- - SF STORE MINO x TAEHYUN - -

ลำดับตอนที่ #7 : [SF] KID'S KISS (3/4)

KISS’S KID [PART 3]

Pairing : Mino x Taehyun
Author : mmmandmmm

ย้อนวัยไปตอนอนุบาล

>> KISS’S KID 1 

>> KISS’S KID 2   

         > Honey-G - You fool (바보야) <

  บรรยกาศยามเช้าที่แสนเหนื่อยหน่ายของนักเรียนม.ปลายเริ่มต้นด้วยการอ้าปากหวอยืนหาวอยู่หน้าโรงเรียนทุกวัน เพราะด้วยความที่คิดว่าตัวเองหล่อมาก จะหาวไม่ปิดปากก็ไม่มีใครว่าหรอก ขนาดรุ่นร้องที่เดินผ่านแม่งยังโบกมือให้เฉยเลย /จริงๆเขาปัดๆเพราะเหม็นปากเฟร้ย/

เช้ามาก็โชว์เก๋าเอาเสื้อออกนอกกางเกง มองดูรถที่ขับผ่านไปมาพลางๆคิดถึงเรื่องมหาลัยที่จะต่อแล้วก็หงุดหงิด จะต่อได้ไหมในเมื่อทุกวันนี้ยังต้องวิ่งวุ่นแก้มันทุกวิชา ฮืออออ ซงมินโฮอยากกลับไปเป็นเด็กเจ็บสุดก็แค่แทฮยอนเอาถุงเท้าปาหน้า

“ป้าๆ หมูปิ้ง4ไม้ข้าวเหนียว10บาท 2 ชุด”

“นี่จ้า คนหล่อของป้า”

“ขอบคุณครับ”

ผมรับถุงหมูปิ้งมาไว้กับมือพร้อมส่งรอยยิ้มคาริสม่าให้คุณป้าเจ้าของร้านหมูปิ้งหน้าโรงเรียนเผื่อเขาจะแถมอีกสักไม้ แต่ก็ไม่ ผมเดินออกมาจากกหน้าร้านเล็กน้อยพลางล้วงกระเป๋ากางเกงควานหาสมาร์ทโฟนคู่ใจแล้วกดเข้าไลน์เพื่อติดต่อใครบางคน

SMH: เร็วๆดิ้

NTH: เออ วิ่งละเนี่ย

SMH: เอ๋วิ่งดิเอ๋ๆๆๆ

SMH: (สติ๊กเกอร์)x100

.

.

.

“เอ๋เตี่ยไรล่ะ” เด็กหนุ่มผิวขาวผ่องอายุน้อยกว่าผมเดินเข้ามาหาและถือวิสาสะตบกบาลผมโดยไม่ทันตั้งตัว ใบหน้าเรียบเฉยกับคิ้วตกนั่นยังน่ารักทุกวันถึงแม้บางทีมันจะน่าถีบมากก็ตามที

“ไอนี่ กูพี่มึงนะ” ผมตอบทั้งสีหน้ายุ่งๆ แต่ก็ไม่ลืมยื่นถุงหมูปิ้งให้คนตรงหน้า รู้ดีว่านัมแทฮยอนตื่นสาย เลยต้องมาคอยซื้อหมูปิ้งเผื่อทุกวัน ตอนแรกเป็นแค่หน้าที่แต่ตอนนี้เหมือนเป็นนิสัยของผมไปเสียแล้ว

“พี่จะรีบไปไหนเนี่ย อยากเรียนมากหรือไง ปกติชวนโดดแต่เช้าละ”  แทฮยอนรับถุงหมูปิ้งอย่างฟึดฟัด มองผมด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ แหม่ะ ทำไมล่ะ คนจะตั้งใจเรียนหน่อยจะเป็นไร

“กูต้องรีบไปส่งซ่อมเคมี เข้าใจกูด้วยครับบ”

“โหย แค่นี้เอง เร่งซะ”

“อย่างมึงจะไปรู้อะไร๊”

“แล้วกูต้องรู้อะไรวะ”

“เอ้า เรียนวิทย์คณิตแล้วหล่ออย่างกูเนี่ยหายากนะครับ เรียนๆเล่นๆพอม.ปลายกูได้อยู่สายนี้เฉย”

