ศาสตราคู่กู้แผ่นดิน

ลำดับตอนที่ #228 : เล่ม 8 - ตอนที่ 108 - ความทรงจำ (5)

/> /> />

“ฟื้นแล้วหรือสหาย?” เสียงกล่าวของบุรุษหนุ่มผมน้ำเงินดังขึ้นทันทีที่บุรุษหนุ่มผมน้ำตาลแดงเปิดประตูเข้าไปในห้อง

                ลูทพยักหน้าให้กับเพื่อนรักครั้งหนึ่ง ถามว่า “ท่านอาจารย์เป็นอย่างไรบ้าง?”

                “เข้ามานั่งข้างๆข้าตรงนี้” เสียงอันคุ้นเคยดังขึ้น บุรุษหนุ่มมองไปตามเสียงเห็นอาจารย์ดาธนอนอยู่บนเตียง โบกมือที่พันแผลดามนิ้วทั้งสี่เรียกเขาเข้าไปหา แม้ว่าดูแรนดัลจะบาดเจ็บสาหัสปางตายแต่รอยยิ้มบนใบหน้าและแววตาอันเที่ยงธรรม ด้านหลังแว่นตากรอบไม้ก็มิได้เปลี่ยนแปลงไป

                “ท่านคาเทจ? ขออภัยเป็นอย่างสูง เมื่อครู่ข้าไม่ทราบว่าท่านก็อยู่ด้วย” บุรุษหนุ่มลุกขึ้นก้มโค้งให้กับคาเทจทันทีหลังจากเผลอนั่งลงก่อนที่จะทำความเคารพ

                คาเทจที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆดูแรนดัลกล่าวรับการแสดงความเคารพของลูทว่า “มิต้องมากมารยาท”

                “ไม่นึกว่าเวอร์น่อนในร่างของฮัสการ์จะร้ายกาจถึงขนาดนี้ ที่พวกเราทั้งสองเอาชีวิตรอดมาได้ก็ต้องยกความดีความชอบให้กับพ่อของเจ้ากับกอร์ดอน” ดูแรนดัลกล่าวกับบุรุษหนุ่ม

                “ท่านกอร์ดอนบอกข้าว่าท่านอาจารย์บุกเข้าไปทั้งๆที่ยังไม่หายบาดเจ็บ ที่รอดมาได้ก็นับว่าบุญโขแล้ว” คำพูดของบลูสามารถเรียกเสียงหัวเราะของดูแรนดัลกับคาเทจให้ดังขึ้นพร้อมๆกัน

                ลูทก้มศีรษะลงต่ำ กล่าวอย่างสำนึกผิดว่า “ท่านพ่อบอกว่าข้าเกือบจะสังหารอาจารย์” คำพูดของลูทกลับทำให้เสียงหัวเราะของทั้งสองเงียบลง บรรยากาศในห้องดูหดหู่ลงไปทันที

บลูที่อยู่ข้างๆเพียงได้แต่ทอดถอนหายใจครั้งหนึ่ง คำนึงว่าถ้าหากเขาอยู่ที่นครมิสต์คงจะช่วยอะไรได้บ้าง

                ดูแรนดัลยกฝ่ามือที่ถูกดามขึ้นส่ายไปมาแทนนิ้วชี้ที่เขาชอบกระทำ กล่าวว่า “เจ้าเข้าใจผิดแล้ว ผู้ที่จะสังหารข้ามิใช่เจ้าแต่เป็นฮัสการ์ มันหมายที่จะครอบครองร่างของเจ้าใช้กุญแจแห่งสวรรค์และกุญแจแห่งพิภพครอบครองแผ่นดินอีกต่อหนึ่ง แต่โชคดีที่ลูกศิษย์ของข้ามีจิตใจที่แข็งแกร่ง ใช้เวลาเพียงครู่เดียวก็สามารถขับไล่ฮัสการ์ออกจากจิตใจได้”

                “แต่นั่นก็ต้องแลกมาด้วยความทรงจำและอาการบาดเจ็บของยูกิ”

                “ผิดอีกแล้ว เจ้าเป็นศิษย์ของข้าจริงหรือไม่ถึงได้เข้าใจผิดซ้ำซ้อนอย่างนี้?” ดูแรนดัลหันมามองหน้าของลูท กล่าวว่า “เจ้าได้พบหน้านางแล้วหรือยัง?”

                ลูทพยักหน้าครั้งหนึ่งแทนคำตอบ

                “เจ้าพบว่านางมีความสุขหรือไม่?”

