คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : ต้องเลือก
จงอินกระพริบตาขึ้นมาก็ได้ยินเสียงการต่อสู้ดังขึ้น เขาหมดสติไปชั่ววูบแล้วก็ตื่นขึ้นมา ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าทำไมเขาถึงไม่ตายๆไปสักที จงอินมองเซฮุนกับลู่หานกระชากลากเหวี่ยงกันเสียงดัง บ่อยครั้งที่เซฮุนจะพลาดท่า จงอินอยากเข้าไปช่วยแต่ทว่ากลับไร้แรงที่จะสู้ต่อ
“ เซฮุน เจ้าเห็นลูกนางแม่มดนั่นดีกว่าข้า ! “
“ เจ้าก็เห็นความเป็นอมตะดีกว่าน้องของเจ้าเหมือนกัน “ ร่างเซฮุนถูกบีบคอจนขาลอยขึ้นเหนือพื้น สองขาพยายามดิ้นรนเพื่อที่จะได้หลุดพ้นจาดพันธนาการนี้แต่ก็ไม่เป็นผล เซฮุนไอค่อกแค่กเพราะเริ่มจะขาดอากาศหายใจ
“ เซฮุน !! “ ลู่หานตวาดเสียงดัง ขณะเดียวกันจงอินก็อาศัยตอนที่ลู่หานหันหลังให้เขาในการพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นยืน เด็กหนุ่มเกาะกำแพงพยุงตัวเองเอาไว้โดยที่ลู่หานไม่รู้ ลู่หานโกรธเซฮุนที่เห็นจงอินดีกว่า ร่วมหัวจมท้ายกันมาตั้งนานแล้วแต่ก็ยังคิดจะทรยศกันได้ เซฮุนก็ไม่ต่างอะไรกับคยองซู สมควรแล้วที่จะต้องตาย
“ คยองซูเจ้าสัญญากับพี่แล้วนะว่าจะช่วยพี่ “
“ ข้าสัญญาพี่ลู่หาน ข้ายอมเอาชีวิตของข้ายกให้เจ้า “ ลู่หานลูบผมคยองซูเบาๆด้วยความซึ้งน้ำใจ คยองซูยอมให้เขาใช้ร่างของคยองซูในการทำพิธีเพื่อความเป็นนิรันด์ของตัวลู่หานเอง
“ ขอบใจเจ้ามาก “
“ เจ้าเป็นพี่ของข้านะลู่หาน ถ้าการตายของข้าจะทำให้เจ้ามีชีวิตที่เป็นนิรันด์ ข้ายอม “
เซฮุนปล่อยหยดน้ำตาให้ไหลลงอาบแก้ม เขามองเห็นแล้วว่าจงอินกำลังยืนขึ้น ยังก็ตามถ้าหากว่าเขาจะไม่รอดอย่างน้อยก็ขอให้จงอินรอดไปได้ ขอให้จงอินช่วยหยุดลู่หาน ให้จงอินพาคยองซูหนีไปให้พ้นลู่หาน อย่าให้ลู่หานได้ในสิ่งที่เขาต้องการ เซฮุนอาจจะดูเป็นน้องที่เลวจนกล้าหักหลังพี่ของตัวเอง แต่ถ้าปล่อยให้ลู่หานได้ทำพิธีจนเสร็จ เรื่องร้ายๆจะตามมามากกว่าเดิม ลู่หานอยากจะมีชีวิตอยู่บนโลกใบนี้ตลอดไปโดยไม่มีวิธีไหนที่จะฆ่าเขาได้ และถ้าหากลู่หานยังมีชีวิตอยู่อย่างไม่มีวันตายพวกมนุษย์ก็จะเดือดร้อนมากกว่าที่เคยเป็น เศษซากกระดูกมากมายของชาวบ้านถูกเก็บไว้ในห้องใต้ดินห้องนี้ ลู่หานเป็นแวมไพร์ตัวเดียวที่ขาดเลือดมนุษย์ไม่ได้...
