[Fic D.Gray-man] Pittosporum (Yaoi Only)

คำเตือน : เรทจ้า !!! โปรดระวังการเสียเลือด เราเตือนแล้วนะ ฮุ ๆ ^^

Special Chapter : Wedding Night (Service Kanda X Allen NC-17)

                หลังจากงานเลี้ยงรื่นเริงที่จัดตั้งแต่เช้าจนกระทั่งตกเย็นก็ยังไม่เลิก เพราะงานปาร์ตี้แสนสนุก ไม่ว่าจะจัดกี่ครั้งก็ยังคงเฮฮาได้เสมอ กัปตันเรือเองก็บอกให้เลิกอยู่เหมือนกัน แต่ก็แค่พูดติดสนุกไปเท่านั้นเอง ก่อนจะโอบหัวไหล่เล็กให้แนบชิดกัน เจ้าบ่าวเจ้าสาวมองภาพตรงหน้าอย่างมีความสุข ภาพงานเลี้ยงเล็ก ๆ บนเรือโรสลัดนี่แหละ สนุกกว่างานเลี้ยงในปราสาทเสียอีก 

                “เอ้า ! หัวหน้า มาดื่มกันหน่อยสิ” ลูกเรือคนหนึ่งที่หน้าแดงด้วยฤทธิ์แอลกอฮอล์ถือแก้วเบียร์ออกมาชวนเจ้าบ่าวที่กำลังเก็บความสุขเงียบ ๆ กับเจ้าสาวอยู่ ทำให้ลูกเรือหลายคนที่ยังไม่ได้เมากันเต็มที่เอ่ยปากแซว

                “เฮ้ย ! แกจะไปขัดอะไรเจ้าบ่าวเจ้าสาวฟะ นี่มันก็มืดแล้วนี่นะ งั้นก็ได้เวลาส่งตัวเข้าหอแล้วสิ !!” 

                “จริงด้วย !!!” ลูกเรือคนอื่นพากันอุทานขึ้นมา ทำเอาคู่บ่าวสาวสะดุ้งขึ้นมา ก่อนจะหน้าขึ้นสีเมื่อพวกลูกเรือคนอื่น ๆ เริ่มส่งเสียงเชียร์ให้เข้าหอกัน ดวงตาสีเงินหันไปขอความเห็นใจกับเพื่อนซี้หัวส้มที่ทำเป็นจิบเบียร์ไม่รู้ไม่สนอย่างถนัดนัก 

                “หวา !! ยะ...ยู ทำอะไรครับ ??!!!” อเลนร้องเสียงหลงเมื่อถูกเจ้าบ่าวในชุดสูทสีดำสนิทอุ้มขึ้นมา ใบหน้าคมยิ้มเจ้าเล่ห์ก่อนจะเฉลย

                “ก็เข้าหอวิวาห์ไง ไปกันเถอะ” ว่าแล้วก็เดินกลับเข้าไปในเรืออย่างรวดเร็ว แล้วแสร้งทำไม่สนใจเรียกร้องประท้วงด้วยความอายของคนในอ้อมแขนเลยแม้แต่น้อย ส่วนพวกลูกเรือก็ผิวปากฟิ้วอย่างถูกอกถูกใจ ก่อนจะหันไปฉลองกันต่อ ราวี่หันไปมองเพื่อนรักทั้งสองคนที่เข้าหอลงโรงกันไปแล้วก็ฉีกยิ้มออกมาพร้อมอวยพรในใจ 

                ดวงตาสีมรกตหันไปมองรอบเรือก่อนจะไปสะดุดกับช่อดอกกุหลาบสีขาว จำได้ว่าอเลนเป็นคนถือเอาไว้ก็เดินไปหยิบมันขึ้นมา กะว่าจะเอาไปวางไว้บนโต๊ะเพื่อเตรียมแยกส่วนประดับแจกัน แค่ทันทีที่หยิบขึ้นมาก็โดนพวกลูกเรือแซวทันที

