คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #62 : เตรียมตัว(1)
เมื่อได้เวลาที่รีบอร์นนัดแล้ว แต่ล่ะคู่ก็ทยอยลงมารวมกันที่ห้องอาหาร
พอครบทุกคู่แล้ว รีบอร์นก็ปรากฏตัวในทันที
“หืม หกโมงเย็นตรงเป๊ะ แบบนี้ดีมาก”รีบอร์นมองนาฬิกา พร้อมกับตรวจเช็คจำนวนคน
“งั้นก็ไปหม่ำข้าวเย็นกันเถอะ”แล้วรีบอร์นก็เดินผ่านไป ลงนั่งที่โต๊ะก่อนใครเพื่อน
พวกสึนะก็ได้สบตากัน แต่ก็ยังไม่ทำอะไร
....มานิ่งผิดคาดแฮะ วางแผนอะไรมั้ยเนี่ย....สึนะนิ่งคิดอย่างปลงตก
“เอาล่ะ แต่ละคน ก็คงได้พักอย่างเต็มที่ล่ะนะ เมื่อกินข้าวเย็น ก็จะได้พักอย่างสมบูรณ์”รีบอร์นพูด พร้อมกับสายตาดังชิ้งให้ด้วย
“เอ่อ รีบอร์น แล้วจะทำอะไรต่อ”สึนะถาม(ตามเคย)
“นั่นยังไม่ใช่เรื่องที่ต้องคิดตอนนี้ ตอนนี้กินข้าวก่อนเถอะ”รีบอร์นว่าพลางดีดนิ้ว
ประตูอีกด้านของห้องอาหารก็เปิดออก พร้อมสาวในชุดเมด 1 คน เดินเข็นรถที่วางอาหารออกมา
สึนะมองตาม อย่างแปลกใจปนสงสัย
“มองจัง ชอบแบบนั้นเหรอ”คาสึกิถาม เมื่อเห็นสึนะจ้องไม่วางตา
“เปล่าหรอก แค่มีลางสังหรณ์ว่าจะมีเรื่องยุ่งน่ะ”สึนะหันมาตอบ
“แหม พอมีคู่รักประกบ พวกแกแต่ละคนตรงเวลากว่าเดิมมากเลยนะเนี่ย ถือเป็นเรื่องดีสินะ”รีบอร์นเอ่ยพร้อมกับรอยยิ้มชวนหนาว แต่ก็เรียกเสียงตอกกลับได้ในทันที
“คู่รักที่ไหนกัน”(X7…จากฝั่งคู่หมั้นทั้งหลาย)
“งั้นเหรอ ช่างเถอะ”รีบอร์นบอกปัดอย่างไม่สนใจ
“มาแบบนี้อีกล่ะ”สึนะพึมพำคนเดียว แล้วหันไปหาโกคุเทระ กะจะชวนคุยแก้เครียด แต่ก็ต้องเจอคนที่นั่งข้างๆตัวแข็งทื่อ
“โกคุเทระคุง เป็นอะไร”
“อะ อะ อะ อะ”เมื่อเจออีกคนพูดแบบนี้ สึนะเลยชะโงกตัวไปดู ก็เห็นสาวเมดกำลังวางอาหารตรงหน้าโกคุเทระอยู่ ก็มีอันต้องหน้าซีด เมื่อเจอสาเหตุที่ทำให้เพื่อนของเขาต้องตัวแข็งทื่อแบบนี้ ลางสังหรณ์แม่นจิงนะตู
“บะ”
“อาเจ๊ !!!”แล้วโกคุเทระก็ล้มตึงในทันที
