คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : EP 5 100%
5
"อ... อะไรเหรอ?" ยูนหันกลับไปถามแล้วหัวเราะแหะๆ ตบท้าย
ซวยแล้วไง จะถูกจับได้รึเปล่าเนี้ยเรา...
"ลูกอมนี่มาจากไหน?" ร่างสูงถามเสียงเข้มทำเอาคนตัวบางสะดุ้งเฮือก
"มะ... ไม่รู้สิ ไหนอ่าๆ ว๊าว (แห้งๆ) ลูกอมจริงๆ ด้วย ขอได้มั้ย?" ยูนทำท่าจะหยิบเอาลูกอมคืนแต่ร่างสูงกลับคว้าหมับ! เข้าที่มือร่างบาง
"ไม่ได้! ข้าบอกเจ้าแล้วไม่ใช่รึไงว่าลูกอมพวกนี้มันน้ำตาลเยอะ เดี๋ยวฟันจะพุเอา" เพียสเตือนด้วยความหวังดี
จะดุไอ้คนตัวเล็กมันก็กระไรอยู่ แล้วยิ่งทำหน้าตาบู้ๆ ให้รู้สึกใจอ่อนอีกต่างหาก ไม่ไหวๆ สงสัยต้องทำใจให้ทนกับหน้าตาแบบนั้นซะบ้าง...
เพียสลืมไปรึเปล่าว่าเขาเป็น (สัตว์) เทพนะ ฟันผุเป็นที่ไหนเล่า แต่ก็เอาเหอะ เพียสอุตส่าห์เป็นห่วงเรานี่นา...
"ไอ้นี่น่ะ..." เพียสพูดแล้วลอบมองหน้าตาหมองๆ ของอีกฝ่ายอย่างตัดสินใจ
...
แล้วในที่สุดเขาก็ใจอ่อนอีกจนได้...
"จะกินก็กิน แต่ต้องแปรงฟันดีๆ ด้วยล่ะ" เพียสบอกแล้วยัดลูกอมใส่มือบาง ทำเอายูนยิ้มแป้นขึ้นมาทันที
"เย้! ขอบคุณน้าาา" พูดจบก็กระโดดกอดเพียสจนล้มกองไปบนพื้น โดยที่มีไอ้ตัวยุ่งนอนทับเขาอยู่อย่างนั้น
"เอาล่ะๆ" เพียสดันตัวเองลุกขึ้นจนได้ แต่ยูนก็ยังนั่งตักเขาอยู่อย่างนั้น "จะไปกินข้าวกันรึยัง?"
"กินข้าวเหรอ? อืม... ไปสิ ไปๆ" ยูนบอกแล้วคว้าเสื้อผ้าผู้ชายวิ่งเข้าห้องน้ำทันที
"ไอ้ตัวยุ่งเอ๊ย! แล้วกลิ่นหอมๆ นั่นยังติดตัวอยู่เลยแฮะ" เพียสพูดกับตัวเองเบาๆ แล้วดมกลิ่นจากผมยาวๆ ของยูนที่เมื่อกี้ทับเขาอยู่
...เป็นกลิ่นที่น่าหลงใหลจริงๆ...
"ข้าวที่นี่อร่อยจังเลยอ่ะ" ยูนบอกเพียสแล้วซบไหล่ร่างสูงเบาๆ อย่างออดอ้อน
ร่างสูงมองคนในอ้อมแขนก่อนจะคิดอะไรบางอย่างออกมา
...ไอ้ตัวยุ่งคิดจะทำอะไรอีกล่ะเนี้ย...
"เพียส อยากไปหาที่ๆ เป็นธรรมชาติๆ นั่งดูพระจันทร์อ่ะ เหมือนกับตอนที่ฉันอยู่บนโลกไง"
เพียสมองหน้าอีกฝ่ายอย่างหลงใหล
ใบหน้าหวาน... ริมฝีปากบางสีชมพู... จมูกโด่งนิดๆ... แก้มสีชมพูระเรื่ออย่างเป็นธรรมชาติ... ทรงผมที่เข้ากับใบหน้าได้ดียิ่งขับให้หน้าหวานมากขึ้นไปอีก... อยู่ในร่างผู้ชายก็ผมยาว... ดวงตานั้น...
