[Fic Diabolik lovers] White Rose กุหลาบขาวของเหล่าแวมไพร์ (Yaoi)

ลำดับตอนที่ #9 : White Rose 06 : มิอาจหวนคืน

White Rose 06

มิอาจหวนคืน

"ไม่มีความบังเอิญในโลกนี้ ทุกสรรพสิ่งและความสัมพันธ์นั้นล้วนทุกเชื่อมโยงกันด้วยเส้นด้ายแห่งโชคชะตา ทว่าหากเส้นด้ายแห่งโชคชะตานั้นยุ่งเหยิงเกินกว่าที่จะแก้แล้วสายสัมพันธ์อันซับซ้อนนี้ควรแก้มันต่อไปหรือควรตัดมันทิ้งอย่างไร้เยื่อใยดี?"

          "หุบปากซะที! เลิกร้องได้แล้ว คานาโตะ!!"

          หญิงสาวร่างสะโอดสะองในชุดกระโปรงยาวสีดำตวาดลั่นใส่เด็กชายตรงหน้า ใบหน้าอันงดงามทรงเสน่ห์ของเจ้าหล่อนบิดเบี้ยวด้วยความรำคาญใจเป็นอย่างยิ่งยามที่เด็กชายตรงหน้านี้เอาแต่ร้องไห้กอดตุ๊กตาหมีตัวโปรดร้องเรียกชื่อของคนผู้หนึ่งซึ่งตัวหล่อนนั้นนึกเกลียดอย่างสุดหัวใจ

          นางามิตสึ เบียคุยะ...

          มารหัวใจของหล่อน แวมไพร์เพียงตนเดียวที่แย่งความรักความสนใจของคาร์ลไฮนซ์สามีสุดที่รักของหล่อนไปจนหมดสิ้น

          ถึงแม้ว่าคอร์เดเลียตวาดลั่นด้วยความเกรี้ยวกราดแต่มันไม่เข้าหูของเด็กชายผมสีม่วงเลยสักนิดเดียว เขาเอาแต่กอดตุ๊กตาหมีแผดเสียงดังมากกว่าเดิมร้องเรียกแต่ชื่อ 'เบียคุยะ' ซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนกระทั่งเครื่องเรือนกระเบื้องเคลือบสวยงามรวมไปถึงกระจกหน้าต่างแตกกระจายเต็มพื้นไปหมด 

          ความอดทนหมดลงทันทีเมื่อคานาโตะลูกชายเธอไม่ฟังคำสั่งของหล่อน คอร์เดเลียจึงก้าวมาอยู่ตรงหน้าเด็กชายก่อนเงื้อมือตบลงใบหน้าน้อยๆ ที่เปรอะเปื้อนไปด้วยน้ำตาอย่างแรง

          เพี๊ยะ!!

          คานาโตะชะงักค้างหยุดร้องไห้ยกมือจับแก้มตนเองมองไปที่มารดาของตนอย่างไม่วางตา ยามเมื่อเห็นลูกชายคนกลางของตนหยุดร้องแล้วคอร์เดเลียจึงหยุดมือถอยห่างออกมาแต่ถึงกระนั้นเด็กชายก็ยังคงสะอึกสะอื้นกอดตุ๊กตาหมีแน่นมากขึ้น "มะ...ไม่จริงใช่ไหม? ท่านแม่ เบียคุยะไม่มีทางทิ้งพวกเราไปใช่ไหม"

          "หึ...ถ้าไม่ทิ้งจริงแล้วที่อยู่ๆ ก็หนีออกนอกปราสาทไม่กลับมาหลายวันนี่คืออะไร?" คอร์เดเลียกระตุกยิ้มมุมปากจากนั้นย่อตัวกระซิบข้างหูของเด็กชายเรือนผมสีม่วงสวยงามเช่นเดียวกับหล่อน ทุกคำพูดนั้นล้วนเป็นพิษร้ายทั้งสิ้น "ถ้าหากเบียคุยะรักพวกลูกจริงแล้วทำไมเขาถึงไม่บอกลูกว่าเพราะอะไรเขาถึงหนีออกจากปราสาทหายไปหลายวันแบบนี้กันล่ะ...? บางทีเขาไม่ได้รักลูกมากมายอย่างที่ลูกคิดก็ได้"

          ยามเมื่อได้ยินดังนั้นดวงตาสีม่วงกลมโตเบิกกว้างขึ้นทำท่าจะกรีดร้องออกมาอีกครั้ง อายาโตะและคานาโตะผู้เป็นพี่น้องฝาแฝดของคานาโตะนั้นพยายามปลอบไม่ให้คานาโตะร้องไปมากกว่านี้ คนที่มีสติมากที่สุดคงเป็นไลโตะลูกชายคนเล็กเขาจึงถามกลับออกไปอย่างใจเย็น "ท่านแม่มีหลักฐานอะไรมาว่าเบียคุยะแบบนั้น?"

          คำถามนี้ทำให้คอร์เดเลียนึกรำคาญอยู่ในใจเป็นอย่างมาก แวมไพร์ชั้นต่ำที่แย่งสามีของเธอไปอย่างหน้าด้านๆ มันมีดีอะไรนักหนาให้คนเขาปกป้องเชียว แต่ถึงกระนั้นหล่อนยังคงถือไพ่เหนือกว่าอยู่ดีเพราะไม่ว่าจะคิดอย่างไรคนที่เสียเปรียบเต็มๆ ก็คือเบียคุยะ แวมไพร์ที่น่าชิงชังตนนั้น...

          หญิงสาวแสยะยิ้มออกมาก่อนโยนของชิ้นหนึ่งลงบนพื้นตรงหน้าเด็กชายทั้งสาม

          มันเป็นต่างหูทรงหยดน้ำสีแดงซึ่งแน่นอนว่ามันเป็นต่างหูของผู้หญิงทว่ามันขาดหายไปอีกข้างหนึ่งแทนที่จะอยู่ด้วยกันเป็นคู่ของมัน ยามเมื่อเห็นต่างหูข้างนั้นพร้อมกลิ่นของมนุษย์เจือจางในอากาศผสานกับกลิ่นอันแสนคุ้นเคย ดวงตาของไลโตะเบิกกว้างขึ้นด้วยความตะลึงงันเข้าใจในสิ่งที่มารดาของตนกำลังจะบอกทันที

          นางามิตสึ เบียคุยะ มีคนรักเป็นมนุษย์อยู่ข้างนอกปราสาท...

          "นี่มัน..."

          "หลักฐานที่ลูกต้องการอย่างไรล่ะ แม่เองก็เพิ่งรู้ไม่นานมานี้เองว่านางามิตสึ เบียคุยะนั้นมีคนรักเป็นมนุษย์อยู่ข้างนอกปราสาทมานานแล้ว นานมาก...นานก่อนที่พวกลูกๆ หรือแม้กระทั่งชูลูกของหญิงคนนั้นจะเกิดมาเสียอีก"

          ไม่จริง ไม่จริงใช่ไหม...? ใครก็ได้บอกทีว่ามันเป็นเรื่องโกหก...

          เหมือนถูกค้อนปอนด์ขนาดใหญ่ทุบกลางหัวและยิ่งกว่าโดนน้ำเย็นสาดใส่หน้าในฤดูเหมันต์อันหนาวเหน็บแทบขยับไม่ได้ เนื้อตัวที่คิดว่าเย็นเยียบแล้วยามเผชิญกับความจริงอันน่าตกใจยิ่งแล้วกว่าเหมือนอยู่ดีๆ ฤดูใบไม้ผลิอันแสนอบอุ่นและสดใสแปรเปลี่ยนฤดูหนาวอันแสนโหดร้ายทารุณไม่มีผิด

           ยามเห็นใบหน้าอันแสนสิ้นหวังของลูกชายทั้งสาม คอร์เดเลียยิ้มกระหยิ่มใจก่อนจะเอื้อนเอ่ยถ้อยคำที่แฝงไปด้วยพิษร้ายออกมา "ความรัก ความอบอุ่น ความอ่อนโยน และความเอาใจใส่นั้นเป็นเพียงแค่ฉากหน้าเท่านั้น เพราะความจริงแล้วคาร์ลพ่อของลูกกับผู้ชายที่ชื่อ 'นางามิตสึ เบียคุยะ' นั้นมีสัญญาร่วมกัน"

          "สะ สัญญา...? สัญญาอะไร?" คราวนี้เป็นอายาโตะที่เอ่ยถามด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักคล้ายไม่เชื่อในสิ่งที่ได้ยินออกจากปากของมารดาตนเอง

          และคำตอบที่ได้นั้นเหมือนสายฟ้าฟาดผ่ากลางหัวใจของเด็กชายฝาแฝดทั้งสามคำ 

          "นางามิตสึ เบียคุยะ เคยเป็นกบฎอยู่ฝ่ายต้นตระกูลและพยายามโค่นล้มตระกูลค้างคาวของพวกเรามาก่อนอย่างไรล่ะ"

          ราวกับถูกน้ำเย็นสาดใส่หน้าเข้าอย่างจัง เด็กชายฝาแฝดทั้งสามคนต่างพากันตะลึงงันร่างทั้งร่างไม่สามารถขยับเขยื้อนได้ราวกับติดหนึบอยู่ในบ่อโคลนและจมลงไปในนั้นเหมือนร่างกายของพวกเขานั้นทำมาจากตะกั่วอันแสนหนักอึ้ง 

           คนที่ตะลึงงันและไม่อยากยอมรับความจริงข้อนี้มากที่สุดคืออายาโตะ เพราะเด็กชายผมแดงคนนี้ถูกบังคับให้เรียนอย่างหนักและวิชาประวัติศาสตร์ของโลกปีศาจนี้ก็เป็นหนึ่งในวิชาที่เขาเรียน สงครามพันปีที่คาร์ลไฮนซ์ราชันย์แวมไพร์ผู้มีศักดิ์เป็นพ่อของตนกับบูไรเดม่อนลอร์ดแห่งวีโบล่าผู้มีศักดิ์เป็นตาของเขาร่วมรบต่อสู้กับพวกต้นตระกูลด้วยกัน

           ชัยชนะของสงครามเป็นของราชันย์แวมไพร์แห่งตระกูลค้างคาว สำหรับโลกปีศาจที่คาร์ลไฮนซ์เป็นใหญ่ที่สุดนั้นกลุ่มผู้ที่เข้าร่วมกับต้นตระกูลแพ้สงครามนั้นถือเป็นอาชญากร เป็นกบฎต่อต้านบัลลังก์อันชอบธรรมของผู้นำตระกูลค้างคาว

           เหมือนคำโป้ปดอีกครึ่งของตนเองกับความจริงอีกครึ่งที่รู้มาจากริชเตอร์หนึ่งในบรรดาชู้รักของตนเริ่มหลอมรวมกันกลายเป็นความจริงทั้งหมดขึ้นมา คอร์เดเลียไม่สนว่าหัวใจของลูกชายแท้ๆ ของตนนั้นจะแหลกสลายหรือไม่ 

           สิ่งที่ต้องการมากที่สุดสำหรับตอนนี้คือ 'ทำลาย' ตัวตนของนางามิตสึ เบียคุยะทิ้งซะ

           และแล้วหญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีม่วงอันงดงามทว่าเปี่ยมไปด้วยไฟริษยาจึงกล่าวต่อทันที...

