คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2
“นี่เคียวยะ แกมีเรื่องอะไรกับเจ้าหัวดำคนนั้นหรอ”
“เปล่า”
“จะเปล่าอะไรเล่า ก็ฉันเห็นแกจ้องมันตาเขียวเลยไม่ใช่?”
“แกเห็นตอนไหน ฉันหันหลังให้แกอยู่”
ฮิบาริสวนขึ้นมาทำเอาโกคุเดระที่จะถามต่อชะงักไปเลย แล้วเจ้าตัวก็สะบัดหัวทีหนึ่งแล้วตั้งคำถามขึ้นมาใหม่ โดยมีสายตาสนใจของสึนะและมุคุโร่จ้องอยู่ด้วย
“เออนั้นแหละ ตอนแกหันมาฉันก็เห็นแล้วกันละว่ามันกรุ่น ๆ อยู่นะ เอาเป็นว่า แกบอกพวกฉันมานะว่ามีเรื่องอะไรกับเจ้านั้น”
“ไม่มีอะไร”
“จะไม่มีได้ยังไงเล่า”
สึนะที่ทนไม่ไหวตะโกนถามเสียงดัง ทำเอาทั้งโต๊ะสะดุ้งแม้เว้นแม้แต่ฮิบาริ แต่ก็นะ คนซึน ๆ แบบนี้มีหรือจะไหลต่อไปไม่ได้ ยิ่งซึนมากเท่าไหร่ก็ยิ่งปากไม่ตรงกับใจมากเท่านั้นแหละ
“จะคิดยังไงก็ตามใจ ฉันจะไปเข้าห้องเรียน”
ว่าจบร่างบางก็ลุกขึ้นเดินจากไป ทิ้งให้อีกสามที่นั่งรอฟังอ้าปากค้างแล้วรีบเก็บของวิ่งตามไปอีกที โดยที่มุคุโร่เองก็ไม่ปล่อยให้เรื่องนี้เงียบหายไป พอวิ่งไปถึงตัวคนตอบปุ๊บ เขาก็ถามขึ้นมาอีก
“นี่ สรุปแล้วแกมีเรื่องอะไรกับเจ้าหัวดำนั้นนะเคียวยะ”
“ก็บอกว่าเปล่าไง”
ฮิบาริตวัดสายตามองคนตาสองสี ทรงผมประหลาดด้วยความไม่พอใจก่อนจะสะบัดหน้าไปอีกทาง ทำให้เจอเข้ากับสายตาคาดคั้นสีเขียวและน้ำตาลที่ส่งมา
“ไปพร้อมใจกันทำเรื่องอื่นเถอะ ไม่ต้องมาส่งสายตาแบบนั้นให้ฉัน บอกว่าเปล่าก็คือเปล่า”
โกคุเดระทำหน้าขัดใจนิด ก่อนจะกระฟัดกระเฟียดเดินกระแทกเท้าปึ้ง ๆ ไปทางห้องเรียน ฮิบาริขำออกมานิดกับท่าทางของเพื่อนสนิท ซึ่งอีกสองคนที่เหลือตอนนี้ก็มีอาการไม่ต่างกันหนัก ติดแค่ว่าเจ้าสองคนที่เหลือนี่มันแมน ๆ ก็เลยไม่ได้กระแทกเท้าไปแบบคนสวยอย่างโกคุเดระที่รูปร่างผอมบางอย่างกับผู้หญิง ซึ่งนั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากเขานัก หรือเรียกได้ว่าตัวเท่ากันนั้นแหละ ส่วนอีกสองคนมันสูงล้ำ กำยำ กันอยู่แล้ว สูงกว่าเขากับเจ้าหัวขาวเป็นฝ่ามือเลย...แล้วก็ที่เขาแซวไปเมื้อกี้นั้นมันก็เป็นเรื่องในกลุ่ม
