คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : สารภาพรัก
'วันพรุ่งนี้แล้วสินะ...
วันพรุ่งนี้แล้ว ที่เราจะต้องกลับเอเดน
แต่ว่าฉัน..ยังไม่ได้มีโอกาศพูดความในใจกับเธอเลย
เฮ้อ ทำไมนายมันปอดแหกยังงี้วะ !!'
ชายหนุ่มบ่นอยู่กับตัวเองตามลำพัง พลางส่ายหัวไปมาระหว่างเดินอยู่ในพระราชวังเดมอส ทำให้นางกำนัลที่เดินผ่านมองมาอย่างสงสัย แต่ดูเหมือนชายหนุ่มจะไม่รับรู้ถึงสายตานั้น เมื่อความคิดกำลังหมกหมุ่นจดจ่ออยู่กับเรื่องที่ทำให้เขากลุ้มใจได้ถึงเพียงนี้
"ทำไงดีๆ"ชายหนุ่มพร่ำบ่นงึมงำกับตัวเองเบาๆ ก่อนนัยน์ตาสีม่วงจะทอประกายความหวัง พร้อมทั้งริมฝีปากที่ยิ้มกว้าง
"นึกออกแล้ว ไปถามเฟรินดีกว่า เฟรินต้องช่วยได้แน่ๆ"ชายหนุ่มดีดนิ้วเปาะอย่างพอใจ ก่อนจะหันไปถามนางกำนัลที่เดินผ่านมาพอดี
"ขอโทษนะครับ รู้มั้ยครับว่าเฟรินอยู่ไหน"นางกำนัลทำหน้างงก่อนจะร้อง อ้อ ออกมา
"องค์หญิงเฟลิโอน่าหรอเพคะ ทรงอยู่ที่ห้องทรงพระอักษรเพคะ"ชายหนุ่มพยักหน้ารับแล้วกล่าวขอบคุฯก่อนจะเดินออกไป
ห้องสมุด
ก๊อกๆๆ
"เข้ามา"
แอ้ดดด
"เอ่อ เฟริน"เฟรินเงยหน้าจากหนังสือที่อ่านอยู่แล้วมองผู้มาใหม่ด้วยสายตาประหลาดใจเล็กน้อย
"คิล ??"คิลยิ้มแหยๆให้เฟรินแล้วจึงปิดประตู
"พอดีมีเรื่องอยากจะปรึกษาน่ะ ขอคุยด้วยหน่อยได้มั้ย"คิลเกาหัวแกรกๆอย่างอายๆเล็กน้อย เฟรินทำหน้าประหลาดใจแต่ก็พยักหน้า
"นั่งสิ"เฟรินเชิญชวน พร้อมทั้งผายมือไปทางเก้าอี้ คิลเดินไปนั่งแล้วมองดูเฟรินที่นั่งอ่านหนังสืออย่างตั่งอกตั้งใจ จนคิลอดคิดไม่ได้ว่าเฟรินมันไปติดนิสัยชอบอ่านหนังสือจากคาโลมารึไง และเฟรินก็รับรู้ความคิดนั่นไปเต็มๆ จึงขยับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย แล้วพูดโดยที่ตายังคงคงอ่านหนังสืออยู่ว่า
"ก็ติดมานิดหน่อย มันชอบเอาหนังสือมาให้ฉันอ่านบ่อยๆ จนชิน"คิลเบิกตากว้าง ก่อนจะนึกถึงเรื่องราวในวันนั้นที่ครี้ดมาเล่าให้ฟัง
"สงสัยวันหลังคงคิดต่อหน้านายไม่ได้แล้วละ"คิลพูดยิ้มๆ เฟรินยิ้มให้แม้มือจะยังคงพลิกหน้าหนังสือไปเรื่อยๆ
"อ่านเรื่องอะไรหรอ"คิลอดถามไม่ได้เมื่อเห็นเฟรินออกจะสนอกสนใจหนังสือเล่มนี้ซะเหลือเกิน
"หืม ? อ่อ ประวัติศาสตร์เดมอสน่ะ สนุกดีนะ สนใจมั้ยละ"คิลส่ายหน้าด้วยความรวดเร็วเรียกเสียงหัวเราะจากเฟรินได้เป็นอย่างดี
"ไม่น่าเชื่อว่านายจะอ่านหนังสือนั่น"เฟรินยิ้มกว้าง ก่อนจะพูดว่า
