คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #29 : -27-
-27-
ร่างโปร่งสองร่างที่เดินเคียงข้างกันมานั้นสามารถเรียกสายตาจากคนรอบข้างได้อย่างไม่ยากเย็น ก็เล่นส่องประกายออร่าออกมาวิ้งๆขนาดนั้น แถมยังหยอกล้อกันได้มุ้งมิ้งสุดๆ ทำเอาสาวๆที่บริโภคหนุ่มหล่อ กับบรรดาสาววายต่างตาลุกวาวกันเป็นแถบ
“ช้าตลอดอ่ะมึง แล้วนั่น...”
น้ำเสียงแหบที่แอสตันจำได้ขึ้นใจว่าเป็นเสียงของพี่รหัสจอมจุ้นของเขานั่นเอง ก็เลยดึงตัวจินมายืนข้างๆก่อนจะจัดการแนะนำตัวให้ ก็แหม เล่นมองมาทางพวกเขาขนาดนั้นถ้าให้ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็นมันก็ไม่ใช่ป่ะ
“นี่จิน รุ่นน้องคนสนิทผมเองครับ”
พูดพร้อมกับเลื่อนแขนไปพาดคอของคนตัวเล็กกว่า ใบหน้าคมสวยมุ่ยลงอย่างขัดใจนิดหน่อย แต่ในสายตาของเขามันกลับดูน่ารักมากจนต้องเผลอยกมือไปหยิกแก้มอย่างหมั่นเขี้ยว
ดูเหมือนเขาจะลืมตัวไปหน่อยว่าไม่ได้อยู่กันสองคนอ่ะนะ...
รับรู้ได้ถึงสายตาแปลกๆที่ถูกมองมา ก็เลยหลุดหัวเราะแห้งๆนิดหน่อย ก่อนจะปล่อยตัวคุณแฟนลับๆให้เป็นอิสระ และให้มีโอกาสพูดคุยกับรุ่นพี่ของเขาที่พากันจ้องอย่างกับจระเข้เตรียมตะครุบเหยื่อยังไงอย่างนั้น
“น้องจินนนน~”
น้ำเสียงหวานแหลมโพล่งออกมาอย่างตื่นเต้น ก่อนจะตามมาด้วยหญิงสาวสองสามคนที่เป็นรุ่นพี่ของเขา เดินเข้ามาด้วยแววตาเป็นประกายสุดๆ และดูเหมือนเด็กดื้อของเขาก็คงจะคุ้นชินกับอะไรแบบนี้อยู่แล้ว ถึงได้ยิ้มรับและพูดคุยด้วยได้อย่างเป็นธรรมชาติ
“ใครวะมึง หน้าคุ้นๆ” เมื่อเห็นโอกาสพี่รหัสของเขาก็ไม่เคยคิดจะปล่อยให้มันหลุดมือไปหรอก ถึงได้เกี่ยวคอเขาเข้ามาถาม นัยน์ตาคมทอดมองไปยังร่างบางนิดหน่อย เมื่อเห็นว่าคงไม่มีปัญหาอะไร ถึงได้ปลีกตัวออกมา
“รุ่นน้องของผมไงครับ เคยมาหาตอนผมไม่สบายอ่ะ”
“อ้อ” น้ำเสียงแหบลากยาวเมื่อพอจะนึกถึงภาพเหตุการณ์ในอดีตออกว่าน้องของเขาเกิดอาการหน้ามืดขึ้นมาตอนห้องเชียร์ ลำบากให้เขาพี่รหัสที่เป็นทั้งพี่วินัยด้วยวิ่งวุ่นไปทั่ว
ก็น้องเค้าเป็นเดือนของคณะป่ะ เป็นสมบัติของคณะป่ะ ถ้าเกิดปล่อยให้บุบสลายไป มีหวังสาวๆทั้งคณะได้รุมจิกกัดเขาตลอดปีการศึกษาแน่ๆ =_=
“ทำไมชุดโรงเรียนไม่เหมือนกัน”
“ก็อยู่คนละโรงเรียน...”
“มึงชอบผู้ชายป่ะเนี่ย”
แอสตันเหวอไปชั่วขณะกับประโยคที่ได้ยิน ก่อนจะเหลือบมองพี่รหัสอย่างอึ้งๆ
สะดุ้งเลยสิ คือแบบถึงแม้ว่าเขาจะไม่ได้ต้องการปกปิดอะไร ถ้าเป็นไปได้ก็อยากจะเปิดเผยด้วยซ้ำ แต่คือแบบ อยู่ดีๆก็มีคนทักว่า ชอบผู้ชายป่ะ มันไม่น่าตกใจหรอ เขาว่าเขาก็ทำตัวปกตินะ หรือมันก็ยังแสดงออกมากไป สงสัยความรักของเขามันจะมีมากไปหน่อย (?)
