คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #32 : Chapter 27 ซึน ๆ ...................100%
27
ผมล้มตัวลงนอนยกมือขึ้นมาวางบนหน้าผากพรางคิดถึงภาพที่อ๋องร้องกลัวผมไปด้วย มันเป็นภาพที่ทำให้ผมเจ็บสุด ๆ ผมทำร้ายเขามากขนาดนั้นเลยหรอ..ผมทำให้เขากลัวผมมากมายขนาดนั้นเลยใช่มั้ย....แล้วถ้าวันนึงความจำผมกลับมาแล้วเป็นอย่างที่เขาพูดผมคงเจ็บมากแน่ ๆ ที่ผมทำกับคนที่ผมรักได้มากขนาดนั้น
ผมนอนคิดทบทวนเรื่องที่ผมทำไปในหลาย ๆ เรื่องจนเผลอหลับไป..ตื่นมาอีกทีก็ดึกมากแล้ว..ผมเดินเข้าไปดูอ๋องสักหน่อยครับ ไม่รู้ว่าจะจับไข้หรือเป็นอะไรหรือเปล่า..ที่มาดูเนี่ยเพราะสงสารนะครับ ความรู้สึกอื่น ๆ ไม่มีเลย...แค่สงสารและชดเชยในสิ่งที่ผมทำกับเขาก็แค่นั้น...
ผมเดินเข้ามานั่งข้างเตียงข้าง ๆ คนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องอยู่...มือผมกำลังจะเอื้อมไปสัมผัสที่ผมอ๋องเบา ๆ แต่ก็ต้องชะงักเมื่อคนที่นอนอยู่เกิดละเมอออกมา..
“อย่า..อย่าทำผม..ได้โปรด อย่าทำผมเลย...ฮึก ๆ ...ผมขอร้อง อย่าทำให้ผมเจ็บไปมากกว่านี้อีกเลย...นะปอม..”
ผมเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาให้อ๋องอย่างเบามือด้วยความรู้สึกผิด..ผมเป็นคนที่สร้างความรู้สึกเหล่านี้ขึ้นมาให้อ๋องจำฝังใจจนทำให้อ๋องต้องมาตกอยู่ในสภาพแบบนี้....เช็ดน้ำตาเสร็จผมค่อย ๆ ยกมือขึ้นไปแตะที่หน้าผากเนียนเบา ๆ เพื่อวัดไข้ไปในตัว...อ๋องตัวร้อนหน่อย ๆ ผมเดินออกไปเตรียมกะละมังผ้าชุบน้ำมาเช็ดตัวให้อ๋อง..ผมทำทุกอย่างด้วยความรู้สึกผิดไปหมด..ผมไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไงต่อไปให้คน ๆ นี้ลบล้างความกลัวที่ผมก่อมันให้เกิดขึ้นในใจเขาได้เลย....
เช็ดตัวเสร็จผมเปลี่ยนเสื้อผ้าให้อ๋องก่อนจะนั่งเฝ้าอยู่ข้าง ๆ เตียง ไม่กล้าขึ้นไปนอนข้างบน กลัวว่าเขาจะตกใจถ้าตื่นขึ้นมาเห็นผมนอนข้าง ๆ เขา..
“ ไม่..ไม่นะ..ปอม..ได้โปรด..อย่าทำอะไรอ๋อง....ฮือ ๆ ....”
“อ๋อง ๆ ....ไม่มีอะไร ..ไม่ร้องนะ..ไม่ได้ทำอะไรเลย....ขอโทษ....” ผมลุกขึ้นไปกอดปลอบคนร่างบางกว่า ก่อนที่อ๋องจะเงียบและหลับลงไปอีกครั้ง..
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาผมรู้สึกตัวตื่น ผมจัดการอาบน้ำแต่งตัวให้เรียบร้อยก่อนจะโทรไปสั่งอาหารให้ตัวเองและคนที่ยังนอนหลับอยู่..และมานั่งดูทีวีรออาหารมาส่ง กะว่าถ้าอาหารมาส่งแล้วค่อยเข้าไปปลุกอ๋องให้ลุกมากินอาหารเช้า...
แต่ก็ไม่ทันที่ผมจะเข้าไปปลุกร่างบางเดินออกมาจากห้องเองเสียก่อน....เขาผงะเมื่อเห็นผมนั่งมองอยู่ตรงหน้าแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา...
