ตอนที่ 144 : ภาค 5 บทที่ 2

“เราพักที่นี้กันเถอะหนีหวง”หลังจากที่ใช้เวลากว่าสองชั่วยามถึงขึ้นมาข้างบนยอดของภูเขาได้ เฟยหลงจึงตัดสินใจเลือกจากพักภายในถ้ำแห่งนี้แถมถัดไปไม่ไกลนั้น เฟยหลงได้ยินเสียงน้ำไหลของน้ำตก ซึ่งถ้ำแห่งนี้น่าจะเป็นที่พักระหว่างที่เขาค้นหาสมุนไพรในระยะยาวได้

เฟยหลงค่อยวางร่างของหญิงสาวที่สลบไม่ได้สติลงนอนกับพื้น ที่เวลานี้หนีหวงได้จัดการเอาใบไม้มาปูรองพื้นดินภายในถ้ำ เมื่อวางร่างของหญิงสาวลงนอนบนพื้นเรียบร้อยแล้ว เฟยหลงก็ไปช่วยหนีหวงที่เวลานี้กำลังหากิ่งไม้อยู่ข้างนอก เพื่อนำมาก่อไฟให้ความอบอุ่นและสำหรับทำอาหาร

“เจ้าไปดูนางเถอะ ที่นี้ปล่อยให้เป็นหน้าที่ของข้าเอง”หนีหวงที่ได้ยินเฟยหลงบอก จึงได้เดินย้อนกลับเข้าไปข้างในถ้ำ หนีหวงเดินเข้าไปนั่งใกล้ๆพร้อมกับใช้ลมปราณของตัวนางกางอาณาเขตไว้ในรัศมีรอบๆถ้ำ หากว่ามีอันตรายอะไร จะได้เตรียมรับมือได้

“ข้าได้ใช้ลมปราณตรวจสอบเอาไว้รอบๆถ้ำแล้ว ถ้ามีใครเข้ามาใกล้ๆพวกเราจะรู้ทัน”หนีหวงที่เห็นเฟยหลงเดินกลับเข้ามาข้างในถ้ำ พร้อมกับในมือของเฟยหลงเต็มไปด้วยกิ่งไม้ที่ถูกตัดเป็นท่อนเอาไว้ใช้ก่อไฟ

“เจ้าหิวหรือยังหนีหวง”

เฟยหลงถามหนีหวงเพราะตอนนี้ฟ้าด้านนอกเริ่มมืด ดีที่ว่าเขากับหนีหวงขึ้นมาถึงข้างบนแล้ว ไม่อยากนั้นคืนนี้พวกเขาทั้งสองคนคงต้องหาที่นอนข้างล่างอีกคืน

“ข้ายังไม่หิว เจ้าล่ะหิวหรือยัง”

หนีหวงมองดูเฟยหลงที่กำลังจุดไฟเพื่อให้แสงสว่างและความอบอุ่น เฟยหลงไม่ว่าจะเจอสถานการณ์แบบไหน ก็สามารถเอาตัวเองผ่านมาได้เสมอ อย่างการมาปีนภูเขาน้ำแข็งลูกนี้ นางรู้มาว่าไม่ค่อยมีคนกล้าเขามาเท่าไหร่ แต่เฟยหลงกลับเอาตัวเองมาเสี่ยงแบบนี้

“ข้าก็ยังเหมือนกัน อีกอย่างเมื่อกี้ตอนข้ากำลังตัดไม้ ข้าเจอนี้ด้วย”หนีหวงมองมือข้างซ้ายของเฟยหลง นกสามตัวดูท่าว่าเฟยหลงจะเตรียมมื้ออาหารในค่ำคืนนี้เอาไว้พร้อมแล้ว

“นานแล้วเหมือนกันนะ ที่ข้าไม่ได้ทานอาหารฝีมือของเจ้า”เฟยหลงเงยหน้าขึ้นมามองหนีหวง นั้นสินานแล้วเหมือนกันที่เขาไม่ได้ทำอาหารให้หนีหวงทานเลย เมื่อสองวันที่ผ่านมาเพราะออกไปหาอาหารข้างนอกไม่ได้ ทำให้ต้องทานแต่อาหารแห้งที่เขาพกติดตัวมาด้วย

