คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #44 : ตอนที่ 35
"ผมว่า...คนไข้ยังอ่อนเพลียอยู่ คงต้องดูอาการอีกสักคืนแล้วกันครับ" คุณหมอเจ้าของไข้มองลอดแว่นมายังร่างสูงที่ยืนฟังอยู่ด้วยท่าทางเบื่อหน่าย แล้วก้มลงไปบันทึกอาการของคนไข้ต่อ คุณพยาบาลที่ยืนอยู่ข้างๆอมยิ้มเล็กน้อยเมื่อหันไปสบตากับร่างเล็กที่นอนหน้าแดงเนื่องจากตอนเช้า คุณพยาบาลคนนี้เองที่เข้ามาพบว่าทั้งสองนอนกอดกันอยู่
"หวังว่าคนไข้ คงไม่หนีไปนอนบนโซฟาอีกน่ะค่ะเดี๋ยวจะนอนไม่ค่อยหลับแล้วต้องค้างที่นี้อีกคืน" แล้วทั้งสองก็ออกไปด้วยรอยยิ้มแปลกๆ
ไม่นานเสียงเคาะประตูก็ดังขึ้น แล้วร่างชายชุดดำสามคนก็เข้ามาทั้งสามไม่คุ้นหน้ามากิเลยสักนิด ตอนแรกเกือบจะถามออกไปว่ามาผิดห้องหรือเปล่า แต่โทรุเข้าไปคุยด้วยเสียก่อน ทำให้พอเดาได้ว่าคงเป็นคนของกลุ่มคุโรดะเป็นแน่
"มากิ เดี๋ยวฉันมาน่ะ" โทรุเข้ามาหาแล้วออกไปจากห้องพร้อมชายทั้งสามคน
"มากี้จังงงงงงงง!" เสียงแหลมสูงของเด็กน้อยดังลั่น ตามมาด้วยเสียงดุของยูยะที่มากิคุ้นเคย เหมือนคุณแม่จริงๆน้องชายฉัน มากิสายหัวยิ้มอยู่คนเดียว
"มารุกะคุง ชินโนะคุง เบาๆหน่อยนี้โรงบาลน๊าเดี๋ยวคุณหมอดุเอาหรอก"
"ผมเป็นเด็ก ไม่มีใครเขาถือสาเด็กกันหรอกฮ่ะ" เสียงมารุกะเถียงทันที แล้วร่างเล็กของเด็กน้อยก็วิ่งจี๋มายังเตียงของมากิ
"มากิจางงงงง!! คิดถึงที่สุดเลย" พอมาถึงมารุกะก็บีนขึ้นเตียงด้วยความเร็วราวกับเป็นลูกลิง?
"เห? มาด้วยกันได้ไงเนี้ย?" มากิตอนนี้โดนเด็กน้อยล็อกคอหอมอยู่ หันไปถามน้องชายด้วยความสงสัย แล้วก็เห็นไคโต้เดินตามเข้ามาด้วยใบหน้าเซ็งอยางเห็นได้ชัด
"ชินโนะโทรไปหายูยะว่าให้ไปรับมาเยี้ยมมากิเอง...เก่งมั๊ยคร้าบบ" เด็กชินโนะปีนขึ้นเตียงตามมารุกะ แต่โดนคนขึ้นไปก่อนกันไว้ด้วยการดึงกางเกงคู่ต่อสู้ แต่ชินโนะไม่ยอมแพ้สู้ด้วยการงับฟันคมลงที่มือมารุกะ แล้วก็เกิดสงครามเล็กๆขึ้นแต่ไม่ต้องเข้าไปแยกเพราะว่า โดนสายตาดุของไคโต้เข้าไปทั้งคู่ก็แยกกันแล้วเข้าไปนัวเนียกับมากิต่อ
"มากิ เป็นไงบ้างยังปวดหัวอยู่หรือเปล่า" ยูยะเข้าไปจับมือของพี่ชายแล้วถามอาการ
"โธ่~ แค่นี้สบายมากกก จิ๊บ จิ๊บ" มากิเอามือตบอกตัวเองด้วยท่าทางยืดเต็มที่
"จิ๊บๆ แต่ต้องมานอนแหมบอยู่โรงบาลเนี้ยน่ะ" มารุกะหยิกแก้มมากิแล้วเถียง
