คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #33 : 123 Jingle bell ! { 100% } Special ไม่มีในเล่ม
Special ! Merry X'mas
luhan x baekhyun
( ตอนพิเศษไม่ต่อกับเนื้อหาใดๆ )
“ทำไรอ่ะ” ลู่หานกำลังติดกระดุมตรงข้อมือของเสื้อเชิ้ตอยู่เอ่ยถาม ผมสีน้ำตาลเข้มอมแดงๆที่เพิ่งไปย้อมมาเพิ่มระดับความหล่อแม็คอินฟินิตี้ แบคฮยอนแอบเบ้ปากด้วยความหมั้นไส้คนหน้าตาดีในชุดพร้อมทำงาน เมื่อวานตกใจแทบแย่นึกว่าดาราเกาหลีจากไหนเข้าบ้านมา พอเพ่งดีๆเจอลูกบ้านยืนจังก้าหน้าเป๊ะพร้อมข้าวของเต็มมือ ใจหล่นไปตาตุ่ม
หล่อเกินไม่ชอบ!
คนตัวสูงขมวดคิ้วงงกับคนตัวเล็กที่ทำลอยหน้าลอยตาไม่สนใจคำถามเขา ไอ้คนทำงานยุ่งๆก็ไม่ได้ถามตั้งแต่เมื่อวานแล้ว นี่ยังตีหน้ามึนไม่รับรู้อีก
ว่าแล้วก็เอื้อมมือไปหยิกแก้มด้วยความหมั่นเขี้ยว
“ฮึ่ย อย่ามาจับนะเว้ย” แบคฮยอนดีดตัวออกก่อนจะสนใจของตรงหน้าต่อ
“โหยพูดหยาบคายด้วยอะ เป็นอะไรตั้งแต่เมื่อวานแล้วเมายาเหรอวะ”
“หยาบคาย คุณสิเมายาคนบ้า”
“ก็เห็นถือหลอดกาวตั้งแต่เมื่อวานแล้วหน้าเบลอๆแบบเนี่ย” ว่าแล้วก็ทำท่าแบคฮยอนดมกาวให้ดู เลยเจอฟาดเต็มแรงไปหนึ่งที
“ผมไม่ได้เมากาวนะ ไหนว่ารีบไปทำงาน”
“ฮ่าๆ เออวะ...งั้นไปแล้วนะ”
“ขับรถดีๆนะคุณ กลับบ้านเร็วๆน้าแต่ไม่ต้องรีบ” แบคฮยอนตะโกนบอกแล้วสนใจงานตรงหน้าต่อ
แบคฮยอนชะเง้อมองว่าอีกคนออกไปรึยัง พอได้ยินเสียงรถขับออกไปห่างไกลแล้วก็หยิบกล่องอุปกรณ์สองชั้นขึ้นมาเปิดฝาออกพร้อมหยิบบางอย่างมาวางบนโต๊ะหน้าคอมฯ
เวลานี้แบคฮยอนกำลังทำภารกิจวันพิเศษอยู่ สำหรับขอบคุณเรื่องในวันเกิดด้วยแล้วก็ตามใจตัวเองด้วย ของขวัญคริสมาสต์ทำมือแบบแฮนด์เมดที่แบคฮยอนใช้เวลาตั้งนานกว่าจะทำมันขึ้นมาได้ ตอนแรกเขาคิดอยู่นานว่าจะซื้ออะไรให้ดีเพราะดูๆไปลู่หานก็มีที่จำเป็นหมดทุกอย่างแล้ว เลยเสิร์ชหาไปเรื่อยๆในกูเกิ้ลเพื่อนคู่ใจจนเจอกระทู้เขาเขียนว่าคริสมาสต์นี้ให้อะไรแฟนดี เนื้อหาใกล้เคียงกับแบคฮยอนพอดี ติดตรงที่ว่าเราไม่ได้เป็นแฟนกันก็แค่นั้น...
