คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #28 : Chapter 23 ลืม...............100%
23
เกือบสองเดือนผ่านไปแล้ว แต่ยังไม่มีวี่แววว่าปอมจะฟื้นตื่นขึ้นมาเลย กว่าสองเดือนที่ผมเฝ้าคอยดูแลปอมตลอดเวลาที่ผ่านมา มันทรมานที่ใจของผม ผมเจ็บปวดทุกครั้งที่ต้องมาเห็นปอมนอนไม่รับรู้เรื่องราวอะไร..ผมอยากให้ปอมตื่นขึ้นมา ตื่นขึ้นมาเป็นปอมคนเดิม คนเดิมของผม คนเดิมของพ่อแม่ และของทุก ๆ คนที่รักปอม.... ตั้งแต่ปอมป่วย ผมก็ขอพ่อแม่มาดูแลปอมที่บ้านของปอมซึ่งพ่อแม่ของปอมก็อนุญาตให้ผมเข้ามาอยู่ดูแลลูกชายของเขาได้ตามสะดวกผม แต่ท่านก็จะพลอยเกรงใจผมอยู่ร่ำไป...แต่ผมก็บอกท่านนะครับ ผมไม่ได้เดือดร้อนอะไรเลยผมเต็มใจที่จะดูแลปอม ดูแลคนที่ผมรักไม่ว่าจะนานเท่าไรปมก็จะไม่ท้อและจะรักปอมตลอดไป...ผมหวังทุก ๆ วัน สวดมนอ้อนวอนสิ่งศักดิ์สิทธิ์ทุก ๆ วันเพื่อขอให้ปอมหายเป็นปกติ แต่เมื่อไรกันนะที่ท่านจะเห็นใจในคำขอร้องของผม...คำขอร้องของผู้ชายตัวเล็ก ๆ คนหนึ่งที่ขอเพื่อคนที่ตนเองรักอย่างสุดหัวใจ..
บางครั้งมือปอม นิ้วปอมขยับ แต่ก็จะตามมาด้วยอาการที่นิ่งไปเหมือนทุกครั้ง แต่แค่นี้ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้ผมมีความหวังต่อไปว่าปอมจะกลับมาเป็นปอมคนเดิม....ผมไม่ท้อหรอกครับ เพื่อคนที่ผมรักผมจะทำทุกอย่างให้ถึงที่สุดและดีที่สุด...
วันนี้ผมก็มาเรียนตามปกตินั่นแหละครับ แรก ๆ ยอมรับเลยว่าเครียดเรื่องปอมจนเรียนแทบไม่รู้เรื่อง แต่ตอนนี้ผมว่าผมโอเคแล้วนะครับ เพราะผมกลัวว่าเมื่อปอมฟื้นขึ้นมาแล้วปอมจะผิดหวังในตัวผมที่ผมไม่ตั้งใจเรียน ไม่ตั้งใจทำอะไรที่มันเป็นสิ่งสำคัญในชีวิต....
ตกเย็นผมก็กลับมาที่บ้านของปอม ช่วงนี้ชีวิตผมมีแค่นี้แหละครับ..ผมไม่ค่อยได้กลับบ้านของผมหรอก ซึ่งป๊ากับม๊าของผมก็เข้าใจดี ผมขอเวลาดูแลปอมท่านก็โอเคไม่ได้ว่าอะไร...ก่อนกลับเข้าบ้านผมแวะซื้ออะไรง่าย ๆ เข้ามากินตอนอ่านหนังสือ อาหารเย็นไม่ต้องครับ เพราะแม่ของปอมจะทำไว้ทานพร้อมกันอยู่แล้ว..หรือไม่ก็จะให้แม่บ้านทำไว้ให้ถ้าวันไหนที่ท่านไม่อยู่บ้าน...
กลับมาถึงบ้านผมยังไม่ทานข้าวหรอกครับ สิ่งแรกที่ผมต้องทำของทุกวันเลยก็คือ เข้ามาดูแลปอมให้ทานข้าวทานยาให้เรียบร้อยก่อนครับ...ทุกอย่างผมทำด้วยความอ่อนโยนและตั้งใจทำเพื่อคนที่ผมรัก เสร็จจากตรงนี้แล้วผมก็ลงไปทานข้าวเย็นครับ วันนี้พ่อกับแม่ของปอมไม่อยู่ผมเลยนั่งทานข้าวคนเดียว ชวนพี่แม่บ้านมานั่งทานด้วยพี่เขาก็ปฏิเสธตลอดเลย ไม่ว่าผมจะชวนพี่แกกี่ครั้งก็ไม่ยอม...ผมก็เลยต้องนั่งกินคนเดียวไปตามระเบียบแหละครับ...