"มากไปแล้วไอ้เปี๊ยก" มากิปล่อยมือยูยะแล้วหันไปหยิกแก้มมารุกะคืนแล้วลุกขึ้นนั่ง ชินโนะที่อยู่บนเตียงอีกคนจึงเข้ามากกอดคอหอมฟอดใหญ่
"เผลอแป๊บเดียว...ลูกลิงลูกค้างมาจากใหนเยอะแยะเนี้ย" น้ำเสียงไม่พอใจอย่างยิ่งดังมาจากผู้ที่ของตัวออกไปเมื่อครู่ กลับเข้ามาด้วยอาการไม่พอใจที่เห็นคน(เด็ก) เข้ามานัวเนียกับมากิ
"ใครบอกเราตางหากที่เผลอแป๊บเดี๋ยวก็มีตาลุงหน้ายักษ์ มาขโมยมากิไป" เด็กมารุกะคู่ปรับเก่าของโทรุแลบลิ้นปริ้นตาใส่โทรุ
ให้ตายเถอะอัดเด็กสักตุ๊บสองตุ๊บเนี้ยผิดมากมั๊ยคร้าบบบบบ โทรุร่ำร้องในหัวใจ
"หลบไปเจ้าสองตัวมากิได้เวลาทานอาหารแล้ว" โทรุวางท่าสุขุมอย่างน้อยเขาก็ได้ชื่อว่าเป็นผู้ใหญ่ แม้ว่าอยากจะดีดเจ้าสองหน่อนี้กระเด็นสักแค่ไหนก็ทำออกนอกหน้ามากไม่ได้อยู่ดี เลยเอาเรื่องเวลาอาหารเช้ามาเป็นข้ออ้าง เพราะว่าคุณพยาบาลเข็นรถอาหารเข้ามาพอดี
"งั้นเดี๋ยวผมกับชินโนะป้อนให้มากิน๊า" มารุกะกระโดดแผ๋วมาหาคุณพยาบาลแต่ถูกยูยะจับตัวไว้ก่อน
"มารุกะคุงถ้าซนแบบนี้ ต่อไปจะไม่พาไปไหนแล้วน่ะ" ได้ผลจอมซนหยุดสนิดแถมชินโนะก็ยอมลงจากเตียงมากิแล้วพากันไปนั่งสงบที่โซฟา เพราะกลัวคุณพยาบาลจะว่าเอา
โทรุยิ้มกริ่มแล้วเดินเลียบเข้าไปหา
"ไอ้หนูหน้าที่นี้ของฉันต่างหาก" กระซิบพอให้ใด้ยินกันแค่สามคน มารุกะตาเขียวปัด ชินโนะเอ๋อรับประทานนั่งมองโทรุตาปริบๆ
"ไคโต้ เดี๋ยวพอมากิทานอาหารเสร็จนายอยู่คุยกับฉันหน่อยปล่อยให้ยูยะกับมากิได้คุยกันส่วนตัวสักพักน่ะ" สายตาที่ทั้งคู่มองกันยูยะและมากิสังเกตุเห็นว่าน่าจะมีเรื่องมากกว่าแค่คุยกันเฉยๆแน่
เมื่อทำหน้าที่ผู้ดูแลป้อนอาหารให้มากิเสร็จโทรุและไคโต้ก็ออกจากห้องไปเหมือนไม่ต้องการให้ทั้งสี่คนที่เหลือในห้องรับรู้
"มากิจังไปทำอะไรมาถึงป่วยต้องเข้าโรงบาล" ชินโนะถามเสียงใส่ หน้าตาบ่งบอกว่าสงสัยเต็มที
"เปล่าน่ะพี่มากิ แค่นอนดึกตากลมเลยเป็นหวัด" คนตอบหน้าแดงถึงใบหูจะตอบได้ไงเล่าว่าโดนทำเอออ...อย่างว่าจนต้องเข้าโรงบาล
"อะไรกันมารุกะนั่งเล่นเกมส์จนเช้ายังไม่เห็นเป็นอะไรเลย" อ้าวแล้วนี้จะพูดให้มันได้อะไรขึ้นมาคร้าบบบ
"เอาน่า...อย่าสงสัยให้มากเลยเอาเป็นว่าพี่มากิเป็นหวัดเลยต้องเข้าโรงบาลแล้วกัน" มากิตัดบทแล้วล้มตัวลงนอน