สวยไม่มีที่ติจริงๆ เลย
"เพียส!" ยูนเรียกเสียงดังเมื่ออีกฝ่ายเอาแต่มองหน้าเขาจนเขินไม่รู้จะเขินยังไงแล้ว
"อ่า... เข้าใจแล้วๆ จะพาไปเดี๋ยวนี้แหละ" เพียสบอกก่อนจะลุกขึ้นยืน ดึงยูนให้ลุกขึ้นด้วย แล้วก้มหน้าลงไปข้างๆ ใบหูเล็ก "...ที่รัก"
"เพียส!!" ยูนแห้วเสียงดังด้วยใบหน้าแดงก่ำก่อนจะวิ่งไล่ตีอีกฝ่ายอย่างเอาเป็นเอาตาย เพียสก็ไม่ยอมแพ้ วิ่งหนีไปเรื่อยๆ ไม่สนใจว่ายูนจะโกรธแล้ววิ่งตามสักแค่ไหนที่เขากำลังหัวเราะอย่างมีความสุขมากขนาดนี้
"ฮ่าๆๆๆ" ร่างสูงหัวเราะเสียงดังอย่างมีความสุข
"หยุดเดี๋ยวนี้เลยนะ! อ๋า~!" ร่างบางร้องเสียงหลงอย่างตกใจ
ภาพตรงหน้ายูนวูบลงไปเปลี่ยนจากเพียสเป็นพื้นทันที ความรู้สึกเจ็บแปล๊บที่ข้อเท้า ในขณะที่กำลังคิดว่าจะลงท่าไหนให้ดูดีที่สุด มือของเพียสก็ตวัดเอาร่างบางเข้าไว้ในอ้อมแขนได้ทันเวลา
หมับ
"อะ..." ยูนนิ่งอึ้ง เมื่อเพียสรับเขาไว้ได้ทันทำให้เขาไม่ต้องหาท่าที่จะทำให้ล้มลงแล้วดูดีที่สุด แต่ถึงอย่างนั้นความรู้สึกอะไรบางอย่างก็แล่นเข้ามา
แปล๊บ!
"โอ๊ย!" เสียงร้องดังขึ้นพร้อมกับที่ร่างบางทรุดตัวลงกระแทกพื้นอย่างรุนแรง มือน้อยๆ กุมข้อเท้าที่เริ่มเป็นสีช้ำปรากฏขึ้นอย่างน่ากลัว
"เป็นอะไรรึเปล่า!" อีกฝ่ายถลาลงมาดูข้อเท้าอีกฝ่ายอย่างรวดเร็วด้วยความเป็นห่วง ร่างบางขยับเพียงนิดเดียวก็เจ็บจนแทบจะร้องให้
"เจ็บ..." ยูนทำหน้าเหมือนจะร้องไห้ ทำให้เพียสดึงอีกฝ่ายเข้ามากอดไว้แน่น อ้อมกอดอุ่นทำให้ยูนซุกหน้าลงกับอกแกร่งทันที
"ไม่เป็นไรนะ ไม่เป็นไร" เสียงกระซิบแผ่วเบาแต่เต็มไปด้วยความเป็นห่วง
"อือ" คำตอบรับสั่นๆ ก่อนดวงตาจะเบิกกว้างอย่างคนคิดอะไรออก "จริงสิ ถ้าทำแบบนี้ล่ะ..."
