คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : - 3 - ( 100% )
내가 네게 못했던 말 앞에서면 떨렸던 맘
난 네가 너무나 좋아서 그래
ฉันแทบจะไม่ได้พูดเลยเมื่อเธอยืนอยู่ข้างๆ จนทำเอาใจฉันสั่น
ฉันชอบเธอจนเกินไปแล้วล่ะ
22.35 น.
นอนไม่หลับ #กลิ้งๆๆๆ
ทำไมนอนไม่หลับอะฮื้อๆ #กลิ้งกลับๆๆๆๆ
บนเตียงนอนขนาดใหญ่ร่างเล็กของลู่หานพยายามข่มตานอนหลับมากกว่าหนึ่งชั่วโมงแต่ทว่าก็ไม่สามารถหลับได้เสียที แม้จะนอนนับแกะก็แล้ว นอนนับหน้าคุณเนื้อคู่ก็แล้ว นอนท่องชื่อโอเซฮุนก็แล้ว นอนกลิ้งไปกลิ้งมาบนเตียงก็แล้ว มโนว่านอนกลิ้งทับอกคุณเนื้อคู่ก็แล้ว แต่ก็ยังไม่สามารถช่วยให้เข้าสู่นิทราได้เสียที
“แล้วจะเสียใจที่เชิญชวนกันแบบนี้นะลู่หาน”
รู้แล้วละว่าทำไมถึงนอนไม่หลับ ฮริ้ง (.//////.)
คนตัวเล็กยกผ้าห่มขึ้นคลุมโปงปรางแก้มใสเห่อร้อนแดงจัดเมื่อภาพจูบดีฟคิสสุดร้อนแรงกับท่านดยุคสุดหล่อลอยเข้ามาในหัวพาให้นอนไม่หลับทั้งคืน
ก็จะนอนได้ยังไงละ!!!
หลับตาทีก็มีเสียงคราง หลับตาทีก็มีเสียงจูบจ้วบจ้าบ
แล้วคิดหรอว่าลู่หานคนนี้จะหลับลงได้!!!! #นอนกัดหมอนข้าง T/////∇//////T
“คุณเนื้อคู่คนบ้า! มาดีฟคิสปากคนอื่นแบบนี้แล้วไม่รับผิดชอบได้ยังไง! ต้องจับลงโทษซะให้เข็ด!”
แต่จะลงโทษยังไงดีละ…
จูบลงโทษดีม้ะ (._.)
อีลู่หานนน มึงเพิ่งนอนไม่หลับเพราะถูกปล้นจูบมายังจะไปจูบเขาอีกหรอ คนหน้าไม่อาย ฮรึก #แต่ถ้าโดนอีกรอบก็ยอม T/////∇//////T!!!
“อ๊ะอ๊า~”
นั่น! นั่นมันเสียงครางของกูตอนโดนคุณเนื้อคู่ดีฟคิสนิ! มันลอยเข้ามาในหัวได้ยังไง! ไม่นะม่ายยย ออกไปเลยนะไม่งั้นกูจะนอนหลับได้ยังไง T///O///T #คลุ้มคลั่ง
“อื้ม~”
เสียงครางมันลอยมาอีกแล้วววว กูนอนเขินจนจะแดกผ้าห่มแล้วนะไอ้สัดออกไปจากหัวกูเดี๋ยวนี้ !!!!!!
“แฮ่กๆ อะอื้อท่านดยุคพอกะก่อนอ๊ะอื้ม~”
คนตัวเล็กหลับตาพริ้มทำปากจู๋ยื่นออกมากลางอากาศจินตนาการไปถึงช่วงเวลาร้อนแรงที่ถูกจูบโดยเจ้าของหัวใจแล้วกลับมาเม้มริมฝีปากแน่นนอนดีดดิ้นกลิ้งไปมาอยู่บนเตียงราวกับคนบ้า พร้อมกับความคิดที่แวบเข้ามาในหัวสมอง…
อ๊ะ อ๊ะอื้อ อยากโดนดีฟคิสอีกจัง T/////∇//////T
#เพ้อทั้งคืน
06.30 น.
“ไอ้แพนด้า!!!!! ออกไปจากเบ้าตากูเดี๋ยวนี้เลยนะ T[]T!!!!!!!!”
เสียงใสของลู่หานแหกปากร้องดังลั่นห้องน้ำในยามเช้าตรู่เมื่อคนตัวเล็กตื่นขึ้นมาก็พบกับสภาพใบหน้าที่มีรอยคล้ำรอบดวงตาชัดเจนจนสังเกตุได้ชัด
“ฮึก นี่กูนี่กูไปทำอะไรมาทำไมมนุษย์ซังนัมจาอย่างกูถึงมีอีแพนด้ามาเกาะรอบดวงตากูได้!!!!!” ฝ่ามือเล็กยกขึ้นขยี้เส้นผมสีคาราเมลนุ่มจนยุ่งเหยิงอย่างคลุ้มคลั่ง ยิ่งส่องกระจกยิ่งชะโงกหน้าเข้าใกล้ยิ่งรู้สึกจิตตกเมื่อรอยดำรอบดวงตานี้เด่นชัดเหลือเกิน
“วันนี้เป็นวันเปิดเทอมต้องเข้าหอประชุมยังต้องเจอคุณเนื้อคู่ของกูอีกนะ!! ถ้าคุณเนื้อคู่มาเห็นสภาพหมีแพนด้าของกูแล้วเลิกชอบกูขึ้นมาจะทำยังไง! ไม่นะกูไม่อยากจะคิดฮื้อออออTOT!!!”
คนตัวเล็กส่ายหัวไปมาอย่างเสียสตินัยน์ตาเรียวใสสั่นระริกอย่างตื่นกลัวกับความคิดตัวเอง ก่อนที่ขาเล็กจะวิ่งพรวดออกจากห้องน้ำคว้าโทรศัพท์สีขาวขึ้นกดเข้าซาฟารีทันที นิ้วมือเล็กไม่รอช้าพิมพ์ข้อความลงไปในกูเกิ้ลอย่างร้อนรน
วิธีแก้รอยคล้ำรอบดวงตา สูตรเร่งด่วน
นิ้วมือเล็กเลื่อนหน้าจอเข้าเว็บแรกที่ขึ้นมาในหน้าค้นหาทันที อย่างกูต้องเร่งด่วนโว้ย ไม่เร่งด่วนไม่ได้หรอก เจอเนื้อคู่ทั้งทีจะเสียแค่ดีฟคิสอย่างเดียวได้ไง มันต้องได้ด้วยสิ!!! #ยังคงมุ่งมั่นต่อไป \(//∇//)\
“หั่นแตงกว่ามาวางที่ตาแล้วทิ้งไว้สามสิบนาที”
ขาเล็กจ้ำอ้าวไปทางครัวเปิดตู้เย็นออกก่อนจะสอดส่องหาแตงกวาแล้วต้องขมวดคิ้วมุ่นเมื่อไม่พบสิ่งที่ต้องการ
ไม่มีแตงกวาอะไอ้เหี้นมีแต่กะหล่ำปลีกับทุเรียน!!!!!!