“ทำไมคิดงั้นล่ะครับ” ถามลองเชิง และโชคดีที่ดูเหมือนรุ่นพี่ของเขาจะไม่ได้ติดใจหรือสงสัยอะไรขนาดนั้น ถึงได้ทำท่ายกไหล่ส่งๆ ก่อนจะตอบคำถามของเขาอย่างขอไปที
“เซ้นส์น่ะ”
///ผลัวะ///
เสียงศีรษะของใครสักคนที่น่าจะถูกแรงฟาดลงไปไม่ใช่น้อยๆ และนั้นก็คือหัวของพี่รหัสของเขานั่นเอง ร่างสูงแบบนักกีฬาเดินเข้ามาด้วยใบหน้าที่ฉายแววไม่พอใจอย่างเจน
“ห่า นี่กูบอกให้มึงมาตามน้อง อะไรคือการมายืนรับลมคุยกันสานสัมพันธ์พี่น้องตอนนี้วะ”
เสียงทุ้มร่ายอย่างโมโห พี่รหัสของเขาลูบหัวตัวเองป้อยๆ ก่อนจะยกขาขึ้นเตะไปที่บั้นท้ายของเพื่อนตัวเองกลับไปไม่เบาเท่าไหร่นัก
“เรื่องของกูป่ะ มึงมีหน้าที่ขายก็ไปขายดิวะ”
เถียงด้วยใบหน้าที่วอนส้น...สุดๆ แอสตันเหลือบมองสถานการณ์ตรงหน้าอย่างลุ้นๆ คือเวลาสองคนนี้อยู่ด้วยกันทีไร ต้องมีเรื่องให้กวนกันตลอดอ่ะ แล้วคือเขาก็สนิทกับทั้งสองคนค่อนข้างมากไง เลยชอบโดนดึงตัวเข้าไปมีส่วนเกี่ยวข้องตลอด
สองคนนั้นจ้องตากันอยู่สักพัก ก่อนจะจบลงด้วยฝ่ามือหนักๆของคุณเดือนคณะปีที่แล้ว ที่บรรจงกระแทกลงไปที่ศีรษะของเพื่อนสนิทแบบไม่ยั้งแรง
“ไอ้เหี้ยยยยย”
“มึงก็มีหน้าที่เดียวกับกูอ่ะ ไปเลยมึงอย่าอู้ มึงด้วยแอสตัน เผลอไม่ได้หนีไปเจ๊าะแจ๊ะกับสาวตลอด”
แกล้งทำเป็นไม่สนใจน้ำเสียงร้องโหยหวนที่ดูน่าสมเพชนั่น ก่อนจะเบนสายตาไปทางรุ่นน้องที่กำลังยืนมองเขาสองคนอย่างกับดูตลกคาเฟ่
แอสตันหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะต้องหุบปากฉับเมื่อได้รับสายตาคมดุๆของทั้งพี่รหัสของตัวเองและรุ่นพี่เดือนคณะปีก่อนกลับมา เลยตัดสินใจบอกพี่เค้าไปว่าขอเวลานิดหน่อย แล้วรีบปลีกตัวไปหาเด็กแสบ ที่กำลังถ่ายรูปกับรุ่นพี่ของเขาอย่างสนุกสนาน
เฮ้ยๆ มันชิดเกินไปล่ะ -_-
ก็เลยจัดการแทรกตัวเข้าไปแบบเนียนๆ แอบยื่นหน้าเข้าไปอยู่ในเฟรมด้วย ประมาณว่าเข้าไปเป่าลมหายใจรดหน้าคุณแฟนจอมแสบของตัวเองให้หน้าแดงๆเล่นๆอ่ะ และมันเคยเกินความคาดการณ์ของเขาที่ไหน ก็ใบหน้าขาวๆนั่นขึ้นสีแดงระเรื่อนิดหน่อย ก่อนจะจบลงที่...