           "เบียคุยะเป็นเด็กที่เหลือรอดจากการฆ่าล้างกลุ่มกบฎและพยายามฆ่าคาร์ลให้ตายคามือ มันคงจะสำเร็จหากคาร์ลไม่แข็งแกร่งจัดการอีกฝ่ายง่ายยิ่งกว่าพลิกฝ่ามือ คาร์ลนั้นมีความปรารถนาที่อยากจะจบชีวิตนิรันดร์ของตนซึ่งความต้องการนี้สอดประสานกับความต้องการของเบียคุยะพอดี และเพราะแบบนั้นคาร์ลจึงทำพันธสัญญากับอีกฝ่ายเพื่อเติมเต็มความปรารถนาของกันและกันอย่างไรล่ะ"

          "ไม่จริง...แต่ว่าวันนั้นท่าทีของเขามัน..." เด็กชายผมสีน้ำตาลแดงทำท่าจะพูดต่อแต่ก็ต้องหยุดชะงักไม่กล้าพูดออกมา คอร์เดเลียเลิกคิ้วแสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องเอ่ยออกมาด้วยความสงสัย

           "วันนั้น...? วันนั้นมันอะไรหรือว่าลูกรู้อะไรบางอย่างอยู่ก่อนแล้ว? ไลโตะ"

           เมื่อโดนจี้ทำให้เด็กชายอ้ำอึ้งทำอะไรไม่ถูกทันที จะให้เขาบอกได้อย่างไรว่าเบียคุยะแวมไพร์ที่พวกเขาหลงรักนั้นมีความสัมพันธ์กับพ่อของพวกเขาเองต่อหน้าทุกคนที่อยู่ในนี้โดยเฉพาะพี่ชายฝาแฝดทั้งสองของตน 

           ไลโตะรู้ดีว่าแม่ของตนนั้นรู้เรื่องนี้อยู่ก่อนแล้วแต่แสร้งทำเป็นไม่รู้เรื่องแกล้งถามความจริงจากปากของเขาคล้ายต้องการเปิดโปงความสกปรกโสมมของเบียคุยะที่ซุกซ่อนเอาไว้

           ...และเพื่อไม่ให้ตัวตนของเบียคุยะและหัวใจของพวกเขาแหลกสลายด้วยความจริงที่โหดร้ายไปมากกว่านี้ไลโตะจึงปิดเงียบไม่กล้าพูดเรื่องนี้ออกมา "เปล่าครับ ท่านแม่"

           ถึงแม้ว่าลูกชายคนสุดท้องปิดเรื่องนี้แต่ก็เป็นไปตามการคาดการณ์อยู่ดี ตัวตนของนางามิตสึ เบียคุยะภายในใจของลูกชายทั้งสามของตนนั้นพังทลายลงไปเรียบร้อยแล้ว

          "คนที่ดีที่สุดกลับกลายเป็นคนที่ร้ายกาจมากที่สุด เป็นอสรพิษเลี้ยงไม่เชื่องแว้งกัดเจ้านายของตนยามมีโอกาส เป็นจิ้งจอกเจ้าเล่ห์หลอกใช้ความรักของคนอื่นเพื่อผลประโยชน์ของตนเอง นั่นแหละคือตัวตนที่แท้จริงของผู้ชายที่ชื่อ 'นางามิตสึ เบียคุยะ' อย่างไรล่ะ"

           "...เพราะถ้าเขารักพวกลูกจริงแล้วทำไมเขาถึงเลือกทิ้งพวกลูกไปหานางมนุษย์ผู้หญิงคนนั้นกันล่ะ จริงไหม?"

          ยิ่งฟังความจริงจากปากมารดามากเท่าไรสามแฝดยิ่งรู้สึกเหมือนถูกทรยศหักหลังมากขึ้นเท่านั้น โลกอันแสนสุขของพวกเขานั้นเริ่มพังทลายลงด้วยความจริงที่ว่าตนเองนั้นไม่ใช่ที่หนึ่งในใจของเขาคนนั้นเลยแม้แต่นิดเดียว คนที่ตนรักสุดหัวใจนั้นมีคนที่รักยิ่งมากกว่าพวกตน ความอ่อนโยน ความอบอุ่น และรอยยิ้มที่ตนต้องการนั้นกลับกลายเป็นของคนอื่น

           ในที่สุดวันนี้ก็มาถึงเสียที...

           คอร์เดเลียนึกขอบคุณตนเองที่บังเอิญเห็นอีกฝ่ายรีบร้อนออกจากปราสาทไปยังโลกมนุษย์ด้วยท่าทีมีพิรุธชวนสงสัยและก็ต้องขอบคุณทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์อย่างริชเตอร์สะกดรอยตามพ่อบ้านแวมไพร์ตนนั้นตามคำสั่งของตน 

           จนกระทั่งพบความจริงที่น่าตกใจว่าเจ้าแวมไพร์ชั้นต่ำที่หยามหน้าบุตรีของเดม่อนลอร์ดแห่งวีโบล่าอย่างไม่รักตัวกลัวตายนั้นมีคนรักเป็นมนุษย์ธรรมดาคนหนึ่งลับหลังพวกตน

          โดยเฉพาะลับหลังคาร์ลไฮนซ์สามีผู้เป็นที่รัก...

          ถึงหล่อนไม่รู้ว่าเรื่องราวเป็นมาอย่างไรแต่ในที่สุดก็พบจุดอ่อนและถึงเวลากำจัดนางามิตสึ เบียคุยะ มารหัวใจของหล่อนเสียที 

          ประจบเหมาะที่โลกมนุษย์นั้นเกิดสงครามกลางเมืองพอดีและด้วยความที่ริชเตอร์หนึ่งในชู้รักของตนรู้งานจึงคอยปั่นหัวใส่ร้ายป้ายสีใส่เจ้าแวมไพร์ชั้นต่ำนั่น ทำให้ชาวบ้านผู้โง่เขลาให้ออกตามล่าอีกฝ่ายชนิดไม่มีแผ่นดินจะอยู่ไปที่แห่งใดต้องถูกตามรังควาญและสาปแช่งไม่มีวันพบกับความสงบสุขอีกต่อไป เป็นอะไรที่สาแก่ใจมากที่สุดสำหรับตนเสียจริง

          แต่น่าเสียดายที่นางมนุษย์คนนั้นตายก่อนที่แวมไพร์ชั้นต่ำนั่นพบเข้าไม่อย่างนั้นเรื่องราวคงน่าสนุกกว่านี้เป็นแน่...

          ยิ่งคิดแล้วยิ่งน่าสมเพช...ทำตัวนอกคอกแปลกแยกจากแวมไพร์ตนอื่นยังไม่พอยังปันใจให้กับปศุสัตว์ชั้นต่ำเช่นมนุษย์อีก ขนาดโดนทำร้ายจนเกือบปางตายแล้วก็ยังเกลียดมนุษย์ไม่ลงแทนที่จะฆ่าทิ้งให้หมดกลับหนีเตลิดออกมาอย่างจนตรอก สร้างเสื่อมเสียให้แก่วงตระกูลค้างคาวที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกปีศาจเป็นอย่างยิ่ง

          "ป่านนี้คาร์ลคงจัดการเขาในฐานะที่ทรยศและละเลยหน้าที่ของการเป็นผู้พิทักษ์เขตแดนแล้วล่ะมั้ง แต่...ก็ดีแล้วล่ะถือซะว่าเป็นบทเรียนสำคัญของพวกลูกก็แล้วกัน ไม่มีใครรักและให้ความสำคัญกับลูกไปมากกว่าแม่อีกแล้วล่ะจะบอกให้ ฮะๆๆ!" คอร์เดเลียแสยะยิ้มหัวเราะพูดตอกย้ำใส่ก่อนเดินจากไป

          ...และทิ้งความเจ็บปวดรวดร้าวเอาไว้ข้างหลัง

          "เท็ดดี้...เบียคุยะทรยศพวกเราจริงๆ เหรอ?" คานาโตะที่นิ่งเงียบหายไปนานเริ่มพูดคุยกับตุ๊กตาหมีในมือของตนเองถามซ้ำไปซ้ำมาทว่าไร้ซึ่งการตอบรับ จากนั้นหัวเราะออกมาอย่างบ้าคลั่งด้วยความโกรธแค้นทว่าภายในความโกรธแค้นนั้นกลับเจือความขมขื่นจนน่าสงสาร 

           ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งสุดท้ายแล้วก็ถูกทอดทิ้งไว้ข้างหลังไม่มีใครสนใจแม้แต่คนที่เขารักมากที่สุดยังทิ้งเขาไปหาคนอื่น

          อายาโตะกำมือแน่นเล็บจิกจนฝ่ามือเป็นแผลเลือดออกซิบๆ เขารับความจริงไม่ได้จึงเดินหนีออกหายออกไปขังตัวเองไว้ในห้องตลอดทั้งคืน ทั้งเรื่องที่เบียคุยะเคยเป็นฝ่ายต้นตระกูลมาก่อน ทั้งเรื่องที่คิดว่าตนเองและพี่น้องนั้นเป็นที่หนึ่งในใจของเขาตลอดไม่มีอะไรมาแทนที่ได้

          กลับกลายเป็นว่าคนอื่นที่พวกตนไม่เคยรู้จักและไม่เคยเห็นหน้าค่าตาเลยแม้แต่นิดเดียวกลายเป็นที่หนึ่งในใจของอีกฝ่ายตลอดเวลา ความรักและความอ่อนโยนที่มีให้นั้นกลายเป็นของปลอมยามเมื่อรับรู้ความจริงอันโหดร้ายนี้ ไม่ว่าจะเป็นอะไรอายาโตะก็รับไม่ได้ทั้งสิ้น...

          ไลโตะทำได้เพียงแค่นยิ้มออกมานึกสมเพชตนเอง ตัวเขาทำได้ทุกอย่างเพื่อเบียคุยะทว่าสิ่งตอบแทนนั้นกลับเป็นความเจ็บปวดรวดร้าวคล้ายถูกมีดกระหน่ำแทงลงบนหัวใจซ้ำไปซ้ำมาจนเป็นแผลเหวอะหวะน่ารังเกียจยามเมื่อรู้ว่าทุกสิ่งทุกอย่างที่ทำมานั้นสูญเปล่า

            หัวใจของคนที่ตนรักนั้นมีเจ้าของอยู่แล้วถ้าไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายจะหนีออกจากปราสาทหายไปหลายวันกับเจ้าของหัวใจคนนั้นเพื่ออะไร?

           ยามเมื่อคำลวงผสานกับความจริงอันโหดร้าย เส้นด้ายแห่งสายสัมพันธ์ที่ถักทออย่างเหนียวแน่นนั้นขาดสะบั้นอย่างรวดเร็วไม่สามารถกลับไปเป็นดังเดิมได้อีกต่อไป ถึงแม้ว่าเส้นทางของเด็กชายทั้งสามคนนั้นแตกต่างกันไปทว่ามีเพียงสิ่งหนึ่งที่พวกเขาเห็นพ้องต้องกันอยู่

          ในเมื่อพวกเราต้องตายทั้งเป็นแบบนี้จะยอมให้คุณมีความสุขได้อย่างไร? นางามิตสึ เบียคุยะ พวกเราไม่ให้อภัยคุณอย่างเด็ดขาด!

          ทั้งความเจ็บปวดและน้ำตานี้ คุณจะต้องรับมันยิ่งกว่าพวกเรา! 

          คุณจะต้องชดใช้ในสิ่งที่คุณก่อ นางามิตสึ เบียคุยะ จำเอาไว้! คุณจะต้องชดใช้!          

          อีกด้านหนึ่งของปราสาท...

          ไม่...นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาต้องการ สิ่งที่เขาต้องการมันไม่ใช่แบบนี้ 

          เรื่องมันไม่ควรจะเป็นอย่างนี้สิ?! ทุกอย่างอยู่ในการคำนวณของเขาหมดแล้วแต่ทำไมผลลัพธ์กลับกลายเป็นแบบนี้

           เหมือนถูกลากไปตบแสกหน้าท่ามกลางผู้คนมากมายจนรู้สึกอับอายไม่กล้าสู้หน้าใครได้อีก เรย์จิไม่เคยรู้สึกคิดผิดแบบนี้มาก่อนในชีวิตทว่ายามได้ยินความจริงจากปากของคอร์เดเลียภรรยาคนแรกของคาร์ลไฮนซ์ผู้เป็นบิดาของตนนั้นมันทำให้ความสำเร็จที่ตัวเขาได้รับมานั้นกลับกลายเป็นความผิดพลาดอันใหญ่หลวงชนิดไม่อาจให้อภัยได้

           เพราะเขา...เพราะแผนการนั่นทำให้เขาคนนั้นจากไป...   

           แต่เดิมแผนการนั้นมีไว้เพื่อ 'สั่งสอน' พี่ชายคนโตของตนว่ามนุษย์นั้นเป็นสิ่งเปราะบางเพียงใด ตนเองรู้สึกด้อยค่ามากแค่ไหน คนไม่เอาไหนที่ไม่มีดีอะไรเลยสักอย่างเดียวไม่สมควรครอบครองอะไรทั้งสิ้น เป็นต้นเหตุของความทุกข์และความเดือดร้อนของคนรอบข้างรวมไปถึงเขาคนนั้น

           ถึงแม้แผนการประสบผลสำเร็จอย่างที่ต้องการทว่ามันทำให้เขาคนนั้นที่เรย์จิรักนั้นหนีหายจากไปด้วยเช่นกัน...

           การที่เบียคุยะมีคนรักเป็นมนุษย์นั้นอยู่เหนือการคำนวณของเด็กชายเป็นอย่างมากเพราะตนลำพองใจเกินไปนึกว่าพี่น้องทุกคนนั้นเป็นที่หนึ่งในใจของคนผู้นั้นไม่มีอะไรมาแทนที่ได้ กลายเป็นว่ามีมารหัวใจที่ไหนก็ไม่รู้มาครอบครองสิ่งที่ตนและพี่น้องทั้งหมดต้องการเป็นอย่างมากแทน

           เจ้าปศุสัตว์ชั้นต่ำนั่นสำคัญสำหรับคุณมากสินะถึงได้ทิ้งผมและคนอื่นๆ ไปแบบนี้...

           เพราะการเผาหมู่บ้านเพื่อนสนิทของชูทำให้อีกฝ่ายเข้าใจผิดว่าสงครามกลางเมืองลามมาถึงหมู่บ้านแล้ว เมื่อทราบข่าวว่าคนรักของเขานั้นยังคงอยู่ในประเทศนี้ทำให้อีกฝ่ายฝ่าฝืนข้อละเมิดทุกอย่างที่มีมาทั้งหมดเพียงเพื่อกลับไปช่วยสิ่งมีชีวิตเปราะบางอย่างเช่นมนุษย์โดยเฉพาะมนุษย์ผู้หญิงที่เป็นคนรักที่พวกเขาไม่รู้จักแม้กระทั่งชื่อและหน้าตานั่นอีก

           โกหก หลอกลวง เห็นแก่ตัว...