“เฮ้ย โกคุเทระ”ยามาโมโตะลุกขึ้นมา ดูอาการของเพื่อนตน
“เบี้ยงกี้ มาทำอะไรน่ะ”สึนะถามพร้อมกับมีอาการเหงื่อตก
“แหม ไม่น่าถามเลยนะจ๊ะ สึนะเนี่ย”เบี้ยงกี้ยิ้มหวานมาให้
“หา”
“รีบอร์นอยู่ที่ไหน ชั้นก็ต้องอยู่ด้วยสิจ๊ะ”
“อย่างนั้นเหรอครับ แต่ท่ารู้ว่าจะต้องเจอโกคุเทระคุง ก็น่าจะใส่หน้ากากมาน้า”สึนะพูดอย่างหมดแรง
“อ้อ ตายจริง ลืมซะสนิทเลย พอดีว่าอยากให้รีบอร์นเห็นน่ะ”เบี้ยงกี้ตอบ พร้อมกับวางอาหารจานสุดท้าย ที่หน้ารีบอร์น
“เอ่อ พี่เบี้ยงกี้ อาหารพวกนี้ พี่ทำรึเปล่า”แรมโบ้ถาม พร้อมมองอาหารในจานอย่างหวาดๆ
“ทำไมเหรอ แรมโบ้ก็ดูปกติดีนี่นา”ยูกิถามมองดูอาหารจานอื่นๆด้วย
“อย่าเชื่อในสิ่งที่ตาเห็นมากนักดีกว่า โดยเฉพาะของที่มาจากวองโกเล่ ยิ่งพี่เบี้ยงกี้ด้วย อันตรายได้มากพอๆกับรีบอร์นเชียวล่ะ”แรมโบ้เอ่ย
เมื่อสิ้นคำ พวกยูกิกับคนอื่นๆก็หันมามองกันหมด เว้นฝั่งวองโกเล่ ที่เริ่มกุมขมับเครียด
“อย่าเพิ่งใส่ร้ายกันสิ หยาบคายจริงๆเจ้าเด็กพวกนี้”เบี้ยงกี้บ่น
“เอาน่า ไม่ต้องคิดมากหรอก เบี้ยงกี้เพิ่งมาถึง เมื่อ 30 นาทีก่อนนี่เอง เธอมาไม่ทันทำพอยซั่นคุกกิ้งให้พวกนายกินหรอกน่า”
“เฮ้อ....”( X4)(สึนะ แรมโบ้ โกคุเทระ(ทั้งที่ยังนอนอยู่) ยามาโมโตะ)
“เอาน่าๆ มากินกันได้แล้วน่า ไท่ต้องห่วงนักหรอก”แล้วรีบอร์นก็เริ่มกินก่อน
“ส่วนฮายาโตะ เดี๋ยวชั้นดูแลเอง”เมื่อพูดจบ เบี้ยงกี้ก็ลากโกคุเทระหายไปจากทางเดิมที่เจ้าหล่อนเดินมา
นาโอยะเกิดอาการพูดไม่ออก ไอ้คนที่เขาทำยังไงก็ไม่ชนะ แถมเนียน บ้า เถื่อนขนาดนั้น ล้มลงไม่เป็นท่า เพราะผู้หญิงคนเดียวเนี่ยนะ เขาแพ้คนแบบนั้นได้ยังไงเนี่ย
“จะเป็นไรมั้ยนั่น”เรียวถาม
“ไม่เป็นไรหรอกน่า พี่สาวเขาคงไม่ทำอะไรน้องชายตัวเองหรอก”เรียวเฮปลอบ
“ไม่ถึงตายหรอกน่า รีบกินกันได้แล้ว”รีบอร์นบอกปัด ซึ่งนั่นก็ส่งผลให้ แต่ละคนนั่งกินกันเงียบๆไป
...........