                บุรุษหนุ่มนึกไปถึงใบหน้าของยูกิในขณะที่ระเบียง นางยิ้มที่มุมปากอย่างงดงามขณะที่บรรเลงไวโอลินอย่างเคลิบเคลิ้ม ปราศจากสีหน้าที่เต็มไปด้วยความวิตกกังวลจากเรื่องราวต่างๆ หรือว่ารอยน้ำตาที่เคยหลั่งไหลก่อนที่จะสูญเสียความทรงจำ ลูทจึงพยักหน้าอีกครั้งแทนคำตอบ

                ดูแรนดัลกล่าวต่อไปว่า “ที่นครมิสต์ก่อนจะเกิดเหตุ ครั้งนั้นเจ้ามาพบข้ากับท่านคาเทจเพื่อเตือนภัย เจ้าคงจะไม่รู้ว่าในห้องประชุมแห่งนั้นยูกิก็อยู่ด้วย นางต้องการที่จะให้นครมิสต์เข้าร่วมเป็นส่วนหนึ่งของสหพันธ์จึงเดินทางมาในฐานะของทูตเจริญสัมพันธไมตรี ในตอนนั้นนางมีสีหน้าไม่ใคร่จะดีนัก มองปราดเดียวก็ทราบว่าเต็มไปด้วยความทุกข์และความเศร้าโศก”

                “ยูกิ ... นางอยู่ที่นั่นจริงๆหรือ?” ลูทถาม “เหตุใดข้าจึงมิได้พบนางจนกระทั่งกองทัพจักรวรรดิเคลื่อนไหว?”

                “ท่านคาเทจสามารถยืนยันได้” ดูแรนดัลหันไปมองคาเทจที่นอนอยู่บนเตียงข้างๆ เห็นเขาพยักหน้ารับคำครั้งหนึ่งจึงกล่าวต่อไปว่า “สาเหตุที่เจ้าไม่พบนางเป็นเพราะว่านางไม่ต้องการพบเจ้า ข้าไม่รู้ว่ามีเรื่องอะไรเกิดขึ้นกับพวกเจ้าทั้งสองจึงทำให้นางตัดสินใจเช่นนั้น แต่ไม่ว่าอะไรที่เคยเกิดขึ้นมาก่อนในตอนนี้ล้วนเป็นเพียงหมอกจางๆที่ผ่านพ้นไป นั่นมิใช่เรื่องดีหรอกหรือ?”

                “ก็ใช่ ... แต่” ลูทกล่าวต่อไปว่า “แต่ความทรงจำที่สูญหายไปนั้นมิอาจเรียกกลับคืนมาใหม่ได้ และความทรงจำบางอย่างก็มีค่าเกินกว่าที่จะลืมมิใช่หรือ?”

                อาจารย์ดาธส่ายศีรษะปฏิเสธว่า “ความทรงจำมิใช่สิ่งที่คงอยู่ตลอดไป มันเป็นเพียงภาพมายาฉากหนึ่งในการแสดงที่เรียกว่า ‘ชีวิต’ มีผู้คนอีกหลายพันหลายหมื่นที่อยากจะลบเลือนความทรงจำอันเลวร้ายทิ้งไปจากห้วงสมอง แต่พวกเขากลับมิอาจทำได้ ข้ามิได้ต้องการบอกว่ายูกิโชคดีที่ถูกลบเลือนความทรงจำ แต่ข้าต้องการที่จะชี้ให้เห็นว่าความทรงจำที่ดีสามารถสร้างขึ้นใหม่ ถ้าหากเจ้าต้องการที่จะสร้างมัน แต่ในขณะเดียวกันความทรงจำที่เลวร้ายกลับมิอาจลบเลือน”        

                “ท่านอาจารย์กล่าวเสมือนว่าการที่สูญเสียความทรงจำไม่ใช่ความทุกข์ ในเมื่อท่านอาจารย์มิใช่บุคคลที่เคยสูญเสียความทรงจำ ท่านอาจารย์จะทราบได้อย่างไร?”

                “ข้าทราบ ... ข้าทราบดีกว่าอีกหลายแสนคนที่อยู่บนโลกนี้ อาจจะทราบดีกว่าคนที่เคยสูญเสียความทรงจำด้วยซ้ำไป” อาจารย์ดาธตอบว่า “เพราะครั้งหนึ่งบุคคลที่ข้ารักได้สูญเสียความทรงจำไปทั้งหมด”