“เอ่อ..ผมอยากกลับบ้าน...”
“………..”
“ผมกลับบ้านได้ใช่มั้ย....”
“เดี๋ยวสิ...อยู่กินอะไรก่อน...ฉันสั่งไว้แล้ว...”
“แต่...”
“อย่าดื้อ...”
“............” อ๋องเดินเข้าไปในครัวอย่างเงียบ ๆ ไม่โต้ตอบอะไรผมอีกเมื่อผมขึ้นเสียงบังคับเขา..บางครั้งก็ไม่อยากจะขึ้นเสียงใส่หรอกนะ..แต่มันต้องทำอะ..
“อ๋อง..ข้าวมาแล้ว...ไปนั่งรอไป..เดี๋ยวจะเทใส่จานให้...”
“โจ๊กหรอ...”
“อืม...”
“…………” อ๋องเดินไปนั่งรอผมอยู่ที่โต๊ะเงียบ ๆ ..ผมเดินมาเทอาหารใส่จานทั้งของผมและของอ๋อง...เสร็จแล้วก็ยกไปวางให้ที่โต๊ะอาหาร....
“กินสิ..นั่งเฉยทำไม...”
“ผมกินแล้วให้ผมกลับบ้านมั้ย..”
“อืม..อยากกลับก็กลับ...”
“จริงนะ...”
“อืม..พูดมากอยู่นั่นแหละ...”
“………” อ๋องนั่งกินโจ๊กไปเงียบ ๆ แต่ไม่ทันถึงครึ่งก็บ่นว่าอิ่ม..ได้เรื่องอีกแล้วมั้ยละครับ...
“อ๋อง..กินให้หมด...”
“แต่ผมอิ่มแล้ว...”
“ฉันสั่งให้กินให้หมด..ไม่งั้นฉันจับกรอกปากแน่ ๆ ....” ผมขู่ออกไปแบบนั้น ผมไม่อยากให้เขากินน้อย เดี๋ยวก็เป็นลมกันพอดี...ยิ่งไม่ค่อยสบายอยู่ด้วย..
“……” อ๋องฝืนกินโจ๊กต่อทั้งน้ำตา...อะไรวะเนี่ย.นิดหน่อยก็ไม่ได้..เอาใจยากจังเว้ย...
“เออ ๆ ไม่ต้องกินมันแล้วก็ได้..จะกลับก็กลับไปเลยบ้านนะ..ถึงแล้วโทรมาบอกด้วยก็แล้วกัน...”
“ครับ...” อ๋องเดินออกจากห้องผมไปเงียบ ๆ ..ผมอยากจะไปส่งเขาเหมือนกันนะแต่ทิฐิมันยังสูงอยู่อะ..ผมกลัวว่าอะไร ๆ มันจะทำให้เขาคิดไปไกล..ปล่อยไปแบบนี้แหละดีแล้ว...
อ๋องกลับไปถึงบ้านได้สักพักใหญ่ ๆ แล้ว..ผมนอนพลิกไปพลิกมาที่โซฟากลางห้อง ดูหนังอะไรไม่รู้เรื่องเลยสักเรื่อง...เอาแต่คิดวนไปวนมาอยู่แต่เรื่องของอ๋อง....
“จะผิดมั้ยถ้าฉันจะลองดู ๆ กับนายสักตั้ง...แค่ลอง ลองดูว่าความรู้สึกเหล่านั้นมันจะเกิดขึ้นได้จริง ๆ มั้ย...” ผมนอนคิดไม่ตกในเรื่องนี้........
ทางด้านอ๋อง เมื่อกลับมาถึงบ้านก็วิ่งขึ้นห้องตัวเองทันที ยังไม่พร้อมที่จะเจอใคร ยังไม่พร้อมที่จะอธิบายอะไรให้ใครฟังแม้แต่ม๊าของผมเอง...ผมนอนคิดอะไรไปเงียบ ๆ เรื่องเมื่อคืนผมเจ็บ เจ็บมาก ๆ เจ็บไปหมด...ที่ปอมทำแบบนั้นกับผม..ผมไม่คิดเลยว่าปอมเขาจะใจร้ายและเกลียดผมขนาดนั้น แต่ผมก็ต้องแปลกใจเมื่ออยู่ ๆ ปอมก็เข้ามาทำดีกับผมราวกับว่าเป็นคนละคนกับเมื่อคืน...เขาทำไปทำไม สงสารผมงั้นหรอ...ผมกลัว กลัวไปหมดเสียทุกอย่าง..กลัวความคิดตัวเอง กลัวว่าจะคิดเข้าข้างตัวเองจนทำให้ตัวเองต้องมาเจ็บซ้ำแล้วซ้ำเล่า...
