คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : MINE" II - chapter 7
MINE II
Chapter 7
…
“โทรศัพท์มึงมีตังค์ป่ะ ของกูยังไม่ได้เติม.. โทรไปหาไอ้เสี่ยวให้กูหน่อย” แบคฮยอนหันไปบอกเซฮุนกับเทาที่บีบไหล่ตัวเองอยู่คนละข้าง
“เอาของมึงโทรโทรศัพท์กูอยู่กับไค”
“นี่ มันรับแล้ว” เทายื่นโทรศัพท์ให้คนตัวเล็ก
“มึงมาหากูหน่อย ตรงบอร์ดใต้ต้นหูกวาง เออๆตรงทางออกก่อนไปสนามอ่ะ มีกู ไอ้ฮุนแล้วก็ไอ้เทา.. เออๆมาไวไว...”
“มึงโทรหามันทำไม” เซฮุนถามอย่างไม่เข้าใจ เพราะยังไงก็ต้องเดินเอาของไปให้เพื่อนแล้วก็รุ่นพี่อยู่แล้ว
“กูว่าจะไม่เข้าไปแล้ว” แบคฮยอนยิ้มเศร้าๆส่งให้เพื่อน ส่วนอีกสองคนก็พยักหน้าเห็นด้วย
“มึงโทรหากูทำไม” ลูฮานที่รีบวิ่งมาหาเพื่อนถามอย่างสงสัย “...ทำไมไม่เดินเข้าไป..”
“กูว่าจะไม่เข้าไปข้างในแล้ว ฝากมึงเอาของไปให้พี่เค้าด้วย.. อ่ะถุงนี้ของพี่ชานยอล.. นอกนั้นก็รวมๆกัน เลือกๆเอา”
“แล้วมึงอ่ะเทา มึงด้วยไอ้ฮุนจะไปไหน...”
“กูจะไปอยู่กับหมา” เทาบอกก่อนจะส่งถุงขนมต่างๆให้ลูฮาน
“บอกไคด้วยว่ากูก็ไปเลี้ยงหมากับเทา... อ่ะมึง...อันนี้ของมึง ส่วนถุงนี้ของไค ฝากด้วย”
“เออหมา มึงจะไปรอที่รถมั้ย กูจะเข้าไปคุยกับพี่คริสเรื่องงานแป๊บหนึ่ง” เทาถามเพราะตอนนี้ไอ้หมามันเหม่อๆ เงาหงอย
“อือ เอากุญแจรถมึงมา.. กูไปรอที่รถนะ พวกมึงรีบตามมา..” แบคฮยอนรีบเดินให้ไวที่สุด เพราะรู้สึกเหมือนขาทั้งสองข้างจะยืนไม่ไหวแล้ว... อยู่ๆมันก็ไม่มีแรง...
แล้วทำไมนะ เวลาที่อยู่คนเดียวชอบคิดมาก แค่ได้ยินว่าไม่ชอบ ไม่ใช่สเป็กแค่นี้... เฮ้อแบคฮยอนเอ้ย ทำเหมือนที่ผ่านมาพี่ชานยอลเค้ายิ้มให้แกงั้นแหละ เค้าก็ยิ้มให้ทุกคนอ่ะ... ยังจะหวังอะไรอีก.. ไหนบอกว่าไม่หวังแล้วไง... ยังจะหวังอะไรอีก... เฮ้อ... จิร้อง TT
...
“ไอ้แบคมันเป็นอะไร ทำไมมันซึมๆ” ลูฮานถามพลางมองที่มือทั้งสองข้างของตนเอง ห่า.. แม่งฝากอะไรกันเยอะแยะวะเป็นสิบถุงเลย ประเด็นมันอยู่ที่กูถือไง TT
“มันได้ยินที่มึงพูดกับพี่เค้าเมื่อกี้ไง” เทาตอบก่อนจะมองตามหลังเพื่อนตัวเล็กที่ตอนนี้เข้าไปนั่งรอให้รถเรียบร้อยแล้ว
“อ้าว เหี้ยแล้ว..”