ผมตอบไปอย่างภาคภูมิใจ ตอนป.6ถึงจะจบออกมาเกรดไม่ดีสักเท่าไร แต่พอได้มาเรียนมัธยมแล้วรู้สึกว่าสิ่งที่ตามหามาทั้งชีวิตคือตรีโกณ ผมรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องง่ายมากเหมือนผมมีความรู้ด้านนี้มาตั้งแต่เกิด แต่จากที่เรียนมากทั้งหมดก็ทำได้แต่เรื่องนี้นะ เรื่องอื่นก็ตกแล้วตกอีกสอบซ่อมแล้วยังตกเลย แต่ถือว่าโชคดีที่ยังหล่อ (ฮิ้ววว)

“เอ่อะ ผมก็อยู่วิทย์คณิตเหมือนพี่แล้วนะตอนนี้… ”

“แต่มึงไม่หล่อไง”

“โห รู้ป่ะ นี่สาวขอเบอร์ทุกวันครับบบ น้องกิ๊ฟ เชอรี่ น้องวายมีตั้งมากมายมาขอเบอร์กัน หรือว่า น้องแอน น้องอัน น้องโบว์ น้องอัน น้องฝัน ก็ยังมี . . . ”

เสียงใสพูดเจื้อยแจ้วไปตลอดทางเข้าโรงเรียน ท่าทางที่ดูสดใสแตกต่างจากคิ้วตกๆที่ไม่ว่าอารมณ์ไหนก็ตกอยู่อย่างนั้น ทุกวันนี้มันยังคงมีเสน่ห์ไม่เปลี่ยนเลย ไม่ว่าจะตั้งแต่วันที่รู้จักกันจนวันนี้ เรายังสนิทกันเหมือนเดิม

มึงจะรู้ไหมที่กูบอกไปว่ามึงไม่หล่อเพราะความจริงมึงน่ารักมากต่างหาก

.

.

“วันนี้ไปนอนบ้านด้วยดิ เสี้ยนวินนิ่งสัดๆ”

“โห่ อีกและมึงนิ มาเล่นแต่บ้านกูค่าไฟก็ไม่จ่าย ค่าน้ำก็ไม่จ่าย ค่าที่นอนก็ไม่จ่าย ค่าตัวกูก็ไม่จ่ายอีก”

“ตัวมึงเกี่ยวไร”

“ค่ากอด”

“เพ้อเจ้อ”

“กอดหน่อยน้าๆๆๆๆ” ผมกึ่งเดินกึ่งดิ้นเข้าไปกอดคอแทฮยอนทำท่าล้อเลียนคนตัวเล็กเวลามานอนที่บ้าน พอเวลามันอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ชอบเข้ามาซุกๆกอดๆ ทำตัวเป็นลูกหมาไปซะอย่างนั้น อดไม่ได้ที่จะแกล้งล้อมัน พอเวลาแกล้งมันแล้วมันชอบหันมาทำมุ่ยๆใส่ ยิ่งทำให้อยากแกล้งเข้าไปอีก

เราสองคนเดินกลับบ้านด้วยกันทุกวัน บางวันแทฮยอนก็ไปนอนบ้านผมเพราะอยากจะไปเล่นเกม ถึงแม้เราจะไม่ได้อยู่ห้องเดียวกัน แต่แทฮยอนก็มาหาผมเสมอ เราพูดกันทุกเรื่อง คุยกันทุกวัน เล่นกันตลอด จนตอนนี้ไม่รู้ว่ามีแต่ผมฝ่ายเดียวรึเปล่าที่แอบคิดเกินเลย...

.

.

“แม่หวัดดีคร้าบบบบบบบบบบบบบบบ ” คนตัวเล็กพูดพร้อมยิ้มแฉ่งตรงเข้าไปกอดแม่ผม แม่ผมก็ใช่เล่นกอดตอบเต็มรักยิ่งกว่าลูกชายแท้ๆที่ยืนหน้าดำอยู่ตรงนี้เสียอีก

“อย่าลืมเอากางเกงในกลับบ้านนะจ๊ะลูก แม่ซักให้แล้ว ตอนแรกนึกว่าของเจ้าลูกชายตัวแสบ แต่เห็นว่าเป็นสีชมพูเลยคิดว่าเป็นของหนูแน่ๆ”

