คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #45 : ตอนที่ 36
"ผมไม่เข้าใจครับ"
"อันที่จริงแล้วมันก็ไม่ใช้เรื่องยาก แต่ฉันว่าแกเจตนาที่จะไม่เข้าใจมากกว่า"
"ความจริงคุณพ่อก็รู้ว่าทั้งผมทั้งโทรุไม่เข้าใจกันทั้งคู่นั้นแหละ"
"งั้นฉันก็ของสั่งว่าให้พวกแกทั้งสองคนเข้าพิธีดูตัวที่จะจัดขึ้น! โดยที่ไม่เข้าใจกันทั้งคู่จบ! ฉันจะไปพักผ่อน" เมื่อจบบทสนทนาที่ตึงเครียด ร่างของชายสูงวัยกว่าก็เดินออกจากห้องไปโดยไม่สนใจอีกคนที่ยังนิ่งค้างอยู่ในห้องนั้น
เมื่อตั้งสติดได้ไคโต้ก็ออกจากห้องนั้นไปอีกคน ตรงกลับไปยังบ้านพักตนเองที่มีคนที่ตัวเองต้องการอยู่ใกล้ที่สุดรออยู่ เมื่อจอดรถเข้าที่เรียบร้อย ร่างสูงก็พาตนเองตรงไปหายูยะคือ ในห้องครัว
"กลิ่นหอมจังเลย ทำอะไรเหรอวันนี้" ไคโต้ถอดชุดสูทสีเข้มส่งให้แม่บ้านที่เข้ามารับ พร้อมเนคไทและข้าวของต่างๆ ตรงเข้าโอบร่างบางตรงหน้าที่หันหลังให้ โดยไม่สนใจใครทั้งนั้น
"เออ...เดี๋ยวครับ...คือ...อายคนอื่นบ้างสิครับ" ยูยะหันมาปราม แต่ดูเหมือนไร้ประโยชน์เพราะนอกจากไม่ฟังแล้วไคโต้ยังหอมเข้าที่แก้มอีกต่างหาก จนเหล่าสาวๆที่กำลังช่วยยูยะอยู่ต้องหลบฉากออกไปเอง
"นายยังไม่บอกฉันเลยว่าวันนี้ทำอะไร" จมูกโด่งๆ ของร่างสูงยังคงคอลเคลียอยู่ที่แก้มใส่
"คือ...ผมทำเมนชิ คตสึ กับแกงกะหรี่ไก่ครับ" ยูยะตอบโดยพยามหลบใบหน้าหล่อที่พยามจัดการกับริมฝีปากผู้พูดเสียให้ได้
"งั้นให้คนอื่นทำต่อเถอะ ตอนนี้ฉันอยากกินนายมากกว่า" สายตาและรอยยิ้มแพรวพราวบอกได้เป็นอย่างดีว่าไคโต้ไม่ได้พูดเล่น
"คะ...คุณไคโต้ครับ...นี้มันยัง...กลางวันน่ะครับ" ยูยะเบี่ยงตัวหลบอ้อมกอดปลาหมึกออกมาแล้วมองหาตัวช่วย
"จะกลางวันกลางคืนฉันไม่สนฉันสนแต่นาย" คราวนี้ไคโต้เข้ามาอุ้มร่างยูยะแล้วตะโกนเรียกสาวๆ ที่ทำตัวเป็นนินจาเมื่อครู่
"ฉันกับยูยะจะอยู่ในห้องนอน กลับมาจัดการอาหารที่ทำค้างไว้ให้เรียบร้อย แล้วไม่ต้องไปตามฉันกับยูยะจะออกมาเอง" ไคโต้ที่อุ้มยูยะไว้เดินตรงไปยังห้องของตัวเอง ไม่สนใจคนที่ถูกอุ้มที่อายจนหน้าแดงไม่หมดแล้ว
..........................
......................................
...................................................