///ผลัวะ///
ฝ่ามืออรหันต์ที่ฟาดลงมาที่ไหล่ของเขาเต็มแรงน่ะสิ
“เดี๋ยวพี่ต้องไปช่วยรุ่นพี่ขายเสื้ออ่ะ เราไปเดินเล่นกับเพื่อนๆก่อนแล้วกัน อย่าพึ่งกลับรอให้พี่ไปส่งนะ” พูดพลางพยายามดึงตัวให้คนตัวบางหันมาเผชิญหน้ากับเขา ก็มัวแต่ชะเง้อมองบรรยากาศรอบๆอยู่นั่น ไม่รู้ได้ฟังที่เขาพูดไปบ้างรึเปล่า
“จินครับ ได้ยินที่พี่พูดใช่มั้ย”
ก็เลยเอ่ยถามออกไปอีกรอบ ก่อนจะได้รับนัยน์ตาเป็นประกายแวววาวที่จับจ้องมาทางเขาอย่างน่ารัก พร้อมกับรอยยิ้มสวยๆที่ทำเอาคนมองต้องใจเต้นผิดจังหวะ
“ได้ยินดิ แล้วไหนเสื้อ เดี๋ยวช่วยซื้อคนละตัว”
“สัส พูดจาไม่ปรึกษาเพื่อน” คำพูดของนักร้องหนุ่มประจำวงทำเอาสมาชิกในวงพากันโวยวายออกมาเป็นแถวๆ และคงจะเกิดสงครามขนาดย่อมๆแน่ถ้าไม่ได้รุ่นพี่ตัวสูงจัดการห้ามทัพซะก่อน
จินทำหน้าลอยหน้าลอยตาอย่างน่าหมั่นไส้ จนแอสตันที่เป็นคนห้ามต้องหลุดหัวเราะแห้งๆ เพราะเขาเองก็เอาเจ้าเด็กแสบนี่ไม่ค่อยอยู่เหมือนกัน เมื่อเห็นว่ากวนเพื่อนได้ตามที่ต้องการแล้ว ก็ตัดสินใจเสนอทางเลือกที่คิดว่าน่าจะดีที่สุด
“เอ้า เฮียจิวก็อยู่ให้เฮียซื้อให้ดิ...เฮียไปไหนแล้ววะ”
“เฮียแกกลับไปนานแล้ว ส่งมึงกลับเฮียจิวก็หนีกลับไปเลย” จินเบ้ปากกับการกระทำของรุ่นพี่คนสนิท ก็ชอบแว้บหายตัวไปแบบนี้ตลอดอ่ะ บ่นอุบอิบอยู่คนเดียว ก่อนจะทำเป็นไม่สนใจคำโวยวายของเพื่อน แล้วจัดการลากให้ไปยังบูธขายเสื้อที่คนในคณะของแอสตันกำลังช่วยกันขายของอยู่
“อ้าว น้องจินกับเพื่อนๆก็มาด้วยหรอ” ทันทีที่กลุ่มของจินมาถึง น้ำเสียงหวานใสก็เอ่ยทักขึ้นทันที ทำเอาสมาชิกวง alcoholic ต่างพากันมองหน้ากันเลิ่กลั่ก คือแบบไม่รู้ว่าพวกเขาคิดไปเองรึเปล่านะ แต่น้ำเสียงที่ทักทายพวกเขามันดูเสแสร้งยังไงชอบกล
จินชะงักนิดหน่อย นัยน์ตาเรียวตวัดมองอย่างไม่ค่อยพอใจ
แอสตันหลุดคลี่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะจูงมือเด็กดื้อให้เดินเข้ามาใกล้อีก อันทีที่จริงที่เขาตัดสินใจจับมือเนี่ย เผื่อเจ้าเด็กนี่เกิดอยากอาละวาดขึ้นมา เขาจะได้จับตัวเอาไว้ได้ทันอ่ะนะ
“จินกับเพื่อนๆเค้าบอกจะมาช่วยซื้อเสื้อน่ะ” แอสตันรีบพูดแก้สถานการณ์ ก่อนจะกวักมือให้รุ่นน้องขยับเข้ามาอีก เพื่อที่จะได้เห็นลายเสื้อได้ถนัด
“โห ลายสวยอ่ะพี่” ดินเอ่ยชม นี่เขาพูดจริงไม่ได้ตั้งใจจะอวยอะไรใครหรอกนะ แต่เพราะเขาเป็นพวกชอบเสื้อลายแบบนี้อยู่แล้ว ถึงแม้ว่าลายแต่ละลายจะเป็นสัญลักษณ์ของคณะสถาปัตย์ ไม่ก็มหาวิทยาลัยที่แอสตันอยู่ก็เถอะ
“ลายสวยก็ต้องช่วยซื้อนะ” น้ำเสียงนุ่มพูดดัก พร้อมกับยักคิ้วหลิ่วตาไปให้เพื่อนสนิทร่วมวง ดินเบ้ปากใส่อย่างหมั่นไส้ เขาล่ะเบื่อไอ้คู่รักติ๊งต๊องนี่จริงๆเลยให้ตายสิ
บูธขายเสื้อดูครึกครื้นขึ้นมาทันตา เมื่อกลุ่มเด็กหนุ่มที่ถือว่าค่อนข้างหน้าตาดีมายืนออดูบรรดาเสื้อที่วางเรียงรายอยู่บนโต๊ะ น้ำเสียงหยอกล้อและพูดคุยกันทำเอาคนที่เดินผ่านไปมาต้องหยุดมอง ก่อนจะตัดสินใจแวะเข้ามาดูบ้าง
“แอสตันๆ มานี่หน่อยสิ”
“หืม มีอะไรหรอ” น้ำเสียงทุ้มเอ่ยตอบ แอบเหลือบสายตามองเด็กหนุ่มตัวบางที่อยู่ข้างกายนิดหน่อย ก่อนจะพึมพำขอโทษเสียงเบาที่ได้ยินกันเพียงแค่สองคน แล้วปลีกตัวออกไปหาคนที่เรียกชื่อของเขา
น้ำเสียงหวานใสเอ่ยเรียกคนตัวสูงที่สุดในกลุ่ม แต่คนที่ได้ยินไม่ได้มีแค่คนเดียวน่ะสิ สมาชิกภายในวงแอบส่งสายตาหากันนิดหน่อย ก่อนจะเหลือบมองไปทางนักร้องนำประจำวง ที่มือหยุดชะงักจากการเลือกเสื้อไปตั้งแต่ตอนที่ได้ยินเสียงหวานๆนั่นแล้ว
“คือพี่เค้าไม่แน่ใจเรื่องไซส์เสื้ออ่ะ พี่เค้าอยากซื้อเสื้อให้แฟนอ่ะ”
ถามคนข้างๆก็ได้ป่ะวะ =_=
“งั้นหรอ อืม พอจะกะประมาณคร่าวๆได้มั้ยครับ แบบตัวประมาณเท่าใครอะไรอย่างนี้”
นี่ก็ยังจะทำเป็นไม่รู้ตัวว่าเค้ากำลังอ่อยอีก -_-^
“แฟนพี่สูงประมาณไหนนะคะ” ชิชาเอ่ยถามอีกครั้ง มือเรียวก็วุ่นวายกับการหาไซส์ไปด้วย หญิงสาวนิ่งคิดนิดหน่อย เหลือบมองไปรอบๆ ก่อนจะมาหยุดที่คนตัวสูง ที่พึ่งถูกเรียกตัวมาเมื่อกี้
“ตัวขนาดประมาณแฟนน้องอ่ะค่ะ”
เพียงเท่านั้นแหละ...