มีคนมาตอบกลับเต็มไปหมดแต่ความคิดเห็นหนึ่งตอบได้โดนใจตรงที่ว่า ของแฮนเมดดีกว่า ใช้งานได้แล้วคนรักทำให้ดีกว่าของซื้อเป็นไหนๆ คนตัวเล็กเลยตัดสินใจหาของขวัญปีใหม่จนมาเจอเจ้านี่แหละ
พวงกุญแจกวางทำจากผ้าสักหลาด ง่ายๆเพียงตัดผ้าตามแล้วแปะกาวตามชั้น...ใช่มันดูง่ายมากจนเขาลืมไปเลยว่าเขาทำอะไรไม่เป็นสักอย่าง!
ผ่านมาสองวันยังนั่งงมโข่งกับแพทเทิร์น ของทำมือพอลงมือทำจริงๆแล้วไม่ง่ายอย่างที่คิด ถ้าเจอเขาขายงานฝีมือเราจะไม่ต่อรองราคาใดๆเด็ดขาด แถมดูสิ...มีเย็บมือแบบด้นถอยหลังอีก อะไรคือด้นถอยหลัง? แต่ถึงแบคฮยอนจะนั่งบนไปมาในใจงุงิอยู่คนเดียว...
ทว่าทำของให้กับที่รักพอเริ่มเห็นภาพลางๆถึงความประทับใจตอนเปิดห่อของขวัญมาเจอนี่...อร๊ายเขินนนน
เดี๋ยวๆ เงาจมูกกวางหายไปไหน?
แล้วคนตัวเล็กก็วุ่นวายกางผ้าตัดใหม่อยู่อย่างนั้น ก่อนจะเริ่มแปะกาวอีกชั้นลงไป ตอนนี้เขาได้ส่วนจมูกกับผ้าพันคอมาแล้ว ต่อไปด้นถอยหลัง...
“เสิร์ชพี่เกิ้ลแป๊บนะลูก งุ้ย...เราก็มีฝีมือเหมือนกันนะเนี่ย”
เวลาผ่านไปทั้งวันข้าวเที่ยงไม่ได้แตะต้องแม้กระทั่งขนมกองโตแบคฮยอนก็ละทิ้งมันไว้ ใส่ความตั้งลงให้ผลงานของขวัญชิ้นที่สามสำหรับร่างสูง สองชิ้นแรกคือของพ่อกับแม่
วันนี้คริสมาสต์อีฟ...แน่นอนว่าพรุ่งนี้เป็นคริสมาสต์แล้วน้า
เขาจะจัดปาร์ตี้เล็กๆกับคนตัวโต พร้อมกับฉลองด้วยกันสองคน...ให้ของขวัญไปด้วย โรแมนติกมาก
ในที่สุดตุ๊กตาพวงกุญแจกวางสีน้ำตาลพันผ้าพันคอสีเปลืองดำลายผึ้งน้อยก็เสร็จสิ้น คนตัวเล็กยกขึ้นมาชื่นชมช้าๆหลังจากประกอบรวมร่างกับตัว รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นบนใบหน้ากลม แก้มอิ่มแดงระเรื่อเพราะความหนาวจากด้านนอก แบคฮยอนหยัดตัวลุกขึ้นจากเก้าอี้ที่นั่งเป็นเวลานานก่อนจะเอื้อมมือไปเปิดผ้าม่านด้านนอก...เขาเห็นว่าหิมะกำลังตก
หิมะแรกของปี
ใช่เลยเขาเห็นหิมะโปรยลงมาครั้งแรก ถือว่าโชคดีมากอยู่ๆก็เกิดอยากจะเดินมาดูซะงั้น กำลังเคลิ้มอยู่ได้ไม่นานเสียงโทรศัพท์ฝาพับรุ่นเก่าของร้องเตือนว่ามีข้อความเข้า คนตัวเล็กเดินอุ้ยอ้ายในเสื้อกันหนาวชุดเดิมของลู่หาน หยิบมันขึ้นมาดูพบว่าอีกคนส่งมาให้...จะว่าไปก็มีคนเดียวนั้นแหละ
“ไหน ส่งอะไรมาอวดต้นคริสต์มาสหรอ?” แบคฮยอนบ่นเล็กน้อย รูปที่ส่งแนบมาให้เป็นลู่หานถ่ายคู่กับต้นคริสต์มาสถูกประดับอยู่หน้าคอนโดที่เขาไปออกแบบห้องให้
เชอะ
ยู่ปากขัดใจ แต่พอเลื่อนลงมาดูเรื่อยๆจนสุด...คนตัวเล็กกลับแย้มยิ้มเสียอย่างนั้น
‘นี่แบคอ้วน เห็นหิมะแรกป่ะ?’