แม่ผมพูดออกไปตรงๆเพราะเอ็นดูแทฮยอนเหมือนเป็นลูกชายคนหนึ่งในบ้าน แต่แม่ไม่ได้ดูหน้าเจ้าของกางเกงในที่แม่ซักเลยว่าหน้ามันแดงยิ่งกว่าตูดลิงแล้วตอนนี้

“โหยแม่พอเห๊อะ ดูหน้ามันดิ แดงเป็นสาวแรกแย้มเชียยยย กิ้วๆๆๆ”

“ไอสัดดด พอเลยมึงๆๆ ไปอาบน้ำและ”

พูดจบเจ้าตัวก็สะบัดตูดหนีวิ่งขึ้นบันไดไปที่ห้องผมเรียบร้อยแล้ว ปล่อยให้ผมยืนอมยิ้มอยู่อย่างนั้น นี่มันคิดอะไรกับผมหรือเปล่าเนี่ยแอบมาทิ้งกางเกงในล่อเหยื่อไว้ซะขนาดนี้ คนหล่อขอมโน

ผมขึ้นห้องมาก็จัดการถอดถุงเท้าโยนใส่ตะกร้า แต่วันนี้เล็งผิดไปหน่อยดันลงถังขยะซะงั้น ไม่เป็นไรเดี๋ยวแม่ก็มาเก็บให้(พร้อมด่า)แน่ๆ ผมถอดเครื่องแบบนักเรียนออกเหลือแต่บ๊อกเซอร์ตัวเดียวข้างบนโล่งโจ้ง แล้วเดินไปเปิดเกมรอคนตัวขาวที่อาบน้ำอยู่ออกมาเล่นด้วยกัน

ผมนั่งรออยู่ซักพักแทฮยอนก็วิ่งดุ๊กดิ๊กออกมาจากห้องน้ำ ยังไม่พอมันหน้ามาซุกๆกับพุงของผมอีก หยดน้ำพราวที่เกาะตามเส้นผมหอมๆของแทฮยอนถูกสบัดใส่ผมจนเปียกไปหมด แทฮยอนยังคงทำแบบนี้ทุกครั้งที่อาบน้ำเสร็จ ในใจผมก็แค่หวังว่าผมจะเป็นคนเดียวที่เขาจะทำแบบนี้ใส่ เพราะถ้าเจ้าคนตัวเล็กไปทำแบบนี้กับใครมีหวังไม่รอดแน่ๆ

“ไอสัดกูยังไม่ได้อาบน้ำอย่ามาถูๆ”

“ก็กูชอบอ่ะ มึงแม่งตัวนิ่มๆ”

“พอๆ กูเปียกหมดละเนี่ย ”

“โดนเอาคืนซะบ้างมึงอ่ะ แกล้งกูไว้เยอะ”

“นี่ๆ กูพี่มึงนะ”

“โหย อย่าเอาคำนี้มาอ้างครับ เกรียนๆ”

“พูดมากนักนะมึงงง” ผมจับเอาหัวคนตรงที่หน้ากำลังซุกพุงผมล็อคคอเอาไว้แล้วเอาปากงับแก้มมันซักสองสามที โทษฐานพูดมาก เป็นไงทุกการกระทำผมมีเหตุผลนะ ไม่ใช่ว่ามันน่ารักจนผมอยากกัดหรอก เชื่อดิ

“โอ้ยยยย เจ็บบบบ เจ็บบ สั้ดดดดดดดดดดดดดดเจ็บบบบบบบบบบบบบบบบ กูเจ็บบบบบบบบบบบบบ !!!”

“สมน้ำหน้าอยากพูดมากเอง จะเล่นมั้ยเกมอ่ะ ไวไวดิ้สัดกูรอมึงนานละ ลีลา”

“ฮือ เอะอะก็ว่ากูงั้นงี้ มึงนะมึงงง จำไว้” แทฮยอนทำหน้าเป็นหมาถูกทิ้งใส่ผมอีกแล้ว แต่ซักพักก็กลับมาเล่นเกมร่าเริงเหมือนเดิม

ทุกอย่างที่เราทำ ความสัมพันธ์ของเราที่บางครั้งคนอื่นชอบถามว่าทำไมถึงทำแบบนี้กันได้ ทำไมถึงดูสนิทกันผิดปกติ ปากก็ได้แต่พูดออกไปว่าแค่เพื่อนกัน แต่ในใจผม ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร บางครั้งก็แค่รู้สึกว่าไม่อยากให้แทฮยอนไปทำแบบนี้กับใครที่ไหน บางครั้งผมรู้สึกว่าแทฮยอนทำอะไรให้ผมพิเศษกว่าคนอื่น ผมแค่ไม่อยากจะคิดไปเองข้างเดียว ก็แค่นั้น

.