มือบางของคนที่กำลังเลือกเสื้ออยู่ห่างๆที่เคยหยุดชะงัก จัดการวางเสื้อตัวนั้นลงกับโต๊ะแบบไม่เบาเท่าไหร่นัก ทำเอาคนที่อยู่แถวๆนั้นสะดุ้งกันเป็นแถบๆ
ดินแอบลอบมองเพื่อนสนิทตัวเองนิดหน่อย ใบหน้าคมสวยถมึงทึงชนิดที่ว่าไม่บอกก็รู้ว่ามันกำลังโมโหมากแน่ๆ ถ้าดูดีๆอาจจะเห็นควันที่กำลังพ่นออกมาทางหูมันก็ได้อ่ะ ก่อนจะหันไปสบตาเข้ากับมือเบสประจำวง ที่กำลังทำหน้ามึนๆมองมาทางเขา
“มึงคิดเหมือนกันมั้ย B1”
“มึงก็คิดเหมือนกับกูใช่มั้ย B2”
“ระเบิดลงแน่นอนว่ะ”
“น้องจินเป็นอะไรรึเปล่า สีหน้าไม่ค่อยดีเลย” หญิงสาวที่จินพอจะจำได้ลางๆว่าเป็นรุ่นพี่ของแอสตัน ถามเขาด้วยน้ำเสียงแสดงความห่วงใย ก็เลยหลุดคลี่ยิ้มบางๆ พึมพำว่าเขาไม่ค่อยชอบอากาศร้อน ก่อนจะเหลือบไปเห็นลายเสื้อที่สกรีนอยู่บนตัวของรุ่นพี่ตัวเล็ก
“พี่ยังพอมีเสื้อลายนั้น เหลือไซส์ที่ผมใส่ได้มั้ยอ่ะครับ”
มือเรียวรับเสื้อมาไว้ในมือ หลุดคลี่ยิ้มนิดหน่อย เมื่อในหัวเริ่มมีแผนการอะไรบางอย่างเกิดขึ้นมาลางๆ ก่อนจะหันไปบอกเพื่อนว่าขอตัวไปเปลี่ยนเสื้อซะหน่อย
“อ๊ะ”
หลุดอุทานออกมาเบาๆเมื่อเผลอวิ่งชนใครคนหนึ่งเข้า เกือบจะหลุดพึมพำขอโทษออกมาแล้ว แต่ติดตรงที่ว่าเห็นหน้าของฝ่ายนู้นก่อนน่ะสิ ทำไมโลกมันถึงได้เล่นตลกกับเขาแบบนี้นะ
“ไปห้องน้ำเหมือนกันหรอ”
น้ำเสียงหวานใสที่ช่วงนี้เขาชักจะได้ยินบ่อยเกินไปหน่อย ทำเอาอารมณ์ดีๆเมื่อกี้หายวับไปกับตา กลอกตาไปมาอย่างเบื่อหน่าย ก่อนจะทำเป็นไม่เห็นแล้วเดินเลี่ยงออกมา ถ้าไม่ติดว่าประโยคถัดมาที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสวยนั่นจะทำให้คิ้วเขากระตุกขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้
“ทำไมต้องหวงแอสตันขนาดนั้นด้วย เป็นแค่รุ่นน้องคนสนิทไม่ใช่หรอ”
ก็เลยหันกลับมาเผชิญหน้าอย่างช่วยไม่ได้ คิดว่าโดนหาเรื่องขนาดนี้แล้วเขาจะทนอยู่เฉยๆได้รึไง
“ครับ?”
จริงๆก็ขานรับไปอย่างนั้น ถ้าดูจากหน้าตาของเขาก็น่าจะพอดูออกอยู่อ่ะนะ ว่านี่กำลังไม่พอใจสุดๆ แต่คนตรงหน้าก็ยังคงทำเป็นไม่สนใจ แล้วพูดต่อด้วยท่าทางที่ทำเอาเขารู้สึกคันไม้คันมือขึ้นมาตะหงิดๆ
“ก็แบบว่า...”