“โอ๊ยยยยยยย เพล้ง......” เสียงโวยวายดังมาจากด้านบนทำให้ผมหยุดทานข้าวแล้ววิ่งขึ้นไปที่ห้องของปอมทันที....ภาพที่ผมเห็นตกใจมากครับ พื้นห้องเต็มไปด้วยเศษแจกันที่แตกกระจายด้วยการที่ถูกคนที่นอนอยู่บนเตียงปามันลงมาแตก...
“ปอม...ปอมฟื้นแล้ว....” ผมวิ่งเข้าไปหาปอมด้วยความดีใจ ไม่สนแล้วว่าเท้าผมที่วิ่งผ่านมาจะถูกเศษแจกันกี่อันทิ่มแทง..ตอนนี้ความดีใจมันตื้นไปหมดเลยครับ ไม่สนใจอะไรเลย..ปอมฟื้นแล้ว ปอมฟื้นแล้ว ในหัวผมมีแต่คำนี้เท่านั้นครับ...
“หยุด นายจะทำอะไร..หยุดอยู่ตรงนั้นเลยนะ อย่าเข้ามาใกล้ฉัน....” ผมกำลังจะวิ่งไปถึงตัวปอม แต่เสียงปอมก็เบรกผมเอาไว้ก่อนที่ผมจะโผลเข้ากอดปอมอย่างที่ใจคิด...มาแล้วสินะ สิ่งที่ผมกลัวที่สุดว่ามันจะเกิดขึ้นกับผมสักวัน..วันนี้มันมาถึงแล้วสินะ วันที่ผมกลายเป็นคนแปลกหน้าของปอม...แม้กระทั่งชื่อปอมยังไม่รู้จัก....จบแล้วสินะความรักของเรา... น้ำตาผมไหลลงมาเป็นทาง..ก่อนที่ผมจะเช็ดมันออกไปจนหมด...
“พ่อแม่ฉันอยู่ไหน แล้วนายเป็นใคร เข้ามาในห้องฉันได้ยังไง...”
“ผม..เอ่อ..ผม...” นาทีนี้ผมคิดคำพูดอะไรไม่ออกเลยครับ...มันตื้อไปหมด..ยิ่งพ่อแม่ของปอมไม่อยู่ด้วยแล้ว ยิ่งแล้วใหญ่เลยครับ ไม่มีใครที่จะช่วยอธิบายความสัมพันธ์ของผมกับปอมได้เลย...ถ้าผมจะพูดเขาก็คงไม่เชื่อ....มันน่าเศร้านะครับ..
“ฉันถาม ทำไมไม่ตอบ อ้ำอึ้งอยู่ได้ น่ารำคาญ..ฉึก..หนึ่งดอกแล้วสินะ ที่ทิ่มแทงความรู้สึกของผม..
“ผม...เป็น...เอ่อ....”
“เหอะ ถ้าให้ฉันเดา นายคงจะเป็นคนดูแลฉันสินะ..แต่งตัวแบบนี้อะ....พอ ๆ ไม่ต้องพูดอะไรแล้วฉันว่าฉันพอรู้แล้วแหละ...”
“เอ่อ ครับ..ก็อย่างที่คุณเข้าใจนั่นแหละครับ...”
“แล้วนี่ฉันเป็นอะไร ทำไมถึงตื่นมาสภาพนี้...ฉันจำได้แค่ว่าฉันถูกรถชนนี่...”
“เอ่อ ครับ คุณถูกรถชน แล้วความจำหายไปช่วงเวลาหนึ่ง..แล้วตอนนี้คุณก็กลับมาจำได้แล้วครับ...”
“อืม..แล้วแฟนฉันละ แฟนฉันไปไหน..เอม เอมไปไหน.....กลับมาหาปอมสิเอม....”
น้ำตาผมที่แห้งไปแล้วค่อย ๆ ไหลลงอีกครั้งที่เห็นปอมฟูมฟายหาคนรักเก่าที่ไม่เคยมาดูดำดูดีปอมเลยแม้แต่น้อย...