“ พะ..พี่ลู่หาน.. “ เล็บแหลมคมถูกวาดขึ้นกลางอากาศ จงอินเบิกตากว้างเมื่อเห็นว่าลู่หานกำลังจะฆ่าเซฮุน เลือดสีเข้มไหลทะลักออกมาจากช่องท้องของเซฮุนเมื่อลู่หานแทงเล็บแหลมคมนั้นเข้าไปในท้องของเซฮุนจนมือของลู่หานทะลุออกจากร่างของน้องชาย
และสิ่งเดียวที่ทำให้จงอินตัดสินใจวิ่งโดยไม่สนว่าเรี่ยวแรงจะมีมากน้อยแค่ไหนก็คือคำพูดของเซฮุนก่อนที่ลมหายใจของร่างที่บอบช้ำนั้นจะขาดห้วงไป
“ ฉันรักนายจงอิน หนีไป “
กลิ่นควันไฟที่ลอยมากับลมทำให้แบคฮยอนละความสนใจจากศพของเด็กตัวเล็กที่มีแมลงวันตอม ร่องรอยของร่างน้อยนี้มีรอยเขี้ยวฝังอยู่ที่คอ ที่คนในหมู่บ้านนี้หายตัวไปคงเพราะมีการอาละวาดของแวมไพร์อย่างนั้นหรอ ?
แบคฮยอนเดินมาตามกลิ่นของควันไฟเรื่อยๆจนมาเจอเข้ากับลานโล่ง เขาแอบไปหลบหลังต้นไม้แล้วสังเกตการณ์ แท่นหินขนาดใหญ่ตรงกลางนั้นโดดเด่นอยู่ท่ามกลางลานโล่ง เขาไม่รู้ว่านี่คือสถานที่จัดทำพิธีอะไร แต่เหมือนว่ากำลังจะมีการทำพิธีครั้งใหญ่
“ คุณเป็นใคร ? “ เสียงเล็กดังจากด้านหลังทำให้แบคฮยอนสะดุ้ง เขาหันกลับไปมองเด็กน้อยที่มาในสภาพมอมแมม แบคฮยอนมองซ้ายขวาเมื่อเห็นว่าไม่มีใครก็เลยนั่งย่อตัวลงระดับเดียวกันกับเด็กตัวเล็ก
“ เจ้ามาได้ยังไง “
“ ผมหลบอยู่แถวนี้ “
“ เจ้าหลบอะไร ? “
“ พวกมันกำลังจะทำพิธีอะไรก็ไม่รู้ มันฆ่าพ่อของผม “
“ แล้วเจ้ารอดมาได้ยังไง “
“ ผมซ่อนตัวในโพรงไม้มาสามวันแล้ว “ ดูจากสภาพที่ผอมโซของเด็กน้อยนอกจากน้ำดื่มแล้วเด็กคนนี้คงยังไม่ได้กินอะไรอย่างอื่นอีก แบคฮยอนยิ้มแล้วลูบหัวเด็กตัวเล็ก
“ เจ้ารู้รึเปล่าว่าบ้านของลู่หานอยู่ที่ไหน “
“ รู้สิ “
“ พาข้าไปหน่อยได้ไหม ? “
“ ที่นั่นอันตราย คุณอย่าไปเลยนะ มันอาจจะฆ่าคุณเหมือนที่ฆ่าพ่อของผม “
“ พาข้าไป “
เด็กน้อยชี้บ้านหลังโตให้แบคฮยอนดูแล้วก็วิ่งแจ้นหนีไป ท่าทางตื่นกลัวแบบนั้นมันทำให้แบคฮยอนรู้ว่าเด็กน้อยต้องรวบรวมความกล้ามากแค่ไหนกว่าจะพาเขามาจนถึงบ้านของลู่หาน บ้านหลังใหญ่เงียบสงบไม่ต่างอะไรจากบ้านหลังอื่นๆ เด็กน้อยคนนั้นบอกแบคฮยอนว่าชาวบ้านคนอื่นหนีออกจากเมืองนี้กันไปหมดแล้ว
“ พี่ชายต้องรอดออกมานะ “
“ ข้าจะกลับมา “
“ พาผมหนีไปจากที่นี้ด้วยนะครับพี่ชาย “
มินซอกจ้องมองร่างของคยองซูซึ่งนอนหลับอยู่บนเตียงใหญ่ เขาอยู่ในห้องของลู่หานเพื่อดูแลคยองซูตามที่เซฮุนกำชับเอาไว้ มินซอกเองก็เพิ่งจะรู้ว่าบ้านหลังนี้มีพี่น้องสามคนคือลู่หาน คยองซูแล้วก็เซฮุน มินซอกไม่รู้ว่าคนใช้ภายในบ้านหายไปไหนกันหมดบ้านถึงได้เงียบขนาดนี้ เขาเองก็ไม่รู้ความเป็นไปภายนอกเลยเพราะลู่หานสั่งให้อยู่แค่ภายในบ้านเท่านั้น
