ช่วยด้วยค่ะ! ฉันพยายามเป็นนางร้าย

ลำดับตอนที่ #3 : ฉันจะไปโรงเรียน rw

ตอนที่ 3

วันนี้ฉันตื่นเช้ากว่าปกติค่ะ  เพราะต้องเตรียมตัวไปเรียนที่ โฮวโจยามะ โรงเรียนเอกชนชื่อดัง ซึ่งกล่าวกันว่าเป็นที่รวบรวมเหล่าทายาทตัวน้อยของบริษัทชั้นนำภายในประเทศไว้ด้วยกัน  การจะเข้าโรงเรียนพวกนี้ใช่ว่าจะเข้ากันได้ง่ายๆนะคะ เขาคัดเลือกเด็ก มีเงินอย่างเดียวไม่พอ ต้องมีอำนาจด้วย

ชาติก่อนฉันไม่เคยได้ย่างเท้าเข้าไปหรอกค่ะ โรงเรียนประเภทนี้ ว่ากันตามตรงฉันแอบตื่นเต้นไม่น้อยเลย ทำไงได้ ช่วงวัยเด็กของฉันก่อนหน้านี้มันเป็นแบบ พวกนักเรียนทุนการศึกษาค่ะ ไม่เคยแต่งตัวด้วยของใหม่ๆ แบบนี้มาก่อน ส่วนมากมรดกเสื้อผ้าและหนังสือที่ฉันเคยได้รับก็ตกทอดกันมาแล้วหลายรุ่น พวกเรายังเคยพูดเล่นๆกันเลยว่าสิ่งของเหล่านี้เป็นสมบัติของชาติ

วันนี้ท่านแม่อารมณ์ดีเป็นพิเศษ ท่านพยายามถักเปียให้ฉัน มันไม่ใช่เปียธรรมดานะคะ มันเป็นเปียที่ดูไฮโซอะค่ะ บอกว่าไงดี มันมีขั้นตอนเยอะแยะ ไม่ใช่แบ่งผมเป็นสามช่อ แล้วมัดๆเหมือนพวกเด็กทั่วไป อืม ฉันเริ่มรู้สึกว่าเหมือนตัวเองทำผมเจ้าสาวอยู่เลยค่ะ ไม่อยากบอกท่านแม่เลยว่าฉันไม่ค่อยชอบนักหรอกไอ้ทรงผมยากๆแบบนี้  หลังจากทำผมกันเกือบครึ่งชั่วโมงแล้วก็ได้เวลาใส่ชุดนักเรียน โอ้ชุดน่ารักมากมายฉันชอบมากดูคุณหนูสุดๆ แต่ยิ่งกว่านั้น คือมันใหม่ค่ะ! สีขาวของเสื้อนักเรียนทำให้ฉันต้องแทบหรี่ตามองเลยทีเดียว ปลื้มปริ่มมากค่ะ

ก่อนที่ฉันจะนั่งรถไปโรงเรียน ซาซากิตัวน้อย ก็ค่อยๆเดินเตาะแตะมาหาฉัน ทำหน้าราวกับไม่อยากให้ฉันไป ฉันพยายามขึงตาดุใส่ซาซากิแล้วค่ะ  สายตาพิฆาตศัตรูที่ฉันพยายามฝึกในช่วงนี้ ดูท่าจะใช้ไม่ได้กับเจ้าเด็กน้อยนี่เลย สงสัยมันคงยังไม่ถึงเวลาที่ฉันจะงัดมันมาใช่แน่ๆ

“ คุณหนูปวดท้องเข้าห้องน้ำหรือเปล่าคะ ”มิไร พี่เลี้ยงสาวของซาซากิถามขึ้นอย่างห่วงใย

     คำพูดสบถที่ฉันหลุดปากออกไปโดยไม่คิด คือ 'บ้าจัง' ไงคะ ขนาดฉันคิดจะสบถ ยังดูอ่อนโยนขนาดนี้ แล้วฉันจะใช้ชีวิตเป็นนางมารร้ายได้ลำบากขนาดไหน ไม่ได้การสงสัยฉันคงต้อง ฝึกสายตาพิฆาตศัตรูหน้ากระจกอีกสักสิบรอบ หวังว่ามันคงจะดูน่ากลัวกว่านี้อีกสักหน่อยก็ยังดี

ฉันไม่ยอมตอบคำถามของมิไร  แม้ว่าชาติที่แล้วฉันเป็นคนถนอมน้ำใจคน ใครถามมาก็ตอบกลับไปด้วยความสุภาพ ไม่อยากทำเมินให้เขาเสียความรู้สึก แต่มาวันนี้ฉันต้องเริ่มปรับพฤติกรรมตัวเองใหม่แล้วอะค่ะ ฉันเชิดหน้า หลังตรงเดินขึ้นรถไปโดยไม่หันมองข้างหลังแม้แต่น้อย ฉันต้องการให้ท่านแม่ มิไร และคุณลุงอาเบะ คนขับรถ รู้ว่าฉันมีความหยิ่งยโสโอหังอย่างถึงที่สุด  จนเมื่อคุณลุงอาเบะปิดประตูรถคันที่ฉันนั่งอยู่ ฉันถึงค่อยถอนหายใจออกมาด้วยความโล่งอก