           เรย์จิยอมรับว่าสิ่งที่ตนเองทำนั้นเป็นข้อผิดพลาดอย่างใหญ่หลวงทำให้คนที่เขารักมากที่สุดนั้นหายจากไปทว่าสิ่งที่เขาไม่ยอมรับคือความรักและความอบอุ่นที่เบียคุยะมีให้ตนนั้นล้วนเป็นสิ่งจอมปลอม เหตุผลที่เขาคนนั้นอยู่ก็เพราะต้องการฆ่าราชันย์แวมไพร์ผู้เป็นบิดาของตนเองเพียงเท่านั้นไม่มีสิ่งอื่นใด ความรักที่ได้รับมาเป็นเพียงฉากหน้าซื้อความเชื่อใจสุดท้ายแล้วก็ทิ้งพวกเขาไปอย่างไม่ใยดี

           ส่วนเหตุการณ์ต่อจากไปนี้ เด็กชายเรือนผมสีม่วงประกายดำคาดการณ์เอาไว้ว่าคาร์ลไฮนซ์บิดาของตนนั้นคงออกตามหาเบียคุยะเพื่อจัดการลงโทษในฐานะที่ละเมิดกฎของผู้พิทักษ์เขตแดนแต่ไม่ใช่โทษประหารแน่เพราะอีกฝ่ายนั้นเป็นถึงคนโปรดของราชันย์แวมไพร์อีกทั้งยังมีสัญญาฆ่ากันอยู่แล้วด้วย 

           แต่เรื่องที่จะกลับมานั้นคงเป็นอีกเรื่อง...

           มีความเป็นไปได้สูงมากว่าที่เบียคุยะนั้นไม่กลับมาที่ปราสาทอีกแล้วเพราะความลับที่อีกฝ่ายปกปิดมานานนั้นแตกจากการหนีออกจากปราสาทในคราวนี้ ทั้งเรื่องที่อีกฝ่ายมีคนรักเป็นมนุษย์ลับหลังทุกคน เรื่องที่อีกฝ่ายเคยอยู่ฝ่ายต้นตระกูลมาก่อน และเรื่องสัญญาการฆ่ากันระหว่างอีกฝ่ายกับบิดาของเขาเอง

           ใช่ว่าเรย์จิจะเชื่อคำพูดของคอร์เดเลียเสียทั้งหมด ยามเมื่อรับรู้ความจริงจากปากของผู้หญิงคนนั้นตนจึงวิ่งโร่ถามเบียทริกซ์มารดาของตนพร้อมกับชูซึ่งเลิกขังตัวเองอยู่ภายในห้องแล้วหลังจากได้ข่าวว่าเบียคุยะหนีหายออกจากปราสาทไปหลายวันพยายามยืนยันว่าสิ่งที่คอร์เดเลียพูดออกมานั้นไม่ใช่ความจริง

           ทว่าสิ่งที่เขาต้องการนั้นสวนทางกับความจริงอันโหดร้าย...

           เบียทริกซ์ยืนยันสิ่งที่คอร์เดเลียพูดนั้นเป็นความจริง นางามิตสึ เบียคุยะมีคนรักอยู่ก่อนหน้านั้นแล้วและก่อนที่ชูจะเกิดมาด้วยซ้ำ ทั้งยังมีสัญญาฆ่ากันระหว่างเบียคุยะกับคาร์ลไฮนซ์ผู้เป็นสามีของตนอีก 

            สามีของตนควรจะฆ่าอีกฝ่ายให้ตายไปก่อนหน้านั้นเพื่อไม่ให้เป็นเสี้ยนหนามในอนาคตอันแสนรุ่งโรจน์ของตระกูลค้างคาวแต่ถึงกระนั้นคาร์ลไฮนซ์กลับชุบเลี้ยงเดรัจฉานตัวน้อยเสียอย่างดีจนกลายมาเป็นนางามิตสึ เบียคุยะจนถึงทุกวันนี้

            ผู้ชายคนนั้นเป็นอสรพิษเลี้ยงไม่เชื่องชอบแว้งกัดผู้มีพระคุณเสียทุกครั้งยามที่มีโอกาสอยู่เสมอ ทั้งที่คาร์ลไฮนซ์ให้ทุกสิ่งทุกอย่างไม่ว่าชื่อเสียงหรือยศฐาบรรดาศักดิ์จนได้ดิบได้ดีถึงขนาดนี้แต่กลับยังคงพยายามฆ่าสามีผู้เป็นที่รักของตนนั้นอยู่ร่ำไปไม่เคยเห็นค่าในสิ่งที่ราชันย์แวมไพร์นั้นให้เลยแม้แต่น้อย

           โดยเฉพาะความรักที่แม้แต่ตัวหล่อนเองก็ยังต้องการมันมาตลอดไม่แพ้คอร์เดเลียภรรยาคนแรก ทว่าความรักที่พวกหล่อนต้องการและควรจะได้รับมันนั้นถูกมอบไปให้อีกคนที่ไม่เคยเห็นคุณค่าของความรักที่สามีตนมีให้ มันน่าโมโหสิ้นดี

           แต่ถึงกระนั้นทำไมคาร์ลไฮนซ์ยังคงรักผู้ชายน่ารังเกียจคนนั้นพร้อมให้อภัยทุกสิ่งที่เขากระทำอยู่เสมอถึงแม้ว่าจะมีโกรธเคืองไม่พอใจในตัวอีกฝ่ายบ้างก็ตามที

           เพราะยังคงรักถึงแม้ว่าสุดท้ายแล้วจะต้องพบกับการทรยศหักหลังก็ตามที ยิ่งสามีของหล่อนเป็นแบบนั้นมันยิ่งทำให้หล่อนรู้สึกท้องไส้ปั่นป่วนคล้ายมีผีเสื้อนับพันกระพือปีกไปมาอัดแน่นอยู่ในท้องจนน่าอึดอัดแทบจะอาเจียนออกมาอยู่รอมร่อแล้ว

           และนั่นคือเหตุผลว่าทำไมเบียทริกซ์ถึงมีความรู้สึกเกลียดชังต่อผู้ชายที่ชื่อ 'เบียคุยะ' นั่นเอง...

           เมื่อฟังความจริงจากปากของเบียทริกซ์มารดาแท้ๆ ของตน เรย์จิอยากจะกรีดร้อง อาละวาด และทำลายทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่รอบข้างตนจนหมดสิ้นราวกับสัตว์ร้ายบ้าคลั่งทว่าภายในความบ้าคลั่งดั่งพายุโหมกระหน่ำนั้นกลับเต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวและน้ำตาที่อัดแน่นอยู่ภายใน

           "กลับมา...ได้โปรดกลับมาหาผมที เบียคุยะ ผมจะเป็นเด็กดี ไม่ทำตัวเย็นชาและทำร้ายจิตใจคุณอีกต่อไปแล้ว ไม่ว่าเรื่องอะไรก็ตามที่คุณทำเอาไว้ผมจะให้อภัยทั้งหมด"

           ขอเพียงแค่กลับมาตอนนี้ก็พอ...

           เรย์จิอยากให้เรื่องทุกอย่างเป็นเพียงแค่ฝันร้ายเท่านั้น พอตื่นขึ้นมาก็จะพบหน้าคนที่เขาใฝ่หามาตลอดคอยเสิร์ฟน้ำชาและของว่างยามเขาอ่านหนังสือจนเลยเวลารับประทานอาหารทุกครั้ง คอยส่งยิ้มมองเขาด้วยความรักความเอาใจใส่ อภัยให้เขาทุกครั้งยามเมื่อเขาถูกทำร้ายจิตใจอยู่ร่ำไป 

           เด็กชายผู้สิ้นหวังหลับตาลงกุมมือระหว่างอกคล้ายสวดภาวนาด้วยความหวังอันริบหรี่แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยเสียด้วยซ้ำ มันเป็นความหวังลมๆ แล้งๆ ซึ่งเขามักจะคอยดูถูกมันอยู่ตลอดเสมอมาโดยเฉพาะกับชูพี่ชายคนโตของตนเองสวดมนต์ภาวนาขอให้เจ้ามนุษย์เพื่อนสนิทนั่นรอดตายทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าตายอยู่ในกองเพลิงไปแล้ว

           แต่กลับกลายเป็นว่าพอเกิดเหตุการณ์นี้เรย์จิเข้าใจอย่างแจ่มแจ้งแล้วว่ามันรู้สึกอย่างไร ถึงกระนั้นเรย์จิก็ยังคงไม่ยอมรับผลลัพธ์ของมันอยู่ดี ตัวเขาไม่ใช่ชูพี่ชายแสนโง่เง่าที่ต่อสวดภาวนาแทบตายอย่างไรเจ้ามนุษย์คนนั้นก็ไม่มีวันมาหาเพราะอีกฝ่ายตายไปแล้ว 

           เบียคุยะสิยังคงมีชีวิตอยู่ที่ไหนสักแห่งเพราะแบบนั้นมันไม่ใช่ความหวังลมๆ แล้งๆ มันไม่ใช่การวิงวอนร้องขอแบบเดียวกับที่ชูทำอยู่หรอก

            เขาจะต้องกลับมา...เขาจะต้องกลับมา...

           ทว่าสุดท้ายแล้วเรย์จิก็ต้องพบกับความเป็นจริงอันโหดร้าย...

           ...โหดร้ายเสียจนหน้ากากอันแสนเย็นชาของเด็กชายนั้นไม่อาจปกปิดความเจ็บปวดและความเสียใจที่อัดแน่นอยู่ภายในอกนี้ได้ กรีดร้องออกมาอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับหยาดน้ำตาที่เอ่อล้นทะลักออกมาไม่สามารถหักห้ามมันได้เหมือนดังเคยอีกต่อไปแล้ว

           เพราะเมื่อลืมตาตื่นขึ้นมาคนที่เขาต้องการและใฝ่หามาตลอดนั้นไม่ได้อยู่ตรงหน้าเขาอีกต่อไปแล้ว...

.

.

.

.

.

.

           ณ สถานที่ห่างไกลออกไปจากโลกปีศาจ

           หนึ่งเด็กชายผู้มีดวงตาสองสีแปลกแยกกับอีกหนึ่งเด็กชายผมหางม้าสีน้ำตาลยาวนั้นมองยังประตูห้องบานหนึ่งที่ล็อกกุญแจอย่างหนาแน่นขณะกำลังเดินออกจากห้องครัวผ่านมาพอดี พวกเขาสงสัยหลายต่อหลายครั้งว่าทำไมห้องนี้แปลกแยกอยู่เพียงห้องเดียวถึงแม้ว่าจะมีห้องที่ลงกลอนล็อกประตูเอาไว้ภายในคฤหาสน์หลังนี้ทว่าสภาพห้องดูใหม่เกินกว่าที่จะเป็นห้องเก็บของหรือห้องที่ไม่ได้ใช้งานแล้ว

           อีกทั้งเป็นห้องที่ 'ท่านผู้นั้น' เข้าออกเป็นระยะๆ อยู่เสมอ...

           พวกเขาทั้งสองคน ไม่สิ...รวมไปถึงพี่น้องคนอื่นต่างก็สงสัยการมีอยู่ของห้องนี้ทว่าเลือกที่จะเก็บความสงสัยนี้ไว้ภายในใจพยายามเมินเฉยไม่ใส่ใจอะไรกับมัน หากท่านผู้นั้นไม่อนุญาตให้เข้าตัวเขารวมไปถึงพี่น้องคนอื่นย่อมต้องทำตามโดยดุษฎี

           ...แต่ด้วยความอยากรู้อยากเห็นที่มีอยู่ในตัวนั้นมันยากที่จะต้านทาน

           "ยูมะ เคยคิดไหมว่าห้องนี้มีไว้เพื่ออะไร?" อยู่ๆ เด็กชายตาสองสีถามโพล่งขึ้นมา

           "หา? ถามอะไรของนายห้องที่ล็อกกุญแจถ้าไม่ใช่ห้องสำคัญก็ห้องที่ไม่ใช้แล้วไม่ใช่เหรอ? โคว" เด็กชายอีกคนที่ถูกอีกฝ่ายเรียกว่า 'ยูมะ' เอ่ยขึ้นเลิกคิ้วสงสัยเด็กชายตาสองสีที่ชื่อว่า 'โคว' อยู่ๆ ก็ถามพรวดออกมายามเมื่อผ่านห้องนี้

           "พักนี้ยูมะฉลาดผิดปกติแฮะนึกว่าสมองมีแต่กล้ามเนื้อซะอีก"

           "เฮ้ย! นายอยากมีเรื่องกับฉันเหรอ?! โคว!"