มีอยู่ครั้งหนึ่ง โกคุเดระทะเลาะกับพี่สาวแล้วไปขอนอนกับสึนะ พอพี่สาวไปตามกับบ้านเจ้านั้นก็บอกว่านี่เป็นแฟนตัวเอง เพราะงั้นก็จะอยู่ที่นี่ไม่ไปไหนเด็ดขาด แล้วเจ้าสึนะก็ดันไม่ท้วงอะไรขึ้นมาด้วย แต่พอโดนพี่สาวง้อเข้า ๆ ก็ใจอ่อนยอมกลับบ้านไป พวกเขาถึงได้แซวกันสนุกปากว่าสองคนนี้เป็นฮันนี่กับดาร์ลิ้งค์กัน ซึ่งรูปร่างก็สมกับเป็นคู่กันดี หนึ่งสูงกำยำ อีกหนึ่งก็ผอมบางน่าถนุถนอม
“ฮิบาริ”
“อะไร”
“ขานครูนะ ให้มันมีหางเสียงหน่อย”
ฮิบาริจ้องตอบนัยต์ตาสีฟ้าที่มองมาอย่างดุ ๆ ก่อนจะสะบัดหน้าไปทางอื่นเหมือนไม่สนใจ แต่ที่จริงแล้ว เพราะมองมากใจก็เต้นมากต่างหากไม่ใช่อะไรหรอก
“ฮิบาริ”
อเลาดิลงเสียงหนักขึ้นเมื่อเห็นคนโดนเรียกเมื่อกี้สะบัดหน้าหนีไปทางอื่น ถึงจะรู้ว่าร้ายแต่จะยังไงก็น่าจะต้องให้เกียรติคนอื่นบ้าง ถึงจะเป็นคุณหนูจากตระกลูใหญ่ แต่จะยังไงก็ต้องเรียนเรื่องมารยาทการเข้าสังคม
“อะไร”
ฮิบาริเองเมื่อเห็นอีกฝ่ายลงเสียงหนัก ตัวเองก็ขานกลับไปเสียงแข็งเหมือนกัน ก่อนที่นัยต์สองสีจะสบมองกันอย่างไม่มีใครยอมใคร จนกระทั้งมุคุโร่ต้องท้วงขึ้นมา
“อาจารย์ครับ เสียเวลามากแล้วละ”
นัยน์ตาสีฟ้าสวยตวัดมองคนที่ท้วงขึ้นมาทันที ซึ่งคนตาสองสีนั้นก็มองตอบกลับมาแบบไม่ลดละเช่นกัน อเลาดิเลยสูดลมหายใจเข้าลึก ๆ แล้วพูดตัดบทด้วยไม่อยากจะต่อความอีก
“ฮิบาริ ออกมาแก้โจทย์หน้ากระดาน”
“ตอบเลยก็ได้ โจทย์หมู ๆ แบบนั้น ไม่ต้องใช้เวลาคิดหรอก”
“บอกให้ออกมาเขียน”
“อะ...ชิ”
ร่างบางผมดำสบถออกมานิดเมื่อคนผมสีฟางลงเสียงหนักกว่าตอนก่อนหน้า เจ้าตัวเลยจำใจเดินออกไปแก้โจทย์ที่เขียนไว้บนกระดานแบบไม่ต้องหยุดคิดเหมือนที่พูดออกไปเมื่อกี้แล้วตั้งท่าจะเดินกลับที่นั่งทันที
“ใครบอกให้เข้าไปนั่ง”
“หืม?”
“ฉันยังไม่ได้บอกให้เข้าไปนั่ง มายืนตรงนี้”
ฮิบาริมองหน้าอีกฝ่ายอย่างไม่พอใจ แต่ก็ยอมเดินเข้าไปหาแล้วแสยะยิ้มให้ ดวงตาสีนิลสวยไล่มองคนตัวสูงกว่าแล้วเอ่ยคำพูดเสียงเบา กระซิบให้ได้ยินกันแค่สองคนเมื่อเดินไปถึงตัวคุณครูคนสวย
“อาจารย์...อยากลองดีกับผมงั้นสินะ”
อเลาดิขมวดคิ้วก่อนจะก้มมองเจ้าลูกศิษย์ตัวดีที่ยังเงยหน้าฉีกยิ้มให้เขาอยู่ แต่คิดว่าคนอย่างเขาจะกลัวแค่การข่มขู่จากลูกศิษย์หรือไงกัน ไม่รู้หรอกหรอว่าก่อนจะย้ายมาญี่ปุ่นนะ...เขาปราบเด็กพยศมาตั้งกี่คนแล้ว
“งั้นมาดูกันไหมละ”
“.....”