"เอ๋?!" เพียสเบิกตากว้างเมื่ออีกฝ่ายกัดนิ้วตัวเองจนเลือดออกก่อนที่จะเอาเลือดมาป้ายๆ ไว้ที่ข้อเท้า
ทันใดนั้น! รอยช้ำที่ข้อเท้าก็หายไป ร่างบางเองก็ขยับเท้าได้แล้ว ดูเหมือนว่าข้อเท้าจะเริ่มหายแล้ว แต่ไอ้เลือดนี่สิ มันไม่ยอมหยุดไหลสักที กลัวร่างบางจะกลายเป็นขาดเลือดตายไปซะก่อน เพียสคิดอย่างหงุดหงิดที่อีกฝ่ายทำอะไรบ้าๆ แบบนี้
"เพียส..." ยูนหน้าหมองขึ้นเมื่อแววตาอีกฝ่ายเริ่มฉายแววโกรธ
เขาไม่ได้ทำอะไรผิดเลยนะ!... ใช่มั้ย?
"...เจ้ารู้มั้ย เมื่อวานนี้ข้าอ่านตำราเกี่ยวกับยูนิคอร์น แล้วข้าก็รู้วิธีที่ทำให้เลือดหยุดไหลมาด้วย" เพียสพูดด้วยน้ำเสียงข่มอารมณ์โกรธ แต่แววตายังคงฉายแววกร้าวไว้อยู่ทำให้ยูนมองอีกฝ่ายแบบหวาดกลัวนิดๆ
"เอ๋ ยังไงเหรอ?" ร่างบางร้องถามอย่างสงสัยระคนงุนงง เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่าจะมีวิธีแบบนั้นด้วย
"แบบนี้ไง..."
ดวงตาคู่สวยเบิกกว้างก่อนจะค่อยๆ หลับตาพริ้มรับสัมผัสที่ริมฝีปาก หัวใจที่เต้นระรัวอย่างรุนแรง
"อะ อืม... อือ..." ร่างบางครางเสียงแผ่วเมื่อลิ้นของอีกฝ่ายเริ่มรุกล้ำเข้ามาในโพลงปากหวาน
"อืม..." ร่างสูงล่ะริมฝีปากออกมาช้าๆ อย่างเสียดายแต่ไม่ได้ออกห่างจากร่างบางเลย เขาไล้ริมฝีปากไปตามแก้มนุ่มนิ่มของอีกฝ่ายอย่างหลงใหล
"อ๊ะ เพียส ทำอะไรน่ะ!?" ยูนถามแล้วผลักให้เพียสออกจากตัวเอง แต่ดูเหมือนว่าจะไม่ได้ผลสักเท่าไหร่ ร่างสูงยังคงกอดร่างบางเอาไว้หลวมๆ แต่ก็ยอมละริมฝีปากออกจากแก้มอีกฝ่าย
"แล้วไหน? ดูสิ เลือดหยุดรึยัง?" เพียสดึงมือของยูนที่พยายามดันเขาออกมาใกล้ๆ แล้วดูอย่างถี่ถ้วน "อืม... หยุดไหลแล้วแฮะ"
"ดะ... ได้ผลจริงๆ เหรอเนี้ย?!" ยูนกลืนน้ำลายลงคออย่างฝืดๆ แล้วเผลอไปคิดว่า 'ถ้าเกิดเราเผลอทำเลือดออกไป หมอนี่ไม่จูบเอาๆ เลยรึไงเนี้ย'
เสียงหัวเราะในลำคอทำให้ยูนที่พึ่งคิดอะไรบ้าๆ เมื่อครู่เกินหน้าแดงขึ้นเพราะภาพที่เขาทั้งสองคนกำลัง... จูบกันอยู่แว๊บเข้ามาให้หัว ทำให้รู้สึกร้อนไปทั้งตัวแล้ว ยูนกำลังอายกับความคิดของตัวเอง ใบหน้าที่ขึ้นสีนั้นทำให้เพียสชอบใจมากๆ
มันน่ารักจนน่าจับกดชะมัดเลย ให้ตายสิ...
"เอาล่ะ จะไปดูพระจันทร์หรือว่าจะกลับไปนอน" เพียสถามร่างบางที่หน้าขึ้นสีระเรื่อ
"อ๊ะ เออ..." พอยูนได้ยินก็ยินหน้าแดงเข้าไปใหญ่ เพราะนอกจากอีกฝ่ายจะถามแล้ว มือของอีกฝ่ายก็ดันมาเชยค้างของเขาขึ้นให้สบตากันอีกด้วย
"ว่าไง??"
