คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #24 : EPISODE:23
EPISODE: 23
“ฉันกับยูคิจังเป็นแฟนกันน่ะ” ใบหน้าของชิเอมินั้นยิ้มแย้มได้เหมือนกับเรื่องปกติและราวกับว่าคำพูดนั้นไม่ใช่เรื่องหลอกลวงเลยสักนิด ฝ่ายรินเองก็ถึงกับอึ้งในคำตอบของชิเอมิที่ดูยังไงก็ไม่มีทางเป็นไปได้ ในเมื่อยูคิโอะคบกับตัวเขานี่นา..แล้วทำไมจะต้องไปคบกับชิเอมิล่ะ…รึว่า
‘เพียงแค่เห็นตัวเขาเป็นแค่ของเล่นมาตลอด…สินะ’
รินเริ่มรู้สึกใจไม่ดีขึ้นเรื่อยๆ เหมือนกับทุกอย่างกำลังรวมเข้าด้วยกันอย่างสับสนและวุ่นวายทำให้ใจของเขารู้สึกสั่นคลอนและโอนเอียงไปหาจิตใจที่เป็นด้านชั่วร้าย
“แล้วเราเป็นแฟนกันนานแล้วน่ะ” ชิเอมิสำทับต่อด้วยน้ำเสียงร่าเริง
รินกำมือขวาแน่น ใบหน้าของเขาก้มลงไปมองกับพื้นด้วยความโกรธจัด ไม่มีทางหรอกที่ชิเอมิจะโกหก ตัวรินเชื่อใจเธอที่สำคัญเธอยังกล้าพูดได้เต็มปากแบบนี้ก็เท่ากับว่ามันคือเป็นเรื่องจริงไม่ใช่เรื่องแต่งหรือเพื่อที่จะหลอกลวงอย่างแน่นอน
“รินเป็นอะไรไปเหรอจ้ะ ท่าทางแปลกๆมากเลย….” ชิเอมิเข้ามาถามอาการของรินที่กำลังช็อคกับเรื่องนี้ พอรินได้ฟังคำถามจากปากหญิงสาวเขาก็รีบผละออกจากเธอในทันที
“ฉันขอตัวก่อนนะ….” รินรีบเดินออกไปข้างนอกโรงแรมโดยปล่อยทิ้งไว้ให้ชิเอมิยืนที่เดิมและมองตามหลังแกร่งนั้นไป ชิเอมิพอเห็นปฎิกิริยาของชายหนุ่มก็ถึงกับยิ้มร่าด้วยความสะใจ
“เชื่อแบบนี้ ฉันก็ได้เปรียบน่ะสิ ริน ^^”
รินค่อยๆออกไปเดินยังชายทะเลพร้อมๆกับปาดน้ำตาใสๆที่เอ่อล้นมาจากดวงตาของเขา เขาไม่อยากคิดเลยว่ายูคิโอะจะเป็นแฟนกับชิเอมิแถมยังมาคบเขาอีกเนี่ยนะ..แบบนี้เขาก็อาจจะเป็นของเล่นไว้เท่านั้นล่ะสินะ… ชิเอมิน่ะไม่มีทางที่จะจะโกหกหรือหลอกลวงใครได้เพราะเธอเป็นคนที่ใสซื่อตั้งแต่ที่รินรู้จักมา คราวนี้ความผิดก็คงมีที่ตัวของยูคิโอะที่เป็นคนล้อเล่นกับหัวใจเขา ทั้งๆที่มีชิเอมิแท้ๆแต่กลับมาคบกับเขาท่าแบบนี้ชิเอมิรู้ก็คงจะโกรธ เกลียด และเสียใจเหมือนอย่างที่เขาเสียใจเป็นอย่างแน่แท้
คนตัวเล็กค่อยๆสาวเท้าไปเรื่อยโดยไม่ได้มองทางตรงหน้าเลยว่ามีสิ่งใดอยู่ตรงหน้าเขาบ้าง
ปึ๊ก…!!
