้าเดินตรงไปเรื่อยๆ เสียงเรียกก็ยิ่งดังขึ้น
"รอฉันก่อนนะเซลเฟียสน่า"
ทางด้านธีน่า พลังของเธอค่อยๆลดลงเรื่อยๆ เธอไม่สามารถควบคุมพลังของตัวเองได้ และดูเหมือนมันจะเกินขีดจำกัดร่างกายของเธอ
"ผมบอกคุณแล้วไง ว่าร่างกายของคุณมันเปราะบางเกินไป การที่คุณใช้พลังเดิมๆติดต่อกันหลายๆครั้งโดยไม่รู้ข้อจำกัดของตัวเอง มันจะส่งผลเสียให้กับคุณ" ชายหนุ่มแสยะยิ้มที่มุมปาก ก่อนจะเข้าจู่โจมธีน่าโดยที่เธอไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างเล็กๆปลิวกระเด็นหายเข้าไปในความมืด ตูม~ ตามมาด้วยเสียงระเบิด
"ไปกันเถอะไซย์ลาส คนพวกนี้มันก็แค่ของเล่น เราสองคนยังมีงานที่ต้องไปสะสางกันอยู่นะ!!" เสียงหญิงสาวเอ่ยขึ้น
"หึ!!"ชายหนุ่มเพียงแค่หัวเราะในลำคอ ก่อนจะหายตัวไป
ทางด้านอาเธน่าก็ยังคงต่อสู้กับไรเซลอย่างดุเดือด
"นายกลับมาที่นี่ทำไม? ในเมื่อพวกนายคืนชีพให้กับโครนอสสำเร็จ" ดวงตาสีแดงฉันจ้องมองเขม่นชายหนุ่มที่อยู่ตรงหน้าอย่างแค้นเคือง
"ฮ่า ๆ ๆ ผมว่าคุณหนูน่าจะรู้คำตอบดีที่สุดนะครับ" ไรเซลแสยะยิ้ม
"เรื่องพรรคนั้นฉันจะไปตรัสรู้ได้ยังไง พวกแกมันก็แค่พวกที่หลงระเริงในอำนาจของพลัง"
"คริสตัลไงละ! คุณหนูคงยังไม่เคยได้ยินเรื่องของคริสตัลแห่งจักรวาลสินะครับ ภายในอุโมงค์แห่งนี้มีคริสตัลที่สามารถควบคุมมิติทั้ง4ได้และยังมีพลังมหาสารที่จะเปิดการเชื่อมต่อมิติที่5ได้เช่นกัน" เมื่อไรเซลพูดออกมาแบบนั้น จึงทำให้อาเธน่าเอะใจมากยิ่งขึ้น
"นายกำลังพูดเรื่องตลกอะไรอยู่กันแน่ มิติที่5น่ะ?"
"มิติที่5เป็นมิติที่เรียกว่ามิติแห่งความว่างเปล่าไงละ"เมื่อไรเซลพูดจบเค้าก็กลืนหายไปกับความมืด ก่อนที่อาวุธนับร้อยจะลอยอยู่เหนือหัวของอาเธน่า
"กระผมคิดว่ามันน่าจะถึงเวลาแล้ว ที่คุณหนูควรจะลาโลกนี้ไปซักที" อาวุธมีคมเหล่านั้นพุ่งเข้าหาตัวอาเธน่าทันที
ตูม~เสียงระเบิดดังขึ้นอีกครั้ง
"ฉันละเบื่อแกจริงๆ " ชายหนุ่มที่ปรากฏตัวออกมานั้นจ้องมองไรเซลด้วยความสมเพช ก่อนที่แหวนในมือของเค้าจะเปลี่ยนเป็นดาบขนาดใหญ่
"เมจิก...นี่นาย"
"อย่าคิดว่าฉันตั้งใจจะช่วยเธอ ฉันเพียงแค่ไม่ชอบวิธีการต่อสู้ของไอร่หมอนั่นก็เท่านั้นเอง" พูดจบฮาเรนก็เข้าโจมตีไรเซลทันที พลังของแหวนที่เปลี่ยนเป็นอาวุธนั้นทรงพลังมาก จนทำให้ดาบของไรเซลหักได้ในพริบตาเดียว
"นี่แก!!~"ไรเซลกัดฟันพูดด้วยความโมโห