“แล้วนาย จะมายืนเสนอหน้าอีกนานมั้ย..ฉันหายแล้วจะไปไหนก็ไป...”
ผมอึ้งเลยครับ ใครก็ได้บอกผมทีว่าเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดมันเป็นเรื่องจริง ปอมไม่ได้กำลังอำผม....
“เอ้า ยังจะยืนทำหน้าเอ๋ออยู่อีก..ออกไปได้แล้ว...เดี๋ยวแม่ฉันกลับมาแล้วจะให้แม่ติดต่อแล้วจ่ายเงินไปให้...”
“ที่พูดเนี่ยรู้เรื่องมั้ย..ไปได้แล้ว..ฉันอยากพักผ่อน น่ารำคาญจริง ๆ ....” ผมพูดประโยคหนึ่งก่อนจะวิ่งออกจากห้องของปอมไป...น้ำตาไหลไปตลอดทางผมไม่รู้ว่าผมวิ่งผ่านใครมาบ้าง
“อ๋อง จะไปไหนลูก เป็นอะไรร้องไห้ทำไม” เสียงแว่ว ๆ ดังเข้าหูแต่ผมไม่อยู่ฟังแล้วครับ รู้แต่ว่าตอนนี้ผมต้องวิ่งออกไปให้เร็วที่สุด ผมวิ่งออกไปโดยไม่ได้เอารถออกไปจากบ้านของปอมด้วย...
“ฮึก ๆ ...ฮือๆๆๆ....” ผมมาหยุดร้องไห้ที่ป้ายรถเมล์ป้ายหนึ่งที่เลยซอยเข้าหมู่บ้านมาแล้ว...ผมนั่งร้องไห้อย่างไม่อายใคร ไม่ว่าใครจะมองผมยังไงผมก็ไม่สนใจแล้วเพราะตอนนี้ผมรู้แค่คำเดียว ผมเสียใจมาก...
ทางด้านปอม...
ผมรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ตอนที่เห็นน้ำตาของชายคนนั้น ไม่รู้ทำไมความรู้สึกนั้นถึงแวบเข้ามาในหัวผมได้ แต่ก็ช่างเถอะ อาจจะเป็นระบบร่างกายของผมมันรวนละมั้ง...
“ปอม...ปอมฟื้นแล้วหรอลูก...”
“ครับแม่....แม่ไปไหนมาครับ...”
“แม่ออกไปทำงานกับพ่อมา..แล้วทำไมอ๋องวิ่งร้องไห้ออกไปแบบนั้นละลูก...”
“อ๋อง..ใครครับ...อย่าบอกนะว่าผู้ชายคนนั้นนะ...”
“ก็ใช่นะสิ..อย่าบอกนะว่าลูกจำอ๋องไม่ได้นะ...”
“ไม่รู้สิครับ เค้าเป็นใครละครับ ไม่ใช่แค่คนมาดูแลผมหรอ.....”
“ปอมเอ๊ย.....แม่ละสงสารอ๋องเค้าจริง ๆ ...เอาเถอะ..เดี๋ยวแม่จะอธิบายให้อ๋องเขาฟังเอง...”
“เดี๋ยวครับแม่..แล้วเค้าเป็นใคร.ทำไมแม่ต้องไปอธิบายอะไรให้เขาฟังด้วยละครับ...” ผมถามแม่อย่างสงสัย...งงนะครับเนี่ย ตื่นมาก็มาเจอคนไม่รู้จัก แถมยังมีอาการแปลก ๆ ตอนเห็นคนนั้นร้องไห้..แถมแม่ผมยังมาทำท่าเหมือนผมรู้จักคน ๆ นั้นดี แล้วยังเป็นห่วงเป็นใยออกนอกหน้าอีกด้วย...
“ถ้าแม่บอกไปปอมจะเชื่อแม่มั้ยละลูก...”
“ก็บอกมาก่อนสิครับแม่....ผมจะได้บอกว่าเชื่อหรือไม่เชื่อนะ...”
“อะ ๆ ในเมื่อลูกอยากรู้แม่จะบอกให้ก็ได้.....อ๋องนะเค้าเป็นคนที่ขับรถชนปอม แล้วเขามาขอรับผิดชอบดูแลปอมช่วงความจำเสื่อมและเข้าเฝือกเดินไม่ได้..แล้วเขากับปอมนะไปชอบพอกันตอนไหนแม่ก็ไม่รู้ รู้แค่ว่าวันนั้นปอมเข้ามาบอกกับพ่อกับแม่ว่าคบกันกับอ๋อง.แล้วก็รักกันมากเลยนะลูก...”