                “...” สีหน้าของลูทเปลี่ยนไปในทันที

                “ข้าอยากให้เจ้าลองคิดทบทวนดูอีกครั้ง ในตอนนี้บุคคลที่เต็มไปด้วยความทุกข์จากการสูญเสียความทรงจำไม่ใช่นางแต่เป็นเจ้า” อาจารย์ดาธกล่าวด้วยน้ำเสียงจริงจังว่า “ในเมื่อความทรงจำของนางสูญหายไป ความทุกข์และความสุขที่เกิดจากความทรงจำนั้นๆก็จะหายไปตามกัน แต่เจ้าต่างหากที่เป็นผู้ที่ต้องการจะให้สิ่งที่สูญหายไปกลับคืนมา ซึ่งความต้องการที่ไม่ได้รับการตอบสนองนี้เองคือสาเหตุแห่งทุกข์ ตัวของเจ้าที่ยึดติดอยู่กับความทรงจำในอดีตจะประสบแต่ความทุกข์ ไม่ว่าผู้ใดก็จะไม่เข้าใจเจ้า ไม่ว่าผู้ใดก็จะไม่เห็นใจเจ้า เนื่องจากบุคคลที่ร่วมแบ่งปันส่วนหนึ่งของความทรงจำกับเจ้านั้นจำอะไรมิได้อีกแล้ว”

                !!!

                คำพูดของอาจารย์แทงลึกเข้าไปในห้องหัวใจของบุรุษหนุ่ม ความหมายของประโยคดังกล่าวคงจะไม่มีผู้ใดเข้าใจมากไปกว่าบุคคลทั้งสอง คนหนึ่งที่เคยผ่านเหตุการณ์นั้นมาก่อน อีกคนหนึ่งที่กำลังเผชิญเหตุการณ์ดังกล่าว       แต่พวกเขาทั้งสองยังไม่ทราบว่า ยังมีอีกคนหนึ่งที่กำลังจะต้องเผชิญเหตุการณ์ที่คล้ายคลึงนั่งฟังอยู่เคียงข้าง

                “ลองเก็บไปคิดดูให้ดี” เอลมาสเตอร์คาเทจกล่าวเสริมขึ้นว่า “คำพูดของอาจารย์เจ้าจะช่วยให้เจ้าผ่านพ้นช่วงเวลานี้ไปได้ บุรุษหนุ่มอย่างเจ้ายังมีเวลาอีกมากมายที่จะแก้ไข แต่ไม่ว่าสิ่งใดจะเกิดขึ้น หากพวกเราทั้งหลายมิอาจยับยั้งกองทัพจักรวรรดิและฮัสการ์ ต่อให้ความทรงจำหายไปตลอดกาลหรือหวนกลับคืนมาใหม่ ทุกสิ่งทุกอย่างก็มิอาจรอดพ้นความพินาศ”

                อาจารย์ดาธกล่าวให้กำลังใจต่อไปว่า “ข้าได้ยินมาจากท่านจอมแพทย์ว่าในขณะที่เจ้าพึ่งจะฟื้นก็สูญเสียความทรงจำไปพักหนึ่งมิใช่หรือ ต้องใช้เวลาอีกพอสมควรกว่าจะเรียกความทรงจำกลับคืนมาได้ สำหรับนางอาจจะเป็นเช่นกัน”

                บุรุษหนุ่มครุ่นคิดตามคำเตือนสติของผู้ใหญ่ทั้งสอง กล่าวว่า “สำหรับเรื่องของนางขอเวลาข้าอยู่กับตัวเองสักพักหนึ่ง ส่วนเรื่องกองทัพจักรวรรดิไม่ว่าจะเป็นอย่างไรข้าก็พร้อมที่จะสู้อยู่เสมอ”

                บลูยกมือขึ้นตบบ่าสหาย กล่าวว่า “เชื่อข้า ไปสนทนากับยูกิสักรอบหนึ่ง เมื่อเห็นท่าทีของนางแล้วเจ้าอาจทราบว่าควรจะทำอย่างไรต่อไป หากมัวแต่คิดเองเออเองไปคนเดียวอย่างนี้ข้าเชื่อว่าอีกสิบปีสิบชาติก็ไม่มีทางคิดออก การแก้ปัญหาของคนสองคนควรจะใช้ความเห็นจากทั้งสองฝ่ายใช่หรือไม่?”

                “ขอบใจ”

                ผัวะ! ฝ่ามือของบลูตบเข้ากลางหลังสหายรักเต็มแรง

                “เจ้าตบหลังข้าทำบ้าอะไร?” ลูทหันกลับมาต่อว่า

                “ถ้าไม่ตบแล้วสติของเจ้าจะกลับคืนมาหรือไม่” บลูย้อนว่า “ไปหายูกิในบัดดล ก่อนที่บิดาจะจับเจ้าแช่แข็งแล้วปล่อยไว้ที่หน้าประตูห้องของนาง”

                “ความคิดไม่เลว หากเจ้าลงมือเมื่อใดขอข้ามีส่วนร่วมด้วยคน” เสียงอาจารย์ดาธดังขึ้น พร้อมกับเสียงหัวเราะของเอลมาสเตอร์คาเทจ บรรยากาศห้องที่อึมครึมกลับกลายเป็นสดใสขึ้นอีกครั้ง