                “แน่ะ ๆ ราวี่...ไปหยิบมาได้ไงกันน่ะ” 

                “ทำไมล่ะ ?” ราวี่ถามอย่างไม่เข้าใจ

                “นายไม่รู้รึไง ว่าคนที่ได้รับช่อดอกไม้ของเจ้าสาวน่ะ จะได้แต่งงานเป็นคนต่อไปนะ ฮ่า ๆ ๆ” ลูกเรือคนเดิมหัวเราะร่วน ทำเอาราวี่หน้าขึ้นสีทันที ก่อนจะตัดสินใจตะโกนโหวกเหวกโวยวายกลบเกลื่อนความเขิน 

                ใครกันหนอ...จะได้มาเป็นคู่แต่งงานให้กับต้นหนเรือคนนี้...

.......

                ...

                กล่าวถึงคู่แต่งงานที่มาถึงห้องของกัปตันเรือ ร่างเล็ก ๆ ในอ้อมแขนถูกปล่อยวางลงกับเตียงอย่างแผ่วเบา ร่างสูงทรุดตัวลงไปนั่งใกล้ ๆ ก่อนจะเชยคางมนเข้ามาประกบจูบอย่างนุ่มนวล ก่อนจะดุนดันลิ้นเข้าไปกวาดความหวานในโพรงปากแล้วดูดดื่มอย่างกระหาย เสียงอู้อี้ในคอทำให้อารมณ์ร้อนเริ่มเดือดพล่านขึ้นมาอีกครั้ง มือรวบเอาร่างบอบบางเข้ามาแนบชิดยิ่งขึ้น 

                “แฮ่ก...ยู...อื้ม !” พักสูดอากาศเข้าไปหล่อเลี้ยงร่างกายได้เพียงพริบตาเดียว ริมฝีปากก็ถูกครอบครองอีกครั้ง คราวนี้ไม่เพียงดูดเอาทุกอย่างไป แต่ไล่ล่าลิ้นเล็กของร่างบางจนหนีไม่รอด กระหวัดพันกันนัวเนียหยอกล้อไม่ยอมปล่อย มือควานไปตรงไหนก็ลูบไล้ปลุกเร้าคนในอ้อมแขนจนทั้งตัวสั่นสะท้าน 

                ผ้าคลุมศีรษะเป็นอย่างแรกที่ถูกกำจัดไปให้พ้นทางพร้อม ๆ กับวิกผมสีน้ำตาล ทำให้เห็นผมสีขาวอีกครั้ง ใบหน้าคมละออกมาก่อนจะเปลี่ยนเป้าหมายไปซุกซนที่ซอกคอ สูดกลิ่นกายเต็มที่และประทับร่องรอยลงไปแทนที่รอยเดิมที่จางไปแล้ว มือข้างหนึ่งลูบเอว อีกข้างเอื้อมมือไปรูดซิบชุดแต่งงานที่หลังลงอย่างช้า ๆ แล้วสอดมือเข้าไปลูบไล้ผิวข้างใน 

                “อ้า...ยู เดี๋ยวสิ !” ใบหวานแดงก่ำด้วยความอาย ก่อนจะดันตัวเองออกมาอย่างขัดเขิน แต่ดวงตาสีรัตติกาลที่หวานเยิ้มคู่นั้นก็เล่นงานให้แทบหมดแรงต่อต้าน ร่างสูงไม่สนใจ ยังคงทำหน้าที่เจ้าบ่าวต่อ จับใบหน้าหวานดึงเข้ามาจูบแก้มทั้งซ้ายและขวาอย่างเอ็นดู มือละจากแผ่นหลังแล้วเล็งเป้าหมายไปที่ถุงมือขาว จัดการเอาออกจากแขนเรียวทั้งสองข้างเสร็จก็ดึงมือเล็ก ๆ ไปที่เสื้อผ้าตัวเอง