"ฉันเปลี่ยนไปแล้วนะ เอาเถอะๆ ตกลงมีเรื่องอะไรอยากจะปรึกษาละ"เฟรินว่าพลางปิดหนังสือเล่มหนามาก(ในความคิดของคิล)ลงแล้ววางไว้ที่โต๊ะด้านข้าง พร้อมทั้งหยิบน้ำหวานมาจิบเล็กน้อย
"ก็ คือ เอ่ออ"คิลว่าไปเกาหัวไปพร้อมด้วยใบหน้าติดจะแดงๆนิดๆ เฟรินเลิกคิ้วแล้ววางแก้วลง ข้างๆจานขนมหวานที่ถูกเตรียมมาให้เธอ
"ทำหน้ายังงี้คงไม่พ้นเรื่องของเรนอนสินะ"คิลหน้าแดงซ่านหนักกว่าเดิม ก่อนจะพยักหน้าน้อยๆ
"แล้วจะให้ฉันช่วยเรื่อง ??"เฟรินถาม คิลจึงตอบว่า
"นายก็รู้นิว่าฉันมันเป็นพวกขี้อายง่าย อีกอย่าง เห็นนายประสบการ์ณเยอะ อย่างนายกับคาโล ทั้งๆต่างกันจะตาย ยังจะมาเป็นแฟนกันได้ ก็เลยคิดว่านายน่าจะช่วยเรื่องนี้ฉันได้บ้างอะ"คิลพูดอย่างอายๆ ส่วนเฟรินก็พยักหน้ารับอย่างเข้าใจ
"อืม ก็เลยจะมาขอให้ฉันช่วยทำให้นายได้สารภาพรักกับเรนอนงั้นสิ"คิลพยักหน้าอย่างอายๆ
"ปัจจัยมีสี่อย่าง อย่างแรก เรื่องของสถานที่ ให้เลือกที่ๆมันโรแมนติก เหมาะจะสารภาพรัก อย่าง...แปปนะ"เฟรินลุกจากโซฟาแล้วไล้นิ้วมือเรียวไปตามสันหนังสือต่างๆก่อนที่จะหยุดอยู่ที่หนังสือเล่มหนึ่ง
"นี่ไง"เฟรินดึงหนังสือเล่มนั้นออกมาแล้วกลับมานั่งที่โซฟาพลางเปิดหนังสือเล่มนั้น
"สถานที่ติดอันดับ มีหลายที่เลยที่เดมอส"เฟรินว่าพลางปิดหนังสือแล้วยื่นให้คิล คิลรับมันมาแล้วมอง หน้าปกเป็นรูปสถานที่ท่องเที่ยวต่างๆในเดมอส ตรงกลางปกมีตัวอักษรเขียนเด่นหราว่า 'สถานที่ท่องเที่ยวในเดมอส'
"หน้า 83"เฟรินพูด คิลเปิดไปตามที่เฟรินบอก มีตัวอักษรเขียนอยู่ในหน้านั้นว่า สถานที่สำหรับสารภาพรัก หน้าถัดไปเป็นการเขียนแนะนำสถานที่ต่างๆ คิลพลิกหน้ากระดาษไปเรื่อยๆ มีการเขียนถึงสถานที่นั้น พร้อมทั้งภาพประกอบ
"ฉันว่าสำหรับนายจะต้องเป็นที่นี่"เฟรินว่าแล้วเอื้อมตัวมาพลิกๆหน้าหนังสือ
"นี่"หน้าที่เฟรินเปิดให้ดูเป็นสถานที่นึงซึ่งสวยมาก
"ที่นี่แหละ เจ๋งแล้ว"เฟรินว่าพลางขยิบตาให้
"โอเค ปัจจัยแรกได้แล้ว อย่างที่สอง คือ คำพูด เตรียมไว้หรือยังว่าจะไปพูดกับเรนอนยังไง ไม่ใช่ไปอายต่อหน้าเรนอนนะ"คิลพยักหน้า
"อืม ดีแล้วละ เพราะคำพูดที่ออกมาจากใจของเราดีที่สุด ถ้านายเอาคำพูดของฉันไปใช้ มันก็จะไม่มีความหมายอะไรเลยนะ"เฟรินพูดยิ้มๆ ก่อนจะพูดต่อว่า
"โอเค อย่างที่สาม ความกล้า นายต้องมีความกล้าให้มากพอที่จะสารภาพกับเรนอนนะ กล้าไว้ๆ ฉันเชื่อว่านายทำได้"เฟรินให้กำลังใจ ส่วนคิบก็ยิ้มให้กับเฟรินราวกับจะขอบใจเพื่อนรักคนแรกของเค้าคนนี้
"และอย่างสุดท้ายคือ นาย จะต้องรักเรนอนจริงๆ"เฟรินพูดจริงจัง คิลจ้องมองตอบกลับเพื่อนรักราวกับจะตอบกลับให้เฟรินมั่นใจ