"อย่าคิดแม้แต่จะขยับตัวเลยดีกว่าน่า ตอนนี้อาวุธของแกน่ะถูกฉันใช้เวทมนต์ควบคุมมันหมดแล้วละ แกขยับตัวแม้แต่นิดเดียว แกได้ม่องเท่งสมใจอยากแน่ๆ" ฮาเรนแสยะยิ้มอย่างภาคภูมิใจ
"แล้วนี่มันอะไรกันฟร๊ะเนี่ย!!!หนีเสือปะตะเข้ชัดๆ" ฟินิกซ์แหกปากตะโกนไปตลอดทาง เค้าและออโรร่าที่วิ่งหนีพวกมิโนทอร์มานั้นกลับต้องมาเจอกับพวกแมงมุมยักษ์เข้า
"หยุดตะโกนสักทีจะได้ไหม เสียงของนายทำลายสมาธิของฉันหมด" ออโรร่าเอ่ยขึ้น ตูม ๆ ๆ ๆ ~ เสียงระเบิดดังติดต่อกัน ออโรร่าเธอเสกคาถาโจมตีพวกแมงมุมด้วยความไม่ลังเลเลยสักนิด
"แม่เจ้าโวย!! ไอร่ป่าพรรคนี้มันเลี้ยงตัวอะไรไว้เยอะแยะอะไรขนาดนี้ฟร๊ะเนี่ย"ฟินิกซ์ยังคงบ่นไม่เลิก พรางเสกคาถามั่วซั่วไปหมด และเหตุการณ์ที่ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้น เมื่อคาถาที่ฟินิกซ์เสกออกไปนั่นมันดันไปโดนออโรร่าเข้าให้ ตุ๊บ~
"เวรละ!" ฟินิกซ์หยุดวิ่งทันทีก่อนจะวิ่งกลับไปพยุงตัวของออโรร่าขึ้น
"ฉันเกลียดนาย" และนี่เป็นคำพูดที่ออโรร่าพูดทิ้งท้ายให้กับฟินิกซ์ ก่อนจะหมดสติไป
"ให้ตายสิ!!ตัวยัยนี่หนักเป็นบ้าเลย" ความเร็วของฟินิกซ์เริ่มลดลงเรื่อยๆ จนในที่สุด.... ก็ถูกพวกแมงมุมล้อมเอาไว้หมด
"ทำไมตูต้องมาตายอนาถในที่แบบนี้ด้วย" แมงมุมนับสิบพ่นใยของพวกมันใส่ฟินิกซ์ทันที และดูเหมือนฟินิกซ์จะไม่ตอบโต้อะไรด้วย เค้ายังคงอุ้มร่างของออโรร่าไว้ พรางหลับตาลง (ปะหนึ่งว่ายังไงตูก็ไม่รอด)
"พระเอกมากไปแล้ว เห็นแล้วเลี่ยนชะมัด" เสียงทุ้มเล็กๆดังขึ้น พร้อมกับสายน้ำที่พุ่งทะลักเข้าหาพวกแมงมุม ก่อนที่สายน้ำเหล่านั้นจะพัดพาพวกแมงมุมให้หายไป
"เอวา" ฟินิกซ์ถึงกับทรุดตัวลงนั่ง พร้อมกับวางร่างของออโรร่าลงกับพื้น
"ยังไม่ต้องขอบคุณฉันตอนนี้หรอก รักษายัยนั่นก่อนดีกว่า" เอวาเอ่ยขึ้น พร้อมกับนั่งลงด้วยความเหนื่อยล้าเช่นเดียวกัน
"พวกเราจะเอายังไงกันต่อ?" ฟินิกซ์เอ่ยถามขึ้น ในขนะที่มือยังคงใช้พลังรักษาออโรร่า
"พวกเราต้องกลับไปที่อุโมงค์นั่น"
"ทำไมกันละ?"
"เพราะในอุโมงค์นั่นมีของบางอย่างที่พวกมันต้องการอยู่น่ะสิ ฉันก็ไม่ค่อยทราบรายละเอียดซักเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าพวกมันได้ของสิ่งนั้นไป โลกทั้ง4จะต้องพินาศแน่ๆ"
#มิติที่5 มิตินั้นมันคือมิติอะไรกันแน่นะ ไรท์ชักสงสัยแล้วสิ
#แล้วนี่มันวิ่งหนีอะไรกันฟร๊ะเนี่ย!! ขอคอมเม้นสักนิดสักหน่อยก็ยังดีนะครับ ติชมได้เรื่อยๆคับผม:)
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น