                “ถอดให้หน่อยสิ” กระซิบบอกเสียงแหบพร่า ทำให้ใบหน้าของคนถูกขอให้ช่วยถอดเสื้อผ้าขับสีเลือดแดงเรื่อ “น่ารักจริงนะอเลน ถอดเสื้อผ้าให้ฉันทีสิ” 

                “ยะ...ยูถอดเองไม่ได้เหรอครับ” 

                “ฉันอยากให้นายทำให้นี่นา” เป่าลมใส่หูให้เสียวซ่านอย่างแหย่เล่นก่อนตบท้ายด้วยคำขอน่ารัก “นะ”  

                โดนขอมาขนาดนี้แถมยังโดนปลุกเร้าจนสติกระเจิงไปแล้ว ได้แต่หลับตาปี๋เท่านั้น มือที่ถูกจับไปไว้ที่กระดุมเสื้อเริ่มทำงานอย่างเก้ ๆ กัง ๆ ปลดเม็ดดุมทีละเม็ดจากล่างขึ้นบน แล้วค่อย ๆ ดึงโบหูกระต่ายออกให้ก่อนจะปลดเม็ดสุดท้าย ทำให้เสื้อเชิ้ตขาวเปิดออกเห็นแผ่นอกแกร่ง พอจะละมือออก ก็โดนจับมือทั้งสองข้างเอาไว้ แล้วถูกนำทางไปเพื่อให้ทำหน้าที่ให้เสร็จทั้งหมด 

                “อ๊ะ !” เสียงหวานร้องอุทานเสียเองเมื่อถูกมือใหญ่จับให้ไปลูบไล้แผ่นอกแกร่ง ปลายนิ้วไปแตะยอดอกที่ชูชันบ่งบอกความตื่นเต้นของเจ้าของ มือเล็ก ๆ ที่ถูกดึงไปลากผิวกายร่างสูงดันเสื้อเชิ้ตและเสื้อนอกหลุดออกจนได้ 

                “มือนาย...นิ่มดี” คันดะเพ้อออกมา ก่อนจะปล่อยให้มือทั้งสองเป็นอิสระ แล้วมือตัวเองก็จัดการดึงชุดเจ้าสาวที่หลวมโพรกในตอนนี้ออกจากร่างบางทีละน้อย หัวไหล่ขาวเผยโฉมออกมาก่อน ยิ่งร่างเล็ก ๆ ที่สั่นเป็นลูกนกตอนนี้ยิ่งทำให้ชุดสีขาวบริสุทธิ์หลุดออกมาอย่างง่ายดาย จนในที่สุดก็ไปกองอยู่กับพื้นเรียบร้อย เหลือเพียงผิวขาวนวลเนียนเท่านั้น 

                ร่างสูงลุกขึ้นจากเตียงก่อนจะสะบัดแขนเพียงครั้งเดียว เสื้อเชิ้ตกับเสื้อนอกก็หลุดออกไป พลันมองร่างเล็กที่ตอนนี้เหลือเพียงปราการกับรองเท้าเท่านั้นก็ก้มหน้าลงไปนั่งชันเข่าแล้วบรรจงถอดรองเท้าออกให้ทีละข้าง เงยหน้ามองใบหน้าหวานที่แดงเรื่อก็คลี่ยิ้มเจ้าเล่ห์ 

                มือลูบไล้ปลายเท้า ไล่ขึ้นไปที่ขาก่อนจะลามไปถึงต้นขาอ่อนนุ่ม เรียกเสียงครางกระเส่าด้วยความเสียวซ่านให้ดังขึ้น ก่อนจะไปสะดุดขอบปราการสำคัญ ปลายนิ้วหยอกล้อที่บั้นเอวก่อนจะค่อย ๆ ดึงมันลงมา 

                “นายนี่ตื่นตัวเร็วกว่าที่คิดนะ” เอ่ยขึ้นยามเห็นแกนกลางของอีกฝ่ายที่สั่นระริก ก่อนจะเป่าลมหายใจรดให้ตื่นตัวยิ่งขึ้น ลิ้นโลมเลียปลุกเร้าก่อนจะใช้ปากครอบครองทั้งอัน 