“ตลกแล้วแม่..ผมเนี่ยนะจะมีแฟนเป็นผู้ชาย..ผมคบกับเอมอยู่นะแม่...”
“เหอะ แม่เอมนั่นนะหรอ...”
“ทำไมครับแม่...”
“ตั้งแต่แกป่วยความจำเสื่อม แม่นั่นมาหาแกแค่ครั้งเดียว แถมมากับผู้ชายอีกคนด้วยนะ แม่ไม่อยากจะพูด...”
“ไม่จริงหรอกครับแม่..หรือไม่ผู้ชายคนนั้นอาจจะเป็นเพื่อนเอมก็ได้นะครับ...”
“เฮ้อ แม่พูดอะไรไปแกก็คงจะไม่เชื่อแม่....เอาเถอะ..แล้วเวลาจะพิสูจน์ให้แกรู้ว่าที่แม่เล่ากับที่แกเชื่อนะ อันไหนมันคือเรื่องจริงกันแน่...พักผ่อนก่อนนะลูก เดี๋ยวแม่ลงไปทำอาหารเย็นให้...”
“ครับ...” ผมคิดไม่ตกเมื่อแม่ผมออกจากห้องไปแล้ว..เรื่องมันจะเป็นแบบนั้นจริง ๆ หรอ เป็นไปได้หรอ...แต่แม่ผมจะสร้างเรื่องโกหกผมเพื่ออะไรละ..เพื่อให้ผมลืมเอมงั้นหรอ...เหอะ...แม่หรอกผมไม่สำเร็จหรอกครับ...
ทางด้านอ๋อง...
ผมนั่งร้องไห้ที่ป้ายรถเมล์มานานเท่าไรแล้วก็ไม่รู้ แต่ผมยังไม่อยากลุกไปไหนเลย...ไม่อยากจะทำอะไร ไม่อยากแม้แต่จะก้าวเดิน.....
“ปิ๊น ๆ .....อ๋อง..ไอ้อ๋องมานั่งทำอะไรตรงนี้วะ...” เสียงแตรรถพร้อมกับเสียงเรียกผมดังมาจากรถคันนั้นที่จอดอยู่หน้าป้ายรถเมล์ ผมไม่รู้ว่าใครหรอกครับ..แต่คนนั้นก็ลงจากรถแล้วเดินมาหาผม..
“เฮ้ยอ๋อง มานั่งร้องไห้ทำไมที่นี่นะ..แล้วใครทำอะไรให้วะ....แล้ว....”
“ฮึก ๆ ฮือออ...เก่ง....ฮือๆๆๆ...” ผมร้องไห้โผลเข้ากอดเก่งแน่นเลยครับ ไม่มีที่พึ่งแล้วตอนนี้ ผมเคว้งคว้างไปหมด
“พี่อ๋อง....ไม่ร้องนะครับ...พี่เก่ง บอยว่าพาพี่อ๋องกลับไปที่คอนโดเราก่อนดีมั้ยครับ”
“อืม ๆ ....อ๋องไปคอนโดกูก่อนนะ....”
“อืม...ฮึก ๆ ....” ไอ้เก่งขับรถกลับคอนโดมันโดยมีผมนั่งร้องไห้อยู่ที่เบาะหลังโดยมีบอยคอยปลอบ...ทั้งสองพยายามที่จะถามผมว่าเป็นอะไร แต่ผมก็ยังไม่พร้อมจะพูด ขอให้ผมได้ร้องไห้ให้พอก่อนแล้วผมจะบอกพวกเขาเอง ผมรู้ว่าเพื่อนผมเป็นห่วงผม แต่ผมยังไม่มีแรงจะเล่าตอนนี้จริง ๆ
ไม่นานผมก็มาถึงคอนโดของไอ้เก่งโดยทั้งสองคนช่วยจูงมือผมขึ้นคอนโดไปที่ห้อง ผมไม่มีแม้แต่แรงจะเดินขึ้นคอนโด มันน่าเศร้ามั้ยละครับ....
