อินุยาฉะ เทพอสูรจิ้งจอกเงิน [ Living Normal Life ]

ลำดับตอนที่ #35 : tell

มาแล้ววววววว มาแล้วจ้า~~~~~~~~~~~ (อู้อีกแล้ว) แต่งตอนนี้ลำบากมาก พี่สาวเกือบเห็นแล้ว - -* (แอบแต่งอ่ะ) แถมมันแฮ้งหลายทีมาก..... ขอโทษนะคะที่อู้ TT-TT โน้ตบุ้คไม่มีแล้วมันพิพม์ลำบากมากมาย แต่จะพิมพ์ต่อไปจนจบนะจ้ะ!! ขอโทษจริงๆที่ทำให้รอนะ TT-TT เชิญติดตามตอนนี้ได้เลยคร้าบบบบ



*********ฉันของอินุยาฉะ**********



เฮ่อ....เบื่อแฮะ...ว่างๆด้วย ทำไมรู้ทำไมมันเซ็งๆยังไงไม่รู้ อีกไม่นานเราก็ต้องย้ายบ้านแล้ว ยังไม่ได้คุยกับคาโงเมะจริงจังเลย แต่ยังไงก็ต้องรีบพูด......เฮ่ออ...... ไม่อยากย้ายเลยให้ตาย...แต่มันก็ช่วยไม่ได้อ่ะนะ...ในเมื่อธุรกิจแม่ไปเจริญที่นั่น แถมอาการแบบนั้น.....โอยยยย เครียดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ เฮ่อ..คิดอีกก็เบื่ออีก ปิดเทอมปีนี้มันอะไรกันฟะ?.....



‘กิ๊งก่อง....’ เสียงออดดังขึ้น จาเก็นวิ่งปรู๊ดจากหลังบ้านไปที่ประตูหน้าบ้านทันที...ขาสั้นๆแบบนั้นทำไมมันวิ่งเร็วจัง..เหอะๆ..



จาเก็นไปเปิดรั้ว ก็คงไม่มีอะไรหรอก คงมีแขกมาเยี่ยมล่ะมั้ง ช่างมันเหอะ...เฮ่อออออ.. เบื่อๆๆๆเซงๆๆๆๆๆ ระหว่างที่กำลังเซ็งอยู่นั้น...



“เจ้าอินุยาฉะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!\"ไอ้กบเขียววิ่งพรวดเข้ามาในบ้านแถมตะโกนซะเสียงดัง เล่นเอาตกอกตกใจหมด ไอ้กบบ้าเอ้ย...มาดีๆไม่ได้รึไง



“อะไรๆๆๆ”



“ไปดูหน้ารั้วเร็ววววว” มันตะโกนออกมาอีก ท่าทางจะกังวลมาก เอ่า..ไปก็ไป เฮ่ออออ อะไรของมันวะ ทำท่าอย่างกะไปเจอผีมา...



“ไปดูเร็วๆเซ่ซซซซซซซซซซซซซซซซซ” แอ๊กกกก ปวดหัวๆๆๆๆ...ก็กำลังเดินอยู่นี่ไงเล่าเว้ยยยย ดีนะที่กำลังเซ็งๆอยู่ ไม่งั้นแกตายแน่ไอ้กบแก่เอ้ย... แล้วมันมีอะไรมากล่ะหน้ารั้วน่ะ เฮ้อออ น่ารำคาญญญญญญ



ระหว่างที่ฉันกำลังเดินไปหน้ารั้วอย่างเฉื่อยๆอยู่นั้น ก็เห็นอะไรแปลกๆตรงหน้ารั้ว...มองไม่ชัดเลยเดินไปใกล้ๆอ่ะนะ



“อินุยาฉะ...” มีเสียงเด็กดังขึ้นมา...เสียงคุ้นๆ???

เสียงนั้นดังขึ้นอีกประมาณสองสามครั้ง ฟังดีๆมันเสียงชิปโปนี่? แล้วทำไมเสียงมันฟังดูแปลกๆอย่างงั้นล่ะ...ดูท่าไม่ดีเลย ไม่รู้สิมันรู้สึกแปลกๆ ฉันเลยรีบวิ่งไปหน้ารั้วทันที



“อินุ...ยาฉะ.....ช่วยด้วย.....” ชิปโปยืนร้องไห้อยู่หน้ารั้ว... พอเห็นชิปโปที่ยืนอยู่ตรงหน้าทำเอาช็อกเลย ไหงมันมีเลือดออกอย่างงั้นหละ???? แถมรอยฟกช้ำก็เต็มตัวไปหมดเลย เกิดอะไรขึ้น? มันไปโดนอะไรมา????