"ฉันรู้ดีอยู่แล้วว่านายรักเรนอนจริงๆ ยังไงก็ขอให้นายโชคดีนะ เอาละๆ ไปได้แล้ว เดี๋ยวจะมืดซะก่อน เฟรินว่าพลางลุกแล้วผลักคิลออกไปจากห้อง
"อีกอย่าง ฉันก็จะได้อ่านหนังสือต่อด้วย"เฟรินว่าก่อนจะผลักคิลออกจากห้องได้สำเร็จ
"ทำให้ได้ละ สู้ๆ บาย"เฟรินว่าก่อนจะปิดประตูลง คิลกลั้นหายใจเล็กน้อยก่อนที่จะเดินออกตรงไปยังห้องของเรนอน
ทางด้านเฟริน
"เฮ้อ ได้อ่านหนังสือต่อซักที"เฟรินว่าก่อนจะหยิบหนังสือประวัตืศาสตร์เดมอสมาอ่านต่ออย่างตั้งใจ
ก๊อกๆๆ เสียงเคาะประตูดังขึ้น
"เข้ามา"เฟรินตอบรับอย่างไม่ใส่ใจอะไรนัก
"ไง เฟริน"เฟรินเงยหน้ามองเจ้าของเสียงก็เห็นครี้ดยืนอยู่
"อ้าว ครี้ดเองหรอ มานั่งสิ"เฟรินว่าพลางเปิดหนังสืออ่านไปเรื่อยๆ
"มีธุระอะไรหรอ"เฟรินถามแม้ว่าสายตาจะยังไม่ละไปจากหนังสือก็ตาม
"คือว่า ฉันจะสารภาพรักกับแองจี้อะ แต่ไม่รู้ว่าจะไปที่ไหนดี"ครี้ดพูดอย่างอายๆ
"หืม ?"เฟรินเงยหน้าขึ้นมามองครี้ดแล้วเลิกคิ้ว ก่อนจะปิดหนังสือแล้ววางไว้ข้างตัว
"ก็ เธอเป็นเจ้าบ้านนิ ช่วยแนะนำที่ดีๆให้ฉันได้มั้ยอะ น้าๆๆ"ครี้ดกล่าวแบบอ้อนสุดขีด
"ได้สิ งั้น...อืม ที่ไหนดี อ่อ นึกออกแล้ว"ครี้ดยิ้มกว้าง
"ที่ไหนอะๆ"ครี้ดเซ้าซี้
"ใจเย็นสิ ก็ที่............ ใช่ได้มั้ย"ครี้ดยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่เค้าจะทำได้พลางพยักหน้า
"ดีเลยสิ ขอบคุณมากนะ เฟริน"
"ไม่มีปัญหา"
"งั้นฉันไปก่อนนะ"ครี้ดว่า เฟรินพยักหน้าก่อนจะหยิบหนังสือมาเปิดอ่านต่อ แต่ก่อนที่ครี้ดจะทันเปิดลูกบิดประตูออกไป เฟรินก็เรียกครี้ดไว้ก่อน
"ครี้ด"ครี้ดหันหน้ามามองพร้อมทั้งเลิกคิ้วเป็นเชิงถามว่า มีอะไร
"สู้ๆนะ ทำให้ได้นะ สู้เค้า"เฟรินยิ้มให้ ครี้ดยิ้มตอบกลับ
"แน่นอนอยู่แล้ว"ครี้ดว่าพลางทำท่าวางภูมิเต็มทีก่อนจะเดินออกไป เฟรินส่ายหน้ายิ้มๆ ก่อนที่จะก้มหน้าอ่านหนังสือต่อ
"อืมม"เฟรินนั่งพึมพำเงียบๆ ก่อนจะลุกขึ้นจากโซฟา แล้วใช้เวทย์มนตร์ย้ายโซฟากับโต๊ะไปไว้ใกล้ๆหน้าต่าง โดยให้โซฟาหันหน้าเข้าหาหน้าต่าง แต่หันหลังให้กับประตู
"ค่อยได้อารมณ์หน่อย"เฟรินว่าก่อนจะนั่งลงบนโซฟาแล้วอ่านหนังสือต่ออย่างสนุกสนา
ทางด้านคิล
แอ้ดดด
คิลเปิดประตูเข้าไปอย่างเบาที่สุด เมื่อเข้าไปแล้ว ก็พบว่าไม่มีใครอยู่ในห้อง มีเพียงเสียงน้ำไหลดังมาจากห้องน้ำเท่านั้น คิลจึงคิดว่า เรนอนนั้นคงอาบน้ำอยู่ คิลจึงหยิบกระดาษมาแผ่นนึง แล้วเขียนข้อความลงไปในนั้น แล้วจึงเดินออกไปจากห้อง
