คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #70 : ตอนที่ 6 Sword of Adam
ตอนที่ 6 Sword of Adam
การประชุมระหว่างเจ้าหน้าที่ SA และนักเรียนดำเนินไปได้อย่างราบรื่น ทั้งสองฝ่ายเข้าใจเนื้อหาต่างๆ ได้ดี
เมื่อเวลาผ่านไปได้พักหนึ่ง 'บี' หญิงสาวนักเรียนของโรงเรียนหลักเขตที่เจ็ดได้เข้ามาภายในห้อง ชุดนักเรียนแบบพิธีการของเธอสร้างความสงสัยให้ทุกคน ทว่านั่นไม่ใช่เรื่องที่สำคัญในตอนนี้
เนื้อหาส่วนใหญ่บรรยายถึงเหตุการณ์ที่ได้เกิดขึ้นไปแล้ว และกำลังจะเกิด รวมถึงแนวทางการปฏิบัติหน้าที่ของเจ้าหน้าที่ SA
ในตอนนี้เรื่องของเหล่านักรบ ไม่ว่าจะเป็นปีศาจหรือนางฟ้าดูจะไม่ใช่เรื่องด่วน เมื่อมองออกไปยังหน้าสำนักงาน กลุ่มผู้ชุมนุมเป็นคำตอบที่ชัดเจน
เมื่อเป็นปัญหาเกี่ยวกับผู้คน หน่วยงานใน SA ส่วนใหญ่ต่างรับมือได้ไม่เหมาะสม ทั้งยังถูกลากเข้าไปข้องเกี่ยวกับฝ่ายการเมือง นักเรียนที่ทำงานให้กับหน่วย SA จึงได้รับคำสั่งให้พักงานเป็นการชั่วคราว
เกรบ ผู้ก่อตั้งสำนักงานย้ำเตือนแก่นักเรียนทุกคน ห้ามยุ่งเกี่ยวกับงานของ SA อย่างจริงจัง จนทุกคนภายในห้องรู้สึกได้ถึงแรงกดดัน
หลังจากสิ้นสุดการประชุม ซึ่งเป็นเวลาก่อนเที่ยง ธาราเจ้าหน้าที่ SA เสนอว่าจะเลี้ยงมื้อกลางวัน เหล่านักเรียนเองก็ตกลง
มีเรื่องราวมากมายที่พวกเขาจะต้องแลกเปลี่ยนข้อมูลกันอีกมาก ทว่า คาระกลับต้องปฏิเสธคำเชิญนั้น เขาเดินออกจากห้องไปเงียบๆ แม้แต่ใบว่านก็แทบไม่รู้ตัว
"..."
คาระยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหู รอฟังเสียงปลายสายจากเบอร์ที่ไม่คุ้นตา
"คาระ..."
เพียงแค่เสียงเรียกที่หนาวเย็นนั้น เขาก็แทบจะทำโทรศัพท์หลุดจากมือ มันเป็นเสียงที่เขาไม่คาดคิดว่าจะได้ยิน
เธอติดต่อมาหาเขาได้อย่างไร ผ่านเครื่องมือการสื่สารในปัจจุบัน เป็นเหตุการณ์ที่เขาไม่คาดคิดมาก่อน
เมื่อคาระวางสาย เขาได้มุ่งหน้าตรงไปยังจุดหมายในทันทีอย่างร้อนรน โดยไม่ได้สังเกตเห็นถึงผู้ที่กำลังติดตามเขาไป
โถงกลางของอาสนวิหารยังคงเงียบเชียบ ไร้ซึ่งวี่แววของผู้คน เสียงรองเท้ากระทบพื้นดังกึกก้องสะท้อนขึ้นไปบนเพดาน จนกระทั่งมีเสียงแทรกขึ้น
"จะไปหาเธอ...จริงๆ หรอ"
เสียงหญิงสาวกล่าวถามคาระ
คาระหยุดก้าวเดินในทันที เขาไม่ได้หันกลับไปหาต้นเสียง เพราะเขารู้ดีอยู่แล้วว่าเสียงนั้นเป็นใคร
"อืม"
"ไม่รู้สึกเจ็บบ้างเลยหรอไง ที่ต้องฝืนพยายามขนาดนั้น"
"ไม่หรอก ชินแล้วล่ะ ไม่เป็นอะไร อย่าห่วงเลย หัวใจของฉันมันแข็งแกร่งนะ"
เธอเดินเข้ามาใกล้กับคาระ เสียงลมหายใจหอบถี่ของเธอแฝงไปด้วยความรู้สึกอันหลากหลาย
"ชินแล้วหรอ!...แปลว่า หัวใจของนายมันแตกสลายไปแล้วไม่ใช่รึไง"
แขนของคาระถูกมืออันบอบบางดึงทำให้ตัวเขาหมุนกลับไปหาเธอ
ใบหน้าที่แดงเรื่อ แววตาที่ส่องประกายระยิบระยับเพราะของเหลวใส ชุดพิธีการดูเข้ากันกับมนตร์เสน่ห์ภายในโบสถ์ที่ทำให้เธอดูสง่างาม จนคาระแทบจำเธอไม่ได้
"บี..."
