ตัวละคร

ตัวละคร

            ตัวละครเป็นสิ่งสำคัญที่สุดอีกอย่างหนึ่งในการเขียนที่ไม่สามารถขาดได้เลยในการเขียนนิยาย ถ้าตัวละครไม่มีความน่าสนใจมันจะพาลทำให้เนื้อเรื่องที่ควรจะสนุกพลอยหมดไปด้วย แถมจะเป็นอุปสรรคเล็ก ๆ ที่จะสร้างปัญหาอย่างมากในการเขียนนิยาย หากตัวละครไม่มีความน่าสนใจแล้วนิยายจะมีความน่าสนใจได้อย่างไร !?

ตัวละครในนิยาย

- ตัวละครเอก

- ตัวรอง

- ตัวร้าย

- ตัวประกอบ

         ๑. ตัวละครเอก สิ่งที่ขาดไม่ได้เลยในนิยายในนิยายเรื่องหนึ่งอย่างน้อยต้องมีตัวละครเอกหนึ่งตัวขึ้นไป ส่วนใหญ่จะนิยายแต่งแบบมีสองตัวละครเอกคือ พระเอก และนางเอก ตัวละครนี้จะช่วยทำให้นิยายเราไปรอดไม่รอดขึ้นอยู่กับเขานี่แหละ แล้วจะทำให้ยังไงให้ตัวละครเอกของเราน่าสนใจล่ะ !? มันต้องมีวิธีแน่นอนครับ

- นิสัยตัวละคร ตัวละครเอกมีหลากหลายรูปแบบให้ได้คิดขึ้นอยู่กับว่าเราชอบแบบไหนเริ่มต้นจากขึ้นคร่าว ๆ ก่อน ว่าจะให้ตัวละครเอกของเราอารมณ์อยู่ในระดับไหน ใจร้อน ใจเย็น หรือกึ่งกลาง ถ้าใจร้อนเราก็ต้องคิดต่อว่าสิ่งที่จะตามมาคืออะไร พูดมากหรือไม่ค่อยพูด เน้นลงมืออย่างเดียวประมาณว่าพูดน้อยต่อยหนักไม่เคยฟังใครอันนี้ก็ต้องขึ้นอยู่กับตัวคุณเองแล้วว่าจะอยากได้แบบไหน แต่แนะนำให้เริ่มต้นคิดจากความใจเย็นใจร้อนก่อนแล้วอย่างอื่นจะตามมา แต่ที่สำคัญคือตัวละครเอกจะต้องมีนิสัยน่าสนใจและโดดเด่นไม่งั้นอาจจะโดนตัวละครอื่นกลบความเด่นจนดูเหมือนเป็นตัวรองไปเลยก็ได้

- บุคลิกภาพตัวละคร สิ่งที่เราอยากให้ตัวละครเอกเป็นคืออะไร บุคลิกภาพจะตามมาเมื่อเราได้นิสัยตัวละคร แต่แนะนำว่าตัวละครเอกควรมีจุดเด่นที่สามารถจดจำได้ง่ายจะช่วยเพิ่มความน่าสนใจ เช่น มีสร้อยทองลวดหนาม, ชอบถือขวดน้ำเดินไปมา, ชอบใส่เสื้อสีขาว สิ่งเหล่านี้จะเสริมให้ตัวละครเรามีความสมบูรณ์แบบมากขึ้น หรือแม้แต่ท่าทางลักษณะของตัวละคร เช่น ชอบเสยผม, ชอบกัดเล็บ, ชอบกระโดดเอาหัวโขกกำแพงเวลาดีใจ หรือแม้แต่คำพูดติดปาก เช่น "เฮ้ย หยุดนะ" "เฮ้ย จะไปไหนน่ะ" "เฮ้ย รักนะเว้ย" ตัวละครเอกตัวนี้ติดพูดคำว่า เฮ้ย อย่างนี้เป็นต้น สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่เสริมให้ตัวละครเรามีบุคลิกและมีความน่าสนใจยิ่งขึ้นสามารถนำไปปรับใช้กับตัวละครอื่นได้เช่นกัน

