คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : 11. ความรู้สึกของฉันมันไม่สำคัญ...(1)
และนั่นคือการพบกันครั้งแรกของคนทั้งคู่ ก่อนที่ทุกสิ่งทุกอย่างจะตามมา...
----------------------------------------------------
ริมฝีปากถูกขบเม้มดูดดึงหนักขึ้นและมือเย็นๆนุ่มๆที่ลูบไล้ไปทั่วพร้อมกับร่างอวบๆที่เบียดรัดเข้ามาจนแทบจะกลมกลืนเป็นคนเดียวกันทำให้ไอศูรย์เริ่มรู้สึกร้อนผ่าวไปด้วยไฟปรารถนา 'อืม...นี่คงเป็นครั้งแรกกระมังที่มินตราเป็นฝ่ายเริ่มต้นก่อนอย่างนี้...'
'ไม่สิ! เป็นไปไม่ได้!' ชายหนุ่มรีบคว้ามือของอีกฝ่ายที่กำลังเคลื่อนลงไปต่ำกว่าสะดือของเขาทั้งที่ยังหลับตา
"ไอน่ะ!...ปล่อยสิคะ ผึ้งจะทำให้ไอมีความสุขไงล่ะ!" เสียงกระเง้ากระงอดอย่างงอนๆดังขึ้นใกล้หู และลิ้นเล็กๆก็เริ่มไล้เลียไปตามซอกคอพร้อมเสียงหอบหายใจที่หนักขึ้นจนไอศูรย์ต้องรีบลืมตาตื่น
'เป็นภัคจีราจริงๆ!' ร่างเกือบเปลือยของหญิงสาวเกลือกกลิ้งถูไถไปกับร่างแกร่งจนร้อนผ่าว แต่ไฟปรารถนาที่กำลังเริ่มลุกโชนกลับมอดดับลงอย่างรวดเร็วทันทีที่รู้ว่าคนตรงหน้าเป็นใคร ชายหนุ่มดันตัวแฟนสาวที่กำลังก้มหน้าก้มตาโลมเลียแผงอกแข็งแรงของตนออกแล้วรีบลุกขึ้นอย่างรู้สึกหงุดหงิดเจือปนไปด้วยความโกรธ'เขาคิดถึงเธออีกแล้ว!'
"ไอขา..จะรีบไปไหนล่ะค่ะ? ไอคะ! ไอ!"
เสียงทุบประตูสลับกับเสียงร้องตะโกนอย่างไม่พอใจดังลั่นเมื่อไอศูรย์เลี่ยงหนีด้วยการเข้าไปขังตัวเองอยู่ในห้องน้ำ ชายหนุ่มยกมือขึ้นลูบหน้าตัวเองอย่างพยายามดึงสติให้กลับมา จำได้ว่าเขาแยกกับแฟนสาวที่หน้าห้องแล้วกลับเข้ามาคิดอะไรบางอย่าง.. เรื่องของเธอคนนั้น.. แล้วคงจะเผลอหลับไป ภัคจีราจึงใช้กุญแจสำรองที่มีเหมือนกันคนละชุดไขเข้ามา
ไอศูรย์หลับตาลงขณะฟังเสียงบ่นของแฟนสาวที่อยู่หน้าประตู เขาถามตัวเองว่าไม่มีความรู้สึกอะไรเลยเชียวหรือ? ตอบได้เลยว่าไม่! เขายังเป็นปุถุชน มีความต้องการตามธรรมชาติ ยิ่งเมื่อภัคจีรามีท่าทางถึงขนาดนั้นก็ยิ่งปลุกเร้าอารมณ์ดิบของเขาให้ลุกโชนขึ้นมาได้ไม่ยาก แต่อะไรล่ะที่ดับไฟร้อนนั้นลงจนตัวเขาต้องหงุดหงิดเหมือนคนไม่มีทางออกอย่างนี้ ไอศูรย์ถามตัวเองแล้วก็พบว่าคำตอบที่ได้ทำให้เขาตกใจและยิ่งหัวเสียกับตัวเองมากขึ้นไปอีก เพราะเธอไม่ใช่มินตราอย่างนั้นหรือ บ้าไปแล้ว!