“ว่าใครจะทนได้มากกว่ากัน”
“หึ...อาจารย์ท้าผมเองนะ”
ฮิบาริขยับยิ้มชอบใจ ที่ผ่านมามีแต่พวกที่พอโดนเขาขู่หน่อยก็วิ่งหางจุกตูดไปขอย้ายห้องจากอาจารย์ใหญ่หน้าโหดคนนั้นซะแล้ว ยังไม่เคยมีใครกล้ามาท้าเขาแบบนี้...หึ ๆ แบบนี้ก็พอจะมีค่าควรแก่การให้เขาสนใจขึ้นมาอีกนิดแล้วสิ
“วันนี้เธอยืนเรียนอยู่ข้าง ๆ ครูนี่แหละ ฮิบาริ”
“ได้ตามนั้นครับ”
อเลาดิมองเด็กผมดำที่ยิ้มกว้างให้เขาไม่หยุด เท่าที่เห็น ปกติเด็กคนนี้จะไม่ชอบยิ้ม แถมยังเป็นคนหยิ่ง ที่ยิ้มไม่หุบแบบนี้แสดงว่าคิดอะไรไว้แล้วสินะ
ฮิบาริยิ้มให้อาจารย์คนใหม่ไม่หยุด แถมยังกว้างขึ้นเรื่อย ๆ อีกด้วย แต่พอเห็นว่าอีกฝ่ายหันไปมองหนังสือที่จะต้องใช้เรียนต่อเจ้าตัวก็หันไปมองเพื่อนสนิทอีกสามคนทันที พวกนั้นขยับยิ้ม แล้วจากนั้นการลงมือก็เริ่มขึ้น
“อะ...”
อเลาดิร้องอุทานขึ้นก่อนจะผงะห่างจากโต๊ะตัวเองมา ยกมือขยี้ตาแล้วลองมองใหม่ ซึ่งคราวนี้ไม่เห็นอะไรอยู่อีกแล้ว เจ้าตัวหันไปมองเจ้าเด็กผมดำที่ยังคงยิ้มให้เขาเหมือนเดิม ซึ่งนั้นก็เป็นเครื่องชี้ชัดได้แล้วว่านี่ก็คือฝีมือของเจ้าเด็กห้องนี้...ในเมื่อเมื่อกี้มันมี ‘หัวกะโหลก’ โผล่ออกมาตอนที่เขาเปิดลิ้นชักนะสิ
“คึหึหึ อาจารย์คนใหม่ของเราหัวแข็งหน้าดูนะ เจอหัวกะโหลกเชียวน่า แต่ไม่ยักจะร้องเหมือนคนอื่นแหะ”
มุคุโร่พูดขึ้นมาอย่างเสียดาย ก่อนจะหันไปมองทางหน้าห้องอีกครั้ง เลยเห็นคนร่างบางทำหน้าบอกบุญไม่รับใส่แว็บหนึ่งแล้วหันไปยิ้มให้อาจารย์คนเก่งต่อ
“ดูถ้าจะเคี้ยวยากหน้าดู”
โกคุเดระพูดขึ้นก่อนจะหันไปมองสองคนตรงหน้าห้องที่คุยอะไรกันไม่รู้ แล้วหันกลับมามองเพื่อนสนิทอีกสองคนของตัวเองต่อ แต่ยังไม่ทันได้พูดอะไร เสียงหัวเราะประหลาดก็ดังขัดขึ้นมาซะก่อน
“ชิชิชิ...เล่นอะไรกันไม่มีบอกเลยนะ เจ้าชายก็อยากเล่นบ้างเหมือนกันนะ”
“นั้นสิ me เองก็อยากเล่นเหมือนกัน อาจารย์ บอกกันบ้างสิ”
มุคุโร่มองเจ้าเด็กหัวเขียวที่พูดขึ้นมา เจ้าเด็กนี่ชอบมาให้เขาสอนมายากลแบบที่เขาแสดงให้คนตาฟ้าดูแบบนั้นแหละ แล้วอยู่ ๆ ก็เรียกเขาว่าอาจารย์ซะงั้น
“ฮ่า ๆ ๆ พวกนายทำอะไรกันไม่บอกบ้างเลยนะ”
“ท่านซาวาดะ ผมเองก็อยากเล่นด้วยนะครับ”
สึนะกวาดตามองทุกคนที่เริ่มหันมาหาเขา จริง ๆ พวกเราก็สนิทกันทั้งห้องนั้นแหละ แต่แล้วก็จะมีกลุ่มที่จัดย่อยลงมาอีกเหมือนอย่างพวกเขาสี่คนที่สนิทกันมาก แต่ไม่ว่าจะยังไงส่วนใหญ่พวกเขาก็จะทำอะไรกันเป็นทีมแบบทั้งห้องมากกว่า เพราะงั้นก็...