ครืด ๆ ครืด ๆ ... โทรศัพท์ผมสั่น คนโทรมาก็คนที่ผมกำลังคิดไม่ตกอยู่นั่นแหละครับ...จะรับหรือไม่รับดี..ผมตัดสินใจรับโทรศัพท์เพื่อไม่เป็นการจุดชนวนความโกรธของปอมก็แล้วกันครับ
“สวัสดีครับ...”
“นายนะ...”
“ครับ....”
“ว่างมั้ยพรุ่งนี้...”
“วะ...ว่างครับ...”
“ไม่ต้องเกร็งขนาดนั้นก็ได้..พูดปกติสิ...”
“ครับ....”
“ตกลงว่าว่างใช่มั้ย...”
“ครับ ว่าง..คุณมีอะไรหรือเปล่า...”
“อืม..ว่างก็ดี....เข้ามาหาฉันที่คอนโดด้วยก็แล้วกัน...”
“เอ่อ....แต่ผม....”
“ไม่มีแต่..แค่นี้นะ...” ปอมพูดเสร็จแล้วก็วางสายไปเลย..ผมกังวล ผมไม่อยากกลับไปเจอเรื่องร้าย ๆ ที่คอนโดนั่นอีกแล้ว..ผมกลัวไปหมด..แต่ถ้าจะไม่ไปก็กลัว..กลัวว่าปอมจะอาละวาดใส่ผมอีกเพราะขัดคำสั่งเขา...ผมจะเอายังไงดี...
ตกเย็นผมเดินลงไปด้านล่าง ม๊ากับป๊ากลับมาแล้วครับ..ม๊ามองหน้าผมแบบว่ามีอะไรจะเล่าให้ฟังมั้ย....ผมก็เดินเข้าไปกอดม๊าพร้อมกับหอมแก้มทั้งสองข้างของม๊า...
“ไปไหนมาฮะเรา เมื่อวานก็ไม่กลับบ้าน..”
“ไปบ้านเพื่อนมานะครับ...”
“ไม่ใช่แอบไปหาปอมนะ...”
“ครับม๊า...”
“อืม..แล้วเป็นยังไงบ้าง...ปอมเค้าพอจะจำเราได้บ้างหรือเปล่า...” ม๊าผมถามออกมาอย่างมีความหวัง ผมไม่ได้เล่าเรื่องที่เกิดขึ้นระหว่างปอมให้คนในครอบครัวผมฟังหรอกครับ ผมกลัว กลัวว่าถ้าม๊ากับป๊ารู้แล้วท่านจะเกลียดปอม..ผมไม่อยากให้คนที่ผมรักทั้งสองฝ่ายมาเกลียดกัน...ผมไม่ชอบเลยจริง ๆ ...
ตอนเย็นเรากินข้าวมื้อเย็นด้วยกัน เสร็จแล้วม๊ากับป๊านั่งดูละครหลังข่าว แต่วันนี้ผมขอตัวขึ้นไปนอนบนห้องก่อนครับ เพราะยังมีเรื่องให้คิดอีกเยอะ....
ไลน์ผมดังขึ้น เป็นไผ่ที่ทักมา แต่ผมไม่ได้ตอบไปเพราะว่ายังไม่อยากคุยกับใครทั้งสิ้น...อยากอยู่คนเดียว คิดอะไรคนเดียวครับตอนนี้...ดึก ๆ ไอ้เก่งก็โทรมา ผมก็ไม่ได้รับ แต่ก็ส่งข้อความไปบอกมันว่ายังไม่อยากคุยกับใครขอโทษมันไปแล้ว...หวังว่ามันคงจะเข้าใจผมนะครับ...
ผมนอนคิดไปคิดมาจนหลับลงไปในที่สุด..ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาผมก็มักจะพบกับฝันร้ายตลอดในทุก ๆ ค่ำคืน ฝันแต่ว่าปอมจะทำร้ายผม ปอมคนใจร้ายคนนั้นเข้ามาก่อกวนทำร้ายผมในฝันตลอดเวลา เมื่อไรกันนะที่ความฝันเหล่านั้นจะหายไปจากผมเสียที...ผมไม่อยากฝันร้ายแบบนั้นอีกแล้ว...