“พี่รู้นะว่าจินกับแอสตันสนิทกันมากอ่ะ แต่คือ...แอสตันก็คือแอสตัน จะตัดสินใจทำอะไรก็ไม่เห็นจำเป็นต้องได้รับการอนุมัติจากคนที่เป็นแค่รุ่นน้องคนสนิทหรอก”
ไม่บอกก็รู้ว่าตอนนี้หน้าตาของเขาต้องกำลังแสดงความไม่พอใจออกมามากแน่ๆ นี่รู้สึกได้เลยอ่ะว่าหางคิ้วของตัวเองกำลังกระตุกถี่ยิบ ก็ไม่คิดว่าจะมาเจอผู้หญิงคนนี้พูดใส่หน้าเขาตรงๆแบบนี้ ตอนแรกก็ว่าจะไม่ทำอะไรมากแล้วล่ะนะ แต่ฝ่ายนู้นเขาเป็นคนเริ่มก่อน
ถ้าเกิดเรื่องวุ่นวายอะไรขึ้นก็อย่ามาโทษเขาแล้วกัน -_-^
“ต้องการจะสื่ออะไรหรอครับ”
ก็เลยแกล้งทำเสียงนิ่งๆถามกลับไปแบบนั้น ดูเหมือนฝ่ายนู้นเองก็พอจะมีเซ้นส์อะไรบ้าง ถึงได้หันมาแสยะยิ้มที่เขายอมรับว่าต่อให้ดูร้ายยังไงก็ยังสวย ไม่อย่างนั้นเขาจะแอบหวั่นใจกับยัยผู้หญิงคนนี้หรอ
“พี่จะจีบแอสตัน”
ก็ตรงดี =_=
“แล้วมาบอกผมทำไม”
พยายามควบคุมสีหน้าของตัวเองให้ดูเป็นปกติมากที่สุด ก็ลองจินตนาการดูนะ ถ้ามีคนมาพูดตรงๆใส่หน้าว่าจะจีบแฟนของตัวเองน่ะ มันน่าหงุดหงิดมั้ยล่ะ แต่ก็ทำอะไรมากไม่ได้ เพราะเขาเองที่ขอให้รุ่นพี่ตัวสูงเก็บเรื่องที่คบกันไว้เป็นความลับ
“ก็ดูจินจะไม่ค่อยชอบหน้าพี่เท่าไหร่”
ก็รู้ตัวนี่หว่า
“แต่แล้วไงอ่ะ เพราะพี่ชอบแอสตันไม่ได้ชอบจินซะหน่อย”
“…-_-”
“ก็แค่อยากบอกให้รู้ไว้ เผื่อจะได้ทำใจได้ทัน ถ้าวันไหนแอสตันเกิดควงพี่ไปทำความรู้จักในฐานะ...”
“แฟนน่ะ”
เหมือนกับเส้นอะไรสักอย่างในสมองของเขาขาดผึ่ง ไม่รู้ว่าเขากำลังแสดงสีหน้าแบบไหนออกไป ยัยผู้หญิงสวยแต่หน้านี่ถึงได้ทำหน้าตาเหมือนตัวเองเป็นฝ่ายชนะแบบนั้น
ก็เลยจัดการนับหนึ่งถึงสิบในใจเพื่อควบคุมอารมณ์ ให้ได้ แบบนี้ก็ดีเหมือนกัน ชัดเจนมาแบบนี้ เขาเองก็จะได้ชัดเจนตอบกลับไปบ้าง คนอย่างจินน่ะ ไม่ยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายโดนกระทำหรอก
ก็เลยหลุดคลี่ยิ้มเหยียดๆออกมานิ่งหน่อย แกล้งพิจารณาหญิงสาวตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้าอย่างเสียมารยาท ก่อนจะหลุดประโยคนิ่มๆที่ทำเอาคนฟังต้องเม้มปากแน่น
“อ๋อ ก็ถ้าเป็นความต้องการของพี่แอสตัน ผมก็ขัดอะไรพี่เค้าไม่ได้หรอกครับ”
“แต่ว่า...”