“ คุณผู้หญิง เรียกให้คุณหนูกลับมาเข้าห้องน้ำก่อนดีไหมคะ เดี๋ยวจะลำบากเอากลางทาง คุณหนูคงเขิน ถึงไม่ยอมมองมาที่เรากันเลย ดิฉันผิดเองค่ะ ที่พูดขึ้นมาต่อหน้าคุณอาเบะ แหม ดิฉันก็ลืมคิดว่า คุณอาเบะก็เป็นผู้ชายนี่คะ ” มิไรแปลเจตนาของคุณหนูซากุระไปอีกแบบ

“ อืม พรุ่งนี้เธอเอากระโถนอีกอันของซาซากิไปไว้ในรถด้วยนะ เพื่อสักวัน ซากุระจัง ทนไม่ไหว ”คุณผู้หญิงของตระกูลใหญ่พูดขึ้น ราวกับผ่านการพิจารณาอย่างรอบคอบมาแล้ว

“…….”  มิไร พี่เลี้ยงของซาซากิ

 ฉันมาถึงโรงเรียนแล้วค่ะ นั่งมาไม่นานก็ถึง สักสิบนาทีมั้งคะ ดีจังถ้าโตขึ้นมาอีกสักหน่อย ฉันอยากจะปั่นจักรยานมาเองทุกวันโดยที่ไม่ต้องนั่งรถคันใหญ่แบบนี้อีก ฉันเมารถค่ะ เกือบอ้วกใส่เบาะแล้วเชียว  ชาติที่แล้วฉันมักเดินเอา โรงเรียนอยู่ใกล้บ้านมาก สะดวก ประหยัด ที่สำคัญฉันไม่มีเงินเก็บพอที่จะซื้อรถจักรยานหรอกค่ะ พวกพี่ๆน้องๆ ทุกคนก็ต้องเดินไปโรงเรียนเหมือนกันหมด ฉันเลยอิจฉาเพื่อนที่มีจักรยานเป็นของตัวเองไงคะ อยากไปไหนก็ปั่นไป แถมได้ออกกำลังกาย และสูดอากาศบริสุทธิ์อีกด้วย เอาล่ะ อย่าคิดถึงอดีตอันน่าเศร้าเลยค่ะ ตอนนี้ฉันควรวาดฝันถึงอนาคตในแดนไกลต่างหาก

“คุณอิโนะอุเอะ ซากุระ ตามครูมาที่ห้อง C ค่ะ ” คุณครูวัยสี่สิบกว่าๆ เรียกฉันอย่างอ่อนโยน

ฉันเดินตามคุณครู พลางมองสิ่งรอบๆตัว โรงเรียนมีดีไซน์หรู ความสูงของตึกโรงเรียนมีประมาณ 5ชั้น แต่ความกว้างฉันก็กะประมาณไม่ถูกเหมือนกัน  แต่ มันดูไกลมากสำหรับเด็กตัวเท่าลูกเจี๊ยบอย่างฉัน สวนหย่อมข้างทางมีน้ำพุขนาดใหญ่ประดับอยู่ ดอกไม้ต่างแข่งขันกันชูช่ออวดโฉมกับบรรดานักเรียนทั้งหลาย  รุ่นพี่ที่เดินขวักไขว่อยู่ก็มีอายุแตกต่างกันไป มีทั้งชั้นประถม มัธยมต้น และก็มัธยมปลาย ฉันเดินตามคุณครูจนมาสุดปลายทาง เมื่อฉันเงยหน้าขึ้นมองป้ายห้อง ก็พบว่ามันคือห้อง C  ฉันกวาดตามองภายในห้อง พบว่ามีนักเรียนเริ่มทยอยกันมาแล้วประมาณ 2-3 คน

“ คุณซากุระ พยายามตั้งใจเรียนนะคะ เมื่อขึ้นชั้นประถม 2 หากคุณซากุระทำเกรดได้ดี จะได้ไปอยู่ห้อง A ค่ะ”

“ คุณครูคะ หนูอยากรู้ว่า ชั้นประถม1 มีทั้งหมดกี่ห้องคะ ” ฉันถามเพราะอยากรู้จริงๆค่ะ

