คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : Chapter}}}:21>>วิชาอันแสนอันตราย
กลุ่มแรก เรียนชีวะ หลัก ๆประกอบด้วย โกคุเดระ ชิเอกิและมิโฮะ
กลุ่มที่สองเรียนเคมี หลัก ๆประกอบด้วย ยามาโมโตะ สึนะ ชิอากิและโมโมกะ
ทั้งสองต้องแยกห้องไปเรียนทั้งสองวิชาซึ่ง แต่เดิมเป็นห้องใหญ่หนึ่งห้องที่ถูกเป็นสองส่วนด้วยกระจกใสกันกระแทกเกรดA (เอามาทำเพื่อ) นักเรียนทุกคนมองผ่านกระจกใสที่ใสวิ๊งงง มองทะลุได้อย่างง่ายดายเพียงแต่ นักเรียนชายคนหนึ่งดันอยากลองของ ชกไปที่กระจกใสบางเจี๊ยบ! อย่างแรงสรุปว่า
แตก!!!!
“อ๊าคคคคกระดูกชั้นแตกแล้วรถพยาบ๊าลลล>[]<” มิโฮะบังเอิญมองไปที่ด้านบนของกระจกที่อยู่สูงโครต(ห่างจากความสูงมันไม่กี่เซ็นต์) ทำหน้าช๊อคก่อนจะอ่านเสียงดัง ๆให้ทุกคนได้ยิน
“ฮัลโหววว์นักเรียนที่รักทุกคนนี่ครูลุสซูเรียนะจ๊ะจำกันได้ไหมเอ่ย o>w<o ครูจะมาบอกว่ากระจกใสนี่เป็นผลิตพรรณที่ทำขึ้นพิเศษไม่ได้ไว้ใช้ต่อยเล่นแต่อย่างใด (มันต่อยไปแล้วอ่ะ) อ้อกระจกนี่มีความแข็งเท่ากับเซรามิกอย่างดีเป็นกระจกกันกระสุนที่ไม่มีวันแตก แต่สิ่งที่แตกคงจะเป็นกระสุน มีการทดลองแล้วนะจ๊ะกระสุนไรเฟิลที่ยิงด้วยความเร็ว 120กม/ชม แหลกเป็นผุยผงเลยจ้าโฮะ ๆๆคงไม่มีใครโง่ขนาดเอามือเปล่าต่อยใชไหมเอ่ย ^O^ (มันต่อยไปแล้วไงเพ่หามไปโรงบาลอยู่เนี่ย = =) ระวังด้วยนะจ๊ะอ้อ กระจกนี่ไม่กันเสียงนะจ๊ะกันแต่แรงกระแทกทนทานทุกรูปแบบหาดเสียงดังเกิน 80เดซิเบลมันจะแตกนะจ๊ะ (อ้าวเฮ้ย!!) และถ้ากระจกแตกรับผิดชอบกันทั้งหมด กระจกนี่มูลค่า 100ล้านทั้งชีวิตก็จ่ายไม่หมดหรอกโฮ๊ะ ๆๆๆ” ตำแหน่งของตัวหนังสือ:มุมบนความสูง170เซ็นต์จากพื้น ตัวอักษรสีขาวขนาดอังสนานิว 10 ต้องเพ่งถึงจะเห็น = =เอวัง
นักเรียนทุกคนเงียบกริบห้องเรียนอยู่ในความสงบไม่มีเสียงใด ๆหลุดรอดออกมา จนกระทั่ง
“ครืดดดด ชิชิชิชิชั้นเบลเฟกอสอนวิชาชีวะมะเริ่มเรียน”เบลเฟกอหน้าแสล๋นเข้ามาด้วยใบหน้ายิ้มแป้น