กู อยาก จะ กรีด ร้อง เป็น ทำ นอง ระ บำ ชาว เกาะ T[]T!!
โอ๊ะ! แต่เดี๋ยวนะนั่นมัน…
มือเรียวเอื้อมเข้าไปหยิบบางสิ่งออกมาจากซอกของตู้เย็นเมื่อนัยน์ตากลมโตอันเฉียบคมเหลือบไปเห็นอะไรบางอย่างเข้า
กูเจอแล้ว ขอบคุณเทพเจ้าสวรรค์วิมานชั้นดาวดึงส์ที่ช่วยอิลู่หานคนเน้ พรุ่งนี้ลูกจะไปถวายไข่ไก่สามฟองTOT
ไม่มีแตงกวากูก็ใช้แตงโมโปะตาแทนแม่งแหละ แตงๆเหมือนกันมันใช้แทนกันได้เชื่อกูเซ่ !!!!
บ้ายบายนะนังแพนด้าอ้วน โฮะๆๆๆๆๆๆๆๆ \(//∇//)\
#ยกมือป้องปากหัวเราะให้กับความฉลาดของตัวเอง
ก๊อกก๊อกก๊อก
“ลู่หานหื้มทำอะไรน่ะ-_-”
“ใครอะแบคหรอ? รอกูแปบนะ นาฬิกาปลุกยังไม่ดังเลยสงสัยยังไม่ครบสามสิบนาที”
“ตามึงเป็นอะไรน่ะ -_-”
ถ้าตอบว่าตาเป็นผัวยายนี่โดนด่าแน่เลยใช่ไหม (._.)
“ขอบตากูดำกูเลยเอาแตงโมมาโปะตาอะ เนี่ยเว็บจีบันบอกกูมาว่าให้รอสามสิบนาที”
“แต่ที่มึงโปะตาอยู่นั่นมันแตงโมนะไอ้ลู่-_-”
“ก็กูไม่มีแตงกวาอะเปิดตู้เย็นก็เจอแต่แตงโมกูเห็นมันแตงๆเหมือนกันก็เลยเอามาโปะตาแทน ยังไงมันก็ใช้ได้เหมือนกันนั่นแหละเชื่อกูเซ่~”
“ไอ้ลู่หานนี่มึงโง่หรือควายกันแน่ห๊ะ! ลุกขึ้นมาได้แล้ว!!”แบคฮยอนฉุดแขนเพื่อนให้ลุกขึ้นนั่งก่อนจะต้องเบิกดวงตาด้วยความตกใจเมื่อซากแตงโมที่อยู่บนตาลู่หานล่วงลงเผยให้เห็นรอยคล้ำรอบดวงตาชัดเจน
“นี่มึงไปทำอะไรมาทำไมตาดำแบบนี้ -O-?”
ลู่หานชะงักไปเล็กน้อยกับคำถามนั้น เสียงใสอ้ำอึ้งอย่างลังเลว่าควรจะพูดออกไปดีไหม
“กูนอนไม่หลับ”
“นอนไม่หลับ? ทำอะไรอยู่ทำไมถึงนอนไม่หลับ ดูหนังโป๊หรอวะ?”
“พ่องมึงเส่! กูจะนอนลงได้ยังไง หลับตาทีก็มีแต่จูบจูบจูบจูบจูบลอยเต็มหัวกูไปหมดจนกูนึกว่ากูเป็นบ้าไปแล้วเนี่ย!!!!!!!”
อะอะไรนะ …
“ห๊ะ!!! เมื่อกี้มึงว่าอะไรนะ!!! อะไรจูบๆนะ?” แบคฮยอนเบิกดวงตาโพลงด้วยความตกใจมองหน้าเพื่อนอย่างไม่อยากเชื่อสายตา หูกูต้องไม่ดี ต้องไม่ดีแน่ๆ กูได้ยินผิดไปแน่ๆ T_T
“กูบอกว่ากูโดนจูบ ไม่สิ!! มันไม่ใช่จูบ”
แบคฮยอนพ่นลมหายใจออกมาอย่างโล่งอกและในวินาทีต่อมาก็ต้องเด้งตัวลุกขึ้นยืนอีกครั้งเมื่อ…
“กูโดนดีฟคิสมาแหละมึง!! ท่านดยุคของมึงดีฟคิสกูด้วยแหละ!! ไม่ได้จะอวดหรอกนะแต่เขาแหย่ลิ้นเข้ามาในปากกูด้วยแหละแต่กูก็ไม่ยอมใช้ลิ้นกูสู้กลับ สงสัยหลงเสน่ห์กูแน่ๆเลยอะ! (>/////∇//////<)”
อะ อะไรนะ…
ทะ ท่านดยุค…
ดะดีฟคิส ยะแหย่ลิ้น…
พ่องมึงสิ นี่มันเรื่องเหี้ยไรกันเนี่ย=[]=!!!!!!!!!!!!!!!
“มึงว่าอะไรนะ!! ท่านดยุคเนี่ยนะ? ท่านดยุคดีฟคิสมึงหรอ มึงไปเจอท่านดยุคตั้งแต่เมื่อไหร่!!!!!!!!!!! ตอบกูมาให้ครบทุกอย่าง เดี๋ยวนี้!!!!!!!!” แบคฮยอนยึดไหล่เล็กของลู่หานไว้แน่นก่อนจะเขย่าไปมาอย่างคาดคั้นคำตอบ
“ก็คนนั้นไง! ที่กูบอกว่าเขาเป็นเนื้อคู่กูที่ช่วยกูที่สนามบินไง!! เป็นไงละโลกกลมใช่ไหมละ พรหมลิขิตของกูชัดๆ มึงต้องช่วยกูให้กูเสร็จท่านดยุคของมึงเร็วๆนะ กูรีบกูใจร้อนกูอยากมีแฟนไปอวดม๊าแล้ว!!!!!”
“ห๊ะ? นี่เรื่องจริงหรอ? ไม่น่าเชื่อเลย… แล้วมึงรู้ไหมว่าเขาเป็นใครอย่าไปยุ่งกับเขาให้มากรู้ไหมว่าเขาอันตรายแค่ไหน ออกห่างได้ก็ออกมารู้ไหม!!!”แบคฮยอนเอ่ยกับตัวเองก่อนจะหันไปสั่งห้ามกับเพื่อน แต่มีหรือที่คนอย่างลู่หานจะสนใจ หากต้องการสิ่งไหนก็ต้องได้สิ่งนั้นมาครอบครองเช่นกัน
“ทำไมกูต้องออกห่างเขาอะ เขาเป็นเนื้อคู่กูนะมึงจะห้ามกูในสิ่งที่ฟ้าลิขิตไว้แล้วได้ยังไง”
ฟ้าอุตส่าห์ลิขิตให้ลู่หานกับเซฮุนเป็นเนื่อคู่กันก็ต้องตอบสนองน้ำใจหน่อยสิ (._.)