"ไข้ไม่มีแล้ว...อาการอ่อนเพลียก็ไม่ เย็นนี้สามารถก็กลับบ้านได้แล้วครับ" คุณหมอเจ้าของไข้ดันแว่นกลับเข้าที่เนื่องจากมันขยับลงมาเล็กน้อย
"แล้วผมยังต้องทานยาอยู่หรือเปล่าฮ่ะ" มากิร้องถาม เบื่อจะตายแล้วไอ้ยาขมๆที่ต้องทนกินทุกวันนี้
"ก็ทานจนครบจำนวนที่หมอจัดไว้ให้ก็แค่อีก 4 มื้อเท่านั้นครับ" คุณหมอยิ้มบางๆ แต่โทรุหน้าตึง ไอ้คุณหมออย่ามองมากิมากเดี๋ยวมีมวย
"ขอบพระคุณคุณหมอมากครับที่ดูแลผมเป็นอย่างดี" รอยยิ้มสดใสของมากิส่งให้คุณหมอ ทำเอาผู้รับรอยยิ้มหน้าแดงเล็กน้อย แต่โทรุหน้าหงิก
"ไม่เหมือนบางคนฮ่ะ เอาแต่ดุ เอาแต่บังคับ ให้กินยา ให้ทานข้าวผมจะกลายเป็นหมูอยู่แล้ว" มากิหันไปเหล่โทรุที่ยืนหน้าตูม
"ก็เพราะอย่างนี้ไงครับมากิถึงหายเร็ว" มือใหญ่ของคุณหมอวางลงบนเส้นผมนุ่มของมากิ
"เพราะว่าผมแข็งแรงเองต่างหากฮ่ะ" มากิเงยหน้าเถียงทำให้มือนั้นลื่อนลงมาข้างแก้ม แต่มือมารของโทรุก็คว้ามือหมอเอาไว้
"คุณหมอครับงานการอย่างอื่นไม่มีทำเหรอครับ แล้วคนไข้รายอื่นไม่ต้องไปตรวจบ้างเหรอครับ" รัสสีอำมหิตแพร่การจายจากร่างสูง
"มากิ หมอขอตัวก่อนน่ะ" แล้วคุณหมอก็หลบฉากออกไป
"มากินาย.....ตั้งใจจะกวนประสาทฉันหรือไง" โทรุก้าวมายังเตียงคนไข้แล้วเท้าแขนคร่อมร่างมากิไว้
"ไม่ใช้สักหน่อยนายคิดไปเองต่างหากไอ้ถึก" มากิลอยหน้าเถียง
"แล้วเมื่อกี้มันอะไร ยิ้มแบบนั้นให้ไอ้คุณหมอ" โทรุจ้องเขม็งที่หน้ามากิ
"ก็ยิ้มขอบคุณไง นายบ้าหรือเปล่า อย่าบอกน่ะว่าห้ามยิ้มแบบนั้นให้ใครอีก" มากิย่นจมูกใส่
"ใช้ฉันจะบอกว่าห้ามยิ้มหวานหยดแบบนั้นให้คนอื่นอีกเข้าใจ๋" โทรุโน้มตัวหามากิอีก แล้วคราวนี้หมดทางที่ร่างเล็กๆนั้นจะหนีไปได้อีก เพราะติดเตียงแล้ว
"นายนี้โรคจิตชะมัด" ตอนนี้มากิต้องหันหน้าหนีริมฝีปากอุ่นที่ตามรุกเร้า
"ก็นายนั้นแหละทำฉันเป็นไอ้โรคจิตจำไว้" ริมฝีปากบางไร้ทางหนี้ถูกครอบรองด้วยริมฝีปากอุ่นร้อนของร่างสูงจุมพิตหวานล้ำจนเคลิบเคลิ้มแต่....