                “อ๊า...!” อเลนร้องไม่เป็นภาษา ยิ่งขดตัวหนีสัมผัสชื้นมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งแต่จะถูกต้อนมากขึ้นเท่านั้น จึงได้แต่จิกกำผ้าปูที่นอนระบายความรู้สึกโดยไม่กลัวเลยว่าจะฉีกขาดเสียหาย ยิ่งลิ้นบดขยี้หนักขึ้นเท่าไหร่ สะโพกมนก็ยิ่งขยับเพื่อหลบหลีกมากยิ่งขึ้น เหมือนยิ่งกลัวก็จะยิ่งโดนรังแก

                “อะ...อ้า..ยู...พอเถอะ...” ร่างบอบบางร้องขอพร้อมเสียงหอบ ใบหน้าคมเงยขึ้นมามอง ก่อนจะถอนใบหน้าออกไปตามที่ร้องขอ ให้อเลนถอนใจอย่างโล่งอก 

                แต่ไม่ทันไร ก็โดนผลักลงไปนอนราบกับเตียง โดยมีร่างสูงขึ้นคร่อมเอาไว้ เข็มขัดที่คาดไว้ถูกปลดออกมาพันธนาข้อมือเอาไว้อีกครั้ง 

                “ยะ...ยู จะทำอะไรครับ ?!” 

                “เสียใจนะอเลน ฉันหยุดไม่ได้” ร่างสูงตอบปนหอบ “แล้วนี่ก็เป็นคืนเข้าหอด้วย” 

                “แต่ผม...”

                “อย่าบอกว่าไม่เคยนะ ทีคืนนั้นฉันทำไปตั้งหลายรอบนายยังไม่ว่าอะไรเลย” 

                “ก็ผมนึกว่าจะลาจากกันจริง ๆ น่ะสิ ก็เลย...” ว่าแล้วใบหน้าหวานก็แดงก่ำ หยาดน้ำตาที่เอ่อคลอไหลออกมา ทำให้ร่างสูงก้มหน้าลงไปซับไว้อีกครั้งอย่างแผ่วเบา 

                “งั้นก็คงต้องตุนไว้เยอะ ๆ แล้วสิ เผื่อจากกันอีก” ก้มลงไปสำรวจซอกคอทันทีโดยไม่รอให้เสียเวลา มือกร้านก็ทำงานอย่างสอดคล้อง กอบกำเจ้าแก่นกายไว้แล้วขยับทำงานอย่างรวดเร็ว เสียงหวานครวญครางอีกครั้ง มือที่เริ่มขยับดิ้นก็เสียดสีกับเข็มขัดที่มัดเอาไว้ เลยต้องบิดตัวดิ้นแทน แต่นั่นยิ่งทำให้ร่างสูงทวีความปรารถนามากกว่าเดิม 

                “อ๊า...อา...” เสียงคราวร้องไม่เป็นภาษา ยิ่งมือที่ทำงานถี่และเร็วขึ้นนั่นอีก ทำให้ส่วนที่ถูกครอบครองแข็งขืนขึ้นมาตามสภาพร่างกายที่ถูกปั่นป่วน ร่างกายภายในร้อนระอุขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด ทรมานเหลือเกิน แต่ก็สุขสมกับสัมผัสที่ได้รับ 

                “อ๊าาาาาง !!” 