“ต่อไปข้าจะทำอาหารให้เจ้าทานบ่อยๆนะ”เฟยหลงมองหญิงสาวที่กำลังพยักหน้า แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นว่านางกำลังยิ้ม แต่เขาก็รู้สึกได้เพราะดวงตาของหนีหวงแสดงมันออกมาให้เขารู้ทุกอย่าง

“ว่าแต่อาการของท่านหญิงเป็นยังไงบ้างเฟยหลง”หนีหวงหันมามองร่างของท่านหญิง ผู้เป็นน้องสาวขององค์จักรพรรดิองค์ปัจจุบัน

“ไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่เหนื่อยและไม่คุ้นชินกับสภาพอากาศ จึงทำให้หมดแรงและสลบไปเยี่ยงนั้น อีกไม่เกินหนึ่งชั่วยามก็น่าจะฟื้นแล้วล่ะ”ตอนแรกเฟยหลงก็กังวลเหมือนกันว่าหญิงสาวที่เขาเคยรักษาจะถูกลอบทำร้ายมาอีกรอบ แต่เมื่อตรวจดูดีๆแล้ว ก็พบว่าอะไรคือสาเหตุที่ทำให้นางมานอนสลบอยู่กลางทางขึ้นภูเขาน้ำแข็ง

“ข้านึกว่าท่านหญิงจะถูกลอบสังหารเหมือนครั้งก่อนเสียอีก”หนีหวงถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ที่อาการของหญิงสาวที่นอนสลบอยู่นั้นมีเพียงแค่นี้ ไม่ใช่เพราะถูกลอบทำร้าย

“เจ้าสบายใจได้ ว่าแต่ข้าเคยพบนางพร้อมผู้ติดตาม ทำไมวันนี้ถึงเหลือนางคนเดียวล่ะ”เฟยหลงเอ่ยถามสิ่งที่ติดอยู่ในใจของเขาออกมา

“ท่านหญิงน่าจะพลัดหลงระหว่างเกิดพายุหรือเปล่าเฟยหลง”หนีหวงคิดถึงความเป็นไปได้ที่ทำให้ท่านหญิงฟางหรู่ผู้นี้ต้องอยู่เพียงลำพัง เพราะพายุที่พัดผ่านเมื่อสองวันนั้นรุนแรงมากจนร่างกายของนางที่ฟื้นไม่สามารถเดินทางต่อได้

“คงจะเป็นอย่างที่เจ้าว่า เอาไว้พรุ่งนี้ข้าจะออกไปสำรวจหาผู้ติดตามคนอื่นๆของนาง”หนีหวงที่ได้ยินแบบนั้นก็พยักหน้าให้กับการตัดสินใจของเฟยหลง

เฟยหลงมองไฟที่เริ่มติดแล้วด้วยความดีใจ ที่คืนนี้พวกเขาก็จะมีกองไฟอันนี้คอยให้ความอบอุ่น เขาหันไปมองหนีหวงที่กำลังเช็ดใบหน้าและหาผ้ามาห่มร่างกายให้กับท่านหญิงฟางหรู่ เฟยหลงเห็นแบบนั้นจึงถือนกสามตัวที่เขาได้มาออกไปถอนขนข้างนอก พร้อมกับกิ่งไม้ที่ติดไฟออกไปด้วย

“เจ้าออกมาทำไมหนีหวง”เฟยหลงที่กำลังถอนขนนกตัวสุดท้ายอยู่ถามขึ้นมา เมื่อเห็นหนีหวงเดินออกมาข้างนอก ทำไมไม่อยู่ข้างในถ้ำซึ่งข้างในนั้นอากาศไม่ได้หนาวจนเกินไปเหมือนอย่างข้างนอก

“ข้าแค่...ไม่รู้จะทำตัวยังไงหากท่านหญิงฟื้นขึ้นมา”เฟยหลงที่ได้ยินแบบนั้นก็เข้าใจถึงความกลัวที่อยู่ในในของหนีหวง เพราะการที่หนีหวงมาอยู่ที่หอเทียนหลงแบบนี้หากมีคนภายนอกรู้เข้า คงจะทำให้เกิดปัญหากับท่านอ๋องฟง

“เจ้าไม่ต้องกลัว ข้าเตรียมทางแก้เอาไว้แล้ว”เฟยหลงยิ้มออกมา ตอนที่กำลังหาไม้นั้นเฟยหลงได้คิดถึงปัญหานี้แล้ว หากหนีหวงจะเดินทางกับเขาแบบนี้ทางเดียวที่จะทำให้คนไม่สงสัย เขาคิดถึงหญิงสาวผู้ลึกลับคนนั้นที่เคยพบที่เมืองชิงอัน