มือของเธอกระชับแน่นราวกับไม่อยากปล่อยให้คาระไปไหนอีก
"ขอโทษด้วยนะ"
คาระกล่าวคำนั้นอย่างแผ่วเบา ทว่ามันกลับดังก้องสำหรับบี
เธอปล่อยมือจากตัวเขา ใบหน้าของเธอก้มต่ำลงเล็กน้อยด้วยความผิดหวัง
คาระเห็นดังนั้นจึงทำตัวไม่ถูก เขาฝืนใจใจหันหลังให้บี และก้าวเดินต่อไปโดยไม่หันกลับมามองเธออีก
เสียงบานประตูดังขึ้น มันเปิดออกและปิดลงแทบจะทันที
ภายในวิหารกลับมาเงียบอีกครั้ง
ตึง!!
เสียงส้นรองเท้ากระแทกกับพื้นดังสะท้อนกับผนังและเพดานของวิหาร จนเสียงค่อยๆ ห่างออกไป
"อยากจะพูดซ้ำเติมอะไรก็ตามใจ แต่ฉันจะไม่ยอมปล่อยเขา..."
หญิงสาวในเครื่องแบบนักเรียนปกติ เผยตัวออกจากด้านหลังของเสาอาคาร ดวงตาที่เย็นชาภายใต้กรอบแว่นสีดำนั้นสงบนิ่งจนรู้สึกเย็นเยือก
"ไม่ทำแบบนั้นหรอก..." น้ำเสียงของเธอยังคงเย็นชา
"ถ้าอย่างนั้น ตามมาเพื่ออะไร"
"แค่เฝ้ามองอัศวินของฉัน"
บีสะดุ้งตัวในทันทีที่นักเรียนหญิงสาวกล่าวจบ แสงสว่างที่ลอดเข้ามาตามหน้าต่างค่อยๆ สลัวลง บรรยากาศภายในเริ่มอึดอัดมากยิ่งขึ้น
"อย่าบอกนะ..."
