end - (exo) lone wolf | chanbaek

ลำดับตอนที่ #28 : L O N E W O L F | Epilogue

? cactus

Epilouge

          เบอร์ลิน, สหพันธ์สาธารณรัฐเยอรมนี ปี 2021

          “ต้องขอบคุณฉันอย่างนั้นใช่ไหม”

          แบคฮยอนหัวเราะเสียงสดใส แก้มทั้งสองเป็นสีแดงจัดด้วยอากาศต้นฤดูใบไม้ผลิ อดีตร้อยเอกปาร์คชานยอลยิ้มตอบ ก่อนประสานมือของตัวเองซึ่งอยู่ใต้ถุงมือผ้ากำมะหยี่กับมือของอีกฝ่าย

          “ว่ายังไงว่าตามกัน”

          ไม่ว่ากี่ครั้ง ความทรงจำนั้นก็ทำให้หัวใจของชายหนุ่มร่างสูงเต็มตื้นขึ้น อาจเป็นครั้งแรกที่เทพเจ้าแห่งโชคชะตาเข้าข้างกัน ชานยอลจึงรอดชีวิตจากทะเลเพลิงในวันแห่งหายนะ

          เพราะแบคฮยอนทำให้ปืนพกของเขาใช้การไม่ได้อยู่ก่อนหน้านั้น และชายหนุ่มร่างสูงที่หมดอาลัยตายอยากไม่ใส่ใจจะแก้ไข ระหว่างการโรมรันเพื่อมีชีวิตรอดครั้งสุดท้าย กระสุนของซอนบีจึงไม่ได้คร่าชีวิตเขา มีแต่ชานยอลที่พรากลมหายใจของอีกฝ่ายไปในนัดเดียว

          เลือดของแม่ที่ชุ่มโชกเสื้อผ้าช่วยรักษาชีวิตของเขา ทำให้ชานยอลหายใจได้ท่ามกลางควันที่พวยพุ่ง เขาตื่นขึ้นท่ามกลางซากปรักหักพังและหลบหนีไป ปะปนกับนายทหารชั้นประทวนที่เส้นขนานที่สามสิบแปดเป็นเวลากว่าหนึ่งปีเจ็ดเดือนจึงสบโอกาส วินาทีที่ก้าวข้ามเส้นพรมแดน และชูมือทั้งสองขึ้นเพื่อแสดงออกว่ายอมจำนน หัวใจของเขาโลดเต้นด้วยความหวังเพียงหนึ่งเดียว คือจะได้พบชายหนุ่มร่างเล็กอีกครั้ง ไม่ว่าอีกคนหนึ่งจะยังมีอดีตผู้บังคับบัญชาในหัวใจหรือไม่ก็ตาม

          “ฉันรู้แต่ว่าเซฮุนปลอดภัยดี และจนเดี๋ยวนี้เขาก็ยังอยู่ที่นั่น” ชายหนุ่มร่างสูงเคยเล่าให้แบคฮยอนฟังในวันแรก ๆ ที่กลับมาพบกัน “ซึงวานนำ เอ้อ... ส่วนที่เหลืออยู่ของมินโฮไปประกอบพิธี อย่างน้อยที่สุด เขาก็เป็นพ่อของเด็กคนนั้น... ลูกของเธอ”

            เพราะเป็นอดีตเจ้าหน้าที่ระดับสูงในพรรคแรงงาน รวมถึงนายทหารชั้นสัญญาบัตรแห่งกองทัพประชาชน เขาจึงถูกกักบริเวณด้วยความเป็นกังวลว่าจะเป็นสายลับอยู่นาน ก่อนพ่อค้าในตลาดเมียงดงซึ่งครั้งหนึ่งเคยเป็นนักสังคมสังเคราะห์รับอุปการะ ให้ชานยอลเป็นหลานชายบุญธรรม การตามหาอดีตผู้ใต้บังคับบัญชาเริ่มต้นในวันนั้น และไม่เคยหยุดเลยกระทั่งพบอีกฝ่ายที่ร้านของตัวเอง