‘เห็นแล้ว...’
“อ๊ายยย” เจ้าของบ้านกระโดดเหินฟ้ากระโจนใส่โซฟา ยกตีขากลางอากาศไปมาพร้อมยกหมอนอิงขึ้นมากอดแล้วมุดหน้าสะกดกลั้นความเขินเอาไว้ หน้าขึ้นสีระเรื่อกับข้อความในมือถือ
นั่นมันแปลว่าเป็นแฟนกันมั้ย?ใช่รึเปล่าน้า งุ้ย...เขินนน
แบคฮยอนเข้าไปในห้องเก็บของหลังหุงข้าวเสร็จ วันนี้เขาว่าจะทำอาหารจานเดียวง่ายๆเพราะต้องห่อของขวัญอีก คนตัวเล็กวิ่งดุ๊กๆเข้าห้องเก็บของในนั้นมีอุปกรณ์ของบิดาเต็มไปหมด รื้อสักพักก็เจอเข้ากับกระดาษอ่อนแผ่นใหญ่สีน้ำตา ความคลาสสิคเข้ามาในหัวสมอง เขาเปลี่ยนความคิดที่จะทำกล่องตอนแรกเป็นทำถุงกระดาษน่ารักๆใบเล็กติดโบว์ คิดว่าตัวสูงคงชอบอะไรเรียบง่าย
ถึงอย่างนั้น...แบคฮยอนก็ลืมไปว่าตัวเองจะให้อีกฝ่ายยังไงดี ไม่ให้มันดูน่าสงสัยมากเกินไป...แถมให้ช่วงเทศกาลคู่รักแบบนี้มันดูโจ่งแจ้งเกินไปรึเปล่าน้า
“ช่างเถอะ ไว้ค่อยคิด” บ่นพึมพำก่อนจะเดินออกจากห้องเก็บของ เสียงก๊อกแก๊กหน้าหน้าทำให้เขารู้ว่าใครอีกคนกลับมาถึงแล้ว
“แบคฮยอน...เวร หายไปไหนวะ”
“อยู่นี้ คุณนี่ติดพูดหยาบคายจัง” คนตัวเล็กรีบเบี่ยงเบนความสนใจก่อนวิ่งไปที่โต๊ะทำงาน กวาดของทุกอย่างลงกล่องอุปกรณ์ด้วยความเร็ว “หิวข้าวมั้ย ผมทำให้นะรอแป๊บนึง”
“อ่าฮะ แปลก...” ลู่หานขานรับพลางมองอีกคนอย่างงุนงง
“ได้ยินนะ แปลกยังไงอ่ะ คุณว่าผมแปลกเหรอ?” อีกคนทำท่าทางเงอะงะเป็นกระต่ายตื่นตูมหูตั้ง “ผมแปลกอะไร ไม่มี๊”
“นั้นแหละแปลก...” ลู่หานเข้ามาย่างกรายเข้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่แบคฮยอนเอากล่องอุปกรณ์ไปซ้อนไว้ข้างหลัง หน้าตาเลิกลั่ก “มีอะไรที่ฉันไม่รู้รึเปล่า?”
“ม่ายย ไม่มีหรอกคุณ...อย่าเข้ามาใกล้นักสิ! เดี๋ยวจะทำข้าวเย็นไม่ทันนะ” ตอบเสียงสั่น
“งั้นก็เชิญ...ฉันจะไปอาบน้ำสักหน่อย แล้วก็จำไว้ว่าห้ามปิดบังอะไรเข้าใจมั้ย?”