        ๒. ตัวรอง นักเขียนบางคนอาจไม่ให้ความสำคัญกับตัวละครตัวนี้แต่ขอบอกเลยนะว่าคุณได้พลาดตัวละครดี ๆ ไปซะแล้ว ตัวรองนี่แหละที่จะช่วยเสริมให้เนื้อเรื่องดูน่าสนใจยิ่งขึ้น จะเป็น พระรอง, นางรอง, เพื่อนตัวเอก, ตัวตลก หรืออะไรก็ว่าไป แต่ตัวรองก็คือตัวละครที่จะช่วยเติมและสร้างสีสันให้กับเรื่อง ถ้านิยายเรื่องไหนขาดตัวรองไปรับรองได้เลยว่านิยายของคุณจะน่าเบื่อขึ้นมาทันที แม้แต่เขียนไดอารี่ยังไงก็ต้องมีเพื่อนเรามาเป็นส่วนประกอบ เพื่อนเรานี่แหละก็เปรียบเสมือนตัวรอง หน้าที่ของเหล่าตัวรองคือช่วยเพิ่มสีสันให้กับเรื่องและสร้างฉากตลกได้หลายฉากเลยทีเดียว

- นิสัยตัวละคร ตัวรองมักจะมีนิสัยที่ช่วยเสริมให้ตัวละครเอกเมื่อคุณคิดว่าตัวละครเอกของคุณขาดอะไรไปตัวรองเนี่ยแหละจะมาช่วยเติมเต็มตรงจุดนั้น ตัวรองอาจจะเป็นพวกตัวชูโรงตลกขบขันเฮฮาหรืออาจจะเงียบขรึมพูดด้วยไม่ยอมพูดก็ได้ อันนี้ก็บอกไปแล้วว่ามันขึ้นอยู่กับว่าตัวละครเอกของคุณขาดตรงจุดไหนไป สมมติตัวละครเอกของคุณเป็นพวกมาดนิ่ง เงียบขรึม พูดน้อยแต่ต่อยหนัก คุณก็อาจจะสร้างตัวรองมาเป็นเพื่อนกับตัวเอกแต่นิสัยตรงกันข้ามกันเพื่อที่จะช่วยเสริมให้ตัวเอกมีความน่าสนใจเพิ่มขึ้น เช่น สมชาย(ตัวเอก)นั่งเหม่อมองท้องฟ้าสีครามด้วยจิตใจล่องลอยเขารู้สึกเบื่อหน่ายกับชีวิต เวลาพักกลางวันแบบนี้เสียงวิ่งเล่นของนักเรียนในโรงเรียนทำให้อาจารย์ฝึกหัดอย่างเขารู้สึกเบื่อหน่ายเหลือเกิน

"เฮ้ย ! สมชายนั่งทำอะไรตรงนี้"  สมนึก(ตัวรอง)เพื่อนสนิทสมชายเดินเข้ามาตบบ่าเพื่อนพร้อมรอยยิ้ม

สมชายหันหน้ามุ่ย ๆ ของเขาไปมองเพื่อน  "นั่งเล่น"  เขาตอบเสียงห้วน

"แล้วทำไมไม่ไปเล่นกับพวกนักเรียนล่ะวะ ไปสร้างความคุ้นเคยไง"  สมนึกเชียร์ให้สมชายหัดไปพูดคุยทำความรู้จักกับนักเรียนซะบ้างเขาทำแบบนี้อยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่เห็นว่าสมชายจะเชื่อเขาสักที

จากตรงนี้จะสังเกตได้ว่าตัวละครทั้งสองตัวมีนิสัยแตกต่างกันค่อนข้างสูง แต่นิสัยที่แตกต่างกันนี่แหละจะช่วยให้ตัวละครทั้งสองตัวส่งเสริมกันเอง อันนี้ลองยกตัวอย่างให้เห็นภาพเฉย ๆ นะครับ ไม่ใช่ว่าตัวละครเอกจะต้องมีนิสัยตรงกันข้ามกับตัวรองเสมอไปแต่การสร้างให้มีความแตกต่างกันบ้างจะช่วยให้ตัวละครดูหลากหลายและไม่น่าเบื่อ หากคุณเขียนนิสัยตัวละครเหมือนกันทุกระเบียบนิ้วแล้วแบบนี้มันจะมีตัวละครอะไรที่โดดเด่นขึ้นมาได้มั้ย ที่เหลือก็ขึ้นอยู่กับคุณที่จะนำไปปรับใช้แล้วล่ะ