          “ยังอยากเรียนภาษาเยอรมันอยู่หรือเปล่า”

          ชายหนุ่มร่างสูงหัวเราะด้วยมุมปาก “ที่นี่... ตอนนี้เนี่ยนะ”

          “ก็ได้หรอก ถ้าต้องการ”

          “แบคฮยอน! ” ชานยอลส่งเสียงกระเง้ากระงอด “เรามาฮันนีมูนกันนะ! ”

          “ฮันนีมูนแล้วยังไง อย่างกับว่าเรารู้จักความหวานชื่นดีนักนี่” ชายหนุ่มร่างเล็กว่า “พูดก็พูดเถอะ ฉันไม่ใช่เด็ก ๆ แล้ว จะให้มาทำกระหนุงกระหนิงอย่างคนหนุ่มสาว... ”

          “ครับ... ครับ พี่ชาย”

          “อา... ดีใจสินะที่อ่อนกว่าถึงสี่ปี” แบคฮยอนทำปากยื่น “พูดก็พูดเถอะ นายว่าต้องการความโรแมนติก แต่... เยอรมนีเนี่ยนะ! ”

          “ก็นายใช้ภาษานี้ได้นี่ จะได้ไม่ลำบาก”

          “โธ่... อย่างน้อยก็ควรจะเป็นออสเตรียซี่”

          เพราะอย่างนี้เองเขาจึงตกหลุมรักแบคฮยอน... แบคฮยอนที่ตรงไปตรงมาและเป็นตัวของตัวเองอย่างเต็มที่ ความเข้มแข็งของอีกฝ่ายปลุกเร้าความต้องการเอาชนะคะคานในตัวเขา ซึ่งจะเปลี่ยนเป็นความนับถือและเข้าอกเข้าใจในที่สุด

          “ไม่เอาน่า” ชานยอลตะล่อมอย่างใจเย็น “ฉันอยากอยู่กับนายที่นี่ เพราะเจ้านี่ต่างหาก... ”

          อดีตผู้ติดตามชะงักฝีเท้า หันไปมองกำแพงขนาดใหญ่วาดลวดลายด้วยสีสันอันสดใสซึ่งทอดตัวเหยียดยาว บางส่วนเก่าคร่าด้วยกาลเวลา ทว่าความหมายและความทรงจำกลับแจ่มชัด ตรึงแน่นในอิฐทุกก้อนและทุกเส้นสายที่ร้อยเรียงเป็นเรื่องราว

          “นายหมายถึง... กำแพงเบอร์ลิน”

          “แน่เหมือนแช่แป้ง”

          มือทั้งสองประสานกันแนบแน่น คล้ายจะไม่มีสิ่งใดพรากคนทั้งคู่จากกัน ชายหนุ่มร่างสูงพาอีกคนหนึ่งไปยังแนวรั้วโลหะเตี้ย ๆ ทาสีแดง ซึ่งมีแม่กุญแจคล้องอยู่ประปราย “มาอธิษฐานกันเถอะ” เขาชักชวน “ที่นี่... ที่ครั้งหนึ่งเป็นเครื่องกีดกั้นคนจากสองฝั่ง แต่เดี๋ยวนี้ได้รับการพิสูจน์แล้ว ว่าต่อให้ยาวกว่านี้อีกร้อยเท่าก็ไม่มีประโยชน์”

          แม่กุญแจของพวกเขาเป็นสีฟ้าสด คล้ายท้องฟ้าเหนือกรุงเปียงยางในวันที่อากาศแจ่มใส

          “จะเขียนว่าอะไรดี” แบคฮยอนกระซิบ

          เขาไม่ได้ละสายตาจากคนรักเลย เมื่อเขียนลงไปอย่างตั้งอกตั้งใจ...