“งื้อ”
ตลอดทั้งคืนเขานั่งคิดแผนให้ของขวัญอยู่นานจนไม่ได้นอน สภาพการณ์คือหน้าบวมอืด ขอบตาคล้ำแพนด้านิดหน่อย แต่ก่อนไม่เคยเป็นเลยไม่ว่าจะนอนโตรุ่งหรืออะไรพอนอนเร็วเข้าหน่อยอดนอนทีเดียวเป็นงี้เลย
“อรุณสวัสดิ์” เสียงแหบหล่อๆของอินทีเรียหนุ่มดังขึ้น คนตัวเล็กตักข้าวใส่ถ้วยอีกใบก่อนวางตำแหน่งเดิมบนโต๊ะ
“อ่า สวัสดี” แบคฮยอนตอบเนือยๆ
“เมื่อคืนไม่ได้นอนเหรอวะ อุตส่าห์บอกให้รีบนอนๆ”
“ชิ ไม่ต้องมาพูดเลย” เจ้าของบ้านเบ้ปากพร้อมยัดก้อนข้าวเหนียวๆเต็มปาก ลอบมองปฏิกิริยาของอีกคนดู “นี่ วันนี้วันคริสต์มาสใช่ป่ะ”
“อื้อใช่ ทำไมอะ” เคี้ยวเนื้อปลาลงคอก่อนถามกลับ
“คือ...แบบ” แบคฮยอนกระสับกระส่ายมากตอนนี้ เหงื่อเต็มมือไปหมด ของขวัญที่เขาถืออยู่ตอนนี้มันเป็นเหตุผลของอาการนี้ “แบบว่า...ผมมี! อ้าวจะไปแล้วเหรอ” อยู่ๆลู่หานก็ลุกพรวด
“ใช่สายแล้วเนี่ย วันนี้ต้องเข้าไปดูงานตอนเช้าด้วยตายห่า”
“อ่า...งั้นเย็นนี้”
“วันนี้กลับดึก อาจจะห้าหกทุ่มนะไม่ต้องรอ”
แล้วเขาก็เดินจากไปด้วยความเร่งรีบ แบคฮยอนเบะปากกระเง้ากระงอดอีกคนลับๆเก็บจานไปบ่นไป ให้ตายสิวันสำคัญแบบนี้ดันไม่อยู่บ้าน นของขวัญเขาเป็นหมันเหรอ ไหนจะต้นคริสมาตส์ ทำเค้กเป่าเทียน อ่า...อดสินะ เขาโทรไปยกเลิกคลาสทำขนมกับคุณม๊าของลู่หานดีมั้ยเนี่ย
“สวัสดีครับคุณม๊า พอดีว่าวันนี้คุณลู่หานเขากลับบ้านดึกคงไม่ได้ฉลองคริสต์มาสกัน ผมว่าคงไม่ต้องทำเค้กแล้ว...อ่า”
‘ไม่ได้นะจ๊ะ ม๊าเตรียมของเอาไว้แล้วหนูแบคต้องมาน้า ทำไว้กินพรุ่งนี้ก็ได้อร่อยๆ’ ดูเหมือนแพ้ลูกอ้อนคุณแม่ของอินทีเรียหนุ่ม ตบปากรับคำตกลงไปแล้วคงต้องไป
“ครับ” ตอบเสียงเศร้า...ดูเหมือนปีนี้คงฉลองคนเดียวเช่นเดิม ไว้ค่อยหาต้นคริสต์มาสตอนกลับมาก็ทัน
“ผมแก้ตรงแอร์เรียบร้อยแล้วนะครับ” เสียงช่างแอร์ทักขึ้นทำให้คนตัวสูงพ่วงตำแหน่งอินทีเรียหลุดออกจากภวังค์ วันนี้มั้งวันเขาเอาแต่เหม่อจนช่างหลายคนทักหลายรอบว่ามีเรื่องกังวลอะไรเหรอ
“ขอบคุณมากครับพี่ เดี๋ยวผมไปตรวจดูอีกทีแล้วเลิกงานกันได้เลยครับ” เสียงแหบๆเอ่ย เดินไปตรวจงานตามที่บอก
“ตรงนี้ผมเปลี่ยนมันนิดหน่อยเพราะต่อสายไม่ได้ แต่ไม่เลอะออกมาบนวอลเปเปอร์แน่นอนครับ”