รินที่เดินก้มหน้าก้มตาเดินจู่ๆก็ไปชนกับร่างอีกบุคคลหนึ่งที่รู้สึกคุ้นเคยและคิดว่าคงไม่พ้นจากที่เขาคิดแน่นอน… ‘สุกุโร่ เรียวจิ’ นั้นเอง
“โอคุมูระ!! แกเดินภาษาอะไรของแก ไม่ดูทาง!” คำกระแทกดุดันที่เห็นได้เป็นปรกติพ่นใส่รินที่กำลังหมดอาลัยตายอยากในชีวิต ทั้งที่รินจะต้องด่ากลับเมื่อถูกชายคนนี้หาเรื่องใส่แต่คราวนี้กลับกลายเป็นว่ารินนิ่งเฉยและเดินผ่านบอนเหมือนกับว่าบอนไม่ได้ยืนอยู่ในบริเวณนั้นเลย
“เฮ้ย!!เป็นอะไรของแก…” บอนจับแขนรินให้อยู่นิ่งๆ เขาเองก็สังเกตเห็นอะไรที่ผิดแผกไปจากรินที่ออกจะร่าเริงและคอยทะเลาะกับเขาเป็นประจำ
“มะ..ไม่มีอะไร” รินว่าด้วยสำเนียงที่ไม่ค่อยชัดทั้งนี้ก็เพราะน้ำตาเจ้ากรรมดันไหลมาซะได้ น้ำเสียงเขาก็ดูสั่นครือเหมือนกับร่างของตัวเองเช่นกันที่กำลังสั่นระริกๆ
“ไม่มีอะไรที่ไหนกัน!! นี่แกแปลกไปนะเว้ย..แถมแกยังตัวสั่นอีก บอกมาว่าแกเป็นไรไป” บอนห่วงรินในฐานะเพื่อนคนคนหนึ่งที่อาจจะพอช่วยเหลือเท่าที่จะทำได้ แต่รินเองไม่บอกอะไรทั้งนั้น เขาก็จับแขนบอนออกจากแขนตนเองแล้วเดินจากไปเหมือนคนที่ไร้วิญญาณสิงสถิตร่างไปเสียแล้ว
“เป็นบ้าอะไรของมันวะ ถามก็ไม่บอก..”
-ภายในห้องพัก(โรงแรม)ของฝาแฝดโอคุมูระ-
สีของนภาที่ปรากฏภายนอกหน้าต่างนั้นค่อยๆผ่อนแปรเป็นสีแดงระเรื่อๆด้วยเวลาที่ตกเย็นช้าๆ ยูคิโอะลุกตัวฟื้นจากที่นอนด้วยความที่ได้พักผ่อนมาเป็นเวลายาวนานร่วมทั้งวันได้แล้ว แต่ดูเหมือนพี่จะไม่ได้อยู่เฝ้าเขาในห้องนี้ มือแกร่งของยูคิโอะที่กำลังควานหาแว่นตาของเขาเพื่อจะมาสวมอยู่ดีๆนั้นก็มีมือดีหยิบแว่นมาใส่มือให้
“พี่เหรอครับ..ขอบคุณครับ” ยูคิโอะรับแว่นแล้วเอ่ยคิดว่าเป็นรินจึงขอบคุณแต่ทว่าแล้วนั้น…
“ไม่ใช่หรอกยูคิจัง ฉันเอง”ชิเอมินั้นเองที่เป็นคนหยิบแว่นให้ยูคิโอะ ใบหน้าเธอยิ้มแย้มแจ่มใสเหมือนปกติในทุกๆคราที่ได้พบปะคุยกับใครก็ตาม
“อ้าว…ชิเอมิซังเองเหรอครับ…แล้วทำไมถึงมาอยู่ที่ห้องนี้ได้ล่ะแล้วพี่ผมล่ะ” ยูคิโอะเองก็แอบตกใจเล็กน้อยที่มีหญิงสาวมานั่งเฝ้าไข้แทนที่จะเป็นพี่ชายตัวแสบที่คอยหาปัญหามาให้ตัวเขา
“คือว่า..รินบอกให้ฉันช่วยเฝ้าไข้ยูคิจังน่ะ แล้วรินเองก็ไปข้างนอกน่ะ”
“ครับ…” ยูคิโอะเองก็อยากจะตื่นขึ้นมาพบกับหน้าพี่ที่กำลังเฝ้าไข้เขาอยู่
“นี่ ยูคิจัง…”
หญิงสาวเอ่ยเรียกชายหนุ่มที่กำลังอยู่ในสภาพคนป่วยให้หันมา
“คะ..ครับ มีอะไรเหรอชิเอมิซัง…?”