.

“วันนี้ไปนอนบ้านกูป่ะ เกมใหม่ๆเพียบ”

“ไม่ไปอ่ะ วันนี้ไม่ว่างจะไปติวเคมีโอลิมปิค”

“โห เดี๋ยวนี้กล้าปฏิเสธหรออ ”

“เออน่า ไว้วันอื่น”

“เคๆ งั้นกุกลับก่อนนะ”

“เออบายยย”

หลังจากจบบทสนทนากับคนตัวขาวผมก็รีบเดินจ้ำๆมารอรถที่ป้ายรถประจำทางทันที ปกติเวลาชวนแทฮยอนไปไหนก็จะทำหน้าตื่นเต้นอยากไปด้วยตลอด แต่เดี๋ยวนี้เพราะแทฮยอนจะเตรียมตัวไปสอบเคมีโอลิมปิกทำให้เราคุยกันน้อยลง แต่ผมก็ไม่ได้น้อยใจหรืออะไร เพราะเข้าใจดีว่าแทฮยอนเป็นคนเรียนเก่งและก็อยากมีอนาคตที่ดี

ระหว่างทางเดินไปป้ายรถประจำทางผมนึกขึ้นได้ว่าลืมไฟแช็คไว้ใต้โต๊ะเรียนเลยรีบหันหลังกลับเดินเข้าโรงเรียน ถ้าไม่มีไฟแช็คนี่ตายแน่ๆ แต่จะตายยิ่งกว่านั้นถ้าอาจารย์มาตรวจความสะอาดในห้องแล้วเจอ แต่พอเดินเข้ามาในห้องกลับเห็นอะไรที่ไม่ควรเห็น

นัมแทฮยอน........

กับคังซึงยุน

ทั้งสองคนกำลังนั่งกินน้ำแข็งใสรสหวานเย็นชื่นใจกันอยู่ แต่คงไม่หวานเท่าดวงหน้าที่พูดจาเอื้อนเอ่ย ยิ้มน้อยๆที่ส่งถึงกันของทั้งคู่ยิ่งมองก็ยิ่งโมโห แต่ก็อยากรู้เหมือนกันว่าทำไมคนตัวเล็กถึงมานั่งกับคังซึงยุนที่นี่ แล้วไหนที่บอกว่าติวเคมี ต้องเข้าไปเคลียร์กันให้รู้เรื่อง

.

.

แต่เดี๋ยวก่อน ซงมินโฮคนนี้ไม่ได้เป็นอะไรเกินเลยกว่าเพื่อนของนัมแทฮยอนซักหน่อย ทำไมจะต้องเข้าไปถามอะไรแบบนั้น ถ้าน้องมันอยากรักใครชอบใครก็ปล่อยมันสิ....

สองเท้าค่อยๆก้าวเข้าไปในห้อง พลางทำเสียงกระแอมไอส่งสัญญาณให้คนที่นั่งอยู่ก่อนแล้วรู้ตัว

“อ้าว กลับมาไม” เสียงใสของแทฮยอนกล่าวขึ้นก่อน

“ลืมไฟแช็ค”

“ไอสัดของอย่างงี้ลืมได้ไง เดี๋ยวเสี้ยนตาย”

.

.