“อ่าโอเค งั้นถ้าเสร็จงานแล้วเลิกกันได้เลยครับพอดีวันนี้ผมมีธุระ” ลู่หานตัดบทสนทนาไว้เพียงเท่านี้ ยังไงงานมันไม่มีปัญหาอะไรอยู่ก่อนแล้ว เขาแค่หาเรื่องเลี่ยงออกมาเพราะต้องจัดการเรื่องสำคัญ พอแบคฮยอนพูดถึงคริสต์มาสเขาเลยรนกับบางอย่าง “ไปก่อนนะครับ”
“ฉลองคริสต์มาสกับแฟนเหรอครับลูกพี่” พวกช่างแซวเขาจนต้องทำหน้าดุเข้าให้
เดินออกมาก้าวขึ้นรถพร้อมออกตัวอย่างรวดเร็ว ตลอดช่วงบ่ายของวันนี้เขาต้องไปทำธุระสำคัญจริงๆหนึ่งสิ่ง หรือชิ้นดี? เขาเริ่มทำมาสักพักแล้วแต่มันยังไม่เสร็จสักที วันนี้แหละ!ต้องเสร็จให้ได้
“สวัสดีค่ะคุณลู่หาน”
เสียงพนักงานสาวประจำร้านพิณทักทายต้อนรับลูกค้าและนักเรียนคลาส ‘ถักผ้าพันคอ’ แบบตัวต่อตัว สอนแบบจี่ทีละจุดจนละเอียด ลู่หานลงคราสนี้เพื่อทำของขวัญแฮนด์เมดให้เป็นของขวัญสำหรับแบคฮยอนเด็กขี้หนาว เขาคิดอยู่นานว่าทำอะไรดีให้ประทับใจที่สุดจนนึกถึงคำสอนคุณย่าได้ ‘ของขวัญที่มีค่ามากที่สุดคือของขวัญจากใจ’ ของซื้อจ่ายเงินคงลงใจไม่ได้เท่านี้ อีกอย่างแบคฮยอนมีเสื้อผ้าหนาๆน้อย หน้าหนาวปีนี้อยากให้อะไรอุ่นๆอีกคนจะได้ไม่ป่วยบ่อย จะเย็บเสื้อขนเป็ดให้คงตลกน่าดูเลยตัดสินใจเอาผ้าพันคอเนี่ยแหละ สีเหลืองดำผึ้งน้อยบยอน
“วันนี้เสร็จแน่นะครับ” ลู่หานถามด้วยความฉงนสงสัย กลัวว่าไม่ทันเซอไพรส์อีกคนตอนเย็น
“แน่นอนค่ะ เหลืออีกแค่สามแถวเอง” คุณครูสาวเอ่ยบอก
ไหมพรมขนแกะนุ่มฟูฟ่องถูกถักแบบนิตติ้งเป็นลายทางสีดำสลับเหลือง ความยาวพอดีหลังถักปิดจบแล้วเก็บลายละเอียดเล็กน้อยก็เสร็จสิ้น ลู่หานยกยิ้มกว้างจนริ้วรอยยับย่นขึ้น หนุ่มในชุดทำงานผูกไทร้องเย้ๆทั่วร้าน กล่าวขอบคุณครูผู้สอนหลายสิบรอบก่อนเลือกกระดาษห่อของขวัญแล้วจัดการห่อมันด้วยตัวเอง ความสุขหลังงานเสร็จและรอยยิ้มจากผู้รับคือของขวัญที่สุดของปี
“ขอบคุณมากเลยนะครับ” ขอบคุณอีกรอบแล้วออกมาพร้อมกล่องของขวัญกล่องใหญ่
ลู่หานขับรถกลับถึงบ้านเห็นไฟยังปิดสนิท เขาแอบหวังเล็กน้อยว่าคนตัวเล็กจะอยู่ในบ้านเซอไพรส์เขา ทว่าทุกอย่างกลับว่างเปล่า ยกนาฬิกาข้อมือขึ้นมาดูพบว่าหกโมงกว่าแล้วหน้าหนาวฟ้ามืดเร็วขึ้นอีกด้วยสิ หยิบมือถือขึ้นมากำลังจะโทรหาแต่พบว่ามันวางอยู่บนโต๊ะกินข้าว
ไปไหนของเขาวะ
ปัง!