                ในที่สุดความร้อนในร่างกายก็ถูกระเบิดออกมาในสภาพของเหลวขาว ทะลักทลายออกมาจนล้นมือของร่างสูง ยกขึ้นมามองอย่างพึงพอใจก่อนจะลิ้มเลียชิมรส 

                “หวานจัง” เพ้อก่อนจะเอาไปจ่อไว้ที่ปากบางที่หอบหายใจ ของเหลวหยดลงไปในปากของร่างบางก่อนจะถูกกดลงไปแนบชิดมากยิ่งขึ้น ร่างสูงพึงพอใจกับลิ้นเล็กที่เลียเบา ๆ ไม่น้อย แล้วก็ก้มหน้าไปเลียมือตัวเองต่อ ไล่ไปจนได้ประกบริมฝีปากบางอีกครั้ง ปลายลิ้นอ่อนนุ่มแลกเปลี่ยนความหวานให้แก่กัน 

                เมื่อคันดะขยับตัวอีกครั้ง พร้อมรูดกางเกงของตัวเองออกไปให้พ้นทาง เนื้อหนังแทบทุกส่วนก็เบียดประชิดจนสัมผัสได้ถึงไออุ่นของกาย ขาเรียวถูกจับแยกก่อนจะยกข้างหนึ่งขึ้นพาดบ่าเอาไว้ แล้วดันตัวเองเข้าไปในร่างเล็กทันที 

                “อ๊า !!! เจ็บ !!!” ร่างเล็กร้องลั่น ยามเมื่อถูกรุกรานอย่างรวดเร็วจนตั้งตัวไม่ทัน ผนังนุ่มที่บีบรัดบอกร่างสูงได้ดีว่าร่างข้างใต้ยังไม่พร้อมกับการสำรวจที่เร็วเกินไป 

                “ทนหน่อยนะ ถ้าเราช่วยกันมันจะจบเร็วขึ้น” เสียงแหบพร่าที่เปี่ยมด้วยความปรารถนากระซิบข้างหู ก่อนจะเริ่มขยับตัว แต่ทุกครั้งที่ขยับก็สร้างความเจ็บปวดให้กับร่างบางจนกรีดร้องออกมา ทั้งร้องด้วยความเจ็บปวดและร้องครวญคราง 

                “อ้า...อื้อ...เจ็บ” หยาดน้ำตาหลั่งรินออกมาเพราะเจ็บ รู้สึกได้ถึงผนังนุ่มที่ยับเยินแต่ความรู้สึกสุขหรรษาที่ได้รับก็ทำให้ยกสะโพกขึ้นรับไปเอง พยายามผ่อนจังหวะการหายใจเพื่อให้ความเจ็บปวดทุเลาลงบ้าง โดยมีลมหายใจร้อนของร่างสูงเป่ารดร่างกายด้วยเช่นกัน แรงเสียดสีที่เจ้าบ่าวกระแทกเข้ามาไม่หยุดหย่อนเพื่อปลดปล่อยให้เร็วที่สุด ยิ่งทำให้ความเจ็บปวดทวี แต่ความสุขสมก็เพิ่มตามด้วยเช่นกัน

                “ใกล้แล้ว...อดทนอีกนิด” น้ำเสียงปนหอบของคันดะกระซิบปลอบข้างหู ก่อนจะเลียรับความเจ็บปวดที่หลั่งออกมาจากดวงตาคู่สวย พลันมองไปเห็นข้อมือที่เสียดสีจนแดงกับเข็มขัดก็เริ่มสงสาร รีบคลายออกให้อย่างรวดเร็ว 

                “อ๊า ! ยู...” อเลนร้องเรียกตัวการความเจ็บปวด ก่อนจะรีบโอบคอรวบเอาไว้เป็นที่ยึดเหนี่ยวเมื่อสองมือได้เป็นอิสระ สะโพกขยับเป็นจังหวะกับร่างสูงที่ปรนเปรอทุกอย่างให้ 

                “อึก ! ฮ้า...” ร่างสูงกระแทกกายเข้าไปอีกครั้ง ความร้อนในร่างถูกปลดปล่อยออกมาจนได้ คราบสีขาวขุ่นที่ทะลักออกมาจากช่องทางคับของร่างเล็กพร้อมกับคราบเลือดจาง ๆ ที่เกิดจากการเสียดสีรุนแรง 