ปั๊ง!!!!เสียงปิดประตูดังลั่น เล่นเอานักเรียน ทำหน้าไม่ถูกเลยทีเดียว ทุกคนหันไปยังกระจก
ปกติ
โล่ง - ->>นักเรียนทุกคนถอนหายใจพร้อมกันทันใดนั้น
เปรี๊ยะ!!! กระจกร้าวเฉยเลยเว้ยเฮ้ย =[]=
O{}O!!!>>อ๊าคคคคคร้าวได้ไงว๊ะ <<พูดเบามากหันไปมองทางฝั่งที่เรียนเคมี
“ฮ่า ๆๆอุ๊ย! ว๊ายยยย อย่างนู้น อย่างนี้ วะฮ่ะ ๆๆเว้ยยย นี่เขาดีอย่างนู้นอย่างนี้ อุ๊ยต๊าย! ฮ่ะ ๆๆ”
=_________=*>>ชิ้งงงงง<<ไม่รู้ร้อนรู้หนาวเล้ยไอ้พวกนกกระจอกเอ๊ย (กำลังด่าในใจ)
และแล้วกระจกก็เริ่มแตกมากกว่าเดิม
O{}O!!!>>ชิบlostแล้วไหมละใครก็ได้หยุดมันที๊
และสวรรณค์ทรงโปรดอาจารย์ที่สอนเคมีย่างก้าวเข้ามาในห้องพอดีทั้งห้องเงียบ--------
“สวัสดีทุกคนmeชื่อฟรานเป็นครูสอนเคมีนะครับ”นักเรียนทุกคนเพ่งมอง
หน้าตา: ผ่าน
รูปร่าง: ผ่าน -..- (สมกับเป็นเมะและเคะ นอกเรื่องล่ะ)
ทัศนวิสัย: ผ่าน
สิ่งที่ต้องปรับปรุง: ใครก็ได้เอาไอ้หมวกน่ารำคาญนั่นออกไปทีเด๊ะ!! =[]=
“เอาล่ะมาเริ่มเรียนกันเถอะmeจะสอนการเกิดระเบิดนะในคาบนี้ก่อนอืนทุกคนเห็นอุปกรณ์บนโต๊ะไหม”ฟรานชี้ไปที่โต๊ะนักเรียนทำท่างงเพราะตอนแรกไม่เห้นมีแต่พอมองไปอีกครั้งก็มีอุปกรณ์ทางเคมีครบครันสร้างเสียงฮือฮาใหญ่หลวง กระจกก็แตกของมันไปเรื่อย = = นักเรียนห้องชีวะ กำลังกุม head อย่างแรง เพราะกระจกเริ่มแตกอย่างรุนแรงแล้ว
“ชิชิชิชิเอาล่ะเรามาเริ่มเรียนกันบ้าง”>>เฮ้ย! นี่เอ็งไม่สนสิ่งรอบข้าง(กระจก)เลยใช่ไหมมันจะแตกอยู่รอมมะร่อแล้วนะโว้ย>[]<
เบลเริ่มแจกอุปกรณ์ (ให้นักเรียนมาหยิบจากชั้นวางอุปกรณ์) และแจกวัสดุ (ให้นักเรียนที่มีความกล้าอย่างใหญ่หลวงมาหยิบ)
“เอาล่ะเราจะมาผ่าศพกบกันเพื่อสำรวจสิ่งแวดล้อมภายใน ชิชิชิชิ”>>เฮ้ยจร๊าน ผ่ากบมันสำรวจสิ่งแวดล้อมตรงไหนมิทราบ=O= แถมกบมันสภาพน่าผ่าซะที่ไหนล่ะมีของแถมเป็นมีดปักมาก่อนอีกบางตัวยังดิ้นอยู่เลย=[]=
แต่ก็มิอาจขัดคำสั่งได้ทุกคนจึงต้องจำใจผ่าโดยแบ่งกลุ่ม4คน