           "ยูมะ...โคว...อยู่ที่นี่เอง..." น้ำเสียงเนือยๆ ลากยาวฟังดูมืดชวนหลอนประสาทดังขึ้นจากด้านหลังอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ยทำให้เด็กชายทั้งสองคนที่กำลังเถียงกันอยู่ถึงกับสะดุ้งโหยงตกใจร้องออกมาแทบจะกอดกันกลมอยู่ร่อมรอทว่าเมื่อนึกได้ว่าอีกฝ่ายที่ทักมานั้นเป็นหนึ่งในพี่น้องอีกคน

           "อาซึสะ เองหรอกเหรอ? ทีหลังก็โผล่ให้มันดีๆ หน่อยสิ!" ยูมะตวาดลั่นด้วยความตกใจระคนหัวเสียเล็กน้อย เหมือนน้องเล็กในกลุ่มของพวกตนนั้นชอบทำตัวมืดมนชวนหลอนยิ่งกว่าผีอีกทั้งชอบทำร้ายตัวเองทุกครั้งยามที่มีโอกาสอยู่เสมอแถมยังตั้งชื่อให้กับแผลตัวเองอีก ถ้าหากเป็นคนอื่นคงขนพองสยองเกล้ากันถ้วนหน้าบางรายตกใจนึกว่าเป็นผีก็ยังมี

           เด็กชายผมสีขี้เถ้าที่แขนทั้งสองข้างนั้นเต็มไปด้วยผ้าพันแผลนาม 'อาซึสะ' ส่งยิ้มให้กับเด็กชายทั้งสองผู้เป็นมีศักดิ์เป็นพี่ใหญ่ของตนเอง

           แต่ถึงกระนั้นก็ยังคงเป็นรอยยิ้มที่ดูมืดมนอยู่ดี  

           "หายไปนาน รุกิ...สั่งให้มาตาม...แต่ถ้าจะตวาดใส่ก็ไม่เป็นไรนะ..." ทั้งโควทั้งยูมะต่างทำหน้าละเหี่ยใจเล็กน้อยกับนิสัยอันแสนแปลกพิสดารของอาซึสะ 

           อาซึสะน่ะเป็นพวกชื่นชอบความเจ็บปวด การทำร้ายร่างกายของตนเองรวมไปถึงการถูกทำร้ายร่างกายเป็นอย่างมาก ยิ่งถูกทำร้ายก็ยิ่งร้องขอมันคล้ายต้องการยืนยันอะไรบางอย่างเกี่ยวกับตนเองอย่างใดอย่างนั้นแต่จะเป็นอย่างนั้นก็ไม่แปลกอะไรมากสำหรับคนที่มีบาดแผลของสงครามกลางเมืองที่จบลงเมื่อนานมาแล้ว

           ทั้งรุกิพี่ชายคนโตของกลุ่ม โคว ยูมะ รวมไปน้องชายคนเล็กอย่างอาซึสะ พี่น้องต่างสายเลือดทว่ามีสายสัมพันธ์ที่เหนียวแน่นนั้นต่างล้วนมีบาดแผลจากสงครามทั้งสิ้น

           "รีบไป...รุกิรออยู่..."

           "รู้แล้วล่ะน่า โควรีบไปกันเถอะ" เด็กชายผมหางม้าสีน้ำตาลว่าแล้วเดินตามอาซึสะน้องเล็กสุดตามมาด้วยโควเป็นลำดับสุดท้ายรีบกลับไปหาพี่ชายคนโตของกลุ่มหากขืนไปช้ามีหวังถูกรุกิบ่นยับแน่ซึ่งในบรรดาพี่น้องทั้งหมดคนที่ไม่อยากมีเรื่องมากที่สุดก็คือรุกินี่แหละ

           ...แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันก็เกิดขึ้นและไม่คิดว่ามันจะเกิดขึ้นด้วยซ้ำ 

           เพล้งงงงงงง!!!

           "บ้าเอ๊ย! อีหรอบเดิมอีกแล้วเหรอ? ใจคอจะขังฉันไม่ให้กลับไปหาพวกเขาเลยเหรอ?! คาร์ลไฮนซ์ ไอ้แก่เฮงซวย! ไอ้แก่ตัณหากลับ! ไอ้แก่สองพันปี! ถ้าฉันหลุดออกไปได้เมื่อไหร่จะเผาที่นี่ให้วอดเลยคอยดู ไอ้เผือกค้างคืนเอ๊ย!!"

           หลังเสียงด่าทอสาปแช่งท่านผู้นั้นแบบไม่เกรงฟ้ากลัวดินดังออกมาจากห้องสิ่งที่ตามมาคือเสียงโครมครามดังลั่นอมานอกห้องไม่ต้องบอกก็รู้ว่าสิ่งที่อยู่ข้างในนั้นกำลังหัวเสียอย่างหนักเลยทีเดียว

           เด็กชายทั้งสามคนที่ยังคงหน้าประตูต่างพาทำหน้าเอือมๆ พร้อมโดยมิได้นัดหมายร้องเป็นเสียงเดียวกันภายในใจว่า

           อืม...ไม่ต้องเก็บไปสงสัยแล้วล่ะในเมื่อความลับของห้องถูกเปิดเผยออกมาแบบนี้  

           ว่าแล้วก็โคว ยูมะ และอาซึสะเดินออกจากตรงนั้นไปทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น ถ้าหากโดนรุกิเทศน์หรือโดนท่านผู้นั้นสอบสวนเรื่องราวเมื่อไหร่ล่ะก็พวกเขาพร้อมที่จะยืนยันว่าพวกเขาไม่ได้ฝ่าฝืนคำสั่งเลยแม้แต่นิดเดียวแต่คนที่อยู่ในห้องนั้นแหละทำความลับแตกเองตะหาก

           ใช่แล้วล่ะ ไม่ใช่ความผิดของพวกเขาที่บังเอิญอยู่ผิดที่ผิดเวลาแบบนี้

           ว่าแต่...คนๆ นั้นเป็นใครกันนะ? แต่ช่างมันเถอะถ้าโดนท่านผู้นั้นเรียกตัวเมื่อไหร่เดี๋ยวก็รู้เองแหละ...

.

.

.

.

.

.

           ทั้งที่บรรยากาศบนโต๊ะอาหารควรจะดีแท้ๆ แต่ทำไมพวกเขากลับไม่รู้สึกแบบนั้นเลย...

           หนึ่งชายผู้สูงศักดิ์กำลังปั้นหน้ายิ้มอย่างไม่รู้สึกรู้สาอะไร หนึ่งชายในห้องปริศนากำลังส่งสายตากรุ่นโกรธแทบจะเผาห้องรับประทานอาหารให้กลายเป็นจุลใส่ชายอีกคนอย่างไม่กลัวเกรง

           หากจะย้อนกลับไปสักนิดหนึ่งคงเป็นตอนที่โดนราชันย์แวมไพร์เรียกตัวไปพบนี่แหละ

           หนึ่งชั่วโมงก่อนหน้านั้น...

           "ฉันคิดว่าพวกเธอน่าจะรู้นะว่าที่เรียกมาพบนี่มาพบด้วยเรื่องอะไร?"

           สิ้นคำพูดของราชัยน์แวมไพร์ผู้มีพระคุณ เด็กชายทั้งสามที่ 'บังเอิญ' ล่วงรู้ความลับของห้องปริศนาพอกันแข็งทื่อตามกัน จริงอยู่ที่ว่าพวกตนสงสัยการมีอยู่ของห้องนี้แต่พวกตนไม่ได้เข้าไปยุ่งวุ่นวายเลยแม้แต่นิดเดียวก็แค่บังเอิญพบความลับก็เท่านั้นเอง จริงๆ นะ สาบานได้เลย

           "ผมต้องขออภัยแทนพวกน้องชายของผมด้วยครับ ต่อไปจะไม่เกิดเหตุการณ์แบบนี้ขึ้นอีก" เด็กชายผมดำผู้เป็นพี่ใหญ่เอ่ยขึ้น

           "เฮ้ย! รุกิ ไม่ต้องขอโทษก็ได้เรื่องนี้พวกเราผิดเอง"

           "ใช่ ฉันกับยูมะยุ่งไม่เข้าเรื่องเองไม่ต้องรับผิดแทนพวกเราหรอก"

           "ผิดเอง...ตามยูมะกับโควช้าไป..."

           เพราะความเป็นครอบครัวเดียวกันอีกทั้งพี่ชายคนโตอย่าง 'รุกิ' นั้นไม่ได้ทำผิดอะไรเลยแม้แต่น้อย ทำให้เด็กชายทั้งสามคนที่เหลือพากันรับผิดถึงแม้ว่าความผิดนั้นดูเหมือนไม่ใช่ความผิดก็ตามที คาร์ลไฮนซ์ยกยิ้มหัวเราะเล็กน้อยคล้ายจะเอ็นดูเด็กชายทั้งสี่คนจากนั้นหยิบที่คั่นหนังสือดอกกุหลาบแห้งขึ้นมาเชยชม

           รุกินั้นถึงแม้ว่าจะเคยเห็นสายตาอันโอนอ่อนของชายผู้มีพระคุณตรงหน้าทว่าสายตาเหล่านั้นมันเทียบไม่ได้เลยกับตอนนี้ ดวงตาสีอำพันทอประกายอย่างอ่อนโยนเปี่ยมด้วยความรู้สึกและอารมณ์คล้ายคะนึงหาถึงใครบางคนยามนิ้วมือเรียวยาวลูบลงบนดอกกุหลาบขาวแห้งนั้นสิ่งที่เผยออกมาผ่านนัยน์ตายิ่งเด่นชัดมากขึ้น 

           อากัปกิริยาของคนตรงหน้านี้ล้วนอยู่ในสายตาของเด็กชายทั้งสี่ทั้งสิ้น มันทำให้พวกเขาเข้าใจทันทีว่าชายแปลกหน้าในห้องปริศนานี้มีความสำคัญอย่างยิ่งยวดต่อผู้มีพระคุณของพวกเขา

           ทว่าเด็กชายทั้งสี่นั้นเป็นคนฉลาดพอจึงไม่พูดอะไรเพราะเกรงว่าปัญหาจะตามมาอีกหากพูดอะไรออกไปโดยไม่ได้คิด

           คาร์ลไฮนซ์ยังคงไม่คลายยิ้มถึงแม้ว่าจะเก็บที่คั่นดอกกุหลาบแห้งไว้ในลิ้นชักแล้วก็ตามถึงแม้ว่ารอยยิ้มนั้นจะไม่ใช่รอยยิ้มเดิมที่มีให้แก่ที่คั่นหนังสืออันแสนสำคัญนี้  "บางที อาจจะถึงเวลาที่พวกเธอจำเป็นต้องรู้เรื่องของ 'เขาคนนั้น' แล้วก็ได้..."

           "เพราะฉะนั้นตั้งใจฟังให้ดีล่ะ..."

           และแล้วราชันย์แวมไพร์จึงเล่าเรื่องของ 'เขาคนนั้น' ที่แสนสำคัญให้แก่เด็กชายทั้งสี่คนฟังทั้งหมดถึงแม้ว่าจะเป็นเพียงแค่บางส่วนก็ตามที

           กลับมายังปัจจุบัน...

           บรรยากาศภายในห้องอาหารถึงแม้ว่าจะเต็มไปด้วยอาหารเลิศรสหลากหลายมากแค่ไหนทว่าด้วยสายตาฟาดฟันกับอีกหนึ่งรอยยิ้มที่ไม่สะทกสะท้านทุกสรรพสิ่งทำให้บรรยากาศที่ควรจะดีเพลิดเพลินไปกับอาหารแสนอร่อยนั้นกลับติดลบได้อย่างไม่น่าเชื่อ

           ดวงตาสีฟ้าอมเทาของเด็กชายผมดำหลุบต่ำลงไม่กล้าสบมองพยายามสะกดอารมณ์ตนเองไม่ให้ฟุ้งซ่านจนเป็นบ้าไปมากกว่านี้ 

           เด็กชายผมสีขี้เถ้ากำมีดในมือแน่นคล้ายรู้สึกเกร็ง ดวงตาสีเทามองอีกฝ่ายสลับกับมีดในมือกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่ภายในใจ 

           เด็กชายผมหางม้าสีน้ำตาลมองเป็นระยะด้วยความสงสัยใคร่รู้ยามเมื่อชายผมขาวปริศนานั้นเห็นตนทำหน้าเหมือนเห็นผีหรือไม่ก็เหมือนเห็นภรรยาที่ตายไปแล้วอยู่ดีๆ ก็คลานขึ้นมาจากหลุมไม่ปานนั้นแต่ก็ปรับเปลี่ยนสีหน้าเร็วราวกับสิ่งที่เห็นนั้นเป็นเรื่องโกหก

           สุดท้ายเด็กชายผมสีเหลืองอ่อนยกยิ้มยามดวงตาสีม่วงอัญมณีนั้นสบกับดวงตาต่างสีของตน ถึงแม้ว่ามันเกิดจากไม่ได้ตั้งใจก็ตามที

           และเพื่อไม่ให้บรรยากาศตึงเครียดไปมากกว่านี้สุดท้ายชายผมขาวคนดังกล่าวซึ่งก็คือตัวผมยอมลดทิฐิตนเองลงหยุดแผ่ความกรุ่นโกรธที่มีต่อคาร์ลไฮนซ์เพื่อไม่ให้เด็กชายทั้งสี่คนรู้สึกหวาดเกรงกับความขุ่นเคืองของผมที่มีต่อคาร์ลไฮนซ์ 

           ถึงแม้ว่าผมอยากจะกระชากรอยยิ้มออกจากหน้าของตัวต้นเหตุของเรื่องทั้งหมดนี้ก็ตามที

           "เอาล่ะ...นี่คือ 'นางามิตสึ เบียคุยะ' ต่อจากนี้ไปเขาจะมาอาศัยอยู่กับพวกเรา" คาร์ลไฮนซ์เกริ่นเพื่อดึงความสนใจทั้งหมดของพวกเขาออกจากผมกล่าวด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำออกมา พลันนั้นดวงตาของเขาเปลี่ยนเป็นสีแดงเลือดเรืองรองกล่าวด้วยน้ำเสียงเช่นเดิมทว่าเย็นเยียบต่อเด็กชายทั้งสี่

           "พยายามดีกับเขาและอย่าสร้างปัญหาเพิ่มอีกล่ะ"

           เจตตนาข่มขู่ชัดๆ สมกับเป็นคาร์ลไฮนซ์ขนาดเด็กตัวเล็กนิดเดียวก็ยังไม่เว้น...