“มั่นใจแล้วใช่มั้ยครับ ว่าฝ่ายเค้าอยากจะเอา...โอ๊ะ หมายถึง อยากจะสานสัมพันธ์ในเชิงแบบนั้นน่ะครับ”
หญิงสาวจับจ้องไปยังเด็กหนุ่มตรงหน้าอย่างไม่พอใจ อันที่จริงเธอก็พอจะรู้อยู่แล้วล่ะนะ ว่าจัดการเจ้าเด็กแสบนี่มันไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ก็ไม่คิดว่าจะแสบได้ถึงใจขนาดนี้
“นี่ แอสตันมาถ่ายรูปคู่กันหน่อยสิ เป็นการช่วยกันโปรโมตร้านด้วยไง” คำเอ่ยชวนที่ทำเอาคนถูกชวนต้องเผลอนิ่งค้างไปนิดหน่อย แอบกังวลใจว่าเจ้าเด็กดื้อของเขาจะไม่พอใจอะไรมั้ย แต่มันก็แค่ถ่ายรูปอ่ะนะ คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง
“เอาสิ” ตอบรับสั้นๆก่อนจะเช็ดสภาพเสื้อผ้าของตัวเองให้เรียบร้อย ไม่ได้รับรู้ถึงสายตาที่กำลังสื่ออะไรบางอย่างของหญิงสาวที่ส่งมาให้ตัวเองเลยแม้แต่น้อย
ชิชายื่นมือถือของตัวเองให้เพื่อนร่วมคณะตัวสูงเป็นคนถือ จัดหน้าผมของตัวเองนิดหน่อย ก่อนจะค่อยๆเอนตัวเข้าไปใกล้ จนได้กลิ่นน้ำหอมอ่อนๆจากคนข้างๆ แอบรู้สึกใจเต้นขึ้นมาอย่างช่วยไม่ได้ ผู้หญิงทุกคนก็ต้องรู้สึกแบบเดียวกับเธอกันทั้งนั้นแหละ ถ้ามาอยู่ใกล้ๆกับผู้ชายที่มีเสน่ห์แบบแอสตัน
“อ๊ะ”
แต่ก่อนที่คุณเดือนคณะรูปหล่อจะได้กดถ่าย แรงกระแทกที่ไม่ค่อยเบาเท่าไหร่นักกระแทกร่างของทั้งคู่ให้ถอยห่างออกจากกัน ทำเอาทั้งสองต้องหันไปมองทางต้นแรงอย่างงงๆ
“เชี่ยแอนดี้ บอกแล้วไงว่าอย่าเล่นๆ”
“...” มือคีย์บอร์ดประจำวงหลุดทำหน้าเอือม ก่อนจะหันไปขยับปากแบบไร้เสียงกับเพื่อนคนอื่นๆว่า
กูยังไม่ได้ทำอะไรเลย สัส =_=
น้ำเสียงนุ่มที่แอสตันจำได้ดีทำเอาเขาต้องหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ ก่อนจะเหลือบมองเสื้อที่แฟนตัวแสบของเขาใส่ ไม่รู้ว่าไปแอบเปลี่ยนตอนไหน แต่ตัวอักษรที่อยู่บนเสื้อทำเอาเขาต้องเผลอคลี่ยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก ก็เล่นเลือกลายสกรีนคำว่า
‘แฟนเด็กถา’ปัตย์’
นี่นา
“ขอโทษๆ เมื่อกี้ถ่ายรูปกันอยู่ป่ะ อ๋อ ถ่ายเสร็จแล้วใช่มั้ย พี่แอสตันมาถ่ายกับผมบ้างดิ สไปรท์มาถ่ายรูปให้หน่อย” จินพูดรัวๆ ชนิดที่ไม่เปิดโอกาสให้มีใครมาโต้แย้งอะไรได้ทั้งนั้น ก่อนจะจัดการลากแขนแอสตันให้ออกห่างจากชิชา แล้วแกล้งทำเป็นเลือกมุมถ่ายรูปที่ไกลออกไปหน่อย
แอสตันหลุดคลี่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะคืนมือถือให้หญิงสาวที่ยังคงอึ้งๆกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอยู่ อันที่จริงรูปที่กดถ่ายไปเมื่อกี้ดันกดถ่ายตอนที่พวกเขาขยับตัวกันพอดี ทำให้เป็นรูปเบลอๆที่ควรจะลบทิ้งมากกว่าคิดจะเก็บเอาไว้ แต่ก็นะ ถ้าบอกว่ายังแล้วขอถ่ายใหม่เนี่ย
เขาคงจะต้องเคลียร์กับเด็กแสบนี่ยาวแน่ๆ
“เลือกลายเสื้อเก่งนี่” เอ่ยแซวนิดหน่อย เด็กแสบเลยหันมายักคิ้วกวนๆให้หนึ่งที ก่อนจะจัดแจงท่าทางของเขาตามที่เจ้าตัวอยากได้
