คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : CHAPTER 8 : เปิดภาคเรียน
CHAPTER 8 : เปิดภาคเรียน
ห้องที่ทางโรงเรียนเตรียมไว้ให้ เป็นห้องที่กว้างขวางและสะดวกสะบาย มีของใช้ครบครัน ห้องส่วนตัวถูกตกแต่งเรียบๆโทนสีดำขาว แต่ทางโรงเรียนให้อิสระกับนักเรียนมาก ทุกคนสามารถตกแต่งห้องเรียนอย่างไรก็ได้ แต่ต้องจัดการด้วยตนเอง
กว่าทุกคนจะจัดห้องของตัวเองเสร็จ เวลาก็เลยไปจนเกือบเย็นแล้ว เชอรีนเรียกทุกคนมารวมอีกครั้ง ตอนนี้เธอเปรียบเสมือนคุณแม่(หรือคุณพ่อ)ของกลุ่ม เพราะคนหนึ่งก็มึนๆ อ๊องๆ คนนึงก็สุภาพเรียบร้อย อีกคนก็เป็นเด็กมีปัญหา คนที่ดูเป็นผู้เป็นคนที่สุดก็เห็นจะมีแต่เธอ
“เราควรจะแบ่งเวรกันทำงานบ้านนะคะ”
เชอรีนพูดขึ้นท่ามกลางโต๊ะอาหารภายในห้องพัก ที่จริงแล้วโรงเรียนจะมีแม่บ้านมาคอยทำความสะอาดให้ทุกๆอาทิตย์ แต่เรื่องอาหารการกินถ้าไม่ไปโรงอาหารก็คงต้องทำกันทานเอง เพราะทางโรงเรียนก็เตรียมครัวเอาไว้ให้แล้ว
“ในที่นี้มีใครทำอาหารเป็นบ้างคะ”
เงียบ
“เฮ้อออ ดูเหมือนฉันคงต้องรับหน้าที่นั้นสินะคะ”
เชอรีนรู้สึกเหนื่อย เธอรู้สึกเหมือนกำลังคุยอยู่คนเดียว
“งั้นผมจะเป็นลูกมือให้นะครับ” ลูเอลอาสาช่วย เขาพูดด้วยสีหน้าอ่อนโยนอันเป็นเอกลักษณ์ เขาเองก็อยากทำตัวให้มีประโยชน์บ้าง เซอาร์เห็นดังนั้นจึงอาสาช่วย
“เราก็จะช่วยด้วย”
“งั้นฉันก็คงไม่มีหน้าที่ต้องทำอะไรสินะ มีคนช่วยตั้งสองคนแล้วหนิ”
เจสันพูดแล้วลุกออกไปนอนที่โซฟา เปิดทีวีดูอย่างสบายใจ เชอรีนมองเขาอย่างเอือมๆ เจ้าเด็กมีปัญหานี่หนิ แต่เธอก็ว่าเขาไม่ได้หรอกนะ เพราะลูกมือสองคนมันก็เกินพอแล้วจริงๆ เธอเดินเข้าไปดูวัตถุดิบในตู้เย็น ทางโรงเรียนเตรียมเอาไว้ให้ไม่มาก วันนี้เธอก็เลยเลือกทำอาหารง่ายๆอย่างข้าวผัดไปก่อน
…..
