ลำดับตอนที่ #5
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #5 : Nor Like 4 - Don't Touch
| Nor Like 04 Don't Touch “พี่จับเพื่อนพี่กด!”ดวงตาของสึโบมิเบิกกว้างแทนถลน จริงอยู่ที่เธอวางแผนจะให้พี่ชายของเธอลองมีอะไรๆกับผู้ชายเพื่อเก็บเป็นข้อมูลในการแต่งนิยาย และออกจะมั่นใจด้วยว่าท้าลองได้ท้า พี่เธอต้องไปหามาแน่ๆ ...แต่ไม่คิดว่าพี่จะอุตริเล่นไปขอเพื่อนตัวเอง.... ดวงตากลมโตมองพี่ชายที่ดูจะเครียดหนักก่อนถอนหายใจช้าๆ พี่เธอหาเรื่องเองแท้ๆ ถ้าจะหาคนนอนด้วยก็มีอยู่ทั่วไปตามท้องถนน หน้าตาของพี่สึโยชิก็ใช่ว่าจะแย่ ....แต่นี่หาเรื่องเองจะโทษใครได้ “แล้วฉันจะสู้หน้ายูยะยังไงล่ะที่นี้”เด็กหนุ่มเอามือกุมขมับ มือเสยผมปาดไปมาอย่างเคยนิสัย ฟังแล้วสึโบมิก็ต้องถอนหายใจหนักๆ ...ทำไมไม่คิดให้ได้ก่อนทำนะ! ไม่อยากจะบอกไปตรงๆหรอกว่าเพราะความโง่ของพี่เองน่ะแหละที่หาเรื่องใส่ตัว! “พี่ก็... ขอโทษแล้วทำเป็นปกติไง”แม้ใจจะคิดตำหนิแต่ก็ต้องตอบลู่ทางดีๆไว้ก่อน เธอมองหน้าพี่ชายที่บัดนี้จ้องเธออย่างอับจนหนทาง แล้วเด็กสาวก็แย้มรอยยิ้มกว้าง “หรืออีกทาง...” แสร้งทำเสียงให้เบาลงจนพี่ชายต้องขยับเข้ามาใกล้ ดวงตาคมเรียวหรี่ลงอย่างลุ้นระทึก.... “จัดการรวบหัวรวบหางแล้วก็คบกันไปเลยเป็นไง” น้ำเสียงทีเล่นทีจริงเล่นเอาสึโยชิขนลุกเกรียว เขากระพริบตาถี่ๆเมื่อหวนนึกถึงปฏิกิริยาของคนน่ารัก... ขนาดเขาทำแค่นั้นยังกลัวซะ.... นี่ถ้าเขาทำมากกว่านี้คงไม่ต้องมองหน้ากันเลยแหงๆ! “เอาเหอะ กับยูยะนี่ขอที สงสาร ทำไม่ลงหรอก” “ตามใจพี่”เด็กสาวยักไหล่ ดวงตากลมโตไล่มองพี่ชายตั้งแต่หัวจรดเท้า ตวัดจากดวงหน้าขาวไล่มาที่ร่างกายที่ผอมแห้ง แม้ว่าพี่จะไม่ได้หน้าหวาน ไม่มีแม้แต่เค้าโครงของความสวย แต่ว่านะ.... “แต่หนูก็ยังไม่เชื่ออยู่ดีว่าพี่จะรุกขึ้น” คำสบประมาทอีกครั้งที่เรียกให้พี่ชายถึงกับลุกพรวด ยืนเถียงเย้วๆอย่างใส่อารมณ์จนเธอต้องคว้าหูฟังมาครอบไว้กันเสียง ถึงจะพูดไปอย่างนั้นแต่เธอก็พอจะรู้ว่าพี่เธอน่ะไม่ยอมให้ใครกดเอาง่ายๆแน่ๆ แถมจะไปกดใครเขาก็ยังใจอ่อนซะ... เจ้าตัวก็ไม่ได้ชอบผู้ชายเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว สงสัยงานนี้เธอจะต้องตัดใจเรื่องจะเก็บข้อมูลจากพี่ชายซะแล้ว ....แม้จะนึกเสียดายอยู่หน่อยๆก็เถอะ! “นี่รอยอะไร ยูยะ!”