เมื่อทานกันเสร็จ
“เอาล่ะ ต่อไปชั้นมีเรื่องจะให้พวกนายไปท....”รีบอร์นพูดได้แค่นั้น เพราะมีเสียงร้องโหยหวนดังขัดขึ้นมาก่อน
“จ๊ากกกก...ปล่อยช้านนนน....ปล่อยผมไปเถอะ.อาเจ้..”โกคุเทระวิ่งปราดเข้ามาในห้อง
“แหม..ฮายาโตะเนี่ยล่ะก็..”เบี้ยงกี้เดินเข้ามา พร้อมกับถือจานที่ปล่อยควันสีม่วงฉุยออกมา
“แค่อยากให้ลองชิม..แค่นั้นเอง”
“โธ่ เบี้ยงกี้ ก็รู้อยู่ว่าโกคุเทระคุงแพ้อาหารแบบนั้น เลิกให้เขากินซะที”สึนะพูด
“พอก่อนเถอะน่า เบี้ยงกี้ เดี๋ยวเจ้าหมอนี่ก็ไม่มีแรงไปของเล่นให้ชั้นกันพอดี”รีบอร์นรีบห้าม
“ของเล่น”โทโมกิ คาสึกิ ยูคิทวนขึ้นมาอย่างพร้อมเพรียงกัน
“เอ้อ หูฝาดๆ ไปทำกิจกรรมสานสัมพันธ์นะ”
“จะเล่นอะไรอีกล่ะ เจ้าหนู/อัลโกบาเล่โน่”ฮิบาริกับมุคุโร่ที่นั่งอยู่นาน ถามขึ้นมาบ้าง
“หึหึ ไม่ถึงตายหรอกน่า ขืนทำวองโกเล่รุ่นที่ 10 ตายขึ้นมา ชั้นก็โดนรุ่นที่ 9 ต่อว่าแย่น่ะสิ”รีบอร์นยิ้มให้
“เฮ้อ..”เหล่าวองโกเล่ถอนหายใจอย่างพร้อมเพรียง วันนี้จะตายมั้ยเนี่ย
“เอาล่ะๆ ก่อนอื่น คงต้องเตรียมอุปกรณ์เล็กๆน้อยๆก่อน”
“อุปกรณ์อะไรเหรอ”ยูกิถาม
“พวกวองโกเล่ทั้งหลาย ไปเอากล่องวองโกเล่มา ทั้งอาวุธและสัตว์เลยนะ”
“อาวุธกล่องเหรอ”เรียวเฮถามย้อน
“ใช่ ไปเอามา แล้วเจอกันที่ประตูทางเข้า”รีบอร์นบอก แล้วส่งสายตาไล่ไป ทำให้แต่ละคนมองหน้ากันอย่างไม่ไว้ใจ แต่ก็ทำอะไรไม่ได้ แยกย้ายไปเอาวุธห้องใครห้องมัน
“ที่นี้ก็พวกนายล่ะนะ”รีบอร์นหันมามอง หลังจากที่พวกสึนะออกไปจากห้องแล้ว
“พวกมาเฟียคิดจะเอาอาวุธไปทำอะไร ที่นี้ไม่ใช่บ้านพักส่วนตัวรึไง”โทโมกิถาม
“มีของไว้ป้องกันตัว ก็ดีกว่าไม่ใช่รึไง รึพวกนายไม่อยากมี”รีบอ์นถาม
“กับพวกนาย คงต้องหาอาวุธดีๆไว้หน่อยล่ะ”ยูคิบอก
“งั้นพวกนายตามมา”แล้วรีบอร์นก็นำทางพวกคาสึกิไป
ไปที่ห้องที่พวกสึนะสำรวจไม่ได้เมื่อวานนี้(ห้องที่โดนระเบิดจนเละนั้นแหละ)
รีบอร์น เดินกดสวิตช์ปลดรหัส เดินนำเข้าห้องไป โดยมีพวกคาสึกิตามหลังมาไม่ไกล
เป็นห้องขนาดกว้างพอสมควร สามารถใส่รถยนต์ได้ประมาณ 6 คันเลยทีเดียว ผนังห้องเป็นพื้นเหล็กที่ดูแล้ว น่าจะหนาไม่ต่ำกว่า 3 นิ้วเป็นแน่แท้ ผนังด้านซ้ายและขวา มี เหล็กแผ่นใหญ่ 2 แผ่นปิดอยู่ ที่ลึกสุดของห้อง มีอุปกรณ์ที่เหมือนเป็นแผงวงจร ยาวประมาณ 3 เมตรตั้งอยู่
รีบอร์นกระโดดขึ้นไปบนแผงวงจรนั้น กดปุ่มอยู่สักแปป ผนังทางขวา แผ่นเหล็กที่อยู่ใกล้แผงควบคุม ก็เลื่อนขึ้น
“มานี่สิ”รีบอร์นเดินนำเข้าไป
“เหมือนในหนังในเลยอ่ะ ทางลับเหรอ สุดยอด”ยูกิร้อง พลางมองด้วยสายตาแวววาว มีความสนุกปนอยู่ในนั้นเต็มที่ จนคนเป็นพี่ต้องตีเรียกสติกันเลยทีเดียว