           แต่ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังขานรับโดยดุษฎีประหนึ่งทาสรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ซึ่งหนึ่งในนั้นก็มีเด็กรู้จักอย่างเอ็ดการ์ที่ผมคิดว่าเขาตายในกองเพลิงที่หมู่บ้านรวมเข้าไปด้วย ถึงแม้ผมไม่รู้ว่าหลังจากเหตุการณ์ไฟไหม้นั้นเกิดอะไรขึ้นแต่ถ้าให้ผมคาดเดาล่ะก็เกิดเรื่องบางอย่างที่ทำให้เขาสูญเสียความทรงจำไป จำผมไม่ได้เลยแม้แต่นิดเดียว

           ...และเพราะจำไม่ได้ทำให้ผมรู้สึกปวดแปลบภายในใจถ้าหากผมเป็นชูเพื่อนคนสำคัญที่สุดของเอ็ดการ์ผมคงเจ็บปวดมากกว่านี้เป็นแน่

           แต่เมื่อนึกไปแล้วมันทำให้ผมคิดถึงหลานชายทั้งหกคนของผมในปราสาทอย่างช่วยไม่ได้ยามเมื่อเห็นเด็กชายทั้งสี่คนนี้แสดงท่าทีรักใคร่กลมเกลียวเหมือนเป็นพี่น้องกันทั้งที่ความจริงแล้วไม่มีความเกี่ยวข้องทางสายเลือดเลยแม้แต่คนเดียว

           หลายเดือนที่ผมถูกคาร์ลไฮนซ์กักขังมันทำให้ผมคิดว่าการกระทำของผมและความศรัทธาที่ว่าพระผู้เป็นเจ้าจะไม่หยุดรักผู้ที่แสวงหาพระองค์นั้นมันงี่เง่าสิ้นดี เพราะความโง่งมในศรัทธามันทำให้อิมิเลียต้องตายอย่างทุกข์ทรมานถ้าหากผมไม่คิดเกี่ยวข้องกับเธอตั้งแต่แรกจุดจบอันแสนเศร้านี้คงไม่เกิดขึ้น 

           เด็กสาวผู้บริสุทธิ์ที่ตายอย่างไม่เป็นธรรมแม้แต่ร่างก็ยังไม่มีที่จะฝังให้วิญญาณจากไปอย่างสงบ ยิ่งรู้ว่าอิมิเลียสวดมนต์ต่อพระผู้เป็นเจ้าที่เธอศรัทธาขณะย่างก้าวขึ้นบนแท่นประหารนั้นหัวใจผมยิ่งกลัดหนองอยากจะสาปแช่งโชคชะตาอันเลวร้ายที่เกิดกับผู้บริสุทธิ์ปราศจากมลทินเหลือเกิน

           บางทีผมไม่ควรศรัทธามันมาตั้งแต่แรก...

           ไม่สิ...ไม่มีมนุษย์คนไหนอยู่ได้หากปราศจากความศรัทธาในบางสิ่ง ผมควรจะศรัทธา...

           ศรัทธาว่าพระบิดาที่อยู่บนสรวงสรรค์นั้นมอบความโหดร้ายทารุณพอกันกับความรักความเมตตาให้แก่มนุษย์

           ถ้าไม่โหดร้ายจริงแล้วทำไมถึงต้องมีน้ำท่วมโลกเพียงเพราะคนชั่วมากกว่าคนดี? ถึงแม้ว่ามันจะเกินเยียวยาแล้วก็ตามแต่มันน่าจะมีหนทางที่ดีกว่านี้ไม่ใช่หรือ 

           ถ้าไม่โหดร้ายจริงทำไมชะตาชีวิตของผู้บริสุทธิ์บางคนนั้นต้องประสบความเลวร้าย บางคนต่อให้วิงวอนร้องขอความเมตตาสุดท้ายแล้วความหวังอันแสนริบหรี่นั้นถูกดับลงอย่างไร้ความปรานี

           สุดท้ายก็มีแค่พวกเราที่ดิ้นรนกระเสือกกระสนเท่านั้นไม่มีใครอื่น...

           ดังนั้นหากไม่อยากพบความโหดร้ายทารุณนี้จงอย่าได้ตั้งความหวังว่าพระผู้เป็นเจ้านั้นยื่นมือช่วยเหลือผู้ประสบความเลวร้าย ความหวังและความศรัทธาต่อพระผู้เป็นเจ้าที่ว่ารักคนดีปฏิเสธคนชั่วนั้นสามารถเป็นพิษร้ายคร่าชีวิตของผู้ที่มีศรัทธาให้ตายทั้งเป็นได้อย่างเจ็บปวดทรมานที่สุด

           ผมปฏิญาณในใจแล้วว่าต่อให้ต้องตกนรกหมกไหม้ไม่มีหนทางขึ้นสวรรค์ผมจะไม่มีวันกลับมาเป็น 'มิไฮนซ์' ชายผู้โง่เขลาที่หลงวนเวียนในศรัทธาที่ไม่สามารถช่วยเหลือใครได้คนนั้นอีก

           แต่ถึงกระนั้นมันก็สายไปเสียแล้วยามเมื่อผมปฏิเสธที่จะศรัทธานั้น...

           ผมสูญเสียอิมิเลียให้กับความตายไปไม่พอผมยังต้องสูญเสียหลานชายของผมถึงแม้ว่าพวกเขาจะยังมีชีวิตอยู่ก็ตาม

           ผมอยากจะไปหาพวกเขา กอดพวกเขา ปกป้องพวกเขา บอกพวกเขาว่าผมขอโทษที่ทำอะไรหุนหันพลันแล่นแบบนี้ ผมกลับมาแล้ว ผมไม่ได้ทิ้งพวกเขาไปไหนอีกแล้วต่อจากนี้ พวกเขาเป็นสิ่งสำคัญของผมถึงแม้ว่าผมไม่สามารถบอกกับพวกเขาได้ว่าผมเป็นครอบครัวคนหนึ่งของพวกเขาก็ตาม

           ต่อให้พวกเขาโกรธเกลียด เมินเฉย หรือเย็นชาใส่ผมอย่างไรก็ช่าง...

           ...อย่างน้อยผมอยากรักและปกป้องพวกเขาไม่ให้เผชิญความเลวร้ายที่เกิดขึ้นเพียงลำพังโดยเฉพาะความเลวร้ายที่เกิดจากบิดามารดาแท้ๆ ของพวกเขาเอง พวกเขานั้นบริสุทธิ์ไม่สมควรที่จะแปดเปื้อนบาปที่ผู้เป็นพ่อก่อเลยแม้แต่นิดเดียว

           เพื่อการนั้นต่อให้สิ้นหวังมากแค่ไหนผมก็ต้องกลับไปหาพวกเขาให้ได้ พวกเขาเป็นสิ่งสำคัญของผม เป็นสิ่งที่เหลืออยู่ของผม

           ถึงแม้ว่าผมจะไม่รู้ว่าสิ่งที่เกิดขึ้นต่อจากนี้จะทำให้เส้นด้ายแห่งโชคชะตาและสายสัมพันธ์อันแสนซับซ้อนนี้ยุ่งเหยิงเกินกว่าที่จะแก้ไขกลับไปเป็นดังเดิมได้แล้วก็ตามที...

.

.

.

.

.

.

           "พระเจ้าทรงปรารถนามนุษย์ผู้บริสุทธิ์และปราศจากความเท็จ ถ้าเจ้ากำลังแสวงหาหนทางแห่งความรอดและการไถ่บาป จงเอ่ยนามของเจ้ามา?"

           เสียงอันแสนคุ้นเคยนี้ดังก้องทว่าปราศจากร่างผู้กล่าวคำพูดนั้น ผมไม่แน่ใจว่าเสียงนี้มันดังมาจากข้างนอกหรือดังมาจากข้างในหัวของผมกันแน่ ทิวทัศน์อันแปลกประหลาดของท้องฟ้าสีจางแทบกลืนกับเมฆสีขาวเหมือนเป็นผนังห้องให้ความรู้สึกเสมือนจริง วงล้อโดมกระจกรูปร่างประหลาดหมุนโดยรอบลอยเหนือหัวของผมซึ่งใจกลางของห้องอันแสนแปลกประหลาดนี้มีต้นไม้อยู่หนึ่งต้นผลิดอกบานอย่างสวยงาม

           นั่นมัน...ต้นแอปเปิล...? หรือว่าสถานที่นี้คือ...

           "ข้าขอถามย้ำ จงเอ่ยนามของเจ้ามา?"

           เสียงนี้มันเสียงที่ผมเคยได้ยินหลังจากที่ผมตายไปในโลกก่อนแล้วนี่นา หรือว่าเสียงนี้จะมีความเกี่ยวข้องกันกับโลกที่ผมเกิดใหม่ เป็นสิ่งที่นำพาตัวผมเกิดใหม่ในฐานะ 'มิไฮนซ์' ตัวตนที่ไม่สมควรจะมีอยู่ 

           ถ้าเป็นตัวผมเมื่อก่อนผมตอบเสียงนี้ด้วยความสงบนิ่งและจริงใจ ทว่าตอนนี้มันต่างกัน...ผมไม่ใช่OOOที่ต้องแสวงหาการไถ่บาป ผมไม่ใช่มิไฮนซ์คนเก่าอีกต่อไปแล้ว

           ดังนั้นผมจึงเลือกที่จะปิดปากเงียบไม่ตอบเสียงนั้น

           "งั้นรึ? ตามแต่ใจเจ้าเถิด ผู้ซึ่งแสวงหาหนทางเอ๋ย...ข้าขอถามเจ้านั้นเป็นผู้มีศรัทธา ลูกแกะหลงทาง ทูตสวรรค์ หรือ...ปีศาจ?"

           "มันมีประโยชน์อะไรที่จะถามคำถามที่เคยถามแล้วซ้ำอีกครั้ง" คำถามนี้ ผมเคยตอบว่าเป็นผู้มีศรัทธาที่แปดเปื้อนบาปเนื่องจากผมเคยทำผิดร้ายแรงในชาติภพที่แล้ว ทว่ากับเหตุการณ์ที่ผ่านมาถึงแม้ว่ามันจะผ่านมานานแต่ก็ยังตราตรึงในใจของผมไม่เปลี่ยนนี้เปลี่ยนแปลงคำตอบนี้ไป

           ศรัทธาที่สั่นคลอนพังทลายลงมายากที่จะกอบกู้นั้นคือความจริงที่ผมต้องยอมรับว่าไม่มีวันที่พระเจ้าจะลงมาช่วยเหลือผู้ที่แสวงหาพระองค์อย่างหลงงมงาย 

           ระหว่างทูตสวรรค์อันแสนพิสุทธิ์ที่ไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้กับปีศาจร้ายสามานย์ที่สามารถทำลายทุกสิ่งตามที่ใจต้องการได้ ผู้มีศรัทธาอันแรงกล้าทว่าถูกทรยศด้วยแรงศรัทธาจนชอกช้ำกับลูกแกะหลงทางที่เตร็ดเตร่เร่ร่อนเดินทางตามใจนึก

           ผู้มีศรัทธา ลูกแกะหลงทาง ทูตสวรรค์ ปีศาจ สิ่งไหนคือ 'ตัวตน' ของผมกันแน่เพราะ...