“ใครจะไปหยิบ(กบ)ละจ๊ะ”เคียวโกะพูดด้วยน้ำเสียงร่าเริง
“อี๋ กบจะให้ผ่ายังไงได้เนี่ย”ฮานะพูดทำท่าขยะแขยง
“อืมชั้น…เอง”มิโฮะเสียสละเพื่อส่วนรวม
“ว้าวมิโฮะจังกล้ามากเลย*O*”
“ไม่ต้องชมหรอกเพราะว่า…”มิโฮะเอามือไปแตะบ่าของชิเอกิ ตอนนี้ชิเอกิรู้แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น
“เออ = = ชั้นไปเองพอใจไหม”ชิเอกิทำหน้าเบื่อโลก และเดินไปเอากบท่าทางหน่าย ๆ
“แหมรู้ใจดีจังสมกับเป็นบะเอ๊ยเพื่อนซี้^O^”>>ตะกี้เอ็งจะพูดว่าเบ๊ใช่ไหมจะบอกว่าชั้นเป็นเบ๊ใช่ไหมTT<<ชิเอกิคิดในใจน้ำตาที่มองไม่เห็นเริ่มไหล
และแล้วทุกคนก็สามรถนำกบกลับมาสู่โต๊ะของตัวเองได้โดยเบลบอกว่าเราจะต้องเข้าให้ถึงธรรมชาติฉะนั้นจับกบโดยใช้มือเปล่านะชิชิชิชิ จบข่าว
T T>>มือชั้นแถมล้างมือไม่ได้อีก<<นักเรียนเริ่มโวยวาย….เบา ๆ
และเบลก็ให้นักเรียนลงมือผ่ากบโดยไม่ใส่ถุงมือ
“ชิชิชิเอาล่ะกบเหล่านั้นยังเป็น ๆอยู่จัดการเชือดนิ่ม ๆแรง ๆที่คอให้มันตายสนิทโดยไม่ทรมานเหมือนลงนรกทั้งเป็นซะปฏิบัติ”เฮ้ยไอ้คำว่านิ่ม ๆแรง ๆ แล้วตายสนิทโดยไม่ทรมานเหมือนลงนรกทั้งเป็นนี่เป็นยังไงมิทราบ (ว๊ะ) มันขัดกันชอบกลนะแล้วไหงต้องมองไปทางอาจารย์ฝั่งเคมีด้วยเล่า=[]=
ฝั่งเคมี
“ทำไมรู้สึกหนาวคอแปลก ๆ”ฟรานเอามือลูบคอป้อย ๆนักเรียนทุกคนได้ยินเสียงของเบลชัดเจนต่างกลืนน้ำลายไปตาม ๆกัน แต่ก็แสร้งทำเป็นไม่สนใจแล้วหาทางทำให้เกิดระเบิดจากสารเคมีที่อยู่บนโต๊ะให้ได้
‘คำสั่ง:จงก่อระเบิดโดยใช้วัสดุที่อยู่บนโต๊ะซะ ระเบิดยิ่งมีอานุภาพการทำลายล้างสูงขนาดบึ้มบั้มไอ้หัวเหลือง (เบลเฟกอ) ได้จะมีคะแนนและจิตพิศวาสให้’ เอ่อเปลี่ยนจากก่อระเบิดเป็นก่อการร้ายดีกว่ามั๊ง= =
วัสดุบนโต๊ะ
1 กระดาษ
2 น้ำยาขัดพื้น
3 กรดซัลฟิวริค
4น้ำอัดลม
5สารปรอท
6สารตะกั่ว
7น้ำส้มสายชู
มันจะทำให้เกิดระเบิดยังไงฟะ= = อันอื่นพอได้แต่กระดาษนี่มันทำอะไรได้ไม่ทราบ!