“รินน่ะ..บอกกับฉันว่า ยูคิโอะเป็นคนที่ร้ายกาจมากเลย รินเห็นยูคิโอะเป็นเพียงของเล่นที่ตอนนี้เขากำลังจะทิ้งแล้วไปหาคนอื่น..นั้นก็คือสุกุโร่คุงยังไงล่ะ… แบบนี่น่ะ รินแย่ที่สุดเลย” ชิเอมิว่าพลางปั้นสีหน้าที่เศร้าสร้อยบวกกับน้ำตาใสๆที่ไหลมาทั้งสองนัยน์ตาของเธอ สร้างความเชื่อถือให้กับยูคิโอะเป็นอย่างมาก
“จะ…จะ..จริงเหรอครับ ชิเอมิซังที่คุณพูดมาน่ะ!!”
ยูคิโอะเองก็ถึงกับตกใจที่ชิเอมิพูด เผลอถึงกับกระแทกน้ำเสียงดุดันถามชิเอมิแล้วบีบไหล่ของเธอเต็มแรง
“โอ๊ย..ยูคิจัง..เจ็บ…..ที่ฉันพูดมา…เป็นเรื่องจริงจ้ะ…”
“ขะ..ขอโทษนะครับ…คือพอดีผมตกใจไปหน่อย..” ยูคิโอะรีบเอามือออกจากไหล่ของสาวร่างบางในทันทีเมื่อรู้ว่าทำให้เธอเจ็บปวด ยูคิโอะเองก็หลงเชื่อเธอเต็มเปา เพราะชิเอมินั้นเป็นคนที่ดีกับเขามาตลอดไม่มีทางที่จะทำให้พวกเขาทั้งสองไขว้เขวไปในทางลบ
“ทำไม…ผมเป็นแค่ของเล่นสินะ…” ยูคิโอะก้มหน้าสลับกับพูดออกมา มือแกร่งของเขาค่อยๆกำผ้าห่มแน่นจนเห็นรอยเส้นเลือดที่ปูดนูนขึ้นมาช้าๆ
“รินน่ะ..ใจร้ายที่สุด..ทั้งที่ยูคิจังจริงใจต่อรินแท้ๆ” ชิเอมิเองก็ร้องไห้ออกมากับเรื่องที่เธอกุขึ้นซึ่งมันก็ได้ผล โดยความปรารถนาของเธอเพียงก็แค่
“ผมตัดสินใจแล้วล่ะชิเอมิซัง” ยูคิโอะว่า
“จ้ะ?”
“ชิเอมิซังคบกับผมได้ไหม..”
ใบหน้าชิเอมิแสยะยิ้มเหมือนกับว่าแผนการทุกอย่างได้ประสบความสำเร็จก็มิปาน
ดราม่ากันยาวแล้วล่ะทีนี้ ^O^ เดียวนายยูคิของเราก็จะได้ดาร์กแล้วล่ะค่ะ โฮะๆๆๆ สำหรับตอนนี้หวังว่าคงจะมีคนหมั่นไส้ชิเอมิไม่น้อย (อย่าเหมารวมกับเรื่องออริจินัลนะคะ ชิเอมิเป็นคนดี๊ดี) ขอบคุณที่ติดตามกันนะคะเจ้าค่า จะทยอยมาอัพให้เร็วไวเล้ย
ความคิดเห็น