"ระ... เราบอกท่านลุงกับท่านป้าไว้ว่าจะกลับตอนกลางคืนนี่นา" ยูนพูดเหมือนจะให้เพียสทบทวนความคิด เหมือนจะเป็นการบอกว่าไม่เอาทั้งคู่
จะนอน หรือ ดูพระจันทร์ มันก็อันตรายทั้งคู่นั้นแหละ!
"ไม่เป็นไรหรอก ท่านพ่อกับท่านแม่ต้องเข้าใจเราแน่ๆ อยู่แล้ว" เพียสตอบหน้าตาเฉยทำเอายูนอยากจะเอามือบิดแก้มที่น่าหมั่นไส้นั่น
นายเฟ้ย! นายคนเดียว! ไม่รวมฉันสักหน่อย!
"คือ... ดะ... เดี๋ยวพวกท่านจะเป็นห่วงเอานะ เหวอ!" ยูนร้องเสียงหลงเมื่อเพียสอุ้มเขาขึ้นอย่างรวดเร็ว
"ข้าตัดสินใจแล้ว ไปนอนกันเถอะ" เพียสพูดแล้วก้าวฉับๆ ไม่สนใจยูนที่โวยวายจนแทบจะร่วงจากอ้อมแขนเลยสักนิด
"ไม่เอานะๆๆๆ เพียส!" ยูนร้องลั่น
คนที่อยู่ตามทางเดินมองสองหนุ่มอย่างสนใจระคนแปลกใจที่เห็นผู้ชาย มาอุ้มผู้ชาย... หรือผู้หญิงนะ?? เอาเถอะ แต่มาอุ้มกันแบบนี้จงใจจะแสดงให้ทุกคนเห็นว่าเป็นเจ้าของคนๆ นี้รึไงกันนะ
"นิ่งๆ ซะ ถ้ายังไม่อยากให้ข้าจับเจ้ากดตอนนี้"
เงียบ...
ยูนปิดปากฉับลงทันที ผู้คนมองแบบที่เรียกกันว่า จ้องตาไม่กะพริบ ดูเหมือนว่าทุกๆ คนอยากจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไปกันแน่ เหมือนว่าทั้งสองคนเป็นละครฉากหนึ่งที่น่าสนใจมากๆ
"เพียส... ยืมไหล่หน่อยนะ" ยูนขอเบาๆ
"เอ๋ เอาสิ" เพียสที่ไม่เข้าใจว่ายูนจะทำอะไรแต่ก็ยอมบอกอนุญาต ยูนโอบคอเพียสด้วยแขนสั่นๆ แล้วซบหน้าลงกับหน้าอกกว้าง ใบหูเล็กแดงนั้นทำให้เพียสรู้ว่าร่างบางกำลังเขินอายมากแค่ไหน
น่ารักอะไรอย่างนี้... ตอนอยู่ในร่างผู้หญิงผมสีน้ำตาลนั่นยาวถึงก้นแน่ะ แต่พอมาอยู่ในร่างผู้ชายผมก็เหลือแค่กลางหลังเท่านั้นเอง ยูนตอนที่อยู่ในร่างผู้ชายจะรวบผมสีน้ำตาลของตัวเองเอาไว้ ส่วนถ้าอยู่ร่างผู้หญิงยูนจะปล่อยผมให้มันสยายอยู่ที่กลางหลัง
ดวงตาหวานๆ ที่ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ไม่ได้ต่างกันสักเท่าไหร่ เพราะดูยังไงมันก็หวาน... จนน่ากิน จมูกเป็นสันเล็กๆ แก้มที่บวมออกมานิดๆ (เขาเรียกว่าแก้มป่องย่ะ!)
ไม่ว่าใครก็เทียบไม่ได้... ไม่ว่าใครก็ตาม...
ความคิดเห็น