           "...แม้แต่ผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าตัวผมเป็นใครกันแน่" ผมตอบเสียงนั้น

           "OOOคือตัวตนของผม? มิไฮนซ์คือตัวตนของผม? เบียคุยะคือตัวตนของผม? เปล่าเลยนั่นมันนามของผมซึ่งเป็นสิ่งที่เรียกตัวตนของผมเพียงเท่านั้น ผมได้มันมาโดยที่ไม่ต้องทำอะไรกับมันเลยยามเมื่อผมเกิดมาบนโลกไม่ว่าจะโลกไหนหรือถ้าหากผมทำอะไรกับมันมันก็แค่สิ่งที่ใช้เรียกสิ่งเฉพาะเจาะจงเท่านั้นทว่ามันไม่ใช่ตัวตนที่แท้จริงของผมเลยสักนิดเดียว"

           "..." สิ่งนั้นเงียบรับฟังผม

           "...เพราะฉะนั้น ผมไม่อาจตอบได้หรอกว่าตัวตนที่แท้จริงคือผมคืออะไรเหมือนคราวที่แล้วได้หรอก"

           "กาลเวลาผ่านไป ใจคนเราย่อมเปลี่ยนสินะ...เจ้าคงยังเชื่อมั่นว่าพระผู้เป็นเจ้านั้นมีอำนาจในการให้อภัยบาปอย่างที่เจ้าเคยเชื่อหรือเปล่า?"

           "คำถามนี้ตอบยากเหมือนกันนะ เลือกไม่ตอบได้ไหม?" ผมเอ่ยถามอีกฝ่าย

           "เวลาครุ่นคิดนั้นยังมีอีกมาก ข้าจักรอคำตอบของเจ้าเสมอไม่ว่าเจ้าจะอยู่แห่งหนใดก็ตาม" แต่ดูเหมือนว่าเสียงปริศนานี้เมินเฉยความต้องการของผม บีบบังคับผมกลายๆ ว่าผมต้องตอบคำถามนี้เพื่อความพึงพอใจของอีกฝ่าย 

           ท่าทางเหมือนตาแก่หัวดื้อหัวรั้นไม่มีผิดเพี้ยนเลย แต่ถ้าไม่ตอบบางทีผมอาจจะออกจากที่นี่ไม่ได้เพราะดูอย่างไรแล้วมันไม่มีประตูทางออกเลยสักนิดเดียวเหมือนห้องปิดตายไม่มีผิด

           เพียงแต่เป็นห้องปิดตายขังคนจากภายในน่ะนะ...

           ผมเคยตอบว่าพระองค์สามารถประทานการอภัยบาปได้หากเชื่อมั่นว่าพระองค์มีอำนาจในการให้อภัยบาปได้จริง แต่เมื่อใช้ชีวิตในโลกนี้ในฐานะมิไฮนซ์แล้วผ่านเหตุการณ์ต่างๆ นานามาแล้วความเชื่อมั่นในคำตอบมันน้อยลงเต็มที

           อันที่จริงมันไม่ใช่ว่าเป็นคำถามที่ยากหรอกเพียงแต่ผมไม่รู้ว่าถ้าผมตอบแบบนั้นไปมันจะเป็นการลบหลู่และหยิ่งยโสในตนเองเกินไปหรือเปล่า?

           บางที...โดนโกรธโดนด่าสักหน่อยคงไม่เสียหายหรอกมั้ง? เพราะผมไม่อยากอยู่ที่นี่นานนัก

           "มันอาจจะเป็นการลบหลู่ดูหมิ่นแต่นี่คือคำตอบของผม พระผู้เป็นเจ้าสร้างมนุษย์ตามพระฉายาและพระลักษณะของพระองค์ มนุษย์คือภาชนะจำลองของพระผู้เป็นเจ้า ตัวผมเองก็เป็นภาชนะจำลองของพระองค์เช่นกัน ดังนั้นผู้มีอำนาจในการให้อภัยบาปนั้นก็คือตัวของผมเองมิใช่ผู้อื่นแต่อย่างใดถ้าหากผมเชื่อว่าผมมีอำนาจนั้น ถึงแม้ว่าตอนนี้มันยากที่จะให้อภัยตนเอง ถึงแม้ว่าตัวผมในตอนนี้จะไม่ใช่มนุษย์แล้วก็ตามทีแต่ผมคิดอย่างนั้นจริงๆ" 

           ผมตอบอย่างหนักแน่นมั่นคงด้วยนัยน์ตาที่สงบนิ่งเตรียมรอรับความโกรธจากอีกฝ่ายที่ตั้งคำถามนี้ แต่ทว่าสิ่งนั้นเงียบไม่มีท่าทีโกรธเคืองแต่อย่างใด จากนั้นเริ่มเอ่ยออกมา "งั้นหรือ...ช่างเป็นคำตอบที่ยโสโอหังโดยแท้..."

           "...แต่ถึงกระนั้นข้ากลับชอบคำของเจ้ามากกว่าคำตอบคราวที่แล้วเสียอีก คำตอบไร้ซึ่งศรัทธานี้ช่างยโสโอหังเป็นสิ่งที่ผู้แสวงหาหนทางนั้นไม่สมควรทำอย่างยิ่งทว่าน่าดึงดูดยิ่งนักสมกับที่เป็นเจ้าคนใหม่ดีนะ ตัวข้านั้นพึงพอใจที่เจ้าตอบในสิ่งที่ข้าต้องการแล้วจงไปเสียเถิด"

          พลันนั้นประตูไม้ประดับด้วยกระจกโมเสกสีสวยโผล่ออกมาตรงหน้าผมคล้ายประตูวิเศษสามารถไปไหนได้ทุกที่ไม่ปานนั้น ผมย่างก้าวเดินเข้าไปหามันบิดลูกบิดประตูก้าวเข้าหาแสงสว่างที่สาดส่องอาบไล้ร่างของผม

           โดยที่ผมไม่ทันสังเกตเลยว่ามีร่างๆ หนึ่งอยู่ข้างหลังของผมเพื่อบอกลาอีกทั้งสิ่งเขาเอ่ยออกมานั้นเป็นสิ่งที่ผมไม่เคยได้ยินมานานแล้ว...

           "ลาก่อน มัตสึริ เคย์กะ..."

           เฮือก!

           ดวงตาของผมเบิกกว้างขึ้นด้วยอารามความตกใจแต่ไม่ถึงกับสะดุ้งลุกพรวดขึ้นมาทันที ผมค่อยๆ ชันตัวขึ้นนั่งเอามือลูบหน้าประหนึ่งว่าตนเองเหงื่อไหลโชกออกมาทั้งที่ความจริงแล้วแวมไพร์ไม่มีทางเหงื่อออกมาได้หรอก

            มัตสึริ เคย์กะ...

            ชื่อเก่าและชื่อที่แท้จริงของผมก่อนที่จะมาเกิดใหม่ อดีตอันแสนมืดมนเต็มไปด้วยความผิดบาป ดูเหมือนผมจะหนีมันไม่เคยพ้นเลยสักครั้งเดียว ขว้างงูไม่พ้นคอเลยจริงๆ

             "นี่...มิไฮนซ์ ชอบความเจ็บปวดหรือเปล่า...?"

             น้ำเสียงหม่นๆ แสนเชื่องช้าอันเป็นเอกลักษณ์ของเด็กชายที่มีผ้าพันแผลเอ่ยขึ้น ผมหันมองมายังเขาอย่างเชื่องช้า เด็กตรงหน้าผมนี้ขยี้ตาเล็กน้อยด้วยท่าทีง่วงงุนก่อนส่งยิ้มชืดๆ มาให้ผมคาดว่าน่าจะนั่งเฝ้ามองผมหลับอยู่ตลอดเวลา

             เดี๋ยวนะ ทำไมเด็กคนนี้ถึงรู้ชื่อจริงของผมล่ะ? ไม่ใช่ว่าคาร์ลไฮนซ์บอกกับทุกคนว่าผมชื่อเบียคุยะไม่ใช่เหรอ?

             เหมือนเขารู้ว่าผมสงสัยจึงอธิบายออกมา "ท่านผู้นั้น...เล่าทุกอย่างให้ผมฟัง ผมชอบชื่อมิไฮนซ์มากกว่าเบียคุยะ จะไม่เรียกต่อหน้าท่านผู้นั้นนะ..."

             เมื่อฟังความจริงจากปากของเด็กชายแล้วผมรู้สึกเลือดขึ้นหน้าอยากจะกระชากคอเขย่าอีกฝ่ายอย่างแรงอย่างไรก็ไม่รู้ ทีหลานแท้ๆ ของผมสั่งห้ามบอกนักหนาแต่ทำไมทีกับคนอื่นถึงกล้าบอกเรื่องของผมกัน?! มันไม่ลำเอียงเกินไปหน่อยเหรอ?

             ไม่สิ...เด็กทั้งสี่คนที่ราชันย์แวมไพร์รับมาเลี้ยงก็มีชะตาไม่ต่างกันเท่าไหร่นัก ต้องเป็นสุนัขรับใช้ผู้ซื่อสัตย์ เป็นตัวหมากบนกระดานเพียงแค่คำว่า 'หนี้ชีวิต' ที่ติดค้างกับอีกฝ่ายก็เท่านั้น

             ไม่ว่าผ่านไปนานเท่าไรคาร์ลไฮนซ์ก็ยังคงไร้หัวใจรักใครไม่เป็นอยู่เสมอ...

             "มิไฮนซ์ ชอบความเจ็บปวดหรือเปล่า...? ผมน่ะชอบมันมากนะ มิไฮนซ์มีกลิ่นเดียวกันกับผม...เป็นพวกเดียวกับผมใช่ไหม?"

             เด็กตรงหน้าถามย้ำอีกครั้งด้วยดวงตาที่ดูเหมือนจะเลื่อนลอย เพิ่มเติมคือเขาถามเพิ่มอีกเพื่อต้องการคำยืนยันว่าผมเป็นคนประเภทเดียวกันกับเขา พวกชอบความเจ็บปวด ชอบทำร้ายตัวเอง อาจจะเป็นเพราะว่าผมชอบวอนหาเรื่องเจ็บตัวตลอดเลยทำให้เขาคิดแบบนั้น

             แต่เสียใจด้วยนะผมไม่ใช่คนแบบที่เด็กคนนี้ต้องการเลยจริงๆ

             ผมส่ายหน้าปฏิเสธดวงตาของเด็กตรงหน้าเบิกกว้างเล็กน้อยก่อนกลับเป็นปกติ "แล้วมิไฮนซ์ชอบผมหรือเปล่า...?"

             ผมส่ายหน้าปฏิเสธเขา เขาถามอีก "เกลียดผมงั้นเหรอ...?"

             "เปล่าหรอก ตอนนี้ผมไม่ได้ชอบแต่ก็ไม่ได้เกลียดเธอเพราะไม่ได้รู้จักเธอดีพอ บางทีถ้ารู้จักกับเธอมากขึ้นอาจจะตอบได้ชัดเจนมากกว่านี้" หลังจากผมส่ายหน้าก็รีบตอบออกมาทันทีด้วยความเกรงว่าเด็กตรงหน้านี้จะเข้าใจผมผิด 

             ความจริงกับคนที่เพิ่งรู้จักกันได้ไม่นานจะให้บอกชอบหรือเกลียดได้มันเป็นอะไรที่ยากสำหรับผมถ้าหากคนผู้นั้นไม่ได้มีเจตนาที่ไม่ดีเหมือนอย่างคาร์ลไฮนซ์ตอบที่พบกันครั้งแรก ลางสังหรณ์ของผมมันบอกว่าเขาไม่ได้มาดีและก็ไม่ได้มาดีอย่างที่ผมคิดจริงๆ

             "ไม่ได้ชอบ...ไม่ได้เกลียด...เข้าใจยากจัง" เด็กชายถามด้วยน้ำเสียงเนือยช้าเอียงคอด้วยความงุนงงผมเอาผมยิ้มรู้สึกเอ็นดูอย่างแปลกๆ พิกล

             "มันก็เหมือนกับคนแปลกหน้าที่ไม่ได้เกลียดกันอยู่ด้วยกันก็เท่านั้นเองแหละ เหมือนคนแปลกหน้าที่เดินสวนผ่านมา เราไม่ได้คิดอะไรกับเขาเขาก็ไม่ได้คิดอะไรกับเราก็แค่นั้น ความรู้สึกของผมมันบอกแบบนั้นจริงๆ นะแต่มันก็เปลี่ยนแปลงได้ถ้าเรียนรู้กันและกันน่ะ ว่าแต่...เธอชื่อ 'มุคามิ อาซึสะ' ใช่ไหม?" 

             เด็กชายผมสีขี้เถ้าพยักหน้า "มุคามิ อาซึสะ...เรียกอาซึสะก็ได้นะ มิไฮนซ์..."

             "ผมมีเรื่องสงสัยเล็กน้อยพอตอบได้ไหม?" เด็กชายชื่ออาซึสะพยักหน้าเป็นเชิงอนุญาตผมจึงถือวิสาสะจับแขนของเขาขึ้นมาดูแล้วเอ่ยถามออกมาเพื่อยืนยันสิ่งที่ผมกำลังคิดให้แน่ชัด

             "บาดแผลบนแขนของเธอ เธอเอามีดกรีดตัวเองใช่ไหม อาซึสะ"   

             เมื่อผมถาม อาซึสะนั้นกลับยิ้มชืดๆ ออกมาไม่มีท่าทีตกอกตกใจแต่อย่างใด เขาคลายผ้าพันแผลบริเวณแขนออกเผยให้เห็นรอยกรีดของมีคมจำนวนมาก ดวงตาสีเทาจดจ้องมันด้วยความหลงใหลลุ่มลึกคล้ายมีโพรงบางอย่างอยู่ภายในนั้น

             "สามรอยนี้ผมชอบมากที่สุด...รอยนี้คือจัสติน คริสติน่า แล้วก็เมลิสซ่า มิไฮนซ์ไม่ชอบเหรอ?"