50%
ผมนอนร้องไห้จนหลับไปตั้งแต่มาถึงที่คอนโดของเก่ง หลับไปนานเท่าไรไม่รู้ รู้แต่ว่าตอนนี้ฟ้ามืดแล้วครับ..
ก๊อก ๆ .... “อ๋อง ตื่นยัง มากินข้าวก่อน...”
“อืม..กินเลย ยังไม่หิวอะ...” ผมว่าก่อนทำท่าจะเดินเข้าห้องน้ำไปล้างหน้า..แต่เก่งก็เข้ามารั้งแขนเอาไว้ก่อน...
“มึงมีเรื่องอะไรมากูไม่รู้นะอ๋อง..แต่มึงต้องกินข้าว..มึงเป็นเพื่อนกู กูเป็นห่วงมึง เข้าใจนะ...”
“อืม....กูขอโทษ...”
“อืม ไม่เป็นไร แค่อย่าทำร้ายตัวเองแบบนี้อีกก็พอ....”
“อืม..ขอล้างหน้าแปป เดี๋ยวตามออกไป....” ผมเดินเข้าไปล้างหน้าล้างตาให้สะอาดก่อนจะออกมาที่ห้องครัวที่โต๊ะอาหารบอยเตรียมอาหารเอาไว้พร้อมแล้ว..
“พี่อ๋อง มาทานข้าวเย็นกันครับ...”
“ครับ..”
ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อย ๆ เก่งกับบอยก็ไม่ถามอะไรผมสักคำเลย..ผมรู้ว่าเพื่อนผมเข้าใจผม มันคงรอให้ผมเป็นฝ่ายเอ่ยบอกมันเอง...กินข้าวเสร็จเราก็มานั่งดูทีวีกันที่ห้องนั่งเล่น...เก่งมองหน้าผมตลอด แต่ผมก็ชั่งใจอยู่ว่าจะบอกเรื่องนี้เลยหรือเปล่า..แต่เอาเถอะ เก่งมันคงเป็นห่วงผมมากถ้าเห็นผมเป็นแบบนี้ทั้ง ๆ ที่มันไม่รู้ว่าผมเป็นอะไร เกิดอะไรขึ้นกับผม...ผมจึงตัวสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้เก่งกับบอยฟัง..
“เก่ง....”
“พร้อมจะเล่าแล้วหรอ...”
“อืม...” ผมตอบก่อนจะเงียบไปสักพัก....
“เอ่อ บอยไปนั่งรอในห้องนอนก่อนก็ได้นะครับถ้าพี่อ๋องไม่สะดวก.....”
“ไม่เป็นไรครับ บอยนั่งฟังอยู่ตรงนี้ด้วยก็ได้....”
“ครับ...”
ผมเล่าเรื่องทั้งหมดให้สองคนนี้ฟังตั้งแต่ที่ปอมฟื้นจนปอมไล่ผมออกมา..แล้วผมก็มานั่งร้องไห้อยู่ที่ป้ายรถเมล์...ผมเล่าไปน้ำตาไหลไป..ผมอยากให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันเป็นเพียงแค่ฝัน แล้วเมื่อผมตื่นมามันจะไม่ใช่เรื่องจริง แต่เปล่าเลย..ทุกอย่างเกิดขึ้นจริง และทุกอย่างกำลังทำให้ผมเศร้าสุด ๆ ...
“ไม่เป็นไรนะอ๋อง..มึงยังมีกูนะเว้ย...ถึงแม้ว่าเรื่องแบบนี้กูจะเข้าไปช่วยอะไรมึงไม่ได้เลย..แต่กูจะคอยอยู่ข้าง ๆ มึงนะ..มีอะไรมึงมาปรึกษามาระบายกับกูกับบอยได้..มึงไม่ต้องมาเกรงใจนะเว้ย..แล้วกูเชื่อ เชื่อในความรักของมึงที่มีให้ปอม...กุเชื่อว่าสักวันความรักของมึงสองคนจะกลับมาเบ่งบานอีกครั้ง...มึงต้องอดทน..ต้องรอนะเว้ย..รอแค่เวลา.....” เก่งพูดปลอบผมพรางลูบหลังผมไปด้วย..ผมรักมันมากนะครับ มันเป็นเพื่อนที่ผมสนิทที่สุดและรักที่สุดเลยละครับ...ชีวิตนี้ผมก็คงหาเพื่อนที่ดีแบบนี้ไม่ได้อีกแล้วละครับ...