“ทำไมชั้นต้องมาอยู่กลุ่มเดียวกับไอ้บ้ายามะเนียนด้วยฟะ= =”โมโมกะบ่นขณะจดสูตรสมการการระเบิดอย่างขมักเขม้น
“บุบเพอาละวาดแท้ ๆ”ชิอากิบ่นมือคนสารเคมี(เล่น)ไปเรื่อย ๆ และมองไปทางฝั่งมิโฮะเป็นระยะ ๆและแอบขำเนื่องจากชิเอกิทำท่าเหมือนจะอ้วกอยู่ตลอดเวลา
ฝั่งชีวะ
“อะแหวะ ! เอามันออกไปไกลชั้นทีอะอ้วก”ชิเอกิทำท่าเหมือนจะอ้วกเนื่องจากภาพอุจาดตรงหน้า
“หึหึหึหึ เอาล่ะต่อไปปาดคอ ถลกหนังหรือแหวกไส้ดี”มิโฮะเข้าโหมด S เรียบร้อยมือขวาถือมีดมือซ้ายพยามไม่ถูกตัวกบให้มากที่สุด (ชั้นเกลียดกบแล้วมีปัญหาไหม- - แต่ฟรานไม่เกลียดนะเออ- มิโฮะ)
“มะมิโฮะจัง^^; เลือดกระเด็นแน่ะจ๊ะ”เคียวโกะพูดพร้อมยิ้มแหยะ ๆฮานะผวาไปเรียบร้อยเอามือปิดหูไม่ได้ยินเสียงร้องอันทรมานของกบ นักเรียนคนอื่น ๆนั้นใจบุญเกินไป (เฉพาะผู้หญิง) ส่วนบางคนก็เล่นมาไป(พวกผู้ชาย)ที่ผ่าท้องกบแล้วเอาเครื่องในมาปาเล่นกัน =[]=
“ยัยนี่ผู้หญิงแน่หรือ เฮ้ย! ตามทฤษฏีแล้วต้องผ่าตั้งแต่ขาลงไปทำให้เลือดกระเด็นน้อยที่สุด”โกคุเดระบ่นอยู่สักพักแต่ก็ร่วมมือในการฆาตกรรมเอ๊ย! ชั้นสูตรเอ๊ย! สำรวจอวัยวะภายในของกบอย่างใจจดใจจ่อ
ส่วนอาจารย์เบลนั้นนั่งอ่านการ์ตูนฆาตกรรมเลือดสาดอยู่อย่างเมามันส์โดยไม่สนใจสิ่งรอบข้างเอาซะเลย
ฝั่งเคมี
“เอาล่ะครับอีก5นาทีหวังว่าจะสามารถทำให้เกิดระเบิดได้นะครับเพราะถ้าไม่ได้ทุกคนจะอดคะแนน30คะแนนเพียว ๆไม่มีหักลบ”ฟรานพูดพร้อมหาวว
“ห๊า30คะแนน!!!OoO เราต้องเอามาให้ได้”นักเรียนทุกคนฮึดสู้แต่ทำอย่างไรก็ไม่สามารถทำให้สารเคมีนี้ระเบิดได้
ทางกลุ่มของพวกโมโมกะกำลังขมักเขม้นกับการทดลองอย่างเอาเป็นเอาตายเพื่อคะแนน
“ไม่ทันแหง ๆเลยTOT”สึนะเริ่มท้อแท้ แต่ไม่มีใครฟังเสียงต่างทดลองกันต่อไป แต่แล้วชิอากิก็บิดขี้เกียจขึ้นมากระทันหัน
“เฮ้ย! อย่าทำแบบนั้นเดี๋ยวแขนจะพลาด…”โมโมกะและยามาโมโตะร้องห้ามเสียงหลงแต่ไม่ทันซะแล้ว
“หา? ว่าไงนะ”
เพล้ง!!!
บั้ม!!!
แค่ก ๆๆ!!!