“ 3 ห้องค่ะ A B และ C  เกรดเฉลี่ยของคุณซากุระในระดับชั้นอนุบาล ถูกจัดให้อยู่ห้อง C ค่ะ เพราะฉะนั้นพยายามตั้งใจเรียนเข้านะคะ  ” คุณครูยิ้มหวานใส่ฉันจากนั้นก็เดินจากไป

ฉันต้องแจ้งให้ทุกคนทราบก่อนนะคะว่า ฉันเป็นนักเรียนทุนการศึกษา ไม่ใช่หมายความว่าฉัน จน อย่างเดียว ฉันมาพร้อมกับความฉลาดด้วยค่ะ ดังนั้นพอฉันรู้ว่าฉันได้อยู่ห้องบ๊วย มันทำให้อารมณ์ฉันดิ่งลงอย่างไร้สาเหตุ ใจจริงฉันแอบหวังว่าท่านซากุระจะฉลาดกว่านี้ นึกไม่ถึงเลยจริงๆ  แต่ไม่เป็นไรค่ะ ชาติที่แล้วฉันอายุ 17 ปี ความรู้ทั้งหลายยังติดตัวฉันอยู่ ฉันจะผลักดันตัวเองจนขึ้นห้อง A ให้ได้ น่าภูมิใจไหมคะ ที่ฉันพยายามจะทำข้อสอบเด็กประถม ให้ได้ดี

เมื่อฉันเข้ามาในห้องเรียน พบว่ามีโต๊ะอยู่ประมาณ 7 โต๊ะ เท่านั้นค่ะ น้อยมากๆ เลย โรงเรียนที่ฉันเคยอยู่ส่วนใหญ่ห้องหนึ่งก็มีนักเรียนประมาณเกือบยี่สิบคนค่ะ พอฉันเดินเข้าไป เด็กทั้งสามคน ที่มาก่อนแล้วก็หันขวับมามองฉัน พร้อมกันหมด

“ สวัสดี ” ฉันกล่าวคำสั้นๆ แบบเย็นชาและห่างเหิน   ฉันมีเป้าหมายไว้พุ่งชนค่ะ เป้าหมายของฉันคือการสร้างภาพลักษณ์ เด็กหญิงนิสัยเสียคนหนึ่ง ที่เอาแต่ใจ และไร้ความเป็นมิตร ที่ฉันต้องทำแบบนี้เพราะ การไล่ตามความฝันของฉันมันเริ่มขึ้นแล้วค่ะ

 โรงเรียนโฮวโจยามะ เป็นโรงเรียนที่เด็กจะเริ่มเข้ามาเรียนร่วมกันตั้งแต่ ประถม1 จนถึง มัธยมปลายปีที่3 (ตั้ง 12 ปีเชียวนะคะ) มันเป็นสถานที่ไว้สานความสัมพันธ์ของกลุ่มนักธุรกิจรุ่นเยาว์ในอนาคต  ซึ่งแน่นอนในอีกไม่กี่ปี เด็กพวกนี้จะต้องรู้จักกับท่านฮิโรชิอยู่แล้ว  ดังนั้นถ้าฉันยิ่งทำตัวไม่น่าคบหาตั้งแต่แรก มันจะช่วยให้ฉันเนียนไปกับบทบาทตัวร้ายมากขึ้น ในตอนพบเจอกับคุณพระเอกและคุณนางเอกไงคะ บอกแล้วว่าฉันเป็นเด็กฉลาดค่ะ

“ สวัสดี ” เด็กผู้หญิงใส่แว่น ผมสั้นประบ่าพูดออกมาบ้าง คอและหลังของเธอตั้งตรง เสียงของเธอก็นิ่ง จนฉันรู้สึกผวานิดหน่อย เหมือนเจออาจารย์ใหญ่ดุๆย่อขนาด

“ ฮึ ยัยพวกเด็กขี้เหร่ ฉันไม่อยากมาอยู่ห้องเดียวกับพวกนี้เลย ” เด็กผู้ชายตัวอ้วนป้อม หน้าตาน่าเกลียด ฉันไม่ถูกชะตาอะค่ะ เลยมองยังไงก็น่าเกลียด  เขายู่ปากพูดกับตัวเองคนเดียว  ความไม่สบอารมณ์เผยชัดออกมาทางสีหน้า

“ …….”  เด็กชายอีกคน มองฉันแวบเดียว จากนั้นก็ก้มหน้าก้มตาเล่นหุ่นยนต์ของตัวเองต่อไป  ฉันมองเห็นเพียงแค่แววตาสีน้ำตาลเข้มซึ่งไม่ไยดีกับสิ่งใดทั้งสิ้น  เหมือนพวกเด็กขาดความอบอุ่น

 ผ่านไปสักหนึ่งนาที ฉันถึงตระหนักได้ว่า หนทางการเป็นเด็กหญิงตัวร้าย ที่น่าชิงชังนั้น ช่างแสนยากเย็นเหลือเกินค่ะ