- บุคลิกตัวละคร ตัวรองการคิดบุคลิกก็เหมือนกับตัวละครเอกล่ะครับคือต้องได้นิสัยของตัวละครก่อนแล้วจากนั้นค่อยคิดอย่างอื่นต่อ แต่อย่าลืมนะครับว่านี่คือตัวรองเพราะฉะนั้นอย่าให้บุคลิกของเขาโดดเด่นจนเกินไปนักไม่งั้นตัวละครเอกของคุณจะหมดความหมายทันที ตัวละครเอกของคุณควรมีอะไรบางอย่างที่เหนือกว่าตัวรองอยู่บ้างเพื่อจะได้ลดความเด่นของตัวรอง เช่น ตัวละครเอกเป็นประธานนักเรียน ตัวรองก็ควรจะเป็นรองประธานหรือเป็นแค่เพื่อนตัวเอกปกติ ไม่ควรให้ตัวรองมีอะไรที่เหนือกว่าตัวเอก

        ๓. ตัวร้าย มาถึงตัวร้ายกันสักทีแน่นอนการเขียนเรื่องแต่ละเรื่องตัวร้ายเนี่ยแหละจะช่วยเสริมให้เนื้อเรื่องดูเข้มข้นและน่าสนใจยิ่งขึ้น เพราะพวกเขาเหล่าตัวร้ายจะเข้ามาป่วนบรรดาตัวละครฝ่ายดีของคุณ นิยายรักก็ต้องมีตัวร้ายมาคอยเป็นอุปสรรคความรักของพระเอกนางเอก นิยายระทึกขวัญก็ต้องมีตัวร้ายมาคอยทำหน้าที่สร้างความระทึกสั่นประสาทยิ่งขึ้น นิยายตลกก็ต้องมีตัวร้ายมาช่วยเสริมแต่งความตลกให้ แต่ที่บอกมาทั้งหมดเนี่ยไม่ใช่ว่านิยายที่เขียนทุกเรื่องจะต้องมีตัวร้ายเสมอไปนะครับ อย่างไดอารี่ก็ไม่จำเป็นจะต้องมีตัวร้าย นิทาน หรือแม้แต่นิยายแนวอื่น ๆ ก็ไม่จำเป็นจะต้องมีตัวร้ายเสมอไป เพียงแต่ตัวร้ายจะมาช่วยเสริมให้เนื้อเรื่องสามารถเดินหน้าไปได้และช่วยสร้างสีสันและความเข้มข้นให้เนื้อเรื่อง ดูอย่างพวกหนังซุปเปอร์ฮีโร่ทั้งซุปเปอร์แมน แบทแมน ไอ้แมงมุมก็ล้วนแต่มีพวกตัวร้ายมาช่วยทำให้เนื้อเรื่องสนุก ถ้ามีเหล่าฮีโร่แต่ไม่มีผู้ร้ายมาให้สู้แล้วแบบนี้มันจะไปสนุกได้อย่างไร

               ลองวิเคราะห์ดูนะครับว่านิยายที่คุณกำลังจะเขียนเนี่ยจำเป็นต้องมีตัวร้ายไหม ถ้าไม่จำเป็นก็ไม่ต้องใส่เข้าไปก็ได้ครับ แล้วนิยายที่ไม่มีตัวร้ายมันเป็นยังไง บางคนอาจจะนึกภาพไม่ออกจะบอกให้ลองคิดตามนะครับ เช่น โดราเอมอน เรื่องนี้ในตอนธรรมดาปกติจะไม่มีตัวร้ายนะครับแต่บางคนอาจจะแย้งว่าแล้ว เจ้าไจแอนด์กับเจ้าซูเนโอะล่ะ !? จะบอกว่าสองตัวละครนี้ไม่ใช่ตัวร้ายนะครับแต่พวกเขาเป็นตัวรองที่ช่วยเสริมให้โนบิตะมีความโดดเด่นขึ้นมา แต่ว่าเราเคยบอกว่าตัวละครเอกควรจะเหนือกว่าตัวละครรองไม่ใช่เหรอแต่นี่โนบิตะไม่มีอะไรสู้ไจแอนด์กับซูเนโอะได้เลยนะ ทำไมจะไม่มีล่ะครับก็ โดราเอมอน ไงล่ะที่ทำให้โนบิตะเหนือกว่าทั้งสองคน