“อืม...กูจะพยายามอะทนนะเว้ย...กูเจ็บอะเก่ง...”
“เอาน่า..มึงต้องสู้ดิวะอ๋อง...”
“อืม....”
“สู้สู้นะครับพี่อ๋อง..บอยเป็นกำลังใจให้ครับ....”
“ขอบคุณครับบอย...” ผมซบหน้าร้องไห้อยู่ที่อกของเก่งสักพักก่อนจะค่อย ๆ ผละออกไป....
ครืด ครืด ครืด ครืด... โทรศัพท์ผมสั่น ปรากฏชื่อแม่ของปอมโทรมา...ผมรีบรับอย่างรวดเร็วเลยครับ..
“สวัสดีครับแม่...”
“อ๋อง อยู่ไหนนะลูก..แม่โทรหาไม่ติดเลย....รถก็ไม่ได้เอาไปด้วย...”
“ผมอยู่คอนโดเพื่อนครับ แม่ไม่ต้องห่วงนะครับ...”
“จ้ะ..แล้วไม่กลับมาที่บ้านหรอลูก...”
“เอ่อ...”
“เอาเถอะ..แม่รู้เรื่องหมดแล้วนะ...เอางี้ พรุ่งนี้อ๋องกลับมาที่บ้านนะลูกแล้วแม่จะช่วยพูดกับปอมให้นะ...”
“ครับ ขอบคุณครับแม่..แล้วพรุ่งนี้ผมจะเข้าไปนะครับ...”
“จะ..ฝันดีนะลูก..อย่าคิดมากนะอ๋อง...”
“ครับ ขอบคุณครับ...”
ผมวางสายลงไป..น้ำตาผมไหลอีกครั้ง...ผมซาบซึ้งในความใจดีของแม่ปอม..ผม...เฮ้อ.....
“เป็นไงบ้างวะ...”
“พรุ่งนี้แม่ปอมให้เข้าไปหานะ...”
“อืม.ดีแล้ว..เข้าไปคุยกับเขาเถอะ..เผื่อแม่เขาจะมีทางช่วยได้บ้าง...”
“อืม...คืนนี้รบกวนหน่อยนะเก่ง...”
“รบกวนอะไรกันวะ...นอนได้สบายหายห่วง...” คืนนี้ผมนอนที่คอนโดของเก่ง.ครับ ผมยังไม่อยากกลับไปที่บ้าน ยังไม่อยากให้ป๊ากับม๊ารู้เรื่องที่เกิดขึ้น ผมไม่อยากให้ท่านเป็นห่วง ไม่อยากให้ท่านมาเป็นทุกข์ คิดมากเรื่องของผม แค่เรื่องงานท่านก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว...
รุ่งเช้า ผมตื่นนอนอาบน้ำแต่งตัวออกไปจากคอนโดเก่งแต่เช้า มุ่งหน้าไปบ้านของปอมทันที...ผมไม่ได้หนีเพื่อนนะครับแต่สองคนนั่นยังหลับสนิทกันอยู่เลยผมเลยไม่อยากรบกวนเวลานอนของพวกเขาเลยได้แต่เขียนโน้ตทิ้งเอาไว้ให้ อย่างน้อยสองคนนั่นก็รู้ว่าผมไปไหนจะได้ไม่ต้องเป็นห่วงผมมาก..
ผมมาถึงบ้านปอมตอนที่แม่ยังทำอาหารเช้าไม่เสร็จดีครับผมเลยเข้าไปช่วยเป็นลูกมือให้ท่าน....
“สวัสดีครับแม่...”
“จ้ะ...มาแต่เช้าเลย ไม่ง่วงแย่หรออ๋อง...”
“ไม่ครับ....”
“ปอมอยู่บนห้องนะลูก...”
“เอ่อ ผมขึ้นไปหาเขาได้หรอครับ...”
“ได้สิ....”
“ปอมเขาตื่นหรือยังครับ...”
“ยังเลยลูก..ตั้งแต่ความจำเก่ากลับมา ปอมก็กลับไปเป็นคนเดิม นอนดึกตื่นสาย ขี้เกียจ..เจ้าอารมณ์...แล้วก็เอาแต่...”
“เอาแต่อะไรครับ...”