“อือ เหี้ยมาก” เซฮุนอดที่จะหัวเสียไม่ได้ “มันคงไม่กล้าสู้หน้ามั้ง พวกกูเลยว่าจะอยู่เป็นเพื่อนมัน... บอกไคให้ด้วยนะมึง”
“แล้วพวกมึงจะไม่เข้าไปข้างในเหรอ... ไหนบอกจะบอกอะไรพี่คริส”
“ไม่ล่ะ ว่าจะหาอะไรทำแก้เบื่อ เลยว่าจะชวนพวกมึงสองคนร่วมทำกับกู” เทาบอกก่อนจะเริ่มกระซิบแผนการของตัวเอง..
...
“มันจะดีเหรอว่ะ” ลูฮานถามหลังจากที่ได้ฟังแผนการคร่าวๆ
“ดีดี เอาแบบนั้นแหละ เทามึงฉลาดมากสัส เอาใจกูไปเลย” เซฮุนพูดพร้อมกับทำท่าปาหัวใจใส่เพื่อนตัวเอง
“แต่กูว่าถ้าพี่ชานยอลรู้เค้าจะยิ่งไม่ชอบไอ้แบค แล้วจะพาลไม่ชอบพวกเราด้วยนะโว้ย..”
“มึงเชื่อกูดิ ถ้ามีอะไรผิดพลาดกูรับผิดชอบเอง...” เทาพูดอย่างมั่นใจ แม้ว่าจะเขว่ไปกับสิ่งที่ลูฮานพูดก็เถอะ... แต่ขออย่าให้มีอะไรพลาดเลยนะ
“อือตามนั้น... กูเข้าไปละ พวกมึงก็ดูมันดีดีนะ”
“ตั้งใจซ้อมละเสี่ยว..” ตะโกนบอกพร้อมกับโบกมือลา เดินคุยกันถึงแผนการต่างๆที่กำลังจะเกิดขึ้นและภาวนาให้ไม่มีอะไรผิดพลาด... ก่อนจะพากันขับรถไปที่บ้านของแบคฮยอนเพื่อเริ่มต้นแผนการ...
...
ทางด้านลูฮาน...
เอาไงดีเสี่ยว มึงจะเอายังไงดี... คนตัวเล็กเดินไปหารุ่นพี่คนสนิททั้งสองคน หลังจากที่เอาขนมไปแจกเสร็จแล้วเรียบร้อย ความกระวนกระวายของลูฮานทำให้คริสสงสัย ส่วนไคก็หัวเสียที่เซฮุนไปไหนไม่บอก..เริ่มหงุดหงิด
“พวกนั้นไปไหนกัน” ไคถามอย่างหัวเสีย.. ที่พามาด้วยเพราะไม่อยากให้เซฮุนอยู่นอกสายตา แต่ไอ้ตัวเล็กของเค้าก็ดันหายไปกับเพื่อนแบบไม่บอกเค้าซะนี่... โทรศัพท์ก็อยู่นี่แล้วจะโทรตามยังไง...
“ไปบ้านแบคฮยอนครับ พี่คริสฮะ พี่คริสเลิกซ้อมไวๆหน่อยได้มั้ยอ่าผมเป็นห่วงเพื่อน”
“ใครเป็นอะไร หืม” คริสถามอย่างสงสัย.. เมื่อเช้าน้องเทาก็คุยดี เซฮุนก็ดูสบายดี แบคฮยอนก็ยังพูดมากเหมือนเดิม... แล้วแบบนี้ใครเป็นอะไร
“แบคฮยอนไม่สบายแล้วมันก็ไม่ชอบอากาศร้อน ผมอยากไปดูเพื่อน”
“บทจะไปก็ไปหมดเลย ทำไมไม่บอกก่อน” ไคยังคงพาล โว๊ะๆไปไหนไม่บอก
“ก็มันเป็นตอนเดินไปซื้อของไงพี่.. เอ่อ.. แดดร้อนๆมันเลยแบบไม่สบายตัว...”