ยากที่จะยอมรับกับตัวเองได้.. 'ต้องเป็นเพราะความสงสารแน่ๆ..เพราะเขารู้ดีว่าเธอไม่มีใคร และเพราะเธอเคยช่วยเหลือเขามาก่อน แถมยังมีโรคประจำตัวอีก!' ชายหนุ่มคิด ในเมื่อเขาเป็นคนเลือกที่จะจากมาเอง ก็เป็นไปได้ที่จะรู้สึกผิดบ้าง แต่ไม่ใช่เพราะความรู้สึกอย่างอื่นแน่นอน! คิดแล้วไอศูรย์ก็เลือกที่จะพิสูจน์ความเชื่อของตน เขาผลุนผลันออกไปและคว้าตัวแฟนสาวที่ยังยืนรออยู่ด้วยสีหน้าโมโหเข้ามากอดจูบอย่างรุนแรงราวกับทำอย่างนั้นแล้วจะลืมใบหน้าเศร้าๆของใครบางคนได้ ภัคจีราที่ถูกจู่โจมกะทันหันถึงกับงงในทีแรกแต่ต่อมาก็ตอบสนองชายหนุ่มอย่างกระแทกกระทั้นรุนแรงไม่แพ้กัน ในชั่วขณะหนึ่งที่ไฟพิศวาสกำลังดำเนินไปอย่างเผ็ดร้อนก็เหมือนหญิงสาวจะได้ยินเสียงเรียกชื่อใครสักคนดังมาจากปากชายหนุ่มที่กำลังกกกอดเธออยู่
"มินตรา..."
------------------------------------------------------
หลายวันต่อมา...
หญิงสาวร่างเล็กในชุดเสื้อยืดกางเกงยีนส์แบบง่ายๆสะพายกระเป๋าใบใหญ่ที่ท่าทางจะหนักเอาการไว้บนบ่าขณะยืนรอลิฟต์อยู่ด้วยท่าทางกระวนกระวาย มินตรากำลังกังวลกับงานที่เพิ่มมากขึ้นทุกวันของตัวเองจนแทบไม่มีเวลากระดิกตัว หลายวันมานี้เธอใช้เวลาส่วนใหญ่อยู่ในออฟฟิศของสำนักพิมพ์ที่ตนทำงานอยู่ หมกมุ่นอยู่กับงานวาดภาพประกอบทั้งที่เป็นแบบร่างปกหนังสือฉบับใหม่ๆที่กำลังเร่งตีพิมพ์ ภาพกราฟฟิคของการ์ตูนออนไลน์เล่มใหม่ที่กำลังจะเปิดตัว รวมทั้งภาพลายเส้นสำหรับประกวดในโครงการความร่วมมือของสำนักพิมพ์ต่างๆในงานอาสาสัญจร ฯลฯ ที่ล้วนแล้วแต่ดูดพลังชีวิตของเธอไปจนเกือบหมด ไหนจะเรื่องย้ายคอนโดที่เกิดปัญหาขึ้นมาอีกเพราะเจ้าของเดิมที่ตกลงกันไว้มีเหตุให้ต้องเลื่อนย้ายออกไปอย่างน้อย1-2 เดือน ทำให้เจ้าของใหม่อย่างเธอต้องเลื่อนย้ายออกจากที่นี่ตามไปด้วย แต่ก็นับเป็นโชคดีอยู่อย่างคือเมื่อชีวิตวุ่นวายถึงขนาดนี้แล้ว เธอจึงไม่มีเวลาให้กับความเสียใจเรื่องบางอย่างมากนัก เพราะต้องทุ่มเทกับงานแทน อย่างเมื่อคืนนี้ก็ต้องเร่งปั่นงานจนหัวหมุนถึงตีสามตีสี่ ผลก็คือวันนี้เธอตื่นสายจนไม่ได้รีบออกจากคอนโดเพื่อหลบหน้าใครบางคนอย่างที่เคยเป็น
"รอด้วยค่ะ!" เสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นขณะที่ประตูลิฟต์กำลังจะปิด มินตราที่ก้าวเข้าไปก่อนแล้วจึงกดเปิดค้างไว้เพื่อรอเจ้าของเสียงที่วิ่งเข้ามาอย่างเร่งรีบ ไม่นึกเลยว่าคนที่เพิ่งเข้ามาใหม่จะกลายเป็นสองคนที่ทำให้หญิงสาวถึงกับชะงักก่อนจะก้มหน้าลงและเลี่ยงไปยืนจนสุดมุมด้านในของลิฟต์
"ขอบคุณนะคะ เอ๊ะ! คุณ.." ภัคจีราที่เพิ่งหันมาส่งยิ้มหวานให้ก็ชะงักเช่นกันเมื่อเห็นคนในลิฟต์ชัดๆ ผู้หญิงคนนี้คือคนเดียวกับที่ยืนคุยกับไอศูรย์หน้าห้องเมื่อหลายคืนก่อน คืนที่เขาหงุดหงิดจนต้องเลี่ยงเข้าไปเก็บตัวในห้อง หรือว่าเธอจะเป็นคนคนนั้น...