“หึ ๆ เดี๋ยวได้เล่นสนุกกันทุกคนแน่”
คำพูดของสึนะได้รับรอยยิ้มพอใจจากคนทั้งห้อง ก่อนที่แต่ละคนจะเริ่มคิดแผนการขึ้นมาในหัวว่าจะจัดการกับอาจารย์ที่ปรึกษาคนใหม่ทั้งสองคนยังไงดี
“อย่าคิดว่าของแค่นั้นจะทำอะไรฉันได้นะ...จะเล่นอะไรก็ให้มันมีรสนิยมหน่อย ไม่ใช่มาแบบโบราณขนาดนั้น”
“อ้าว ไม่ชอบหรอกหรอครับ”
ฮิบาริถามกวน ๆ ก่อนจะยืนนิ่ง ๆ เมื่อเหลือบเห็นประกายแสงวิบวับบางอย่าง เจ้าตัวยิ้มชอบใจหลับตานิ่งแล้วเสียงดัง ‘ฉึก’ ก็ตามมา
อเลาดิตวัดมองไปทางที่มีดสั้นลอยมาทันที รอยยิ้มกว้างแบบโรคจิตนิด ๆ คือสิ่งแรกที่เขาเห็น ก่อนจะหันกลับมามองมีดสั้นที่ปักลงบนกระดานห่างจากหน้าเขาไม่ถึงคืบแล้วหันไปมองเจ้าคนที่ปามาใหม่
“เบลเฟกอล”
“ชิชิชิ มีอะไรครับผม”
“ใครอนุญาตให้เธอนำอาวุธเข้ามาในโรงเรียน”
“ชิชิชิ ก็ทุกคนนั้นแหละ ไม่เห็นจะมีใครว่าเจ้าชายสักคน”
“ก็ตอนนี้ฉันกำลังว่าเธออยู่”
“เอ๋??”
เบลทำหน้างง ๆ ใส่อาจารย์ที่ยืนอยู่หน้าห้อง ก่อนจะหันไปถามสึนะด้วยเสียงใสซื่อว่า...