แอ้ดด
เสียงประตูห้องน้ำเปิดออกหลังจากคิลออกไปได้ไม่นาน
ร่างบางในเสื้อนอนกระโปรงผ้าเนื้อบางสีม่วงอ่อนๆเดินออกมาจากห้องน้ำพลางเอาผ้าเช็ดผมของตนเอง ก่อนจะสังเกตเห็นกระดาษาที่วางอยู่บนโต๊ะ
"ของใครกันนะ"เรนอนว่าก่อนจะเดินไปหยิบกระดาษนั่นมา นัยน์ตาชมพูอมม่วงกวาดไปทั่วแผ่นกระดาษ และเมื่อเห็นชื่อของคนส่งจดหมายให้ ใบหน้าก็แดงระเรื่อขึ้นมา ก่อนเรนอนจะวางกระดาษลงที่เดิม แล้วเดินไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อหยิบชุดแล้วเข้าไปเปลี่ยนในห้องน้ำ....หญิงสาวออกมาในเสื้อยืดแขนยาวสีชมพูกับกระโปรงยาวเลยเข่าสีเดียวกัน หญิงสาวหยิบเสื้อคลุมที่พาดอยู่ก่อนจะเดินออกนอกห้องไป แสงจันทร์สาดมาให้เห็นข้อความในกระดาษ
"เจอกันที่หน้าพระราชวัง จะรอนะ จาก คิล"
หน้าพระราชวัง
"คุณคิลคะ"เสียงหวานกล่าวเรียก คิลหันหน้ามามองหญิงสาว ก่อนที่จะระบายรอยยิ้มให้ เล่นเอาใจของเรนอนกระตุกวาบ
"มาแล้วหรอ"เรนอนพยักหน้าเล็กน้อย
"จะพาไปดูที่ๆหนึ่งหน่อย ตามมาสิ"คิลว่าพลางจับมือเรนอนแล้วพาเดินไป เรนอนหน้าแดงก่ำด้วยความอาย แต่ก็เดินตามคิลไปแต่โดยดี ถ้าเรนอนมายืนอยู่ข้างหน้า ก็จะเห็นว่านักฆ่าคนนี้ก็หน้าแดงไม่แพ้กันเลย................
"ถึงแล้วละ"คิลว่า ก่อนเรนอนจะเบิกตากว้าง
ที่นี่ เป็นชายหาดที่ไม่ค่อยมีคนพลุกพล่านนัก เนื่องจากเริ่มเย็นแล้ว เรนอนถอดรองเท้าออก เพื่อให้เท้าของตนได้สัมผัสกับเนื้อทรายเนียนนุ่ม คิลก็ทำเช่นเดียวกัน ทั้งสองคนเงียบไปซักพัก คิลเงียบเพราะกำลังทำใจอยู่ ส่วนเรนอนนั้นกำลังมองดูทะเลสีครามสดใส คลื่นกระทบฝั่งทีละลูกๆ ช่วยทำให้จิตใจของเธอสบายและปลอดโปร่งอย่างบอกไม่ถูก
"เรนอน"เสียงคิลช่วยเรียกสติของเรนอนกลับมา เรนอนหันมามองหน้าคิล
"มีอะไรหรอคะ"เรนอนถาม คิลเกาหัวตัวเองเล็กน้อยอย่างเคยชิน
"ที่ผมพาเรนอนมาที่นี่เพราะ เพราะมีเรื่องอยากจะบอก"คิลว่าไปหน้าแดงไป
"เรื่องอะไรหรอคะ"เรนอนเอ่ยถามอย่างหน้าแดงไม่แพ้กัน
"คือผม เอ่อผม"คิลนึกด่าตัวเองในใจที่ทำไมปากเจ้ากรรมมันไม่ยอมพูดไปซักที ก่อนที่คิลจะเอื้อมไปจับมือของเรนอนมากุม พร้อมทั้งบีบเล็กน้อยราวกับจะขอกำลังใจ
"ผม..รักเรนอนครับ"ความร้อนพุ่งซ่านมาถึงใบหน้าของเรนอนด้วยความรวดเร็ว
"เรนอน คิดยังไงกับผมหรอครับ"คิลถาม พยายามรวบรวมความกล้าทั้งหมด
ไม่ได้ ครั้งนี้ เค้าจะทำพลาดไม่ได้
"เรนอน เอ่อ เรนอน ก็"เรนอนพูดตะกุกตะกักด้วยความอาย
"เรนอนก็..ก็รักคุณคิลเหมือนกันคะ"
น่าอายที่สุด !!