เจสันที่นั่งดูทีวีอย่างสบายใจหันไปมองคนที่ควรจะเป็นลูกมือเชอรีน ทว่ากลับเดินมานั่งข้างเขา หน้าของเซอาร์ดูหงอยแปลกๆ แต่เขาก็ไม่ได้สนใจอะไรเธอมาก เธออาจจะขี้เกียจแบบเขาก็ได้ เขานั่งกอดหมอนแล้วดูหนังต่อ ส่วนเซอาร์ก็นั่งหงอยอยู่ข้างๆ เอาหมอนมากอดบ้างแล้วก็ดูทีวีตาม
“ทั้งสองคน อาหารได้แล้วนะคะ”
เสียงของเชอรีนเรียก ทำให้ทั้งสองคนที่นั่งอยู่ที่โซฟาต้องลุกไปที่โต้ะทานอาหารอีกครั้ง แค่เดินเข้าไปใกล้เล็กน้อยก็ได้กลิ่นหอมลอยออกมา ข้าวผัดมีหน้าตาหน้าทานมาก เล่นเอาทั้งสามคนนอกจากเชอรีนเผลอกกลืนน้ำลายก้อนใหญ่ แต่เซอาร์กลับยังมีสีหน้าหมองๆขณะนั่งลง
“อย่าทำหน้าอย่างนั้นสิคะ ฉันไม่ได้ไล่คุณนะคะ ฉันแค่เป็นห่วงคุณ”
เชอรีนเห็นสีหน้าของเซอาร์ดูไม่ดี ก็เลยพูดให้เธอดีขึ้น ซึ่งเธอก็คิดอย่างนั้นจริงๆ ทีแรกเธอให้เซอาร์หั่นผัก ก็ดันไปบาดนิ้ว ทำเอาเธอตกใจจนของหล่น รีบเข้าไปดูอาการ แต่แผลของเซอาร์ก็หายเร็วมาก ไม่ทันไรที่จะได้เห็นว่าแผลลึกแค่ไหนมันก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย แต่เธอก็ไม่อยากให้เซอาร์เกิดแผลจึงให้ไปอยู่กับเจสันเจ้าตัวปัญหา
“เราก็อยากช่วยด้วยนี่”
“คุณเชอรีนแค่เป็นห่วงน่ะครับ คุณเซอาร์อย่าเศร้าไปเลยนะครับ” ลูเอลกล่าวปลอบใจ
“อือ” เซอาร์อดรับคำไม่ได้
“เฮ้ออ ถ้าอย่างนั้นคราวหน้าฉันจะให้เธอคอยล้างผักนะคะ”
“จริงนะ” เซอาร์ตาเป็ยประกาย
“ฉันจะพูดเล่นทำไมล่ะคะ ตอนนี้ก็ทานอาหารกันเถอะค่ะ” เชอรีนกล่าวยิ้มๆแล้วเริ่มทานอาหาร เซอาร์มั่นหมายในใจว่าเธอจะทำหน้าที่ล้างผักให้ดีที่สุด
ภายในโต้ะทานอาหารกันเงียบๆ แต่บรรยากาศไม่น่าอึดอัด เพราะแต่ละคนก็มีมุมที่รักความสงบเงียบเหมือนกัน กระทั่งลูเอลเอ่ยถึงเรื่องการสอบเข้า ทุกคนก็เริ่มพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน สีหน้าระบายด้วยรอยยิ้ม แม้แต่เจสันก็ยังอยู่ร่วมบทสนทนานี้ ไม่ได้ลุกไปนั่งโซฟาอย่างที่เคยทำ จากเรื่องราวเล็กๆสู่บทสนาที่ยาวไม่รู้จบ ไม่เสียงดังโวยวาย แต่คุยกันอย่างสนุกสนาน ความสัมพันธ์ของที่สี่ดีขึ้นมากกันชั่วข้ามคืน