บีหันกลับไปหานักเรียนคนนั้น ทว่าเธอกลับไม่ใช่นักเรียนอีกต่อไป
ชุดเดรสยาว และผ้าคลุมหน้าคล้ายกับชุดเจ้าสาวในพิธีแต่งงานพลิ้วไหวตามการเคลื่อนไหวของเธอ แต่มันกลับดูน่าขนลุกเพราะมันเป็นสีดำทั้งหมด
พลังเวทสีม่วงอ่อนยิงไปที่เจ้าสาวชุดดำ มันระเบิดกลางอากาศก่อนถึงตัวเธอ
"นี่ไม่ใช่พลังที่แท้จริงของเจ้า ในนี้จะไม่มีใครสัมผัสถึงพลังได้ โจมตีได้เต็มที่ หากเจ้าต้องการ"
บีขบฟันแน่นขณะจ้องมองไปยังร่างหญิงสาวที่ลอยขึ้นเหนือพื้นเล็กน้อย
"คลาร่า"
"บี...ฮิๆๆๆ" เสียงหัวเราะด้วยเสียงที่เย็นเยือกและก้องกังวาน
"เจ้ามาที่นี่ได้อย่างไร ต้องการอะไร" บีตั้งท่าพร้อมรับการโจมตี
"ในตอนนี้ ข้าเพียงแค่เฝ้ามองเท่านั้น ไม่ต้องกังวลไป"
"เพราะอะไรถึงมาบอกข้า ซ่อนตัวไปเงียบๆ ก็ดีอยู่แล้ว"
"ฮิๆๆ"
คลาร่าเข้ามาปรากฏตัวต่อหน้าบีในระยะประชิด ทำให้บีตั้งตัวไม่ทันผงะถอยหลังไปพร้อมทั้งซัดพลังเวทออกไปตรงหน้าโดยทันที
พลังเวทสลายไปในอากาศโดยที่ไม่โดนใครเลยแม้แต่น้อย คลาร่าหายตัวไปอีกครั้งหนึ่ง
"ข้าชื่นชมจิตวิญญาณของเจ้า แต่ก็ไม่ได้สนับสนุนสิ่งที่เจ้ากำลังจะทำ"
เสียงของเธอดังก้อง แต่ไม่ปรากฏตัวออกมาให้บีเห็น
บีหันมองไปรอบตัวเพื่อมองหาคลาร่า เม็ดเหงื่อเริ่มปรากฏบนใบหน้าของเธอ
"ยิ่งคิระใช้พลังมากเพียงใด นั่นก็ยิ่งทำให้ข้าแข็งแกร่งขึ้น"
"เผยตัวออกมา ราชินีแห่งความมืด"
"ขอตัวก่อน"
อากาศภายในวิหารกลับมาโปร่งโล่งสบายอีกครั้ง แสงแดดที่ลอดเข้ามาสว่างเหมือนดั่งเดิม
เหลือเพียงบีเพียงคนเดียวที่อยู่ภายในโบสถ์ ไม่มีใครหรืออะไรอยู่ในนั้นอีกแม้แต่แมลงสักตัวเดียว
วาเลนไทน์ดูเหม่อลอยหลังจากออกจากห้องประชุม ผมสีบลอนด์ทองของเธอดูยุ่งกว่าปกติเล็กน้อย
"ว้าย!"
เธอสะดุ้งโหยงด้วยความตกใจ และเอนตัวออกห่างจากกระป๋องโคล่าที่เย็นเฉียบหลังจากที่มันสัมผัสแก้มของเธอ
"โอ้ ขอโทษที ไม่นึกว่าจะตกใจขนาดนั้น"
คิระที่ยื่นโคล่าให้กล่าวพร้อมกับใบหน้าที่ดูสนุก
วาเลนไทน์เอามือปิดปากตัวเองหลังจากเผลอร้องเสียงหลง ใบหน้าของเธอแดงเรื่อแต่สายตาที่มองคิระนั้นทำให้เขาตัวลีบเลยทีเดียว
"ป...เป็นอะไรหรือเปล่า"
คิระนั่งลงข้างวาเลนไทน์บนม้านั่งตามทางเดินภายในอาคาร เขาเปิดกระป๋องโคล่าและยื่นให้เธอ แต่เธอยังไม่หายโกรธจึงหยิบโคล่าไปจากมือเขาจนเกือบจะเหมือนการกระชาก
"ช่วงหลังในห้องประชุม เจ้าเป็นอะไรไป ดูเหมือนหงุดหงิด"
"ดูเหมือนงั้นหรือ ใช่เลยต่างหาก"
"เรื่องอะไรกันล่ะ"