- นิสัยตัวละคร ตัวร้ายเนี่ยเป็นตัวละครที่น่าสนุกที่สุดเวลาคิดนิสัยให้เขาเพราะมันเหมือนเป็นตัวละครที่คุณไม่ต้องคิดอะไรมากมายอะไรที่คิดว่าไม่ดีที่คิดว่าเลวก็ใส่เข้าไปให้หมดนั่นคือตัวร้ายสมัยเก่า สมัยนี้ตัวร้ายเองก็มีวิวัฒนาการด้านนิสัยเหมือนกันมักจะเป็นพวกร้ายลึกมากกว่าจะร้ายโจ้งแจ้งเหมือนนิยายสมัยก่อน อันนี้ขึ้นอยู่กับความชอบส่วนตัวครับว่าคุณชอบตัวร้ายลักษณะนิสัยแบบไหน นิสัยตัวร้ายอยากได้แบบเลวสุดกู่หรือว่าจะเลวกลับใจตอนหลังก็ได้สามารถพลิกแพลงได้เยอะครับลองเลือกดูว่านิยายที่คุณกำลังจะเขียนต้องการตัวร้ายแบบไหน

- บุคลิกตัวละคร อืม... มาถึงตรงหัวข้อนี้บุคลิกตัวร้ายสามารถแยกย่อยได้หลายแบบว่าจะเอาแบ่งหน้าตาดีเท่สูสีกับตัวเอกหรือว่าจะน่าเกลียดน่ากลัวน่าขยะแขยงแบบหาที่ติไม่ได้ แต่บุคลิกตัวร้ายไม่ควรจะดูธรรมดาครับเพราะมันจะไม่น่าสนใจ ยกเว้นตัวร้ายในนิยายแนวสืบสวนสอบสวนที่คุณต้องพยายามทำให้เขาดูกลมกลืนกับตัวละครของคุณมากที่สุด ตัวร้ายจะเป็นอย่างไรก็ต้องขึ้นอยู่กับแนวนิยายและแนวเรื่องของคุณเองเพราะแต่ละแนวจะมีความต้องการตัวร้ายที่แตกต่างกันไปมันสามารถลื่นไหลเปลี่ยนนู่นปรับนี่ให้เข้ากับเนื้อเรื่องและช่วยเสริมเนื้อเรื่องให้กับนิยาย

        ๔. ตัวประกอบ โอ้ว... มาถึงตัวละครสุดท้ายที่ขาดไม่ได้อีกตัวหนึ่งตัวประกอบคือตัวละครที่ช่วยเสริมให้เนื้อเรื่องส่วนที่มันขาดหายกลับมาเติมเต็มได้ จะเป็นบรรดาพวกผ่านมาฉากเดียวแล้วจากไปหรือจะเป็นแม่ค้าพ่อค้าอะไรก็ว่ากันไปแต่พวกเขาจะช่วยทำให้เนื้อเรื่องเราสามารถดำเนินต่อไปได้ เพราะบางฉากมันจำเป็นต้องมีพวกตัวละครประกอบเข้าไปช่วยเสริมให้มันดูดีขึ้นจริง ๆ อย่างเช่น คุณต้องการจะเขียนฉากที่ตัวละครเอกของคุณไปเดินซื้อของในตลาดแต่ว่าคุณไม่ได้บรรยายถึงพ่อค้าแม่ค้าที่อยู่ในตลาดเลยแบบนี้จะเรียกว่าไปตลาดได้ยังไงครับ นั่นแหละครับเวลาที่คุณต้องเขียนถึงตัวละครอื่นนอกเหนือจากตัวละครเด่นของคุณและตัวละครพวกนั้นอาจจะผ่านมาแค่ฉากสองฉากแต่พวกเขาก็คือตัวละครประกอบแล้วครับ