“มึงจะบ้าหรอ! นั่นท่านดยุคนะ!! ท่านดยุคที่ไม่ได้แค่ปกครองโรงเรียนแต่ทั้งตระกูลท่านดยุคมีเชื้อเจ้ามีอำนาจที่ปกครองได้ทั้งประเทศเชียวนะ!!!!”
“งั้นมึงก็ช่วยกูสิ ตอนนี้เขาติดเสน่ห์กูแล้วเดี๋ยวไปเรื่อยๆก็เป็นแฟนกันเองแหละ ง่ายจะตาย!!!!”
“ไอ้ลู่หานมึงจะบ้าหรอ การเข้าใกล้ท่านดยุคไม่ใช่ง่ายๆนะ มึงต้องสัญญามึงต้องแลกใช้ทั้งชีวิตเพื่อทำงานและซื่อสัตย์กับท่านดยุคเชียวนะ!!!!!!”
“งั้นมึงก็ช่วยให้กูเป็นดัชเชสสิ”
หะ ห๊า?
“มึงเอาจริงหรอ…”
“ถ้าไม่ใช่กูแล้วจะเป็นใครกูนะเหมาะสมสุดๆแล้ว! ทั้งมีเสน่ห์ น่ารัก หล่อ รูปงาม บ้านรวย ตาสวย ตูดเล็ก นิสัยดี เรียบร้อย อยู่ในศิลห้า กูนี่แหละเพอร์เฟ็คแมน!!!!”
#ก็บอกแล้วว่าดัชเชสน่ะต้องกูคนนี้คนเดียวเท่านั้น-^-!!!
และในขณะเดียวกันบยอนแบคฮยอนก็ยกฝ่ามือขึ้นกุมขมับอย่างคนกลัดกลุ้ม ลู่หานเป็นคนยังไงแบคฮยอนรู้ดี ก็เพียงแค่เด็กที่ถูกเลี้ยงดูมาอย่างดีพ่อแม่ตามใจจนเคยตัวและนี่ก็คงเช่นกัน
อยากได้อะไรก็ต้องได้สินะ
แต่สิ่งที่มึงอยากได้ดันใหญ่ไปหน่อย งานหนักแล้วละไอ้ลู่หานเอ่ย-_-
หอประชุม
“มึงหาเลขที่บนบอร์ดนั้นแล้วไปนั่งเก้าอี้ให้ตรงตามเลขนะ กูต้องไปเตรียมงานหลังเวที เสร็จแล้วก็รอกูแถวหน้าประตูละ”
ลู่หานพยักหน้ารับก่อนจะหันหลังไปดูบอร์ดประกาศบานใหญ่เพื่อหาเลขที่ตัวเอง คนตัวเล็กหย่อนสะโพกนั่งลงบนเก้าอี้นัยน์ตาเรียวสวยกวาดมองทั่วห้องประชุมที่กว้างใหญ่ที่เริ่มเต็มไปด้วยนักเรียนมากหน้าหลายตา วันนี้เป็นวันแรกที่ลู่หานได้ใส่ชุดยูนิฟอร์มของเฮเลเนี่ยน ชุดยูนิฟอร์มสีกรมธรรมดาๆที่ด้านในมีเนคไทด์สีแดงเข้มและป้ายชื่อแปะอยู่ที่หน้าอก
และเพียงไม่นานประตูหอประชุมก็ถูกปิดลงพร้อมกับไฟด้านในหลงเหลือเพียงแต่ไฟบนเวทีกว้างเท่านั้น กายบางสั่นเล็กน้อยรู้สึกตื่นเต้นที่จะได้เห็นเจ้าของหัวใจบนเวทีที่บ่งบอกถึงอำนาจเป็นครั้งแรก
มีเนื้อคู่เป็นดยุคคนใหญ่คนโตนี่ลำบากใจจังเลยน่า วางตัวไม่ถูกเลย (._.)
“โอ๊ะ!”
เสียงใสร้องอุทานออกมาเมื่อในเวลานี้ร่างสูงโปร่งที่คุ้นเคยกำลังเดินก้าวขึ้นเวทีด้วยบรรยากาศที่เงียบกริบชวนกดดัน งื้อเท่ห์เป็นบ้าเลยเนื้อคู่ใครไม่รู้ #แดดิ้น >_<
“สวัสดีนักเรียนในห้องประชุมทุกคน ผมโอเซฮุนดยุคแห่งเฮเลเนี่ยนรุ่นที่23… เจอกันอีกแล้วสินะ”
พ่อมึงงงงงงงง ยิ้มด้วยอะ กระตุกยิ้มด้วยอะ หัวใจกูเต้นตุบตับๆดังกว่าเสียงรถตุ๊กๆละไอ้เหี้ย (T//∇//T)
“วันนี้เป็นวันเปิดเทอมวันแรกผมไม่ขอกล่าวให้เสียเวลามาก ขอเพียงแค่ทุกคนในที่นี้ยังคงยึดกฎและปฎิบัติตามกฎหลักของเราอย่างเคร่งครัดเหมือนที่ผ่านมา”
กฎหลักของหัวใจอะเป่า โอ้ยอิลู่อิบ้าๆๆๆๆ อิคนเสี่ยวสะท้านโลก #ทึ่งหัว ( T//v//T)(T//v//T )( T//v//T)(T//v//T )
“หากใครฝ่าฝืนเราจะดำเนินการลงโทษโดยไม่มีข้อแม้ใดๆทั้งสิ้น… แม้กระทั่งขังคุกหรือไล่ออก”
โอ๊ะ… เฮเลเนี่ยนมีคุกด้วยหรอ
มีไม่มีไม่รู้ รู้แต่ลู่หานโดนคุณเนื้อคู่สุดหล่อขังอยู่ในกรงหัวใจเรียบร้อยแล้วฮิ! (T//∇//T)
“ขอให้ปีนี้เป็นปีที่รุ่งเรืองของชาวเฮเลเนี่ยน”
“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด ท่านดยุคขาเท่ห์สุดๆไปเลย”
“อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย ท่านดยุคของพวกเราชาวเฮเลเนี่ยนคือที่หนึ่งเสมอค๊า><”
“พวกเราแฟนคลับท่านดยุคจะทำตามกฎที่ท่านขอมาอย่างเคร่งครัดไม่ให้ผิดเลยค่า พวกเราชาวเซฮุนแฟนคลับดอทคอมจะเชื่อฟังท่านดยุคใช่ไหม!!!”
“ช่ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย”
นะ นี่ มันเหี้ยอะไรกัน =[]=…
มาทำเว็บเซฮุนแฟนคลับดอทคอมนี่ขออนุญาตเนื้อคู่อย่างกูรึยังวะ!!!!!!! #พ่นไฟ
เอาเส่! กูไม่ยอมน้อยหน้าหรอกโว้ย!!
เอาให้ทุกคนรู้กันไปเลยว่าผู้ชายคนนี้ เสี่ยว - ลู่ - หาน - จอง - แล้ว !!!!!!!!!!!!!!!!!!!