“ นะ..นั่นใคร “ คยองซูพอตั้งสติลืมตาขึ้นมาได้ก็เอ่ยปากถาม มินซอกเห็นว่าอีกคนฟื้นขึ้นมาแล้วก็ปรี่เข้าไปหาแทบจะทันที
“ มินซอก ข้าชื่อมินซอก เจ้าเป็นอย่างไรบ้าง “
“ คุณเป็นพวกของลู่หาน “
“ ข้าถูกเขาจับมา “
“ คุณพาผมหนีไปจากที่นี้ได้ไหมครับ “
“ ข้าเองก็ยังหนีไม่พ้นเลยคยองซู “
ลู่หานทิ้งร่างของเซฮุนให้ตกลงกับพื้นแล้ววิ่งตามจงอิน ถึงอีกคนจะเจ็บตัวอยู่แต่ทว่าเชื้อแม่มันแรงขนาดนั้นคงไม่ตายง่ายๆ ลู่หานเร่งฝีเท้าตามทางมืดๆเพื่อจะตามจงอินให้ทัน เขาต้องทำให้จงอินตายภายในห้องใต้ดินนี้ไม่ใช่ข้างนอก
“ จงอิน !! “ เป็นแบคฮยอนที่เข้ามาในบ้านแล้วเห็นเข้า จงอินกำลังวิ่งออกมาจากช่องประตู จังหวะเดียวกันลู่หานก็ตามออกมา จงอินทรุดตัวลงกับพื้นข้างๆตัวแบคฮยอน ลู่หานเห็นแบบนี้ก็ยกยิ้ม คนที่เขาต้องกำจัดมายืนให้ฆ่าแบบง่ายๆขนาดนี้ก็คงต้องรวบยอดให้เสร็จ
“ หมาน้อยนั่นเองที่แอบเข้ามาบ้านข้า “
“ มินซอกอยู่ที่ไหน “ คนแรกที่แบคฮยอนถามหาก็คือมินซอกอยู่ดี ถึงการมาของเขาครั้งนี้จะมาเพื่อตามหาตัวคยองซูก็เถอะ
“ ทำไมข้าต้องบอกเจ้าด้วย “
“ ข้ามาทวงของของข้าคืน “ ได้ยินแบบนั้นลู่หานก็หัวเราะชอบใจ ลำพังตัวเองยังเอาไม่รอดแล้วคิดจะมาช่วยคนอื่นอย่างนั้นหรอ ?
“ เจ้าอาจจะตายซะเองก็ได้นะ “
“ ขอแค่มินซอกกับคยองซูรอด ข้ายอมตาย “ จงอินตกใจที่ได้ยินแบคฮยอนพูดถึงคยองซู
“ เจ้าได้ตายสมใจแน่ แต่มินซอกกับคยองซูข้าไม่มีทางปล่อยให้รอดไปได้หรอก “
“ ถ้าครั้งนี้ข้าจะต้องตาย เจ้าเองก็จะต้องตายไปพร้อมกับข้า “ แบคฮยอนเปิดฉากการต่อสู้อีกครั้ง เขายอมรับว่าเขาสู้ลู่หานไม่ได้ แต่ว่าสภาพของลู่หานก็สะบักสะบอมไม่แพ้กัน นั่นก็พอทำให้เขารู้สึกขึ้นมาลึกๆว่าครั้งนี้ลู่หานจะเป็นฝ่ายล้มลงก่อน
ลู่หานหลบการเหวี่ยงหมัดของแบคฮยอนได้อย่างสบายๆ ดูไปแล้วเขาแทบจะไม่ต้องใช้ร่างจริงของตัวเองด้วยซ้ำไป ลู่หานกางนิ้วออกให้เล็บยาวคมงอกขึ้นมาอีกครั้ง ถึงแบคฮยอนจะแยกเคี้ยวใส่แต่เขาก็ไม่หวาดกลัว จงอินเมื่อเห็นท่าไม่ดีก็ตัดสินใจเข้าไปช่วย แต่สุดท้ายก็ต้องถูกเหวี่ยงออกมาจนตัวลอยมากระทบกับแจกันขนาดใหญ่จนแตกเป็นเสี่ยงๆ
“ แบคฮยอน “ มินซอกได้ยินเสียงเอะอะจากภายในบ้านก็เลยตัดสินใจเปิดประตูห้องออกมาดู แล้วภาพที่เห็นก็ทำเอาเขาแทบจะสิ้นสติ เลือดสีสดที่ไหลอาบลงจากศีรษะของลู่หานและแบคฮยอนที่มีรอยเลือดประปรายตามใบหน้า ลู่หานพอเห็นว่ามินซอกออกมาเขาก็รวบแรงทั้งหมดแล้วเหวี่ยงให้แบคฮยอนลอยไปกระทบกับผนังของบ้าน แบคฮยอนสำลักเลือดออกมาเพราะแรงกระแทกอย่างแรง