- นิสัยตัวละคร อันนี้ไม่ต้องคิดมากเลยครับตัวประกอบนิสัยแทบจะไม่ต้องคิดเลยก็ได้มันขึ้นอยู่กับสถานการณ์ที่ตัวละครโผล่ออกมา เช่น ตัวประกอบเป็นแม่ค้าในตลาดคุณก็อาจจะบรรยายว่าแกตะเบ็งเสียงเรียกลูกค้าเสียงดังสนั่นด้วยคำพูดห้วน ๆ แค่นี้แหละครับคนอ่านก็จะเข้าใจคร่าว ๆ แล้วว่าตัวประกอบตัวนี้มีนิสัยชอบตะโกน ไม่ต้องคิดมากครับกับตัวละครตัวนี้เราเอาพวกเขามาช่วยเต็มเติมรูรั่วในนิยายเท่านั้น ไม่ต้องไปพิถีพิถันมากครับเพราะพวกเขาจะออกมาไม่กี่ฉากแต่ก็ควรจะสร้างนิสัยเด่นให้คนอ่านจำง่ายด้วยหากตัวประกอบบางตัวต้องโผล่ออกมามากกว่าหนึ่งฉาก

- บุคลิกตัวละคร เช่นเดียวกับนิสัยครับประเมินดูว่าพวกเขามีความสำคัญยังไงและใส่บุคลิกภาพเข้าไป อย่างเช่น แม่ค้า บุคลิกของแม่ค้าคืออะไรครับก็ผ้ากันเปื้อนหรือจะเป็นกระเป๋าใส่เงินหรือบุคลิกอะไรก็ตามที่ช่วยเสริมให้คนอ่านนึกภาพแม่ค้าออก เท่านั้นแหละครับ เพราะถึงคุณจะสร้างบุคลิกอะไรโดดเด่นมากมายพวกเขาก็คงไม่โผล่มาให้คนอ่านได้เห็นบ่อย ๆ มันจะเป็นการเปลืองตัวละครโดยใช่เหตุครับถ้าคุณเล่นคิดทุกอย่างใส่ตัวละครทุกตัวให้โดดเด่นเท่า ๆ กัน

            เช่น แม่ค้า(คนเดิม) คุณบรรยายรายละเอียดทุกซอกทุกระเบียบนิ้วจนละเอียดแบบไม่มีหลุดตั้งแต่หัวจรดเท้าแล้วขอถามหน่อยครับว่าคุณจะทำแบบนั้นทำไมในเมื่อเเม่ค้าคนนี้จะออกมาแค่ฉากเดียวและเพียงเสี้ยววินาทีเท่านั้นเอง เธออาจจะพูดคุยกับตัวละครเด่นของคุณแค่สามสี่ประโยคก็จากไป แต่คุณเล่นบรรยายซะเหมือนเธอจะมาเป็นส่วนหนึ่งในทีมตัวละครของคุณ แต่ไม่ใช่พอเราบอกว่าไม่ต้องไปให้ความสนใจมากคุณก็เล่นตัดรายละเอียดของพวกเขาทิ้ง ยังไงคุณก้ต้องใส่บุคลิกและนิสัยเข้าไปในตัวละครประกอบด้วยเพื่อความสมจริงและเติมเต็มเพียงแต่อย่ามากเกินและอย่าน้อยเกิน


            ฮะฮ่า เป็นไงครับสำหรับเรื่องที่เรียนรู้ไปในวันนี้เริ่มเข้าใจตัวละครในเรื่องมากขึ้นรึยัง เห็นความสำคัญของตัวละครขึ้นบ้างมั้ย หรือว่ายังไม่ค่อยเข้าใจเท่าไร แต่การเข้าใจในตัวละครที่เรากำลังจะสร้างนั้นจะช่วยให้คุณสามารถสรรค์สร้างตัวละครที่ดึงดูดใจคนอ่านและช่วยเสริมกับเนื้อเรื่องของคุณได้อย่างดีเลยทีเดียว เพราะฉะนั้นจงค้นหาก่อนว่านิยายและแนวเรื่องของคุณเหมาะสมกับตัวละครแบบไหนและอย่างไร แล้วคุณจะได้ตัวละครที่เข้ากับนิยายของคุณได้ลงตัวที่สุด และจำไว้ว่าตัวคุณเองเนี่ยแหละที่จะสามารถสร้างตัวละครให้กับนิยายตัวเองได้ดีที่สุด

ห้องเรียนสีส้มแห่งจินตนาการ CluB Writer

~(..>.<..)~