Bleach : The next gen ภาค New wave[Daily Update]

ลำดับตอนที่ #30 : ตอนที่ 29 ไปกันเลยฮิโนโกะ

รินถึงกับอึ้งเมื่อได้รู้ความจริงว่าตนเองเรียกชื่อดาบผิด
"ด เดียวก่อนสิ ถ้าชั้นเรียกชื่อเธอผิดแล้วทำไมดาบถึงเปลี่ยนรูปร่างละ"
สาวในชุดเกราะสีทอง ส่ายหัวก่อนจะเขกหัวรินไปทีหนึ่ง
"เอาละฟังให้ดี ชื่อของชั้นคือ   Hinoko (ประกายเพลิง 火の粉(ひのこ))"
รินดีดนิ้วแปะ
"อ่อ ประกายเพลิงนั่น ได้ยินอะไรไฟๆนึกว่านกไฟซะอีก"

~โป๊ก~
"ย้ายบ๊องทีหลังอย่าทึกทักชื่อคนอื่นเขาเอาเองละ"
โดนเข้าให้เต็มๆอีกรอบ ยังไงฮิโนโกะก็ไม่สบอารมณ์ที่ได้ยินอยู่ดี
"เอาละเธอรีบกลับไปช่วยเจ้าหนุ่มนั่นได้แล้ว"
รินซึ่งดีใจมากที่ได้พบกับวิญญาณดาบของตัวเองยังคงมีเรื่องคาใจอยู่มากมายที่อยากจะคุยด้วย
"ไม่ต้องห่วงไอ้บ้าโรคจิตนั่นหรอก เจ้านั่นเก่งขนาดสู้กับหัวหน้าหน่วยได้ ชิกิกับอากิระล้มไม่ได้ง่ายๆแน่นอน"

ฮิโนโกะเหมือนจะบอกเรื่องสำคัญบางอย่างแก่รินแต่เธอก็เปลี่ยนใจ
"ถือว่าชั้นขอร้องแล้วกัน รีบไปช่วยชายคนนั่นที"
"แต่ว่าชั้นยังอยากคุยกับเธออีกนี่"
"เธอจะมาที่นี่อีกเมื่อไหรก็ได้ ตอนนี้รีบไปได้แล้ว"
"ตกลงๆ ชั้นจะรีบไปช่วย"
วิญญาณดาบของเธอตะโกนไล่หลังมา
"ออกไปแล้วเรียกชื่อชั้นทันทีนะ"

พริบตาเธอกลับมาอยู่ในห้องฝึกอีกครั้ง
ฟันเนลของชิกิและพันสังหารของอากิระใกล้จะถึงตัวคัสซึกิเต็มที
'ไปกันเลยฮิโนโกะ'
"จงเผาผลาญ Hinoko"
ปีกไฟของรินขยายตัวใหญ่ขึ้น แรงดันมหาศาลถูกปลดปล่อยออกมา
ความเร็วของรินเพิ่มขึ้นเป็น3เท่า พุ่งตัวแซงชิกิซึ่งออกตัวไปก่อนหน้าอย่างง่ายดาย
ยังไม่พอปีกไฟของรินยังสบัดใส่ฟันเนลของชิกิเดี้ยงหมด
"ป เป็นไปไม่ได้"
ความเร็วของชิกิขณะปลดผนึกวิญญาณนั่นเร็วจนเคียวราคุต้องตกใจกลับโดนรินแซงไปยังง่ายดาย

รินร่อนลงตรงหน้าคัสซึกิ ราวกับว่าเขารู้สิ่งที่เกิดขึ้นกับเธอ
"เจอฮิโนโกะแล้วสินะ"
"นายรู้จักชื่อเธอได้ยังไงกัน"
"ยายบ๊อง ลืมแล้วเหรอตอนสู้กับเธอเราก็ถือดาบเล่มเดียวกัน"

พันสังหารพุ่งเข้าหาทั้งคู่อย่างรวดเร็ว
เส้นเพลิงรูปครึ่งวงกลมปรากฏขึ้นเชื่อมต่อปีกทั้งสองข้างของริน
"Hinomi(หอเพลิง火の見(ひのみ))"
กำแพงเพลิงพุ่งพล่านออกมาจากพื้นดินล้อมรอบทั้งสองคนไว้

~ตูมๆๆๆๆๆๆ~
พันสังหารเข้าปะทะกับหอเพลิงเสียงดังรัวราวกับปืนกลยิงกำแพง
"ไม่จริง พันสังหารของเราถูกกันไว้ได้หมด"
ชิกิที่เห็นการโจมตีของตนและอากิระล้มเหลวตัดสินใจเด็ดขาดปิดบัญชี
'เป็นไงเป็นกัน ชั้นจะฝ่ากำแพงไฟนี่เข้าไปจัดการเจ้านั่น'

รินที่อยู่ภายในหอเพลิงกำลังชื่มชมกับพลังของตัวเอง
"ว้าว นึกไม่ถึงว่าแค่เรียกชื่อดาบฟันวิญญาณให้ถูกจะมีพลังเพิ่มมากขึ้นถึงขาดนี้"
"ดูแรกชั้นก็คิดว่าเป็นคนเอาจริงเอาจัง นึกไม่ถึงว่าที่จริงจะบ๊องได้ขนาดนี้"
"เชอะ นายเองก็ดูเหมือนมาดเข้มน่ากลัว ตัวจริงกลับน่ากลัวกว่าเพราะนายมันโรคจิต"
เกิดแรงสั่นสะเทือนจากภายนอกหอเพลิง
"ชิกิ นายยังไม่ยอมแพ้อีกเหรอ"