“เออ นั่นดิ ลืมได้ไง”        พูดพร้อมเดินไปที่โต๊ะตัวเอง จัดการหยิบไฟแช็คเก็บเข้ากระเป๋ากางเกงนักเรียนให้เรียบร้อย

ก่อนเดินออกมาจากห้องโดยไม่ลืมที่จะหันกลับไปทักทายเพื่อนร่วมห้องและน้องรัก  จำใจเดินกลับบ้านพร้อมกับอารมณ์หวิวๆ มึงลืมกูได้ไงวะแทฮยอน

“วันนี้ไปนอนบ้านด้วยน้าคร้าบบบบบบบบบบบบบบบบ” เสียงอ้อล้อของแทฮยอนเข้ามาพูดใกล้ๆหูคนผิวเข้มในขณะที่เขากำลังต่อแถวซื้อข้าว เสียงใสๆหน้าหวานๆของแทฮยอนยิ่งทำให้พวกเขาถูกจับตามองกันมากขึ้น เพราะประโยคเมื่อกี้

“เออ มึงพูดเบาๆหน่อยก็ได้ป่ะ ไอนี่” ด่าน้องมันไปบวกกับเอามือตบเหม่งมันไปทีนึง

“อะไรของพี่วะ เรื่องแค่นี้ เขาก็รู้กันหมดทั้งโรงเรียนอยู่แล้วว่าเรานอนด้วยกันบ่อย” แทฮยอนไม่พอใจ กร่นด่าแถมยังมาจิ๊ปากใส่ผมอีก อารมณ์ไหนของมัน

“นอนแบบไหนกันวะ มีท่าด้วยมั้ย แบบ อู้วว อ๊า ..”

แป๊ะ ...

“เชี่ยนี่ นอนธรรมดาเว่ย ใครเขาจะคิดหื่นแบบมึงห๊ะอีซึงฮุน” ผมตบเข้ากลางกบาลเพื่อนตาตี่เข้าไปหนึ่งทีแบบแรงๆ ทำเอามันเหวอไปชั่วครู่นึงแล้วก็กลับมาปากดีต่อ

“แล้วเย็นนี้รอกูหน้าห้องด้วย” พูดจบก็รีบสะบัดตูดหยิบจานข้าวของตัวเองเดินหนีไป เอ๊ะ เมื่อกี้มันสั่งข้าว หยิบข้าว แล้วตังมันก็ไม่จ่าย ภาระจะตกอยู่ที่ใครละครับ หืมมมม แทฮยอนนนนนนนนน

.

.

“อ้าว มิโนมารอใคร” คังซึงยุนที่กำลังเดินมาหน้าห้อง แทฮยอนเอ่ยทักผมก่อน

“มารับน้องว่ะ มึงอ่ะ”

“กูก็มารอรับน้องมึงแหละ” คังซึงยุนพูดไปยิ้มไป แต่ผมนี่สิ รู้สึกตะหงิดๆใจอีกแล้วเพราะกล่องของขวัญในมือมันนั่นแหละ

.

.

“อ้าว มากันแล้วหรอ พี่ซึงยุนว่าไง”

“อ่ะพี่ให้” ซึงยุนให้กล่องของขวัญขนาดพอเหมาะกับแทฮยอน ยื่นหน้าเข้าไปกระซิบอีกสองสามประโยคแล้วก็หัวเราะคิดคักใส่กัน นี่ลืมไปหรือเปล่าว่าซงมินโฮนั่งหน้าดำอยู่ตรงนี้

“ไปยังวะ” ผมพูดขึ้นขัดจังหวะเล็กน้อย ก่อนแสร้งทำเป็นหันหน้าหนีไปมองที่อื่น ก็ต้องเก๊กกันเป็นธรรมดานะ อุส่ามารับถึงหน้าห้องเรียน

“เออ พี่ซึงยุนงั้นเราไปก่อนนะ เดี๋ยว.. ” แทฮยอนพูดพลางแอบทำมือเป็นรูปโทรศัพท์สบัดๆให้คังซึงยุนรู้ ไม่ใช่แค่คังซึงยุนรู้ว่าสิ่งที่แทฮยอนจะพูดคือ เดี๋ยวโทรไปหา แต่ซงมินโฮคนนี้ก็รับรู้มันเหมือนกัน

อาการฉุนเฉียวที่ควบคุมไม่อยู่เริ่มประทุ ข้างสูงดึงมือคนตัวเล็กออกมาจากตรงนั้น แล้วมุ่งหน้าพากลับบ้านทันที ระหว่างทางไม่มีบทสนทนาใดๆทั้งสิ้น ความเงียบเริ่มเข้าปกคลุมจนถึงบ้านจนถึงตอนเล่นเกมส์