และเพียงไม่กี่วินาทีต่อมาร่างเล็กก็เด้งลุกพรวดจากเก้าอี้เรียกให้ทุกคนต้องหันมามอง ก่อนที่จะ…
“คุณเนื้อคู่ของลู่หานนนนนนนนน! ไฟท์ติ้งโน๊ะ>O<!!!!”
เสียงใสตะโกนดังลั่นพร้อมกับขยิบตาอย่างน่ารักส่งไปถึงชายผู้กุมอำนาจไปทีหนึ่ง ใครทนความน่ารักของกูไหวฮอร์โมนมึงคงพิการแล้วละครับ!!!!
“ฮึ”
อะ ไอ้ ไอ้สัด… กระตุกยิ้ม กูไม่ได้ตาฟาดไปใช่ไหมากดทหกาสวเดาเทดสวฟห ทำไมเพียงแค่เห็นคุณเนื้อคู่กระตุกยิ้มส่งกลับมาหัวใจกูถึงเต้นแรงเป็นจังหวะสามช่าแบบนี้ละ! ไม่ไหวแล้วรู้สึกเหมือนตัวจะระเบิด #ยืนกุมแก้ม (T//∇//T)
โอ้ยไม่ไหวแล้วกูหวงกูหวงมาก กูหวงคุณเนื้อคู่!!!
มึงจะลีลาไม่ได้อีกแล้วนะ! ต้องรีบเผด็จศึกแล้วคว้ามาเป็นแฟนให้จงได้!!!! แต่ถ้ามากกว่าแฟนได้ก็ดี ( ' ')
#น้ำลายไหลเอ่ยน้ำตาไหล (T///∇///T)
( - la fondue ♡ au chocolate - )
“ชานยอล”
“มึงมาก็ดีเลยกูจะถามมึงเรื่องเอกสารการประชุมวันนี้พอดี”
ชานยอลหมุนตัวไปหาแบคฮยอนก็เอ่ยถามคนตัวเล็กทันที แบคฮยอนลอบยิ้มออกมาเมื่อในเวลานี้ปาร์คชานยอลกำลังจริงจังไร้แววขี้เล่นอย่างเช่นทุกที
ชานยอลมักจะเป็นแบบนี้เสมอ จริงจังกับการทำงานมากเป็นอันดับหนึ่ง…
“เอกสารกูเตรียมไว้แล้วรวมไปถึงไฟล์งานที่จะนำเสนอด้วย อ่อแต่ขาดช่อดอกไม้กับของว่างมึงเตรียมได้ไหม?”
“เออเดี๋ยวกูจัดการเอง แล้วสถานที่ทำรึยัง?”
“กูให้คนไปจัดแล้ว คงเตรียมพร้อมแล้วละ” แบคฮยอนที่ก้มลงมองดูเอกสารในมือเงยหน้าขึ้นเพื่อมองอีกคนก็ต้องลอบยิ้มออกมากับคิ้วที่ขมวดเป็นปมของชานยอล
จริงจังกับงานเกินไปอีกแล้วสินะ
“มึง.. กูไม่รู้ว่าท่านดยุคจะใช้ดอกไม้อะไรประดับห้องประชุมอีก”
“ท่านดยุคไม่ได้บอกไว้ก่อนหรอกหรอ?”
“ไม่วะครั้งนี้เขาไม่ได้พูดอะไร”
“คงเป็นดอกเดิมละมั้ง ดอกไฮเดรนเยียในสวนของท่านนั่นแหละ”
“เหอะ เมื่อไหร่จะโค่นไอ้ดอกนี่ทิ้งก็ไม่รู้กูเห็นทีไรต้องหงุดหงิดทุกที” ชานยอลเอ่ยพลางส่ายหัวไปมาแบคฮยอนที่ได้ยินดังนั้นสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะยกฝ่ามือขึ้นตีอีกคน
“มึงพูดแบบนี้ได้ยังไง ถ้าท่านดยุคได้ยินเข้ามึงจะแย่เอานะ!!”
“ก็กูไม่ชอบ.. กูไม่ชอบคนที่ท่านดยุคปลูกดอกไม้ทั้งสวนนี้ให้ ยิ่งกูเห็นสวนดอกไฮเดรนเยียกูยิ่งรู้สึกว่าท่านดยุค…”
“ยังไม่เคยลืมคนนั้นเลยสักวินาที”
แบคฮยอนกัดริมฝีปากเมื่อรู้สึกเห็นด้วยกับคำกล่าวของชานยอล เพราะสิ่งนี้เป็นสิ่งเดียวที่ช่วยยืนยันภายในจิตใจส่วนลึกของท่านดยุคที่พวกเขาทั้งคู่รับใช้มาแสนนาน ถึงแม้ภายนอกจะแสดงความเข้มแข็งและนุ่มนวลแต่ทว่าภายในจิตใจอันแข็งแกร่งนั้นช่างแสนเปราะบางเหลือเกิน
“กูได้แต่ภาวนาทกวัน ให้ท่านดยุคของพวกเราลืมความทรงจำอันแสนโหดร้ายนั่นไปได้แล้ว”
นัยน์ตาเรียวใสของแบคฮยอนเหลือบขึ้นมองชานยอลที่แสดงสีหน้ามัวหมองออกมาจนรู้สึกหดหู่ใจไปด้วย เพราะเขานั้นก็เข้าใจความรู้สึกนี้ดี และเขาก็เป็นหนึ่งในคนที่รับรู้และคอยเป็นที่ปรึกษาท่านดยุคเสมอมา
คนที่อยู่ในหัวใจของท่านดยุคไม่เคยแปรเปลี่ยน
อดีตดัชเชสที่แสนเลือดเย็น…
“แบคฮยอน”
คนถูกเรียกเงยหน้าขึ้นมองอีกคนที่มองอยู่ก่อนแล้ว
“อะไร?”
“มึงนี่มันเซ่อซ่าจริงๆ”
แบคฮยอนขมวดคิ้วมุ่นด้วยความไม่เข้าใจกับคำพูดของชานยอล ปากเล็กอ้าขึ้นหมายจะต่อว่าอีกคน แต่ทว่า..