แสงแดดยามเช้าส่องผ่านม่านเข้ามาเป็นนาฬิกาปลุกผมชั้นเยี่ยมเลยครับ..ผมค่อย ๆ ลืมตาตื่นนอนก่อนจะบิดขี้เกียจพลิกตัวไปมาแล้วลุกเข้าห้องน้ำไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อที่จะไปหาปอมที่คอนโด...
แต่งตัวเสร็จผมลงมากินข้าวด้านล่าง วันนี้ไม่ได้กินพร้อมม๊ากับป๊าเพราะท่านมีประชุมแต่เช้า ผมไม่ซีเรียสอะไรมากหรอกครับสำหรับมื้อเช้า..มันเป็นปกติที่เราจะไม่ได้กินพร้อมกันในทุก ๆ วันเพราะต่างคนก็ต่างมีอะไรที่ต้องไปทำ มีหน้าที่ที่ต้องไปทำเช่นกันครับ..
วันนี้ผมไม่ได้ขับรถตัวเองออกมา เพราะอยากนั่งรถเมล์แล้วต่อด้วยรถไฟฟ้า อยากนั่งไปเพลิน ๆ คิดอะไรไปเพลิน ๆ แบบไม่รีบไม่ร้อน...ผมลงจากรถเมล์คันแรกมานั่งรอต่อรถสายต่อไป นั่งไปนั่งมาอยู่ ๆ ผมก็ไม่อยากไปหาปอมเสียอย่างนั้น...พอดีกับข้าง ๆ มีสวนสาธารณะพอดี ผมเดินเข้ามาในสวนสาธารณะ เดินคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ผมรู้ว่าการที่ผมทำแบบนี้ อะไรที่กำลังจะตามมา ผมกลัว..แต่ผมคิดว่าผมคงชินชากับความกลัวนั้นไปแล้วมั้งครับ ถึงได้กล้าที่จะผิดนัดกับปอม... ใกล้เที่ยงแล้ว..โทรศัพท์ผมสั่นไม่หยุดอยู่ในกระเป๋ากางเกง ผมรู้ว่าใครโทรมา แต่ผมเลี่ยงที่จะเมินเฉยไม่สนใจมัน. แต่มันก็รบกวนความคิดผมเหลือเกินผมจึงหยิบขึ้นมาแล้วปิดเครื่องมันเสียเลยครับ..อย่างน้อยปอมก็คงยังไม่ตามมาเจอผมวันนี้หรอก..เดินเล่นสักพักแล้วค่อยกลับบ้าน อีกอย่างปอมก็จำทางไปบ้านผมไม่ได้แล้ว...คิดมาถึงตรงนี้ก็น่าเศร้านะครับ...เฮ้อ.... ผมล้มตัวลงนั่งกับพื้นหญ้าใต้ต้นไม่ก่อนจะล้มตัวลงนอนราบไปกับพื้นหญ้า...ยกมือขึ้มาวางบนหน้าผากก่อนจะหลับตาลงคิดอะไรไปเรื่อย ๆ ....
แรงกระชากแขนข้างที่วางบนหน้าผากทำให้ผมลืมตาตื่นขึ้นมามอง แต่ก็ต้องผงะเมื่อผมคิดว่าเจอคนที่ยังไม่คิดว่าจะเจอกันในวันนี้....มันเร็วไปไหมกับการที่ผมจะต้องถูกลงโทษ...
“กล้าผิดนัดฉันหรอฮะ....”
“...........” ผมเงียบ ผมไม่เถียง เพราะผมทำแบบนั้นจริง ๆ ...
“ตามมานี่....” ปอมลากผมให้เดินตามไปอย่างรวดเร็ว..ก่อนจะเปิดประตูรถและดันผมเข้าไปในรถ ก่อนจะเดินอ้อมไปนั่งฝั่งคนขับแล้วขับรถออกไปอย่างรวดเร็ว...
“ทำไมชอบขัดคำสั่งนักฮะอ๋อง...บอกอะไรไปไม่เคยฟังเลยใช่มั้ย..ชอบเจ็บตัวนักใช่มั้ยวะฮะ...”
“เปล่า...”