กว่าบทสนทนาจะจบลง ก็เป็นเวลาค่อนข้างมืดแล้ว เจสันและเซอาร์รับหน้าที่ล้างจาน เพราะพวกเขาไม่ได้ช่วยอะไรมาก และเซอาร์ยังไดใกล้ชิดกับเจ้าชายของเธออีกด้วย ทั้งสองล้างจานอย่างเงียบๆ เพราะเป็นคนไม่ชอบพูดทั้งคู่ แต่ก็มีการพูดคุยกันบ้างเล็กน้อย
“นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันได้พูดกับคนอื่นแบบนี้เลยนะ” เจสันกล่าว นานแล้วที่เขาไม่ได้มีบทสนาที่ผ่อนคลายเหมือนคนอื่นๆ เพราะทุกคนต่างก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขากันทั้งนั้น ที่เข้ามาก็มีแต่พวกลากบาทามาหา
“เราก็เหมือนกัน” เซอาร์กล่าว เธอทำหน้าที่แค่ล้างด้วยน้ำสะอาด ที่เหลือเจสันเป็นคนทำ จริงๆแล้วตอนแรกเธอก็พยายามล้างจานดีๆนั่นแหละ แต่มันดูเงอะงะจนเจสันต้องไล่เธอไปล้างน้ำเปล่า
แต่ว่า.. มุมนี้มันดีจริงๆนะ
ภาพเจสันที่พับแขนเสื้อขึ้นถึงศอกกำลังล้างจาน ทำเอาเธออดเขินไม่ได้เลย งือ
หลังจากที่ล้างจานเสร็จไม่นาน ลูเอลก็ตะโกนบอกว่าห้องน้ำว่างแล้ว เชอรีนก็อาบเสร็จเป็นคนแรก จึงเหลือแค่เธอกับเจสันเท่านั้นที่ยังไม่ได้อาบ เจสันไล่เธอไปอาบก่อน เพราะเขาจะดูหนังต่อ เซอาร์ก็ยอมแต่โดยดี เธอใช้เวลาอาบน้ำไม่นานก็ออกมาในชุดนอนแขนยาวลายแมวเหมียวกับกางเกงนอนขายาวลายเดียวกัน เธอเรียกเจสันแล้วเข้าไปนอนทันทีเพราะเริ่มรู้สึกง่วงนิดหน่อย
เช้าวันถัดมา ลูเอลกับเชอรีนก็ไปซื้อของเข้าตู้เย็นกับของใช้จิปาถะเล็กๆน้อย ส่วนเจสันบอกว่าจะไปเดินสำรวจโรงเรียน ทิ้งให้เซอาร์อยู่ห้องคนเดียวอย่างเหงาๆ แต่นั่นก็โทษใครไม่ได้ เพราะเธอตื่นสายเอง คนอื่นก็เลยออกไปก่อนแล้วแปะโน๊ตเอาไว้ เชอรีนไม่ลืมที่จะทำอาหารไว้ให้เธอ หลังจากทานเสร็จเซอาร์ก็นั่งเช็คข่าวสารทางเพจของโรงเรียน
มีผู้คนมากมายให้ความสนใจกับเด็กรุ่นนี้ ซึ่งตามจริงแล้วทุกๆปีก็มักจะมีผู้คนสนใจอยู่แล้ว แต่เพราะครั้งนี้มีข่าวลือว่าเจสันเข้าสมัคร ทุกคนก็ดูให้ความสนใจเป็นพิเศษ เพราะเจสันเป็นผู้ที่มีกิฟต์สองอันซึ่งเป็นกรณีที่หาได้ยากมากๆ ทั่วทั้งโลกนับแล้วยังไม่ถึงร้อยคน
เซอาร์นั่งอ่านไปพลาง แชร์ไปพลาง แอคเคาท์ของเธอมีสองแอคเคาท์ หนึ่งคือใช้ติดต่อสื่อสารหรือรับแจ้งเตือนจากทางโรงเรียน อีกหนึ่งคือแอคเอาไว้ติดตามข่าวสารอื่นๆโดยปิดการเข้าถึงของคนอื่น เรียกง่ายๆก็คือแอคหลุม เธอนั่งส่องกระทู้และพวกคลิปในGT จนกระทั่งหลับไป