“มึงว่ากะกู… ทำไม”
เสียงใสขาดห้วงไปเมื่อชานยอลยกฝ่ามือขึ้นดึงใบไม้ที่ตกหล่นลงมาบนหัวเล็กออก คนตัวเล็กเม้มริมฝีปากแน่นกับเสียงหัวใจที่เต้นแรงจนเกิดเสียงดังอย่างน่าตกใจ
อย่าเต้นดังนักจะได้ไหม… ถ้าชานยอลได้ยินเข้าจะแย่เอานะ
“ที่กูว่ามึงเพราะกูรู้ว่ามึงจะด่ากูสวนกลับมา”
ชานยอลยังคงยิ้มนัยน์ตาคมจ้องมองดวงหน้าเล็กแล้วต้องลอบยิ้มออกมามากกว่าเดิม นิ้วมือหนาเลื่อนลงจับปรอยผมเล็กทัดใบหูขาวของแบคฮยอนอย่างแผ่วเบา และในวินาทีนั้นเองที่แบคฮยอนได้รู้ว่าคำสั่งของสมองไม่สามารถส่งผลต่อหัวใจได้ มันกำลังเต้นถี่รัวและเร็วกว่าเดิมซ้ำร้ายยังมีความรู้สึกร้อนที่แผ่พุ่งไปทั่วปรางแก้มใสนี้อีก
“มันเป็นการต่อบทสนทนาระหว่างกูกับมึงให้ยาวขึ้นไปอีก”
“…”
”กูแค่อยากได้ยินเสียงมึงถึงแม้ว่าตอนนั้นมึงกำลังด่ากูก็ตาม”
และในวินาทีนั้นความสงสัยได้คลืบคลานเข้ามาสู่แบคฮยอน
บางที… ความลับอาจไม่มีในโลกจริงๆก็เป็นได้
“โชว์สวีทกันอีกแล้วนะ”
“ทะท่านดยุค! เปล่าครับพวกเราไม่ได้เป็นอย่างที่ท่านเอ่ยกล่าว!!!”
แบคฮยอนร้องเหวออกมาดังลั่นอย่างร้อนรนโค้งหัวลงเพื่อพูดคุยกับท่านดยุคที่ก้าวมาจากด้านหลังซึ่งต่างจากอีกคนที่เพียงแค่กระตุกยิ้มเล็กน้อยก่อนจะโค้งหัวลงทำความเคารพดยุคผู้ทรงอำนาจ
เซฮุนเพียงแค่ลอบยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะเอ่ยกล่าวต่อ “ฉันยังไม่ได้ว่าอะไรนี่ ทำไมต้องร้อนรนละแบคฮยอน”
“คะคือว่าผม… อะเอ่อท่านดยุคเรารีบเตรียมเข้าประชุมกันดีกว่านะครับ ท่านยังมีเอกสารที่ต้องอ่านทำความเข้าใจอีกหนึ่งแฟ้มนะครับ!”
เซฮุนมองที่ปรึกษาคนสนิทอย่างขำขันก่อนจะเหลือบสายตามองชานยอลที่อมยิ้มกริ่มอย่างรู้ทัน
บยอนแบคฮยอนก็แค่พูดเปลี่ยนเรื่องเพื่อกลบเกลื่อนอะไรบางอย่าง
แต่เอาเถอะ ไม่อยากจะแกล้งนักหรอกนะ
“ฮึ งั้นก็ไปกันสิ”
ขายาวของเซฮุนก้าวเดินตามองครักษ์และที่ปรึกษาเพื่อมุ่งตรงเข้าสู่เขตตะวันตกเพื่อเตรียมการประชุมครั้งใหญ่กับคณะกรรมการ และในขณะที่ขายาวกำลังก้าวเดินอยู่นั้นก็ต้องชะงักค้างเมื่อมีเสียงใสตะโกนไล่ตามมาจากด้านหลัง
เสียงที่ท่านดยุคเริ่มจำได้ขึ้นใจ
“คุณเนื้อคู่ววววววววววววววววววววววววววววววววว”
“ฮึ มาแล้วสินะ”
ร่างสูงของเซฮนหมุนตัวไปด้านหลังก็พบกับคนตัวเล็กผมสีคาราเมลที่กำลังวิ่งดุ๊กๆมาทางนี้อย่าไม่กลัวล้มดั่งเช่นครั้งก่อน
“จะไปไหนกันหรอ อ้าวแบคฮยอน!”
“อะไอ้ไอ้ลู่เอามือออกจากแขนท่านดยุคเดี๋ยวนี้นะ!!!” แบคฮยอนมองเพื่อนที่วิ่งเข้ามาเกาะแขนท่านดยุคอย่างตกใจจนต้องรีบออกคำสั่งห้ามแต่ทว่าลู่หานกลับเชิดใบหน้าหนีเบ้ปากใส่อย่างไม่ยอม
“ทำไมกูต้องปล่อยละก็คนนี้เนื้อคู่กู”
“ไอ้ลู่หาน!! ให้ความเคารพท่านดยุคเดี๋ยวนี้!!!” แบคฮยอนที่ทนไม่ไหวเดินมาปัดมือลู่หานให้หลุดออกจากท่อนแขนกำยำของเซฮุน ลู่หานตวัดสายตามองแบคฮยอนอย่างนึกเคือง หากแต่…
“ไม่เป็นไรหรอกแบคฮยอน ฉันไม่ได้ถือสาอะไร” เซฮุนเอ่ยออกมาก่อนจะจับข้อมือเรียวของลู่หานมาวางลงที่แขนของตนอย่างเดิมเรียกสายตาอึ้งปนงงงวยจากองครักษ์และที่ปรึกษา
“ตะแต่ว่าท่านดยุค…”
“เห็นไหมละแบคฮยอน เขาจับมือกูไปวางที่แขนเองด้วย!”
แบบนี้หลงเสน่ห์กูแล้วชัดๆ หลักฐานมันฟ้อง !!!!! \(//∇//)\
“ฉันกำลังจะไปเตรียมการประชุมบ่ายนี้ แล้วนายมาทำอะไรแถวนี้”
“ก็ตั้งใจจะมาจีบคุณเนื้อคู่นั่นแหละแต่ว่ากำลังจะไปประชุมกันหรอ… ว๊างี้ก็อดคุยกันนะสิวันนี้ยังไม่ได้คุยกันเลยสักคำ (._.)”
“อยากคุยกับฉันงั้นหรอ?”