“เจ้าพูดอย่างกับว่า มันจะมียาที่เปลี่ยนหน้าตาข้าได้”

“แล้วใครว่าไม่มีล่ะ”

หนีหวงที่ได้ยินเฟยหลงพูดอย่างนั้น นางเอาแต่จ้องมองเฟยหลงที่กำลังโยนนกทั้งสามตัวซึ่งเสียบไม้อยู่ลงไปในกองไฟอันเล็กที่ก่อขึ้นมา เพื่อรนไฟอีกหนึ่งรอบก่อนจะนำไปทำอาหาร

“อย่ามองข้าอย่างนั้น ใบหน้าที่เจ้าเห็นอยู่เวลานี้คือใบหน้าที่แท้จริงของข้า”หนีหวงยิ้มออกมา เมื่อเฟยหลงเดาสิ่งที่อยู่ในใจของนางได้

“เข้าไปข้างในกันเถอะ อากาศตรงนี้เริ่มหนาวแล้ว”เฟยหลงจับไม้ที่มีนกทั้งสามขึ้นมา ก่อนจะดับไฟที่เขาก่อขึ้นมา เพื่อป้องกันหากว่าเกิดพายุลมเหล่านั้นอาจพัดไฟที่ยังไม่มอดสนิทไปติดกับใบไม้หรือกิ่งไม้

“มาข้าถือเอง”หนีหวงดึงเอาไม้ในมือของเฟยหลงมาถือเอาไว้ทั้งหมด ทำให้เฟยหลงที่มือวางล้วงเข้าไปข้างในอกเสื้อ ก่อนจะตรวจดูว่าขวดยาที่เขาออกมานั้นใช่อันเดียวกับที่เขาเคยปรุงเมื่อตอนอยู่บนหุบเขาหรือเปล่า

“เฟยหลง ขวดยานั้น...”

“ใช่ อย่างที่เจ้ากำลังคิด”เฟยหลงหันมาตอบหนีหวง ก่อนที่เขาจะยื่นมือไปขอไม้ทั้งสามมาถือแง พร้อมกับส่งขวดยาให้หนีหวง

“ข้าต้องกินตอนนี้เลยใช่หรือไม่เฟยหลง”หนีหวงเทยาออกมาหนึ่งเม็ด พร้อมกับหันไปถามเฟยหลง ว่านางควรกินยาตอนนี้เลยใช่หรือไม่ ก่อนที่ท่านหญิงฟางหรู่จะฟื้นขึ้นมา

“ใช่ และข้าก็จะกินเหมือนกัน”ยาเม็ดนี้สาเหตุที่เฟยหลงปรุงมันขึ้นมา เหตุผลไม่ได้มีมากเลย เมื่อหลังจากเสร็จสิ้นเรื่องงานหมั้นของหนีหวงที่เมืองเยี่ยน เฟยหลงรับรู้ว่ามีคนแอบติดตามเขาอยู่ นั้นจึงเป็นสาเหตุที่เขาตัดสินใจปรุงมันขึ้นมา เพื่อหลบหนีคนที่ติดตามเขาอยู่

“เจ้าจะกินทำไม เมื่อท่านหญิงไม่เคยพบเจ้ามาก่อน”เฟยหลงไม่ตอบคำถามของหนีหวง แต่รับขวดยามาก่อนเทออกมาหนึ่งเม็ด เฟยหลงมองยาในมือของตัวเองเพียงแวบเดียวก่อนจะโยนเม็ดยานั้นเข้าปาก

หนีหวงจ้องมองการเปลี่ยนแปลงใบหน้าของเฟยหลงด้วยความพิศวง นางก้มมองเม็ดยาในมือของตัวเอง แล้วตัดสินใจกินยาเม็ดนั้นลงไป

...................................................................................................................................................................

ขอโทษที่มาลงช้านะคะ พอดีว่ามีงานเข้ากระทันหัน ทำให้ไม่ได้มีเวลามาลงเลย

ใกล้เที่ยงแล้ว อย่าลืมทานข้าวกันนะคะ

แล้วพบกันใหม่บทต่อไปค่ะ