“ฮือๆๆๆ....” ชิปโปวิ่งเข้ามากอดฉัน มันเกิดอะไรขึ้นกับชิบโปล่ะเนี่ย??? แล้วทำไมมันถึงถ่อสังขารมาถึงที่บ้านเราล่ะเนี่ย??? ตอนนี้หัวฉันสับสนไปหมด



“อินุยาฉะ.....ช่วยด้วย....ขอร้องล่ะ....ช่วยที.....มีแต่นายเท่านั้น.....ฉันไม่มีใครแล้ว....” ชิปโปร้องไห้ออกมายกใหญ่ จนเสื้อเราไปเปียกไปหมด.... ไม่ค่อยเข้าใจหรอกว่ามันเกิดอะไรขึ้น แต่รู้สึกว่ามันต้องไปเจออะไรแย่ๆมาแน่ๆ..แถมรู้สึกอีกว่ามันต้องการเราขนาดไหน...



_________________________________________________________________________________

วันต่อมา



วันนี้เรานัดคาโงเมะมาเที่ยวเองแหละ ยังไงวันนี้ก็ต้องบอกให้ได้อ่ะ เพราะมันเป็นเรื่องสำคัญมากจริงๆ แล้วยัยคาโงเมะบอกว่ากำลังมา จะถึงแล้ว นี่รอเป็นชาติแล้วก็ยังไม่ถึงซะที ชอบเป็นแบบนี้ทุกทีอ่ะ เบื๊อเบื่อ...นี่รอมาจะสองชั่วโมงแล้วนะเนี่ย เฮ่อออ เบื่อเว้ยๆๆๆๆๆๆๆ วันนี้เรากะจะมาสายนัดแต่ยัยคาโงเมะกลับมาสายแทน ซวยเลย.... แถมต้องมารอข้างถนนอีก....ให้รอที่อื่นไม่ได้รึไงวะเนี่ย โอ้ยยยย เบื่อออออออ



ระหว่างที่ฉันยืนเบื่ออยู่นั้นก็มีแท็กซี่คันหนึ่งมาจอดตรงถนนที่ฉันยืนพอดีเป๊ะ



คาโงเมะเดินลงมาและยื่นเงินให้คนขับโอ๊ะ ยัยตัวแสบมาแล้ว.......ให้รอตั้งนานจนหงุดหงิดไปหมดแล้วนะเนี่ย แล้วดู ยิ้มหวานลงมาเชียวนะ โกรธไม่ลงเลย - -\"



“รอนานป่ะ” ยังจะมาถามอีกว่านานมั้ย



“นานดิ่ ไหนบอกว่าจะถึงแล้วไง อย่างงี้ก็ไม่ต้องบอกก็ได้ว่าจะถึงแล้วอ่ะ ให้ยืนรอสองชั่วโมงแบบนี้มันเมื่อยนะรู้ม้ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย” อยู่ๆฉันก็มีอารมณ์ฉุนกึ๊กขึ้นมาอย่างไม่มีสาเหตุ แถมบ่นไปแบบไม่รู้ตัวอีกต่ะหาก

คาโงเมะยิ้มเจื่อนๆ  แบบพูดไม่ออก



“เอาน่าๆ หิวรึยังไปกินข้าวกันเถอะนะ” ฉันยังไม่ได้ตอบอะไรเจ้าตัวก็วิ่งแจ้นไปซะแล้ว... เฮ้อ.. ผู้หญิงอะไรวะเนี่ย พิลึกคนจริงๆ..



*********ฉันของคาโงเมะ********



เราเที่ยวกันจนเพลิน แวะโน่แนวะนี่ไปเรื่อยๆ จนไม่รู้ตัวเลยว่าตอนนี้มันดึกแล้วเนี่ย แต่เราก็ยังจะแวะหาข้าวกินอีกอ่ะนะ ร้านที่มานั่งกันนี่เป็นร้านอาหารมีเพลงเพราะๆสบายๆเปิดอยู่ตลอดเวลา แถมอาหารก็อร่อยอีกค่ะหาก ทำไมเจ้าอินุมันรู้จักร้านอาหารอร่อยๆน่ารักๆเยอะจังเนี่ย  มีแต่ของแปลกๆให้กินอ่ะ แต่อร่อยมั่กมากกกกกกกกกกก รู้สึกงานนี้ฉันจะกินไม่ยั้งเลยแฮะ อร่อยอ่า....