เสียงที่เรนอนอยากจะตะโกนออกมาดังๆ เมื่อความอายที่ประดังขึ้นมาอย่างไม่มีท่าว่าจะสิ้นสุด อีกทั้งนัยน์ตาสีม่วงคู่นั้นยังจ้องมองมาทางเธอไม่เลิก
"จริงหรอ เรนอน"คิลร้องอย่างดีใจ ก่อนจะโอบกอดตัวเรนอนลอยขึ้นแล้วหมุนไปทั่วจนเรนอนต้องเอ่ยร้องห้ามออกมาก่อน
"พอคะ คุณคิล เรนอนมึนหัว"คิลหยุด แล้ววางเรนอนลง พลางยิ้มแหยๆให้
"ขอโทษนะ"คิลว่า
"ผมดีใจมากเลยนะ"เรนอนยิ้มให้แม้ว่าดวงหน้าหวานจะยังติดแดงๆอยู่
"เรนอนก็เหมือนกันคะ"คิลยิ้มกว้าง แล้วโอบกอดร่างบางนั่นไว้
"ผมรักเรนอนนะครับ"คิลพูด
"เรนอนก็เหมือนกันคะ""คิลโน้มหน้ามาใกล้จนแนบชิดกันในที่สุด ริมฝีปากประกบควานหาความหอมหวานจากฝ่ายหญิง การลิ้มลองครั้งแรกที่คิลคงจะติดใจไปอีกนาน ไม่น่าสงสัยว่าทำไมคาโลมันชอบจูบเฟรินบ่อยๆ
"อือ"เสียงเรนอนประท้วงเล็กน้อยเนื่องจากเริ่มหายใจไม่ออก คิลจึงถอนริมฝีปากออก
"นี่ เรนอน ไหนๆเราก็มาทะเลแล้ว เรามาเล่นทะเลกันดีมั้ย"คิลเสนอไอเดีย
"ดีเลยคะ จะได้มาไม่เสียเที่ยว"เมื่อเรนอนกล่าวตอบรับ คิลก็จับมือเรนอนแล้วทั้งสองก็พากันวิ่งไปที่ทะเล แล้วสาดน้ำเล่นกันอย่างสนุกสนาน
ทางด้านครี้ด
ก๊อกๆๆๆ
"เข้ามา"
"นี่ แองจี้"ครี้ดโผล่หน้าเข้าไปแล้วเรียกแองจี้ แองจี้เงยหน้าขึ้นมามองอย่างประหลาดใจ
"มีอะไร นายครี้ด"แองจี้ถามเสียงห้วน
"คือ เอ่อ ช่วยมากับฉันทีได้มะ"แองจี้ขมวดคิ้ว
"ไปไหน"ครี้ดเกาหัวตัวเองเล็กน้อย ก่อนจะพูดว่า
"เอานะ มาเหอะ"แองจี้ลุกขึ้นเดินตามครี้ดออกจากห้องไป...................