“อื้อถ้าไม่ได้คุยกันต้องคิดถึงมากแน่ๆ”
ไม่ได้โกหกนะ! ถ้าไม่ได้คุยกันหนึ่งวันหัวใจต้องรวดร้าวราวกับแตกสลายถูกเหยียบย้ำให้จมดินแน่ๆ TOT
“ถ้างั้นเข้าไปด้านในเขตตะวันตกด้วยกันไหม”
“ท่านดยุค!!!!!!!!!!” แบคฮยอนร้องออกมาดังลั่นอย่างตกใจกับคำกล่าวเชิญของท่านดยุค
“มีอะไรงั้นหรอแบคฮยอน” เซฮุนเพียงแค่ปรายสายตาหันไปมองแบคฮยอนด้วยสายตานิ่งเรียบเท่านั้น
“ท่านลืมกฏไปแล้วงั้นหรอครับ”
“ฉันไม่ได้ลืม แต่คำพูดของฉันเป็นข้อยกเว้นเพราะฉันคือดยุค”
ดวงตาของแบคฮยอนสั่นไหวเล็กน้อย ความร้ายกาจในคำพูดของท่านดยุคที่ผู้ติดตามอย่างเขารู้ดี มันไม่ต่างจากการออกคำสั่งและวางอำนาจ แต่ทว่าความจริงที่ออกมาจากปากท่านดยุคนั้นล้วนเป็นความจริงทุกประการ
“ลู่หาน… ไปกันเถอะ”
แบคฮยอนเงยหน้าขึ้นมองตามแผ่นหลังของดยุคที่เดินผ่านไปพร้อมกับลู่หานมุ่งตรงเข้าสู่เขตตะวันตกอย่างนึกกังวล กฎหลักของเฮเลเนี่ยนเป็นยังไงแบคฮยอนท่องได้ขึ้นใจทุกข้อ และในหนึ่งข้อนั้น…
ไม่ว่าด้วยเหตุใดก็ตาม ห้ามนักเรียนธรรมดาเข้าไปในเขตตะวันตกโดยเด็ดขาด
หากแต่นั่นคือความประสงค์ของท่านดยุคคงไม่มีใครกล้าขัด
“แบคฮยอน” ฝ่ามือหนาของชานยอลแตะลงที่ไหล่เล็กของแบคฮยอนอย่างแผ่วเบา
“มึงอย่าคิดมาก เราเป็นแค่คนที่คอยอยู่เคียงข้างและรับใช้ท่านดยุคเท่านั้น”
“กูแค่กังวล…”
“มันจะไม่มีอะไรเกิดขึ้น”
“อื้ม”
“แต่เพื่อนมึงคนเมื่อกี้”
แบคฮยอนเหลือบสายตาขึ้นมองชานยอลและในวินาทีนั้นเอง…
“น่ารักดีนะ”
เป็นครั้งแรกที่แบคฮยอนรู้สึกกลัวที่เผลอมองดวงตาชานยอล ดวงตาของชานยอลที่ในเวลานี้กำลังทอดมองตามแผ่นหลังของใครอีกคน
ชานยอล… คงไม่ใช่อย่างที่ฉันนึกกลัวหรอกใช่ไหม
ถ้าหากว่ามันใช่… หัวใจของฉันคงถึงกาลต้องแตกสลาย
เขตตะวันตก
ก้าวเข้ามาแล้ว…
เราก้าวเข้ามาใกล้ผู้ชายคนนี้มากขึ้นแล้ว
นัยน์ตากลมโตของลู่หานกวาดมองทั่วทิศภายในเขตตะวันตกที่อยากเข้ามาเชยชมความงามนักหนา และต้องไม่ผิดหวังเมื่อภายในเขตนี้ถูกตกแต่งได้อย่างสวยงาม สไตล์ยุโรปตะวันตกที่ชื่นชอบผสมเข้ากับโมเดิร์นและทันสมัยอย่างลงตัว
เมื่อเดินผ่านเข้ามาจากสนามหญ้าขนาดกลางก็พบกับรูปปั้นสิงโตขนาดใหญ่ที่บ่งบอกถึงอำนาจของชายเจ้าของเขตแดนนี้ หากแต่ตัวอาคารตรงหน้าช่างน่าสนใจมากกว่ารูปปั้นสิงโตที่ดูเล็กไปภายในพริบตาเมื่อนำมาเทียบกัน
อาคารที่มีความสูงไม่มากนักหากแต่กลับดูลึกลับและทรงอำนาจสมกับชายที่ยืนอยู่ตรงหน้า คนตัวเล็กยังคงตื่นตาตื่นใจกับสิ่งประดับรอบข้างอย่างตื่นเต้นในขณะทีเดินตามเซฮุนไปด้วย
“เข้ามาสิ” เสียงทุ้มปลุกภวังค์คนตัวเล็กให้ก้าวผ่านบานประตูเข้ามาสู่ด้านในห้องหนึ่งซึ่งพอมองสำรวจดูแล้วคงจะเป็นห้องทำงานของท่านดยุคผู้นี้ไม่ผิดแน่
“ฉันมีประชุม นายรอฉันอยู่ที่โซฟาตัวนี้… แล้วก็อย่าซนละ”
“เดี๋ยว”ก่อนที่เซฮุนจะก้าวออกจากห้องคนตัวเล็กก็รีบหมุนตัวไปดึงชายเสื้ออีกคนไว้เบาๆ เซฮุนหันใบหน้ากลับมาพลางเลิกคิ้วขึ้นเชิงถาม
“รีบๆกลับมานะ”
“ฮึ” เซฮุนหลุดหัวเราะในลำคอยกฝ่ามือขึ้นยีผมนิ่มสีคาราเมลไปมาก่อนจะผละออกแล้วเดินจากมาทิ้งให้คนตัวเล็กยืนมองบานประตูที่ถูกปิดลง
“ห้องนี้ใหญ่ชะมัด” เสียงใสพึมพำกับตัวเองเมื่อนัยน์ตาเรียวใสกวาดมองโดยรอบ ขาเรียวก้าวพาร่างเล็กของลู่หานเดินสำรวจไปทั่วห้องอย่างตื่นเต้น มองดูรูปที่ตั้งอยู่บนชั้นแล้วต้องยกฝ่ามือเล็กขึ้นกุมแก้มอย่างห้ามไม่อยู่
ตัวจริงว่าหล่อโคตรพ่อแล้ว ในรูปยังหล่อโคตรแม่เลยอะ \(//∇//)\
ปลื้มจังมีว่าที่แฟนหล่อ #แดดิ้น
“โอ๊ะมีรูปถ่ายกับครอบครัวด้วย นี่นะหรอหน้าตาว่าที่พ่อตาแม่ยายในอนาคต!!! >_<”
สักวันหนึ่งเราต้องได้พบกันในฐานะลูกสะใภ้เชื่อสิ!!!!! (*////∇////*)
ถ้าเจอคุณแม่จะรีบถามทันทีเลยว่าตอนเด็กให้ลูกชายกินอะไรทำไมโตมาถึงหล่อชวนปลดเสื้อผ้าขนาดนี้ (.//////.)
ลู่หานยืนจ้องรูปถ่ายบานโตที่ถูกแขวนไว้ติดกับผนังก่อนจะหมุนตัวกลับมาหย่อนสะโพกนั่งลงที่เก้าอี้ทำงานตัวใหญ่ของท่านดยุคแห่งเฮเลเนี่ยนแล้วต้องนั่งบิดไปมาบนเก้าอี้ตัวนั้น
อยากถ่ายรุปอัพลงไอจีแล้วติดแฮชแทคว่ากูนั่งทับตูดท่านดยุคจังเลย แต่ไม่เอาหรอกเดี๋ยวคนอื่นจะอิจฉาฮิ!