“อ่อ ไม่มีอะไรหรอกลูก รีบขึ้นไปหาปอมสิ...”
“ครับ...” ผมสงสัยกับคำพูดของแม่ปอมเหลือเกินครับ แต่ก็เอาเถอะ แม่บอกไม่มีอะไรก็ไม่มีอะไร..ผมเดินขึ้นไปเปิดประตูห้องปอมก่อนจะเดินเข้าไปอย่างเงียบที่สุดเพื่อไม่ให้คนที่นอนอยู่ต้องรู้สึกตัวตื่นมาเสียก่อน.. ผมเดินเข้าไปนั่งข้าง ๆ เตียงที่ปอมนอนอยู่ ก่อนจะใช้มือลูบผมปอมอย่างเบามือ.... จากเมื่อก่อนเคยทำแบบนี้ทุกวัน ทำทั้ง ๆ ที่เจ้าตัวยอมให้ทำชอบที่จะให้ทำแต่ตอนนี้เขาต้องมาแอบ ๆ ซ่อน ๆ ทำตอนที่เจ้าตัวยังนอนหลับไม่รู้ตัวอยู่อย่างนี้...
“ปอม..หลับสบายดีมั้ย...มีความสุขดีมั้ย....ไม่มีอ๋องแล้วเหงาเหมือนกันบ้างหรือเปล่า.....”
“ฮึก ๆ ..แต่อ๋องอยากให้ปอมรู้นะว่าอ๋องคิดถึง คิดถึงปอมมาก ๆ ..อ๋องเจ็บ อ๋องเหงา...อ๋องรักปอมนะ...” ผมค่อย ๆ ปาดน้ำตาก่อนจะก้มลงไปจูบริมฝีปากเรียวเบา ๆ แล้วผละออก ก่อนจะเดินลงไปรอด้านล่าง...
“มอนิ่งคิสที่แสนเศร้า...” ผมเดินลงมาด้านล่างก่อนจะช่วยแม่จัดโต๊ะอาหาร...เสร็จแล้วแม่ก็ขึ้นไปเรียกปอม..พ่อก็เดินลงมาด้านล่างพอดี...
“สวัสดีครับพ่อ...”
“อืมดี..เมื่อวานเป็นอะไรหรือเปล่า..วิ่งออกไปแบบนั้น พ่อเป็นห่วงแทบแย่..วันหลังอย่าทำแบบนั้นอีกนะอ๋อง..”
“ครับ..ผมขอโทษครับที่ทำให้เป็นห่วง..ทีหลังจะไม่ทำอีก...”
“อืม..ส่วนเรื่องของปอม..พ่อเอาใจช่วยนะลูก...อ๋องเป็นคนดี พ่อเชื่อว่ายังไงทุกอย่างต้องลงเอยด้วยดีนะลูก...”
“ขอบคุณครับ...”
“ปอม..ปอมลูก..ตื่นมากินข้าวเช้าก่อน...”
“อื้อ..นอนต่ออีกแปปนะครับแม่...”
“ไม่เอาอะ..แม่ทำอาหารไว้เยอะเลย...”
“ครับ ๆ ...ตื่นแล้ว...” ผมตื่นมาด้วยสีหน้ายุ่ง ๆ ด้วยเสียงเรียกของแม่ผม..ไม่ลุกไปกินก็ไม่ได้ด้วยพรานน้อยใจเอาอีก..ว่าจะนอนตื่นสายให้สะใจสักหน่อย...
ว่าแต่..ฝันอะไรวะเนี่ย...ฝันไปได้ไงว่ามีผู้ชายมาจูบปากบอกมอนิ่งคิสเนี่ย...เพ้อไปใหญ่แล้วไอ้ปอม..แล้วเสือกไปรู้สึกดีอีกนะ.... บ้า ๆ ๆ .... ผมตบหน้าตัวเองเบา ๆ สามทีแล้วลุกไปล้างหน้าก่อนจะลงไปกินข้าวเช้ากับพ่อแม่...
แต่ลงมาแล้วก็ต้องแปลกใจเมื่อผมเห็นคนที่ผมไล่ให้ออกไปเมื่อวานกลับมากินข้าวกับครอบครัวของผม หรือว่าเรื่องที่แม่ผมเล่าจะเป็นเรื่องจริง...ไม่จริงหรอกน่า...
“สวัสดีครับปอม...”
“อืม...”