ลู่หานกับจงอินวิ่งตรงเข้าไปหามินซอกแต่จงอินใกล้กว่าก็สามารถคว้าตัวมินซอกเอาไว้ได้ทัน จงอินหยิบเศษแจกันติดมือมาด้วยแล้วใช้เศษคมของแจกันจ่อเข้าที่คอของมินซอก นั่นทำให้ลู่หานชะงักตัวเองไว้นิ่ง
“ ถอยออกไป “ จงอินจ่อเศษแจกันลึกลงไปอีกเมื่อลู่หานเคลื่อนตัวเข้ามาใกล้
“ ปล่อยมินซอก “
“ คุณต้องปล่อยพี่ชายของผมก่อน “
“ กล้าดียังไงมาต่อรองกับข้า! “ พอลู่หานทำท่าเหมือนจะพุ่งเข้ามาจงอินก็กดเศษแจกันลงกับลำคอของมินซอกทันที สายธารเลือดอุ่นซึมออกมาจากบาดแผลที่ถึงจะไม่ลึกมากแต่ก็สร้างความเจ็บปวดให้กับนิซอกจนเจ้าตัวกรีดร้อง
“ ปล่อยของผม “ ถ้าคนที่จงอินล็อคตัวเอาไว้อยู่คือคนสำคัญของลู่หาน นั่นก็คงเป็นเค้ารางที่ดีว่าคยองซูจะรอด จงอินเหมือนผู้ถือไพ่เหนือกว่ายิ่งกดเศษแจกันลึกเท่าไรลู่หานก็กัดฟันแน่นเท่านั้น ร่างสูงเพรียวถอยห่างจากจงอินแล้วหายเข้าไปในห้องที่มินซอกเดินออกมา ลู่หานกระชากตัวคยองซูซึ่งกำลังนั่งอยู่ตรงปลายเตียง ร่างกายเล็กถูกลากถูออกมาจากห้องจนบาดแผลเก่ามีเลือดไหลซึม
“ นี่หรอพี่ชายจองเจ้า “ ลู่หานกระชากคยองซูให้ลุกขึ้นยืน คนตัวเล็กน้ำตาไหลเพราะความเจ็บปวดที่แล่นริ้วไปทั่วร่าง
“ ปล่อยพี่คยองซู!! “ แบคฮยอนมองเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้วยความเงียบ เขาเห็นว่าลู่หานกระชากคยองซูออกมา ในขณะที่มินซอกเองก็กำลังถูกจงอินจ่อเศษซากแจกันลงที่คอจนมีแผลเลือดไหล
“ ได้ ปล่อยมินซอกแล้วข้าจะปล่อยคยองซู “ จงอินลังเลอยู่ชั่วครู่ จนในที่สุดเขาก็ยอมปล่อยมินซอก ลู่หานเองก็ปล่อยคยองซูให้ล้มลงไปนอนกับพื้นเหมือนกัน มินซอกวิ่งเข้าไปหาคยองซุทันทีเมื่อจงอินปล่อย พอลู่หานเห็นว่าคนของเขาปลอดภัยแล้วก็ยกยิ้ม ลู่หานอาศัยจังหวะที่จงอินเผลอจ้องคยองซูอยู่พุ่งเข้าไปหาร่างของเด็กหนุ่มจนร่างของจงอินล้มลง ริมฝีปากซีดแย้มยิ้มออกมาพร้อมกับเคี้ยวแหลมคม ลู่หานกดหัวจงอินไว้แน่นแล้วก้มลงระยะประชิดกับลำคอของเด็กหนุ่ม
ความเจ็บปวดก็พุ่งเข้าใส่จงอินเมื่อลู่หานฝังเคี้ยวลงไปที่ลำคอของเขา เล็บแหลมคมพุ่งเข้าใส่ท้องของจงอินจนจมหายไปทั้งมือ จงอินรู้สึกเหมือนกับว่าเซฮุนกำลังยื่นมือมาให้เขาพร้อมใบที่หน้าแย้มยิ้ม จงอินไม่ลังเลที่จะหลับตาลงแล้วเอื้อมมือเข้าหาเซฮุน แล้วจากนั้นร่างของเด็กหนุ่มก็กระตุกอยู่สองสามครั้งก่อนจะแน่นิ่งไป..