“ขอหลายๆรูปนะ” ตะโกนบอกเพื่อนเสียงใสก่อนจะหันกลับมาเก๊กท่า ยืนตรงคลี่ยิ้มกว้าง ถ้าเป็นคนอื่นทำอาจจะดูตลก แต่พอเจ้าเด็กนี่ทำมันกลับดูน่ารักแปลกๆ มีการบอกให้เขาทำตามด้วยแน่ะ เห็นว่าเจ้าเด็กนี่ทำแล้วน่ารักหรอกนะ ถึงได้ยอมทำตามน่ะ
“ต่อไปทำแบบนี้นะ”
หลุดหัวเราะออกมาอย่างช่วยไม่ได้ กับท่าที่คนตัวบางกว่าจัดแจงให้ ก็เล่นยื่นมือมาดึงคอเสื้อของเขาลงให้อยู่ระดับสาบตาเดียวกัน เขาก็เลยต้องสบตาเรียวสวยนั่นอย่างช่วยไม่ได้ ก่อนจะโดนแอทแทคด้วยนัยน์ตาเป็นประกายสดใส ไหนจะรอยยิ้มกวนๆแบบนั้นอีก ต่อให้อารมณ์ไม่ดีแค่ไหน มาเจออะไรแบบนี้ก็ต้องหลุดยิ้มออกมาอยู่แล้วล่ะ
“ทำอะไรเกรงใจคนมองบ้าง” สไปรท์บ่นอุบ
ไอ้คู่รักติ๊งต๊องนี่ไม่อาย แต่เขานี่แหละที่อาย -_-^
คือนี่ไม่ได้รับรู้ถึงสายตาของคนอื่นที่มองมาเลยรึไง แบบทั้งสองคนหน้าตาก็ไม่ใช่ย่อยๆ แค่เดินผ่านคนก็เหลียวมองแล้ว แล้วนี่อะไร มาโพสท่าส่อแวว เอ่อ ถึงจริงๆจะเป็นอะไรกันอยู่แล้วก็เถอะ แต่นี่ตั้งใจจะประกาศให้โลกรู้เลยรึไง
แต่คิดว่าเพื่อนของเขากับไอ้รุ่นพี่หน้าหล่อนั่นจะสนใจอะไรเรื่องอะไรแบบนี้หรอ นอกจากจะไม่สนใจแล้วยังยื่นมือมาขอดูรูปที่ถ่ายไปเมื่อกี้แบบท่าทางกระตือรือล้นสุดๆ ก็เลยทำได้เพียงแค่กลอกตาไปมาแล้วยอมยื่นมือถือให้ไปแต่โดยดี
จินรับมือถือมาดูรูป ภาพที่ออกมาทำเอาต้องเผลออมยิ้มแก้มตุ่ย ก็รูปที่ออกมามันสวยสุดๆ
รูปของเขากับรุ่นพี่ที่เขาจัดการดึงคอเสื้อของคนตัวสูงลงมา ตอนนั้นตัดสินใจแบบปุบปับมากอ่ะบอกเลย ยอมรับว่าแอบอายบ้าง แต่ในหัวมันอยากจะเอาคืนยัยดาวคณะนั่นมากกว่า ก็เลยหลับหูหลับตาไป ท่าทางของเขากับคุณแฟนตัวโตที่ดูเป็นธรรมชาติ รอบข้างมีแสงไฟสีส้มดวงเล็กๆช่วยให้แสงสว่างสลัวๆ และโชคดีที่ไม่ค่อยมีคนมาก องค์ประกอบทุกอย่างในรูปออกมาดูดีจนต้องยกนิ้วให้กับตากล้อง
ตัดสินใจเลื่อนดูรูปอื่นต่อ ก่อนที่มือเรียวจะชะงักเล็กน้อยเมื่อรับรู้ได้ถึงพลังงานอะไรบางอย่าง เลยเงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะสบเข้ากับนัยน์ตากลมสวยที่กำลังมองมาทางเขาแสดงความไม่พอใจอย่างชัดเจน
แล้วคิดว่าคนอย่างจินจะสนมั้ยล่ะ
ก็เลยยักคิ้วกลับไปให้ แถมรอยยิ้มที่คิดว่าโคตรจะจริงใจที่สุดไปอีกอ่ะ
“อัพรูปนี้นะ ผมก็จะอัพ พี่ก็ต้องอัพ อัพรูปเดียวกันนี่แหละ ถือว่าเป็นการช่วยโปรโมตร้านด้วยไง”
พูดพร้อมกับชูรูปให้คนตัวสูงข้างๆดู แต่สายตาของเขาเนี่ย ไม่ได้ละไปจากหญิงสาวที่กำลังจับจ้องมาทางเขาเขม็งเลยแม้แต่น้อย เอาสิ อยากจ้องก็เชิญเลย คิดว่าคนอย่างจินกลัวที่ไหน สุดท้ายคนที่ละสายตาไปก็เป็นฝ่ายนู้น
ริมฝีปากรูปกระจับหลุดคลี่ยิ้มออกมาอย่างพึงพอใจ
เล่นกับใครไม่เล่น อยากมาเล่นกับคนแบบจินเองทำไมล่ะ :)
“แสบนักนะ”
น้ำเสียงทุ้มๆเอ่ยกลั้วหัวเราะอยู่ข้างๆ ก่อนจะสัมผัสได้ถึงมืออุ่นๆที่เลื่อนมาขยี้หัวของเขาอย่างหมั่นไส้
“อะไร แค่นี้ยังเบาะๆ”
พูดพลางเบนหน้ากลับมาสนใจรูปในมือถือของตัวเอง จัดการส่งรูปไปให้คนตัวสูงข้างๆ แล้วจัดการเข้าแอปพลิเคชั่นแต่งรูปที่ชอบใช้ประจำ ก่อนจะต้องหยุดชะงักเมื่อได้ยินน้ำเสียงทุ้มๆที่ดังอยู่ข้างๆ