            มนุษย์ทั้งสอง ในสถานที่และสถานการณ์ซึ่งความรักไม่อาจผลิบานได้

          “พูดได้ดี” ชายหนุ่มร่างเล็กพูดกลั้วหัวเราะ “แล้วคำอธิษฐานล่ะ”

          “ให้นายเขียนดีกว่า” อดีตผู้บังคับบัญชาส่งปากกาหมึกซึมให้ พลางจุมพิตที่หน้าผากของอีกฝ่ายอย่างอ่อนโยน ก่อนก้มลงอ่านข้อความของแบคฮยอน ซึ่งแน่นอน... เขาไม่รู้สึกผิดหวังเลย

          จงอย่าเป็นอย่างเรา และจงเป็นอย่างเรา

            “เป็นอย่างไหน... ” ชายหนุ่มร่างสูงถามเสียงพร่า

          แทนคำตอบ แบคฮยอนเขย่งปลายเท้าขึ้นและจูบเบา ๆ ที่คางของเขา “เป็นอย่างนี้” อีกคนหนึ่งตอบ พลางกอดชานยอลไว้แน่น “แต่โชคดีกว่านี้หน่อย”

          “ฉันเห็นด้วย... เห็นด้วยที่สุด”

          สองเสียงหัวเราะสอดประสาน กังวานเช่นเดียวกับเสียงของระฆังจากโบสถ์ซึ่งอยู่ไกลออกไป เพียงแต่สายลมต้นฤดูใบไม้ผลิกลับหอมหวานยิ่งขึ้น... เมื่อเสียงหัวเราะนั้นขาดหาย

          แทนที่ด้วยอ้อมกอดและจุมพิตจากสองหัวใจ ชดเชยคำสัญญาบนแม่กุญแจสีฟ้าสดที่ว่างเว้นไว้...

          ว่าจะไม่มีวันทอดทิ้งกันนั่นเอง

จบบริบูรณ์

#ฟิคเปียงยาง

ได้เดินทางมาถึงบทสรุปของเรื่องราวทั้งหมดแล้ว

เราคงไม่รู้จะพูดอะไร นอกจากขอบคุณจริง ๆ ค่ะ ที่อยู่ด้วยกันมาจนถึงตอนนี้

ผูกพันกับเรื่องนี้มาก เพราะอยู่กับมันมาหนึ่งปีเต็ม ไม่นับเวลาสำหรับหาข้อมูลประกอบ

และมันให้อะไรเรามากเหลือเกิน ซึ่งเราหวังว่ามันจะได้ให้อะไรบางอย่างกับคนอ่านของเราด้วยเหมือนกัน :)

เราเขียนเรื่องนี้บนฐานของความคิดว่า ไม่ว่าจะเห็นแตกต่างกันเท่าไหร่ ขอให้จำได้ว่าอีกฝ่ายเป็นมนุษย์เหมือนกัน

ไม่รู้ว่าเราสื่อสารประโยคที่ว่าได้ชัดเจนแค่ไหนในเรื่องนี้ หรือทำได้อย่างมีชั้นเชิงหรือเปล่า

เพราะเราก็ยังต้องพัฒนาการเขียนของตัวเองอีกมาก

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับแรงใจ เพราะเราคงไม่สามารถเขียนเรื่องที่หนักเท่ากับเรื่องนี้ได้อีกระยะหนึ่ง 

(โนดราม่านะเตง เก๊าแค่ออกฝึกสอน เก๊าแค่ไม่ว่าง 555)

ขอบคุณที่เข้ามาอ่านฟิคแปลก ๆ เรื่องนี้นะคะ

คนเขียนอวดเพื่อนได้แล้วว่านี่ไง มีคนอ่านนะยะ มีคนอ่านจริง ๆ 555

ขอบคุณสำหรับทุกสิ่งทุกอย่าง

Danke fuer alles ค่ะ :)

Tschuess!

จนกว่าจะพบกันใหม่

(ซึ่งก็อีกไม่นานหรอก เพราะมีตอนพิเศษ เฮ้อม... ขอซึ้งหน่อยก็มะได้)

/กอด

โรมจักร