เธอตื่นมาอีกทีเพราะเจสันเปิดทีวีดู ตามจริงเชอรีนและลูเอลเข้ามาก่อนแล้วแต่ไม่อยากปลุกเธอ จึงปล่อยเธอนอนหลับไป แต่เจสันไม่สนใจอะไรทั้งนั้น เขามาถึงก็ทิ้งตัวนั่นโซฟาตัวเดียวกันกับเซอาร์ที่นอนอยู่ ลากหมอนมากอดแล้วก็เปิดทีวีดู
เพราะเสียงรบกวนเซอาร์ก็เลยตื่น เชอรีนมองเจสันอย่างเอือมไแล้วก็ดุไปนิดหน่อย แต่เจสันก็ไม่ได้สนใจอะไรยังคงนั่งกอดหมอนดูทีวีต่อ เซอาร์ก็เลยลุกไปหาอะไรทานอย่างมึนๆ เธอหลับไปประมาณเที่ยง ตอนนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว เชอรีนซื้อขนมมาตุนไว้นิดหน่อย เซอาร์เลยทานขนมแก้หิว
“เซอาร์คะ ได้เวลาล้างผักแล้ว”
เซอาร์ตาเป็นประกาย ลุกขึ้นไปช่วยเชอรีนล้างผักอย่างตั้งใจ เชอรีนมองเธออย่างเอ็นดู ลูเอลที่คอยช่วยเชอรีนทำอาหารก็คอยดูเซิาร์ไม่ห่าง เมื่อล้างผักเสร็จเธอก็หมดหน้าที่ ไปนั่งดูหนังกับเจสันต่อ
เวลาผ่านไปซักพัก ลูเอลก็เรียกทั้งสองไปทานข้าว บทสนทนาเล็กเริ่มต้นขึ้นอีกแล้ว ความสัมพันธ์ของพวกเขาต่างก็ดีขึ้นเรื่อยๆ จบที่เซอาร์และเจสันเป็นคนล้างจานเหมือนเดิม เซอาร์อาศัยช่วงเวลานี้อยู่กับเจ้าชายของเธอสองต่อสอง และตั้งใจจะทำอย่างนี้ทุกวันเลยด้วย
“ห้องน้ำว่างแล้วนะครับ ทั้งสองคน”
พวกเขาอาบน้ำตามคิวเดิม เมื่อล้างจานเสร็จสักพัก ลูเอลก็เข้ามาเรียกพวกเธอให้ไปอาบน้ำต่อ เซอาร์อาบน้ำแล้วไปนั่งดูทีวีต่อ เพราะเธอนอนหลับเมื่อเที่ยง ทำให้ตอนนี้ไม่ง่วงเท่าไหร่
0.0!!!
เจสันเดินออกมาในชุดกางเกงขายาวตัวเดียว เพราะเขาดันลืมหยิบเสื้อนอนมาด้วย แล้วตอนเขาออกมาก็ไม่เห็นจะมีใครด้วย แต่ใครจะไปรู้ว่าวันนี้ยัยเตี้ยจะยังอยู่ที่โซฟากันล่ะ
อ่อยเราหรอ! อ่อยเราใช่มั้ยหา!
เซอาร์มองกล้ามเนื้อหน้าท้องของเจสันตาเป็นมัน เห็นแล้วหน้ามันร้อนๆขึ้นมากะทันหัน ใจเต้นรัวจนเหมือนจะหลุดออกมา แต่เจสันก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะเขาไม่ได้คิดอะไรมากกับการที่จะมีคนมาเห็นเขาโชว์ซิกแพคอยู่แล้ว เขาไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเซอาร์กำลังมองเขาอยู่
ปัง!