"หลายเรื่อง"
คิระอยากจะถามให้ละเอียดมากขึ้น ทว่าอีกใจหนึ่งก็อยากให้เวลาเธอ
เมื่อวาเลนไทน์ดื่มโคล่าหมด คิระจำนำกระป๋องไปทิ้งให้ แต่ในตอนนั้นเธอก็เริ่มพูด
"เรื่องของเฟสและทาราลิม ข้าไม่อยากให้กักกันนานกว่านี้ มันจะยิ่งอันตรายขึ้น"
"อืม SA ก็คิดแบบนั้น" คิระครุ่นคิดครู่หนึ่ง "ข้าจะลองพูดคุยกับทาราลิมอีกครั้ง"
วาเลนไทน์นั่งฟังคำตอบเงียบๆ
"อย่ากังวลเลย ข้าต้องช่วยทั้งสองได้แน่"
"อืม"
เธอหันมายิ้มให้คิระเล็กน้อย รู้สึกโล่งใจ แต่ได้ไม่นานนัก
"เกลซี เธอยังเป็นอันตราย แม้ว่าข้าจะทำให้เธออ่อนแอลงแล้วก็ตาม"
"จะกำชับหน่วยรักษาความปลอดภัยให้แน่นอน"
วาเลนไทน์นิ่งเงียบลงไปอีกครั้ง และคิระก็ตั้งตารออย่างจดจ่อ จนกระทั่งวาเลนไทน์กล่าวต่อ
"ไพน์ นักเรียนหญิงที่เรียนห้องเดียวกันกับคาระ ข้ารู้สึกกังวล"
"เธอเป็นเพื่อนสนิทของเฟส และเธอคงมองเห็นพลังของพวกเรา"
"สายตาของเธอ ข้ารู้สึกคุ้นเคย ทว่ากลับนึกไม่ออก"
"อาจจะเคยเจอกันมาก่อนงั้นหรือ"
"อาจจะ สายตานั้นเวลาจ้องมองเจ้า มันทำให้ข้ารู้สึก..."
วาเลนไทน์หันไปทางคิระ สายตาของทั้งสองผสานกันอย่างพอดี คิระตั้งใจรอฟังอย่างมากจนทำให้เขาดูเหมือนเด็กหนุ่มที่รอคำตอบบางอย่างจากหญิงสาว นั่นทำให้เธอใจเต้นจนใบหน้าแดงระเรื่ออีกครั้ง
"รู้สึกอะไรหรือ" คิระถาม
"ไม่มีอะไร มีเรื่องอื่นอีกที่ข้ากังวล"
ระหว่างที่ทั้งสองกำลังคุยกัน นักเรียนหญิงสาวอีกคนเดินมาทางพวกเขาและรายงานข้อมูลในทันที
"หน่วยข่าวกรองของ SA พึ่งรายงานเข้ามาค่ะ ให้เฝ้าระวังเขตที่ห้าค่ะ"
เธอมีกระบนใบหน้าที่แก้มทั้งสองข้าง สายตาหลังเลนส์แว่นดูไร้อารมณ์
"เพราะอะไรหรือ" วาเลนไทน์ถาม
"ตามรายงานบอกว่า เขตที่ห้าเป็นพื้นที่ที่ถูกละเลย เนื่องจากเป็นส่วนที่ไม่สำคัญเลย ทว่าการโจมตีของไททันในครั้งก่อนก็เข้ามาจากทางเขตที่ห้าค่ะ จนถึงตอนนี้การเฝ้าระวังทางเขตนี้ก็ยังต่ำ มีแต่หน่วยข่าวกรองไม่กี่คน"
"ความจริงแล้วแถวนั้นไม่ได้มีแค่ไอวี่คนเดียวหรอกนะ" คิระเสริม "แม้ว่าเธอจะไม่ได้ยุ่งเกี่ยวก็ตาม หน่วยลาดตระเวนของนักรบปีศาจมักใช้เขตนั้นมากกว่า"
"จะขอให้พวกนั้นช่วยหรือ" วาเลนไทน์ถาม
"ต้องลองดูแล้วล่ะ"
"ให้รายงานกลับไปไหมคะ"
"ยังก่อน ขอบใจมาก รูท"
"ยินดีค่ะ"
รูทยังคงยืนอยู่ที่เดิม เธอพยายามจะพูดบางอย่าง แต่ก็หยุดไว้
"มีอะไรอยากถามหรือเปล่า" วาเลนไทน์ถาม
"เอ่อ...ให้พวกเราพักจากงาน จะดีหรือคะ"
"ไม่ต้องห่วง ยังมีคนคุ้มกันพวกเจ้า..."