“ชิชิชิ แล้วนี่เจ้าชายทำอะไรผิดกันเนี่ย”
“ไม่ผิดเลยสักนิด”
อเลาดิหลับตานิ่ง ข่มอารมณ์ที่ชัดจะเดือดปุด ๆ กับเจ้าเด็กห้องนี้ แล้วเอ่ยถามเสียงเย็นจนคนที่ยืนอยู่ข้าง ๆ ขยับยิ้มกว้างขึ้นอย่างถูกใจ...นอกจากจะไม่ตกใจแล้วยังกล้าว่าอีกแนะ น่าสนใจจริง ๆ
“กล้าปามีดเฉียดหน้าครูแบบนี้...ยังจะบอกว่าไม่ผิดอีกหรือไง”
“ก็ me เห็นงูกำลังเลื้อยลงมา เลยสะกิดบอกให้เจ้าชายโรคจิตข้าง ๆ ทำอะไรสักอย่าง แล้วการช่วยอาจารย์แบบนั้นมันผิดตรงไหนหรอ”
อเลาดิสะบัดหน้ากลับไปมองทางกระดานที่มีมีดปักอยู่อีกครั้งแล้วก็ต้องเบิกตากว้างอย่างตกใจ เมื่อมีงูเขียวอยู่ตัวหนึ่งโดนปักด้วยมีดสั้นห้อยต่องแต่งอยู่อย่างนั้น มีงูตั้งแต่เมื่อไหร่กัน ก็เมื่อกี้...เจ้าพวกเด็กแสบ
“ชิชิชิ เห็นไหม บอกแล้วว่าเจ้าชายไม่ผิด”
“หึ ๆ ๆ”
อเลาดิเหลือบมองคนที่ขำออกมาด้วยดวงตานิ่งเฉย ทำเอาฮิบาริถึงกับอึ้งจนแทบทำอะไรไม่ถูก...ทำไมต้องมองกันแบบนั้นด้วยละ ก็บอกว่าจะเล่นด้วยไม่ใช่หรือไง ฮิบาริก้มหน้านิ่งหลบซ่อนแววอ่อนไหวที่แสดงออกมาผ่านแววตา แถมยังมีความรู้สึกงอนเล็ก ๆ ปนออกมาด้วย
“ก็บอกว่าจะเล่นกันสักตั้ง ไม่เห็นต้องทำหน้าโกรธเลย”
ร่างบางบ่นกับตัวเองเบา ๆ ทั้งยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้น ทำเอาอเลาดิถอนหายใจออกมาเฮือกหนึ่งใหญ่ ๆ ยืนมือไปแตะไหล่คนตัวเล็กแล้วเอ่ยปากบอกไปซะเลย
“วันนี้ ฉันจะไปเยี่ยมบ้านเธอ”
“เอ๊ะ???”
ฮิบาริเงยหน้ามองอีกฝ่ายงง ๆ แต่เมื่อเห็นว่าใบหน้าดุดันเมื่อครู่แฝงแววอ่อนโยนขึ้นด้วย ก้อนเนื้อด้านในอกมันก็เต้นแรงขึ้นอย่างไม่มีเหตุผล เจ้าตัวเลยพยักหน้ารับแล้วขอตัวไปนั่งที่
“อืม...ผมจะกลับไปนั่งที่”
“เชิญ”
อเลาดิบอกแล้วมองปฎิกิริยาที่แปลกไปของร่างบางของลูกศิษย์ ถึงจะไม่มากเท่าไหร่ แต่ก็ถือว่าแปลกไปละนะ ตอนเดินกลับไปถึงจะดูหยิ่ง ๆ เหมือนเดิมแต่ก็แฝงแววน่ารัก ๆ สมวัยไว้ด้วย
“บ้านใหญ่ดีนี่”
อเลาดิบอกเมื่อเดินมาถึงบ้านของเด็กเจ้าปัญหาที่เขาบอกไว้ว่าจะมาเยี่ยมบ้าน เป็นเรือนญี่ปุ่นหลังใหญ่ที่มีข้าทาสบริวารเยอะที่เดียว ที่บอกว่าเดินมานั้น เดินจริง ๆ นะ ทั้ง ๆ ที่มีรถยนต์ของทางบ้านมารับ แต่เจ้าตัวดันบอกว่าอยากเดินกลับเอง แล้วหันมายักคิ้วกวน ๆ ให้เขาด้วย ซึ่งก็คงจะแกล้งเขาอีกนั้นแหละ ไม่รู้ว่าว่างจนไม่มีอะไรทำหรือไง ถึงได้คอยแกล้งคนอื่นเขาเล่นแบบนี้
“เข้าไปข้างในเถอะ”