แอสตันพึมพำอยู่คนเดียวจะว่าเขากำลังทำตัวไร้สาระก็ได้นะ แต่ก็แอบงอนๆที่เจ้าเด็กนี่ใช้เขาเป็นเครื่องมือสร้างความสะใจ พอใช้เสร็จก็ทิ้งไม่ได้สนใจใยดีกันเลย แต่ก็นะ คิดว่าเขาจะยอมอยู่เฉยๆรึไงล่ะ :)
“ สวัสดีครับ เราเคยรู้จักกันหรือเปล่า
ท่าทางคุ้นๆ แค่ผมมองคุณยังไม่ค่อยชัด
เงยหน้าสักนิดให้ผมมีสิทธิ์ได้รู้จัก
อยากมองยิ่งนัก สักวินาทีอยากเห็นหน้า ~ ”
ริมฝีปากเจ้ากรรมก็หลุดคลี่ยิ้มออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่ก็แกล้งทำเป็นไม่สนใจแล้วตั้งหน้าตั้งตาแต่งรูปในไอโฟนต่อ ทั้งๆที่หัวใจและสมองหันไปสนใจร่างสูงข้างๆหมดแล้ว
“ แต่แล้วเธอก็ไม่มอง แล้วเธอก็ไม่มา
ก้มหน้าก้มตาละเลงนิ้วมือลงบนเครื่องนั้น
ยิ้มหัวเราะคนเดียว ไม่เหลียวข้างหน้าข้างหลัง
ต้องจบลงที่ฉัน พนมนิ้วมือท่องคาถา... ”
เมื่อเห็นว่าแฟนตัวแสบยังไม่ยอมเงยหน้าขึ้นมา แล้วคิดว่าคนอย่างแอสตันจะยอมแพ้ง่ายๆรึไง น้ำเสียงทุ้มก็ยังคงร้องเพลงต่อไป แถมยังมีการย่อตัวลงเพื่อที่จะสบตาคนตัวเล็กกว่าอีกต่างหาก
เสียงร้องที่ดังพอให้ใครที่เดินผ่านก็คงจะพอได้ยิน อาจจะไม่ได้ร้องเพราะเหมือนนักร้องมืออาชีพ แต่ก็มีเสน่ห์มากพอที่จะทำให้คนต้องหันมาสนใจ แถมยังเป็นการร้องเพื่อเรียกร้องความสนใจแบบนี้อีก มันทำให้ดูน่ารักจนคนที่เดินผ่านต้องหลุดคลี่ยิ้ม
“ โอมจงเงยขึ้นมา เงยขึ้นมา เงยขึ้นมา
เออเออเอิง เงยขึ้นมามองตาฉันสักหน่อย
โอว เพราะฉันเฝ้าคอย กลัวหลุดลอย พารานอย
นอย นอย นอย น้อย นอย นอย นอย
รักจะเกิดขึ้นมันต้องมองตา ไม่ใช่มองจอ~ ”
“นี่ไม่อายรึไง”
เมื่อเห็นว่ารุ่นพี่ตัวสูงยังคงตั้งหน้าตั้งตาร้องเพลงต่อ ไม่ได้สนใจคนที่อยู่รอบข้างเลยสักนิด นี่แอบเห็นนะว่าบางคนเค้าหยิบกล้องมือถือขึ้นมาถ่ายรูปแล้วเนี่ย ก็เลยยอมเงยหน้าขึ้นมาจากหน้าจอโทรศัพท์ แต่ก็รู้สึกเหมือนตัวเองคิดผิดไปถนัด
ก็พอเงยหน้าขึ้นมาปุ๊บ ก็เผชิญหน้ากับใบหน้าหล่อๆที่ก้มลงมาให้อยู่ระดับเดียวกัน ระยะห่างที่ลดลง บวกกับรอยยิ้มและนัยน์ตาเป็นประกายมีเสน่ห์ ทำเอาอดที่จะรู้สึกเขินขึ้นมาไม่ได้จริงๆ
แอสตันหลุดหัวเราะออกมาเบาๆ เมื่อเห็นว่าใบหน้าขาวๆของเด็กตรงหน้ากำลังขึ้นสีแดงระเรื่อชวนมอง ก่อนจะโดนนัยน์ตาเรียวสวยนั่นส่งค้อนวงโตมาให้ ก็เลยคลี่ยิ้มกว้างมากขึ้นไปอีก ก่อนจะทิ้งประโยคที่ทำเอาคนฟังต้องเผลอครางงื้อออกมาตามนิสัยเวลาตัวเองเขิน
“ยอมสนใจพี่ซะทีนะครับ”
----------------------------------------
Talk : ไรท์กลับมาแล้วค่าคือสุดท้ายก็หยุดอารมณ์อยากแต่งนิยาย
ของตัวเองไม่ได้ นี่ตอนแรกว่าจะมาอัพหลังสอบเสร็จนะเนี่ย
แต่มันอดใจไม่ไหวจริงๆ อิอิ ตอนนี้ก็มุ้งมิ้งกันไป
นี่ เริ่มอิจฉาน้องจินเองแล้วนะ
อยากได้แฟนแบบแอสตันจริงๆเลอ 55555
ขอบคุณทุกคอมเม้น และที่ช่วยติดตามนะค้า
เจอกันตอนหน้าค่า ม้วฟๆๆๆ
(/>3<)/~<3
ความคิดเห็น