             ผมนิ่งเงียบเรียบเรียงความคิดเพียงชั่วครู่หนึ่งก่อตัดสินใจถกแขนเสื้อตนเองยืนแขนเข้าใกล้อาซึสะ เขาเข้าใจความคิดของผมทันทีว่าผมต้องการจะสื่ออะไรแต่ดูเหมือนว่าอีกฝ่ายยังคงแอบเกรงอยู่จึงถามคล้ายขออนุญาตจากผม "ได้เหรอ?"

             "ถึงแวมไพร์จะมีพลังฟื้นฟูก็จริงแต่ถ้าบาดเจ็บบ่อยเกินไปมันก็ไม่ดีเหมือนกันนะ เชื่อผมเถอะว่าการทำร้ายตัวเองน่ะมันไม่ใช่คำตอบของสิ่งที่เธอถามหาหรอก" อีกฝ่ายเอียงคอเล็กน้อยมองผมอย่างไม่เข้าใจในสิ่งที่ผมต้องการจะพูด อาจจะเป็นเพราะความคุ้นชินกับการโดนทำร้ายแล้วรู้สึกว่าตนนั้นมีตัวตนและเป็นที่ต้องการฝังลึกอยู่ในจิตใจทำให้ยากที่จะเชื่อว่ายังมีหนทางอื่นในการแสวงหาการมีอยู่ของตนเอง

             แต่การหาความหมายของการมีชีวิตอยู่ของตนเองด้วยวิธีการที่ตนเองไม่รู้ว่ามันคืออะไร มันทำให้ผมเริ่มเข้าใจตัวอาซึสะเล็กน้อย

             เพราะผมเองก็ยังไม่รู้เลยว่าจะหาหนทางใดในการหยุดยั้งแผนการอันชั่วร้ายและบ้าคลั่งของคาร์ลไฮนซ์นอกเสียจากฆ่าเขาอย่างเดียว

             เด็กชายจับแขนผมจ้องมองมันด้วยนัยน์ตาสีหม่นอันแสนมืดมนจากนั้นคำถามหนึ่งผุดขึ้นมาออกจากปากของเขา "มิไฮนซ์เคยทำร้ายตัวเองระบายความเจ็บปวดหรือคิดฆ่าตัวตายบ้างไหม...?"

             สาบานนะว่านั่นคือคำถามของเด็กน่ะ? 

             อยู่ๆ มาพูดเรื่องคอขาดบาดตายแบบนี้มันใช้ได้ที่ไหนกัน ไม่น่าเชื่อเลย...อายุก็น้อยตัวก็นิดเดียวแต่กลับมองโลกในแง่ร้ายแบบสุดกู่ขนาดนี้ แต่จะทำอย่างไรได้ในเมื่อสงครามกลางเมืองมันสร้างบาดแผลให้กับทุกคนที่เผชิญหน้ากับมัน 

             และตัวอาซึสะเองก็เป็นหนึ่งในนั้นด้วย...

             "ไม่ตอบได้ไหม?" ผมถามเปรยๆ ออกมาแค่ตอบคำถามในความฝันสำหรับผมมันมากพอแล้วตอนนี้ผมไม่อยากตอบอะไรที่มันเครียดมากนักแต่แน่นอนว่าผมถูกปฏิเสธ 

             "ถ้าไม่บอก...ไม่ยอมดื่มเลือดมิไฮนซ์นะ..." 

             เห็นท่าทางหม่นหมองไม่ร่าเริงแบบนี้แต่ก็หัวดื้อเอาแต่ใจใช้ได้อยู่เหมือนกันนี่นาถึงแม้ว่าจะน้อยกว่าคนที่อยู่ในความฝันของผมก็เถอะ

             ผมจดจ้องดวงตาสีเทาฉายประกายลุ่มลึกดั่งหลุมมืดอันไร้ขอบเขตของอาซึสะชั่วครู่หนึ่ง ไม่รู้ว่าเพราะอะไรในตัวอาซึสะมันทำให้ผมรู้สึกใจอ่อนอย่างไม่ทราบสาเหตุ จนในที่สุดผมตัดสินใจเลือกเอ่ยตอบในสิ่งที่เขาต้องการออกมา

             "ตลอดเวลาในความคิดไม่มีครั้งไหนเลยที่ไม่เคยคิดที่จะทำอย่างที่เธอว่าเลยแม้แต่นิดเดียว" ผมตอบตามความจริง ดวงตาสีเทาหม่นของเด็กชายเบิกกว้างเล็กน้อยสั่นไหวชั่วครู่เหตุแต่ก็กลับมาเหมือนดังเดิม

             "แล้วทำไม...?"

             "เพราะผมมีคนที่ผมรักอยู่น่ะ"

             เขาเอียงคอเล็กน้อยพึมพำคำพูดนั้นของผมด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาทว่าสำหรับแวมไพร์แล้วมันได้ยินชัดเจนมาก จากนั้นผมจึงกล่าวต่อ "ความรัก เป็นสิ่งที่มีพลังอย่างน่าเหลือเชื่อมากเลยทีเดียวนะ ชั่วขณะหนึ่งที่ผมโศกเศร้าและทุกข์ทรมานจนอยากตายไปให้พ้นๆ วินาทีนั้นภาพน้องสาวของผม หลานชายของผม คนที่ผมรักลอยมาอย่างช่วยไม่ได้ เพราะผมตระหนักได้ว่าผมยังมีคนที่ผมรัก รักตลอดและรักเสมอมามันทำให้ความคิดนั้นหยุดลงไปในทันทีก่อนที่จะทำเรื่องบ้าๆ น่ะ"

             "แต่...มิไฮนซ์ก็บ้าอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ...? เอาแต่หนีออกจากคฤหาสน์จนต้องมานอนเป็นผักอยู่แบบนี้"

             ฉึก! 

             ไม่รู้ว่าทำไมคำพูดจากน้ำเสียงเนือยๆ ของอาซึสะเหมือนมีดแทงหัวใจก็ไม่ทราบจนรู้สึกจุกอยู่ข้างในถ้ากระอักออกเป็นเลือดได้ก็คงกระอักนานไปแล้ว สาเหตุที่ผมนอนพักอยู่ในห้องนอนแบบนี้ก็มาจากการหนีออกจากคฤหาสน์กลับไปหาหลานชายผมนี่แหละ

             ถึงแม้ว่านี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่ผมวางแผนแหกคุกบ้าๆ ของคาร์ลไฮนซ์ ความจริงผมทำมันมาหลายครั้งเลยด้วยซ้ำแต่สุดท้ายก็โดนอีกฝ่ายจับได้อยู่ดีและดูเหมือนว่าคราวนี้เขาลงไม้ลงมือหนักมากเกินไปเลยทำให้ผมบาดเจ็บสาหัส 

             สภาพในตอนนั้นน่ะแทบเรียกได้ว่ารอดตายมาได้ก็ปาฏิหาริย์แล้วเพราะมันดูไม่ได้เลยจริงๆ เลือดท่วมไปหมดก่อนถูกเด็กชายทั้งสี่คนกับปีศาจรับใช้สองสามคนหามกลับมารักษาตัวในห้องนอนแล้วหมดสติไปเพราะพิษบาดแผล

             และที่ไม่น่าเชื่อก็คือผมถูกเด็กๆ มองว่าเป็นไอ้บ้าวอนหาเรื่องตายเป็นประจำเข้าเสียแล้วนี่สิ เฮ้อ...

             "ลืมๆ เรื่องนั้นไปซะเถอะ ถ้าถามอะไรอีกล่ะก็จะไม่ให้ดื่มแล้วนะ" ผมพูดตัดบทก่อนที่อีกฝ่ายจะถามอะไรที่ไม่เข้าท่าไปมากกว่านี้และดูเหมือนว่าเด็กชายตรงหน้าผมจะเชื่อฟังผมเป็นอย่างดี อาซึสะไม่พูดอะไรใช้นิ้วลูบแขนบริเวณที่จับอย่างแผ่วเบาแล้วฝังเขี้ยวลงบนแขนของผมดื่มเลือดรักษาตนเองไปอย่างเงียบๆ

             หวังว่าวันนี้จะเป็นวันที่สงบสุขอีกวันหนึ่งนะ...

.

.

.

.

.

.

             มุคามิ รุกิ ไม่เคยเข้าใจความคิดของท่านผู้นั้นเลยแม้แต่นิดเดียว...

             ทั้งความคิดและการกระทำของท่านผู้นั้นช่างย้อนแย้งยิ่งนักในสายตาของเขา การวางแผนสร้างโลกใบใหม่ของราชันย์แวมไพร์นั้นหากผู้ใดเป็นปฏิปักษ์ต่อแผนการอันยิ่งใหญ่นั้นย่อมต้องถูกกำจัดให้สิ้นซากไม่ให้เหลือทว่าทำไมท่านผู้นั้นกลับเลือกไว้ชีวิตของผู้ชายคนนั้น

             นางามิตสึ เบียคุยะ...ไม่สิต้องเรียกว่า 'มิไฮนซ์' ถึงจะถูก...

             ผู้ชายคนนั้นจ้องจะหาเรื่องวางแผนลอบสังหารฆาตกรรมท่านผู้นั้นอยู่เป็นเนืองนิตย์จนกลายเป็นภาพชินตาของพี่น้องบ้านมุคามิรวมถึงตัวเขาด้วย นอกจากวางแผนฆาตกรรมแล้วยังหาทางหลบหนีออกจากคฤหาสน์เป็นว่าเล่นเดือดร้อนพวกเขารวมไปถึงคนรับใช้ให้ตามกลับมา 

             ยังดีที่คฤหาสน์หลังนี้กางเขตอาคมหนาหลายชั้นร่วมด้วยกับดักมากมายไม่อย่างนั้นอีกฝ่ายคงหนีหายไปนานแล้ว

             ถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะดูอ่อนแอแต่ความจริงแล้วมีพลังความสามารถอยู่ในระดับหนึ่งและจะมากกว่านี้ถ้าหากไม่ติดคำสาปที่ท่านผู้นั้นมอบให้รวมไปถึงพลังที่มากเกินกว่าแวมไพร์ไม่บริสุทธิ์อย่างพวกเขาควรจะมี ผู้ชายคนนั้นอาจแข็งแกร่งรองลงมาจากท่านผู้นั้นเลยก็ว่าได้

             รุกิยอมรับว่าหากไม่มีพลังของท่านผู้นั้นคอยเสริมพวกเขาทั้งสี่คนก็ไม่อาจต้านทานผู้ชายคนนั้นได้เลยแม้แต่คนเดียวรวมไปถึงปีศาจรับใช้ในคฤหาสน์หลังนี้

             ทั้งที่เป็นศัตรู เป็นตัวก่อปัญหา เป็นอุปสรรคต่อแผนการอันยิ่งใหญ่ แต่ถึงกระนั้นสายตายามที่ท่านผู้นั้นมองมายังผู้ชายคนนั้นกลับนุ่มนวลอ่อนโยนและเปี่ยมไปด้วยความรักใคร่เสียยิ่งกว่าอะไร 

             สายตาอันเปี่ยมไปด้วยรักของท่านผู้นั้นช่างเหมือนสายตาของท่านพ่อที่แสนดีและโง่งมของเขามองท่านแม่ด้วยความรักใคร่ก่อนถูกท่านแม่ทรยศหักหลังอย่างเจ็บปวดด้วยการเป็นชู้กับคนอื่นและหนีตามผู้ชายคนนั้นไปด้วยกันหลังจากท่านพ่อของเขาล้มละลายไม่เหลือทรัพย์สินแต่อย่างใด

             ทำไมถึงเลือกที่จะรักทั้งที่รู้อยู่แก่ใจแล้วว่าต้องเจอกับการทรยศหักหลังเช่นนี้...

