คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ชีวิตที่โหยหา (ตอนที่ ๗/๑๐๕ บทที่ ๓)
บทที่ ๓ วันสัหาร
(๑) ีวิที่โหยหา
เอสารมามาย วาเ็มอโ๊ะานทำานอผู้ว่าราารยศร วิมลมาศ รูปถ่ายอเาับันทนี ยัวาอยู่บนโ๊ะทำาน ยศรเินเ้ามานั่บนเ้าอี้ทำาน เามอูอเอสาร แล้วเอามันลมาลนามไ้สอสามเล่ม เาอมอที่รูปถ่ายไม่ไ้ แม้ว่ามันะเป็นอี แ่็เป็นอีที่โหยหา และเป็นอีแห่วามผิพลา ที่ไม่อาอภัยให้ ้อนี้เารู้ี มันสร้าวามปวร้าวให้แ่เาไม่น้อย ทำให้เาูแ่เินวัย ผมเริ่มเป็นสีเทา ใบหน้าเหี่ยวย่น อบาำ ส่วนหนึ่เพราะอนอน าภาระิและหน้าที่ในานะผู้ว่านร มันทับทวีึ้น ารานัหมาย าราารประุม ำหนาริามาน ล้วนทำให้ยศรไม่อาปิเสธไ้
้วยภาระหน้าที่อันหนั ยศรเริ่มแสอาารเ็บป่วยให้เห็น นายแพทย์ให่ มารวอาาร้วยนเอถึที่บ้าน
“ท่าน้อเพลาๆ านลบ้านะรับ ถ้าร่าายอ่อนแอ ยา็ไม่สามารถเพิ่มภูมิ้านทานโรไ้หรอรับ และอนนี้ ปออท่านไม่่อยี ยาที่ผมให้ ะ่วยให้อาารีึ้น ถ้าท่านพัผ่อนเพียพอ หามีอาารไม่ียัไ ็โทรเรียผมไ้ลอเวลานะรับ วันนี้ ผมลาละรับ”
นายิามไปส่หมอ แม่นวลับแม่ปราเ้ามาเ็บภานะ้าวอ และทำวามสะอา เมธาวรร เพิ่ลับาื้อเสื้อผ้าและแ่หน้าทำผม ผ่านเ้ามาูอาารอยศร
“ุพี่า … นีุ่ใหม่อวรร สวยไหมะ เป็นแฟั่นใหม่าฝรั่เศส ราา็ถู๊ถู แ่ห้าหมื่นเอ่า”
“นี่วรร ่าใ้่ายสำหรับัวเธอนเียว ็รึ่หนึ่อราย่ายทั้บ้านแล้ว อะไรที่ไม่ำเป็น็ไว้่อน็ไ้”
“โถ! ุพี่ ทรัพย์สมบัิั้มามาย ุพี่ะเ็บไว้ให้ใร นอาวรรับลู แ่วรรเบิมาใ้นิๆ หน่อยๆ ะเป็นไรไป”
“ุผู้ายป่วยะแย่ แ่ัวเอลับเอาแ่แ่ัว” แม่ปรา บ่นระิบใส่ แม่นวล
“แม่ปรา อย่าเอ็ไป ประเี๋ยวเป็นเรื่อหรอ”
“ุแม่า” น้อใบเย วิ่เ้ามาอแม่
ุหนูใบเย เ็หิวัย ๗ วบ ผิวาวน่ารัเหมือนเมธาวรรผู้เป็นแม่ ส่วนมูและเ้าหน้าเหมือนยศรผู้เป็นพ่อ ใบเยับสั์ ึมีศัิ์เป็นพี่น้อัน แ่นละพ่อ
“นี่แม่ปรา ใบเย อาบน้ำิน้าวรึยั?” เมธาวรร ถาม “ถ้ายั ็รีบไปทำิ ันยิ่เหนื่อยๆ อยู่นะ”
แม่ปรา ูมือน้อใบเยพาออไป เมื่อแม่ปราไป แม่นวล็ไป้วย เพราะเหนื่อยหน่ายใับนิสัยเอาแ่ใัวเออเมธาวรร านั้น เมธาวรร็รีรายเ้าห้อไป โยลืมถามอาารป่วยอสามีไปเสียสนิท
อาารอยศรไม่ีึ้นเลย หมอึให้นอนพัรัษาัวที่บ้าน โยหมอไ้ัพยาบาลมาูแลเป็นพิเศษ ส่วนเมธาวรร ็เอาแ่เที่ยวเร่ บารั้เธอ็ทิ้ลูใบเย ให้อยู่ับแม่บ้านทั้วัน ปล่อยให้ใบเยร้อหาแม่อยู่บ่อยๆ ยศรพอมีำลัใอยู่บ้า ที่ไ้อยู่ใล้ๆ ลู แ่ลูอีน เายัไม่มีโอาสเห็นหน้าเลย ป่านนี้ะโมาแล้ว เาหมปัาที่ะออามหา ันทนีและลู
“นี ุอยู่ไหน? ผมเหนื่อย ุะไม่ให้อภัยผมเลยเหรอ ลับมาเถอะ พาลูลับมาหาผมเถอะ” ยศรละเมอ้วยพิษไ้
อาารป่วยหนัอยศร สร้าวามสะเทือนใให้แ่ แม่นวลับแม่ปราไม่น้อย หลายรั้ที่เธอทั้สอแอบร้อไห้ ทั้ิถึุผู้หิ และไม่อยาใหุ้ผู้ายอพวเธอ เป็นอะไรไปในอนนี้ ะที่เมธาวรรเินเ้ามาเยี่ยมอาารเพ้ออยศร เมธาวรร็แสธาุแท้ออมา