“น้องลูฮานโกหกสินะ” คริสพูดเสียงนิ่งๆ ส่วนลูฮานก็นิ่งไปเลย... อะไรอ่า TT รู้ได้ไง ไคที่ได้ยินแบบนั้นก็มองลูฮานนิ่ง จนลูฮานต้องนั่งลงกับพื้นหลบสายตาของสองพี่น้อง พวกมึงทิ้งกูให้อยู่กับหมาป่าสองตัวนี่
“คือว่าพวกนั้นวางแผนกันว่าจะให้พี่ไคอยู่เป็นเพื่อนแบคฮยอนคืนนี้ เลยกลับไปวางแผน ถ้าพี่คริสปล่อยไวผมก็จะพยายามพาพี่ชานยอลไปหาไอ้หมาให้ได้”
“คิดว่าชานยอลมันจะยอมเหรอ” ไคส่งมือไปดึงรุ่นน้องตัวเล็กขึ้นมา
“ผมก็ไม่รู้ แต่พวกนั้นมันสั่งให้ทำ ผมก็ทำ”
“เด็กหนอเด็ก” คริสพูดก่อนจะลูบหัวคนตัวเล็ก
“หือ.. เพื่อนสั่งเค้านี่” ก้มหน้าก้มตา วันนี้กูคงโดนสั่งวิ่งแปดล้านรอบ... เศร้า
“พวกพี่ช่วยผมนะ”
...
เซฮุน เทาและแบคฮยอนพากันมาที่บ้านของคนตัวเล็ก พอเดินเข้าไปในบ้านก็สวนกับแทคยอนที่กำลังจะออกไปข้างนอกพอดี
“แทคยอนเธอจะไปไหน..” แบคฮยอนถามพ่อนจะเดินเข้าไปในตัวบ้าน เซฮุนและเทาก็ยิ้มให้คนตัวสูงก่อนจะเดินเลยเข้าไปในบ้านเลย ชินแล้วกับการมาที่นี่..
“ไปซ้อมบาส อาทิตย์หน้าแข่งกับโรงเรียนเธอ”
“กลับมากินข้าวเย็นป่ะ”
“ไม่อ่ะเตี้ย กลัวรุ่นพี่จะเพลินแล้วซ้อมนาน เธอกินไปเลยนะ”
“อ่อ อือๆ”
“ไปละ”
“รีบกลับนะ คืนนี้มีเรื่องจะคุยด้วย”
“จ้าๆๆๆ” ยิ้มให้ก่อนจะขับรถคู่ใจออกไป
ทันทีที่คนเป็นพี่ขับรถออกไป คนตัวเล็กก็เดินเข้าไปในตัวบ้านก็เจอกับเทาและเซฮุนที่นั่งกินขนมอยู่ในห้องนั่งเล่นแล้ว...
“น้ำส้มใครอ่า กินนะ”
“อือๆ เอามาเพื่อมึงนั่นแหละ” เทาตอบก่อนจะดูหนังต่อ
“แล้วมึงสระผมทำไมไอ้ฮุน”
“กูร้อน มึงไปเอาไดร์เป่าผมให้หน่อยจิ บ้านมึงมีมะ”
“อ่อ แป๊บ” แบคฮยอนวิ่งขึ้นไปบนห้องของตัวเองก่อนจะลงมาพร้อมกับไดร์เป่าผมอันเล็กๆ ยื่นมันให้กับเซฮุน
“มึงว่าหนังเรื่องนี้แม่งจะสื่ออะไรวะ ทำไมมันมีแต่ฉากตบจูบ กูเป็นนางเอกนะกูไม่ทน..” เซฮุนบอกมือก็ถือไดร์เป่าผมเป่าผมไปด้วย เบื้องหน้าของคนสามคนเป็นทีวีที่กำลังฉายหนังเรื่องหนึ่ง ซึ่งเป็นฉากที่พระเอกกำลังทะเลาะกับนางเอก ว่าแล้วก็ดึงนางเอกเข้ามาจูบก่อนจะถูกตบแล้วก็กลับไปจูบอีก เป็นแบบนี้อยู่พักใหญ่...