“ แบคฮยอนช่วยข้าด้วย “ ลู่หานได้ยินเสียงของมินซอกก็หันกลับไปดู
“ แบคฮยอนช่วยผมด้วย “
“ อย่าโลภนะแบคฮยอน เจ้าต้องเลือก “ ลู่หานเดินใจเย็นมาคว้าตัวมินซอกกับคยองซูให้ลุกขึ้นยืน แบคฮยอนค่อยๆยันตัวขึ้นยืนแล้วเดินเข้ามาหาลู่หาน มินซอกพยายามเอื้อมมือเข้าไปหาแบคฮยอนพร้อมกันกับคยองซู
“ ช่วยข้าด้วย “ แบคฮยอนมองคยองซูกับมินซอกสลับกันไปมา ถ้าเขาช่วยมินซอก คยองซูก็จะไม่รอดแต่ถ้าเขาช่วยคยองซูเขาก็จะเสียมินซอกไป
“ มัวลังเลอะไรอยู่ละ ข้าเปิดโอกาสให้เจ้าได้เลือกแล้วนะ“ เป็นอีกครั้งที่ลู่หานถือไพ่เหนือกว่า เขารู้ดีว่าสองคนนี้ต่างก็สำคัญกับแบคฮยอนทั้งคู่ แต่คยองซูกับมินซอกก็สำคัญกับเขามากเช่นเดียวกัน
“ คยองซูข้าขอโทษ “ แบคฮยอนคว้ามือของมินซอกเอาไว้แล้วดึงตัวของพี่ชายให้มาหลบอยู่ด้านหลังตัวเขา คยองซูพยายามยื่นมือให้แบคฮยอนแต่ว่าแบคฮยอนก็เลือกที่จะช่วยมินซอกเขามองแบคฮยอนผ่านม่านน้ำตา ทำไมแบคฮยอนถึงไม่ช่วยเขา..?
“ ช่างเป็นน้องที่แสนดี “ ถึงจะเจ็บปวดที่เห็นว่ามินซอกกำลังหลบอยู่ข้างหลังแบคฮยอน แต่อย่างน้อยเขาก็ยังมีคยองซู ถ้าหากเขาทำพิธีจนสำเร็จ เขาก็จะไม่มีวันตาย แล้วถึงตอนนั้นถ้าเขาจะตามเอามินซอกให้กลับมาเป็นของเขาเหมือนเดิมก็ยังไม่สาย
“แบคฮยอน.. “ คยองซูเอ่ยเรียกแบคฮยอนด้วยเนื้อตัวสั่นเทา
“ คยองซู ข้าขอโทษ “
TBC.
--------------------
ตอนหน้าไฟนอลพาร์ทแล้วนะคะ ;__;
ขอบคุณจริงๆที่ติดตามกันจนเกือบจบแบบนี้
มันอาจจะไม่เฟอร์เฟคแต่เราตั้งใจเน้อ ขอบคุณมากจริงๆค่า
ความคิดเห็น