“ันทนี บ้านหลันี้เป็นอุและลู ุลับมาเถอะ ผมรัุ ผม้อารุ” ยศร ยัเพ้อไม่หยุ ะที่พยาบาล พยายามลไ้โยใ้ผ้าุบน้ำเ็ามแนและใบหน้า
ยศรเพ้อเพราะพิษไ้ เท่าับไประุ้น่อมริษยาอเมธาวรรึ้นมาทันที เธอึหลุำพูที่ไม่น่าพูออมา
“อ๋อรัันมาใ่ไหม๊ ถ้าุพี่ไม่เห็นวรร มีวามีอะไร ็ไปามมันมาิ ไหนล่ะ ามเอรึยั”
“ุะ ท่านเพ้อนะ่ะ” พยาบาล พยายามะบอ แ่เมธาวรรยั้ปาไม่อยู่
“บ้านหลันี้ วรรและลูยัอยู่ ใระไปะมา้อออนุาวรร่อน”
“ุา อย่าถือสาท่านเลย่า สัประเี๋ยวท่าน็ีึ้นแล้ว่า ุเป็นเ้าอบ้านหลันี้มาั้นานแล้วนี่ะ” แม่นวลพู ทั้ๆ ที่ยัไม่หายเศร้า
“แ็อีน ไม่้อสาระแน” เมธาวรร ยัไม่หายบ้า เธอะอใส่แม่นวล “อีหน่อยเถอะ พวแะไม่มีทีุ่หัวนอน”
เมธาวรร หอบเอาวามบ้าาไปแล้ว อาารเพ้ออยศร็เบาลและูสบึ้น แ่ทุน็ยัไม่หายใ ับเหุาร์เมื่อรู่นี้ พอีทนายบุยืน เินเ้ามาเยี่ยมอาารอยศร
“มีอะไรันเหรอรับ?” ทนาย ถามพยาบาลเฝ้าไ้ “เหมือนมีปาเสียัน นั่นุเมธาวรร เธอ–”
“เธออาละวา ไม่พอใุผู้าย อนที่ท่านเพ้อนะ่ะ” พยาบาล รายานเหุาร์ “แม่นวลับแม่ปรา ็พลอยโนไป้วย”
“พอีผมิธุระับลูวามที่่าประเทศ เลยทำให้มาพบท่านไม่ทันามำหน” ทนาย บอเหุผลที่มาที่นี่ “ือ่อนหน้านี้สอสามวัน ท่านใหุ้มนู โทรไปแ้ผมว่ามีธุระสำั ให้ผมมาพบท่าน่วน ไม่ิเลยว่า อาารอท่านะทรุหนัลมาอย่านี้ แล้วหมอว่าอย่าไรบ้ารับ ุพยาบาล”
“หมอบอ ท่านมีอาารแทร้อนหลายโร ทำให้ท่านมีภูมิ้านทานไม่เพียพอ หมอเลยให้ิันมาูแลท่านเป็นพิเศษ่ะ นี่็แทบะย้ายโรพยาบาลย่อยๆ มาันเลยนะ่ะเนี่ย”
“เี๋ยวผม้อรอให้ท่านฟื้นไ้ เสีย่อน” ทนาย บอับพยาบาล
“มีเรื่อสำัมาใ่ไหม๊ะุทนาย ถึับ้อรอให้ท่านื่น?” แม่นวล ถาม “นวลเอ ็ไม่แน่ใเหมือนันว่า ะอีนานเท่าไร ุทนายะรอเสียเวลาเปล่านะะ”
“ไม่เป็นไร ผมรอไ้”
“มีเรื่อสำั พอะบอพวอีันไ้ไหมะ” แม่ปราถาม
“เรื่อพินัยรรม”
แม่ปราับแม่นวลมอหน้าัน ้วยวามรู้สึเศร้าใและเป็นัวลอย่าเห็นไ้ั เธอเอ็ไม่รู้เหมือนันว่า เหุาร์้าหน้าะเป็นอย่าไร ไม่เพียแ่พวเธอเท่านั้น ที่อาะเือร้อน เพราะพวเธอรู้นิสัยใออเมธาวรรี ถ้าสิ้นุผู้ายไปแล้ว พวเธอ้อลำบาแน่ๆ
ฤหาสน์หลันี้ เธอเ้ามาอยู่พร้อมๆ ับรอบรัวอุผู้าย มันเป็นมรทอทีุ่ผู้ายไ้รับามพินัยรรมเ่นัน พวเธอ็อเป็นห่วไม่ไ้ ถ้าบ้านและที่ิน ลอนทรัพย์ทั้หม เป็นอเมธาวรร ไม่ใ่พวเธอลัวะไม่มีที่อยู่ แ่พวเธอมอเห็นวามไม่ยุิธรรม ทีุ่ผู้หิน่อนและลู ะไม่ไ้รับอะไรเลย
“โถ! เมื่อไหรุ่ผู้หิอนวละลับมา”
ทุวันนี้ ่าใ้่าย่าๆ เมธาวรร เป็นนัารทุอย่าามใอบ โยไม่มีใรรู้ว่า เธอเอาไปทำไรบ้า แม้แ่ยศรเอ ็ไม่ล้าัใ ยิ่อนป่วย ็เริ่มมอเห็นอนาที่หหู่อบ้านหลันี้ และารสูสลายอทรัพย์สมบัิทั้หมที่มีอยู่ นที่มอไม่เห็นุ่า ไม่เห็นวามสำั มีหรือะรัษามันไว้ให้เป็นสมบัิอลูหลานในวัน้าหน้า
ความคิดเห็น