“นี่...” อินุยาฉะเรียกฉัน มาเรียกอะไรตอนนี้ห๊ะ คนกำลังกินอยู่



“อ่ะไอ...(อะไร)” ฉันตอบกลับไปทั้งที่ยังมีอาหารเต็มปาก มือสองข้างถือช้อนซ่อม แถมอาหารเลอะเต็มโต๊ะ ยังไม่พอนะคะ มีจานประมาณสิบกว่าจานพูนโต๊ะ โอ้วโนวววววว คนส่วนใหญ่ในร้านมองฉันแปลกๆ ตายล่ะวา... ทำให้ร้านหรูๆเข้าเสียบรรยากาศหมด อายๆๆๆๆๆๆๆ ฉันรีบกลืนอาหารที่มีทั้งหมดในปากและรีบเช็ดปากอย่างเรียบร้อย และฉันก็ไม่ได้พูดอะไรอีกเลย.... อินุยาฉะมองฉันแบบว่า...ไม่รู้สินะ.......ฉันก้มหน้า แต่ตาเหลือบไปมองอินุยาฉะฝั่งตรงข้าม มันยังจ้องฉันอยู่ ว้ากๆๆๆ ขืนเรากินแบบนี้ต่อไป... สงสัยคงจะไม่มีใครคบแน่เลยยยยยย สงสัยเราต้องปรับปรุงพฤติกรรมการกินซะหน่อยแล้ว เจอของอร่อยเป็นไม่ได้......



“ฮ่าๆๆๆๆ” อินุยาฉะหัวเราะคิกคัก เป็นอะไรมิทราบ....  มันหัวเราะยิ่งทำให้เราอายมากขึ้นอีกอ่าๆๆๆๆ หน้าแดงแจ๊ดแล้ว รู้สึกแย่สุดๆเลย........ อยากจะออกจากร้านตอนนี้เลยง่ะ ฉันทำท่าจะลุกขึ้นแต่ถูกอินุยาฉะขัดซะก่อน



“เดี๋ยว จะไปไหน เงินยังไม่ได้จ่ายเลยนั่งก่อน”มันพูด โอยย ไม่เอาแล้วววววว จะกลับบ้านนนนนน



“เออก็ได้....” ฉันพูดสั้นๆ จากนั้นอินุยาฉะก็จ่ายตังไปเรียบร้อย.... ฉันทำท่าจะลุกและเดินออกไป



“อย่าเพิ่ง...นั่งคุยกันก่อนสิ จะรีบไปไหน” มันมาพูดขัดฉันอีกละ อะไรอีกล่ะเนี่ย ไม่เข้าใจรึไงว่าคนมันอายยยย แต่ฉันก็นั่งลงที่เดิมอะนะ



“ฉันมีอะไร.....จะบอก....” อินุยาฉะพูดกับฉันเสียงเบา มีอะไรงั้นเหรอ?



“หืม?”



“เรื่องนี้อยากจะบอกมานานแล้ว.....” มันว่าอีก



“อะไรเหรอ?” ฉันถามกลับไปแบบไม่ได้คิดอะไร ทำไมอินุยาฉะมันดูเครียดๆจังฮะ จะบอกอะไรเล่า ยึกยักอยู่ได้



“...ฉันต้องไปนิวยอร์คว่ะ....” อินุยาฉะพูด สีหน้ายังเต็มไปด้วยรอยยิ้ม ไม่รู้สิ แต่ฉันรู้....รู้ว่าในใจอินุยาฉะน่ะรู้สึกยังไง... ทำไมเราดูมันออกก็ไม่รู้ ... ดูรู้เลยว่ากำลังเครียดมากๆ.... มันยังคงยิ้มต่อไป ตรงกันข้ามกับฉันโดยสิ้นเชิง.... ไม่รู้หรอกว่าสีหน้าของเราเป็นยังไง แต่ตอนนี้ฉันช็อกมาก พูดอะไรไม่ออกเลย.... พวกเราเงียบซักพักคำถามที่ฉันยากจะถามอินุยาฉะก็โผล่เข้ามาในหัวเต็มเลย...



“ไปเมื่อไหร่?....” ฉันถามเสียงเบา

อินุยาฉะยังยิ้มเหมือนเดิม



“อาทิตย์หน้า....” มันยังยิ้มแฉ่ง ทำไมต้องฝืนยิ้มด้วย............



“จะกลับมารึเปล่า ?” ฉันถามต่อไป.... ขอร้องล่ะ ถ้ากลับมาก็ยังดีนะ...  