“อย่าชักช้าสิ เดี๋ยวพวกนั้นก็รอหรอก”เสียงรีบอร์นเรียก ทำให้คนฟังทั้ง 7 คน ต้องตามเข้าไป
ภาพที่เห็นทำเอาพวกเขาต้องอึ้ง ค้างกันไปคนละประมาณ 20 วินาทีกันเลยทีเดียว คนที่ได้สติก่อนคือ นาโอยะ
“สุดยอดเลย เพิ่งเคยเห็นอาวุธหลากหลายขนาดนี้”นาโอยะมองดูอย่างชอบใจ(นิสัยชอบอาวุธซึ่งติดมาจากการเป็นนักฆ่าที่บ้านกำเริบ)
ภายในห้อง มีขนาด 2 คูณ 3 เมตรได้ ผนังรอบด้านเป็นสีขาว ประดับด้วยอาวุธนานาชนิด ทั้งปืนสั้น ปืนยาว ปืนลูกซอง ดาบยาว มีดสั้น ดาบขนาดต่างๆ ระเบิดขนาดไซต์ต่างๆ ลูกกระสุนปืนอีกเพียบ แส้หนังยังทีเลย(ให้พวกนั้นไว้เล่นSMเรอะ) แถมยังมีไอ้พวกของที่เห็นในหนังอย่างปืนเลเซอร์เลย
“พวกนายเลือกไปใช้ได้ตามสบาย แต่ทางที่ดี หาอันที่คุ้นมือที่สุดดีกว่านะ”รีบอร์นยิ้มให้(พร้อมแถมคำแนะนำ)
คาสึกิมองหน้ากับโทโมกิ
“ขนาดเตรียมอาวุธดีๆขนาดนี้ให้ สงสัยไมใช่เรื่องเล่นๆแล้วมั้ง”คาสึกิบอก
“น่าจะเป็นงั้นแหละ หาของป้องกันตัวไว้ดีๆ น่าจะเป็นตัวเลือกที่ฉลาดกว่านะ”โทโมกิเห็นด้วย
“ป้องกันอันตรายรอบด้าน ทั้งกิจกรรมข้างนอกนั้น แล้วรอบตัวเจ้าพวกเนียน(ขั้นเทพ)นั่นด้วย”ยูคิเสริม
“นั่นก็ดีนะ แต่ก็อย่างที่เขาว่า หาอาวุธที่คุ้นเคยมากที่สุดดีกว่านะ”นาโอยะแทรก
พวกเขาตัดสินใจพกมีดพกที่บังเอิญมีครบ 7 อัน ไว้พอดี ไว้กับตัวคนละอัน และแยกย้ายดูอาวุธใครของของมัน
“พวกนายไม่สนเรอะ”รีบอร์นถาม เมื่อเห็นโทโมกิ และเรียว เดินออกมาจากห้องเก็บอาวุธ
“มันไม่มีของที่ชั้นต้องใช้”โทโมกิตอบ
“ปกติ ผมใช้มือเปล่า”เรียวตอบ
“หืม แล้วปกติใช้อะไรล่ะ”
โทโมกิมองไปที่เด็กทารกที่กำลังนั่งฟังคำตอบอยู่บนแผงควบคุมอย่างชั่งใจ สุดท้ายก็ตอบออกไป
“สารเคมี ส่วนผสมยา”
“หืม...เล่นของน่าสนใจดีนะ งั้นรอแปปนะ”แล้วรีบอร์นก็โดดลงจากแผงควบคุม เดินไปออกจากห้องไป
โทโมกิกับเรียวมองหน้ากันด้วยความสงสัย แต่ก็เลิกคิด เพราะยังไง คิดมากไปก็มาแบบเหนือเมฆทุกที อย่าคิดเลยดีกว่า
ไม่ถึง 5 นาที รีบอร์นก็เดินกลับเข้ามา พร้อมกับที่คนอื่นๆเลือกอาวุธเสร็จแล้ว
“หืม เสร็จแล้วเหรอ”รีบอร์นมองอาวุธที่แต่ละคนเลือกแล้ว ก็ยิ้มๆให้ ยื่นถุงผ้าขนาดเล็กให้โทโมกิ กับกล่องขนาดเท่ากำปั้นให้เรียว สองคนแกะของที่ได้มา แล้วมองหน้าคนให้
“เอาไปเถอะ คงเหมาะกับพวกนายแน่ เอาล่ะ ป่านนี้เจ้าพวกนั้นรอแย่แล้วมั้ง ไปกันเถอะ”แล้วพวกเขาทั้งหมดก็เดินไปที่จุดนัดพบ เก็บอาวุธที่เลือกมา ซ่อนไว้อย่างดี (เว้นนาโอยะไว้คน)
ความคิดเห็น