แขนของชิเอกิปัดไปโดนหลอดแก้วใส่สารเคมีทั้งหมดตกลงไปในถังขยะและเกิดระเบิดขนาดย่อมเป็นรูปดอกเห็ดสีชมพูแปร๊ด! แต่อานุภาพของมันไม่ใช่การทำลายล้างแต่เป็นเสียงและกลิ่น
“โอย กลิ่นนี่มันอะไรเนี่ยเหม็นชะมัด,อุ๊บ! หัวชั้นเอิ๊ก, อาชั้นเห็นคุณยายที่ตายไปแล้ว”นักเรียนในห้อเริ่มเพ้อเพราะกลิ่นตอนนี้ในห้องเต็มไปด้วยควันสีชมพูที่เริ่มกลายเป็นสีม่วงทึบมองไม่เห็นห้องข้าง ๆแล้วตอนนี้
ฝั่งชีวะ
“นั่นอะไรน่ะ”>>ฮานะ
“รุ่นที่10!!!”โกคุเดระหน้าตื่นวิ่งไปทุบกระจกและตะโกนเรียนสึนะเสียงดัง
เปรี๊ยะ! กระจกร้าวอย่างแรงกำลังจะแตกในอีกไม่ช้า นักเรียนทุกคนหน้าถอดสีร้องห้ามเป็นการใหญ่แต่โกคุเดระไม่หยุดร้องเรียกจนกระจกเริ่มปริแตกออกและควันสีชมพูก็ลอดเข้ามาในห้องเรียนฝั่งเคมีเพียงแค่นิดเดียวเท่านั้นแต่โชคไม่ดีที่ควันนี้ทำปฏิกริยากับเลือดกบ= =จนเกิดการระเบิดระดับบิ๊กแบงค์ (ขนาดย่อม ๆ) และสุดท้ายความพยามทั้งหมดของฝั่งชีวะก็ถูกทำลายลง
เพล้ง! กระจกที่ทนทานต่อรงกระแทกแตกเป็นเสี่ยง ๆ ควันสีชมพูลอยฟุ้งและดูเหมือนมันจะมีอานุภาพในการทำลายประสาทด้วยขณะนี้ไม่ทราบว่าอาจารย์ทั้งสองหายศรีษะไปไหนแล้วปล่อยให้นักเรียนกำลังจะซี้ม่องเท่งอยู่ในควันทำลายประสาทสีชมพูวิ๊ง*O*
‘ติ๊งหน่องหน่องแน๊ง! ประกาศประกาศนักเรียนที่ทำกระจกอันทรงคุณค่าของโรงเรียนกรุณาอยู่เฉย ๆเดี๋ยวอาจารย์มาม่อนจะไปจับปรับ จะหนีก็ไม่ห้ามนะค๊า>O<’อ้าวเฮ้ยห่วงแค่กระจกเรอะนักเรียนจะม่องอยู่แล้วนะ
“ระรุ่นที่สิบครับแค่ก ๆอยู่ที่ไหน”โกคุเดระที่แทบจะไม่ไหวแล้วแต่ก็ยังหาสึนะต่อไปอาความรักของลูกน้องที่มีต่อบอสช่างน่ายกย่องยิ่งนักT^T
แต่มีลมวูบหนึ่งพัดเอาควันสีชมพูนั่นหายไปลมนั่นมีความร้อนแต่ไม่ทำลายผิวหนังเหมือนกับ…ไฟที่อ่อนโยน
“ไม่เป็นอะไรใช่ไหมโกคุเดระ”พริบตาเดียวสึนะมายืนอยู่ตรงหน้าของโกคุเดระไฟดับเครื่องชนบนหัวนั่น…สึนะตอนนี้อยู่ในโหมดไฮเปอร์และกำลังใช้พลังไฟอ่อนในการเป่าควันพิษ
“ทันพอดีสินะ”รีบอร์นในคราบครูริโบยามะเก๊กเท่อยู่ริมหน้าต่างพร้อมเป่าเขม่าควันที่ออกมาจากจารยิงลูกกระสุน
“อาตายตาหลับแล้ว”