อินุยาฉะถอนหายใจเฮือกใหญ่ และนั่งพิงไปที่เก้าอี้ รู้เลยนะเนี่ยว่าอึดอัดขนาดไหนอ่ะ



“ไม่กลับอ่ะ.. คงต้องอยู่ที่นั่นตลอด...”

งั้นเหรอ..... อยู่ที่นั่นตลอด... อือ...... ฉันรู้สึกว่าสมองตัวเองว่างเปล่าทันทีเมื่อได้ยินคำตอบ.... เรี่ยวแรงหายไป ช็อกเลยจริงๆแฮะๆ..



“เอาน่าๆ ยังไงเราก็ติดต่อกันได้น่า อ่อ แถมไปที่นั่นน่ะ มีชิปโปไปอยู่กับฉันด้วย” อินุยาฉะยังยิ้มอยู่ ยิ้มอยู่ได้....

ชิปโปจังไปด้วยเหรอเนี่ย เรื่องติดต่อกันน่ะ...ติดต่อได้ก็จริงแต่คิดว่าจะติดต่อได้ตลอดเวลารึไง...มันไม่มีทางเป็นไปได้อยู่แล้ว.... ยังไงก็ต้องเลิกรากันไป...อยู่ห่างกันแบบนี้ถึงจะติดต่อบ่อยแค่ไหนยังไงมันก็ไม่มั่นคงอยู่ดี.... หรือว่าเราจะรอเขาดีนะ? แล้วทำไมชิปโปต้องไปด้วยล่ะ? คำถามมีมากมายแต่ฉันก็ไม่ได้พูดออกไป...



_________________________________________________________________________________

อินุยาฉะมาส่งฉันที่บ้าน ระหว่างนั้นอินุยาฉะก็บอกเรื่องชิบโปทั้งหมด.. สงสัยต้องไปเยี่ยมหน่อยแล้วล่ะ....



ฉันเดินเข้าบ้าน เฮ่อออ เหนื่อยจริงๆแฮะ ตอนนี้รู้สึกว่าอยากอยู่คนเดียวมากเลย ยังไม่ได้ไปไหว้แม่กับทักทายคุณปู่เลย แต่ตอนนี้อยากจะเข้าห้องนอนจริงๆ.....



ฉันเข้ามาในห้อง.... ในห้องไม่มีอะไรเปลี่ยนไป แต่ทำไมเราถึงรู้สึกว่ามันว่างเปล่านะ? เรานี่ท่าจะบ้าไปแล้วแฮะ ที่ว่างเปล่าน่ะ... เราต่ะหากล่ะ โอ้ย เรานี่คิดอะไม่รู้เรื่องเลย



ฉันทิ้งของไว้ที่พื้นแล้วล้มตัวลงบนเตียงนอน...  เหมือนเดิม....เหมือนเดิมทุกอย่าง.... ถ้าอินุยาฉะไปนิวยอร์ค ทุกอย่างจะยังเหมือนเดิมอยู่รึเปล่านะ? ทุกอย่างจะเปลี่ยนไปรึเปล่านะ?..... ฉันนอนแน่นิ่งอยู่อย่างงั้น... พลางคิดอะไรเรื่อยเปื่อย



จริงสินะ เราในตอนนี้เหมือนตอนอินุยาฉะตอนนั้นลย....ที่จู่ๆคิเคียวก็ต้องไปฝรั่งเศสอย่างกะทันหัน และไม่ได้เจอกันอีกตลอดกาล...... ตลอดกาล...? บ้าน่า คิดบ้าอะไรของเราเนี่ย เรานี่ชักจะบ้าไม่เข้าเรื่อง แต่เพิ่งมารู้ตัวอีกที... น้ำตาเราไหลอาบหน้าซะแล้ว....... มือฉันค่อยๆกุมผ้าเตียงที่นอน... ตัวเริ่มสั่น น้ำตาแห่งความเศ้ราไหลออกมาไม่หยุด......... นี่หรือ ความรู้สึกที่ต้องจากคนที่รักไปแบบไม่รู้ตัวน่ะ.....



จบ



แง่มๆ ติ + ชมได้เลยเน่อ (เริ่มอู้นี่โดนมาเยอะ 555+)



Merry X\'Mas นะค้า (ย้อนหลัง) ขอให้ทุกคนมีความสุขมากๆ ปีใหม่นี้ก็ขอให้ทุกคนประสบความสำเร็จในสิ่งที่กำลังทำอยู่นะคะ และขอให้สุขภาพแข็งแรงด้วย โชคดีค่า.................. จิงเกอเบล จิงเกอเบล ^_^