“ไอสัดกาก แพ้ไปๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ”

“เชี่ยไร มึงอ่ะโกงงงงงงงงงงง” เท้าเล็กยันหน้าคนโตกว่าด้วยอารมณ์โมโหที่พาลสุดๆเพราะเล่นเกมแล้วแพ้ไอคนทีทำเป็นโกรธเขา ตอนนี้เราทั้งคู่นั่งเล่นเกมกันเหมือนก่อนหน้านี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น วินนิ่งนี่เชื่อมความสัมพันธ์ของเพื่อนได้ดีจริงๆ

“แพ้แล้วน้องแทฮยอน นอนเถอะครับคืนนี้ 555555555555555555555555555” คนตัวสูงพูดหยอกล้อไปๆมาๆจนได้เรื่องเมื่อแทฮยอนโกรธจริง เดินฟึดฟัดขึ้นเตียงไป ทิ้งให้ซงมินโฮนั่งเอ๋อยิ่งกว่าหมีไปแล้วตอนนี้

แต่นั่งคิดๆไปก็เพิ่งจะนึกได้ว่าตัวเองโกรธแทฮยอนเรื่องนั้นอยู่นี่นา คืนนี้จะต้องถามให้รู้เรื่อง

ร่างสูงค่อยๆเดินไปที่เตียง ทิ้งตัวลงข้างคนตัวเล็ก ก่อนจะแกล้งดึงผ้าห่มแรงๆมาห่มให้ตัวเองจนหมดทั้งผืน แต่มีหรือที่นัมแทฮยอนจะยอม ดึงผ้าห่มกลับมาที่ตัวอีกรอบ ดึงกันไปดึงกันมาจนเกิดสงครามขนาดย่อมขึ้น คนตัวเล็กที่เริ่มทนไม่ได้ก็ลุกขึ้นมาขึ้นคร่อม เอามือบีบคอคนผิวคล้ำข้างใต้กะว่าจะให้มันหยุดนิ่งเสียที

“พอยังห๊ะ ตายไปเลย ดี” สองมือเล็กกระชับเข้าที่ต้นคอมินโฮอย่างชินมือพลางเขย่าเบาๆ ทำเอาคนข้างใต้สำลักจนไอออกมาเจ้าตัวถึงจะพอใจ

“ แอ่กก อะ แอ่กก ไอเชี่ แอ่กๆ” คนตัวเล็กทำท่าทีจะบีบคออีกทีถ้าขืนมินโฮพูดอะไรไปกว่านี้ คาดการไว้เลยว่าต้องมีงานฌาปนกิจ

ห้องเงียบลงไปซักพัก ทั้งสองคนที่ตกอยู่ในภวังค์ก็เพิ่งรู้สึกตัว หลังจากที่มินโฮพยายามหยุดไอ แทฮยอนก็จ้องมองลงไปที่หน้ามินโฮ จนทั้งคู่สบตากัน และในตำแหน่งการนั่งเตรียมจะบีบคอที่แสนอีโรติกแบบนี้ มันก็ทำให้หัวใจเต้นแรงเหมือนจะหลุดออกมา

แต่พอได้สติแทฮยอนก็กลับลงมานอนข้างๆมินโฮเหมือนเดิม รีบจัดแจงผ้าห่มให้เข้าที่ คราวนี้แบ่งกันอย่างเท่าเทียมชนิดที่ว่ากล้าให้เอาไม้บรรทัดมาวัดความยาวเลย

“ปิดไฟแล้วนะ” ผมบอกแทฮยอนก่อนจะเอื้อมมือปิดไฟหัวเตียง

.

.