ก่อนที่เซอาร์จะนอคเอาท์ เธอรีบวิ่งเข้าไปในห้องจนปิดประตูเสียงดัน
“อะไรวะ”
เจสันเลิกคิ้วมองอย่างงงๆ ยัยนั่นมาอยู่ตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ แล้วทำไมอยู่ดีๆก็วิ่งพรวดเข้าไป
คืนนั้นเซอาร์นอนนไม่หลับทั้งคืน ภาพซิกแพคมันยังติดตา แค่ก-- เธอพยายามไม่คิดถึงมัน แต่สุดท้ายก็อดคิดไม่ได้ กว่าจะได้หลับก็ปาไปตีสาม
ก็อกๆๆ
“เซอาร์ เซอาร์ครับ ตื่นได้แล้วนะครับ จะสายแล้ว”
ลูเอลพยายามปลุกเซอาร์ ใกล้ได้เวลาที่จะต้องไปรายงานตัวที่หอประชุมแล้ว เพราะวันนี้เป็นวันเปิดภาคเรียนวันแรก คงไม่ดีแน่หากจะไปสาย พวกเขาทุกคนตื่นกันหมดแล้วและกำลังเตรียมตัวกัน เหลือเพียงเซอาร์เท่านั้นที่ยังหลับอยู่
“งืมม ขออีก5นาที”
“ถ้าไม่ตื่น จะอดทานข้าวนะคะ”
เชอรีนงัดไม้ตายออกมา เซอาร์รีบลุกอย่างรวดเร็ว เธอพุ่งตัวออกไปรายงานตัวที่หน้าประตูเป็นเชิงว่าตื่นแล้ว ลูเอลยิ้มโล่ยใจ ส่วนเชอรีนลูบหัวแล้วบอกให้รีบแต่งตัว เห้ออ ใครจะไปพลาดอาหารฝีมือของเชอรีนกัน ของอร่อยแบบนี้เซอาร์พลาดไม่ได้หรอก
เซอาร์รีบอาบน้ำแต่งตัว ชุดของโรงเรียนเซนต์ไลโอเนลเป็นชุดที่ดูเรียบหรู เป็นทางการ ผู้หญิงสวมเชิร์ตสีขาวทับด้วยเสื้อแขนยาวสีดำขลิบทอง มีตราโรงเรียนที่อกซ้าย ด้านในมีเนคไทน์สีน้ำเงิน กระโปรงสีดำขลิบทอง ถุงเท้าขาสั้นสีขาว รองเท้าคัทชูสีดำ ของผู้ชายก็เหมือนกัน ต่างกันเพียงของผู้ชายเป็นกางเกงขายาวได้รูปเท่านั้น
“น่ารักมากค่ะ” เชอรีนเอ่ยชมเซอาร์ เธอดูเหมือนคุณหนูตัวน้อยๆเลย
“เชอรีนก็สวยมากเหมือนกัน” เซอาร์เอ่ยชม เชอรีนดูดีมากจริงๆ หุ่นเธอดีมาก แถมยังหน้าตาดี ให้อารมณ์เจ้าชาย แค่ก เจ้าหญิงเลย
พวกเขารีบทานข้าวให้เสร็จแล้วเดินเข้าลิฟต์ลงไปชั้นล่าง เพียงแค่ก้าวลงมาพวกเธอก็ดูเด่นสะดุดตาของนักเรียนภายในบ้าน เพราะหน้าตาแต่ละคนเรียกได้ว่าหาตัวจับยากมากๆ แถมยังเป็นนักเรียนห้องเอที่ได้อภิสิทธิ์ดีสุดๆอีกด้วย เพราะมีห้องพักชั้นบนสุดซึ่งทั้งชั้นนั้นเป็นของพวกเขาคนเดียว
“ดูนั่นสิ ห้องเอล่ะ”
“หน้าตาดีกันจังเลย ไม่กล้าไปยืนใกล้ๆเลยอ่ะ”
“นั่นเจสันไม่ใช่หรอ กรี้ดด ตัวจริงหล่อค่ดๆเลย”
“นั่นมันคุณหนูสวยๆที่เจอตอนสอบนี่นา ไม่นึกเลยว่าเธอจะอยู่ห้องเอ”
“้เอ้ะ คนนั้นผู้หญิงหรอ ฉันนึกว่าผู้ชายมาตลอดเลย”
“นั่นมันผู้ชายหน้าตาน่ารักๆที่ช่วยเราตอนสอบนี่นา”
“แต่ละคนดูไม่ธรรมดาเลยนะ”
“ห้องเอมันคัดหน้าตารึเปล่าฟระ”