“มึงรู้ได้ไงเค้ารักของเค้า.. เนอะหมา”
“อือๆ มึงดูกูจิ โดนพี่ชานยอลพูดขนาดนั้นกูยังรักเค้ามากขนาดนี้” แบคฮยอนพูดก่อนจะเบ้ปากเหมือนร้องไห้ ก่อนจะกลับมายิ้มเหมือนเดิม..
“แบบมึงเค้าเรียกโง่ รู้ว่าเค้าไม่รักก็ยังดื้อจะไปรักเค้า...” เซฮุนเถียงแบบไม่จริงจัง
“กูรักของกูนี่หน่า” เถียงจากใจจริงๆ
“งั้นวันเกิดปีนี้มึงก็ทำเค้กไปให้พี่เค้าสิ แล้วตอนทำมึงไม่ต้องใส่ใจลงไปนะ ใส่รากราคะเหมือนในหนังอ่า เค้าจะได้รักได้หลงมึงคนเดียว แล้วมึงก็ท่องคาถา หลงกู คิดถึงกู หลงกู คิดถึงกู... ฮ่าๆ โอ้ยเทามึงปาหมอนใส่กูทำไม”
“มึงคิดได้ไง ทำบ่อยสินะกับพี่ไคมึงอ่ะ” เทาเอาหมอนไปตีเซฮุนก่อนจะพุดแขวะ แบคฮยอนพยักหน้ารับยิ้มๆ หรือกูจะทำจริงดีกูยิ่งหวั่นไหวง่ายๆอยู่ รักกู หลงกู คิดถึงกู...
“กับไคอ่ะนะ ไม่ต้องทำห่าอะไรเค้าก็รักกูคนเดียว”
“อ่อจร้า ลืมไปได้กันแล้ว” แบคฮยอนพูดก่อนจะหลบเพื่อนตัวสูงที่พุ่งมาใส่ตัวเค้า... ฟู่วหลบทัน
“หุบปากแล้วดูหนังไปเลย มึงเทาไม่เข้าข้างกู..เคืองสัสๆ” เซฮุนพูดแบบงอนๆ เพราะตอนแรกยังได้ไล่แบคฮยอนให้จนมุมแต่ตอนนี้ตัวเองกลับถูกไล่ซะเอง..
...
“เทา มันหลับแล้ว” เซฮุนชี้ไปที่แบคฮยอนที่นอนหลับอยู่บนโซฟาอีกด้านหนึ่งของพวกเค้าทั้งสองคน
“มึงไปล็อคบ้านเลย กูจะพามันไปห้องนอน”
“เดี๋ยวกูโทรหาไอ้เสี่ยว” บอกก่อนจะทำตามหน้าที่ใครหน้าที่มัน
“เออกูเองนะ ซ้อมเสร็จยัง”
“เสร็จแล้ว”
“พี่คริสว่าไงบ้าง”
“ไม่เห็นด้วยแต่ก็ช่วยกูทำ อีกซักชั่วโมงคงไปถึงบ้าน มึงก็เตรียมตัวไว้ก็แล้วกัน”
“เออๆ หลับไปแล้วกูไปดูมันก่อน”
“เดี๋ยวขึ้นรถจะโทรไป”
“เออ บาย”
“ไอ้ฮุนเอาไดร์เป่าผมกับน้ำร้อนขึ้นมาข้างบนหน่อย” เทาตะโกนบอก ส่วนเซฮุนก็คว้าไดร์เป่าผมพร้อมกับน้ำร้อนที่ต้มไว้ ก่อนจะวิ่งตามขึ้นไปบนห้องนอนของเพื่อน...