“เปล่าแล้วทำไมไม่ไป..ฉันรออยู่ไม่รู้หรอ...”
“รู้ครับ...”
“รู้แล้วยังไง..รู้แล้วแต่ก็ยังไม่ไป...”
“ก็ผม...”
“ไม่ต้องมาแก้ตัว...... โว้ยๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ...” ปอมโวยออกมาเสียงดังมาก ๆ ในรถก่อนจะขับรถอย่างเร็วต่อไปไม่นานก็มาจอดหน้าร้านอาหารร้านหนึ่งผมนั่งเงียบ ๆ อยู่บนรถไม่ได้พูดอะไรและไม่ได้มองไปทางปอม..ไม่รู้ว่าเขาพามาที่นี่ทำไม...
“ลงรถ...”
“………”
“อย่าต้องให้พูดซ้ำ..”
“...........” ผมไม่ตอบแต่ก็เปิดประตูแล้วลงจากรถเดินตามปอมเข้าไปในร้านอาหาร ภายในร้ายถูกตกแต่งออกแนวเรียบ ๆ แต่ดูหรูหราบรรยากาศภายในร้านเหมาะสำหรับมานั่งชิลทานอาหารบรรยากาศร่มรื่นคล้ายกับว่านั่งอยู่ท่ามกลางธรรมชาติก็ไม่ปราน...
“กินอะไรมาหรือยัง...”
“กินแล้วครับ...”
“อืม...จะกินอะไรก็สั่ง...ถ้าไม่กินก็นั่งเฉย ๆ ไปก็แล้วกัน...”
“ครับ...”
ปอมสั่งอาหารของตัวเองก่อนจะมองหน้าผมเป็นเชิงถามว่าจะไม่เอาอะไรแน่ใช่มั้ย...ผมก็ส่ายหน้าตอบกลับไป
“ไม่กินก็ดี ไม่เปลือง...”
ไม่นานอาหารที่ปอมสั่งก็ทยอยมาเสิร์ฟ ปอมสั่งมาหลายอย่างมาก ผมยังคิดเลยว่าเขาจะกินหมดหรือเปล่า... ผมนั่งมองปอมกินไปก็อดคิดแปลกใจไม่ได้ ที่วันนี้ปอมไม่ได้ทำอย่างทุก ๆ วันแต่กลับพามานั่งกินอาหารที่ร้านแบบนี้ ผมขอคิดเข้าข้างตัวเองบ้างได้หรือเปล่าว่าปอมเขาก็ดีกับผมขึ้นบ้างแล้ว..ผมพอจะเห็นความหวังลิบหรี่ ๆ แล้ว...
“นี่..ถ้าจะมองขนาดนั้นนะ ฉันจะถามอีกครั้งเดียวนะ..จะกินอะไรมั้ย...”
“เอ่อ...”
“ฉันถาม...”
“กินก็ได้ครับ...”
“พี่...”
“เดี๋ยวครับ...” ปอมกำลังจะเรียกพนักงานให้เอาเมนูมาให้แต่ผมก็ขัดขึ้นเสียก่อน..
“อะไร...”
“กินที่สั่งมาแล้วไม่ได้หรอ...แค่นี้มันก็เยอะแล้ว...”
“อืม..ตามใจ...” ปอมว่าเสร็จก่อนจะเรียกพนักงานให้ไปเอาจานช้อน-ซ่อมมาเพิ่งให้ผมอีกชุดหนึ่ง...ผมนั่งกินอาหารอย่างสงบเสงี่ยม...แค่นี้..แค่ปอมทำดีกับผมบ้าง ผมก็ดีใจแล้ว.ยังไม่ต้องจำผมได้..ยังไม่ต้องรักผมเหมือนเดิม..แค่ไม่ทำร้ายผมเหมือนที่ผ่านมาผมก็ดีใจสุด ๆ แล้วครับ..อย่างน้อย หัวใจที่เจ็บของผมก็คงไม่ต้องเจ็บซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้นตลอดไป...