             "เขาน่ะน่ารักมากใช่ไหมล่ะ? เฮเลลของฉันน่ะ"

             อยู่ๆ ท่านผู้นั้นถามโพล่งออกมาทำให้สติและความคิดที่กำลังล่องลอยของเขากลับเข้าสู่ตัวอีกครั้ง รุกิไม่เข้าใจคำถามที่อีกฝ่ายต้องการจะสื่อจึงตอบอย่างเป็นกลางว่าไม่อาจทราบได้ทั้งที่จริงแล้วเขามองไม่ออกเลยว่าคนที่ถูกกล่าวถึงนั้นน่ารักตรงไหนจากพฤติกรรมที่ผ่านมานี้

             ทั้งวางยาเอย วางกับดักเอย โจมตีตอนทีเผลอเอย ใช้กลสกปรกเข้าสู้เอย ไม่มีอะไรที่บ่งบอกเลยว่าผู้ชายที่ชื่อนางามิตสึ เบียคุยะหรือมิไฮนซ์นั้นน่ารักตามที่อีกฝ่ายกล่าวอ้างขึ้นมาแม้แต่นิดเดียว

             ท่านผู้นั้นทำเพียงแค่หัวเราะเล็กน้อยก่อนหยิบกุหลาบขาวในแจกันออกมาดอมดม ถ้าหากไม่นับสวนผักที่ยูมะหนึ่งในพี่น้องของเขานั้นปลูกเอาไว้ทำอาหารรับประทานเองแล้วดอกกุหลาบขาวนี่แหละเป็นพืชดอกที่ปลูกในคฤหาสน์เยอะมากที่สุด

             อีกทั้งกลิ่นของผู้ชายคนนั้นเหมือนกลิ่นดอกกุหลาบไม่มีผิด...

             "เธอคงสงสัยว่าทำไมฉันถึงปล่อยให้เขาคนนั้นมีชีวิตอยู่ทั้งที่เขาคนนั้นสมควรถูกกำจัดเพื่อแผนการของฉันสินะ ตอบมาตามตรงได้เลยฉันไม่ลงโทษเธอกับพี่น้องหรอก"

             "...ครับ ผมสงสัย" รุกิตอบความในใจ "ถ้าเป็นผมสิ่งใดที่เป็นอุปสรรคกับความต้องการสมควรถูกกำจัดทิ้งออกไปครับท่าน"

             "หึๆ นั่นสินะ..." ราชันย์แวมไพร์เปรยออกมาก่อนวางกุหลาบขาวดอกนั้นกลับในแจกันอีกครั้ง "ที่เธอพูดแบบนั้นออกมาได้แสดงว่าเธอยังไม่เคยรักใครบางคนสินะ"

             รัก? คำๆ นี้ผุดขึ้นมาในหัวของรุกิ ถ้าหากไม่นับความรักตามประสาครอบครัวที่เขาเคยมีให้ท่านพ่อกับท่านแม่ เขายอมรับว่าเขาไม่เคยมีความรักกับใครมาก่อนเนื่องจากไม่มีใครทนพฤติกรรมอันแสนเลวร้ายอย่างเฆี่ยนตีคนรับใช้ของเขาได้เลยแม้แต่น้อยถ้ามีก็พวกที่จ้องหาผลประโยชน์จากครอบครัวของเขานี่แหละ 

             ถึงปากพร่ำบอกรักมากแค่ไหนแต่สุดท้ายแล้วมันกลายเป็นพิษร้ายทรยศคนที่ถูกบอกรักจนจบชีวิตตนเองเหมือนอย่างท่านพ่อของเขา ต่อให้เขารักท่านพ่อมากแค่ไหนแต่เขาไม่อยากเป็นเหมือนท่านพ่อหรอกที่ต้องตรอมตรมถูกคนที่ตนรักทอดทิ้งจนตายอย่างน่าสมเพช

             เพราะฉะนั้นคำว่า 'รัก' นั้นสำหรับรุกิแล้วมันไม่เคยยั่งยืนเลยแม้แต่นิดเดียว

             "ความจริง...เฮเลลของฉันนั้นเป็นคนอ่อนโยนและมีความเป็นมนุษย์มากกว่าที่เธอหรือแม้แต่ตัวเขาเองคิดอีกนะ เขาเป็นจุดเริ่มต้นของทุกอย่างรวมถึงแผนการนี้เองถ้าไม่ได้เขาฉันก็คงไม่มาไกลถึงขนาดนี้หรอก เพราะแบบนั้นฉันถึงรักเขาอย่างหมดหัวใจอย่างไรล่ะ"

             คาร์ลไฮนซ์ลูบกลีบกุหลาบขาวอย่างแผ่วเบาพลางนึกถึงหนึ่งในเหตุการณ์ลอบสังหารของอีกฝ่าย เขาเคยแกล้งตายมาแล้วครั้งหนึ่งเพื่อดูปฏิกิริยาของลูกพี่ลูกน้องสุดที่รักของเขาว่าเป็นอย่างไรหลังจากที่เขาตาย ตอนแรกเขาคิดว่าอีกฝ่ายจะดีใจที่เขาตายพาคริสต้าภรรยาคนที่สามของเขาหนีออกจากวงจรอุบาทว์ที่เขาสร้างขึ้นมาใช้ชีวิตอย่างสงบอยู่ด้วยกันอีกครั้ง

             แต่กลับกลายเป็นว่าอีกฝ่ายร้องไห้เพื่อเขา...

             ยามมิไฮนซ์ร้องไห้นั้นเหมือนฝนตกเบาๆ จากท้องฟ้า เงียบเชียบ ไม่มีแม้แต่เสียงสะอึกสะอื้นแสดงถึงความเสียใจ มีเพียงแค่หยาดน้ำตาไหลออกมาเท่านั้น

             มันทำให้เขารู้ความจริงที่ว่าลึกๆ แล้วมิไฮนซ์ไม่อยากทำแบบนี้เลยถึงแม้ว่าอีกฝ่ายจะแช่งชักหักกระดูกเขาด้วยความแค้นเคืองมากแค่ไหนก็ตาม ก่อนที่มิไฮนซ์เลือกที่จะฆ่าเขาอีกฝ่ายเคยอ้อนวอนร้องขอเขาด้วยน้ำตาเลยด้วยซ้ำว่าให้ยกเลิกแผนการนี้และหาหนทางที่ดีกว่า มิไฮนซ์นั้นไม่อยากเห็นคนในครอบครัวของเขาทุกข์ทรมานกับแผนการอันแสนบ้าคลั่งไปมากกว่านี้

             แต่เป็นเขาเองที่ทำให้อีกฝ่ายไม่มีทางเลือกใดนอกจากฆ่าเขา

             ยามมิไฮนซ์ลังเลที่จะจรดปลายมีดสังหารเขาให้ตายตอนรู้ความจริงของเขา วินาทีนั้นเองราชันย์แวมไพร์ตัดสินใจอย่างแน่วแน่มีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่เขาไม่มีวันยกให้ใครอย่างเด็ดขาด มีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่ได้รับความรักที่แท้จริงจากเขาที่ไม่เคยมีให้กับภรรยาคนไหนเลย มีเพียงชายคนนี้เท่านั้นที่เขาไม่มีวันปล่อยมืออย่างเด็ดขาด

             ...และเพราะแบบนั้นคาร์ลไฮนซ์จึงเลือกทำตามสัญชาตญาณแวมไพร์ของตนเอง 

             มิไฮนซ์เป็นคนอ่อนโยนแต่ไม่อ่อนแอยามเมื่อเผชิญกับความเลวร้ายทุกรูปแบบ มิไฮนซ์เป็นคนรักอิสระเสรีชอบทำตามใจตนเองทว่ายอมถูกจองจำหากหากอิสระเสรีของตนเองทำลายผู้อื่น มิไฮนซ์อาจเป็นคนโหดร้ายในบางเรื่องแต่ไม่อำมหิตพอฆ่าใครแล้วไม่เสียใจ

             ความขัดแย้งในตนเองและความเป็นมนุษย์นั้นคือสิ่งที่ทำให้ราชันย์แวมไพร์หลงรักทุกสิ่งทุกอย่างที่เป็นมิไฮนซ์ ถึงแม้ตัวเขารู้ดีว่าสักวันหนึ่งจะต้องถูกคนที่เขารักฆ่าก็ตามแต่ถึงกระนั้นเขาก็ยินดีตายด้วยน้ำมือของคนที่เขารัก

             ก็นะ...การรักใครสักคนอย่างแท้จริงนั้นมันยากแต่ทว่าการห้ามหัวใจไม่ให้รักใครสักคนนั้นมันยากยิ่งกว่า

              มันยากเหลือเกินสำหรับเขาที่จะหยุดรักมิไฮนซ์ในเมื่อเขารักมิไฮนซ์อย่างหมดหัวใจแล้ว...

             ปลายนิ้วเรียวสวยของราชันย์แวมไพร์ผละออกจากกลีบกุหลาบขาวหันกลับหาเด็กชายอีกครั้งหนึ่ง "บางทีเธอควรลองรักใครสักคนดูบ้างแล้วจะเข้าใจเองว่าทำไมฉันถึงรักเขาคนนั้นทั้งที่รู้อยู่แก่ใจว่าเขาคนนั้นพยายามฆ่าและทรยศหักหลังฉันอยูทุกเมื่อเชื่อวันแบบนี้"

             "ผม...จะพิจารณาดูครับท่าน"

             "นี่ไม่ใช่คำสั่งแต่เป็นคำแนะนำเธอก็อย่าจริงจังไปเสียทุกเรื่องสิ รุกิ"

             "ครับ ทะ..."

             โครมมมมมมมมมมมมมมมมมมม!!

             ยังไม่ทันทีเด็กชายจะขานรับ เสียงดังกัมปนาทดังออกมาจากทางฝั่งเดียวกันกับที่ใครบางคนนอนพักรักษาตัวหลังจากรนหาที่ตายมาแล้วเมื่อสองสามวันก่อนนี้ เชื่อเถอะว่าการมีเสียงดังเหมือนข้าวของพังหรือกระจกแตกย่อมไม่ใช่นิมิตหมายอันดีแน่สำหรับคฤหาสน์หลังนี้รวมไปถึงการพยายามรนหาที่ตายครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของผู้ชายคนนั้นอีกจนรุกิเริ่มเอือมระอาเต็มทนแล้ว

             บางทีคฤหาสน์หลังนี้พวกเขาทั้งสี่คนอาจจะไม่มีวันอยู่อย่างสงบสุขก็เป็นได้

....................................................

Let's Talk with Writer : 

ขออภัยที่ไม่มาอัพซะนานแถมยังอัพน้อย ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบปลายภาคชี้ชะตาว่าจะได้ไปต่อปีสามหรือไม่แล้วค่ะแต่ทำไมพอดูคะแนนตัวเองแล้วมัน... T-T ดังนั้นอาจจะทิ้งหายไปนานเหมือนอย่างทุกครั้งจนคนอ่านบางคนขี้เกียจตามไปแล้วก็ได้แต่ก็นะเราบอกใน Attention แล้วว่าจะมาอัพตามอารมณ์น่ะ ตอนนี้ก็ใกล้จะสอบปลายภาคแล้วเราคงมาอัพถี่ไม่ได้หรอก เอาเป็นว่าสัปดาห์หน้ามีแต่สอบค่ะอาจจะทิ้งเอาไว้นานพอสมควรเลย(แต่ปกติหล่อนก็ทิ้งนานตลอดไม่ใช่เหรอ?)

สำหรับตอนนี้อาจจะทำให้ชาวคริสต์ที่ผ่านมานี้โกรธไม่พอใจเนื้อหาตอนนี้ก็ได้ดังนั้นหากผู้ที่นับถือศาสนาคริสต์คนใดไม่ชอบในเนื้อหาก็ขออภัยด้วยค่ะที่เราเขียนไปแบบนั้นเพราะบทตัวละครของมิไฮนซ์เองค่ะ หลังจากที่อิมิเลียตายทุกสิ่งทุกอย่างที่มิไฮนซ์เคยศรัทธามันพังทลายลงมาอย่างย่อยยับไม่เป็นชิ้นดี มิไฮนซ์เชื่อว่าพระผู้เป็นเจ้านั้นไม่หยุดรักต่อผู้ที่มีศรัทธาในตัวพระองค์ แต่สุดท้ายคนที่มีศรัทธาอย่างอิมิเลียก็ตายได้อย่างโหดร้ายทารุณเกินกว่ามนุษย์คนหนึ่งจะรับได้ทั้งที่อิมิเลียเป็นผู้บริสุทธิ์คนหนึ่ง เป็นแค่เหยื่อถูกหลอกใช้เท่านั้น มันเลยทำให้มิไฮนซ์เกิดเสื่อมศรัทธาค่ะ เราไม่ได้มีเจตนาลบหลู่แต่อย่างใดทั้งสิ้น 

สำหรับผู้ไม่พอใจสามารถเลิก Fav. ก็ได้เราไม่ห้ามเพราะมันเป็นสิทธิ์ของผู้อ่านแต่ขออย่าคอมเม้นต์อะไรในเชิงลบใส่เราหรือเรียกง่ายๆ ว่าคอมเม้นต์ด่าเราเลยนะคะ เราเชื่อว่าผู้อ่านที่หลงเข้ามามีวิจารณญาณและเหตุผลพอที่จะไม่หยาบใส่ถ้ามันไม่จำเป็นถึงหรือยังไม่ถึงขีดสุดดังนั้นกรุณาพูดคุยกันดีๆ นะคะเราไม่อยากให้มีมลพิษทางภาษาอยู่ในฟิคเราค่ะ

สุดท้ายนี้ก็ราตรีสวัสดิ์ค่ะ จะพยายามมาอัพต่อให้ได้ก็แล้วกัน ^^

 

TB