“มันต้องเป่านานเปล่าวะ กูสงสารมัน”
“ไม่นานหรอก มึงเอาผ้าชุบน้ำนี่และเช็ดตัวมันที” เทาบอกส่วนมือก็ยังถือไดร์เป่าผมที่เปิดเบอร์แบบไม่ร้อนมากเป่าไปตามซอกคอของเพื่อนที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง...
“เออ เดี๋ยวพวกนั้นมาไอ้เสี่ยวจะโทรมานะ”
“อือๆ แล้วแทคยอนจะไม่กลับเข้ามาเหรอว่ะ”
“ไม่รู้ว่ะ เดี๋ยวค่อยว่ากันอีกที”
ทั้งสองคนช่วยกันทำแบบนั้นจนตัวของเพื่อนเริ่มร้อนแบบรุ่มๆ เหมือนคนไม่สบาย...
...
“รวมๆ” เสียงของคริสเรียกความสนใจทุกคนในสานมได้เป็นอย่างดี “วันนี้จะปล่อยไวแต่ว่าพรุ่งนี้ต้องมาซ้อม.. แล้วก็ถ้าใครจะซ้อมต่อก็ซ้อมได้ถึงห้าโมงเย็นนะ.. แค่นี้แหละ ขอบใจมากที่มาซ้อม” คริสบอกรายละเอียดและข้อผิดพลาดของลูกทีมเล็กน้อย แล้วเดินมาหาคนตัวเล็กและน้องชายตัวเองที่ยืนมองตนอยู่
“พี่ไปพูดนะ ผมเหนื่อย”
“อ้าว เพื่อนนาย นายก็ไปพูดสิ”
“ไปด้วยกันหมดนี่แหละครับ ผมพูดเอง” ลูฮานพูดขัดสองพี่น้องก่อนจะเดินไปหาพี่ชานยอลที่เก็บของอยู่ริมสนาม
“พี่ชานยอลไปดูเพื่อนผมหน่อยได้มั้ย”
“ไปดูใคร..ใครเป็นอะไรเหรอ”
“แบคฮยอนเป็นลมแดดแล้วก็เพ้อถึงพี่ ผมอยากให้พี่ไปดูมันหน่อยครับ” เอามือไขว่กันไว้ข้างหลังน้อยๆเพราะไม่รู้ว่าจะเอาไว้ไหน
“แล้วทำไมต้องเป็นพี่ล่ะน้อง คนอื่นแหละครับ” เลิกคิ้วมองหน้ารุ่นพี่อย่างไม่เข้าใจ.. ก็อยากให้มึงไปไงไม่งั้นกูไม่บอกมึงหรอก ห่า
“คนอื่นก็ไป แต่ผมอยากให้พี่ไป ก็เพื่อนผมมันชอบพี่แล้วจะให้พี่คริสตามไปเฝ้าหรือไง... ครับ” ด่าได้ไหมผู้ชายคนนี้
“เออไอ้ยอล น้องเค้าไม่สบายไปดูหน่อย กูกับพี่คริสก็ไป”
“ทำไมต้องกูว่ะมึง กูเหนื่อยนะโว้ย” เบ้ปากอย่างขัดใจ คนไปตั้งเยอะตั้งแยะยังจะให้เค้าไปอีกทำไม...
“ใช่ๆ ชานยอลไปเหอะ ไม่ได้เสียหายไรนี้ยังไงก็ทางกลับบ้านเราอยู่แล้วด้วย...”
“เอางั้นก็ได้.. วุ่นวายจริง”
ชานยอลเดินไปที่รถแล้ว ไคมองหน้ารุ่นน้องและพี่ชายตัวเองก่อนจะส่ายหัว ลูฮานยืนนิ่งๆส่วนคริสก็บีบไหล่เป็นสัญญานบอกให้น้องใจเย็นๆก่อนจะขึ้นรถใครรถมันเพื่อไปบ้านของแบคฮยอน..
...
“มาแล้วครับ” เซฮุนวิ่งลงมาเปิดประตูให้ลูฮาน คริส ไคและชานยอลที่หน้าบ้าน “ไอ้หมาอยู่บนห้อง มันละเมอถึงพี่ด้วยนะครับพี่ชานยอล.. โอ้ยไคมันเจ็บนะหยิกเค้าทำไม”
“ก็ไปไหนไม่บอก”
“ก็..”