"แล้วเมื่อไหร่จะได้ออกจากโรงพยาบาลมากิ" ยูยะนั่งข้างเตียงเอ่ยถามพี่ชาย
"หมอบอกว่าขอดูอาการอีกคืนยูยะไม่ต้องห่วงมากิแข็งแรงแล้ว" มากิยิ้มหวานให้น้องชายที่รักแล้วเอื่อมมือไปจับแก้ม
"แน่ใจน่ะอย่าโกหกกันเชียวไม่งั้นโกรธจริงๆด้วย" ยูยะแนบแก้มกับมือนุ่มของพี่ชาย
"ถึกถึกอย่างมากิไม่เป็นอะไรง่ายๆหรอก" รอยยิ้มทะเล้นที่ส่งมาให้อีกครั้งทำให้ยูยะยิ้มตามไปด้วย
"หวานกันเจ้งงงอิฉาแล้วน่ะ" สองทะโมนเข้ามาเกาะเตียงมอง
"ทำไมไม่มีใครรักหล่ะสิหมาหัวเน่าสองตัว" มากิว่าแล้วหัวเราะคิกคัก
"เชอะไม่มีใครรักงั้นเรารักกันสองคนก็ได้" แล้วเด็กแสบทั้งสองก็หันไปกอดกันแน่น (ว่าแต่อนาคตของทั้งสองจะ Y World หรือไม่โปรดจิ้นกันเองแล้วกันค่ะ)
พอโทรุและไคโต้กลับเข้ามา ยูยะกับมากิก็ได้คุยกันอีกนิดหน่อย แล้วไคโต้ก็พายูยะและเด็กๆกลับไป ปล่อยให้มากิได้พักผ่อน เมื่อคุณพยาบาลนำยามาให้มากิทานได้สักครู่ก็หลับไป โทรุจึงเฝ้ามองร่างเล็กบนเตียงคนป่วยด้วยสายตาเป็นห่วง แย่เสียจริงทำไมเรื่องปวดหัวจึงเกิดขึ้นกับเขาได้ไม่หยุดไม่หย่อน แค่ต้องการอยู่กับคนที่ตนเองรักเนี้ยช่างยากเหลือเกิน.....
*********************************************************
อาการสมองตายของ Big ยังไม่ดีขึ้นค่ะถ้าตอนนี้มันกร่อยๆ ขออภัยด้วยค๊า แถมเมื่อคืนดันดูหนังหดหู่เสียอีกเลย....
ท่าน darkworm ยังคงความต้องการได้อย่างเนียวแน่นจริงๆค๊า Big หล่ะนับถือนับถือ ดีใจจริงๆค๊าที่ยังไม่ทิ้งกันไป กรี๊ดๆๆ รักเค้าจริงเหรอค๊าตัวเอง คิกๆ
ท่าน Ai ค๊า ทำใจหน่อยแล้วกันค่าคนภาษาไทยไม่แข็งแรง ภาษาอังกฤษไม่ได้เรื่องพิมพ์เลยออกมาเป็นอย่างนี้แต่ถ้าท่าน Ai ชอบ Big ก็ดีใจที่สุดเลยยย
ท่านเจ๊ mama คือเค้าจะเชื่อเจ๊ดีเหรอค๊าว่าเป็นห่วงหนูมากิจริงๆ เอ่อออ คือออ อาการเจ๊มานนนน
ท่าน meiarchan หุ หุ รู้ทันกันอีกเละแบบนี้ต้องหายไปสักวันสองวันให้ลองจิ้นกันเองดีเปล่าค๊า
ท่าน k_roro Big ขยันอัพแต่ว่าฝีมือยังไม่ได้เรื่องขึ้นเลยแต่อาศัยความด้านเป็นที่ตั้งค๊า อาการหวานหยดมดขึ้นจะมีอีกนานหรือเปล่าน๊ารอดูค่ะรอดู
ท่าน sweezy_hollow คือว่าสงสารเด็กหน่อยเถอะค่ะเดี๋ยวจะช้ำหมด แต่ว่ารูปไปหามาจากไหนค่ะนั้น รูปวันนี้เค้ากลัววววง่ะ
ความคิดเห็น