“เอ๊ะนี่มันดอกอะไรนะสวยจังแห๊ะ” ฝ่ามือเรียวเล็กของลู่หานเอื้อมไปสัมผัสกับกลีบดอกไม้สีฟ้าอ่อนอย่างแผ่วเบา ถึงแม้ดอกไม้ชนิดนี้จะสวยแค่ไหนแต่น่าแปลกที่ภายในก้นลึกของหัวใจกลับรู้สึกไม่ชอบดอกไม้ชนิดนี้เสียเลย
ลู่หานยืดกายลุกขึ้นยืนละฝ่ามือจากกลีบดอกไม้แล้วมุ่งตัวไปยังโซฟาตัวยาวที่เซฮุนบอกให้นั่งรอแต่แรก โดยไม่แยแสที่จะหันกลับไปมองช่อดอกไม้ที่ถูกจัดใส่แจกันบนโต๊ะนั้นอีกเลย
ดอกไฮเดรนเยีย
“อืมอื้อ…”
“ตื่นแล้วหรอ”
เปลือกตาบางปรือขึ้นอย่างช้าๆ ฝ่ามือเล็กยกขึ้นขยี้ตาไปมาอย่างสลึมสลือหากแต่โดนฝ่ามือหนาของเซฮุนห้ามไว้
“ขยี้มากเดี๋ยวตาก็คล้ำกว่าเดิมหรอก”
ลู่หานยอมลดฝ่ามือลงตามที่อีกคนบอก แต่ทว่าในวินาทีต่อมาดวงตาสวยที่บวมคล้ำกลับต้องเบิกโพลงขึ้นด้วยความตกใจทันทีเมื่อเห็นสภาพตัวเองและเซฮุนในเวลานี้
พะพวกมึง… กูรู้ว่ากูเผลอหลับไป
แล้วกูมานอนบนตักคุณเนื้อคู่ได้ยังไงเนี่ย!!!!!!!!
ต้องพิจารณาตีเหตุการณ์ให้แตก กูเผลอหลับไปคุณเนื้อคู่ประชุมเสร็จก็เดินเข้ามาเจอกูหลับอยู่อย่างน่ารักแล้วต้องหัวใจเต้นแรงจนทนไม่ไหวยกหัวกูขึ้นมาแล้วจับหนุนตักแน่ๆเลย แล้วมันต้องเหมือนในนิยายแจ่มใสที่พระเอกลูบผมนางเอกบนตักไปมาแล้วอมยิ้มคิขุอยู่คนเดียวแน่!!!!!! #เป็นเรื่องเป็นราว \(//∇//)\
อะ อะ อีเหี้ยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย
กูขอพื้นที่เล็กๆให้กูฟินแปบ กูนอนหนุนตักคุณเนื้อคู่แหละพวกมึง กูอยากจะอัพทวิตเตอร์ป่าวประกาศให้ทุกคนได้เสือกความฟินของกู TOT #พุ่งตัวไปฟินแลนด์
“แล้วไปทำอะไรมาทำไมขอบตาถึงคล้ำขนาดนี้”
ยังไม่ทันที่ลู่หานจะฟินที่ได้นอนตักคุณเนื้อคู้สุดหล่อเสร็จก็ต้องยันกายลุกขึ้นนั่ง นัยน์ตาเรียวสวยกรอกไปมาอย่างคิดหาคำตอบที่สมควรจะพูดออกไปเพื่อสร้างภาพลักษณ์ให้ตัวเองดูดี
ถ้าตอบไปว่านอนไม่หลับเพราะมัวแต่คิดว่าจะทำยังไงให้โดนดีฟคิสอีกรอบนี่มันจะดูไม่งามสินะ (._.)
แต่กูไม่อยากจะโกหกหัวใจตัวเองเลยว่ามันเรียกร้องอยากโดนอีกรอบขนาดไหน ( ‘ ‘)
แต่กูเป็นว่าที่ดัชเชสกูจะประพฤติกิริยาที่ไม่เหมาะสมเช่นนี้ไม่ได้หรอก (._.)
“เมื่อคืนมัวแต่นอนคิดถึงดีฟคิสเลยนอนไม่หลับ คุณเนื้อคู่ช่วนสอนอีกรอบได้ปะมันไม่จำเลย”
ม๊าบอกว่าถ้าไม่อ่อยก็ไม่มีวันได้หรอก พอดีอยากได้เลยต้องอ่อย
เซฮุนลอบยิ้มออกมากับคำพูดที่แสนน่ารักและใบหน้าที่แดงเถือกของคนตัวเล็ก คนตัวเล็กตรงหน้าที่ไม่ต่างอะไรจากการวิ่งเข้าปากราชสีห์โดยไม่รู้ตัวราวกับ... รอวันที่จะถูกกลืนกิน
“หากวันนี้ยังจำไม่ได้ พรุ่งนี้มาหาฉันใหม่เข้าใจไหม”
เสียงทุ้มเอ่ยชิดริมฝีปากบางนัยน์ตาสีเฮเซลทรงเสน่ห์จ้องมองดวงตาใสก่อนจะโฉบริมฝีปากลงมาประกบจูบอย่างเร่าร้อนในทันที อ้อมแขนหนาวาดรัดเอวบางให้เข้ามาใกล้ตัว ริมฝีปากร้อนดูดเม้มคลอคลึงปากบางอย่างเย้าแหย่แกล้งแตะลิ้นกับปากจิ้มลิ้มไม่สอดเข้าไปชิมความหวานด้านในเสียทีจนคนตัวเล็กรู้สึกขัดใจต้องปล่อยเสียงครางออกมา
“อื้อ~”
ลู่หานเผยอริมฝีปากขึ้นส่งลิ้นเล็กสัมผัสกับลิ้นร้อนที่เย้าแหย่อยู่ปลายทางจนเส้นความอดทนของเซฮุนขาดผึ่งเอียงใบหน้าคมให้ได้มุมองศาส่งลิ้นร้อนเข้าไปเกี่ยวตวัดภายในอย่างร้อนรุ่ม ความร้อนที่ถูกสาดพัดให้กระพือแรงขึ้นจากคนสองคน คนตัวเล็กแหงนใบหน้ารับจูบที่คนตัวสูงกว่าป้อนให้อย่างไม่หยุดหย่อน
สองลิ้นยังคงเกี่ยวกวัดกันภายในโพลงปากเล็กอันหวานฉ่ำเฉกเช่นเดียวกับฝ่ามือหนาที่ไม่อยู่นิ่งลูบไล้เอวคอดน่าสัมผัสของลู่หานอย่างเผลอลืม ปรางแก้มใสของคนตัวเล็กรู้สึกได้ถึงความร้อนจัดที่แผ่กระจายออกมาจากด้านในจนต้องร้องครางเสียงหวานเพิ่มอัตรสในการจูบมากยิ่งขึ้น
“อ๊ะอื้อ~”
ความร้อนแรงที่ถูกจุดขึ้นจากคนสองคนยังไม่หยุดเพียงเท่านั้นเมื่อท่านดยุคผู้มีอำนาจเองก็หลงใหลในรสจูบที่ไร้เดียงสาแต่ทว่าแฝงความร้อนแรงของคนตัวเล็กอยู่ไม่น้อยจนในที่สุดก็รัดเอวบางของลู่หานแน่นอุ้มจนลอยขึ้นฟ้ามุ่งตรงไปสู่โต๊ะทำงานกว้างตัวใหญ่ ในขณะที่ริมฝีปากยังคงป้อนรสจูบอยู่นั้นฝ่ามือหนาได้ปัดข้าวของบนโต๊ะลงพื้นแล้ววางคนตัวเล็กให้นอนราบไปกับพื้นโต๊ะก่อนจะยกตัวขึ้นคร่อม
“อ๊ะคะคุณอื้อ~”
ลู่หานหลุดร้องครางออกมาเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่สามารถนับได้และยิ่งต้องร้องเสียงดังขึ้นเมื่อฝ่ามือหนาได้เลื่อนเข้ามาลูบไล้หน้าท้องพาให้รู้สึกถึงความเสียวซ่านในท้องน้อยจนต้องหดหน้าท้องเกร็ง ใบหน้าคมผละออกจากริมฝีปากจิ้มลิ้มเปลี่ยนมาซุกไซ้ซอกคอขาวสูดดมความหอมอย่างหลงระเริง
ยิ่งสัมผัสมากขึ้นยิ่งรู้สึกเสพติด
ลู่หานหลับตาปี๋นอนฟังเสียงหัวใจที่เต้นรัวเพราะสัมผัสร้อนแรงจากคนตัวสูงกว่า ในเวลานี้ความเขินอายพุ่งทะยานขึ้นเสียจนไม่กล้าแม้แต่จะลืมตาขึ้นมองดูการกระทำใครอีกคน แต่ทว่าน่าแปลกที่กลับมีอีกความรู้สึกแทรกแซงเข้ามา ความรู้สึกคุ้นเคยที่ลู่หานรู้สึกเหมือนเคยโดนสัมผัสเช่นนี้มาก่อน
แต่ทว่านึกเจียนตายกลับนึกไม่ออกเสียที
“อ๊ะ!”