ฮิบาริบอกก่อนจะพาคนร่างสูงโปร่งที่เดินตามมาเข้าไปข้างใน ตลอดทางที่เดินผ่าน เหล่าคนใช้ก็จะคอยก้มหัวให้จนอเลาดิที่เพิ่งเคยเจอแบบนี้ถึงกับทำหน้าไม่ถูกไปเหมือนกัน ต่างกับคนร่างเล็กที่เดินเชิดหน้าขึ้นอย่างทระนงตัว ไม่แม้แต่จะชายตามองใครทั้งนั้น ซึ่งท่าทางแบบนั้นสร้างความสงสัยให้อเลาดิไม่น้อย
“เท็ตสึ วันนี้จะมีแขกทานข้าวเย็นด้วย ไปแจ้งท่านพ่อที”
อเลาดิยิ่งมองการกระทำของลูกศิษย์ก็ยิ่งแปลกใจ ไม่ใช่ว่าเขาจะรู้ดีหรอกนะว่าคน ๆ นี้เป็นยังไง แต่เขาว่าการกระทำแบบนี้มันดูฝืน ๆ ยังไงชอบกล ถึงตอนอยู่ที่โรงเรียนจะดูร้ายและเจ้าเล่ห์ยังไง แต่การแสดงออกแบบนั้นก็ดูเป็นธรรมชาติมากกว่าตอนนี้
“วันนี้นายท่านติดประชุมครับ คงกลับมาไม่ทันมื้อเย็น”
“งั้นหรอ”
ฮิบาริพูดออกมาพร้อมรอยยิ้มบาง ๆ ก่อนจะปรับสีหน้าให้เป็นปกติเมื่อเริ่มรับรู้ว่ากำลังโดนจ้องโดยนัยน์ตาสีฟ้าใสที่ทำเอาเขาใจเต้นเวลาได้มอง
“งั้นให้แม่ครัวเตรียมอาหารให้พร้อมด้วยละ ระหว่างนี้ก็ห้ามใครรบกวนฉันจนกว่าจะถึงเวลามื้อเย็น”
“ครับ คุณเคียว”
ฮิบาริมองตามคนสนิทที่ออกจากห้องไปก่อนจะหันไปมองคนที่จ้องเขาไม่วางตา อะไรกันเล่า ถึงเขาจะเป็นพวกมั่นใจในตัวเอง แต่กับคนที่แอบชอบด้วยแบบนี้มันก็ประหม่าเป็นเหมือนกันนะ
“ดูเหมือนจะชอบนะ เวลาไม่มีใครอยู่บ้าน”
“ไม่ใช่สักหน่อย”
“หืม?”
อเลาดิขมวดคิ้วอย่างงง ๆ เมื่อเจอสวนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ แล้วเหมือนทางนั้นก็เพิ่งจะรู้สึกตัว ถึงได้หันมายิ้มกว้างแบบกวน ๆ ใส่เขาได้อีกครั้ง
“ตรงกันข้าม ผมนะชอบที่จะมีคนอยู่ด้วยเยอะ ๆ เพราะเวลาที่ได้แกล้งคนพวกนั้นให้กลัวหางจุกตูดนะ มันมีความสุขอย่าบอกใครเลย หึ ๆ”
“โกหก”
“อะ...”
ฮิบาริชะงักกับถ้อยคำสวนกับที่อีกฝ่ายพูดออกมาแล้วก้มหน้าลง สองมือกำแน่นก่อนจะเงยหน้ามองอาจารย์ที่ปรึกษาอีกครั้ง ก่อนจะชวนเปลี่ยนเรื่องไปคุยเรื่องอื่นแทน
…………………………………………………….
Writer talk : ฮะ ฮ้า มีใครอยากรู้เหมือนไรท์เตอร์ไหมว่า...โรงเรียนนี้มันอยู่ที่ไหน!!! โอ้ย ไรท์เตอร์อยากไปอยู่ห้องเรียนนี้บ้างจัง นักเรียนแต่ละคนก็น่ารักซะขนาดนี้ ถึงแม้จะโหด ป่วน กวน โรคจิต(?) แค่ไหน แต่ไม่ว่าอย่างไรเขาก็อยากจะไปอยู่ด้วยอยู่ดี นี่นะวีรกรรมแบบเบาะ ๆ นะจ๊ะที่คุณครูอเลาดิคนสวยโดนนะ งั้นเรามารอดูกันต่อไปดีกว่าว่าแล้วอาจารย์สุดหล่อดีโน่จะโดนอะไรบ้าง อิ ๆ(ไปแอบส่องตัวละครต่ออย่างมีความสุข)
ความคิดเห็น