“พี่เป็นอะไร ตอนเย็นอ่ะ ทำไมต้องลากออกมาด้วย.....เจ็บ....” เมื่อทั้งห้องมืด สองคนก็กล้าที่จะเผชิญหน้ากล้าพูดกันมากขึ้น แค่ไม่ต้องเห็นแววตากันก็พอ ไม่อยากจะตกไปในภวังค์กับดักบ้าๆบอๆของกันและกัน

“ก็หิวข้าว อยากกลับบ้านแล้ว” ปิดไฟแล้ว ทำตาเลิกลักตอนโกหกก็ไม่มีใครรู้หรอก

“แล้วไปยุ่งกับซึงยุนทำไม” คราวนี้ผมเป็นคนถามก่อนบ้าง เราทั้งคู่นอนหงายหน้าทั้งคู่ จ้องมองเพดานมืดๆที่ว่างเปล่า กับคำถามในใจที่เริ่มผุดออกมาเรื่อยๆ

“ก็เขาเป็นพี่โค้ชเวลาติวเคมีอ่ะ”

“แล้ววันนั้นบอกติวเคมีแต่เห็นกินน้ำแข็งใส เหอะ”

“แล้วทำไมอ่ะ”

“ก็ไม่ทำไม แค่ไม่เข้าใจทำไมมึงต้องโกหกกูด้วยว่ะ”

“กูโกหกอะไรมึง”

“มึงก็รู้ตัว”

“มึงชอบมันใช่ป่ะ”

“อะไรมึง”

“ดูก็รู้”

“เชี่ยอะไรเนี่ย”

“มึงเป็นแฟนมันใช่ป่ะ”

“เออ”

“……”

“อยากให้เป็นก็เป็น เหี้ยอะไรของมึงวะ”

“……”

.

.

.

เถียงกันฉอดๆสุดท้ายก็ เงียบ...........................    ได้ยินเพียงลมจากแอร์เย็นๆที่เป่าใส่ในห้องถึงแม้จะมีแทฮยอนมานอนข้างๆตอนนี้มันไม่อุ่นอีกต่อไปแล้ว ทำไมกัน ถ้ารู้ว่าถามไปแล้วจะได้คำตอบแบบนี้ขอไม่รับรู้อะไรยังดีเสียกว่า

ดวงตาใสสองคู่ที่ตอนนี้เบิกกว้างมองไปบนเพดานที่ว่างเปล่ากำลังครุ่นคิดอะไรหลายๆอย่าง ต่างคนต่างเงียบ

ต่างคนต่างไม่รู้ว่าอีกคนหลับไปหรือยัง

“แทฮยอน...”

.

.

.

.

“เลือกกูไม่ได้หรอวะ....” 

คนตัวสูงรอให้เวลาผ่านไปเนิ่นนานจนตัดสินใจพูดออกมา เพราะคิดว่าอีกคนคงหลับไปแล้ว ลองเรียกชื่อก็ไม่มีเสียงตอบกลับเลยกล้าที่จะพูดออกไป ไม่รู้ทำไมต้องหงุดหงิดใจขนาดนี้แต่ถ้าวันนี้ไม่ได้พูดคงนอนไม่หลับแน่ๆ

ก่อนหน้าที่มินโฮจะพูดสิ่งที่อัดอั้นอยู่ภายใจในออกมา ภายในห้องนี้ไม่มีใครหลับทั้งนั้น แต่พอได้ฟังมันจากปากซงมินโฮ คนถูกสารภาพรักก็หลับตาลงชิ่งนอนไปก่อนพร้อมลอบยิ้มเล็กๆที่มุมปากอย่างพอใจ

- - - - - - - - - - -  - -  - -  - - - -  - - - -  TBC  - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -

TALK

ยังไงยังไงงงงง เห่นโหลค่า คือชีวิตมัธยมของมินัมที่แต่งนานมาก

จริงๆต่อไว้นานแล้วค่ะ แต่ดองไว้ครึ่งเรื่องกะว่าจะไม่แต่งต่อแล้ว ก๊ากกก

แต่วันนี้คิดออกเลยระบายๆพิมๆๆรัวๆๆๆเลยยยย

กลัวจะเบื่อกันแล้ว ฮืออออ พยายามจะเขียนฟิคให้สม่ำเสมอมากขึ้นนะคะ

สนุกกันไหมคะ สนุกไม่สนุกบอกกันได้นะ เม้นๆๆๆชอบอ่านๆๆๆๆ5555555555555

คือมันเหลืออีกตอนก็จบแล้ววววน้าคิดคิสอ่ะ(จะจบลงไหมยังไงพล็อตเปลี่ยนดีไหม)

ยังไงฝากติดตามคลังฟิคเราด้วยนะค้า รักรีดเดอร์ เอนจอยรีดดิ้งค่ะ <3

B ♔ W