                ยามเมื่อถอนกายออกมา ร่างเล็ก ๆ ก็พลันหมดแรงนอนกองอยู่กับเตียงอย่างหมดสภาพ แต่ร่างสูงยังคงทำหน้าที่เก็บกวาดคราบที่เปื้อนตามตัวของอเลนให้ กวาดเลียเก็บหมดทุกหยาดหยด คล้ายจะกระตุ้นร่างกายที่หมดแรงอีกครั้งโดยไม่ตั้งใจ 

                “...เจ็บจัง...” อเลนบ่นออกมาอย่างตัดพ้อ ให้ร่างสูงมองอย่างเห็นใจ ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนอนข้าง ๆ โอบกอดเอาไว้แทนคำขอโทษ แล้วจูบแก้มใสอย่างนุ่มนวลรักใคร่ 

                “ขอโทษ...ก็มันรักนี่นา” จมูกซุกซนก้มลงไปสูดดมกลิ่นหอมจากซอกคอ ก่อนจะพลิกตัวอเลนที่นอนหันหลังให้ ให้กลับมาประจันหน้ากัน โอบกอดเบา ๆ อย่างทะนุถนอม “อีกอย่าง คิดถึงนายแทบแย่” 

                “...ผมก็คิดถึงยูเหมือนกัน...” พูดความในใจก่อนจะเริ่มรู้สึกว่าหนังตาเริ่มหนัก ทำให้ดวงตาคู่สวยจะปิดแหล่ไม่ปิดแหล่อยู่แล้ว หัวกลม ๆ เอนเข้าไปซบแผงอกแกร่ง มือใหญ่ลูบศีรษะอย่างอ่อนโยน แล้วกอดกระชับเอาไว้แน่น

                “นายคงจะเหนื่อย นอนซะเถอะ” กระซิบข้างหูก่อนจะทอดมองใบหน้าหวานอย่างเอ็นดู ดวงตาคู่สวยที่ปรือเต็มทีก็เริ่มปิดลงช้า ๆ แล้วหลับไปในอ้อมอกอันแสนจะอบอุ่น 

                ดวงตาสีรัตติกาลมองเด็กน้อยในอ้อมแขนอย่างเอ็นดูขบขัน ก่อนจะคลี่รอยยิ้มออกมา มือใหญ่ยังคงลูบศีรษะกลมอยู่เช่นนั้นไม่รู้เบื่อ แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่มร่างเล็กกับตัวเองเอาไว้ นอนมองคนรักอยู่เช่นนั้นอย่างแสนสุขใจ 

                ถึงจะเสียดายที่ร่างเล็ก ๆ ไม่อาจรองรับความปรารถนาของเขาได้มากกว่านี้ แต่เอาเถอะ...อย่างน้อยคืนนี้ก็สุดแสนจะวิเศษ อีกทั้งตอนนี้เขายังได้เป็นเจ้าของอเลนอย่างสมบูรณ์อีกด้วย

                ริมฝีปากหนาจูบบรรจงที่หน้าผากมนชื้นเหงื่ออย่างแสนจะรัก ก่อนจะหลับตาลงแล้วเข้าภวังค์นิทราไปด้วยกัน 

                “ราตรีสวัสดิ์นะ สุดที่รักของฉัน” เสียงเข้มพูดแผ่วเบาราวกระซิบ ร่างเล็กที่ครางในคอเหมือนจะรับรู้ ทำให้เสียงหัวเราะอย่างพอใจดังขึ้นมา แล้วจึงหลับไปด้วยกัน 

                สองร่างที่นอนกอดก่ายกันอย่างเป็นสุข แบ่งปันความอบอุ่นให้แก่กันและกัน คล้ายจะประกาศความรักให้ท้องทะเลรับรู้ถึงความรักแสนหวาน บอกดวงดาวบนฟ้าให้เห็นถึงความผูกพันลึกซึ้ง ท้าทายดวงจันทร์ว่าไม่อาจมีสิ่งใดตัดขาดทั้งสองได้อีก 

                ...ไม่มีตลอดกาล...