เวลาสามทุ่มกว่าแล้วแบคฮยอนเพิ่งถึงบ้าน พลันสายตาเห็นรถแสนคุ้นจอดนิ่งอยู่หน้าบ้านก็ทำเอาใจหายวาบ จากคิดเซอไพรส์ทุกอย่างกลับพังเพราะไอ้รถแท๊กซี่เฮงซวยคันนี้ดันดับกลางทาง แถวบ้านลู่หานไม่ค่อยมีรถขับผ่าน กว่าจะรอเครื่องสตาร์ทติดทำเอาฟ้ามืด
ต้นคริสต์มาสอะไรก็อดเลย หมดเลยแผนโรแมนติก
แบคฮยอนเดินบ่นกระปอดกระแปดในใจที่อีกฝ่ายกลับเร็ว โทษมันทุกสิ่งทุกอย่างจนกระทั่งถึงห้องถอดรองเท้า พอถอดเสร็จเอื้อมมือไปเปิดประตูชั้นสอง
....แสงสว่างระยิบระยับสวยงามตระการตาเจิดจ้ากับดวงดาวบนยอด ต้นคริสต์มาสขนาดกลางถูกปักอยู่ในกระถางเล็กๆพร้อมประดับตกแต่งไปด้วยของน่ารักสะท้อนแสง คนตัวเล็กวางกระเป๋าลงบนโซฟาก่อนมาหาของประจำวันคริสต์มาส ใต้ต้นไม้พบกล่องของขวัญเขียนจาหน้ากล่องว่าบยอนแบคฮยอนเอาไว้ คนตัวเล็กถือวิสาสะหยิบขึ้นมาดู ก่อนเดินหาเจ้าของสิ่งนี้
ลู่หานนอนหลับตาสนิทอยู่บนโต๊ะทานข้าว แบคฮยอนหยิบกล่องเค้กมาวางไว้กลางโต๊ะ
“คุณ...คุณตื่นเร็ว” เสียงหวานเอ่ยปลุกอีกคน
“หื้อ? นายกลับมาแล้วเหรอ” ถามด้วยความสะลึมสะลือ “ไปไหนมาทำไมกลับดึกจัง แล้วนี่” ตื่นขึ้นมาก็เจอกล่องใหญ่กันห่อสีน้ำตาลเล็กๆตรงหน้า
“ของขวัญปีใหม่ผมเอง...เมอรี่คริสมาส” รอยยิ้มเล็กๆผุดขึ้นก่อนเลื่อนห่อขงขวัญให้อีกคนรีบแกะดู เพราะตัวเองก็อดใจแกะของขวัญนี้ไม่ไหวแล้ว
ทั้งคู่อมยิ้มเล็กน้อยไม่ได้มีพิธีรีตองอะไร ของขวัญทำมือถูกสงมอบให้พร้อมความตั้งใจ แบคฮยอนรู้ว่าผ้าพันคอผืนนี้ทำมือแน่นอน ลายตอขยุกขยิกนี้เต็มไปด้วยความอบอุ่น เขาลองพันคออวดอีกคน ในขณะที่ลู่หานรีบเอาไปห้อยกระเป๋า ทั้งคู่แลกเปลี่ยนของให้กันในวันแห่งความสุข คงเป็นวันดีที่ไม่ต้องทะเลาะกัน ทว่า...
“นี่เค้กทำเองแน่เหรอ ทำไมมัน...”
“ย๊า! ไม่ต้องพูดเลยนะ”
ก็แฮปปี้ดี...นะ
ความคิดเห็น