ท่ามกลางเสียงซุบซิบนินทา ทั้งสี่คนดูเหมือนไม่สนใจเท่าไหร่อย่างกับว่าชินแล้ว เว้นแต่เซอาร์ที่ทำเหมือนไม่สนใจ ใบหน้ายังคงนิ่งเฉยเหมือนเดิมทว่าในหัวนี่ดูจะคิดไปไกลแล้ว แถมระหว่างทางเดินทุกคนก็จับจ้องพวกเธอเป็นตาเดียว กว่าจะไปถึงหอประชุมได้ก็เล่นเอาเกร็งเหมือนกัน
ภายในอาคารหอประชุมถูกจัดเอาไว้อย่างดี เก้าอี้ถูกเรียงอย่างเป็นระเบียบ ในแต่ละชั้นมีมีประมาณ 250กว่าคน มี 6 ห้องคือ A B C D E F เฉลี่ยห้องละประมาณ 50 คน แต่ห้องเอจะจำกัดเพียง 16 คนเท่านั้น โดยจะคัดจากท็อป 4 ของแต่ละบ้าน
ปีหนึ่งจะได้นั่งแถวหน้าๆแล้วไล่ระดับกันไปเรื่อยๆ ห้องเอจะได้นั่งหน้าสุด เล่นเอาหลายคนเกร็งเหมือนกัน ตอนนี้คนเริ่มมากันเยอะแล้ว เซอาร์ไปนั่งที่ของตัวเอง เธอนั่งอยู่ระหว่างเชอรีนและเจสัน โดยมีลูเอลนั่งถัดจากเจสันไปอีกที เพราะนั่งหน้าสุดและเป็นห้องเอ ทุกคนต่างก็ให้ความสนใจเป้นอย่างมาก เซอาร์เลยตีหน้านิ่งนั่งเล่นโทรศัพท์รอคนครบ ความง่วงหายไปเป็นปลิดทิ้ง
เมื่อไหร่จะเลิกมองกันซักที เราก็เขินเป็นนะ ฮือ
เมื่อพบเห็นคำผิด สามารถแจ้งเราได้นะคะ เราแต่งในมือถือแล้วลงคอมอีกที ไม่ได้เช็คคำผิดเลย
ดังนั้นใครพบเห็นแล้วแจ้งจะเป็นการขอบคุณมากเลยค่ะ//โค้ง
(ชุดนักเรียนประมาณนี้นะคะ แต่เนคไทน์สีน้ำเงินกรม โทนสีเป็นสีดำแต่ขลิบทองนิดหน่อย)
มุมตัวละคร
เซอาร์ : @-@
เจสัน : (นั่งเล่นเกมส์)
เชอรีน : (นั่งรออย่างสงบ)
ลูเอล : (มองสำรวจ)
ไรท์ : ตอนหน้าก็เป็นตอนที่พวกรุ่นพี่ออกมาแล้วว ตอนนี้เราได้ทำการแต่งหน้าหลักกับเปลี่ยนชื่อเรื่องเล็กน้อยแล้วนะคะ ได้แฮชแท็กใหม่ของเรื่องแล้ววว //จุดพลุ พูดในหน้าหลักไปแล้วก็ขอมาพูดในนี้อีกทีนะคะ เผือคนที่ไม่อ่านหน้าหลัก ต่อจากนี้จะเรียกเราว่ายำไข่ บีสอง ไข่สอง คุณไข่(?) ไรท์ หรืออะไรก็ได้ตามสะดวกเลยน้า
จุดเริ่มต้นของเราคือ เรากับเพื่อนทำโปรเจคแต่งนิยาย
เรามีนามปากกาว่า ยำไข่บีสอง อันเนื่องจากว่า แอคเคาท์ทวิตเตอร์ของเรา
มีเจ้าของสองคน และในจอยลดาก็มีผู้แต่งสองคน เพื่อนเราเป็นบีหนึ่ง
ส่วนเราเป็นบีสอง โปรเจคของเรานี้เคยคุยกันไว้ค่อนข้างนานพอสมควร
สร้างแอคเคาท์ไว้แต่ไม่ได้ลงซักที พอเหมาะกับช่วงที่เพื่อนเราจะแต่งจอยเข้าร่วมแท็ก #บรีฟอีหยังวะ
ทำให้เราเกิดอยากปัดฝุ่นนิยายของเราที่วางพล็อตเมื่อนานมาแล้ว
เลยเริ่มต้นเขียนนิยายกันซักที สำหรับใครที่อยากติดตามข่าวสารหรือพูดคุยกับเรา
หรือลองอ่านจอยที่เพื่อนเราแต่ง
จิ้มเลยค่ะ
ความคิดเห็น