“เข้าบ้านกันเถอะมึงกูร้อน” ชานยอลเดินผ่านไคเข้าไปในบ้าน ลูฮานเดินตามเข้าไปพร้อมกับคริสและเซฮุนกับไคก็ยืนตีกันอยู่หน้าบ้าน
“อ่าพี่ชานยอลมาแล้ว ขึ้นข้างบนเลยมั้ยครับ” เทาถามพร้อมกับถือถังน้ำและผ้าขนหนูที่เอาลงมาเปลี่ยน...
“ขึ้นสิ เพื่อนเราอยู่บนห้องเหรอทำไมนอนนานจัง ไหนบอกเป็นลมตั้งแต่บ่ายกว่าๆนี่มันจะสี่โมงเย็นแล้วนะ ยังไม่ตื่นอีก”
“เออคนเป็นลมนี่ครับ.. ผมก็ไม่รู้หรอกว่าจะตื่นเมื่อไร” เทาตอบอย่างไม่สบอารมณ์ ก่อนจะเดินนำขึ้นไปบนห้องนอนของเพื่อน..
ลูฮานและคริสเข้ามาดูมาคุยเล่นกันอยู่ซักพักก็ออกไป เทาก็ฝากให้ชานยอลดูแบคฮยอนซักพักเพราะตัวเองจะลงไปเอาของพร้อมกับปิดประตูอย่างแรง ก่อนจะลงกลอนเรียบร้อย...
ชานยอลก็นั่งนิ่งๆไม่ได้แสดงอาการอะไรออกมาเพราะไม่รู้ว่าจะแสดงออกมาในฐานะอะไร ไหนบอกว่าแบคฮยอนละเมอคิดถึงเค้าไงว่ะทำไมมันนอนนิ่งแบบนี้...
“พี่ชานยอลเปิดประตูให้หน่อยครับ” เซฮุนตะโกนบอกรุ่นพี่ในห้อง ส่วนชานยอลก็เดินมาเปิดประตูให้แบบเซ็งๆ เข้าใจว่ารุ่นน้องคนถือของขึ้นมาเลยมือไม่ว่าง.. แต่มันเปิดประตูไม่ได้.. เหี้ยแล้ว..
ชานยอลพยายามสุดความสามรถ แต่คงไม่เท่าไคและคริสที่ดึงบานประตูอีกฝั่งไว้แน่น โดยมีเซฮุนและลูฮานถือผ้าเชียร์อยู่ข้างๆ...
“น้องเปิดเข้ามาไม่ได้เหรอ” ตะโกนตอบกลับไป
“ไม่ได้ แม่งแข็ง” เสียงของไคดังขึ้นก่อนจะขยับลูกบิดน้อยๆแบบเปิดไม่ได้ ก่อนที่จะบอกให้พี่ชายตัวเองมาเปิดแต่ผมที่ออกมาก็เหมือนเดิม..
“น้องเทาประตูเปิดไม่ได้” ไคบอกรุ่นน้องที่ยืนพิงประตูหมุนลูกกุญใจไว้ในมือนิ่งๆ
“สงสัยจะเป็นเมื่อกี้แน่เลยพี่ ตอนที่ประตูมันหลุดมือผมอ่า... ประตูบ้านนี้ไม่ค่อยดี เดี๋ยวผมจะไปตามช่าง” เทาตะโกนก่อนจะเดินลงไปข้างล่างเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น...
ลูฮาน เซฮุน ไคและคริสกลับบ้านไปแล้ว เหลือเทาที่นั่งอยู่ข้างล่างดูสถานการณ์อยู่เงียบๆ...
ตกดึก.. เทาก็พาตัวเองใส่เมสปิดปากปิดจมูก มือทั้งสองข้างถือเครื่องปล่อยกลิ่นหอมที่ผสมยานอนหลับ ก่อนจะกดปุ่มให้มันทำงานอยู่หน้าห้องนอนของเพื่อนตัวเล็ก...