ผมตอบแค่นั้นก่อนจะนั่งลงกินข้าวข้าง ๆ นายคนนั้น ก็ที่นั่งมันเหลือที่เดียวนี่ครับ..จะให้ไปนั่งไหนละ...
ผมนั่งกินข้าวไปเรื่อย ๆ ผมสังเกตได้นะว่าคนข้าง ๆ นะชอบลอบมองผมตลอดเลยนะ....
“นี่นาย..จะมองฉันอีกนานมั้ย...”
“เอ่อ ขะ..ขอโทษครับ...”
“ปอม พูดกับอ๋องให้มันดี ๆ หน่อย....” แม่ผมปรามออกมา...
“แล้วทำไมผมจะต้องไปพูดกับคนที่จะฆ่าผมดีดีด้วยละครับ....เหอะ..ขับรถชนแล้วมาทำเป็นรับปิดชอบ...”
“ปอม...”
“เอ่อ ไม่เป็นไรครับแม่..ทานข้าวต่อเถอะครับ...”
“แม่ งั้นหรอ....ฉันป็นลูกคนเดียว...”
“ปอม....หยุดเดี๋ยวนี้นะ...อ๋องเรียกตามเดิมแหละลูก...”
“เอ่อครับ.....”
เพล้ง.... ผมวางช้อนส้อมก่อนจะเดินออกไปที่ห้องรับแขกทันที..
ไม่นานนายอ๋องอะไรนั่นก็เดินออกจากบ้านผมเลยไปทางโรงจอดรถ...ผมไม่รอช้าเดินตามไปติด ๆ ..
“นี่...หยุดนะ...”
“ปอม...”
“นายอย่าคิดนะว่าพ่อกับแม่ฉันดีกับนายแล้วนายจะทำอะไรก็ได้นะ...”
“ผมเปล่า...”
“หึ..หรอ..แต่หน้านายบ่งบอกมากนะว่านายนะอยากได้ฉันจนตัวสั่น...”
“ปอม อย่ามาดูถูกกันอย่างนี้นะ...”
“ก็ดูถูกนี่..ใครดูผิดละ...”
เพี๊ยะ..... “คนใจร้าย...” หึ..ตบผมงั้นหรอ...คิดว่าเป็นใครมาตบคนอย่างฉัน....ผมเปิดประตูรถของนายอ๋องอะไรนั่นทันทีก่อนจะกระชากตัวออกมาจากรถ..
“แกเป็นใครฮะ..ถึงได้มาตบหน้าฉันเนี่ย...”
“ผมก็เป็นอ๋องไง....ถึงได้กล้าตบคุณ....คุณปอม...”
“ปึก.... อ๊ะ ผมเจ็บ...”
“ก็ผลักให้เจ็บไง.......ฮึ่ย..จะไปไหนก็ไป...” ผมว่าก่อนจะเดินหนีเข้าบ้าน...ทำไม ทำไมเวลาที่ผมทำร้ายคน ๆ นี้ มันถึงได้มีความรู้สึกเจ็บแปลบ ๆ ตามมาตลอดเลยนะ..ไม่เข้าใจจริง ๆ ..
อ๊ากกกกก ไรเตอร์สงสารอ๋องจับใจ..แต่เรื่องต้องดำเนินต่อไปน้าทุกคน อิอิ
เข้าใจไรเตอร์ด้วยน้า..... อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้า รักรีดเดอร์คริคริ
มาแล้วจ้า วันนี้เอาไป 50% ก่อนเนอะ เพราะไรเตอร์ไม่ไหวแล้ว เพิ่งช่วยเพื่อนคิดงานเสร็จ
ก็มาอัพต่อให้เลย....เพลียมาก ๆ คิคิ แต่มาตามสัญญาแล้วน้า..ที่เหลือจะต่อให้เร็ว ๆ นี้จ้า
หลายคนบอกว่าอย่าดราม่ามาก...ตามที่ิไรเตอร์คิดพล็อตเรื่องไว้ก็ไม่รู้ว่ามันจะมากหรือเปล่า..แต่ในความดราม่าก็จะมีความฟินปะปนกันไปอยู่ด้วยนะคะ...คือ...ต้องรอติดตามเนอะ..ไม่รู้รีดเดอร์จะรู้สึกฟินไปก่าไรเตอร์หรือเปล่า...คิคิ
ความคิดเห็น