ผมนั่งกินอาหารที่ปอมสั่งมา วันนี้ปอมกินจุมากครับ ไม่รู้ไปอดอยากที่ไหนมา..ถึงกับสั่งมาเพิ่มเลย..รู้สึกผิดเบา ๆ ที่ไปแย่งปอมกิน..ก็ใครจะไปคิดละครับว่าปอมจะกินหมดอะมันเยอะมากเลยนะ
ตอนนี้ผมอิ่มแล้ว นั่งดูปอมกินต่อที่สั่งมาเพิ่มใหม่...ไม่รู้เหมือนกันว่ากินเข้าไปหมดได้ยังไง ตัวก็ไม่ได้อ้วนนะครับ..แต่เอาเถอะ อย่างที่รู้ ๆ กัน...
กินเสร็จปอมจ่ายเงินเราเดินออกจากร้านกัน..ปอมไม่ถามไม่พูดว่าจะไปไหนขึ้นรถได้ก็ออกรถทันทีผมเบาใจหน่อยครับตรงที่ว่าปอมขับรถไม่เร็วเหมือนขามา หัวใจผมแทบวายขับเร็วเป็นบ้าสงสัยคงจะอารมณ์เย็นลงบ้างแล้ว...มั้งครับผมคิดว่าอย่างนั้นและอยากให้เป็นอย่างนั้นจริง ๆ
ปอมเลี้ยวรถเข้าไปที่ซุปเปอร์มาเก็ตที่หนึ่งก่อนจะเปิดประตูรถลงไปเลย ไม่มีบอกไม่มีอะไรเลย...
“นี่ จะนั่งอยู่อย่างนั้นใช่มั้ย...ถ้าไม่ลงฉันจะล็อครถแล้วนะ...”
ผมรีบลงจากรถอย่างรวดเร็ว ก่อนที่เจ้าของรถเขาจะล็อครถแล้วปล่อยให้ผมหายใจไม่ออกตายอยู่ในรถ...ปอมโหดกว่าตอนที่ความจำเสื่อมมาก นี่คงจะเป็นตัวตนจริง ๆ ของเขา..จะเป็นไปได้มั้ยนะถ้าผมจะหวังให้ปอมรักผมใหม่ รักผมในแบบที่เป็นตัวตนจริง ๆ ของปอมแบบนี้..มันอาจจะดูเป็นไปได้ยากแต่ผมแอบหวังก็แล้วกันละนะ...
“มาที่นี่ทำไมหรอ...”
“มากินข้าวมั้ง....ถามได้มาซุปเปอร์มาเก็ตเค้ามาทำไมกันละ...”
“มาซื้อของ...”
“รู้แล้วถามเพื่อ...”
“...........” ผมเงียบก่อนจะเดินตามปอมไป...ปอมดึงรถเข็นมาก่อนจะดันมันมาให้ผม...
“ให้ผมเข็นหรอ...”
“อืม..ตามมา...” ผมเข็นรถตามปอมไปเงียบ ๆ ...ปอมหยิบของใช้มาใส่ไม่หยุดสงสัยของที่คอนโดจะหมดซะมั้งถึงได้ลากผมมาซื้อด้วยแบบนี้เนี่ย...
“กลิ่นไหนหอม..ดมซิ...”
ผมรับแชมพูมาดมอย่างว่าง่ายก่อนจะเลือกกลิ่นที่ผมชอบใช้แล้วส่งให้ปอม..
“กลิ่นนี้แน่หรอ..มันไม่เหมือนผู้หญิงไปหรอ...”
“ไม่หรอกครับ..หอมดีออก...” ผมว่าอย่างนั้น ได้โอกาสเริ่มฟื้นความทรงจำปอมบ้างแล้ว อย่างน้อยให้ได้ใช้กลิ่นแชมพูที่ผมชอบอาจจะพอกระตุ้นได้บ้าง...มั้งนะ..
ผมเดินเข็นรถตามปอมไปทั่วซุปเปอร์มาเก็ตแล้วแต่ก็ยังไม่มีวี่แววว่าจะพอเลย ผมว่าที่เลือกมามันก็ครบหมดทุกอย่างแล้วนะ..แต่เหมือนปอมจะเดินไปโซนของกินเล่นครับพวกขนมปังเค้กอะไรทำนองนี้...
“อยากกินอะไรมั้ย...”
“อะไรนะครับ...”
“ฉันถามว่าอยากกินอะไรมั้ย..ทำไมต้องให้ถามซ้ำวะฮะอ๋อง...”
“ก็ผม...”
“อย่าลีลา ตอบมาจะกินไม่กิน...”
“ผมอยากกินมิสเตอร์โดนัทมากกว่าอะ...”