...
ถึงแม้จะหงุดหงิดที่เปิดประตูไม่ได้แต่ความเหนื่อนล้าจากการซ้อมกีฬามีมากกว่า ชานยอลจึงเข้าไปอาบน้ำในห้องน้ำของแบคฮยอนก่อนจะสวมเสื้อผ้าของคนตัวเล็ก แอบตกใจที่คนตัวเล็กๆแบบแบคฮยอนมีเสื้อผ้าตัวใหญ่ๆอยู่ในตู้ทั้งๆที่ตัวเองตัวเล็กนิดเดียว..
อาบน้ำเสร็จแล้วก็ล้มตัวลงนอนอีกฝากของเตียง มองหน้าคนที่นอนหลับไม่รู้เรื่องแต่หันหน้ามาทางตน... ปัดผมหน้าม้าของคนตัวเล็กออกก่อนจะเอานิ้มจิ้มที่จมูกโด่งรั้นเล็กแบบคนเอาแต่ใจ..
“เมื่อกี้แอบดูพี่อาบน้ำสินะ... ทำเป็นไม่ตื่น”
“...”
หลังจากที่นั่งแบบไม่รู้จะทำอะไร ชานยอลจึงเอาผ้าชุบน้ำบิดหมาดมาเช็ดตัวให้แบคฮยอน เอื้อมมือไปปดกระดุมออกก่อนจะเริ่มเช็ดตั้งแต่ลำคอขาว ไล่มาจนถึงแผ่นอกบาง มือเช็ดไล่วนที่เม็ดทับทิมสีสวย หน้าท้องขาว... ไอ้เหี้ย...ทำไมขาวงี้ว่ะกูเริ่มใจสั่นละ
“มันไม่ใช่แผนของน้องใช่มั้ย น้องแบค”
“อือ” ปัดมือที่กำลังจิ้มแก้มตนออกอย่างไม่สบายตัว.. จะนอนฝันถึงพี่ชานยอล จิ้มอยู่นั่นแหละ...
“แหนะๆมีปัดออก แอบมองก็บอกครับน้อง...”
“อือ” ครางหือเมื่อรู้สึกว่ามีอะไรบางอย่างกำลังรบกวนการนอนของตน
“รับผิดชอบตัวเองก็แล้วกันครับ..”
ชานยอลมองหน้าคนตัวเล็กนิ่ง นิ้วเรียวไล้ตามโครงหน้ามาเรื่อยๆจนถึงแผ่นอกเปลื่อยเปล่าที่กระดุมหลุดไปมากกว่าสามเม็ดจนเห็นเม็ดทับทิมสีสวย กระเถิบเข้าไปใกล้จนได้กลิ่นหอมของคนตัวเล็กก่อนจะฉกชิมความหวานของปากบาง ริมฝีปากแน่บสนิทชานยอลกำลังจมดิ่งลงสู่ความหวานของคนตรงหน้า รู้ตัวอีกทีตอนที่คนตัวเล็กครางอื้อก่อนจะผลักออกอย่างรำคาญ...
จมูกโด่งไล้ไปตามโครงหน้า ตามความต้องการของตัวเองก็จะมาหยุดที่ซอกคอขาว ขบเม้มจนเป็นรอยแดงเพราะอีกคนเอียงคอหนีอย่างรำคาญ... จนตอนนี้คอขาวเต็มไปด้วยรอยแดงสีกุหลาบมากมาย... ก่อนที่ชานยอลจะหมดสติหลับตามอีกคนไป...
...
ครบค่ะ <3
=S ช่วงนี้ไม่สบายตัวเลยอ่า
เหมือนจิไม่สบายอีกแล้ว""น่าเบื่อมาก...
TT ฝนลอกแต่ง SF_KRISHUN อย่าลืมเข้าไปอ่านกันนะค่ะ
#จุบเหม่ง...
ความคิดเห็น