"ครี้ด นายพาฉันมาที่นี่ทำไม"แองจี้ถาม พลางมองไปรอบๆตัว ตอนนี้เธอกับครี้ดอยู่ที่ทะเลสาปแสงจันทร์ ที่นครจันทรา
"ก็ คือ ฉันมีอะไรอยากจะบอกเธออะ"ครี้ดพูดอย่างอายๆ
"เรื่องอะไร"แองจี้ถาม
"เอ่อ คือฉัน ฉัน .."ครี้ดอ้ำอึ้งๆพูดไม่ออก จึงหันหน้าหลบเพื่อทำใจเล็กน้อย ครี้ดสูดลมหายใจเข้า แล้วถอนออกประมาณ เอาไงเอากัน แต่เมื่อเค้าหันมา ใบหน้าของครี้ดกับแองจี้กับอยู่ห่างกันไม่ถึงคืบ
"เอ่อ"แองจี้หน้าแดงก่ำด้วยความอาย ก่อนจะถอยออกมาระยะห่างพอควร แล้วกระแอมเล็กน้อยแก้เขิน
"ตกลงนายจะพูดอะไรละ"ครี้ดหน้าแดงน้อยๆ ก่อนจะเขยิบเข้ามาใกล้แล้วพูดกับแองจี้ว่า
"ที่ฉันอยากจะบอกกับเธอคือ.."ครี้ดกำมือแน่น ก่อนจะพูดออกมาอย่างหนักแน่นว่า
"ฉันรักเธอ"แล้วครี้ดก็ก้มหน้าลงไปจนริมฝีปากของทั้งสองประกบกันในที่สุด ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเนิ่นนานเท่าไร แต่แองจี้และครี้ดกลับรู้สึกว่ามันนานเหลือเกิน ครี้ดถอนริมฝีปากออกช้าๆ
"เอ่อ ฉัน"แองจี้ใช้มือดันหน้าอกของครี้ดให้ออกห่าง แต่ครี้ดกลับจับมือนั้นขึ้นมากุมไว้
"เธอคิดยังไงกับฉันกัน แองจี้"แองจี้ไม่ตอบเพียงแค่ก้มหน้างุด แล้วพยักหน้าน้อยๆ
"ฉัน ก็ชอบนาย"แองจี้พูดเสียงเบา แต่หากครี้ดกลับได้ยินมันทุกถ้อยคำ ครี้ดนั่งลงแล้วดึงแองจี้ให้ทรุดตัวนั่งข้างเค้า
"ฉันรักเธอมากๆเลย แองจี้"ครี้ดพูดขณะที่สายตาจับจ้องไปยังพระอาทิตย์ที่ใกล้จะตกดิน
"ฉันก็เหมือนกัน"แองจี้ตอบพลางเอนหัวพิงไหล่กว้างของครี้ด แล้วทั้งสองก็นั่งมองพระอาทิตย์ตกยามเย็น ที่เป็นพยานความรักให้กับพวกเขา ว่าพวกเขาจะรักกัน...ตลอดไป
ทางด้านโร (โผล่มาจากไหน ??)
"เฮ้อ อากาศดีจัง"โรพึมพำก่อนจะมองไปทั่วทุ่งที่เค้าบังเอิญมาเจอ ทุ่งนี้เป็นทุ่งที่มีหญ้าสีเขียวขึ้นเต็มไปหมด มีดอกไม้ขึ้นประปราย กลิ่นไอธรมชาติโชยมา โรหยุดสายตาอยู่ที่ร่างๆหนึ่ง ที่นอนอยู่ในทุ่ง โรขมวดคิ้ว
ใครกัน ??
โรคิด ก่อนที่จะสาวเท้าเดินเข้าไปใกล้ แล้วเค้าก็ได้เห็นใบหน้านั่นชัดๆ
ร่างบางในชุดลำลอง เสื้อเชิ้ตสีขาวกับกางเกงขายาวสีดำ นอนหลับตาสนิท ทำให้ไม่เห็นนัยน์ตาที่ปิดซ่อนอยู่ แต่เมื่อมองผมหยิกสีดำยาวก็คงพอจะรู้ว่า คนๆนี้เป็นใคร โรนั่งลงข้างๆหญิงสาวก่อนจะมองใบหน้าหวานยามหลับใหลที่ทำให้ใจของเค้าเต้นผิดจังหวะขึ้นมา และก็เป็นจังหวะเดียวกับที่นัยน์ตาคู่นั้นลืมตามาช้าๆ นัยน์ตาสีเขียวสดใสปรือลงเล็กน้อยเพื่อปรับสายตาให้ชินกับแสง ก่อนจะหันไปเห็นว่ามีแขกไม่ได้รับเชิญมาอีกหนึ่ง ก็รีบลุกขึ้นด้วยความรวดเร็ว