เสียงใสร้องครางออกมาเมื่อฝ่ามือหนาของเซฮุนได้เลื่อนขึ้นมาเขี่ยยอดอกเล่น ผิวขาวนวลที่พาให้คนตัวสูงต้องรู้สึกเคลิบเคลิ้มเพียงแค่แตะสัมผัสจนทนไม่ไหวกับความน่ารักส่งมอบรสจูบหวานล้ำให้อีกครา แม้จะจูบกี่ที แม้จะจูบสักเท่าไหร่… มันไม่เคยเพียงพอ มันกลับเรียกร้องและต้องการมากขึ้นเป็นเท่าตัว
จะตายแล้ว เหมือนกำลังโดนเผาจนจะตายแล้ว
ลู่หานยกฝ่ามือขึ้นบีบไหล่อีกคนแน่นเมื่อยากจะหายใจต่อ ลิ้นร้อนที่กำลังเกี่ยวตวัดช่วงชิงความหอมหวานหยุดชะงักเซฮุนยอมผละริมฝีปากออกมาอย่างจำยอมเมื่อรู้ว่าตนจู่โจมคนตัวเล็กตรงหน้านี้เร็วไป กายแกร่งยืดตัวขึ้นมองคนภายใต้อาณัติที่นอนหอบหายใจกระเซ่าจนต้องเบือนใบหน้าหนีภาพอันแสนยั่วยวนนี้
เซฮุนปรายสายตาอันแหลมคมกลับมามองคนตัวเล็กอีกครั้งพลางต้องถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้ก้มลงดูดเม้มริมฝีปากเล็กที่บวมแดงของลู่หานอีกครั้งอย่างหนักหน่วงก่อนผละออกจ้องมองนัยน์ตาใสที่สั่นสะท้าน
“ลู่หานนายนี่มัน… จริงๆเลย”
“แฮ่ก แฮ่ก คะคุณเนื้อคู่อื้อพอได้แล้วครับ” นี่ถือว่าเป็นครั้งแรกที่ลู่หานร้องท้วงห้ามสัมผัสจากเซฮุน ท่านดยุคผู้ทรงอำนาจกระตุกยิ้มออกมาอีกครายกฝ่ามือขึ้นเช็ดหยาดน้ำลายที่เคลือบริมฝีปากเล็กของลู่หานอย่างแผ่วเบา
“นอกจากตาจะคล้ำแล้ว ปากก็ยังแดงอีกด้วย”
ปากแดงแล้วไงอะ อยากตัวแดงมากกว่าละตอนนี้ (T//∇//T)
โอ้ยถ้าจะร้อนแรงแบบนี้อยากลองเสียตัวให้จังเลยโว้ยยยยยยย #ซ้อมปลดเสื้อผ้า
( "หากวันนี้ยังจำไม่ได้ พรุ่งนี้มาหาฉันใหม่เข้าใจไหม" - Said By Duke Sehun ❤️ )
แชพเตอร์ที่สาม 100% #ฟองดูฮุนฮาน
Fonduehunhan
ครบร้อยเปอร์แล้วโว้ยยย กรี้ดดดด เป็นตอนที่ยาวมาละธอนมากกกกก ยาวสิบเจ็ดหน้าเอสี่อะ-_-
เราควรแบ่งเป็นสองตอนปะ เอาไปใส่ในตอนสี่แทน แต่ปรากฎว่ามันเพลินมือไปหน่อย เลยเออใส่ไปในตอนสามนั่นแหละ
พล็อตเรื่องจะได้ลงล็อคกับตอนที่วางไว้ด้วย ฮิฮิ
ตอนนี้อยากตั้งชื่อตอนจัง ถ้าตั้งชื่อตอนได้จะตั้งว่า ความลับของไฮเดรนเยีย
เซฮุนนี้มีความลับใช่ไหม จย้า มีแน่นอนจ้าเผยมาขนาดนี้ละ แต่ยังไม่บอกหรอก
ยังไม่บอกหรอกว่าดอกไฮเดรนเยียของเซฮุนที่มาคืออะไร
ต้องรออ่านกันต่อไปเนอะ เรื่องเริ่มเข้มข้นทีละนิดๆ ฮิฮิ
แอบใบ้นิด มันไม่ได้มีแค่ปมของเซฮุนอย่างเดียวหรอก
ปมของลู่หานก็มีเหมือนกัน ทุกคนต่างมีปมที่อยากเก็บไว้และไม่อยากบอกใครทั้งนั้น
ตอนนี้เซฮุนทะลึ่งมาก ถึงกับอุ้มลู่หานวางลงบบนโต๊ะอะ โฮกๆๆๆๆๆๆ
พี่ลู่ก็ร้ายใช่เล่น ถึงกับอยากเสียตัวแล้ว นางอาการหนักขึ้นทุกที -_-
โอเคตอนนี้ตีสองครึ่งละ เราควรนอน มาอัพดึกตลอดอะจริง 5555555
มีใครสังเกตุปะ ช่วงนี้อัพฟองดูวันเว้นวันกันเลยทีเดียว โฮวววว
ที่อัพเร็วแบบนี้ต้องขอบคุณเม้นต์และโหวตและยอดเอฟซีที่มีให้กันนะคะ
ขอบคุณมากๆเลยมันเป็นกำลังใจที่ดีมากๆ และก็ #ฟองดูฮุนฮาน ในทวิตด้วย
รักคนอ่านนะคะ ขอบคุณมากค่า ><
:) Shalunla
ความคิดเห็น