"ไม่ใช่ค่ะ...พวกคุณจะต้องทำงานมากขึ้น..."
"เราทราบดี" คิระมีสีหน้าจริงจังมากขึ้น "แต่การรับมือกับเหล่านักรบหรือจอมมารง่ายกว่าการเมือง พวกเจ้าจะถูกพวกเขาบดขยี้ด้วยคำพูด คำลวง โดยไม่มีโอกาสได้แก้ตัวหรือตอบโต้"
รูททำได้เพียงยอมรับความจริงนั้น ขณะที่ผู้ชุมนุมที่ด้านหน้าสำนักงานเริ่มกล่าวโจมตีด้วยเครื่องขยายเสียงอีกครั้ง
หลังจากที่เจ้าหน้าที่หนุ่มได้นำนักเรียนไปที่โรงอาหารเรียบร้อยแล้ว เขายังมีสิ่งที่ต้องทำเพิ่มเติม แม้ว่าเจ้าหน้าที่ระดับสูงไม่จำเป็นต้องทำแล้วก็ตาม แต่เขาก็ยังชื่นชอบการออกมาทำงานภาคสนาม
"หัวหน้าธารา ออกมาทำอะไรที่นี่ครับ"
เจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยหน้าอาคารตะโกนถามแข่งกับเครื่องขยายเสียง
"ตรวจความเรียบร้อย มีอะไรน่าเป็นห่วงไหม"
"ไม่มีครับ เจ้าหน้าที่นอกเครื่องแบบมาถึงแล้ว รอบนอกหน่วยควบคุมฝูงชนเองก็เริ่มตั้งด่านสกัด"
"รายงานสถานการณ์เข้ามาตลอดนะ"
"รับทราบครับ"
ธาราใช้เวลาตรวจความเรียบร้อยด้านหน้าสำนักงานไม่นาน เขาก็ต้องกลับไปที่วอร์รูมเพื่อประสานงานกับนิลกาฬซึ่งเป็นฝ่ายทหาร
โดยในห้องนี้มี มูลา ชายผู้มีใบหน้ายิ้มแย้มตลอดเวลา เป็นคนจากบริษัทฟอร์ราคอยให้การช่วยเหลือ
"ตั้งแต่การรบที่บางกอกเก่า พวกไททันก็ไม่โผล่หัวออกมาอีกเลย" นิลกาฬกล่าว
"หัวหน้าของพวกมันถูกเราจับอยู่ คงจะทำอะไรไม่ได้ นอกจากจะมาชิงตัวออกไป" ธาราออกความเห็น
"เธอใช่หัวหน้าจริงๆ หรือครับ" มูลาที่สับกองไพ่เล่นกล่าวขัด
"เรายังไม่มีข้อมูลเพิ่มเติมอะไรเลย จนมีคนออกมาประท้วงนี่แหละ" นิลกาฬทิ้งตัวลงบนเก้าอี้
"แถมยังมีข่าวลือเรื่องหัวรบนิวเคลียร์ที่เข้ามาภายในประเทศอีก เราไม่มีข้อมูลอะไรเลย"
"ถึงแม้ฟอร์ราจะขายอาวุธให้รัฐบาล แต่เราจะไม่ยุ่งกับของที่อันตรายแบบนั้นนะครับ" มูลาพูดแทนบริษัท
"แต่ดันมีหลักฐานว่าอยู่ในโกดังของวิโอเล่ มีหวังโดนแทรกแซงแหง"
มูลาหยุดสับไพ่ในทันที แม้ใบหน้าจะยังคงยิ้ม ทว่าน้ำเสียงของเขาดูเรียบขึ้นจนเกือบแข็ง
"เราพยายามที่จะตามหาข้อเท็จจริงอย่างหนักครับ ท่านฟอร์ราทาบถึงผลกระทบของมันดี"