“เออ ๆ ไป ๆ เรื่องมากชิบ.....”
“จริง ๆ แล้วผมไม่กินก็ได้นะ” ผมว่าออกมาอย่างหงอย ๆ ก็ไม่อยากให้ปอมหงุดหงิดนี่ครับ...
“จะกินก็ไปอย่าลีลา...” ผมเดินเข็นรถนำปอมไปที่ร้านโดนัททันที..ก่อนละเลือกพอนเดอะริงที่ผมอยากกิน ไม่ได้กินมากนานแล้ว...ผมเลือกไม่ได้มองหน้าปอมเลยว่าเขาจะพอใจหรือเปล่า..ผมเลือกเต็มที่เพราะคิดว่าจะต้องเป็นคนจ่ายเองในส่วนนี้แต่พอคิดเงินเงิบเลยครับ..ปอมจ่ายเงินให้เฉยเลย..ผมก้มหน้าเลยเพราะเลือกมาเยอะมาก ๆ กลัวปอมจะดุเอา..
“กินให้มันหมดนะ...”
“อะไรนะครับ...”
“ฉันบอกว่าที่ซื้อมานะ กินให้มันหมดนะ..ไม่หมดฉันจับยัดแน่....”
“เอ่อครับ...” จากนั้นเราเข็นรถเอาของในรถไปจ่ายเงินก่อนจะกลับคอนโดกัน มั้งครับ ผมเดาเอาอะ ก็ไม่รู้ว่าปอมจะไปไหนนี่..ไม่กล้าถาม....แล้วก็เป็นอย่างที่ผมคิด ปอมกลับมาคอนโด อย่าบอกนะว่าที่เรียกผมมาวันนี้เพราะว่าอยากจะให้ผมไปเป็นเพื่อนกินข้าวและซื้อของเข้าห้องนะ...มันง่ายไปมั้ยอะ...
“ยืนทำอะไรตรงนั้นเข้ามานั่งสิ..เกะกะขวางทาง...”
“ครับ..” ผมเดินเข้าไปนั่งที่โซฟารับแขก ที่นั่งที่คุ้นเคยที่เราเคยนั่งดูหนังด้วยกัน หรือแม้แต่พูดคุยสวีทหวานกันก็ตาม ความทรงจำเก่า ๆ ไหลย้อนเข้าในในหัวผม...ผมคิดถึงวันเหล่านั้นเหลือเกิน วันที่เรารักกัน เราเข้าใจกัน และเราเป็นของกันและกัน...เอ่อ คิดไปคิดมาผมว่าความคิดผมเริ่มไปไกลแล้ว กลับมา ณ ปัจจุบันครับ ปอมเดินเอาของเข้าไปเก็บมาก่อนจะออกมานั่งฝั่งตรงข้ามกับผม...
“วันนี้ค้างที่นี่แหละ ขี้เกียจไปส่ง..”
“อะไรนะครับ...”
“............”
“เอ่อ ครับ..แต่จริง ๆ แล้วผมกลับเองก็ได้นี่นา....”
“ฉันบอกว่าค้างก็ค้างสิ...อย่าขัดใจได้มั้ยฮะอ๋อง...”
“เอ่อ ครับ...”
ผมงงเลยครับอยู่ ๆ มาบอกให้ผมค้างด้วย...
“นี่....ยังติดต่อกับไอ้เด็กนั่นอยู่หรือเปล่า...”
“เด็กไหนอะครับ...”
“มีหลายคนรึไง...”
“เอ่อ เปล่า ๆ ..ถ้าคุณจะหมายถึงไผ่ละก็ ก็ติดต่อครับ...”
“เลิกติดต่อซะ...”
“แต่.....”
“………”
“แต่เขาเป็นเหมือนน้องชายผมนะครับจะให้เลิกติดต่อได้ยังไง...”
“อืม...งั้นก็ตามใจ...”
ตกใจครับ วันนี้ปอมมาแปลกมาก..ไม่ใจดี แต่ก็ไม่ด่าไม่ทำร้าย...แต่ก็ดีแล้วละครับผมค่อยโล่งใจหน่อย...
อัพแล้วค่า เป็นไงคะ ตอนนี้ฟินเบา ๆ เหมือนที่ไรเตอร์บอกบ้างมั้ยอ่า อิอิ
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นให้กำลังใจเค้าด้วยน้า อิอิ
ความคิดเห็น