"นายมาที่นี้ทำไม"น้ำเสียงที่พยายามปกปิดความอายเอาไว้เต็มที่ โรขยับยิ้มเล็กน้อย
"เผอิญผ่านมาเจอน่ะ"มาทิลด้าส่งเสียง หึ ในลำคอ ก่อนจะลุกขึ้นและเดินออกไป ถ้าไม่ติดว่าอีกฝ่ายรั้งมือบางเอาไว้
"เดี๋ยวก่อน มาทิลด้า"โรพูด ก่อนจะลุกขึ้นบ้าง มาทิลด้าหันมามองโร ก่อนจะถามว่า
"มีอะไร"
"ทำไมเธอต้องหลบหน้าฉัน"มาทิลด้านิ่งเงียบไปชั่วครู่ ก่อนจะพูดออกมาว่า
"ฉัน..ไม่ได้หลบหน้านายซักหน่อย"มาทิลด้าตอบก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง
"มาทิลด้า ฉันชอบเธอนะ"คำพูดที่ทำให้มาทิลด้าช็อคค้างไปเรียบร้อยแล้ว เธอะบัดหน้าราวกับจะเรียกสติ และเป็นช่วงที่โรเห็นน้ำตาของเธอ
"ไม่ นายโกหก นายชอบเฟริน นายไม่ต้องมาพูดกับฉันอย่างนี้ ไปไกลๆฉัน!!"มาทิลด้าตวาด ก่อนจะสะบัดมือจนหลุด ใช่ มือหลุด แต่ตัวเธอกลับถูกรวบไปกอดซะงั้น
"ปล่อยฉันนะ"มาทิลด้าว่าพลางทุบหน้าอกอีกฝ่าย แต่โรกลับยิ่งรัดอ้อมกอดนั่นมากขึ้น
"ใช่ ฉันชอบเฟริน ฉันเคยคิดว่าฉันชอบเค้าคนเดียว จนฉันไม่เปิดหัวใจให้ได้รักใครอีก แต่เธอ มาทิลด้า ฉันเพิ่งรู้ว่า ฉัน..รักเธอ รักเธอมาก และฉันก็ไม่อยากให้มันสายเกินไปที่จะบอกกับเธอ ฉันรักเธอมากเลยนะ มาทิลด้า"มาทิลด้าซึ่งนิ่งเงียบฟังเริ่มสะอื้นร้องไห้
"ฮือๆๆ ฉัน กะ ก็ ระ ระ รัก นาย ฮึก"มาทิลด้าร้องไห้ไปพูดไป โรยิ้มให้มาทิลด้าอย่างอ่อนโยน แล้วปลอบจนเธอหยุดร้องไห้ โรกอดมาทิลด้าไว้อย่างนั้น ปล่อยให้สายลมพัดพาเอาความเศร้าในใจไป และให้พัดพาเอาความสุขกลับมา..อีกครั้ง
"เฮ้อ ผ่านไปได้ดีทุกคน"เฟรินว่าหลังจากเสกเวทย์มนตร์ให้ภาพมนตราที่เธอใช้ดูทั้งสามคนหายไป ก่อนจะกลับมาสนุกสนานกับหนังสือประวัติศาสตร์เล่มโต จนไม่ทันสังเกตว่า มีคนเดินเจ้ามาในห้อง
นัยน์ตาสีฟ้าเรียบกวาดตามองไปก็เห็นหญิงสาวนั่งอ่านหนังสืออยู่ที่โซฟาใกล้หน้าต่าง ริมฝีปากได้รูปขยับรอยยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย ก่อนเดินตรงไปหาหญิงสาว
"ว้าย"เฟรินอุทานอย่างตกใจเมื่อมีใครก็ไม่รู้มาโอบกอดที่หลัง เมื่อหันหลังไปเห็นคนที่คุ้นเคยเฟรินก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งใจ คาโลคลายอ้อมกอดออกก่อนจะมานั่งข้างๆเฟรินซึ่งกลับมาก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ
"อ่านเรื่องอะไรหรอ"คาโลถาม
"ประวัติศาสตร์เดมอสน่ะ"เฟรินตอบทั้งๆใบหน้ายังไม่ละไปจากหนังสือ
"หืม ? ไม่ยักรู้ว่าเดี๋ยวนี้ชอบอ่านหนังสือ"คาโลพูด เฟรินเงยหน้าจากหนังสือมามองคาโล ก่อนที่จะปิดหนังสือลงแล้ววางไว้ข้างตัว แล้วยกน้ำหวานขึ้นมาดื่ม