น้ำเสียงเครียดแข็งของนารุมิเล่นเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก มือน้อยรีบตะครุบปิดรอยสีแดงช้ำบริเวณลำคอเสียแต่ว่าช้าไป นารุมิมานั่งรอเขาอยู่ที่ห้องอยู่ก่อนแล้ว... แม้เขาจะพยายามแก้ตัวเป็นพัลวันเรื่องที่นารุมิถามว่าทำไมกลับบ้านช้า แต่จะให้เขาตอบไปตามความจริงได้ไงล่ะว่าเขินจนลุกไม่ขึ้น! แถมอีกฝ่ายก็ตาดีเสียเหลือเกิน แค่มองผ่านๆเขานิดเดียวก็เห็นไอ้รอยที่สึโยชิทำจนได้ ร่างบางพยายามจะนึกหาคำแก้ตัว แต่ดูเหมือนสมองจะประมวลผลอะไรไม่ออกเมื่อสบเข้ากับดวงตาคมเข้มที่โชนแสงด้วยความโกรธ นารุมิกระชากมือของยูยะที่ปิดบังรอยแดงช้ำออกก่อนจะจ้องเขม็ง นิ้วเรียวไล้บริเวณรอยช้าๆเล่นเอาร่างบางสะดุ้งเฮือก “ยุงกัดน่ะนารุมิ”คำตอบที่ดีที่สุดเท่าที่สมองจะคิดได้ มือบางพยายามดึงมือของอีกฝ่ายออกจากบริเวณลำคอ แต่ดูเหมือนนารุมิจะไม่เชื่อสักนิด ดวงตาของนารุมิยามนี้ลุกโชนแสงกล้าแบบที่ยูยะไม่เคยเห็นมาก่อน ดวงตาคมเข้มจ้องมองรอยแดงอย่างแค้นเคือง ก่อนจะเอ่ยเสียงที่ฟังดูก็รู้ว่าพยายามจะสะกดให้ราบเรียบ “นี่มันรอยจูบ”น้ำเสียงเย็นเยียบของนารุมิเรียกให้ดวงหน้าของอีกฝ่ายขึ้นสีแดงสลับซีด ปากน้อยพยายามจะเอ่ยคำแก้ตัวแต่นึกหาคำพูดดีๆไม่ออก “สึโยชิใช่ไหม!” “เปล่า!”คราวนี้ยูยะตะโกนอย่างรวดเร็วจนดูลนลาน ดวงหน้าหวานแดงจัดยิ่งกว่าเก่า “ไม่ใช่”คำแก้ตัวอย่างแข็งขันตามสัญชาตญาณกลับทำให้อีกฝ่ายยิ่งมั่นใจ “จริงเหรอ ยูยะ?”น้ำเสียงเย็นเยียบกดดันกับดวงตาคมวาวจ้องอีกฝ่ายอย่างจับผิด ...ยูยะโกหกรึเปล่าทำไมเขาจะดูไม่ออก! เพราะร่างบอบบางตรงหน้าแทบจะไม่เคยโกหกเขาเลย และทุกครั้งที่โกหก ยูยะจะต้องเดินมาขอโทษเขาด้วยท่าทางน่ารักแล้วบอกความจริงทีหลังทุกครั้ง! แต่คราวนี้เขาไม่ต้องการรอ เขาต้องการรู้ความจริงตอนนี้ และเดี๋ยวนี้ด้วย! ยูยะรีบหลบสายตานารุมิอย่างรวดเร็ว มือเล็กไขว้กันบิดไปมาพยายามไม่มองคนตรงหน้าเจ้าของแรงกดดันหนักหน่วงที่ทำให้เขารู้สึกหายใจไม่ออก “ยูยะ เงยหน้า”น้ำเสียงที่อ่อนลงแต่กระแสเสียงกดดันกว่าเก่าทำให้ยูยะต้องเชื่อฟังราวถูกสะกดจิต ดวงหน้าเล็กๆเงยขึ้นมองร่างสูงตรงหน้า ท่าทางใกล้จะร้องไห้เต็มที “สึโยชิ ทำอะไรนายบ้าง”น้ำเสียงที่อ่อนโยนลงทำให้ยูยะค่อยคลายความกังวล ....นารุมิไม่ได้โกรธมากแบบที่เขาคิด ....