“เฮ้ย!มิโฮะตายแล้วเรอะ=[]=”ชิเอกิเขย่าตัวมิโฮะที่เห็นภาพมิควร(สึนะเท่เกินไป)ก่อนจะได้ตายจริง ๆ ตอนนี้ควันพิษได้เบาบางลงแล้วนักเรียนที่สลบไปเริ่มฟื้นส่วนกองกำลังจับปรับให้เหี้ยน (แหมชื่อ) ของมาม่อนก็กำลังจะมาถึงในอีกไม่ช้าเหล่านักเรียนแสนดีทั้งหลายที่เพิ่งฟื้นจากอาการปางตายเมื่อครู่รีบชิ่งหนีอย่างว่องไวปานสายฟ้า สึนะที่กลับเป็นโหมดธรรมาถูกยามาโมโตะลากวิ่งหนีโดยไม่ลืมที่จะอุ้มโกคุเดระพาดบ่าไปด้วย พวกโมโมกะรีบลากมิโฮะ(ที่ยังตายตาหลับ) ชิ่งโดยไม่ลืมที่จะโยนความผิดเรื่องกระจกแตกให้ห้องต่อไปที่จะเข้ามาเรียน (ช่างดีกันซะจริง= =)
“หยุดยอมให้จับปรับซะดี ๆ”เจ้าหน้าที่จับหรับที่เพิ่งมาถึงเข้ารวบตัวห้องต่อไปที่จะมาเรียน (แพะรับบาป) ไว้อย่างรวดเร็ว
“เอาล่ะควักตังจ่ายค่ากระจกซะดี ๆ 100ล้านจะผ่อนเป็นวันเดือนหรือตลอดชีวิตดีล่ะ”มาม่อนเดินมาเอ่ยเสียงเหี้ยม(แต่ยังคงไว้ซึ่งความน่ารัก>O<)
เหล่านักเรียนที่หน้าสงสารต่างร้องไห้น้ำตาแทบเป็นสายเลือดแต่ด้วยความไม่รู้ว่าคนร้ายเป็นใครจึงลงเอยด้วย…ต้องควักตังจ่ายลูกเดียว…ช่างหน้าสงสารยิงนัก
มาดูที่ฝั่งนักเรียนแสนดี๊ดี(ไปหมด)
“เฮ้อ! โล่งหนีทันว่าแต่คนที่ช่วยพวกเราเป็นใครกันน่ะ”>>ตัวประกอบ1
“เขาหล่อดีนะ^O^…แอ๊ก!!!”>>ตัวประกอบสอง<<โดนมิโฮะ (ที่ยังหลับอยู่) สกายคิกใส่
“แต่หน้าคุ้น ๆนะเหมือนกับ…ซาวาดะ- -+++”>>ฮานะ<<ทำเอาสึนะหน้าซีดรู้สึกวาฮานะจะจับพิรุธของสึนะได้
“ไม่หรอกจ๊ะฮานะสึนะคุงจะทำแบบนั้นได้ยังไงกันเน๊อะ^^;”เคียวโกะช่วยกลบเกลื่อน (อ้อเรื่องนี้จะเกิดขึ้นหลังจาสึนะกลับจากอนาคตแล้วนะขออภัยที่ไม่ได้บอก-ไรเตอร์) แต่ดูเหมือนอันที่จริงเคียวโกะไม่ต้องช่วยก็ได้เพราะ…
“อย่างเจ้าห่วยสึนะเนี่ยนะจะช่วยได้”>>ตัวประกอบคนแรกบ่น
“นั่นสิถ้านั่นเป็นเจ้าห่วยสึนะจริง ๆนะจะกราบขอบคุณและฮ่า ๆๆๆ”>>ตัวประกอบ2
‘เออ ๆใช่สิชั้นมันห่วยนี่หว่าบอกไปใครก็ไม่เชื่อTT’สึนะหม่นลงเล็กน้อย(ไม่ล่ะหม่นมากเลย) ชิเอกิเดินมาตบไหล่และทำหน้าประมาณว่า ‘ความรู้สึกแบบนี้เหมือนกันเลยTT’ ส่วนไอ้ตัวประกอบทั้งสองถูกมิโฮะและโกคุเดระ (ที่ยังกึ่งหลับกึ่งตื่นและมึน ๆ) รุมกระทืบ
ในมุมมืดที่ไม่มีใครสังเกตุ
“นะน่ารักจังน่ารักที่สุด ตึกตักตึกตัก เคย์ชอบเขาซะแล้วเขาต้องเป็นของเคย์”ร่างบางยิ้มหน้าแดงและมองไปทางสึนะอย่างใจจดใจจ่อ
love em
ความคิดเห็น