"ก็ใครชอบยัดเยียดให้ฉันอ่านบ่อยๆละ"เฟรินว่าก่อนจะวางแก้วลงแล้วหยิบจานเค้กขึ้นมาตักกิน
"ไม่รู้สิ"คาโลทำหน้าไม่รู้ร้อนไม่รู้หนาวอย่างน่าหมั่นไส้เป็นที่สุด เฟรินคิดก่อนจะจิ้มเค้กตรงหน้าอย่างแรง
"นี่ๆ กินบ้างสิ"คาโลพูด เฟรินหันมามองอย่างประหลาดใจ
"นายไม่ชอบของหวานนิ"เฟรินว่าก่อนจะตักเค้กขึ้นมาชิ้นเล็กๆ
"ก็จริง แต่ว่า"คาโลเอื้อมมือไปกุมทับมือของเฟรินแล้วจับยื่นเข้าใส่ปากเค้าแล้วจึงประกบริมฝีปากกับเฟรินอย่างรวดเร็วจนเฟรินตั้งตัวไม่ทัน
"ถ้ากินอย่างงี้ก็กินได้นะ"ใบหน้าของเฟรินแดงซ่านด้วยความอายถึงขีดสุดก่อนจะวางเค้กลงบนโต๊ะ แล้วเอนศรีษะพิงกับโซฟาอย่างเหนื่อยอ่อน คาโลเอื้อมมือมาประคองศรีษะให้มาซบที่ไหล่ของเค้า
"เหนื่อยมากเลยหรอ"คาโลถาม เฟรินพยักหน้าพลางหลับตา คาโลไล้นิ้วเรียวไปตามริมฝีปากสีชมพูอวบอิ่ม
"คิดจะทำอะไรอีกละ"เฟรินจับมือคาโลไว้แล้วลืมตาพลางถามเสียงเขียว นัยน์ตาสีน้ำตาลจ้องมองนัยน์ตาสีฟ้าที่ทอประกายเจ้าเล่ห์อย่างไม่น่าไว้ใจ
"เปล่า แค่อยากทำให้เธอหายเหนื่อยเฉยๆ"เฟรินส่ายหน้าด้วยความรวดเร็ว
"ไม่เอาอะ ลืมมันไปเลย"เฟรินชี้นิ้วสั่งเรียกเสียงหัวเราะน้อยๆจากคาโล
"เฮ้ออ"เฟรินถอนหายใจก่อนจะเอนหัวซบไหล่ของคาโล คาโลก็จัดท่าให้เฟรินเอนลงมานอนที่ตักของเค้า เฟรินขยับท่าเล็กน้อยเพื่อความสบาย ก่อนจะลืมตาขึ้นมามองคาโลที่หยิบหนังสือเรื่องประวัติศาสตร์เดมอสมาอ่าน
"นี่ คาโล"คาโลเลื่อนระดับหนังสือลงมาแล้วมองหน้าเฟรินเป็นเชิงถาม
"จำตอนที่เราเจอกันครั้งแรกได้มั้ย"คาโลออกจะแปลกใจเล็กน้อยที่อยู่ๆหญิงสาวก็ถามขึ้นมา
"อืม"เฟรินหัวเราะเล็กน้อยก่อนจะพูดขึ้นว่า
"ตอนนั้นนะ นายอะ ทำตัวน่าหมั่นไส้ชะมัดเลย"เฟรินว่าพลางนึก
"แล้วตอนที่เธอสารภาพรักกับฉันครั้งแรก"คาโลพูดในขณะที่เฟรินก็หน้าแดงระเรื่อ
"จนถึงตอนนี้เธอยังไม่ลืมใช่มั้ย"คาโลถาม เฟรินส่ายหน้า
"ไม่มีทางลืม คำสัญญาที่ฉันให้นาย"เฟรินว่าพลางแย้มยิ้ม คาโลก้มลงมาใกล้จนใบหน้าของทั้งสองห่างกันเพียงไม่เท่าไร
"รักษาสัญญาด้วยแล้วกัน"คาโลว่าก่อนจะก้มลงจนแนบชิด พร้อมๆทั้งเสียงกระซิบเบาๆที่หู
'ฉันจะไม่ทำให้นายเสียใจ คาโล นับแต่นี้และตลอดไป'
_________________________________________________________________________________________
จบอีกตอน มั่วไม่อ่านหนังสือมาแต่งให้นะเนี่ย จะสอบเสร็จแล้ว ดีใจๆ วันศุกร์วันสุดท้าย แล้วหลังจากนั้นจะมาอัพให้อีกน้า (ถ้าเกิดนึกเรื่องไม่ออกก็อด)ขอบคุณสำหรับทุกคอมเม้นที่เม้นให้กันค่า ^0^
ความคิดเห็น