ชิกิที่อยู่ภายนอกเร่งพลังกดดันวิญญาณเต็มที่
'ริน พวกชั้นไม่รู้ว่ามันเรื่องอะไรแต่ เธอต้องชนะ'
เขาตั้งสมาธิหาตำแหน่งที่แน่นอนเขาเป้าหมายเพื่อป้องกันการผิดพลาด
'เอาละนั่นไง จุดที่มีพลังกดดันวิญญาณมากที่สุด ตรงนี้แหละ'
"ย๊าคคคค"

~แกร๊ง~
~แกร๊ง~
~แกร๊ง~
~เพล๊ง~

"บ้าน่า หอเพลิงของชั้นถูกทำลาย"
ชิกิทะลุเข้ามาด้านใน พุ่งมาด้วยความเร็วสูงพร้อมดาบพลังกดดันวิญญาณ(เหมือนดาบเลเซอร์)
"ยามาดะ คัสซึกิ!!"
แต่เมื่อเข้าใกล้เป้าหมายเขากลับต้องประหลาดใจอย่างที่สุด
'เป็นไปไม่ได้ จุดพลังนั่นเป็นของริน!?'
"รินหลบไป ชั้นหยุดไม่ได้แล้ว"
ชิกิพยายามเปลี่ยนทิศทางดาบ
"อ๊าคคคค"
แต่ทว่าเขาทุ่มพลังไปมากเกินไปจนการเปลี่ยนทิศทางหรือหยุดการโจมตีกลายเป็นเรื่องที่เป็นไปไม่ได้

บางสิ่งที่ผิดปรกติเกิดกับริน
'ขยับสิ ขยับ ร่างกายเราขยับไม่ได้'
ผลข้างของการที่ท่าหอเพลิงถูกทำลายทำให้เธอขยับตัวไม่ได้ชั่วขณะ
เธอมองเห็นดาบฟันวิญญาณของชิกิพุ่งเข้าหาตัวเองอย่างชัดเจน แต่ว่าทำอะไรไม่ได้
ไม่ต่างจากการรอความตายซึ่งมิอาจปฏิเสธได้

~ฉัวะ~
โลหิตสีแดงฉานสาดกระจายไปทั่ว ใบหน้าของรินปรึเปื้อนไปทั่ว
เธอก้มมองยังตัวเธอที่ชุ่มไปด้วยเลือดอย่างตกใจ
'นี่ชั้นต้องตายเหรอ...อย่างน้อยไม่รู้สึกเจ็บ...ไม่เจ็บงั้นเหรอ!?'
รินสำรวจตัวเองดู เธอไม่มีบาดแผลแล้วนี่มันเลือดของใครกัน

ดาบพลังกดดันวิญญาณของชิกิหายไป เขากลับมาผมสีเทาดังเดิม
ชิกิทรุดตัวลงนั่งกองอยู่กับพื้น ดาบในมือเขาหลุดออกจากมือราวกับไร้เรียวแรงที่จะจับมันไว้
'ไม่ใช่ ไม่ใช่เลือดของชิกิเขาไม่มีบาดแผลเลย'
ชายคนหนึ่งล้มหงายหลังเข้าใส่เธอ รินรับตัวเขาไว้

เธอสัมผัสได้ถึงของเหลวอุ่นๆไหลออกจากแผ่นหลังและหน้าอกของเขา
มือของชายผู้นี้ถือดาบที่หักครึ่งและกำลังค่อยๆสลายไป
"ทำไม นายถึง..."
รินที่ยังช็อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นถึงกับทำอะไรไม่ถูก นี่เป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นยมทูตกำลังจะตายต่อหน้าต่อตา
ปากของเขาที่เต็มไปด้วยเลือดหยับพูดด้วยเสียงอันแผ่วเบา
"ชั้น..สัญญา..แล้วนี่"
น้ำใสๆเริ่มปริมพร้อมจะล้มออกเจ้าตาใสๆสีแดงสวยของริน
"คนบ้า..."
ชายผู้อยู่ในอ้อมแขนของรินยังพยายามพูดต่อ
"ขอโทษ..สัญญา..เมื่อ..ร้อยปีก่อน..ชั้น..ทำให้ไม่ได้แล้ว"
"ร้อยปีก่อน...!?"

น้ำตาเธอเริ่มไหลรินลงมาหยดลงบนใบหน้าเขา
ชายหนุ่มเอื้อมือที่ไร้ซึ่งเรียวแรงค่อยเช็ดน้ำตาของเธอ
"คนบ้า นายอยู่ใกล้ๆชั้นมาตลอดงั้นเหรอ ทำไมนายไม่มาหาชั้น ทำไม..นายถึงปล่อยให้ชั้นคอย"
เขาฝืนยิ้มให้กับเธอ
"ขอโทษนะ...รินจัง"
มือของเขาที่สัมผัสใบหน้าของเธอร่วงลง ร่างกายของเขาไม่ตอบสนองอะไรอีกแล้ว คงเหลือเพียงรอยยิ้มสุดท้าย
รินตะโกนลั่นสุดเสียงเท่าที่เธอมี ระเบิดความรู้สึกทุกอย่างของเธอ

"เจ้าบ้า คัสซึกิ~~~~~~~"