"เอ่ออ....คือ...ดิฉันจะมากถามว่า...จะให้ช่วยเก็บ...เออ...ของหรือเปล่าค่ะ" คุณพยาบาลที่เข้ามาแอบยืนดูหนังรักได้สักพักต้อง เอ่ยปากเนื่องจากถูกจับได้เพราะมากิที่หันไปเห็น และพยามดิ้นหนีโทรุเสียแล้ว อดเลยฉันอุตสาทำเนียนแล้วเชียว
"ได้ครับเชิญเลยครับ" โทรุหันมาตอบด้วยใบหน้าเฉยสนิด ชนิดไม่บอกไม่รู้เลยว่าเมื่อครู่เกิดอะไรขึ้น ผิดกับมากิที่อายม้วนจนต้องมุดเตียง เอาหมอนปิดหน้า
เมื่อเห็นอาการนั้นทำให้โทรุเข้าไปกระซิบ
"มากิวันนี้ค้างที่บ้านฉันน่ะอย่ากลับบ้านเลย แล้วไม่ต้องอายไปหรอก เขารู้กันทั้งโรงพยาบาลแล้ว ว่าเราสองคนเป็นอะไรกัน" มากิหน้าเหวอ เลื่อนหมอนที่ปิดหน้าลง
"ไม่โว้ย! ไม่ไปบ้านนาย แล้วก็ใครใช้ให้นายทำบ้าๆ แบบเมื่อกี้กันเล่า! ไอ้บ้า" มากิโวยลั่นแต่สร้างความขบขันให้พยาบาลสาว เอาเป็นว่าไอ้เรื่องที่ต้องไปค้างบ้านโทรุ คุณพยาบาลก็เลยได้รู้ไปอีกคน แง๊งงงงงงงงงงงงง เค้าเสียท่าไอ้บ้าโทรุอีกแล้ววววว มากิโหยหวนในใจแล้วเอาหมอนปิดหน้าต่อป้ายยยยย
*******************************************
ท่าน kimจางเซ็ง+_=รักมิน แจ ยุนY เอ่อ ก็ได้ค่ะแต่ว่าจะดีเหรอค่ะ
ท่าน darkworm โอโห้ ท่านเชียร์มวยเฮ้ยม้ายช้าย ว่าแล้วเชียวว่าท่านก็คิดเหมือนกัน แต่ว่าเค้าไม่ใช้มารน๊า ใจร้ายยยยย วิ่งหนีไปเตรียมเรื่องแกล้งเด็กๆดีกว่า
ท่านเจ๊ mama เลือดของท่านเจ๊ไม่เสียแน่ๆค๊า แต่รอหน่อยคนอย่าง Big ต้องกระทำการใดๆให้ท่านเสียเลือดแน่นอน แต่เรื่องแกล้งเด็กก็เค้าชอบนี้เจ๊จ๋า
ท่าน sweezy_hollow คนนี้เป็นน้อง Big เอิ๊กๆๆ เจอเด็กแล้วน้ำลายไหล เฮ้ยไม่ใช้ อย่าเพิ่งหนีไปน่ะค๊า จะสอบ O-net เหรอค๊าขอให้สิ่งที่ตั้งใจสำเร็จด้วยดีน่ะค๊า แล้วก็ Big เชื่อว่าท่านต้องทำได้แน่นอน ไม่มีอะไรเกินมือเราแน่ค๊า (มีสาระได้ด้วยไอ้ Big ผื่นจะขึ้นรึเปล่าหว่าเอิ๊กๆ) แล้ว Big จะอัพรอท่านกลับมาอ่านน๊า
ท่าน k_roro ไม่เครียดค๊าไม่เครียดแต่...รออ่านแล้วกันค๊า หวานมากๆเดี๋ยวน้ำตาลในเลือดขึ้นไม่ดีไม่ดี
ท่าน meiarchan เค้าเปล่าน่ะเค้าเปล่า ท่านพ่อของสองหนุ่มเป็นคนทำน๊าเค้าไม่ได้ทำเจ้งๆ แง๊งง เก็บมีดก่อนดีกว่าค๊า
ท่าน -Ai- ขอพระคุณมากค๊าที่ช่วยดูให้ Big แล้วจะพยามให้ไม่มีคำผิดค่ะ แต่ว่าอาการสมองตายของ Big ยังมีอยู่อย่างต่อเนื่องจริงๆค่ะ ไม่รู้ว่าเพราะอะไร เฮ้อออ~ สงสัยต้องเข้าวัดสักพักแน่ๆเลยค่ะ
ความคิดเห็น