มินตราเงยหน้าขึ้นยิ้มรับคำของคนตรงหน้านิดหนึ่งก่อนจะหลุบตาลง.. ผู้หญิงคนนี้สวยมากเสียจนเธอเองยังอดชื่นชมไม่ได้ กระโปรงสอบรัดรูปโชว์เรียวขาขาว เอวคอดเล็กกับเสื้อเอวลอยสีดำเปลือยไหล่ยิ่งเน้นความอวบอั๋นของทรวงสวยที่คงไม่มีผู้ชายคนไหนจะมองข้ามได้ ไหนจะใบหน้าที่แต่งเติมจนสวยเฉี่ยวดูดึงดูดใจนั่นอีก ไม่มีอะไรตรงไหนเลยที่คนอย่างเธอจะสู้ได้! โดยเฉพาะความรักที่เขาไม่เคยมีให้... มินตราคิดอย่างขมขื่น
"คุณชื่อมินตราหรือเปล่าคะ?" ภัคจีราถามเสียงหวานขณะมองสำรวจหญิงสาวตรงหน้า ไม่สนใจไอศูรย์ที่ขมวดคิ้วยุ่งเมื่อได้ยินประโยคนั้น คิดเพียงอยากยืนยันอะไรบางอย่างให้แน่ใจ
"ค่ะ" มินตรายังคงรับคำเบาๆ ไม่ได้สังเกตสีหน้าและแววตาที่เปลี่ยนไปของคนสวยตรงหน้า ย่นคิ้วนิดหนึ่งเมื่อสาวเซ็กซี่ขยับเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมฉุนจมูก รู้สึกอึดอัดแต่ก็ยังต้องรักษามารยาททั้งที่กำลังเคืองและแสบจมูกจนแทบทนไม่ไหว คงเพราะนอนน้อยเกินไปกระมัง..ร่างกายนี้ถึงได้ต้านทานอะไรได้ยากขึ้นอย่างนี้
"มาทางนี้เถอะผึ้ง!" ไอศูรย์เรียกแฟนสาวพลางยื่นมือมาดึงตัวเธอให้ห่างออกไปเมื่อสังเกตเห็นท่าทางไม่ค่อยปกติของคนตัวเล็ก 'ดูเหมือนมินตราจะแพ้กลิ่นน้ำหอมฉุนๆนี้จริงเสียด้วย!' คิดได้อย่างนั้นชายหนุ่มก็ยิ่งรั้งตัวภัคจีราให้ยืนไกลออกหญิงสาวไปอีก ไม่ทันคิดว่าปฏิกิริยาของตนจะชวนให้เข้าใจผิดได้โดยง่าย..
มินตราผลุนผลันออกจากลิฟต์ไปทันทีที่ประตูเปิดออก กลัวเหลือเกินว่าจะต้องอับอายซ้ำเติมความเสียใจที่มีอยู่มากพอแล้วหากผู้ชายคนนั้นได้เห็นน้ำตาของตัวเอง แค่เพียงยืนอยู่ด้วยกันในลิฟต์เขาก็ยังดึงคนรักของตัวออกไปห่างเสียขนาดนั้น หรือกลัวว่าเธอจะบอกอะไรผู้หญิงของเขางั้นหรือ!?
"คุณทำของหล่นน่ะค่ะ!"
ความคิดเห็น