ธาราสัมผัสได้ถึงความตึงเครียดจึงพยายามเปลี่ยนประเด็น
"เรามาตามเรื่องคลิปหลุดก่อนดีกว่าครับ ไม่อย่างนั้นเราโดนยุบจริงๆ แน่"
นิลกาฬ และมูลาเห็นพ้องด้วย ทั้งสามจึงเร่งประสานข้อมูลจากส่วนต่างๆ และส่งเจ้าหน้าที่ปฏิบัติงานออกไปในทันที
"ให้ Romeo 90 ออกไปทำภารกิจตามชายแดนแบบนั้นจะดีหรอครับ" ธาราถามนิลกาฬ
"เรื่องนี้ไม่อยู่ในขอบเขตของพวกเขา ถึงอย่างนั้นตามชายแดนนี่แหละ ตัวดีเลย" นิลกาฬกล่าว
หน่วยตำรวจคอมมานโดใช้แท่งเหล็กกระทุ้งบานประตูให้เปิดออกภายในครั้งเดียว ก่อนที่จะจู่โจมเข้าไปในบ้านอย่างรวดเร็ว
ซอกมุมต่างๆ ภายในถูกตรวจสอบทั้งหมดอย่างรวดเร็ว จนมาถึงห้องหนึ่งที่เต็มไปด้วยคอมพิวเตอร์มากมาย
ชายที่นั่งอยู่บนเก้าอี้อยู่ก่อนนั้น ยังคงคงนั่งนิ่งไม่ไหวติง
"นี่เจ้าหน้าที่ตำรวจ! ยกมือขึ้น"
ปลายกระบอกปืนกลมือหันไปยังชายบนเก้าอี้ และมันพร้อมที่จะส่งกระสุนออกมาทันทีที่มีการขัดขืน
"เขาตายแล้ว กระสุนเข้าที่หัวหนึ่งนัด ทะลุออกด้านหน้า"
"ให้ตายสิ เราช้าไป"
หน่วยคอมมานโดลดปืนลง เจ้าหน้าที่ตำรวจคนหนึ่งในชุดสูทเนียบเดินเข้ามาภายในห้องทีหลัง
เขาล้วงมือที่ใส่ถุงมือยางเข้าไปในกระเป๋าเสื้อของผู้ตาย คว้าโทรศัพท์มือถือออกมาแล้วเปิดดูภายใน ค้นหาข้อมูลบางอย่าง
เมื่อดูเสร็จเรียบร้อย เขานำโทรศัพท์นั้นใส่ลงในซองพลาสติกใส ก่อนที่จะเดินดูสิ่งของภายในห้องต่อไป
"ถ้าหากคลิปถูกปล่อยจากที่นี่จริง มันควรจะมีสิ่งที่ฉันตามหาสิ"
หลังจากที่มองไปรอบๆ เขาได้สะดุดตากับบางสิ่งบนโต๊ะตรงหน้า บางสิ่งเปรอะเปื้อนไปด้วยรอยเลือดสีคล้ำ
"เจอแล้ว"
เขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและโทรหาใครบางคนทันที
"ทุกนออกจากห้องไปก่อน"
"รับทราบ"
หน่วยคอมมานโดทยอยเดินออกจากห้องไป
"ติดต่อ นิลกาฬ ศูนย์ประสานงานให้ที"
เป็นเวลาครู่หนึ่งที่เขารอให้ปลายสายรับ
"ฉันเจอของดีจากคนที่ปล่อยคลิปด้วย......ใช่"
รอยยิ้มปรากฏบนใบหน้าเขาอย่างเด่นชัดด้วยความตื่นเต้น
"ไททันเป็นของนาย..."
"แต่นักการเมืองน่ะ...เป็นของ Romeo Juliet"
ความคิดเห็น