บางทีเขาอาจจะเล่าให้นารุมิฟังได้... ความคิดที่ผุดวาบขึ้นมาเมื่อเห็นท่าทางที่อ่อนลงของอีกฝ่าย ใจของเขาค่อยชื้นขึ้น ยังไงก็เพื่อนกันอยู่แล้ว นารุมิคงไม่โกรธสึโยชิเท่าไหร่หรอก แต่ถ้าเกิดโกรธมาก.... เขามั่นใจว่าเขาจะต้องสมานรอยร้าวของเพื่อนทั้งสองได้! คิดได้ดังนี้ดวงหน้าเล็กก็ส่งยิ้มจางๆให้นารุมิ ปากบางขยับจะพูดแต่พลันความทรงจำแล่นเข้าสู่สมอง ดวงหน้าขาวก็พลันขึ้นสีเรื่อ ก้มงุดไม่กล้าเงยขึ้นมองอีกฝ่าย “ว่าไง ยูยะ”นารุมิพยายามทำเสียงให้ฟังดูอ่อนโยนใจดีแม้ในใจจะลุกโชนด้วยเพลิงอาฆาต ยิ่งเห็นคนที่เขาหลงรักหมดหัวใจทำท่าทางอย่างนี้เมื่อยามจะเอ่ยถึงชายอื่นด้วยแล้วยิ่งกรุ่นโกรธจนแทบระงับไม่อยู่ “สึโยชิทำอะไรนายบ้าง”ถามซ้ำอีกครั้งแม้คราวนี้เสียงจะสั่นใช่น้อย แต่ดูเหมือนอีกฝ่ายจะไม่ทันฟังเพราะตกอยู่ในห้วงความทรงจำที่หวานฉ่ำเหลือเกินในความรู้สึก กว่าร่างบางจะยอมเอ่ยปากออกมาได้ก็ใช้เวลาพอสมควร ดวงหน้าที่แดงจัดอยู่แล้วยิ่งแดงขึ้นอีกเมื่อพูดออกมาแต่ละคำ “เขา ขอ... มี......ด้วย”ประโยคเติมคำในช่องว่างที่นารุมิฟังแล้วถึงกับทุบโต๊ะดัง ตึ้ง! ระงับอารมณ์ไม่อยู่อีกต่อไป “แล้วนายก็ยอมเขางั้นเหรอ”นารุมิตะโกนอย่างฉุนโกรธ ความเยือกเย็นที่เคยมีมลายหายวับไปจนไม่เหลือเค้า ดวงตาคู่คมจ้องลึกลงไปในตากลมโตพยายามค้นความจริงจนร่างบางต้องรีบหลบตา “ฉัน... แค่ขัดขืนไม่ได้”ยูยะเอ่ยเบาๆด้วยใบหน้าแดงจัด แต่ไม่ทันที่เขาจะได้อธิบายอะไรต่อ ร่างสูงใหญ่ก็ก้าวตึงๆออกไปจากห้องก่อนปิดประตูโครมใหญ่ให้อีกคนร้อนๆหนาวๆ เขายังไม่ทันได้บอกว่าจบแค่จูบเลยนะ! “ฝีมือมีกันแค่นี้รึไง”น้ำเสียงเย็นเยือกของคุณชายทำให้คนในบ้านร้อนๆหนาวๆ ยิ่งตอนที่เห็นดาบไม้ไผ่เสยเข้าที่ใต้หน้ากากของคู่ต่อสู้คุณชายแล้ว ยิ่งต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ไม่รู้ว่าวันนี้คุณชายไปโกรธอะไรมาถึงได้มาดโหดยิ่งกว่าทุกวัน! กลับมาถึงก็เรียกหน่วยรักษาความปลอดภัยมาฝึกซ้อมเสียทั้งบ้าน ทั้งๆที่ปกติพอถึงเวลานี้ทีไรคุณชายจะชอบทำหน้าเบื่อหน่าย แต่วันนี้กลับพลิกจากหน้ามือเป็นหลังมือ ทั้งครูฝึกทั้งหน่วยรักษาความปลอดภัยถูกดาบฟาดได้แผลไปคนละสองสามแผลไปตามๆกัน แต่ดูเหมือนจะไม่สามารถทำให้อารมณ์ของคุณชายนารุมิดีขึ้นได้ ตอนนี้คนที่เข้าหน้าคุณชายติดดูเหมือนจะมีคุณชายอากิระคนเดียว “พี่เป็นอะไรเนี่ย”น้ำเสียงของเด็กหนุ่มติดจะรำคาญ ตัวเขาโดนพี่ชายฟาดไป2-3แผลจนรู้สึกหงุดหงิดอยู่ใช่น้อย ยิ่งเห็นสีหน้าสงบเฉยชาของพี่ชายแล้วก็ยิ่งหงิดหงุดขึ้นไปอีก ดูจากท่าทางเย็นชาเกินปกติของพี่นารุมิก็รู้ว่ากำลังโกรธจัด เขาไม่รู้หรอกว่าเกิดอะไรขึ้น แต่เขาเลือกที่จะเดินไปห่างๆรัศมีการรับรู้ของพี่ชายก่อนจะดีที่สุด ...ก็พี่ของเขาน่ะปกติก็ใจเย็นอยู่หรอก แต่เวลาโกรธทีไร... “โธ่เว้ย!”ดาบไม้ไผ่หักครึ่งถูกโยนลงพื้นอย่างหงุดหงิด ยิ่งนึกถึงเรื่องเมื่อครู่ยิ่งอารมณ์เสียจนต้องชกกำแพงแรงๆระบายอารมณ์ ยูยะที่เขาเฝ้าทะนุถนอมมานานปีถูกไอ้บ้าที่ไหนก็ไม่รู้มาแย่งไปเสียได้! แถมเจ้าตัวก็ดูท่าจะรู้เห็นเป็นใจไปกับเขาอีกต่างหาก! นึกถึงสีหน้าอาการของร่างบอบบางยามเอ่ยถึงชายอื่นด้วยแล้วนารุมิก็แทบจะระงับอารมณ์ไม่อยู่ ทั้งๆที่เพิ่งจะรู้จักกันได้ไม่นานแท้ๆ แต่ดูเหมือนยูยะจะเผลอปล่อยทั้งตัวทั้งใจให้อีกฝ่ายเต็มที่! วาคาบายาชิ สึโยชิ! นายจะต้องได้เรียนรู้ซะบ้างว่าของรักของหวงของคนอื่นน่ะ ถ้าแตะต้องแล้วจะเป็นยังไง! | |||
TBC
กลับมาไร้สาระกันต่อกับ นอร์ไลค์จ้า
คนอ่านแล้วก็อย่าเพิ่งเบื่อนะคะ มาๆ เราจะตอบไขข้อข้องใจเรื่องพิมพ์ใหม่ให้นะคะ^^
เรื่องนี้ยังไม่ได้ตกลงกันแน่ชัดว่า ดูก่อนว่ามีคนต้องการหนังสือเล่มนี้มากแค่ไหน แต่ บก. ก็บอกว่า ไหนๆ ก็ออกหนังสือไปแล้ว ถ้ายังลงจนจบ มันก็ไม่ดีกับคนซื้อหนังสือ อย่ากระนั้นเลย ไหนๆ ก็ลงให้อ่านมานานมากแล้ว คงจะได้ฤกษ์อันสมควรที่จะลบเสียที^^
ส่วนเรื่องการรีปริ้นครั้งนี้ ยังไม่ได้ตกลงกันแน่ชัดค่ะว่าจะเป็นแบบไหน แต่มีอยู่สองกรณีคือ
1.นำเรื่องหลักบวกตอนพิเศษทั้งหมด(ย้ำว่า ทั้งหมด น่าจะรวมมิสึกิและมิสึรุด้วย) รวมกันแล้วตัดเป็นสองเล่ม วิธีนี้หนังสือจะได้แบบไม่อัดเกินไป แต่ปัญหาจะอยู่ที่ว่าจะทำให้คนที่เคยซื้อไปแล้วเสียความรู้สึกรึเปล่า? เพราะถ้าอยากได้แค่ตอนพิเศษแต่ต้องซื้อมาทั้งเล่ม อันนี้ก็ต้องว่ากันไป
2.ใช้เล่มเดิมแต่เปลี่ยนปกแล้วพิมพ์ตอนพิเศษแยกต่างหาก แม้จะได้เล่มเล็กก็ตามที
อันนี้ยังอยู่ในช่วงพิจารณาค่ะ^^ จะรีปริ้นอีกครั้งน่าจะช่วงกลางถึงปลายปีเป็นต้นไป
แล้วช่วงใกล้ๆนั้นก็จะเอาตอนพิเศษมาลงให้ยลกัน แล้วอย่าลืมติดตามผลงานต่อไปนะคะ บะบายยยย
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น